พ่ายรักนางมารหมื่นพิษ

ตอนที่ 16 : นางมาร บทที่ 15

บทที่ 15

          ร่างบางใช้วิชาตัวเบาตามรถม้ามาเรื่อยๆ จนถึงทางเข้าป่าที่เป็นเขาวงกตที่นี่ไม่ผิดแน่ เวลาข้าให้ใครตามมาก็มักจะบอกว่าเจอเขาวงกตไม่สามารถเข้าไปได้ แสดงว่าว่าที่สามีให้คนมาตามส่องว่าที่ภรรยาอยู่ตลอดแน่ๆ หรือชินอ๋องจะหลงเสน่ห์ข้าตั้งแต่ที่ช่วยข้าขึ้นมาจากสระบัว ซูหนี่ว์คิดอย่างขบขันในความหลงตัวเองของนาง เอาเถอะจะตามส่องข้าด้วยเรื่องอะไรก็ช่างหัวท่าน ข้าขอส่องท่านคืนบ้างก็แล้วกัน

          ซูหนี่ว์ ขยับตามรถม้าไปอย่างช้าๆ พลางลบตัวตนของตนเอง ตลอดทางในเขาวงกตนางพยายามจำทางไว้ให้ได้มากที่สุดไม่เช่นนั้นตอนกลับออกมาอาจจะมีปัญหา แต่ร่างบางนั้นจำแต่ทางข้างหน้าหากนางหันกลับไปมองสักนิดก็จะเห็นว่าต้นไม้มันขยับเคลื่อนตัวสลับไปมา ไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว 

'นายหญิงที่นี่เป็นวงกตของจอมอสูรพยัคฆ์ดำ' เสียงไป๋หูเอ่ยเตือนเมื่อมันสัมผัสได้ถึงจอมอสูรในวงกตนี้ ที่ที่มันไม่อยากจะเข้ามานักหนาเป็นเพราะมันเป็นพื้นที่ของจอมอสูรอีกตัว

'เจ้าก็อย่ากวนสมาธิข้าสิ ข้าพยายามจำทางอยู่ไงเล่า' ซูหนี่ว์เอ่ย พลางรีบตามขบวนรถม้าไปไม่ห่าง 

'นายหญิงวงกตนี้สร้างขึ้นด้วยจอมอสูรพยัคฆ์ดำ วงกตจะเปลี่ยนทิศทุกหนึ่งเค่อ'

'ห๊ะ...เจ้าว่าไงนะ' ได้ยินดังนั้นซูหนี่ว์ถึงกลับหยุดชะงักก่อนจะหันกลับไปมองด้านหลัง เมื่อเห็นว่าทางมันไม่เหมือนเดิมแล้วนางถึงกับหน้าซีดคล้ายคนจะเป็นลม

'ทำไมไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้เล่า!!' นางเอ่ยขึ้นอย่างหัวเสียก่อนจะรีบตามไปรถม้าไปไม่ห่าง กลับได้ไม่ได้ค่อยว่ากันไปให้ถึงก่อนดีกว่าแล้วกัน

'ก็ข้ากำลังกินอยู่รู้ตัวอีกทีก็บอกนายหญิงไม่ทันแล้ว' ไป๋หูเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยหน่าย ใครใช้ให้นายหญิงตามผู้ชายเข้ามาในนี้กัน ข้าเคยบอกแล้วขนาดตัวข้ายังเข้ามาไม่ได้

          ซูหนี่ว์ตามเขามาจนถึงประตูจวนขนาดใหญ่ ใหญ่จนไม่ควรเรียกจวน เรียกวังน่าจะเหมาะสมกว่า สมกับที่เป็นเสือซ่อนเล็บแม้แต่ทางเข้าถึงจวนยังลำบากขนาดนี้ องครักษ์เงาหลายคนที่นางจับสัมผัสได้นั้นก็ยังอยู่ในระดับเจ้าจอมยุทธหลายคนเสียด้วยชินอ๋องไม่ธรรมดาจริงๆ 

          ซูหนี่ว์คิดพลางแอบตามชายหนุ่มร่างสูงไปเรื่อยๆ จนเขาเดินหายเขาไปในจวนนางจึงกระโดดขึ้นไปบนหลังคา สำรวจไปรอบๆ จวนอย่างระมัดระวังตนเอง ก่อนจะไปพบเข้ากับบ่อน้ำพุร้อน ขนาดใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ 

          ซูหนี่ว์จึงลอบเข้าไปทันทีที่เห็นบ่อน้ำพุร้อน ควันหมอกสีขาวปกคลุมไปทั่วบริเวณบ่อน้ำ ไอร้อนที่ฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ ผสมกับอากาศที่ค่อนข้างเย็น ทำให้นางอยากจะลงไปสัมผัสกับน้ำในบ่อเหลือเกิน

“อลังการเสียจริง” 

“ให้คนออกไปให้หมด ข้าต้องการความเป็นส่วนตัว” เสียงพูดคุยดังขึ้นหน้าประตูทางเข้า 

          ซูหนี่ว์ที่ยืนชมความงามของบ่อน้ำพุร้อนตรงหน้าอยู่จึงรีบวิ่งขึ้นไปแอบหลบซ่อนตัวอยู่บนต้นไม้ใหญ่ ทำตัวให้กลมกลืนไปกับต้นไม้ทั้งยังใช้พลังดึงเอากิ่งไม้มาบังตัวเองไว้จนมิด ซูหนี่ว์วุ่นวายอยู่กับใช้พลังการดึงกิ่งไม้มาบดบังตัวเองอยู่จนไม่ทันได้เห็นฉากหนุ่มงามเปลื้องผ้าก้าวเท้าลงบ่อน้ำ เงยหน้าขึ้นมองอีกทีก็เห็นว่ามีร่างงดงามกำยำของชินอ๋องแช่ตัวอยู่ในบ่อเสียแล้ว 

          สวรรค์!! เหตุใดถึงสร้างให้บุรุษผู้หนึ่งงดงามหล่อเหลาได้ปานนี้เจ้าค่ะ!! ซูหนี่ว์นั่งคร่ำครวญ อยู่ภายในใจ ใบหน้าและร่างกายเริ่มร้อน เมื่อเห็นร่างขาวสะอาดดุจหยกบริสุทธิ์ แช่ตัวครึ่งล่างในน้ำโผล่พ้นน้ำออกมาตั้งแต่ช่วงเอว หยดน้ำที่เกาะอยู่ตามใบหน้าและลำตัวยิ่งทำให้ร่างสูงใหญ่ดูทรงเสน่ห์มากยิ่งขึ้น 

          จอมโจรตัวน้อยที่แอบดูอยู่นั้นถึงกับเลือดกำเดาไหลออกมาอีกครั้งจน กลิ่นเลือดลอยไปแตะจมูกชินอ๋องที่นั่งแช่น้ำอยู่ เขาขมวดคิ้วน้อยๆ กลิ่นเลือดเจ้าตัวแสบหรือ ไปเล่นซนอะไรมาอีกหรือว่าได้รับบาดเจ็บจากในเขาวงกตตอนที่แอบตามมา เขาครุ่นคิดพลางหันไปมองยังจุดที่นางซ่อนตัวอยู่ เจ้าโจรน้อย ซ่อนได้แนบเนียนยิ่ง 

          ซูหนี่ว์เบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อไปสบตากับชินอ๋องที่หันมามองทางนี้พอดีทั้งเขายังส่งยิ้มน้อยๆ ให้นางอีก เขาเห็นหรือไม่เห็นกันแน่ ข้าว่าซ่อนเนียนมากแล้วนะเอายังไงดี ลงไปแสดงตัวดีหรือแอบอยู่ก่อนดี เขารู้ได้ยังไงว่าข้าซ่อนอยู่ตรงนี้ 

“จะลงมาหรือให้ข้าไปอุ้มลงมาหื้ม” เสียงนุ่มทุ้มน่าฟังเอ่ยขึ้น

          ซูหนี่ว์จึงได้ยอมจำนนออกไปมอบตัว นางกระโดดลงไปยืนอยู่ข้างๆ บ่อน้ำเว้นระยะห่างจากชินอ๋องเล็กน้อย ก้มหน้าแนบอกเพราะกลัวจะเผลอแอบมองอะไรต่อมิอะไรของเขาเข้า แค่นี้เลือดนางยังไม่หยุดไหลเลย เลือด จริงสิ!! กลิ่นเลือด ชินอ๋องจับข้าได้เพราะกลิ่นเลือดแน่นอน บ้าจริงเชียว คิดจะทำตัวเป็นโจรถ้ำมองแต่อ่อนหัดเสียนี่!! 

“ถอดผ้าปิดหน้าเจ้าออกสิ ไม่อึดอัดรึ” ชินอ๋องยังคงเอ่ยด้วยเสียงนิ่งๆ น่าฟัง ซูหนี่ว์จึงได้แต่ ก้มหน้าก้มตาถอดผ้าปิดหน้าออกทั้งยังแอบหันไปเช็ดเลือดเงียบๆ

“มาใกล้ๆ ข้าสิเจ้าโจรน้อย”

“ข้า..เอ่อหม่อมฉันไม่ใช่โจรนะ...ว้ายยย”

ตู้มม!!

          หยางเทียนหลงไม่รอให้ดรุณีน้อยตรงหน้าได้เอ่ยจบประโยค เขาใช้ความเร็วดึงนางให้ตกลงมาในบ่อน้ำพุร้อน เสียงคลื่นน้ำสาดกระเซ็นไปทั่วเมื่อร่างบางตกลงไปอย่างแรงหมอกขาวที่ปกคลุมร่างส่วนล่างของชินอ๋องไว้ก็ฟุ้งกระจายเป็นวงกว้าง 

          ซูหนี่ว์เองก็ตกใจที่จู่ๆ ร่างตัวเองก็ลอยวูบตกลงไปในน้ำไม่ทันได้ตั้งตัว มือเล็กๆ ก็ปัดป่ายไปมาเพื่อคว้านหาที่ยึดเกาะ จนกระทั่งไปคว้าเอาไหล่เปลือยเปล่าของบุรุษหนุ่มตรงหน้าเข้า นางก็จับยึดสิ่งนั้นไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทั้งยังไอสำลักน้ำจนหน้าดำหน้าแดง 

          ชินอ๋องเห็นดังนั้นจึงดึงร่างเล็กมาแนบอกมือหนาก็คอยลูบหลังให้เบาๆ อย่างสงสารปนเอ็นดู เขาเพียงกระตุกร่างนางเบาๆ ไม่คิดว่าตัวนางจะเบาถึงเพียงนั้นถึงกับตกลงมาในสระน้ำอย่างแรง ตั้งใจไว้ว่าจะให้ลงมาอย่างนิ่มนวลเสียหน่อย

“แค่กๆ แค่กๆ” 

          ภายใต้ผืนน้ำอุ่นๆ พอทุกอย่างสงบนิ่งหมอกที่ขาวก็เริ่มปกคลุมไปทั่วทั้งสองร่างที่สนิทแนบชิดกัน มือหนาก็ยังคงลูบหลังบางไม่หยุดจนซูหนี่ว์หายสำลักแล้วตั้งตัวได้ว่านางและชินอ๋องกำลังอยู่ในท่าที่ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง แม้นางจะยังไม่ปักปิ่นแต่ร่างนี้ก็ถือว่าเป็นสาวแล้ว

“ปล่อยหม่อมฉันก่อนเพคะ” ซูหนี่ว์เอ่ยเสียงแข็งใบหน้าเห่อร้อนจนแดงไปทั้งร่างไม่รู้ว่าแดงเพราะไอร้อนจากบ่อน้ำพุ หรือเป็นเพราะร่างหนาตรงหน้าที่นางนั่งคร่อมอยู่

“อย่าขยับสุ่มสี่สุ่มห้าสิ” 

          พระองค์เอ่ยเตือนเมื่อร่างน้อยตรงหน้าขยับดิ้นไปมา นางนั่งทับสิ่งใดอยู่รู้ตัวหรือไม่ พระองค์ได้แต่ข่มอารมณ์อยู่ในใจเอาแต่ท่องว่านางยังเด็ก ยังกินไม่ได้

“ห๊ะ..เอ่อขออภัยเพคะ” 

          ซูหนี่ว์ร่างแข็งทื่อไม่กล้าขยับอีกเมื่อครู่ขานางไปโดนสิ่งใดที่ใต้น้ำเข้า นางไม่อยากจะคิดว่าตาม เกิดมาสองชาติแม้ไม่เคยสัมผัสมันจริงจังแต่นางก็พอจะรู้ว่ามันคือสิ่งใด เพราะนางเองก็อ่านนิยายประโลมโลกเรื่องพวกนี้มาไม่น้อย 

“เด็กดี พูดกับข้าแบบสามัญเถอะ ฟังเจ้าพูดพวกนั้นแล้วหนักหู”

“จะ เจ้าค่ะ” 

          นางรับคำแต่หลับตาแน่น พยักหน้ารัวๆ ใส่คนตรงหน้าที่ใบหน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงหนึ่งฝ่ามือ เห็นปฏิกิริยาของร่างเล็กอ๋องหนุ่มถึงกับส่ายหัวในความน่าเอ็นดู คิดจะทำตัวเป็นถ้ำมอง พอให้มองเข้าจริงๆ กลับไม่กล้าแม้แต่จะลืมตา

“ตกลงว่าแอบตาข้ามาทำไมเจ้าโจรน้อย จะมาปล้นชิงทรัพย์ หรือจะมาปล้นชิง...” สวาท อ๋องหนุ่มไม่ได้เอ่ยคำนั้นออกมาได้แต่คิดในใจอย่างขบขัน

“ข้าไม่ได้จะมาปล้นนะเจ้าคะ เพียงแต่จะเอาปิ่นมาคืนต่างหาก” ซูหนี่ว์รีบเอ่ยขัดก่อนที่เขาจะโยนข้อหาอะไรมาใส่หัวนาง 

          เขาเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ ส่วนนางเป็นใครแค่บุกเข้ามาถึงจวนเขานี่ก็ไม่รู้ว่าต้องรับโทษสถานใดแล้ว แต่ใครจะคิดว่าจะโดนจับได้แบบนี้กันละ นางแค่จะมาแอบดูแล้วจากไปเงียบๆ เหมือนที่เขาทำเสียน้อย ซูหนี่ว์ได้แต่คิดอย่างหัวเสีย ว่านางไม่น่าก้าวพลาดขนาดนี้เลย ระวังตัวเองมาตั้งนานแท้ๆ มาตกม้าตายกับชายงามเสียได้ ไม่ได้การกลับไปข้าต้องไปฝึกใหม่เสียแล้ว แอบดูผู้ชายอย่างไรไม่ได้เลือดกำเดาไหล นางคิดอย่างหมายมั่นในใจหากใครมาได้ยินความคิดนี้ของนางก็คงได้เป็นลมล้มพับเป็นแน่

“ปิ่นนั้นเปิ่นหวาง ให้เจ้าแล้ว และหวังว่าเจ้าจะใช้มันในวันปักปิ่น” ให้ข้ารึ นางคิดอย่างสับสน นี่เขารู้หรือไม่ว่าให้ปิ่นสตรีในวันปักปิ่นหมายถึงสิ่งใด

“ท่านรู้ความหมายของการให้ปิ่นกับสตรีในวันปักปิ่นหรือไม่” ซูหนี่ว์เอ่ยถามทันทีนางไม่ชอบให้อะไรมาค้างคาใจ

“รู้สิ เจ้าเป็นของเปิ่นหวางตั้งแต่วันที่เปิ่นหวางถ่ายลมหายใจให้เจ้าแล้วเด็กน้อย” อ๋องหนุ่มเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มละมุนไปให้ 

---

เฮียยยย เฮียจะอ่อยน้อง จะกินน้องตอนนี้ไม่ได้น้าาาา

น้องยังเด็กเข้าใจไหมมมม ถึงวิญญาณน้องจะพร้อมให้กินก็เถอะ