คัดลอกลิงก์เเล้ว
Isn't that Cliché ?
One Shot สุ่มคู่ กับเรื่องราวแสน Clich ที่คนเขียนไม่เคยกล้าแต่ง...
ยอดวิวรวม
536
ยอดวิวเดือนนี้
7
ยอดวิวรวม
536
จำนวนตอน : 2 ตอน
อัปเดตล่าสุด : 21 ก.ย. 63 / 00:07 น.
ไม่พลาดทุกการอัปเดต
เพียงอ่านผ่านแอปนิยาย Dek-D
แอปที่จะทำให้คุณสามารถอ่านนิยายได้ทุกที่ ทุกเวลา พร้อมฟังก์ชันการใช้งานหลากหลาย รับรองสนุกไม่มีเบื่อ! ดาวน์โหลดฟรีได้แล้ว บน Android, iOS และ HUAWEI
536
รายชื่อผู้ติดตาม
จำนวนทั้งหมด 30 คน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
.
.
.
ความหมายของ Cliche จาก https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/cliche
Isn't that Cliché
เป็นฟิคที่...
1. ไม่จำกัดคู่ค่ะ คู่ไหนก็ได้ จะมีช่วงที่ไรท์ถามๆคู่ให้ dm มาในทวิต ใครอยากอ่านคู่ไหน ไรท์จิ้นไม่จิ้น พายไม่พาย ไม่มีปัญหาค่ะ เพียงคุณขอมา แล้วเราอยากแต่ง...ก็แต่งเลย (Twitter : @theoryofLady)
2. เนื้อเรื่องเป็น One Shot ที่ไรท์จะเอาเรื่องที่มัน Cliche มากๆในความคิดไรท์ ไม่เคยเอาไปแต่งในฟิคยาวที่ไหน เอามาแต่งให้ได้อ่านกันค่ะ ชอบไม่ชอบ ลองก่อนได้
3. มีแท็กในทวิตค่ะ ตามได้ เม้นได้ ขอคู่ได้ตามรอบการแต่ง
#ฟิคClicheไงแก
ขอเชิญรับชมค่า
สารบัญ 2 ตอน อัปเดตล่าสุด 21 ก.ย. 63 / 00:072 ตอน
ตอน
ชื่อตอน
ผลงานอื่นๆ ของ Lady's Lady
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
บทวิจารณ์
เขียนบทวิจารณ์ยังไม่มีบทวิจารณ์ของเรื่องนี้
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
The one who waits, the newcomer, the missing husband…the combination of these three are somewhat unsettling. As discussed, if these are the metaphor for the the different selfs/egos/persona, whatever a person would call one’s inner self, the representations have done superfluous job. Sandra represents a person who lived in the past, she couldn’t move on, she couldn’t forget, she couldn’t let go—no matter it’s her husband or his memories and who she was when they were together. But strange enough, for a person who is stuck in the past, her ability to do the wok she loves faded…she couldn’t write.
Cate, I assume, represents a new life, transformed, migrated, changed. She is doing the work she loves, although she doesn’t do it all perfectly, but she is happy, she said she is happy, but she “didn’t appear so”. It is perhaps the stage of in-between, not the joyous joy but also not nothing. At first, I don’t understand why she left Milan, it seemed as if her life was there, the life she is happy to have. You talked about a crossroad, I think I can relate to this, at some point in our lives, there is a point a person needs to choose, the tradeoffs and abandoned all things we leave behind—embracing free will and sacrificing everything she didn’t choose. At first, I didn’t understand why she came back…and then I think perhaps the crossroad with two-path and the notion that there is a point of no return may be both right and wrong. As time passes, everything that is one’s self passes and changes with it—there is no return. But a person can always revisit what one have left and view it with different lens. The old life, but somehow in a different light. She viewed with not a sense of sadness or regret, but perhaps…a sense of loss.
It’s interesting how you described the past with the meet-cute perfection. Her with her book and him, handsome, with a stable job. An artist and a pilot. It’s interesting how you chose his profession as well. A job with the freedom of the sky, yet confined by the obligation and the return mentioned was just salary. Much is to be paid for job stability. “He has high patience and very detailed-oriented (or you meant delicate?).” I think the plot reveals itself a bit more when he made her a wedding dress. A romantic man, the man of her dream, and he loved her dearly, but it is not all of him, not really, he was more than that, he wanted to be more than that, and that was perhaps what he chose.
There is a scene that Cate was not willing to reveal who she is, even though she still loved her, but I feel that fear, the fear of not being accepted for who she is. And when she saw her, she thought of him of what she used to be, a person she left at the crossroad. “It’s okay darling. Darling, I’m here.” Although it was his words, can’t she say those words, too, though? She did said Sandra was the one she most feel comfortable being with, in her presence, in an embrace, in all the private life. They were one. This man with a stable job and woman with talent for writing. They were one. And the separation is heart breaking.
But then she returned. I don’t know when Sandra knew. Perhaps it was in a kiss. I read that she saw him/her while closing her eyes and drown in that kiss. And even though when she opened her eyes and he was gone. I bet she saw someone else. A person she waited for.
I think the ending you didn’t write is Sandra went back to writing; her work, her joy, her masterpiece. It is a reunion after all. Not just a physical self. But everything they held dear.
.
.
.
Happy Birthday, my dear, I hope, with the utmost sincerity that this comment gift you with enough cognitive gymnastic and intellectual orgasm.
Cheers.
With a fine glass of Bourbon.
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 8 พฤษภาคม 2563 / 17:38
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 8 พฤษภาคม 2563 / 17:39
มันดีมาก ดีเท่าที่ฟิคเรื่องนึงจะดีได้
เหมือนได้นั่งดูเค้าแสดงบัลเลต์อยู่ใน the met ด้วยเลย
มีความสวาท วาบหวามแบบที่ไม่ต้องโป๊เปลือย
มีความหญิงสาว สวยๆกันทั้งคู่ ไม่ต้องแบ่งโพ
ยิ่งได้พลอตน้องนักบัลเลต์กับพี่วาทยากร มันยิ่งกร้าวใจค่ะ
นี่ทำให้นึกถึง Swan Lake ที่คุณพอร์ตแมนแสดงเลย (ต้องไปดูซ้ำอีกรอบไหมนี่)
ถูกใจมาก ชอบใจมาก
และขอบคุณมากที่แต่งมาให้ฟินกันนะคะ
- missnu -