ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6..เพื่อนเก่า
6...เพื่อนเก่า
สามเดือนต่อมา........
“ เมย์ เสร็จหรือยัง พี่สายแล้วนะ เร็วๆ “
เมริสารีบออกมาจากห้อง วันนี้เธอแต่งตัวเรียบร้อยทีเดียวเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวกระโปรงสีฟ้าอ่อน รองเท้าหุ้มส้นสีฟ้าอ่อนเข้าชุด แมททิวมองอย่างพึงพอใจเมริสาช่างเลือก การแต่งตัวของเธอแม้จะดูเรียบๆ แต่มีความสดใสน่ารักสมวัย ผมที่ยาวคลอไหล่มีกิ๊ฟสีฟ้าติดผมไว้สองข้าง
“ รีบอยู่ ก็พี่ตื่นสายเองนี่นา เมย์อุตส่าห์ ปลุกตั้งแต่เช้าแต่อยากนอนต่อทำไมล่ะ..แล้วก็..”
แถมเสื้อผ้าก็ไม่ใส่ เมริสานึกถึงตอนที่พรวดพราดเข้ามาปลุกเขาตอนเช้า เพราะเจ้ากางเกงในตัวเดียวนั่นทำให้เธอวิ่งออกจากห้องแทบไม่ทัน แถมยังมีหน้ามาบ่นว่าห้ามเข้าห้องผู้ชายโดยไม่ได้รับอนุญาต ก็เพราไม่ยอมตื่นซักทีน่ะซิถึงต้องเข้าไป
“ ก็เห็นแล้วว่านอนต่อก็ทำไมไม่ปลุกอีกทีเล่า “
“ก็ตอนนั้นมันปวดห้องน้ำนี่นา “
เมริสาทำหน้างอนเมื่อโดนดุ แล้วเธอก็หันมาทำหน้าทะเล้นใส่
“ วันหลังเดี๋ยวเมย์จะจัดการให้ตื่นแบบนอนต่อไม่ได้เลยคอยดูซิ “
“ นี่ไม่ต้องเลย ไปได้แล้วอย่าพูดมาก เดี๋ยวพี่ต้องโดนพี่พัดยำเละแน่ๆ “
แมททิวก็ดันหลังให้หญิงสาวเดินออกไป ก่อนที่เขาจะเดินตามออกมาแบบกึ่งเดินกึ่งวิ่ง
โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง...........
หญิงสาวมองชายหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องผู้อำนวยการของโรงเรียนแห่งหนึ่ง แล้วเธอก็ลุกไปหา
“ เป็นไงบ้างคะ พี่แมท ..”
เด็กสาวถามในขณะที่ลุ้นคำตอบ แมททิวส่ายหน้า แล้วเขาก็โอบหญิงสาวเดินออกไป
เมริสารู้คำตอบทันที ที่นี่ไม่ใช่ที่แรกที่แมททิวพาเธอมาสมัครแต่เธอไม่มีหลักฐานอะไรซักอย่าง ที่ไหนก็ไม่รับ เธอจะทำอะไรได้ เด็กสาวรู้สึกท้อใจไม่น้อยแต่เธอก็ไม่อยากให้เขากังวลเรื่องของเธอ แมททิวตบไหล่นั่นเบาๆก่อนที่จะพาเมริสาออกไป
“ เดี๋ยวพี่ให้เราไปเรียนกับเพื่อนพี่ก็แล้วกันนะ อย่าไปง้อโรงเรียนแถวนี้เลย “
ตื้ดๆๆ ๆๆ แมททิวรีบกดรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
“ ครับพี่พัด เดี๋ยวผมเข้าไปแล้วครับ ครับ “
เมริสาหันมองคนตรงหน้าแมททิวมองนาฬิกา ก็แน่ซิก็มัวแต่วิ่งหาที่เรียนให้เธอทุกวัน นี่ก็คงต้องไปทำงานสายอีกแล้วซินะ เพราะเธอแท้ๆทีเดียว
“ พี่แมทคะ พี่ไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวเมย์กลับเองได้ เมย์ขึ้นรถเทกซี่กลับเองได้ค่ะ “
“ งั้นก็ได้ แล้วอย่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะ กลับบ้านเลยนะ พี่ไปเลยแล้วกันพี่พัดตามสองรอบแล้ว
ไปนะ”
แล้วแมททิวก็ออกรถไปด้วยความเร็ว เมริสามองตามตั้งแต่เธอเข้ามาก็ดูเขาไม่มีเวลาที่เขาควรมีอย่างก่อนเธอรู้สึกกังวลไม่น้อยเธอไม่ควรเป็นภาระของเขามากกว่านี้ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะจำอะไรได้ ที่น่าแปลกที่เวลากลางคืนเธอหลับเป็นตายไม่มีแม้แต่จะฝัน บางครั้งเวลาตื่นรู้สึกว่ามีแรงยื้อยึดของอะไรบางอย่าง ความเย็นยะเยือกในตัวที่เกิดขึ้นบางครั้งในตอนกลางวันนั่นอีก มันคืออะไรกันแน่..
เมริสาข้ามถนนมายังผั่งตรงข้าม แล้วเดินไปเรื่อย ตึกสูงเสียดฟ้า รถรามากมาย ผู้คนมากมายที่ไม่มีใครสนใจใคร ในบรรดาผู้คนเหล่านี้อาจจะมีสักคนที่เธอรู้จักก็ได้ นี่ก็สามเดือนแล้วที่เธออยู่ที่นี่แต่ทำไมกลับไม่มีใครที่รู้จักหรือตามหาเธอเลย แล้วพ่อลูกคู่นั้นเธอก็ไม่ได้เจอพวกเขามานานแล้ว ความรู้สึกคุ้นเคยนั่น เหมือนเธอรู้จักคนเหล่านั้นมานานแต่เธอนึกไม่ออกและที่สำคัญสองพ่อลูกนั่นไม่มีทีท่าว่าจะรู้จักเธอเลยแม้แต่น้อย เดินมาจนถึงหน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
“ นี่เธอ เธอน่ะ “
เมริสาหันไปมองเมื่อมีคนเรียกอยู่ไม่ไกลนัก เธอไม่แน่ใจนักว่าเขาเรียกเธอหรือเปล่าเพราะไม่คุ้นหน้าคนตรงหน้านัก เมริสามองคนที่จะว่าหญิงก็ไม่ใช่ชายก็ไม่เชิงแต่การแต่งตัวเขาดูดีมาก เขามองมายังหญิงสาวอย่างสำรวจเช่นกัน แล้วยิ้มอย่างภาคถูมิใจ ยังกะเจอคนรู้จัก
“ ฉันเจอแล้ว ต๊าย นี่เธอสวยมากนะ หน้าออกเกาหลี ตอนนี้กำลังอินเทรนเลยผิวเธอสวยมาก แล้วยังผมนี่อีกยังเด็กขนาดนี้นี่ซิถึงจะเรียกว่าสวยของแท้แน่นอน “
เมริสามองดูตัวเอง เธอประหลาดนักหรือไงนะ แล้วเธอก็มองคนตรงหน้าที่เข้ามาใกล้ เมริสาถอยออก ก่อนที่เขาจะยกมือห้าม
“ อย่ากลัว ฉันชื่ออลิศ เป็นแมวมอง ในการหานางแบบ ไม่ได้มาร้ายนะจ๊ะ มีงานที่มีรายได้ดีนะจ๊ะหนู สนใจมาเป็นนางแบบกับฉันไหม นี่นามบัตรฉันนะ เก็บไว้ซิ ถ้าสนใจโทรมาหาฉันได้เสมอเลยนะ ฉันสนใจหนูมากจริงนะ “
“ ตื้ดๆๆ ๆๆ ๆๆ “
อลิศล้วงกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์
“ เออ ๆ ย่ะหล่อนอยู่หน้าห้างนี่แหละเดี๋ยวเข้าไป จะเดินแล้วหรือไงย่ะ ตามเชียว ย่ะๆ แค่นี้นะ “
แล้วอลิศก็เข้ามาหาเมริสาอีกครั้ง แล้วมองเธออย่างเสียดาย เดี๋ยวนี้หาคนที่สวยสมบูรณ์แบบได้ยากเต็มที กว่าจะสวยต้องมาขัดสีฉวีวรรณหมดเปลืองไปตั้งเท่าไหร่ แต่แม่สาวนี่ไม่ว่าจะความสูงผิวพรรณ ผมที่ยาวสลวยนั้นสะกดสายตาเขาได้ตั้งแต่แรกเลยทีเดียว แต่เขาไม่มีเวลาแล้ว
“นี่โทรมานะ จะดีใจมากเลย แต่วันนี้พวกนางแบบทั้งหลายตามตัวกันจ้าละหวั่นแล้วเจ้ต้องไปแล้วนะ “
เมริสามองนามบัตรก่อนมองคนที่เดินเข้าไปในห้าง และด้วยความล้าของเท้าเมริสาเดินเข้าไปยังห้างสรรพสินค้าแห่งนั้นแล้วนั่งตรงม้านั่งที่ทางห้างจัดไว้เพื่อการพักเหนื่อยนั่นเอง
“ เมย์ เมย์ ทางนี้ ๆ “
เสียงเรียกคุ้นๆทำให้เมริสาหันไปมองยังเจ้าของเสียง แจนนี่นั่นเอง เธอแต่งแบบฟอร์มเหมือนพนักงานห้าง แล้วแจนนี่ก็หันไปหาคนที่ทำงานที่บูทเดียวกันก่อนที่จะเดินเข้ามาหาเมริสา แจนนี่สังเกตคนที่ไม่ได้เจอกันมาสองเดือน เมริสาสวยขึ้นจนผิดหูผิดตา
“ ต๊าย เมย์ นี่ไม่ได้เจอกันแค่ สองเดือนกว่าเองนี่เมย์ดูเปลี่ยนไปเยอะเลย สวยขึ้นจริงๆนะ นี่แจนนี่ว่าหากแมวมองมาเห็นเมย์ตอนนี้นะ ต้องปิ้งเมย์แน่ๆเลยเชื่อไหมล่ะ “
แจนนี่พูดขณะมองอย่าสำรวจ เมริสายื่นบางอย่างให้แจนนี่ดู ด้วยเธอไม่แน่ใจว่าที่แจนนี่พูดคือเรื่องเดียวกับที่เธอเจอเมื่อครู่ที่ผ่านมาหรือเปล่า แจนนี่หยิบแผ่นกระดาษที่เมริสายื่นให้มาดูแล้วเบิกตากว้าง
“ เมย์ ! นี่! นี่มันคุณอลิศเชียวนะเมย์ เจ้ดันอันดับหนึ่งของวงการเลยหละ เธอไปรู้จักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่นี่เธอรู้ไหม ว่าเจ้แกไม่ค่อยเข้าหานางแบบถ้าไม่เข้าตาจริงๆน่ะ มีแต่คนเข้าไปหาแกนะ นี่เธอโชคดีมากเลยรู้ไหม แล้วเมย์ว่าไง ล่ะ“
แจนนี่เอ่ยอย่างตื่นเต้นกับนามบัตรที่เห็น ใครบ้างจะไม่รู้จักคุณอลิศ ยิ่งคนที่ชอบอ่านหนังสือบันเทิงบ่อยอย่างเธอด้วยแล้ว เมริสามองแจนนี่อย่างแปลกใจ มันน่าตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอ
“ เมย์ว่าไง ถ้าเธอได้เข้าไปกับเจ้แกรับรองดังแน่นอน”
“ ก็ไม่รู้หรอก ต้องถามพี่แมทดูก่อน “
แจนนี่มองเมริสาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“ เมย์ แจนนี่ว่าถ้ามีคนรู้จักเมย์มากขึ้นบางทีเมย์อาจจะได้กลับบ้านเร็วขึ้นก็ได้นะ รึเมย์ว่าไง การที่เราจะมาเป็นภาระของพี่แมทนานเกินไปมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก นะ”
“ เมย์รู้..วันนี้พี่แมทก็ไปทำงานสายอีกแล้วเพราะเมย์ “
เมริสารู้ดีว่าเธอเป็นภาระของแมททิวแค่ไหน ถ้าเธอสามารถช่วยเขาได้เธอก็จะทำ แต่ก็ต้องขออนุญาตเขาก่อนเพราะเธอไม่อยากมีอะไรที่ทำให้เขาไม่สบายใจ
โรงพยาบาล.....
สายฝนมองน้องสาวที่บางวันเธอก็สะดุ้งขึ้นมาเฉยๆ แต่ช่วงนี้ฟ้าใสตื่นบ่อยขึ้นตอนกลางคืน แต่ตอนกลางวันนั้นน้องสาวของเขาเหมือนเจ้าหญิงนิทรา ร่างผอมบางเนื่องจากเธอได้รับแต่น้ำเกลือตลอดสามเดือนที่ผ่านมา แต่ที่ร้ายแรงกว่านั้น เมื่อผลการตรวจที่ออกมาใหม่หลังจากที่น้องสาวของเขาเข้ามาอยู่ในโรงพยาบาลคืออาการของเธอทรุดลงเกินจะรักษาแล้วด้วยโรคหัวใจที่เป็นมาตั้งเด็ก แค่รอเวลาเท่านั้น บางวันฟ้าใสก็อาการหนักถึงกับต้องใช้เครื่องชาร์ตหัวใจ เลยทีเดียว สายฝนมองน้องสาวอย่างสงสารเขาเชื่อว่ากำลังใจของพ่อและเขาทำให้น้องต้องสู้ถึงอยู่มาได้จนถึงวันนี้ ถึงหมอจะว่าอย่างไร แต่ความรักของพ่อนั้นไม่เคยน้อยลงเลย พ่อไม่เคยยอมแพ้ และขาดตกบกพร่องในการดูแลน้องเลย
“อ้าวพ่อ วันนี้พ่อมาเร็วนะครับ ที่จริงไม่ต้องรีบมาก็ได้ ผมดูน้องเองก็ได้พ่อจะได้พักผ่อนบ้าง เราเปลี่ยนกันก็ได้นะครับที่จริงแล้วผมมาให้ทุกวันเลยยังได้เพราะช่วงนี้ผมลงงานที่สวนแถวๆนี้หละ ดีไหมครับพ่อหรือพ่อว่าไง ”
นันทเสนมองลูกชายก่อนเดินเข้าไปชะเง้อมองคนป่วยที่หลับปุ๋ยอยู่นี่ นันทเสนยิ้ม เขาไม่เคยเหนื่อยที่จะมาหาลูกสาว ถึงแม้ความหวังของเขาจะเหลือน้อยเต็มทีก็ตาม
“ พ่อได้เห็นหน้าฟ้าใสพ่อก็หายเหนื่อยแล้ว นี่อีกสามเดือนก็ครบรอบวันเกิดครบสิบเจ็ดปีแล้วซินะ ปีที่แล้วฟ้าใสยังเป่าเทียนอยู่ที่บ้านเลย ปีนี้พ่อคิดว่าฟ้าใสคงจะได้เป่าเทียนกับพ่ออีกนะลูก ..ใช่ไหมฟ้าใส ..”
ฟ้าใสขยับตัวเล็กน้อยเหมือนอยากจะลุกขึ้นมาพูดคุยกับพ่อเสียเต็มประดา แต่เธอลุกไม่ขึ้นเพราะสภาพร่างกายนั่นเธอไม่อาจต่อสู้และกลับคืนได้
ในรถเท็กซี่.. คนขับหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างหลังเมื่อเห็นเธอทำท่าแปลก ๆ เหมือนอาการหนาวจัด ทั้งๆที่อากาศร้อนอบอ้าวของแอร์ที่ยังไม่เปลี่ยนน้ำยาแอร์มานานแล้ว ลูกค้าหลายรายที่ขึ้นรถคันนี้ต้องบ่นทุกราย เด็กสาวคนคงไม่ปกติแน่ๆ
“ หนาวเหรอแม่หนู ไม่สบายหรือเปล่าน่ะ “
เมริสาส่ายหน้า เธอแค่รู้สึกวูบวาบอย่างที่เคยเป็น เหมือนมีกระแสอะไรบางอย่างที่ไหลเวียนและขัดแย้งกันอย่างรุนแรงในตัวเธอ
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะลุง เดี๋ยวเลยโค้งนี้ก็ถึงหมู่บ้าน ลุงเข้าไปส่งที่คอนโดนะ จ๊ะ “
“ ไม่เป็นไรแน่นะ ลุงว่าไปหาหมอหน่อยดีไหม “
เท็กซี่มองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างหลังอาการเธอไม่ได้ดูดีขึ้นเลย เด็กสาวส่ายหน้า
“ ลุงรีบไปส่งหนูเร็วๆเถอะค่ะ หนูจะได้พัก แค่พักก็หายแล้วหละค่ะ “
“ ก็ได้ๆ “
แล้วเท็กซี่ก็เลี้ยวเข้าไปยังหมู่บ้าน ซึ่งมีทั้งคอนโดหรูริมสระน้ำและบ้านจัดสรรหลังงาม เมริสารีบขึ้นมายังห้องเมื่ออาการเธอไม่ดีเสียเลย
ตื๊ดๆๆ ๆๆ ๆๆ
แมททิวรับโทรศัพท์ขณะที่ยังขับรถอยู่
“ เฮ้ย! นี่ แมท เดี๋ยวนี้ไม่ได้ออกมาเที่ยวด้วยกันเลยพวก จำศิลรึไงว่ะ ออกมาหน่อยไหม เดี๋ยวนี้มีที่ดีๆเปิดใหม่ด้วยนะเว้ย ว่าจะลองไปดูหน่อย สนใจไหมเพื่อน น่าอย่าซีเรียดกับงานนักเลย นี่แค่ฝึกงานนะจะจริงจังไปถึงไหน ห๊า!“
“ ไอ้บ้า ! ลองมาเป็นข้าดูไหมเล่า นี่แค่มาสายแค่สองสามครั้งพี่พัดแกจะไม่ให้ฉันผ่านงานแล้วไม่รู้รึไง ก็พ่อฉันน่ะซิ เข้มงวดขนาดไหนนายไม่รู้รึไงเล่า ฉันต้องเรียนรู้งานให้ได้เร็วที่สุด ก่อนที่จะจบ นี่พอจบฉันจะต้องไปเรียนต่อทันที เกี่ยวกับธุรกิจของคุณพ่อ ฉันเครียดน่าดูนะโว้ย อย่าคิดว่าเป็นลูกเจ้าของบริษัทแล้วจะสบาย .. อือ ว่าแต่..ก็ดีเหมือนกัน ไม่เจอแกนานแล้วอยากคุยเหมือนกัน ที่ไหนวะเพื่อน”
แมททิวถึงคอนโดเมื่อดึกมากแล้ว เขาเปิดประตู แต่แล้วต้องชะงัก เมื่อเปิดไฟแล้วพบว่าใครนอนอยู่ที่โซฟาห้องรับแขกนั่น แมททิวเข้ามายืนใกล้ๆ เข้าก้มลงมองเด็กสาวที่นอนอยู่นี่ เธอดูน่ารักขึ้นทุกวัน นี่คงคอยเขาจนหลับไปซินะ
“ เมย์ เมย์ เมย์เข้าไปนอนในห้องไปเร็ว เมย์ “
ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงสาวเธอหลับสนิทจริงๆ เหมือน.... ที่ว่าหลับเป็นตายเขานึกออกแล้วว่ามันเป็นอย่างไร แล้วแมททิวก็ช้อนตัวเด็กสาวขึ้นแล้วอุ้มเธอไปยังห้องเล็ก บรรจงวางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ เมริสาตัวโตขึ้น และก็สูงขึ้นด้วย ร่างกายของเด็กสาวจะเติบโตได้เร็วกว่าเด็กผู้ชายอยู่แล้วเป็นธรรมดา เขาหันมองเด็กสาว..แล้วก้มลงจูบหน้าผากนั่นเบาๆ รู้สึกหน้าร้อนวูบ นี่เขาเขินเหรอเนี่ย ความรู้สึกแปลกดี มันชุ่มฉ่ำในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก แม่มักทำอย่างนี้กับเขาเสมอก่อนนอนเมื่อตอนเด็ก แมททิวห่มผ้าให้เธอก่อนออกจากห้อง มีน้องสาวก็ดีเหมือนกันนะ อย่างน้อยเขาก็มีอาหารกินทุกเช้า มีคนปลุกเมื่อเขาไม่ตื่น มีคนคอยตอนกลับบ้าน แมททิวร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์ก่อนเดินเข้าห้อง ไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น