คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 เมื่อเธอและฉันมาพบกัน
Pum part :
วันนี้เป็นวันที่ฉันดีใจมากที่สุด เพราะฉันได้รับคัดเลือกให้เป็น12นักล่าฝันในรายการ true af7 ซึ่งตอนนี้ฉันก็กำลังตื่นเต้น
อยู่กับโจทย์เพลงที่จะได้ในอีกไม่ช้าแล้ว
"ปั๋ม! นั่งเหม่อไรอยู่ จะรับโจทย์เพลงแล้วนะ" เพื่อนซี้ตัวเล็กๆ 'นัตตี้' เข้ามาเรียกฉันที่กำลังเอาส้อมเขี่ยผักในจานไปมา
"จ่ะ นัตตี้แกไปก่อนเลยเดี๋ยวชั้นจะไปหยิบของก่อนนะ" ฉันพูดกับนัตตี้และลุกขึ้นจากโต๊ะทานข้าวแล้วเดินไปที่ห้องรับ
แขกเพื่อที่จะไปหยิบที่คาดผมสุดหวง แต่ฉันวางไว้ตรงโต๊ะนี้นี่หน่า และมันหายไปไหนน่ะ
"หาอะไรอยู่หรอน้องปั๋ม?"ผู้ชายตัวสูง ผิวขาว ผมทอง หันมาถามฉัน พี่เบนหนิ ฉันยังไม่เคยคุยกับพี่เค้าเลยนี่หน่า
"อ๋อ หาที่คาดผมอยู่ค่ะ พี่เบนเห็นบ้างมั๊ยค่ะ" เอาแล้วทำไมเวลาฉันมองหน้าพี่เขา แล้วหัวใจฉันมันเต้นแรงจังเลย
"อืม.....อันที่สีชมพูรึเปล่า ตะกี๊ฝรั่งเห็นผ้าแพรหยิบไปแล้ว"อา... เรียกแทนตัวเองว่า 'ฝรั่ง' น่ารักจริงๆ >__<'
"งั้นหรอค่ะ"ฉันพูดจบปุ๊บพี่เขาก็ส่งยิ้มมาให้ฉันอีกทีทำให้ใจฉันเต้นแรงกว่าเดิมอีก
"เอ่อ...ฝรั่งว่าเราไปรับโจทย์เพลงกันดีกว่านะ" พี่เบนโอบไหล่ฉันแล้วพาเดินไปยังห้องว๊อยด์ ซึ่งระหว่างทางตัวฉันเกร็งไป
ไปทั้งตัว โดยที่ฉันไม่รู้ว่าทำไมใจฉันถึงเต้นเร็วอย่างนี้ หรือว่าจะ..............
Ben part :
ผมแปลกใจกับใบหน้าตัวเองจริงๆ ผมว่าหน้าผมก็ดี ไม่เหมือนกับพวกโรคจิตซักหน่อยนะ ทำไมเวลาปั๋มเจอผมต้องยิ้ม
แหยๆ ทำไมก็ไม่รู้
"ปั๋ม เป็นไรรึเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนี้หล่ะ"ผมเลยถามปั๋มด้วยความสงสัย
"ป่าว นี่ค่ะ สงสัยคงตื่นเต้นที่จะรู้โจทย์มั้งค่ะ"ผมเดาว่าเธอคงตื่นเต้นจริงแหละ
"มาสายจังเลยนะ นั่งเร็วเขาจะรับโจทย์แล้ว"ผู้ชายร่างอ้วน ครูรักษ์ดุผมกับปั๋ม ผมนั่งลงตรงโซฟาข้างๆกับปั๋ม แต่ระหว่าง
แจกโจทย์เธอไม่ยอมพูดกับผมเลย หรือว่าเธอไม่อยากคุยกับผมน่ะ T T
"เพลงสุดท้ายแล้ว เหลือปั๋มคนเดียวใช่มั๊ย เพลงของปั๋มคือเพลงนี้" ครูรักษ์กล่าว และหันไปเปิดเพลงสุดท้าย
"ได้ยินมั๊ย ได้ยินมั๊ย โปรดฟังว่าชั้นรักเธอ เธอจะอยู่ไหน อยู่สุดฟ้าไกลเพียงให้เธอรับรู้"
ผมมองหน้าปั๋ม และผมรู้สึกใจเต้นเมื่อเห็นปั๋มยิ้มทำไมน่ารักอย่างนี้นะ
"ปั๋ม แกได้เพลงดีอ่ะ เค้าอยากได้อ่ะ" สาวหน้าแขก เกรบที่นั่งข้างปั๋มอีกข้างหันมาพูดกับปั๋ม
"เพลงแกก็ดีนะ เค้าว่าเหมาะกะแกด้วย" ปั๋มตอบกลับอย่างไร้เดียงสาทำให้ผมมีความรู้สึกดีๆกับปั๋มมากขึ้น
"พี่ฝรั่ง เพลงเกรบเข้ากับเกรบหรอ เกรบว่าไม่เห็นเข้าเลย" เกรบหันมาถามกับผม
"ฝรั่งก็คิดเหมือนปั๋มแหละ เข้ากับเกรบดีออก ใช่มั๊ย ปั๋ม" ผมตอบเกรบโดยที่หันไปมองปั๋ม เพื่ออยากให้เค้าคุยกับผม
บ้าง
"อ่ะ ค่ะ เกรบชั้นบอกว่าเหมาะก็เหมาะสิ"ปั๋มตอบผมแต่ก็ยังไม่มองหน้าผมเลย
"เอาละเด็กๆวันนี้เลิกคลาสแล้วนะ ไปนอนกันได้แล้วนะ" ครูรักษ์เลิกคลาสแล้วผมเลยอยากจะไปถามปั๋มว่าปั๋ม
เค้าเกียจผมรึเปล่า แต่ ณ ตอนนี้ ผมว่าผมเริ่มรักปั๋มแล้วสิ
Natty part :
ณ ตอนเช้า
ตื่นปั๋มตื่น เช้าแล้วววว~" นี่ฉันปลุกยัยนี่มานานแล้วนะเนี่ย - -'
"คนจะนอน... อย่ามายุ่งดิ๊!- -" เอาเข้าไป เฮ้... อย่ามุดหนีฉันไปอย่างนั้นสิ
"ตื่นๆๆๆๆ ปั๋มตื่นเหอะ ไปหาไรกินกัน คนอื่นเค้าตื่นหมดแล้วนะ~" ฉันพยายามพูดอ้อนวอนยัยนี่ ความจริงยังไม่ตื่น
ทุกคนหรอก อย่างน้อยพี่ผ้าแพรกับยัยเกรปที่กินไปเยอะก็ยังหลับปุ๋ยอยู่ -_-;
"...zZz"
ยัยปั๋มยังคงหลับต่อไป นี่แกจะสนใจฉันบ้างได้ไหมว้อย! ใช่สิ ฉันมันไม่ใช่คนดีนี่หน่า ถึงจะทำดีต่อไปก็ไม่มีใคร
เห็นใจฉันอยู่แล้ว
ฉันเดินออกจากห้องนอนมานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่ซักคนเดียว เฮ้อ... ตอนนี้กระแสของฉันนอกบ้านจะเป็นไงบ้างนะ คงไม่ดีแน่เลย ก็ฉันมันคนไม่ดีนี่ ในบ้านนี้คงมีแต่ยัยปั๋มที่เข้าใจ อย่างน้อยฉันก็ยังอยู่นี่หน่า อย่างน้อยตอนฉันร้องเพลงก็ยังมีแฟนคลับถือป้ายไฟให้ อย่างน้อยน่ะนะ... แค่นั้นฉันก็มีความสุขแล้ว ^__^
"นัตตี้ ตื่นแล้วหรออ" เสียงจากพี่หัวฟูหน้าหล่อ พี่น้ำแข็ง ที่จู่ๆก็มานั่งข้างฉัน
"พี่ขอนั่งด้วยนะ" รอยยิ้มนี้ทำให้หัวใจที่ไม่เคยมีความรักคงจะมีก็วันนี้แล้วละมั้ง
พรุ่งนี้มาอัพตอน 2 ต่อนะ ถ้าอยากให้บทเป็นไงก็บอกด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น