คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คู่แกง ตอนที่ 3
คู่แกงตอนที่ 3
และแม่แกงศุมาลินกับคุณแม่ของเราก็มาถึงบ้านในช่วงบ่ายย้อย บ้าจริง !! บ่ายคล้อยสิ โอเค บ่ายคล้อย แบบใกล้เย็นไรงี้ ก็ขึ้นบ้านมาก็เตรียมทำอาหารเย็นไว้รอโกโบฮั่นกับริทคุงเลย แกงศุมาลินก็คิดในใจว่าทหารญี่ปุ่นคนนี้มีดีอะไรนักหนา แม่ถึงได้ชอบเอาใจอย่างนู้นอย่างนี้
“แม่” นั่นแงะ สงสัยก็ต้องถาม ถามเลยๆ
“ปลานี่ทอดเลยมั้ย” เอิ่บ.....ขอโทษค่ะ ดิฉันผิดประเด็นเอง เอ๊ะ ใครผิดประเด็น แม่แกงสิ ฉันเป็นคนเขียน อย่าไฝว้
“ล้างเลยลูกๆ เอาผักไปล้างเลย” คือแม่พาออกนอกประเด็นกว่าป่ะ แบบเหยไม่ได้ถามเรื่องผักป้ะวะ.....
“แม่เอาหูฟังออกแป๊บ” อ่าวเฮ้ย เดี๋ยวๆๆๆๆ เดี๋ยวนะ บ้านถูกตัดไฟป้ะ แล้วแม่ใช้ไอพอดได้ไง เฮ้ยเดี๋ยวนะ
“มีไรลูก”
“เดี๋ยวนะแม่”
“อะไร”
“แม่ใช้ไอพอดได้ไง”
“อ่าว ก็ใช้ได้สิลูก ไอพอดแม่ไม่ได้พัง”
“ไม่ใช่ ผมจะถามว่าแม่ชาร์จแบตจากไหน”
“ตลาดไง ร้านกาแฟอาแปะไง ตรงตลาดไม่ถูกตัดไปนี่”
“อ่าวจริงดิทำไมไม่บอกผม”
“อ่าวก็ลูกไม่ถามแม่”
“แม่ - -*” แล้วคุณแม่ก็เสียบหูฟังต่อพลางฮัมเพลงไปทำกับข้าวไป โอ้ว......ชีวิตช่างมีสีสัน
ไม่สนใจแม่และ บางทีแม่ก็อินดี้มากไป คือแบบเราเข้ากันไม่ได้งี้
ทำกับข้าวที่ตั้งใจทำให้โกโบฮั่นดีกว่า......
ทำอะไรอ่ะ........
คนญี่ปุ่นเค้าไม่นิยมกินเผ็ดกันใช่แมะ.....
ใช่ คนญี่ปุ่นเค้าไม่ชอบกินเผ็ด...........เออดีเว้ย พูดเองตอบเอง เริ่ด
งั้นเราจะทำ............................
ปลากะพงราดพริก เอาเผ็ดๆให้น้ำตาไหลเลยงี้ กับ..........................
ปลาไหลผัดเผ็ด เคยกินแต่ปลาไหลญี่ปุ่นล่ะซี้ มาเจอปลาไหลไทยแลนด์แล้วจะหนาว คิคิ
เอาอีกซักอย่างดีกว่า.......เมื่อคืนนั้นดูคอนฯตั้มบนเวทีเดอะสตาร์แล้วอยากจับอึ่งอ่าง
ต้มยำอึ่งอ่างเลยเป็นไง เริ่ดมากแน่ๆ นี่พูดเลย....
จัน....ตอบฉันที นี่เปิบพิสดารหรือเปล่า เริ่มกลัวละนะ.....
แล้วก็ลงมือทำ เฮ้........
เมื่อโกโบริมาถึงบ้าน......
ทั้งคุณแม่และคุณยายต่างกุมขมับกับเมนูอาหารเปิบพิสดารที่แกงศุมาลินเป็นคนทำ เฮ้ยแบบ ปกติลูกไม่ได้เป็นคนงี้ไง ทำอาหารอะไรก็น่าอร่อยไปหมด แต่นี้แบบ.....วอทอิสดิส?
“แกงคิดว่าพ่อฮั่นเค้าจะกินได้หรอลูก” คุณแม่ชักหวั่นเกรง
“ได้สิครับ ผมกินได้ โกโบฮั่นก็ต้องกินได้ ถูกมั้ย” แบ้วก็หันไปทำหน้ากวน...ใส่โกโบฮั่น
“อ่อ ถูกครับ ผมกินได้หมดครับ” โถววว ชั่งน่าสงสาร ชะตากรรมของโกโบฮั่น นางคงไม่รู้สินะ ว่านางจะต้องเจออะไรบ้าง ไอ้เนื้ออึ่งอ่างปลาไหลอะไรเนี่ย ถ้ามองผ่านๆก็นึกว่าเนื้อหมูเนื้อปลาทั่วไปนี่แหละ แต่ถ้าลองกินเข้าไปนะ.....เดี๋ยวรู้เลย
ส่วนคุณแม่ก็ทำอาหารปกตินี่แหละ หน้าตาน่าทานงี้ แต่คือที่แกงศุมาลินทำนี่คือนางรีเควสแม่เอง แบบแม่ขอทำหน่อยไรงี้อยากจะโชว์ฝีมือ แต่ในใจคืออยากแกล้งโกโบริไง
“แกง นี่คือเนื้ออะไรครับ” พ่อโกโบฮั่นชี้ไปทางชามต้มยำอึ่งอ่าง
“อ๋อ เนื้อหมูไง นายไม่เคยกินหรอ” ตรูโกหก แวร๊กกกกก
“อ่อครับๆ” เชื่อฟังดีมาก แต่พอเอาเข้าปากไปเท่านั้นแหละ หน้าโกโบฮั่นก็เป็นงี้ (-___-!)
“เนื้อหมูแน่หรอครับ” ถามอีกที รสชาติมันไม่ใช่ไง
“แน่สิ เราจะหลอกนายทำไม” แล้วนี่ไม่เรียกหลอก? จ้ะ
พอกินเสร็จเท่านั้นแหละ............
“คุณน้าครับ ห้องน้ำอยู่ไหนครับ” ขรี้แตกครับ อึ่งอ่างกับปลาไหลทำพิษครับ ก็งี้แหละจัน คนไม่เคยกินอะไรแปลกแล้วมากินนี่ก็ชรีแตกกันทุกคน แล้วนี่ยิ่งเป็นเมนูเปิบพิสดารด้วยนี่แบบ =_=
“คิกๆๆ” แหม่ ทำมาขำ แกล้งเค้าแล้วมาขำ
“เห็นมั้ยเจ้าแกง ทำพ่อฮั่นเค้าท้องเสียเลย”
“ทำไมหรอครับ” ริทคุงสงสัยสินะ
“ก็มันเป็นเนื้ออึ่งอ่างน่ะสิ”
“อึ่งอ่าง ?” แหม่ทำเป็นงง ริทคุงต้องเข้าใจภาษาไทนมากกว่าโกโบฮั่นสิ เพราะนางเคยมาประเทศไทยหลายครั้งแล้วหนิเนอะ
“ใช่ อึ่งอ่าง ริทคุงรู้จักมั้ย”
“รู้จักสิๆ ที่มันเป็นเพื่อนกันกับกบอ๊บๆใช่มั้ย”
“นั่นแหละ คล้ายๆกัน”
“แล้วมันกินได้ด้วยหรอ”
“กินได้สิ”
“ผมพึ่งรู้นะเนี่ย วันหลังต้องไปทำกินเองบ้างแล้ว” แหม่ สงสัยจะติดใจฝีมือแม่แกง แหม่ ต่างจากพ่อฮั่น =_= ป่านนี้ส้วมคงตันแล้วมั้งจัน...
“ฮ่าๆๆ ให้เราสอนก็ได้นะ”
“พอเลยๆ เจ้าแกงก็ชอบทำอะไรพิเรนทร์ๆ นี่ถ้านึกครึ้มไปเอาคางคกมาทำอาหารนี่ไม่ได้ตายกันพอดีเรอะ” ยายบ่น เออ สมควร คนบ้าอะไรชอบทำเมนูเปิบพิสดาร - -*
“ยายอ่า ก็มันสนุกดีนี่”
“สนุกแต่คนอื่นเค้าเดือดร้อนนี่ไม่สนุกแล้วนะฮะคุณหลาน ดูพ่อฮั่นสิ ป่านนี้ยังไม่อกจากห้องน้ำเลย หมดไส้หมดพุงแล้วมั้งนั่น”
“เดี๋ยวผมไปดูเอง” แล้วแกงก็เดินไปตรงประตูห้องน้ำ
ปั้งๆๆๆ !!!
ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!
ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!
ถ้าจะเคาะขนาดนี้ พังประตูเลยมั้ยลูก แหม่ - - เคาะเหมือนว่าเค้าจะเปิดให้
“ตายรึยัง” โหย ดูปากๆ
“ยังครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่า มาถามเฉยๆ กลัวตายคาส้วม แค่กลัวน่ะ ไม่อยากให้มีใครตายในบ้าน” ดูคำพูดนาง ทำไมเป็นคนงี้ เป็นห่วงก็บอกมาเถอะ โด่ว
แกร๊ก !! พ่อฮั่นออกมาจากห้องน้ำ ทำให้แกงตั้งตัวไม่ทัน สะดุ้งเบาๆ
“เป็นห่วงผมหรอ” เฮ้ยย่ะ โกโบฮั่นต้องการจะสื่ออะไร แน่ะ มีมองแล้วยิ้มกริ่ม แอร้ย เขิน #เค้าไม่ได้มองมรึงนะอีไรท์เตอร์
“เฮ้ยบ้า ใครเป็นห่วง ไม่มีเหอะ มั่วแล้ว” แก้ตัวใหญ่ๆ แหมๆๆ แกล้งเค้าแล้วก็มาเป็นห่วง ยังไงเนี่ย แหมๆๆ
“แล้วหลบตาทำไม หน้าแดงทำไมครับ” ว้ายโดนจับได้ว่าเขิน เอาล่ะจุ้ย ยังไงๆ
“ไปข้างนอกเถอะ ทุกคนรออยู่” แล้วก็เดินฉับๆๆๆออกไป เขินก็บอกมา โถ่ว พ่อโกโบฮั่นก็ยิ้มแบบปริ่มมาก ปริ่มเว่อร์ แอร้ย
.
.
“เป็นไงบ้างพ่อฮั่น” คุณแม่ดูเป็นห่วงเป็นพิเศษนะฮะ
“ก็ดีขึ้นแล้วครับ”
“เห็นมั้ยเจ้าแกง เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง” ยังมิวายโดนบ่น อะไรๆก็แกง
“เล่นอะไรหรอครับ” อ่าวเออ โกโบฮั่นยังไม่รู้นี่หว่า
“ก็แกงศุมาลินน่ะสิ เอาเนื้ออึ่งอ่างกับปลาไหลมาทำอาหาร” ริทคุงอธิบายโกโบฮั่นก็หน้างงนิดๆ สงสัยยังไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร ริทคุงเลยกระซิบบอก
“คือเอ่อะ จริงหรอครับ” ดูหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด จะมีซักคนที่รู้ว่าโกโบฮั่นนี่กลัวปลาไหลกับอึ่งอ่างมากกว่าสิ่งอื่นใด
“จริงจ้ะ” ยายตอบให้จ้า แล้วผลที่ได้ก็คือ......
“โกโบฮั่น !!” เป็นลมจ้ะ ฟุบไปเลย ตัวเท่าหมีแต่ใจนิดเดียว เป็นลมไปเลย หว่าย
“ช่วยกันหามพ่อฮั่นไปนอนตรงนู้นก่อนเร็วๆ” แม่บอก ทุกคนก็ช่วยกันหามอย่างทุลักทุเล ตัวโกโบฮั่นนี่ก็ไม่ใช่เล็กๆนะแก แล้วดูแต่ละคนที่หาม คุณแม่งี้ แกงงี้ ริทคุงงี้ ตัวใหญ่กันมว๊าก =_= สรุปคือ โคตรสงสารพ่อฮั่นว่ะ ทั้งท้องเสีย ทั้งเป็นลม เฮร้ออออ
แต่เดี๋ยวนะ สงสัยป่ะ ทำไมแกงดูเป็นห่วงโกโบฮั่นผิดปกติ ความจริงถ้าเป็นงี้ก็ต้องหัวเราะคิกคักสมน้ำหน้าแล้วดิ แต่นี่อะไร ทำหน้าตกใจ แบบเหวออ่ะ แล้วรีบช่วยเข้าไปหาม ตอนโกโบฮั่นท้องเสียก็เป็นคนไปดูเอง เฮร้ย อะไรอ่ะ
เมื่อโกโบฮั่นฟื้น.....
โชคดีนะที่ริทคุงสะพายกระเป๋าปฐมพยาบาลมาด้วยเลยพอที่จะช่วยอะไรได้งี้ โกโบฮั่นเลยค่อยยังชั่วหน่อย แต่พอโกโบฮั่นฟื้นนี่สิ ทำไมแม่แกงดูดีใจ หน้าตาดูคลายกังวลมากกว่าใคร นั่นแน่ะ !!
“เป็นไงมั่งโกโบฮั่น” ชิงถามก่อนเลย นั่นแน่ะ
“ผมโอเคแล้วครับ ขอบคุณครับ”
“เราขอโทษนะที่เราแกล้งนาย” แหม่ ทำไมมาขอโทษล่ะจ๊ะ
“ไม่เป็นไรครับ”
“แล้วนี่เดินกลับไหวมั้ยจ๊ะ” คุณแม่ถาม สายตาดูเป็นห่วงมาก
“ไหวครับ”
“เจ้าแกงเดินไปส่งโกโบฮั่นกับริทคุงหน่อยสิลูก”
“ครับแม่” แล้วแกงก็เดินมาส่งโกโบฮั่นกับริทคุงข้างล่าง สภาพโกโบฮั่นนี่พูดเลยนะ ไม่ไหวนะ หน้านี่ซีด แรงก็ไม่ค่อยจะมี ต้องให้ริทคุงช่วยพยุง น่าสงสารเหมือนกันนะ
“นายไหวแน่นะ” แหม่ เป็นห่วงก็บอก
“ไหวครับ เป็นห่วงผมหรอ” ถามอีกและๆ
“เปล่า ใครเป็นห่วงนาย ก็แค่ถามเฉยๆ”
“ก็ถ้าไม่ห่วงก็คงไม่ถามใช่มั้ยครับ” เฮ้ยย่ะ
“บ้า ! กลับไปได้แล่ว บ๊ายบายนะริทคุง”
“ครับๆ” แล้วโกโบฮั่นก็หันมายิ้มให้ เฮ้ยยังไงเนี่ยเฮ้ย
____________________________________________________________________________
เฮ้........มาแล้วทุกคน ขอโทษจริงๆที่มาช้ามากๆๆๆๆ พอดีติดอะไรนิดหน่อยงี้ ตอนนี้ก็มาแล้วนะฮะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจ อ่านแล้วมันเปรมมากเจรงงงง รักรีดทุกคนนะ เอ้อ อย่าอ่านฟิคเพลินจนลืมโหวตกันด้วยล่ะ เพื่อพี่ฮั่นน้องแกงเราต้องสู้นะเฮ้ย เราสู้ไปด้วยกันนะเฮ้ย อย่าพึ่งเหนื่อย ใครเหนื่อยก็มาอ่านฟิคเราแล้วไปโหวต เลอฟฟฟฟฟ
ความคิดเห็น