คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พี่ฮั่นแยกอโศก ตอนที่ 2
พี่ฮั่นแยกอโศกตอนที่ 2
ใครที่นึกภาพอโศกบอยแบนด์ไม่ออก แนะนำให้ดูคลิปนี้นะฮะ เปลี่ยนจากน้องแกงเป็นพี่โน่เราก็อิสออลไรท์แล้วค่ะ
V
V
V
แหม่ หลังจากที่แคนไปรู้อะไรมาซักอย่าง ก็ทำเพื่อนๆในกลุ่มต่างสงสัยและงงงวย รวมถึงพี่ฮั่นของเรา ก็งงไม่ต่างกัน
“ตกลงเอ็งมีอะไรจะบอกพวกข้าวะไอ้แคน” โดมถามขึ้น แคนฉุดเพื่อนทั้งกลุ่มเม้าท์มอยที่สวนหลังบ้าน พวกนางดูสถานการณ์แล้วว่าแม่แกงของเราไม่สามารถได้ยินได้
“คือกูจะบอกพวกมึงว่า....” เว้นระยะเพื่อความตื่นเต้น...
“ว่าอะไร”
“ว่าเมียไอ้ฮั่น.....” ยังไม่หยุดเว้น
“เมียไอ้ฮั่นทำไมวะ” ฮัทเร่ง
“เมียไอ้ฮั่นเป็น.......”
ปู่ดดดดดดดดดด !!!!
“เหี้ย ใครตดวะ อื้อหือ เหม็นอย่างกับไปกินศพควายมา” โตโน่พูดขึ้น
“กูตดเอง คือกูท้องเสียตั้งแต่เช้าแล้วว่ะ ตอนนี้กูไม่ไหวแล้ว กูไปขี้ก่อนนะ”
“โหยไอ้อ้วน ! ไปขี้เลยมึงอ่ะ เสียฟีลหมดอีฟักเน่า” ฮัทด่าไล่หลังไป
ปู่ดดดดดดดดด !! ก่อนจะไปนางมีฝากฝัง....
“เออสรุปเมียไอ้ฮั่นเป็นเหี้ยหรอ” ฮัทถามแคน
“พ่อมึงสิ อันนั้นคำอุทานไอ้โตโน่มัน มึงนี่ก็ซื่อจังเนอะ”
“เออตกลงเมียไอ้ฮั่นเป็นอะไร”
“เป็น........”
“เป็นอะไรมึงก็รีบๆพูดดิไอ้แคน” โตโน่เร่งเพราะรำคาญกับการเว้นจังหวะในการพูดของแม่งเหลือเกิน เป็นใครใครก็เพลียนะขอโทษ
“เป็น.......”
“มะม่วงไหมจ๊ะมะม่วง สองโลยี่สิบจ้าสองโลยี่สิบ !!” แล้วก็มีป้าแก่ๆพายเรือขายมะม่วงผ่านไป
“เป็นมะม่วง”
“โว้ยยยยย / โว้ยยยยย” โตโน่กับฮัทโวยขึ้นพร้อมกัน
“ไอ้โดมแม่งจะขี้เสร็จและ มึงก็ไม่พูดซักที เก็บไว้ทำห่าไร ไม่พูด กลัวดอกหน้าวัวจะร่วงออกจากปากมึงหรา” โตโน่ประชด
“อย่างกูต้องดอกพิกุล”
“มึงอ่ะดอกหน้าวัวถูกแล้ว !” แล้วพี่โดมของเราก็ขรี้เสร็จเรียบร้อย......
“เห็ยมั้ยไอ้แคน ไอ้โดมขี้เสร็จแล้ว รีบๆบอกเลย” ฮั่นเร่งแคนอีกรอบ ทำยังไงนางก็บอกช้าทุกที
“เมียไอ้ฮั่นมันเป็น......ผี”
“ห้ะ !!!! เมียไอ้ฮั่นเป็นผี !!!!” ทั้งสามคนตะโกนอย่างพร้อมเพรียงและสามัคคีกัน
“ตะโกนหาพ่อมึงหรอ อีพยาธิในลำไส้ปลวก เดี๋ยวไอ้แกงก็มาบีบคอพวกมึงตายห่า” แคนทำหน้ากังวล กังวลอะไรไม่รู้ มันมาจากอินเนอร์
“ใครเป็นผีหรอครับ......” แม่แกงแห่งทุ่งแยกอโศกได้เดินมายังกลุ่มเพื่อนสามีที่กำลังเม้าท์มอยตนเองอย่างเมามันที่สวนหลังบ้าน
“ว๊ากกกกกกกกกกก /ย๊ากกกกกกกกกก/อ๊ากกกกกกกกกก/กรี๊ดดดดดดดดดด” แล้วทุกคนก็วิ่งอย่างกับผึ้งแตกรัง จัน....ไปเอาข้าวสารเสกมาถูหลังฉันทีซิ ปล.เสียงกรี๊ดอันหลังเป็นของฮัทนะครับนะ
ปึ้งปั่งๆ !! ทุกคนต่างวื่งหนีแม่แกงขึ้นมาบนบ้าน นี่ก็ยังไม่รู้จริงๆเลยว่านางเป็นผีจริงหรือเปล่า แต่กลัวไว้ก่อนก็ดีเหมือนกัน เออนะ เออ....ว่าแต่พี่ฮั่นเราไปไหน
“ไอ้โดม แล้วไอ้ฮั่นมันไปไหน”
“ได้ข่าวว่าไปตลาดว่ะ”
อโศก มาร์เก็ต (กรุณาออกเสียงให้ถูกต้องเพื่ออรรถรสในการอ่าน)
“ป้าครับ เอาตะไลห้าขีดครับ” ป้าคนนั้นทำหน้าตกใจและตื่นตระหนกเมื่อรู้ว่าผู้มาซื้อคือฮั่น
“ไม่ขายโว้ยไม่ขาย ของหมดแล้ว ไม่ขายๆ มันบูดแล้วๆ” แล้วคุณป้าก็ยัดขนมเข้าปากตัวเอง ที่เหลือก็คว่ำทิ้ง............เพื่ออะไรกัน พี่ฮั่นงง
ร้านต่อมา........
“ลุงครับ เอาส้มตำปูปลาร้าเอาเค็มๆแต่ไม่ใส่น้ำปลา เอาแบบกลมกล่อมรสอูมามิแต่ไม่ต้องใส่ผงชูรส เอาเผ็ดๆแต่ไม่ใส่พริกครับ” ข้าแนะนำให้เอ็งไปตำกินเองที่บ้านนะพี่ฮั่นนะ
“ห้ะ นี่ไอ้ฮั่นผัวนังแกงหรือเปล่าวะ”
“ใช่ครับ ทำไมหรอลุง” แล้วสากกะเบือที่คุณลุงถืออยู่ก็ล่วงใส่เท้าตัวเอง เออนะ....
“โอ้ยยยย” ผลพลอยจากสากกะเบือหล่นใส่เท้า
“เป็นไรครับลุง”
“ไม่ต้องมาถามข้า ข้าไม่ขายเอ็ง เมียเอ็งน่ะมันเป็นผี !!” เอาอีกและ.....เมียฮั่นนี่สวยขนาดนี้ จะเป็นผีได้ยังไง อย่าไปสนใจปากนกปากกา (ดินสอด้วยมั้ย) เล่นอะไรเนี่ย โวะ ไม่ฮาพารีดเครียด
หลังจากที่พี่ฮั่นกลับจากตลาด แต่ไม่มีอะไรติดไม้ติดมือกลับมาเลย พี่ฮั่นคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเมื่อก่อนเขาป๊อบมากในแยกอโศกนี้ หล่อเกินไปจนไม่มีใครกล้าขายของให้ไรงี้ แบบของมันธรรมดาไป พอถึงบ้านพวกเพื่อนพ้องก็หายไปไหนหมดแล้วไม่รู้ เหลือแต่แม่แกง ภรรยาสุดที่รักนั่งเล่นกับลูกอยู่ ก๊อกแก๊กน่ะเออ อย่าลืมลูกพี่ฮั่นสิ
“ตัวเอง เค้ากลับมาแล้ว” ฟอดดดด แล้วก็เข้าไปหอมแม่แกงด้วยความคิดถึงแล้วโหยหา หลังจากที่ไม่ได้พบหน้ากันเป็นเวลาสามสิบนาที
“ตัวเองทำอะไรเนี่ย เค้าเขินนะ”
“เขินทำไม ก็อยู่กันสองคน ทำมากกว่านี้ยังเคยทำมาแล้วเลย” ป๊าบ ! อย่าลามปามกับแม่แกง นางเขินจนหูแดงหมดแล้วนะฮะ
“พูดอะไรไม่รู้ เขินนะเนี่ย” มุ้งมิ้งสุดๆ
“เค้าชอบเวลาตัวเองเขิน มันน่ารักที่สุดในโลกเลย ถึงตัวเองไม่เขินตัวเองก็น่ารักที่สุดในโลกเหมือนกัน เค้ารักตัวเองมากเลยนะ” แล้วพี่ฮั่นเราก็กอดแม่แกงจากข้างหลัง ดูอบอุ่นมาก #เหรอ
“ตัวเอง ตัวเองกลัวผีมั้ย”
“กลัวสิ แต่เค้ากลัวไม่ได้อยู่กับตัวเองมากกว่า”
“เค้ารักตัวเองนะ”
“เค้าก็รักตัวเอง”
“แหวะ!/แหวะ!/แหวะ!/แหวะ!” เพื่อนพ้องทั้งสี่โผล่พรวดขึ้นมา นางมาจากไหนไม่รู้ แต่ความเผือกมันพามาแค่นั้นแหละ
“แหวะห่าอะไร อีพวกไม่มีปัญญาหาคู่ชีวิต !!” อย่าตอกย้ำให้ช้ำและลึกลงไปกว่าเดิมได้ไหมเธอ......ณ จุดนี้ขอยืมบทเพลงของพี่บอย พีซเมกเกอร์มาประกอบครับ
“ไอ้ฮั่น มึงอย่ามาซ้ำเติมกูเรื่องนี้นะ ถ้ากูมีเมื่อไหร่ กูจะมีให้สวยกว่ามึง !” โตโน่พูดย้ำ
“เอาให้จริงเถอะ ! แต่ถึงยังไง แกงส้มของเค้าก็น่ารักที่สุดในโลกอยู่ดี”
แต่เดี๋ยวนะ......
เพื่อนพี่ฮั่นทั้งสี่คนลืมอะไรไปป้ะ
อย่าลืมนะว่าแม่แกงเป็น.........
ผี !!!
“เอ่อ คือไอ้ฮั่น คือพวกกูหาที่อยู่ใหม่ได้แล้วว่ะ เป็นบ้านตรงข้ามกับมึงอ่ะ” แคนพูดขึ้น
“อย่ามาดวกได้มั้ยพวกมึง ก็นั่นบ้านป้ากูที่ให้พวกมึงอยู่ไงฟายยย”
“เออเนอะ สงสัยพวกกูจะเมา งั้นเดี๋ยวกูกลับบ้านก่อนนะ ซักผ้าไว้ยังไม่ได้ตาก” ฮัททำหน้าแหย ความจริงมันไม่จริง คือมันพึ่งนึกได้แงะว่าแม่แกงเป็นผี แหม่ ไม่นึกได้ปีหน้าเลยล่ะพ่อคุณ
“เออจริงด้วยเนอะ กูต้องไปตากผ้าก่อน กูไปละนะ” โตโน่ผสมโรง แล้วทั้งสี่คนก็วิ่งสี่คูณร้อยไปขึ้นเรือ แล้วก็กลับบ้าน.....
เพลาดึก.....
เหล่าผองเพื่อนก็ยังนั่นกินเหล้ากันอย่างไม่กลัวเกรงใดๆทั้งสิ้น แต่ตอนนี้ขาดพ่อฮั่น พ่อฮั่นไปไหนเล่า
“ไอ้โดม ไอ้ฮั่นมันไปไหนวะ” โตโน่เราใช่เท้าในการสะกิดโดมนะฮะ เริ่ดตรงนี้
“กูจะไปรู้ไอ้ฮั่นมันมั้ย มึงมาถามกูอย่างกับกูเป็นคุณริว”
“ทำไมต้องเป็นคุณริววะ” ฮัททำหน้างง
“จิตสัมผัสไงฟายยยย” แคนด่าฮัท อืม ฟายชริงๆ
“มึงไปตามดิ๊ไอ้โดม”
“ไม่เอาๆๆๆ” ส่ายหัวรัวๆ รู้ว่ากูกลัวผีสุดยังให้กูไปตามอีกแม่ง
“งั้นมึงไปดิไอ้ฮัท” โตโน่สั่ง
“มึงก็ไปเองดิ กูไม่ไป”
“ไอ้แคน มึงไปดิ๊” นี่ก็สั่งเค้าไปเรื่อย
“แล้วทำไมมึงไม่ไปอ่ะ”
“กูกลัวไงสาสสสสส ถามแปลกๆ”
“สรุปก็นั่งแดรกกันแค่นี้แหละ ไม่ต้องไปชวนแม่งหรอก มันก็คงมุ้งมิ้งงุ้งิ้งอยู่กับเมียมันนั่นแหละ”
“เออ แล้วพวกมึงจะบอกไอ้ฮั่นเมื่อไหร่วะ ว่าไอ้แกงมันเป็นผี” โดมถามขึ้น
“ต้องดูก่อนแหละวะ ไอ้ฮั่นมันจะเชื่อพวกเราเรอะ หลงเมียซะขนาดนั้น”
“ไม่รู้ว่ะ แต่บอกมันไว้ก็ดี”
“กูกลัวไอ้ฮั่นมันทำใจไม่ได้ว่ะ” ฮัทรู้สึกสงสารเพื่อนจับใจ โถวววว
“กูมีวิธี” แคนทำหน้าเหมือนเป็นอัจฉริยะกลับชาติมาเกิน #เว่อร์ไป
“วิธีอะไรของมึง”
“ปรึกษาพี่อ้อยพี่ฉอด”
โครม !!! ทุกคนรุมถีบพี่แคนเราตกโต๊ะเลยนะฮะ
“อู้ยยยย อีพวกห่า ถีบกูทำไม” แคนลุกขึ้นมา ทำหน้าตาเจ็บปวดรวดร้าวและทรมานเต็มที
“แหมมึง คนเค้ากำลังจริงจังอยู่เสือกมาล้อเล่น” ฮัทด่าตรงๆนะฮะ
แล้วจู่ๆพี่ฮั่นเราก็พายเรือมา ไปต้องไปตามเลยนะเนี่ย จุดธูปเรียกก็มา #ผิด
“อ่าว ไอ้ฮั่น มึงมาทำไรเนี่ย” โตโน่ทักขึ้น
“เมียกูให้มาชวนพวกมึงไปกินข้าวที่บ้านกู”
O_O!!/O_O!!/O_O!!/O_O!! เหวอแดรก
“ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ มาๆขึ้นเรือมา เร็วๆเมียกูรออยู่”
“คือเอ่อ...” พี่โดมเรากำลังจะปฏิเสธ
“พวกมึงไม่ต้องพูดอะไรเลยนะ ถ้าไม่ไปกินกูจะงอน” เอิ่บ -__-
จะทำไงได้เล่า กฎของอโสฏบอยแบนด์คือห้ามขัดใจกันนะฮะ เราก็ต้องเชื่อฟังงี้ เดี๋ยววงแตกแล้วจะซวย ขาดคนใดคนนึงไปนี่ไม่ป๊อบเลยนะบอกก่อน
“กับข้าวมาแล้วจ้ะ” แม่แกงผู้น่ารักเดินถือถาดกับข้าวออกมาจากในครัว แต่ในจานนั้นมีแต่
หนอน
กิ้งกือ
ไส้เดือน
ใบไม้
ใบหญ้า..............................................
ซึ่งคนปกติเค้ากินกันที่ไหน ทีนี้แหละ ชัดเลย เดี๋ยวรู้เลย
“คือกูว่าอาหารมันยังไม่เฟี้ยวพอว่ะ กูกินไม่ได้หรอก” แคนพูดขึ้นแต่กลับโดนสายตาพิฆาตจากเมียพี่ฮั่นจิกมา
“เอออ กูว่ากูกินดีกว่าเนอะ แหม่ หน้าตาน่ากินเชียว ต้องอร่อยแน่ๆเลยเนอะมึง” พอโดนจิกแล้วก็โปรโมทใหญ่ แหม่
“เออ จริงด้วย หน้าตาอย่างกับเชฟภัตตาคารห้าดาวทำเองเลยเนอะ” โดมผสมโรงแล้วยิ้มแหยๆ เป็ยเชิงบอกว่ามึงต้องเชื่อกูนะมึง คือมึงต้องแดกเป็นเพื่อนกูนะ จบ
“งั้นมึงลองกินคนแรกเลยโตโน่ มึงหล่อที่สุดในกลุ่มไม่ใช่หรอ” ถ้าเป็นเมื่อก่อน พี่โน่เราจะไม่ปฏิเสธ แต่ตอนนี้...............มันคือช่วงเวลาที่อยากโดดลงคลองตายมากจริงๆ
“เออจริง นี่ๆมึงลองกินจานนี้ เด็ด” มันเหมือนเป็นการแกล้งไปในตัว มันเริ่ดตรงนี้
งาบบบบ ยอมกินทั้งน้ำตาอย่างโดยดี จานนั้นมันคือ ใบ ไม้ แห้ง TOT ชีวิตโน่สุดหล่อพังพินาศ
“อืมมมม อร่อยมากเบยยย รสอูมามิ” แดกทั้งน้ำตามันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“อร่อยใช่ป้ะล่ะ บอกแล้ว ฝีมือเมียกูนี่ไม่เคยตกจริงๆ” กูประชดนะสาสสส โน่คิดในใจ
“ไอ้แคนไอ้ฮัท มึงเอาชามนี้เลย” พี่ฮั่นชี้ไปที่จานที่เป็นหญ้าแห้ง หญ้าที่ให้ควายกินอ่ะ ฮรืออออออออ เกิดอุไรขึ้นกับอโศกบอยแบนด์ ทำไมชีวิตต้องมาตกตระกำลำบากเยี่ยงนี้
กินทั้งน้ำตาไปอีกราย ถ้าไม่ติดว่าแม่แกงที่ส่งสายตาพิฆาตนั่งขวางอยู่พ่อจะวิ่งหนีแล้วนะจริงๆ
“เป็นไง อร่อยมั้ยจ๊ะ” แม่แกงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก
“อะอะอร่อยมากจ้า กลมกล่อมรสอูมามิ T_T” น่าสงสารเหลือเกิน
“นี่ไอ้โดม ! จานสุดท้ายยกให้มึงเลย” จานสุดท้ายที่ว่าก็จะมีหนอน ไส้เดือน กิ้งกือไรงี้ เอียะ
“คือกูไม่สบายอ่ะ กูเป็นโรคกระเพาะ กินข้าวไม่ได้เลย ขอโทษด้วยนะจ๊ะแม่แกง”
แม่แกงดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก ส่งสายตาพิฆาตกดดันไปหาโดม ประมาณว่าถ้ามึงไม่กิน มึงอย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอดไรงี้
“เอ่อะ กะกะกินก็ได้จ้า ชักจะหิวแล้วสิ ฮี่ฮี่” สุดท้ายก็ต้องจำยอม.......
งาบบบบบ ! อันนี้หนักสุดกว่าใครเพื่อน กินหนอนเข้าไปใครไม่เป็นไรก็บ้าแล้ว พี่โดมเราจะสำรอกออกมาครับทุกคน แต่ไม่สามารถ เพราะอะไรน่ะเหรอ สายตาพิฆาต.................
แต่
พี่
โดม
เรา
ไม่
ไหว
แล้ว
พรวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!
พุ่งใส่หน้าพี่ฮั่นเราเต็มที่จ้ะ อ้วกจ้าอ้วก สงสารพี่ฮั่นขึ้นมาจับใจ ไม่ได้ไปทำอะไรให้เล้ย
“เฮ้ยไอ้ฮั่น กูขอโทษๆ กูไม่ได้ตั้งใจ”
“พี่ฮั่นจ๋า ไปล้างหน้าล้างตัวในบ้านแล้วขึ้นนอนเถอะจ้ะ เดี๋ยวตรงนี้ฉันจัดการเอง”
“จ้า”
พี่ฮั่นไปแล้ว...............
ไม้กันหมาไม่อยู่แล้ว............
ชิบหายแล้ว.........
จะอยู่รออะไร หนีสิครับ.........
“พรุ่งนี้กูจะไปบอกไอ้ฮั่น เรื่องที่เมียมันตาย กูจะไม่ทน กูกลัว” โดมพูดขึ้นขณะพายเรือข้ามฝั่ง
เช้าวันต่อมา.......
“มากินเร็วมา กุ๊กๆๆๆๆๆ มาๆๆๆ มากินนี่เร็ว” พี่โดมเราตื่นแต่เช้าตรู่ ตื่นมาทำไม ตื่นมา.........
ให้อาหารไก่ -__________-
พลั่กกกก !!! โดนพี่โน่ถีบ
“โหยไอ้เชี่ยโดม มากุ๊กพ่องอะไรแต่เช้า เพื่อนจะรับจะนอน อีห่า”
“อ่าว ก็กูรักของกูอ่ะ กูผิดด้วยหรอ”
“เออ มึงผิด กูนอนไม่หลับเนี่ยไอ้ขนุนฮิปโป”
“ข้าวสารก็ข้าวสารกูมึงมาบ่นห่าอะไร”
“กูไม่ได้ด่ามึงเรื่องนั้นอีไม่มีหอย กูรำคาญมึงและไอ้โดม กูนอนต่อและ อย่ามากุ๊กๆอีกนะมึง”
“ไอ้โน่ ไอ้โดม ไอ้ฮัท ไอ้แคน !! ตื่นได้แล้วเว้ย ไปตลาดกัน !!” โดมไม่ปลุก พี่ฮั่นก็มาปลุกอยู่ดี สรุปใครผิด สงสารพี่โดมจริงจัง เฮ้อออออ
“เออๆ เดี๋ยวกูลงไป แป๊บๆ”
ณ อโศก มาร์เก็ต (อะเกน)
“วันนี้กูว่ากูจะทำกับข้าวให้แกงส้มกิน”
“มาบอกกูทำไม มึงทำมึงก็ทำไปดิ” ฮัทตอบกวน....ในขณะที่ขนมเต็มปาก
“ไอ้ฮัทมึงอยากตายแทนปลาพวกนั้นมั้ย” พี่ฮั่นพูดแล้วชี้ไปที่กะละมังปลาดุก
“เฮ้ยเดี๋ยว เจ้แกรนด์ไลน์มาบอกว่าให้ไปหาที่ร้านหน่อยว่ะพวกมึง เจ้แกบอกมีเรื่องจะคุย”
แคนเอาไอโฟนขึ้นมาดูแล้วพูดกับสมาชิกบอยแบนด์ที่เหลือ....
ณ พรรณวรทคอฟฟี่ ช็อป (โปรดออกเสียงให้ถูกต้องเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน)
“เจ้แกรนด์มีอะไร เรียกพวกเรามาทำไมหรอ” แคนถามขึ้นหลังเห็นหน้าเจ้แกรนด์เราเคร่งเครียดเสมือนเมนส์ไม่มา #อย่าว่าเจ้
“ไอ้ฮั่นมันรู้เรื่องที่เมียมันตายรึยัง” เจ้แกรนด์กระซิบใส่หูแคนอย่างเบาๆ
แคนส่ายหัว งึกๆ
“เดี๋ยวเจ้บอกเอง” เจ้แกรนด์กระซิบอีกรอบ
“เอ่อ พี่ฮั่นจ๊ะ เอ่อ คือ แหะๆ”
“มีอะไรหรอแม่แกรนด์”
“คือแม่แกงเมียพี่ฮั่นเค้า.....เค้าเป็น คือเค้า” ติดโอ่ง #ผิด ติดอ่างซะงั้น #ตึ่งโป๊ะ
“เค้าทำไมหรอจ๊ะ” นั่นไงพูดถึงก็มา..........อิทธิฤทธิ์เหลือล้นจริงๆ แล้วเมื่อไหร่พี่ฮั่นเราจะรู้เนี่ย หวังว่าพี่ฮั่นจะรู้เร็วๆนี้นะ พวกผองเพื่อนพยายามจะบอกหลายครั้งแล้วแต่ก็ทำไม่ได้ซักที กลัวแม่แกงมาบีบคอตายเสียก่อนน่ะสิ.................
____________________________________________________________________________
เฮ้!!! มาอัพตอนสองแล้วจุ๊กกรู้วววว แหม่ มีหลายคนบอกรออ่าน เค้าชื่นใจมากเลยอ่ะตัวเอง กระแสตอบรับดีมากมาย ตอนนี้ฟีลลิ่งไม่ต่างกับพี่โต้ง บรรจง #ผิด ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจ อ่านเม้นท์แล้วมันมีกำลังใจชริงๆ แต๊งกิ้วเอฟรี่บอดี้เลยนะฮะ รัก <3
ความคิดเห็น