คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คู่แกง ตอนที่ 5 (จบบริบูรณ์)
คู่แกงตอนที่ 5 (จบบริบูรณ์)
เช้าวันต่อมา........คริ
ก็เมื่อคืนอ่ะ ต่างคนต่างเขินใช่ป่ะล่า วันนี้แหละทุกคน วันนี้ๆๆๆๆๆ วันนี้คุณยายยังไม่หายดีไง โกโบฮั่นกับริทคุงก็ต้องมาตรวจคุณยายอยู่ดี แล้วนี่แหละ!! จุดคลายแม็กซ์มันอยู่ตรงนี้ คือวันนี้ เฮ้ยเขินว่ะไม่กล้าพูด เฮ้ยเขินจริงๆนะ รอดูเองละกัน.....
เมื่อริทคุงกำลังตรวจคุณยาย.......
“คุณแม่ครับ ผมขอพาอังศุมาลินไปคุยตรงนู้นแป๊บนะครับ” เดี๋ยวนะเมื่อกี๊เรียกว่าแม่ของอังว่าไร เฮ้ยย่ะ แหม่
“เปลี่ยนคำเรียกเร็วนะจ๊ะ แหม่ เชิญจ้ะ” แกงส่งสาตามองค้อนทีนึงแล้วเดินออกไป.......
อยากรู้ป่ะเค้าไปทำไรกัน...
เฮ้ยบ้ายังไม่ถึง nc เถอะ.......
เดี๋ยวนะยังไม่มีใครพูดอะไรเลยป่ะวะ
เราขอโทษ......ไปดูเค้าสองคนกันดีกว่าป่ะ
โกโบฮั่นพาแกงมาที่สวน เพราะเห็นว่าที่เงียบๆ แกงก็คงงงๆแหละว่าพามาทำไม นี่กลัวยายเมี้ยนยายแม้นส์อะไรอย่างงี้มาเห็นด้วยนะเนี่ย
“นายพาเรามาที่นี่ทำไม”
“ผมมีอะไรจะบอก”
“ผมชอบคุณนะ”
“รู้แล้ว” เอ้อ ไอ้นี่ก็พูดอยู่ได้ รู้ว่าเขิน โวะ
ตัดมาที่คนที่กำลังซุ่มดูอยู่......
นี่ไม่ใช่แม่หรือริทคุงที่กำลังซุ่มอยู่นะ เกินคาดมากบ่องตง รู้มั้ยใคร เออนั่นดิใคร ซุ่มอยู่หลังต้นกล้วยโน่น ใครผ่านมานึกว่านางตานี ไม่ดิ น่ากลัวกว่านางตานี
“เฮร้ยแกร แกรว่าทหารญี่ปุ่นรูปหล่อคนนั้นอ่ะ เค้าจะจีบนังแกงจริงจังปร้า” ‘สมศรี’ สก๊อยท้ายหมู่บ้าน นางคือชะนีที่ไม่ค่อยจะมีจุดยืนในสังคม เลยต้องผันตัวมาเป็นสก๊อยแทน ทำไมไม่มีจุดยืน ? ก็ไม่มีไรมากหรอกก็แค่อ้วน ดำ เตี้ย มีสิวเต็มหน้า ขาเหมือนคากิ แค่เนี้ย #หรา
“เฮ้ยคือบับ บับไม่รู้ดิ แต่แบบเฮ้ยแกร ชั้นจองเหอะ” ‘สมชาย’ นางไม่ใช่ชะนีค่ะ เรียกว่าอะไรดีอ่ะ กระเทย ใช่ กระเทยในคราบสก๊อย โหยเก๋ๆ นางน่ารักนะบ่องตง
“ดูหนังหน้าแกก่อนมั้ยอีปลวกคั่วเกลือ” สมศรีด่า........................แรงอ่ะ
“แหมมมมม อีชะนีคากิ มาด่าชั้นไม่ดูตัวเอง ตบมั้ย” ด่ากันเองทำไมน่ะจัน เดี๋ยวสองคนนั้นก็ได้ยินหรอก เดี๋ยวก็รู้หมดพอดีว่าแอบซุ่มอยู่
“เบาๆหน่อยแก เดี๋ยวเนื้อคู่ชั้นได้ยินเค้า เดี๋ยวเป็นเรื่อง” จ้ะ......
“ชั้นไม่อยากเถียงกับแกและ ฟังต่อๆ”
ตัดมาที่โกโบฮั่นและอังสุมาลิน......
“ผมก็แค่อยากบอกให้คุณฟังอีก”
“พาเรามาในสวนเพื่อจะบอกเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ” เออ นั่นดิ
“เป็นแฟนกันนะ” ตะลึง ตะลึง ตะลึงตึงตึ่งตะลึงตึ่งตึง #ไม่ใช่ละ
“เฮ้ย ขอเราแบบนี้เลยหรอ”
“หรือจะให้ขอแต่งงานเลย”
“บ้า!!”
“เป็นแฟนกันนะ”
“ใครสอนให้พูดแบบนี้”
“ไม่บอก เป็นแฟนกันนะ”
“ไม่!” อ่าวเฮ้ย ทำไมแกงพูดงี้วะ
“คุณไม่รักผมหรอ”
“เราเคยบอกหรอว่าเรารักนาย”
“ไม่เคย แต่การกระทำของคุณมันบอก” โอ้ยตาย มันไปเรียนภาษาไทยมาจากไหนฟะเนี่ย แหม่ ที่ตอนนี้ล่ะพูดคล๊องคล่อง แต่ก็เนียนทำมาให้แกงสอน ป๊าดดดด โกโบฮั่นล้ำเว่อร์
“....” เงียบ ไม่ตอบ การทำอย่างนี้นี่ทรมานกว่าตอนที่ไลน์ไปหาแต่อ่านแล้วไม่ตอบอีกนะเฮ้ย แบบลุ้นอ่ะ มันยืนอยู่ต่อหน้างี้
“เป็นแฟนกันนะ”
“เราไม่เป็นได้มั้ย ถ้าเราเป็นแฟนกัน ซักวันถ้าเราผิดใจกัน ทะเลาะกัน เราก็เลิกกัน”
“.....”
“แต่ถ้าเราคบกันไปแบบนี้ ความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก เราก็เลิกกันไม่ได้”
“.....” ที่เงียบนี่แกกำลังซึ้งหรือกำลังงงวะโกโบฮั่น #อย่าขัดสิ #กำลังซึ้ง
“เราว่า เราเป็นคนสำคัญของกันและกันดีกว่า จะนานแค่ไหนเราก็ตัดกันไม่ขาด”
“ผมเข้าใจแล้ว” หมับ !! แล้วก็คว้าตัวแกงศุมาลินมากอด เชื่อแล้วว่ารักกันจริงๆ นี่แอบซึ้งนะเนี่ยเฮ้ย TT
“ถ้าผมตาย คุณจะมีความสุขมั้ย” ประโยคเกือบเบสิคที่ถูกดัดแปลง.....อุอุอิอิ
“ไม่! เราไม่ยอมให้นายตายหรอก”
“แล้วทำไมอังศุมาลินเค้าถึงบอกว่า ถ้าโกโบริตายเค้าจะมีความสุขล่ะ”
“ก็นั่นมันอังศุมาลิน นี่แกงศุมาลิน นั่นมันโกโบริ ไม่ใช่โกโบฮั่นซักหน่อย” ป๊าดดดดดดดด
“กลับขึ้นไปบนบ้านกันเถอะ ป่านนี้ริทคุงคงตรวจคุณยายเสร็จแล้ว”
“ป่ะ” แล้วระหว่างเดินนั้น โกโบฮั่นก็เอามือของตัวเองมากุมมืออังศุมาลินไว้ เหมือนกับจะไม่ปล่อยไปไหนอ่ะแบบ เฮ้ยเขิน -//-
บนบ้าน....
“คนมีความรักมักจะดูเด็กลงไปนิดนึง คนมีความรักมักจะไม่ทำหน้าตาบึ้งตึง~” พอคุณแม่เห็นโกโบฮั่นกับแกงศุมาลินขึ้นมาบนบ้านเท่านั้นแหละ นางก็ฮัมเพลงนี้เลยจ้ะ แหม่
“วันนี้แม่ดูอารมณ์ดีเนอะ” อดไม่ไดที่แกงจะแซว ทุกวันๆก็เอาแต่บ่นๆๆๆๆ คนเป็นวัยทองก็งี้ #อย่าว่าแม่ #ตบบบบ
“ก็จะไม่อารมณ์ดีได้ไงละลูกรักของแม่ ก็ลูกรักของแม่จะได้เป็นฝั่งเป็นฝาซักทีไง อุอุอิอิ” แม่ดูแบ๊วขึ้นป่ะวะ มีอุอุอิอิ เฮ้อ
“ใครบอกแม่อ่ะ”
“สองคนนั้นไง” แม่ชี้ไปที่สมศรีกับสมชาย สก๊อยอันดับต้นๆของซอยงี้ ที่นั่งทาเล็บ แต่งหน้า ทำผม กันอยู่ข้างบ้าน
“แล้วสองคนนั้นไปรู้ได้ไง” แกงยังงงๆ งงงอ่ะดิ งงงงงงง
“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เป็นอันว่าแม่รู้ แม่ฟิน แม่ปริ่ม” จ้า -_-*
“แม่ - -*” คือเขินหรืออะไรหรือยังไง ตอบไม่ออกบอกไม่ถูกอ่ะสิจุ๊กกรู้ว
“ถ้าเป็นอย่างนี้แล้ว แม่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรอ่ะนะ”
“งั้นแม่ก็ไม่ต้องพูด”
“นี่แกงจะไฝว้กับแม่งั้นหรอ”
“ผมเปล่า”
“แม่จะบอกว่าก็ให้พ่อโกโบฮั่นเค้าย้ายมาอยู่กับเราเลยสิ”
“ห้ะ คุณแม่พูดจริงหรอครับ” สรรพนามเปลี่ยนไปอย่างไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิม จากคุณน้า กลายเป็นคุณแม่ แหม่
“จริงสิลูก ไหนๆก็มาไกลถึงขนาดนี้ละ” แม่ฟินตั้งแต่แรกก็บอกมา
“อือ ก็ได้”
“ขอบคุณนะครับคุณแม่”
“จ้ะ เดี๋ยวพ่อก็ไปขนของมาจากอู่นะ”
“ครับๆ”
ที่อู่.....
โกโบฮั่นมาที่อู่เพื่อจะมาขนข้าวของไปยังบ้านแกงศุมาลิน เรื่องมันดูง่ายนิดเดียวเองเนอะ ความรักของสองเธอชั่งลื่นไหลประดุจน้ำมันเบนซิน ไม่เหมือนกับในละครไทยที่เดี๋ยวต้องมีอุปสรรค เดี๋ยวต้องมีคนขัด โวะ แบบนั้นอ่ะไม่ได้ดั่งใจ มันต้องลื่นอย่างนี้สิ ไม่งั้นมันก็ หมั่นแน๊นอ่ก ต้องยกออก เก็บเอาไว้นานไปเดี๋ยวใจถลอกกกก ไม่ใช่ละ - -* #นี่อย่าให้เต้นนะ #ใบเตยกราบค่ะบอกตรงๆ #กราบแล้วบอกว่าหยุดเต้นเถอะกลัวเพลงขายไม่ออก
ก็คือมาที่อู่เนี่ย โกโบฮั่นต้องเห็นริทคุงอยู่ในที่พักหรือไม่ก็ตรงไหนซักที่ของอู่ แต่ตอนนี้อ่ะไม่เห็นแม้แต่เงา ปกติริทคุงไม่เป็นแบบนี้นะจัน....
“มาซาโอะ ริทคุงไปไหน” โกโบฮั่นคิดได้ดังนั้นก็ถามนายทหารที่กำลังเดินผ่านมา
“เห็นบอกว่าไปตลาดนะครับ ไปกับใครนะ เดี๋ยวขอผมนึกก่อน”
“ไปกับใคร ? หมายความว่าไง”
“อ่าว นายช่างไม่รู้หรอครับว่าริทคุงมีคนรักแล้ว” เฮ้ยแบบ เฮ้ยคือแบบว่าไอ ไอว่าแบบ เฮ้ยไอว่าแบบ ไอๆๆ งงงี้ #ไอเยอะงี้ไปอ้วกเถอะไป #คนละไอค่ะ
“ห้ะ !? คนรักหรอ ใคร ?” เออนั่นดิใคร
“ทีโกโบฮั่นยังไม่บอกผมเลย แล้วทำไมผมจะต้องบอกล่ะคร้าบบบบ” แหม่ มีการโผล่มา นินทาไม่ได้เลยสินะ
“ริทคุง ตกลงแฟนของนายคือใคร” โกโบฮั่นถาม สายตาก็ไปสะดุดกับหนุ่มหล่อขาวตี๋ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“คนนี้งั้นหรอ” ถามเองรู้เอง จ้ะ
“ใช่ โน่บิตะ นี่นายช่างโกโบฮั่น เป็นคนคุมอู่เรือ”
“สวัสดี” แล้วก็ยิ้มแฉ่งให้ทีนึง อีตาโน่บิตะนี่เวลายิ้มแล้วก็หน้าเหมือนฉลามเนอะ ฉลามในเรื่องนีโม่อ่ะ เคยดูมั้ย #มันใช่เวลามั้ยเนี่ย
“สวัสดี ชื่อโน่บิตะงั้นหรอ” โน่บิตะนะฮะไม่ใช่โนบิตะ ถ้าลืมเติมไม้เอกนี่จะนึกถึงโดเรม่อนทันที
“ใช่ครับ ผมเป็นแฟนริทคุง” ออกสื่อได้ไม่อายใคร....
ป๊าบ ! ริทคุงตีแขนไปทีนึง เป็นเพราะเขินหรืออะไรก็มิทราบ
“รักกันนานๆนะ” โกโบฮั่นเห็นเพื่อนรักเป็นฝั่งเป็นฝาก็ยินดีด้วยงี้ แต่ยังมีเรื่องค้างคา...
“เออโกโบฮั่น อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ว่ามุ้งมิ้งกับแกงศุมาลินน่ะ” ใครไม่รู้ก็บ้าแล้วโวะ ขนาดสก๊อยกับตุ๊ดข้างบ้านยังรู้เลย #เฮ้ยอันนั้นมันส่อง #อ่าวหรอ #อุ้ยเขิน
“ขอบคุณนะที่รู้ แต่มันไม่ใช่แค่มุ้งมิ้ง นี่พูดเลย” นั่นไง เจอสวน....
“คบกันเป็นแฟนแล้วหรอ แล้วจะแต่งเมื่อไหร่ล่ะ” โอ้โห...มันคิดไปนู่น
“เราไม่ได้เป็นแฟนกัน เราเป็นคนสำคัญของกันและกัน มันเป็นสถานะที่ไม่มีชื่อเรียก แล้วสถานะแบบนี้เราจะตัดกันไม่ขาด ส่วนเรื่องแต่งงานน่ะหรอ ลืมไปได้เลย เราอยู่ด้วยกันไม่ต้องมีพิธีอะไรมากมาย เราอยู่กันด้วยใจ” เชรดดดดดดดดดดดดดดดดดด
“ครับ ไม่มีอะไรต่อแล้วครับ แล้วนี่เก็บของจะไปไหนครับ”
“ถามแปลกๆ ก็ไปอยู่บ้านแกงไง”
“นี่ตัดสินใจเริ่มคบกันวันไหน”
“วันนี้”
“นานยัง”
“ไม่นาน”
“รีบหรอ”
“รีบ” จริงของริทคุง นี่จะเร็วไปไหน ตัดสินใจคบกันวันนี้ แล้วก็ไปอยู่ด้วยกันวันนี้เลย ผู้ใหญ่ก็เปิดทางปูพรมให้อย่างดี ถ้าความรักของพระเอกนางเอกในละครเป็นอย่างนี้ก็ดีสิเนอะ คนดูจะได้ไม่รำคาญ เดี๋ยวมีนู่นมีนี่มาขัด โวะ นี่พูดจากใจคนติดละคร #หือ เริ่มออกอ่าวไทยและ หยุด
“งั้นผมไปก่อนนะ โน่บิตะ ดูแลริทคุงดีๆด้วย”
“จะดูแลอย่างดีเลยครับ” ยิ้มเขินให้ทีนึง แล้วโกโบฮั่นก็เดินไปบ้านแกง
ในตอนเย็นๆ...
ทุกคนลืมใครไปหรือเปล่าฮะ วโดมไง.....นี่อย่าบอกนะมีใครลืม งอน... คืองี้ มีจดหมายของวโดมส่งมาหาแกงศุมาลิน ใจความว่า....
ถึง แกงศุมาลินเพื่อนรัก
ตอนนี้เราสบายดีนะแกง ไม่ต้องห่วงเรา เราอยู่เมืองนอกเราสบายดี และเราว่าเราจะไม่ค่อยได้กลับไปที่ไทยแล้วล่ะ เราว่าจะอยู่ที่นี่ถาวรเลย
อ่าว พูดงี้หมายความว่าไงวะวโดม ต่อๆ
งงล่ะสิว่าทำไมเราถึงจะอยู่ต่อ คือเราเจอคนที่ใช่ของเราแล้วคือแบบเจอแล้วใช่อ่ะแกง แล้วตอนนี้เราก็แต่งงานแล้วนะ แล้วเราก็จะใช้ชีวิตครอบครัวอยู่ที่นี่
โหย แล้วบอกแกงว่าให้รอ นี่หนีไปมีครอบครัวแล้วนะโหย ถ้าไม่เขียนจดหมายมาบอกนี่แกงศุมาลินคงรอวโดมใต้ต้นลำพูจนหิ่งห้อยสูญพันธุ์ #ผิด แล้วคนที่ใช่ของวโดมนี่เป็นคนไทยหรือฝรั่งนะ..
สงสัยล่ะสิ ว่าคนที่ใช่ของเราเป็นคนชาติไหน คนไทยที่อยู่ที่นี่เนี่ยแหละ ไม่ต้องห่วงนะ เราเข้ากันได้ดี เราก็หวังว่าแกงจะเจอคนที่ใช่เหมือนกับเรานะ
เหรอสมัก
วโดม
ไอ้นี่มันเหมือนอ่านใจตรูออก - -* เพื่อนได้ดีเราก็ดีใจ โอเค หมดห่วง ทุกอย่างโอเค แต่ตอนนี้นั่งอ่านจดหมายของวโดมจนยุงกัดและเนี่ย ท่าน้ำบ้านเราก็ยุงเยอะเหลือเกิน
“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้” โกโบฮั่นเดินเข้ามานั่งข้างแล้วก็เอามือมาโอบบ่า
“วโดมส่งจดหมายมาน่ะ”
“หืม วโดมคือใครหรอ”
“อ๋อ วโดมคือเพื่อนสนิทเราเอง เค้าอยู่เมืองนอก”
“อ๋อ อื้ม”
“แล้วนี่เดินมามีอะไรหรอ”
“เปล่า แค่คิดถึง”
“อยู่กันแค่นี้นี่คิดถึงอะไร บ้าป้ะเนี่ย”
“ก็แกงคือหัวใจของผม คนเรามันอยู่ไกลหัวใจไม่ได้หรอกนะ”
“แหวะ”
“แหวะนี่คือ?”
“เขิน”
“อยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไปเลยนะหัวใจของผม”
“อื้อ”
“ผมรักคุณนะ”
“รู้แล้ว”
“อยากฟังบ้าง”
“ฟังอะไร”
“อยากฟังคุณบอกรักผมอีก”
“เรารักนายนะโกโบฮั่น”
“ผมก็รักคุณนะแกงศุมาลิน”
“สัญญาได้ป้ะว่าจะอยู่กันแบบนี้ตลอดไป” แกงเอาหัวซบลงที่ไหล่ของโกโบฮั่นแล้วยกนิ้วก้อยขึ้นมา
“สัญญาสิ” แล้วโกโบฮั่นก็เอานิ้วก้อยมาเกี่ยว
‘คู่แกง’ ไม่ใช่ ‘คู่กรรม’ ที่จะต้องจบไปพร้อมกับฉากดราม่าที่พระเอกต้องตาย
‘โกโบฮั่น’ ไม่ใช่ ‘โกโบริ’ ที่จะต้องตายตอนจบและเป็นที่น่าสงสาร
‘แกงศุมาลิน’ ไม่ใช่ ‘อังศุมาลิน’ ที่จะต้องปากแข็ง ใจแข็งไปทั้งเรื่อง
‘วโดม’ ไม่ใช่ ‘วนัส’ ที่จะต้องไม่สมหวังในความรัก :)
HAPPY ENDING :D
____________________________________________________________________________
ฮี่ฮ่า!! แอมซอด้วงที่หายไปนาน ตอนนี้ก็มาพร้อมกับตอนจบแล้ว เย่ๆๆ ขอบคุณทุกกำลังใจเลยนะคะ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ เอาล่ะ หวังว่าตอนจบจะถูกใจใครบ้างนะ อิอิ ถ้าใครอยากให้เขียนเรื่องอะไรต่อก็บอกได้นะฮะ แบบบางทีไรท์ผู้เลอโฉมก็นึกไม่ค่อยออกว่าจะเขียนเรื่องไรต่อ ขอบคุณที่ติดตามนะฮะ มันเป็นฟิคที่อธิบายไม่ได้ 55555 เจอกันเรื่องหน้านะรีดเดอร์ที่รัก!! ^^
ความคิดเห็น