คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โลกสวยด้วยคนหล่อ(ไม่เกียวกับนายนะนายหมูปิ้งแถมเปิดศึกคู่ใหม่ในรอบปี)
"อ๊ากกกกกกกกกกกกก นายหมูปิ้งวันนี้ถ้านายไม่ตายฉันไม่ยอมแน่ แล้วฉันก็พาขาสั้นๆ อุ้ย วิ่งตาม นายบ้า ไป (รู้สึกว่ามีหลายชื่อเรียกจังเลย)
"ตามมาดิยัยเตี้ย ก๊าก ๆๆๆๆ"วันนี้ว่าจะอยุ่ห่างเหมือนทุกวันแต่มันก็ดันทุลังที่จะทำให้ความอดทนฉันหมดลงด้วยการ....
"ยัยลูกหมู"และฉันเป็นโรคภูมิแพ้เรื่องอ้วนซะด้วย วันนี้นาย....
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"ฉันไม่ได้เจอดาราคะแต่เจอเต็มๆเลยบันไดคะก้าวพลาดตกไปแล้ว
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"พ่อแก้ว แม่แก้ว ลูกอยู่ยมโลกแล้วใช่ไม ลูกยังไม่มีแฟนขอมีก่อนนะค่า TOT
"คุณ คุณ ลืมตาสิครับ คุณ"ฉันค่อย ๆลืมตาแสงสว่างเข้าตาโอ้ยยยยฉันอยุ่บนสวรรคแน่เลย ทำไมจะไม่ใช่อะ ก้อคนที่อยู่ตรงหน้าโคตรหล่อซะขนาดนั้น หุ หุ ยิ่งกว่าเทพบุตรซะอีก ยังงี้ต้องสำออย (มายา หน้าด้าน อ๊าก หมูเปรี้ยววววววววววววว ม่ายยอม คนหล่อ อ๊าก(สรุปว่าบ้าผู้ชายทั้งคู่))
"ขอบคุณนะคะ"อ๊ากกกก คนอะไรหล่อได้ได้จายจริงๆ
"ครับ ลุกไหวไหมครับ มะปราง "แม้สุภาพบุรุษสุดๆ
"คะไหว โอ้ยยย"ตุบด้วยความที่ฉันอยากสำออยก็เลยออกมาอย่างที่เห็นว่าฉัน (เป็นผุ้หญิงหน้าด้าน ปูนซีเมนน์ยังด้านน้อยกว่า มายายิ่งกว่า 300,000 กระบวนท่า) เมื่อสุดหล่อของฉัน หุ หุ (พูดมาได้เต็มปากเต็มคำนะ) อุ้มฉันขึ้นก็วิ่งไปที่ห้องพยาบาลทันที
"มาครับเดี๋ยวทายาให้"แล้วเขาก็สะดุดกับอากาศล้มมาที่เตียง ตอนนี้หน้าเราห่างกับไปถึงผ่ามือ อ๊ากกกกเขิลลลลลลล
ตอนนี้โลกเริ่มหยุดหมุดเหลือเพียงฉันกะสุดหล่อ 2 คน โลกทั้งใบกลายเป็นสีชมพู (บ้าไปแล้วนางเอกเรา)
"มะปรางเป็นไรเปล่าเรา..."เสียงยัยแน็ทหายไปในลำคอ ทันทีเมื่อสุดหล่อของฉันมองหน้าเพื่อนฉัน อย่าบอกนะว่าแก่ปิ้งเค้าอะไม่ยอมจิงๆ ด้วย
"นาย"นางเอกทำหน้างง
"เธอ" จากนั้นก็ งง งง งง
"ไอ้อีตาโรคจิตตตตตตตต อ๊ากกกก แกมาทำอะไรเพื่อนฉัน"ยัยแน็ทโวยวายลั่น ก่อนที่จะคว้าไม้กวาดวิ่งไล่ตีสุดหล่อของฉัน
"โอ้ยยัยบ๋องประสาทกลับหยุดตีเดี๋ยวนี้นะ"
"นี้ถ้าฉันมาไม่ทันแกไม่ข่มขืนเพื่อนฉันเลยหรอ" อะไรของมันเนี่ยกำลัง... เพื่อนฉันบ้าไปแล้ว
"วันนั้นก็ทีแล้วนี้ แกไอ้พวกโรคจิตรังแกผู้หญิง"
"วันนั้นฉันไปช่วย ผู้หญิงคนนั้นต่างหาก เธอนั้นแหละยัยเฉิ่มแม้เห็นอะไรก็คิดเองไปหมด"ตอนนี้ที้งสองคนแย่งไม่กวาดตรงหน้าฉันที่นั่งอยู่บนเตียงแม้ทะเลาะกันเหมือนเด็ก นี้ยัยแน็ทเธอทำให้ฉันไม่มีบทนะ ไม่ยอมมมมมม
"ช่วยหรอเห็นอยู่ว่านายจับขาอ่อนเด็กนั้น"ตอนนี้ศึกเล็กๆที่ทำให้ฉันไม่มีบทToT
"เปล่าน้องเค้าแค่ขาเจ็บก็แค่ดูให้..."
"ไอ้เลวในที่สุดแก่ก้อสารภาพแล้วอย่าอยู่เลย"เค้าสารภาพตอนไหนเนี่ย
"โอ้ยยยยยยยนี้พวกเธอจะทะเลาะกันอีกนานไหมมี้ห้องพยาบาลนะไปเลยครูขอลงโทษเธอ 2 คนทำความสะอาดห้องพยาบาลเป็นเวลา 1 สัปดาห์"อาจารย์สโรชาเดินเข้ามาต่อว่าหลังจากมันเสียงดังขึ้นเลื่อยๆ
"แต่อาจาย์..."ยัยแน็ททำท่าจะเถียง
"หยุดเธอต้องทำไม่มีแต่....เริ่มงานพรุ้งนี้เลยนะ"แล้วอาจารย์แก่ก็เดินสายก้นออกจากห้องไป
"เป็นเพราะนายคนเดียวเลยฉันเลยต้องมาทำอะไรแบบนี้ เสียมือจริงๆ"
"เธอนั้นแหละเฉิ่มเองมาโทษฉัน ก็บอกว่าไม่ได้เป็นไอ้โรคจิต"
"เลิกทะเลาะกันทีเถอะหูฉันจะระเบิด"เย้ หลังจากไม่มีบทมานานแสนนานก็ทนไม่ไหว ของมีบทบ้างเถอะ
"แน็ทจ๋ามาพาเค้ากลับห้องหน่อยดิ"ฉันหันไปยิ้มหวานให้คนหล่อที่สภาพและ เหงือท่วมตัว ผมเริ่มไม่เป็นทรง เพราะยัยแน็ททั้งจิกทั้งข่วน และไม่หยุดการต่อสู้ ฉันเริ่มเบื่อกับการที่ตัวเองไม่มีบทบาท(=.,0) เอาเถอะไหนๆมายาก้อไม่สำเร็จแล้วก้อไม่ต้องฝืนทำต่อไป ฉันลุกยืนเดินแบบคนไม่เป็นอะไร ไปล็อกคอเพื่อนฉันแล้วพาออกไปนอกห้องพยาบาล ก่อนที่ คนเขียนจะเปลื่ยนนางเอก.....
หลังจากห่างจากเขตอันตรายก็ปล่อยให้ยัยแน็ทลงกะพื้นทันที (ยัยนีแรงเยอะเป็นบ้าเลย)....
(อ่านต่อตออนที่ 3)
ความคิดเห็น