<<นายขั้วโลกเหนือ..กะ..ยัยขั้วโลกใต้>>

ลำดับตอนที่ #1 : ความผิดของ..??

         เหอะๆ -_-^ สายอีกแล้วฉัน..ฉันรีบวิ่งให้เรํวสุดขีด ประมาณว่าสิ่งที่ฉันเกลียดและกลัววิ่งตามมาข้างหลังไง ..เสือ เหอะ!ฉันไม่กลัวหรอก สิงโต..ไม่! กระต่ายละ.. -_-^คนบ้าที่ไหนเค้ากลัวกระต่ายกันยะ (เออ..จริงแฮะ!)  แมว..ยกเว้นว่ามันจะมาข่วนหน้าอันบอบบาง(ตรงไหนฟะ)ของฉัน เออ..ยิ่งคิดก็ยิ่งเดินช้า อ้อ!ฉันหมายถึงว่าฉันลืมว่าต้องรีบไงละ

        

         แล้วทันใดนั้น อะไรบางอย่างมาเกาะที่ไหล่ข้างซ้ายของฉัน มันเป็นสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดมาก่อนว่ามันจะกล้าบังอาจแตะต้องตัวฉัน!! โดยเฉพาะสิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดในโลก!!>_<อ๊าก!!มันคือ..ผะ..ผะ..ผะ…ผี!! มันไม่ใช่ผีธรรมดาด้วยนะ ไม่ใช่ผีสายเดี่ยว ผีเกาะอก (ผีบ้าอะไรของมันฟะเนี่ย!!) ผีกางเกง..หรือแม้แต่..ผีกระโปรง!! ถ้ามันเป็นผีทั้งสี่ที่ฉันว่ามา ฉันจะไม่กลัวสกนิดT^T ตะ..ตะ..ตะ..แต่ว่า!..นี่มันดันเป็น..ผีเสื้อ!! กรี๊ดดด!!>_< ช่วยด้วย!! แง้T^T (ผีเสื้อของเธอช่างน่ากลัวยิ่งกว่ากระต่ายเหรอนี่!!-_-^บ้าตาย!!)

        

         ถ้าฉันมีปีกเหมือนผีเสื้อนะ เหอะๆ-_-^ฉันจะใส่ปีกแล้วบนหนีไปเลย วิ่งอย่างนี้ช้าชะมัด!! หา..เดี๋ยวนะ-_-ปีกผีเสื้องั้นหรอ!! อ๊าก!!>_<ยัยผีเสื้อน่าเกลียด..ฉันไม่มีวันยืมปีกของแกมาเพื่อบินหนีแกหรอกนะ!! ยัยผีเสื้อติ๊งต๊อง

!! (อ้าว!ใครกันแน่ฟะ!)

        

         เออ..แต่คิดอีกทีนะ..ถ้าไปยืมปีกมันมา มันก็จะไม่มีปีกบินไล่ฉันไง เย้ๆ^O^ เฮ้อ!..แต่ว่ามันจะให้ฉันยืมรึเปล่านะ บางทีฉันควรจะพูดจากับมันดีๆแล้วสัญญาว่าจะเอามาคืนให้..เท่านี้ก็.. เฮ้ย!!>_< บ้าไปแล้วรึไงฟะ!! (เออ...เพิ่งรู้ตัวรึไงละ) กรี๊ด!>_< ฉันติดเชื้อยัยผีเสื้อปัญญาอ่อนซะแล้ว!! โฮ.. TTOTT (ท่านผู้อ่านที่รัก กรุณาอยู่ห่างยัยนี่ 100 เมตรด่วน!!..เหอะๆ)

        

         ปึก!!>_< โอ๊ย!!เจ็บนะเฟ้ย..ใครฟะ!! ยัยผีเสื้อบ้า! แกบังอาจบินมาดักหน้าฉันอย่างงั้นหรอ!! เดี๋ยวฉันจับแกไปปล่อยสวนสัตว์เขาเขียวซะเลยนี่! อ๊ะๆ..หรือว่าอยากอยู่สวนสัตว์ดุสิตมากกว่ากัน อะๆ..ฉันใจดีให้แกคิดหน่อยละกัน..-_-^แต่เอาเหอะ!ฉันว่าแกไปอยู่สวนสัตว์เขาเขียวดีกว่านะ แกจะได้บินเล่นสบายๆไง ฉันว่ามันไกล(จากบ้านและโรงเรียนฉัน)และกว้างกว่าสวนสัตว์ดุสิตดีนะ แถมอีกอย่าง..แกจะได้ถือโอกาสไปพักผ่อนต่างจังหวัดด้วยไง ค่รถก็ไม่ต้องจ่ายนะ เห็นมั้ย..ฉันใจดีออกนะ..^O^ (กลุ้มกะยัยนี่จริงๆ-_-^^)

        

         อ้าว!>_< เฮ้ย!!ไม่ยักจะรู้แฮะ..ว่าผีเสื้อแปลงร่างได้ (เลิกบ๊องสักทีได้มั้ย-_-^) เออๆว่าแต่นายร่างสูงนี่ใครกันละ หน้าตาก็ดีไม่น่าเซ่อมาเดินชนคนน่ารัก(ตรงไหน)อย่างฉันเลย..แน่ะ!-_-^ ยังยืนจ้องหน้าเขม็งอีก..(ไม่สำนึกๆ)

        

        “เธอรูไหมว่าเธอทำอะไรลงไป!!..หา!!” นายร่างสูง..เอ่อ..นายหน้าตาดี นายผีเสื้อ เฮอะ!ชื่ออะไรฟะ-_-^ นั่นอหละ..แต่ทำไมนายนี่ต้องตะคอกใส่ฉันด้วยละ>_<

        

         “ฉันรู้หรอกน่า!-O- ขอโทษก็แล้วกัน!” ฉันหวังว่ามันจะจบ แต่นายนี่..(เหอะ!ให้ตายดิ!มันชื่อไรฟะ!!) กลับขมวดคิ้วด้วยสีหน้าไม่พอใจสุดๆ แค่เดินชนแล้วขอโทษมันก็น่าจะพอแล้วนี่หว่า! อย่างน้อยนายก็ยังโชคดีก็แล้วกัน..ที่ไม่โดนผีเสื้อ..อึ๊ย!-_-^ขนลุก..ไล่ตามอย่างฉันน่ะ!!

        

         “ขอโทษ!-O-ขอโทษ..แล้วมีนหายมั๊ย!! เธอทำให้ฉันเสื้อยับยู่ยี่! (ให้รีดตรงนี้เลยมั้ยละ!-_-) แถมเธอยังทำรายงานของฉันที่ทำแทบตายปลิวว่อนอย่างนี้ ฉันรู้หรอกน่า!-O- ว่าเธอก็แกล้งวิ่งมาชนฉัน เพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆฉันแบบนี้ใช่ไหมละ..หา!!-O-^”

        

          คราวนี้นายบ้านี่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน.. ซึ่งทำให้ฉันผงะถอยหลังไปตั้งหลักหนึ่งก้าว โอเค!-o- ฉันยอมรับก็ได้ย่ะ! ว่านายหน้าตาดี แต่ฉันไม่มีอารมณ์พิศวาสนายตอนที่กำลังเสี่ยงชีวิตแทบเป็นแทบตาย กับการวิ่งหนีผีเสื้อหฤโหดนั่นหรอกนะ..(ทำอย่างกะผีเสื้อมีนจะควักไส้เธอมากินงั้นแหละ) คิดได้ไงฟะ!!-_-^ หลงตัวเองชะมัด!!

        

         เออ..-_-^ฉันก็เพิ่งสังเกตแฮะ! ว่านายนี่น่ะมือไม้อ่อน เมื่อเห็น(คนน่ารักอย่าง..)ฉัน เหอะๆขนาดถือรายงานยังให้อยู่กับมือดีๆไม่ได้เลย..นายนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ (ก็ใครละ..ที่ไปชนเค้าก่อนน่ะ) -_-^แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ปลิวว่อนเหมือนผีเสื้อสักหน่อย โธ่โว้ย!!-_-^ ฉันช่วยนายเก็บก็ได้ย่ะ!!ชิ!! (มันก็แค่กระจายไปทั่วราชอาณาจักรก็เท่านั้น..เหอๆ)

        

         “นี่!-O-นายอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยน่า.. ส่วนไอ้รายงานอะไรเนี่ย ฉันช่วยเก็บก็ได้!” และฉันก็พยายามเก็บ!เก็บ!และก็.. เก็บ! ซึ่งมันทำให้ฉันเสียเวลามากๆ รายงานหรือสมุดหน้าเหลืองฟะเนี่ย!!-_-^ มันถึงได้มากมายขนาดนี้

        

         “อ้าว!>_< เฮ้ย!! แล้วนายทำไมไม่ช่วยฉันเก็บละ!!” รายงานตัวเองแท้ๆยืนมองอยู่ได้..รู้บ้างไหมเนี่ย…มันกินคาบแรกของอาจารย์มณฑาสุดโหดไปตั้ง 10 นาทีแล้วนะเฟ้ย!!

        

          “ฉันต้องรีบไปเรียน-O- แล้วอีกอย่างถ้าฉันก้มลงเก็บมัน จะทำให้เสื้อผ้าฉันยับเข้าไปใหญ่น่ะสิ” โห!-_-^ ตอบกันง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ!!..เหตุผลนายนี่มันดีจนฉันหมดความอดทนจะช่วยเก็บแล้วนะ!! >_< เอ๊ะ!ไม่ใช่สิ..ฉันเก็บคนเดียวต่างหากเล่า!!

        

          “แล้วนายไม่คิดบ้างรึไง!>_< ว่าฉันก็ต้องไปเรียนเหมือนกันนะ!!” ฉันทุ่มรายงานทั้งกองลงกับพื้น    ช่วยยืนยันอีกทีซิ!..ว่ามันเป็นรายงานน่ะ..เยอะเป็นบ้า!-_-^

        

         “นายนี่ชักจะเห็นแก่ตัวมากไปแล้วมั้ง!เสื้อผ้ายับงั้นหรอ!..งั้นทั้งวันนายไม่เดินแข็งทื่อเป็นหุ่นยนต์ทั้งวันเลยรึไง!! รายงานฉันก็ไม่ใช่!>_<” โธ่โว้ย!!ฉันโมโหแล้ว..น๊าาาาา>_< (รุนแรงจังอะ!O_O)

        

         แล้วฉันก็รีบเดินไปจากตรงนั้นทันที ทำไมวันนี้มันซวยอย่างนี้ฟะ!-O-^ เป็นเพราะแกแหงๆ..ยัยผีเสื้อเน่า!! ทำให้ฉันซวยตั้งแต่ยังไม่ก้าวเข้าห้องเรียน เฮือก!!O_O^ ตายแล้ว!! ฉัน..ฉันตายแน่ๆ..เลยมา 15 นาทีแล้ว กรี๊ด!>_< หายนะครั้งใหญ่หลวงกำลังรอฉันอยู่ ณ..ห้องม.4/4 T^T แม่จ๋าาาา..ช่วยลูกด้วย!!