รอยร้าวในกะหรัดเพชร

คำโปรย

"น้ำเอก" หลังเสียงเรียกหญิงสาวหันกลับมาอย่างเร็วแล้วหยุดยืนมองเขา เขาดีใจที่เธอไม่วิ่งหนีไปแต่แววตาที่มองมาทำให้เขาอึดอัด

"เอ่อคือพี่ พี่"กฤตตินยังคงอ้ำอึ้งไม่รู้ว่าจะเริ่มจากจุดไหน

"พี่ตินมีอะไรจะพูดกับน้ำก็พูดเถอะคะ แต่ถ้าจะมาขอโทษน้ำคงไม่มีอะไรจะตอบหรอกนะคะ"

"แต่พี่ทำผิดต่อน้ำ"

"เราผิดกันทั้งคู่ค่ะ ขอให้เราลืมเรื่องนี้ซะเถอะนะคะ"

"แปลว่าทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิม" กฤตตินใจชื้นขึ้นเมื่อน้ำเอกพูดแบบนั้น

"น้ำไม่ได้พูดแบบนั้นคะ พี่ติดพอเถอะนะคะ น้ำไม่อยากเจ็บอีกแล้ว เราต่างคนต่างไปเถอะคะ น้ำไม่โกรธหรือเกลียดแต่น้ำทำใจไม่ได้จริงๆคะ ให้เราจากกันตอนที่ยังรู้สึกดีๆ ดีกว่าปล่อยไปเรื่อยๆแล้วค่อยๆเกลียดกันไปนะคะ อย่างน้อยหลังจากนี้ถ้าเราเจอกันเราจะได้เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันอีกครั้ง" น้ำเอกได้พูดในสิ่งที่เธอต้องการและคิดตรึกตรองมาอย่างดีแล้ว แต่กฤตตินนั้นนิ่งค้างกับสารที่ได้รับอีกครั้ง คนที่อยู่แต่กับตำราเช่นเค้าเจอเรื่องเช่นนี้เค้าทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

"แต่พี่ปล่อยน้ำไปไม่ได้ พี่รักน้ำ"ชายหนุ่มตะโกนก้องออกไป ไม่รู้ว่าพลังอะไรที่พลักดันให้เขาพูดคำนี้ออกไป แต่เค้าจะทำทุกทางเพื่อรั้งดวงใจของเค้าเอาไว้

"พี่ตินไม่ได้รักน้ำหรอกคะ พี่ตินแค่สงสารน้ำ และเชื่อว่าความรู้สึกนี้คือความรัก แต่พอแค่นี้เถอะนะคะไม่ว่าเราจะรู้สึกอย่างไร ถือว่าน้ำขอร้องนะคะ"