ตอนที่ 4 : ( Dear moon ) : Chapter'๓ XOXO ผับ กับผู้ชายผมช็อคโกแลต
3
XOXO ผับ กับผู้ชายผมช็อคโกแลต
“เธอแน่ใจเหรอว่าจะไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าคืนน่ะ”
“พอเหอะ นี่นายถามฉันสามรอบแล้วนะ (-O-);”
“งั้นฉันกลับล่ะ” แอนโทนี่พูดแล้วทำท่าลุกขึ้นเดินออกจากหลังป้ายโฆษณา ฉันจึงรีบดึงแขนเขากลับมานั่งอยู่หลังป้ายโฆษณาอีกครั้งทันที
“กลับไม่ได้นะ! นายขึ้นชื่อเป็นสามีฉันแล้วนายต้องช่วยฉันสิ TOT” ฉันทำหน้าจะร้องไห้แล้วเขย่าแขนเขาเพื่อเรียกสติ
ตอนนี้เราสองคนหลบอยู่หลังป้ายโฆษณาแผ่นใหญ่ยักษ์ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับผับ ‘XOXO’ ที่ฉันเคยมาขอยัยป้าหน้าขาวอาศัยอยู่ด้วยแต่กลับถูกจับมาเป็นสาวนั่งดริ้งซะงั้น... (-_-) ฉันเลยหนีจนมาพบกับแอนโทนี่และตอนนี้ ฉันก็ชวนเขามาเอากระเป๋าเสื้อผ้าที่ฉันทิ้งไว้ในร้านตั้งแต่เมื่อวานกลับไปเพราะอะไรน่ะเหรอ...
...เหตุผลส่วนตัวย่ะ
“นายไม่สงสารฉันเหรอ L”
“(-_-*) เธอนี่มัน...” แอนโทนี่กลับมานั่งหลบหลังป้ายโฆษณากับฉันอีกครั้ง “ทำหน้าอย่างนั้นไม่ทำให้ฉันสงสารเธอมากขึ้นหรอกนะ...จัน...”
‘จัน’ มันต้องไม่ใช่ชื่อฉันแหง (-_-)+
นี่ถ้าไม่ใช่เพราะฉันไม่มีทางเลือกหรอกนะฉันจึงต้องทำตามคำสั่งของยัยอสรพิษนั่น T_T คิดแล้วเจ็บปวด…
“ฉันไม่กระแดะแล้วฉันสำนึกผิดแล้วคุณเอสเธล~ ได้โปรด~”
“ถ้างั้นเธอต้องทำตามที่ฉันบอก” ฉันเงยหน้าขึ้นฟังเธออย่างตั้งใจ “ถ้าเธอไม่ทำหรือคิดหนีฉันจะโทรหาพ่อของเธอทันที!(-_-)”
“ตกลง”
“เธอต้องเชื่อฟังทุกอย่างเหมือนกับปรสิตที่อยู่ในกำมือ”
ปรสิตเลยเหรอ โอ้พระเจ้ามันคืออะไร T_T “ได้”
“ดี! งั้น...” เอสเธลใช้นิ้วชี้ของเธอจิ้มลงมาที่หน้าผากฉัน “พรุ่งนี้...พาแอนโทนี่ไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าของเธอมาซะสิ”
“…”
“…”
“เธอหมายความว่า?..เธอ...จะให้ฉันอยู่บ้านนี้งั้นเหรอ(*O*)”
“เหอะ...ฉันแค่จะให้เธอพามันออกจากบ้านไปก็เท่านั้น”
“แต่...พรุ่งนี้เธอจะกลับกรุงเทพฯกัน? ฉันจะเอาเวลาตอนไหนไปเอากระเป๋าเสื้อผ้ากับโทนี่ละ”
“โอ้ย! นี่เธอโง่จริงๆใช่มั๊ย ฉันแค่ให้เธอพาโทนี่ออกไปตอนพวกฉันกลับกรุงเทพฯยังไงล่ะ...แล้วฉันจะไม่ตามราวีเธออีกเลย J แฟร์ๆ” เธอผลักหน้าผากฉันด้วยนิ้วชี้ของเธอออกไปอย่างแรง
อ๊ากกก!คิดแล้วกลุ้ม T_T กว่าฉันจะลากหมอนี่ออกมาจากบ้านตัวเปล่าได้ก็เหนื่อยแล้ว ยังจะต้องกักไว้ไม่ให้เขากลับบ้านอีก ถ้าเขาจับได้ขึ้นมาฉันไม่ตายแหงมเขียดเลยงั้นเหรอ ฮือ
“จัน...จันทร์เจ้า!”
“หือออออ?”
“เหม่ออะไรของเธออยู่น่ะยัยบ๊อง เราจะเข้าไปกันได้รึยัง?”
“เอาสิ! นายนำเลย”
“ตลก...(-_-);;”
“แหมเป็นผู้ชายแท้แท้ ทำมาเป็นปอด”
“ฉันไม่ได้ปอด! แค่มันไม่ใช่ธุระของฉันเท่านั้นเองและอีกอย่างนะ...”
“บลาๆๆๆ แก้ตัวไปก็เท่านั้น” ฉันจงใจกวนประสาทเขา โดยเอามือทั้งสองข้างปิดหูของตัวเองไว้ แล้วลุกขึ้นยืนเพื่อให้หมอนี่รู้ว่าฉันพร้อมจะเข้าไปเอาสมบัติล้ำค่าของตัวเองแล้ว เย้ (T^T)/
“ชิส์ ยัยบ้าเอ๊ย..”
“ฉันได้ยินนะ!”
“อ้อเหรอ...” แอนโทนี่ลุกขึ้นแล้วเดินหลบออกมากจากหลังป้ายโฆษณา แต่เมื่อเขารู้ว่าฉันไม่เดินตามไปเขาเลยเดินกลับมาดึงแขนขวาฉันไป “ไหนบอกจะไปเอากระเป๋าไง ไปได้แล้ว”
“เดี๋ยว เดี๋ยวสิ ฉันยังไม่พร้อมอะ TOT ขอซ้อมบทผัวเมียก่อนได้มั๊ย นะ นะ น๊า~”
“ไปซักทีฉันต้องรีบกลับกรุงเทพฯก่อนรถจะออก” เขาดึงแขนฉันแรงกว่าเดิมจนทำให้ตัวฉันปลิวไปตามแรงดึงของเขา
แอนโทนี่พาฉันเดินมาถึงหน้าผับ XOXO เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วมองมาที่ฉัน “ไง นี่ผับเจ้ากรรมนายเวรเธอใช่มั๊ย (-*-)”
“ฉันว่า...เรา...กลับดีกว่า” ฉันพูดพร้อมกับเดินออกไปจากหน้าร้าน
“เห้ย! เดี๋ยวไหนไหนก็มาแล้วนะ” เขาพูดแล้วดึงแขนฉันมาอยู่หน้าร้านอีกครั้ง “ตอนนี้ยังเช้าอยู่ผับยังไม่เปิดไม่มีใครอยู่หรอกน่า”
“นายคิดงั้นเหรอ T_T ?”
“หยุดทำหน้าจะร้องไห้เดี๋ยวนี้”
“ฉันเปล่าร้องไห้ TOT”
“จันทร์!...”
“…”
“…”
“ฮือ ฉันอยากกลับบ้านไม่เอาแล้ว แม่จ๋า TOT!!”
“จันทร์เจ้า! ควบคุมสติหน่อยสิเธอทำให้ฉันสติแตกอีกแล้วนะ!” แอนโทนี่จับหน้าฉันด้วยมือทั้งสองข้างของเขาแล้วเขย่าหัวฉันไปมา แต่...ณ จุดนี้ สติฉันไม่อยู่กับตัวอีกต่อไป เหตุการณ์ต่างๆในอดีตมันย้อนกลับมาอีก ฮึก “จันทร์ฟังฉันสิ ฉันจะช่วยเธอเอง เธอไม่ได้อยู่คนเดียว ตกลงมั๊ย?”
“T_T…ฮือ”
“ตอบสิยัยบ้า!!!”
“ตกลง ฮือ ทำไมนายต้องขึ้นเสียงใส่ฉันด้วยTOT!”
“เมื่อไหร่เธอจะหยุดทำหน้าจะร้องไห้สักทีนะ (-_-)”
“T^T”
“...”
“TOT!”
“หยุดสักที!!”
“นายตะคอกใส่ฉันอีกแล้ว T_T” แอนโทนี่เลิกสนใจหน้าฉันแล้วจับมือของฉันข้างนึงไว้แน่น แล้วเดินไปบิดลูกบิดประตูผับ XOXO เพื่อที่จะเปิดมันออก
แอ๊ดดด...ดด.ด
ปรากฏว่าประตูผับไม่ได้ถูกล็อคไว้อย่างที่คิดไว้ แอนโทนี่เดินเข้าไปแต่มืออีกข้างนึงของเขายังคงจับมือฉันไว้แน่นฉันจึงต้องเดินตามเขาไปโดยปริยาย “นี่...”
“ชู่ว...เธอทิ้งกระเป๋าไว้ที่ไหน”
“ครั้งสุดท้ายที่ฉันอยู่ในผับก่อนจะวิ่งหนี...คือ...” ฉันพยายามคิดอย่างไตร่ตรอง หลังที่ฉันขอความช่วยเหลือจากแม่เล้าฉันจึงฝากกระเป๋าไว้แล้วขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน แต่พอออกมาฉันก็ได้ยินเสียงแม่เล้าคนเดิมคุยกับผู้ชายร่างสูงอยู่สองคนเกี่ยวกับฉัน “ใช่สิ! ห้องน้ำ ครั้งสุดท้ายก่อนที่ฉันจะวิ่งออกจากผับคือหน้าห้องน้ำ!”
“Damn! ห้องน้ำมันอยู่ตรงไหนวะเนี่ย(-_-)” แอนโทนี่พูดคำว่า เดม ออกมานี่เขาเรียกเพื่อนเขางั้นเหรอ =_=? ไม่ยักรู้ว่าเขามีเพื่อนอยู่ในนี้แหะ “ห้องน้ำอยู่ตรงไหนเธอจำได้มั๊ย”
“ได้สิ อยู่ทางขวาถ้ามองจากตรงนี้แต่เดินเข้าไปอีกหน่อย” ฉันบอกทางเขาไป แอนโทนี่เดินไปตามทางที่ฉันบอก แต่มือของเขาก็ยังจับมือของฉัน -////- อ่า นี่มือเขานิ่มมากเลยนะ
“กระเป๋าของเธอใบนี้รึเปล่า?” เขาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องน้ำชายตรงนี้มีกระเป๋าเสื้อผ้าวางเรียงกันอยู่สี่ห้าใบ แต่ใบที่เขาถามนั่นไม่ใช่กระเป๋าของฉัน ทั้งหมดนี่ไม่มีกระเป๋าของฉันเลย
“หาใบนี้อยู่งั้นเหรอ?”
เสียงของผู้ชายคนนึงดังออกมาจากห้องน้ำ สิ่งที่เห็นก็คือผู้ชายผมสีช็อกโกแลตเดินออกมาพร้อมกระเป๋าเป้พอลแฟรงค์หน้าลิงสีน้ำตาลของฉัน
“Damn!”
“เฮ้ นี่เพื่อนนายเองเหรอ” ฉันกระซิบถามแอนโทนี่ แต่เขากลับมองฉันอย่างงงๆ
“เธอบ้ารึเปล่า”
“อ้าว เห็นนายเรียกชื่อตั้งสองครั้ง! -^-” ฉันดึงมือตัวเองออกจากมือของแอนโทนี่ทันที แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าจากผู้ชายผมช็อกโกแลตแต่เขากลับไม่ยอมปล่อย “ขอคืนได้มั๊ย?”
“นี่ คิดว่าเธอจะเอาไปดื้อๆแบบนี้เลยเหรอ มันไม่ง่ายไปหน่อยหรือไง (-*-)”
แอนโทนี่ยังงงๆ กับคำว่า Damn ของเขาเดินมาอยู่ข้างๆฉัน เขาสบตากับผู้ชายอีกคนที่อยู่ในผับแล้ว...
ผัวะ!!!
“เห้ย! นายทำอะไรน่ะ” ฉันถามออกไปทันที เมื่อจู่ๆเขาก็เข้าไปชกหน้าผู้ชายตรงหน้าฉันจนล้มลงไป
“ไม่ต้องถามมากน่า” แอนโทนี่คว้ากระเป๋าฉันจากผู้ชายตรงหน้ามาสะพายหลังแล้วคว้าข้อมือของฉันไว้ ดึงแขนให้ฉันวิ่งตามเขา
“เฮ้ย! หยุดเดี๋ยวนี้นะโว้ย!!!” เสียงตะโกนด่าตามหลัง แต่แอนโทนี่ก็ยังไม่หยุดวิ่งและยังคงไม่ปล่อยมือ “หยุดนะโว้ย! ไอเวรมาต่อยแล้ววิ่งไปแบบนี้งั้นเหรอ!!!”
เสียงตะโกนด่าของผู้ชายผมสีช็อกโกแลตยังคงดังต่อเนื่อง นี่เขาทำอะไรเนี่ย จู่ๆก็ไปชกหน้าเพื่อนตัวเอง!
ฉันหันหน้ากลับไปดูปรากฏว่าเขาลุกขึ้นวิ่งตามเรามาออกจากผับ “แฮก...แฮก โท..!”
ร่างสูงยังคงวิ่งอย่างไม่รู้จักเหนื่อยแต่เขากลับไม่รู้ว่าฉันเหนื่อยเต็มที่แล้ว! เขาพาฉันวิ่งผ่านผู้คนมากมาย ชนคนนู้นคนนี้ แล้วพาฉันเข้าไปในตรอกแคบๆ ดันตัวฉันให้เข้าไปอยู่ในมุมที่ลึกกว่าเขา
“แฮกๆ” โทนี่หอบหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อยสุดตัวเหมือนกัน
“นะ...นาย...นายต่อยเพื่อนตัวเองทำไม!”
“เพื่อน!? นี่เธอบอกว่ามันเป็นเพื่อนฉันเนี่ยนะ? ฉันไปรู้จักมันตอนไหน”
“อ่าว...ก็เห็นนายพูดอยู่นั่นแหละ เดมเดมเดม ก็นึกว่ารู้จักกัน (-_-);” ฉันพูดผิดตรงไหนกัน!
“คิก” แอนโทนี่หลุดขำออกมา แล้วใช้มือข้างนึงผลักหัวฉัน “Damn! มันคือคำสบถน่ะยัยโง่เอ๊ย”
ฉึก! แทงใจดำ (-_-); ฉันว่าตัวเองควรตั้งใจเรียนภาษาอังกฤษจริงๆจังๆแล้วสินะเดี๋ยวจะโง่กว่าเดิม
“อะ ของครบรึเปล่า” โทนี่โยนกระเป๋าเป้พอลแฟรงค์สีน้ำตาลมาให้ฉัน ฉันเปิดซิบมันออกตรวจดูว่าของยังครบอยู่มั๊ย แต่มันก็ครบอยู่ทุกอย่างเหมือนกับไม่เคยถูกเปิดออกมา ฉันล้วงลึกลงไปคว้าโทรศัพท์มือถือที่ซ่อนไว้ในถุงพลาสติกออกมา กลับพบว่า
[ทอง : 97 Miss Call]
เหอะ! หมอนี่อีกแล้ว พี่ชายต่างพ่อต่างแม่ของฉันลูกชายสุดที่รักของแม่เลี้ยง (-_-) นี่เขาคงรู้แล้วสินะว่าฉันแอบหนีออกจากบ้านมา
“ครบรึเปล่า ขาดอะไรมั๊ย?”
“ไม่ ครบทุกอย่าง ขอบคุณนะที่เอากระเป๋าฉันมาคืนให้” ฉันเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าเหมือนเดิมอย่างหงุดหงิด แล้วปิดซิบสะพายกระเป๋าพร้อมออกเดินทางต่อ ต่อจากนี้ไปฉันคงต้องหาที่อยู่ใหม่อีกแล้วสินะ...
“เธอโอเคมั๊ย? หรือจะไปอยู่บ้านฉันต่อก่อน” แอนโทนี่ถามฉันอย่างเป็นห่วงแต่จู่ๆ เขาก็อุทานขึ้นมาจนฉันตกใจ “เห้ย!!!!!”
“...?”
เขาก้มมองนาฬิกาออกตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉัน “รถของฉัน...กำลังจะออก!”
ทางด้านบ้านพักตากอากาศ
“เมื่อไหร่หมอนั่นจะมานะ อีกห้านาทีรถก็ออกแล้ว” ราฟาเอลบ่นอย่างไม่สบายใจ
วิเวียนกำลังโทรหาแอนโทนี่อยู่เป็นระยะๆ แต่เขากลับไม่รับ แล้วตัดสายทิ้งอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครรู้เลยว่าโทรศัพท์มือถือของแอนโทนี่อยู่กับ เอสเธล! เธอนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างสบายใจแล้วทำท่าเหมือนมีคนโทรศัพท์เข้ามา “เอ๊ะ โทนี่โทรมา”
“ไหน!? ขอฉันคุยด้วยหน่อย!” วิเวียนเข้าไปจะคว้าโทรศัพท์จากเอสเธล แต่เธอเบี่ยงหลบแล้วคุยกับมือถือของตัวเองต่อ
“ว่าไงนะ! ยังไม่อยากกลับ อ๋อ...อยากอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนจันทร์เจ้าต่อน่ะเหรอ ได้สิ ตามสบายเดี๋ยวฉันบอกเวียนให้แล้วกัน”
“โทนี่จะไม่กลับกรุงเทพฯพร้อมเราเหรอ? อีกสองวันโรงเรียนจะเปิดเทอมแล้วนะ (-*-)” วิเวียนถามเอสเธลอย่างเป็นห่วง
“ถ้างั้นเรารีบไปที่รถกันเถอะ ก่อนที่เราจะไม่ได้กลับกรุงเทพฯเหมือนโทนี่”
ราฟาเอลลากกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองไปที่รถทันที รถคันนี้เป็นรถทัวร์ส่วนตัวของบริษัทแม่เขาซึ่งพนักงานขับรถทุกคนต้องเป็นคนตรงต่อเวลาเสมอจะกลับวันไหนเวลาไหนบอกแล้วห้ามเปลี่ยนแปลง ด้วยเหตุนี้เองทำให้พวกเขาไม่สามารถรอแอนโทนี่ต่อไปได้อีก ไม่อย่างนั้นคนขับรถอาจจะออกรถโดยที่พวกเขาไม่รู้ก็เป็นได้
เอสเธลเดินขึ้นรถไปอย่างอารมณ์ดีผิดปกติ เธอฮัมเพลงจนขึ้นรถแต่วิเวียนนั้นยังคงมองออกนอกหน้าต่างหาแอนโทนี่อยู่เสมอแต่กลับไม่เจอแม้แต่เงาของเขาเลย...
จันทร์เจ้า : แอนโทนี่จับหน้าฉันด้วยมือทั้งสองข้างของเขา
_________________________________________________________
แถม กระเป๋าพอลแฟรงค์ของจันทร์เจ้า (ไรเตอร์อยากได้เอง T_T)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อยากอ่านแล้ว สนุกโฮก