ตอนที่ 2 : ( Dear moon ) : Chapter'๑ จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า
1
จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า
สวัสดีฉันชื่อ ‘จันทร์เจ้า’ เพราะหละสิ...จันทร์เจ้าขา ก็ได้นะแต่มันจะดูเวินเว่อไปแม่ไม่ชอบ -_-
ฉันเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนึงที่มีหัวใจอยากเป็นอิสระออกมาสู่โลกกว้างไม่ชอบการอุดอู้อยู่แต่ในบ้านที่อับเฉา T0T ความจริงแล้วก็คือ...ฉันเบื่อที่ต้องคอยรับใช้แม่เลี้ยงกับพี่ชายต่างพ่อของตัวเองน่ะสิ ยิ่งตอนนี้พ่อไม่อยู่บ้านนะ อย่าให้พูด...ฉันกลายเป็นซินเดอเรลล่าผู้น่าสงสารฉับพลันเลยละ T0T พูดแล้วเศร้า โฮ
“เฮ้! อย่าดิ้นสิ”
“ตัวนายมีแต่เหงื่ออะ ฉันเกาะไม่อยู่มันก็ต้องมีดิ้นเป็นธรรมดาสิ”
“ชิส์”
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ผู้หญิงที่ผู้ชายทั้งโลกต้องการอย่างฉัน(?) จะได้มาขี่หลัง หนุ่มฝรั่งตัวสูงร่างกายกำยำหน้าตาคล้ายดาราฮอลลีวูด
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนเขาพึ่งช่วยฉันจากการหนีตายอย่างหวุดหวิดจากพวกสมุนแม่เล้าที่จ้องจะจับฉันไปขายตัว แล้วด้วยความที่ฉันฉลาดเกินไป จึงทำให้ขาฉันพันกันล้มเข่ากระแทกเข้ากับเปลือกหอยบนพื้นทรายเข้า เขาเลยต้องปฐมพยาบาลเบื้องต้นโดยเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองพันหัวเข่าฉันไว้แล้วอาสาไปส่งฉันที่บ้าน
“ว่าแต่จะให้พาเธอไปส่งที่ไหน?”
“…”
“เฮ้! ได้ยินรึเปล่า”
“ขอคิดแปปนึงสิ” เอ..นั่นสิฉันจะไปอยู่ที่ไหนดี กระเป๋าเสื้อผ้าก็ลืมไว้ที่ผับแม่เล้านั่น ขืนกลับไปไม่มีวันออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันได้อีกแหง ฉันจะไปอยู่ไหนดีนะ...
“เธอมีบ้านพักรึเปล่า แบบพักชั่วคราวน่ะ ถ้ามีฉันจะพ..”
“ไปบ้านนาย”
“ใช่ พาไปบ้านฉัน”
“Yes J”
“ห้ะ!!!!”
“เห้ย!” ฉันรีบกอดคอเด็กฝรั่งแน่นขึ้นทันที เมื่อเขาหยุดชะงักเอาดื้อๆ “นายเป็นบ้าเหรอ ฉันจะตกหลังนายแล้วนะ”
“เมื่อกี้เธอบอกจะไปไหนนะ?”
“บ้านนาย ทำไม ไปไม่ได้เหรอหวงบ้านหรือไง -_-”
ถามโง่ๆ แค่ไปขอค้างสักคืนไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย
“เดี๋ยวๆๆ นี่ฉันกับเธอยังไม่รู้จักกันเลยนะแล้วจะให้ฉันพาเธอไปบ้านเนี่ยนะ!?”
“ฉัน จันทร์เจ้า เรียกไรก็เรียก นายอะชื่อไร”
“แอนโทนี่…แอนโทนี่ ลอยด์ บราวเทอร์...เห้ยเดี๋ยวสิ!”
“โอเคแอนนี่ ต่อจากนี้เราเป็นเพื่อนรักกัน พาฉันไปบ้านนายได้แล้วLet go!” พูดจบฉันรีบกอดคอแอนนี่แน่นขึ้นกว่าเดิมทันที แล้วกำมือข้างนึงไปข้างหน้าทำท่าแบบซุปเปอร์แมนเหินฟ้า
“ไม่ๆ นี่เธอเสียสติไปแล้วเหรอ!?”
“เดินสักทีได้มั๊ย ฉันเหม็นเหงื่อนายจะแย่แล้วนะ” ฉันบ่นอุบอิบในขณะที่มือฉันตอนนี้จะรัดคอหมอนี่ตายก่อนวัยซะก่อน
“เดี๋ยวสิ”
แอนโทนี่ย่อตัวลงเพื่อที่จะให้ฉันลงไปจากหลังเขาก่อน ฉันจึงต้องนั่งลงกับพื้นทรายอีกครั้งโดยที่เขากลับหลังหันมานั่งยองๆ ข้างหน้า
“เธอจะไปอยู่บ้านฉันดื้อๆ แบบนี้ไม่ได้นะเด็กน้อย” เขาพูดแล้วเอามือมาลูบหัวฉันอย่างแผ่วเบา ฉันพึ่งสังเกตเห็นว่าเขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาหล่อมากคนนึง เส้นผมสีน้ำตาลเข้มกับนัยน์ตาสีฟ้า จมูกที่โด่งเป็นสันริมฝีปากสีชมพูอ่อนและผิวที่ขาวมากมันช่างเข้ากับผู้ชายมาดทะเล้นแบบเขาเลยทีเดียว “ที่บ้านฉันภาระเยอะมาก ถ้าจะให้ฉันเอาเธอไปเป็นภาระอีกคน... มันแย่มากเลยนะ”
“หะ?”
“(‘ ‘)?”
“ภาระงั้นเหรอ” ทำไงดีฟะ ท่าทางหมอนี่จะไม่ให้ไปอยู่บ้านง่ายๆแน่ ไม่น่าหลงตัวชมซะหลายบรรทัด คิดสิจันทร์เจ้าคิด! หาทางก่อนว่าฉันจะต้องทำยังไงถึงจะได้ไปอยู่บ้านเขากัน ว้ากใส่ดีไหมนะ? บ้าน่า ไม่ดีๆ ทำแบบนั้นไม่มีทางได้อาศัยบ้านหมอนี่แน่ คิดสิจันทร์เจ้าคิด..
อืมม...
คิดออกละ!
“ฮึก” ไหลออกมา ไหลออกมา
“ธะ..เธอ...”
“ฮึก...นายไปเถอะฉันอยู่เองได้...ฮึก” มาเลยฟิลลิ่งจ๋า แม่รออยู่
“...!!”
“ฉันก็แค่ผู้หญิงตัวคนเดียว ที่ต้องนอนกลางดินกินกลางทะเล...ฮึก...นายไปเถอะฉัน...อยู่ได้...ฮึก”
“เฮ้! อย่าร้องสิ อึ๊บนะอึ๊บอย่าร้องสิยัยบ้า T^T” แอนโทนี่ทำหน้าจะร้องไห้ตาม เขาเขย่าไหล่ฉันอย่างแรงเพื่อที่จะเตือนสติให้ฉันหยุดร้องไห้ แต่ใครมันจะไปหยุดแค่นี้กัน
ฉันเอามือทั้งสองข้างปิดตาไว้เพื่อเพิ่มความสมจริง
“ฮือออออออออออ นายไปเถอะฉันอยู่ได้ โฮฮฮฮฮฮฮฮ”
“หยุดร้องเดี๋ยวนี้น้า T0T”
“นายไปเถอะ TOT โฮฮฮฮ ฮือออออออออ”
“ฉันอยู่ไม่ได้ หยุดร้องเถอะฉันอายคนอื่นนะเมียจ๋า T_T” เขาพูดปลอบฉันอีกครั้ง คนที่อยู่ริมหาดเริ่มหันมามองเราสองคนเรื่อยๆ แล้วซุบซิบนินทากัน
“ฮือออออออออ ฉันอยู่ได้นายไปเถอะ TOT ทิ้งฉันไว้คนเดียวเหมือนที่นายทำทุกครั้งก็ได้ ฮึก ฮืออออออ”
“ฉันไม่เคยทำ ฉันไปไม่ได้ หยุดร้องงงง T_T”
“ฉันอยู่ได้ ฮืออออออออออออ TOT”
“ฉันอยู่ไม่ด้ายยย TOT”
“ฮืออออออ TOT ”
20 นาทีต่อมา
“นี่บ้านนายเองเหรอ( ‘ ‘ )...เจ๋ง!”
“อยู่เฉยๆ ตรงนี้แหละเดี๋ยวฉันมา” แอนโทนี่ว่าแล้วเขาก็เปิดประตูบ้านเข้าไป ทิ้งฉันอยู่หน้าบ้านคนเดียว บ้านพักของเขามีลักษณะเป็นแบบ...กระท่อม...
ล้อเล่นน่ะ! บ้านหมอนี่แค่มีบันไดหน้าบ้านเดินขึ้นไปสักสี่ห้าขั้นก่อนถึงจะเปิดประตูบ้านได้ ไม่เข้าใจว่ากลัวน้ำทะเลท่วมหรือกลัววิกฤตน้ำขึ้นน้ำลงกันแน่ -*- รอบบ้านมีสนามหญ้าสีเขียวและต้นไม้เต็มไปหมด ส่วนหน้าต่างเป็นแบบกระจกใสบานใหญ่แต่ถูกปิดไว้ด้วยผ้าม่านข้างใน ทำให้คนที่อยู่ข้างนอกไม่สามารถมองเข้าไปได้ ประตูบ้านก็เป็นกระจกแบบเลื่อน พอเดินเข้าไปก็มีพรมเช็ดเท้าลายหอยทากสีเขียวตัวใหญ่ มีโซฟาเป็นเก้าอี้ไม้ตัวเล็กๆ และมีผู้ชายคนนึงนั่งอ่านหนังสือจิบชาอยู่ เอ๊ะ...
ฟิ้ววว
“เห้ย!” จู่ๆ ก็มีหนังสือเล่มหนาปาข้ามหัวฉันไปอย่างฉิวเฉียด นี่มันอะไรกันเนี่ย TOT
“ฉันบอกให้เธอรออยู่ข้างนอกไง! เดินเข้ามาทำไม!” แอนโทนี่ที่เดินเข้ามาตะคอกใส่ฉันอย่างหัวเสียและลากแขนฉันเข้ามานั่งที่โซฟาตรงข้ามกับผู้ชายจิบน้ำชาที่ฉันสังเกตมองอยู่เมื่อสักครู่
“ใจเย็นก่อนสิยัยบ้า เห็นมั๊ยว่าเกือบโดนแขกน่ะ”
“ฉันบอกให้แกไปซื้อน้ำมะพร้าวมา ทำไมได้ผู้หญิงกลับมาห้ะ!?”
ผู้หญิงหน้าตาหาเรื่องคนนึงโวยวายใส่แอนโทนี่และพยายามคว้าของทุกอย่างที่อยู่รอบกายปาใส่เขา แต่เขากลับหลบทันแล้วหยิบมาปากลับ
“เดี๋ยวนี้แข็งข้อนักเหรอ! ได้!” พูดจบเธอก็เดินกลับเข้าไปในครัว นี่จะหยิบมีดมาฆ่ากันเลยใช่มั๊ย =_=;;;
“เธอจะฆ่านายเปล่าอะ?”
“ไม่แน่ แต่เธอไม่น่าเข้ามาตั้งแต่แรกเลยฉันบอกแล้ว”
“อ้าวๆ ฉันบอกแล้วไงจะมาอาศัยสักคืนน่ะ แต่อยู่สักปีคงไม่เป็นอะไรมั้ง ♥” พูดจบฉันก็หันมานั่งกระพริบตาปริบๆกับเจ้าของผมสีบลอนด์ทองที่นั่งอ่านหนังสือย่างตั้งอกตั้งใจ
“เหอะ...หมอนี่มันไม่ชอบผู้หญิงอย่างเธอหรอกมันเป็นเกย์”
(- - +) ฉิ้ง สายตาอาฆาต
แหม ขนาดทำตาจิกยังหล่อเลยอะ...สเป๊ก >_<
“เกิดใหม่เถอะแอนโทนี่!” น้ำเสียงที่คุ้นเคยจากผู้หญิงคนเดิมที่ตอนนี้เธอมาพร้อมกับตะหลิว หายไปซะนานได้แค่เนี้ย?
เดินกระแทกเท้าเข้ามาหาแอนโทนี่ แต่ทันใดนั่นเองกลับมีผู้หญิงผมสีน้ำตาลทองดัดลอนที่ยาวเกือบกลางหลังคว้าตะหลิวในมือของเธอขึ้นมาซะก่อน
“หยุดสักทีเอส!” ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเอสหน้าหงิกหน้างอใส่เธอทันทีเมื่อโดนตวาดกลับ “แค่โทนี่ไม่ซื้อน้ำมาให้แค่นี้เอง”
“แต่ฉันอยากกินหนิ นี่มันทะเลนะจะไม่ให้มีน้ำมะพร้าวขายหน่อยเหรอ?”
“ไม่มีก็คือไม่มีสิ...ใช่มั๊ยโทนี่” เธอหันหน้ามาถามผู้ชายที่นั่งข้างฉัน ที่พยักหน้าตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“โอ้ย ลูกแหง่!” พูดจบผู้หญิงที่มีชื่อว่าเอสก็เดินกระแทกเท้ากลับเข้าไปในครัว
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครเหรอ?” ฉันกระซิบถามเขาที่นั่งกดโทรศัพท์ตัวเองแล้วเล่นเกมส์โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
“คนไหนล่ะ คนที่เดินกลับไปเป็นพี่สาว” โอ้โหพี่สาวนิสัยป่าเถื่อนเนอะ =_=; “ส่วนคนที่มาหยุดช้างอะลูกพี่ลูกน้อง”
แอนโทนี่ตอบแล้วหันมาสนใจเกมส์ในมือถือของตัวเองต่อ ตอนนี้เขากำลังเล่นแข่งรถเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ปาดหน้ารถ ชนรถตำรวจ แต่รถตัวเองกลับพลิกคว่ำ
“เฮ้อ...นายนี่ก่อเรื่องไม่เว้นวันหยุดเลยนะ” ผู้หญิงที่เป็นลูกพี่ลูกน้องเขาบ่นกับตัวเอง แล้วหันหน้ามาสบตาฉันอย่างสงสัย “เธอเป็นใครน่ะ?”
“...คือ..” ฉันรีบสะกิดแขนแอนโทนี่ที่นั่งข้างๆทันทีแต่เขากลับไม่สนใจ “คือ...ฉัน...เป็นเพื่อนแอนน่ะค่ะ เพื่อนสมัยเด็กที่ตอนเล็กๆ เล่นกระโดดหนังยางกันแต่เขามาตัดหนังยางทิ้งแล้วก็ไปอยู่กับเพื่อนผู้ชายทิ้งฉันร้องไห้อยู่เดียว(‘ ‘)”
“(=0=;)…เธอหมายถึง...เจี๊ยบแฟนฉัน…ใช่มะ?”
“เจี๊ยบ? เจี๊ยบไหนนนน ไม่มี๊หมายถึงแอนโทนี่ค่ะ” ก็ว่าละทำไมมันคุ้นๆ ฉันเอาเรื่องมาจากในแฟนฉันนี่เอง =_=;;
“โทนี่...เพื่อนนายเหรอ?” เธอทำหน้าเหมือนไม่เชื่อที่ฉันพูดไปแล้วถามโทนี่ต่อ
“ใช่...เพื่อนบังเอิญเจอข้างทางน่ะ แล้วไม่มีที่พักเลยชวนมาอยู่ด้วย”
“เหรอ...สวัสดีจ่ะฉันเป็นญาติโทนี่นะชื่อวิเวียนแต่เรียกว่าเวียนก็ได้ ส่วนผู้หญิงคนเมื่อกี้ชื่อเอสเธลเป็นพี่สาวฝาแฝดโทนี่เขาน่ะ เธอคงอาจจะรู้จักน่ะนะ แต่อย่ารู้จักเลย” เธอพูดแนะนำตัวกับฉันพร้อมแนะนำผู้หญิงคนเมื่อกี้ด้วยแต่ทำไมไม่แนะนำผู้ชายที่อ่านหนังสืออยู่ตรงข้ามฉันล่ะ อยากรู้จักอะ T^T
“ค่ะ ฉันชื่อจันทร์เจ้าเรียกว่าจันทร์...ก็ได้” เวียนยิ้มตอบแล้วเดินกลับเข้าไปในครัว
“จันทร์เอาน้ำแข็งมาถูหลังฉันซิ”
พลั่ก!
“คิดว่านายดูเรื่องจันดาราอยู่เหรอยะ -_-” ฉันกระแทกศอกใส่คนที่กวนประสาททันที
“ฮึ...” ผู้ชายที่ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือ ‘ชีวประวัติไอน์สไตน์’ อยู่ตรงข้ามฉันหัวเราะในลำคอ น่ารักเหลือเกินเทพบุตรของฉัน♥ “ราฟ ลูกพี่ลูกน้องของโทนี่อีกคน”
ราฟแนะนำตัวลอยๆ แต่เขากลับไม่สบตาฉันแม้แต่น้อย ไม่เป็นไรแค่นี้ก็สุขใจแล้วล่ะจันทร์เจ้า T^T
“ไหนบอกไม่สนใจผู้หญิงไง” แอนโทนี่ถามราฟ แหมเขาอาจจะสนใจฉันอยู่ก็ได้ขัดคอกันตลอด
“ยุ่งน่า”
“คิก” ฉันหลุดขำกับคำพูดของราฟ เขาปิดหนังสือลงและลุกขึ้นเดินออกไปจากที่นั่งแล้วเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน “ราฟว่านายเผือกอะ แอนโทนิโอ้ ฮ่าๆๆ”
“เผือกบ้าอะไร -*-”
“ยุ่งน่า ไม่ต้องมายุ่งน่า ไม่ต้องมายุ่งๆๆ ยุ่งน่า ฮ่าๆๆ ก๊ากกก”
“ยัยบ้าหนิ! ออกจากบ้านฉันไปเลยปะ”
“ฮ่าๆๆๆๆ ยุ่งน่า ฮ่าๆๆๆๆ”
“คืนนี้นอนนอกบ้านเลยยัยคนแปลกหน้า -_-^” แอนโทนี่พูดอย่างน้อยใจแล้วลุกไปนั่งตรงข้ามฉันที่ที่ราฟเคยนั่ง โหขี้งอนชะมัดผู้ชายบ้าอะไรเนี่ย
“โอ๋ อย่างอนน่ะ เพื่อนรักใส่เผือก ฮ่าๆๆๆ...อุ๊บ” ฉันหยุดขำทันทีเมื่อเห็นว่าเขา หยุดเล่นมือถือแล้วเมินหน้าหนี “แอนโทนี่ กอย บาร์บี้”
“แอนโทนี่ ลอยด์ บราวเทอร์ -_-” เขาพูดชื่อตัวเองออกมา เมื่อฉันพูดชื่อเขาผิด เห็นมะหมอนี่ไม่กล้างอนเพื่อนรักอย่างฉันหรอกนะ บู่ว – 3-
“หายงอนก็ดีกันนะๆ” ฉันยื่นนิ้วไปหาเขา แอนโทนี่มองหน้าฉันแล้วก็เมินใส่อีกครั้ง “ดีกันนะ”
ฉันยื่นนิ้วก้อยออกไปมากขึ้น จนสุดแขน
“นี่ฉันเมื่อยแล้วนะเมื่อไหร่จะดีได้ -0-”
“ยัยปัญญาอ่อน =_=” พูดจบเขาก็ยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของฉัน
เขายิ้ม...แต่พอรู้ว่าฉันเห็นเขายิ้ม หมอนี่ก็รีบหุบยิ้มทันทีแล้วรีบเก็บนิ้วก้อยของตัวเองไป
ฉันรู้ว่าตัวเองอาจจะไว้ใจคนที่พึ่งรู้จักเมื่อไม่กี่นาทีก่อนมากไป แต่พวกเขาก็ดีกว่าพวกแม่เล้าที่ไม่เห็นใจเพื่อนผู้หญิงเหมือนกัน แถมพรหมลิขิตยังพาฉันมาเจอเนื้อคู่ตัวเองอีก ซัมเมอร์ปิดเทอมครั้งนี้สุดยอดไปเลยจันทร์เจ้า >O< โอเย
จันทร์เจ้า :เขายิ้ม...แต่พอรู้ว่าฉันเห็นเขายิ้มเขาก็หุบยิ้มทันที
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบมากๆเลยค่ะ
จะติดตามต่อไปนะคะ
นางเอกน่าัรัก โอ๊ย เอากลับบ้าน
ชอบเรื่องนี้อ่ะ มากๆเลยด้วย พระเอกนางเอกน่ารักปานจะกินตับ อับๆๆ (เกินละๆ)
หลงรักแอนนี่กับจันทร์เจ้าเข้าอย่างจังเลยง่าาาา งุงิ(?)