เทพธิดาจอมวุ่นกับหนุ่มอันธพาล

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

            'แม่พูดเล่นใช่เปล่าค่ะ'

            'แม่พูดจริงจ๊ะ  แม่อยากให้ลูกไปอยู่กับแม่ที่โลกมนุษย์ '

            แม่อยากให้ลูกไปอยู่กับแม่ที่โลกมนุษย์!

            แม่อยากให้ลูกไปอยู่กับแม่ที่โลกมนุษย์!! 

            แม่อยากให้ลูกไปอยู่กับแม่ที่โลกมนุษย์!!!

            อ๊าก!  ใครก็ได้ช่วยบอกว่าไม่จริงที  ทำไมชีวิตของเทพธิดาแห่งรัตติกาลองค์นี้ถึงได้ซวยบรมบรมซวย  จะให้ฉันใช้ชีวิตอย่างมนุษย์เดินดินธรรมด๊าธรรมดาแสนจะธรรมดา(โอเวอร์ไปแล้วแม่คุณ)ไม่มีทั้งนัยน์ตาอสูร หรือแม้กระทั่งปีกเทพธิดา  ฉันจะใช้ชีวิตแบบนี้ได้หรือเนี่ย(แล้วมนุษย์อย่างฉันล่ะฮะ)  แต่คน(เพิ่งรู้น่ะว่าเทพธิดาเรียกว่าคน)อย่างเทพธิดาแห่งรัตติกาลซะอย่างทำไมจะอยู่ไม่ได้(แล้วเธอบ่นไปทำไมย่ะ)  หลายคนอาจกำลังงงว่าทำไมเทพธิดาอย่างฉันต้องไปอยู่โลกมนุษย์น่ะเหรอ  เฉลยเลยล่ะกัน  เพราะฉันเป็นลูกครึ่งน่ะสิ  ครึ่งคนครึ่งเทพ  แม่ฉันล่ะอยากให้ลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอเป็นมนุษย์ธรรมดาแสนจะธรรมดา   

           บ่นซะนาน  คนอ่านยังไม่รู้จักชื่อฉันเลย  งั้นเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา  เทพธิดาแห่งรัตติกาลคนนี้ขอแนะนำตัวเลยล่ะกัน  สวัสดีค่ะ ฉันชื่อปริ๊นเซสเจ้าของนัยน์ตาอสูรสีเงิน ขอย้ำสีเงินน่ะค่ะ สีเงิน สีเงินน่ะค่ะสีเงิน(หยุดย้ำได้แว้ว)  ผมสีดำขลับ และปีกสีเดียวกัน

           "เฮ้อ" 

           ฉันถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยแล้วล่ะมั้ง

           "ปริ๊น" 

           ยัยวาเทพธิดาประจำธาตุน้ำแทบจะตะโกนกรอกหูฉันเลยทีเดียว

           "เป็นบ้าอะไรย่ะ"

           ยัยพิมพ์เทพธิดาประจำธาตุไฟเอ่ยขึ้นมาบ้าง  พวกแกไม่ได้เป็นฉัน แกจะไม่รู้อะไรเลย

           "ฉันช่วยแกได้น่ะเว้ย  บอกมาดิ"

           ยัยตาเทพธิดาประจำธาตุลมเอ่ยต่อทันที  นั่นทำเอาฉันยิ้มออกเลยล่ะ

           "พวกแกไปโลกมนุษย์เป็นเพื่อนฉันหน่อยน่ะ" 

           "ฉันรู้จักเธอด้วยเหรอ เทพธิดาแห่งรัตติกาล" 

           ยัยวา ยัยพิมพ์ และยัยตาแทบจะพูดพร้อมกันเลยทีเดียว  จำไว้น่ะยัยเพื่อนบ้า  ชีวิตฉันเรียกได้ว่าซวยจริงๆมีเพื่อนเพื่อนก็ทิ้ง  อยากร้องไห้อ่ะ

           คุณว่าเรื่องนี้ซวยไหมล่ะค่ะ?  เชื่อเปล่าค่ะว่ายังมีเรื่องซวยมากกว่านี้อีกน่ะค่ะ  มันบรมซวย ไม่สิ มันยิ่งกว่าคำว่าบรมซวยซะอีก  ถ้าต่อมอยากรู้ของคุณเริ่มทำงานแล้วเราก็มาฟังเรื่องของฉันดีกว่า            
            
           ย้อนไปซัก 2 วันก่อน

           ในขณะที่ฉันเล่นซ่อนแอบกับพวกยัยเทพธิดาประจำธาตุทั้ง 3 (โตป่านนี้ยังเล่นซ่อนแอบอีก  อย่าว่าแต่เขาเลยคนแต่งเองก็ชอบเล่น) ฉันก็ได้ยินเสียงดังแว่วมากระทบต่อมความอยากรู้อยากเห็นให้เริ่มทำงาน ฉันเดินเข้าไปใกล้จนแน่ใจว่าได้ยินเสียงชัดเจนแล้ว  เอ! นั่นมันเสียงแม่กับพ่อหนิ

          "ข้าไม่ยอมให้รัตติไปอยู่ที่โลกมนุษย์อย่างแน่นอน!" 
 
          เสียงนี้เป็นของพ่ออย่างไม่ต้องสงสัย  คุณผู้อ่านอย่าสงสัยเลยค่ะว่ารัตติคือใคร แบบว่าพ่อไม่ชอบให้เรียกฉันว่าปริ๊นเซสน่ะค่ะ

          "คุณคิดว่าเรื่องที่เกิดกับดลยาเป็นความผิดของฉันใช่ไหมค่ะ" 
 
           ดลยา? เธอคือใคร  ทำไมฉันถึงคุ้นหูอย่างนี้น่ะ  แต่ช่างมันก่อนเถอะ

           "เรื่องดลยาช่างมันก่อน  ถึงยังไงข้าก็ไม่ไว้ใจให้รัตติไปกับเจ้า  ถ้าประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยล่ะ  ตอนนี้ข้าเหลือรัตติเพียงคนเดียว" 

          "แต่ปริ๊นเป็นส่วนหนึ่งของโลกมนุษย์  เธอน่าจะมีโอกาสเลือกทางเดินชีวิตด้วยตัวของเธอเอง  คุณอย่าเที่ยวมากำหนดชีวิตของใครอีกเลย" 
  
          เสียงพูดคุยธรรมดา(แน่ใจเหรอนั่นว่าแค่พูดคุยธรรมดา)เริ่มกลายเป็นทะเลาะกันดังขึ้น  สาบานได้ว่าฉันไม่เคยเห็นแม่กับพ่อทะเลากันมาก่อน(อันที่จริงแล้ว  แค่มองหน้ายังไม่อยากจะทำด้วยซ้ำไป)
 
          "ก็ได้แต่ว่าไดน์กับเจสจะต้องลงไปกับนาง  แล้ว... เจ้ามีเวลาเพียงแค่ 3 เดือนเท่านั้น" 

          นั่นแหละที่ว่าซวย เจสกับไดน์สองพี่น้องเลือดอสูรที่ฉันเกียจแสนเกียจต้องไปกับฉันงานนี้ไม่รอดแน่ยัยปริ๊นเอ๋ย     

          เสียงพ่อกับแม่ยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆแต่เป็นที่แน่ยิ่งกว่าแช่แป้งว่าเสียงพวกนั้นไม่เข้าโสตประสาทการได้ยินของฉันอีก  
  
         เสียงที่ฉันได้ยินมีแต่คำว่า  ตายแน่!

         ............................................................


        องค์หญิงน้อยแสนหวานต้องขออภัยน่ะค่ะ ถ้าหากว่าผู้อ่านไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก

       เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่องค์หญิงน้อยแสนหวานอัพลงเว็บ  จึงต้องขออภัยจากใจจริง

       สุดท้ายนี้องค์หญิงน้อยแสนหวานต้องขบคุณทุกท่านที่อ่านกันมาจบถึงตรงนี้

       ขอบคุณจากใจจริงค่ะ

       สวัสดีค่ะ-*-