อลิซ่า ผจญโรงเรียนโหดออนไลน์

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 เพื่อนใหม่

เช้าที่อากาศเย็นละเยือก ทุกสิ่งแทบจะปกคลุมไปด้วยหิมะ ไม่มีแม้แต่แสงอาทิตย์ นี่น่ะหรือคือราตรีที่ไม่มีวันสิ้นสุด
ฉันตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่และดูเหมือนโดโรธีจะยังไม่ตื่นนอน  ฉันลุกออกจากเตียงนอนไปทำกิจวัตรประจำวันเหมือนอย่างเคย  ก่อนจะไปรร.ก็ได้เขียนโน๊ตแปะไว้ที่หน้าผากของเธอ
"นอนตื่นสายอีกแล้วนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันไม่รับชอบนะคะ(จากลิซ่า-๐-)


ท้องฟ้าที่มืดครึมตลอดเวลาทำให้รู้สึกลึกลับตลอดเวลานั้นช่างน่ากลัวเสียจริง แต่เสียงเอะอะโวยวายจากบนตึกนั่นดูน่าสงสัยมากกว่า
"เกิดอะไรขึ้น"ฉันถามเพื่อนในห้อง
"ไม่มีอะไรหรอก"เสียงหวานของใครสักคนหนึ่งตอบกลับมา เธอเดินแทรกหมู่นักเรียน
เธอมีผมสีแดงราวกับเลือด ม้วนเป็นล่อนเหมือนสว่าน(!?) ตาสีแดงเหมือนกัน
"แต่ดูเหมือนจะเกิดอะไรบางอย่างขึ้นเลยนะ" ฉันลอบมองสีหน้าของนักเรียนในห้อง
"ก็แหงล่ะ เธอเป็นคนพังตึกเรียนนี่นา"นักเรียนคนหนึ่งพูด
                                                                              v
                                                                              v
                                       v
               ฉันรู้คุ้นกับบุคลิกของสาวผมสว่านคนนี้
                                       v
                                       v
                                       v
                       ฉันคงต้องทดสอบบางอย่าง
                                       v
                                       v
                                       v
ก่อนเรื่มจากเกาคางและลูบหัว
"เมี้ยว>_<.........." เธอเริ่มแสดงอาการ
"ว่าแล้ว ว่าต้องเป็นยัยแมวแน่" ฉันพูด พลางละมือออกจากหัวของเธอ
"หรือเธอคือ..." เธอลากเสียง พอทำให้ฉันมีความหวังมากขึ้น
"คือ...."
"คือ...."
"คือ...."
"ใครฟ่ะ" เป็นคำตอบที่ฉันฟังแล้วแทบหงายหลัง 
"นี่ชั้นไง! เพื่อนเธออ่ะ"ฉันพูดพลางค้อนใส่เธอ
"อ๋อ...จำได้และงั้นไปหาที่เงียบๆคุยกันเถอะเพื่อนเลิฟ "
ว่าแล้วเราก็เดินจูงมือออกจากห้องไป
                (โดยปล่อยให้เพื่อนห้องตัวแข็งต่อไป)

ณ ห้องน้ำหญิง
"ในเกมเธอใช้ชื่อว่าอะไรเหรอ" ฉันถาม
"ก็ชื่อ เอมิล เวลดาร์ค ไง ชื่อเล่นว่า เอมี่" เอมี่ตอบ
"ส่วนฉันชื่อ อลิซ่า เอล วาเลนเซีย ชื่อเล่นว่า ลิซ่า น่ะ"ฉันแนะนำตัว
ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้นก็มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง
"หล่อนสองคนทำอะไรอยู่ย่ะ" ฉันหันไปมองก็เห็นโดโรธีอยู่ข้างหลัง
ความจริงเมื่อวานต้องขอบคุณโดโรธีจริงๆ
เพราะเมื่อวาน...
"ว้าว!!!!!คุณอลิซ่านี้เก่งจริงๆเลยนะค่ะ ฆ่ามอนเตอร์ได้ตั้งตัวนึงแน่ะ"มีมี่พูด
"เออ ค่ะๆแต่แค่มอนตัวเดียวเนี่ยนะค่ะ"ฉันเปรยขึ้น ตั้งแต่เรื่องที่ห้องเรียนเนี่ยเธอก็ชื่นชมฉันมาตลอดทางเลยไม่ใช่เหรอ
"ก็นั่นแหละค่ะ สุดยอดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"โอ๊ย หนวกหูน่าช่วยเงียบๆหน่อยได้หม่ายยยยยย"โดโรธีเดินออกจากห้องมาบ่น
"อ้าวแล้วเธอเป็นใครเนี่ย อลิซ่าเป็นเพื่อนฉ้านนน ไปไกลๆเลยนะยะหล่อน"โดโรธีไล่ แต่...เอิ่ม...เธอเมารึป่าวเนื่ย
"ก็ได้!! ถ้าคุณต้องการ"มีมี่พูดเสียงสูงก่อนเดินจากไป

ปัจจุบัน
"ขอโทษนะค่ะ แต่คุณเป็นใครอ่ะ"เอมี่ถามพลางทำหน้างงๆ
"ก็เพื่อนของอลิซ่าไง มาก่อนหน้าเธอ"โดโรธีตอบพร้อมทำหน้าเย้ยหยัน
"แต่ฉันเป็นเพื่อนของลิซ่าตั้งแต่อนุบาล3นะ"เอมี่พูดทำให้โดโรธีหน้าแดงเป็นลูกตำลึง หัวเราะทีหลังดังกว่าสินะ
"งั้นเรามาสู้กันให้รู้กันไปเลยไหมล่ะ"โดโรธีเสนอ
"อืม เอาเหรอ"
"เออ เอาสิ"
แล้วทั้งสองก็พุ่งเข้าใส่กันโดยเอมี่ใช้ทวนขนาด2เมตร ส่วนโดโรธีใช้หอกยาวหนึ่งเมตร ทั้งคู่เรื่มใช้เวทมนต์ทำลายฝ่ายตรงข้าม (จนตอนนี้ห้องน้ำพังไปแล้ว)
"รู้สึกว่าตัวเองมีค่าก็ตอนนี้แหละ"ฉันพูด จะว่าไปทั้ง2คนนั้นก็คงกู่ไม่กลับแล้วละค่ะ แต่พอมองไปข้างหลัง...
ไหงคนมารุมดูกันเยอะอย่างนี้ล่ะคะ!!!
"เอาละค่ะตอนนี้คุณเอมิล เวลดาร์ค กำลังต่อสู้กับคุณโดรี่ อิล โดโรธี  เพื่อแย่งคุณอลิซ่า เวล วาเลนเซีย ค่ะ  เป็นการต่อสู้ระหว่างทวนกับหอกคร้า!!!!" พิธีกรข่าวเรื่มพูด หง่ะ มีนักข่าวมาซะด้วย
"คุณอลิซ่าค่ะ คุณรู้สึกอย่างไรกับเหตุการณ์นี้ค่ะ" นักข่าวสาวเรื่มถาม
"เออ...ฉันรู้สึกว่าถ้าสองคนนั้นหยุดสู้แล้วคุยกันดีๆก็จะดีกว่ามากค่ะ..." ฉันตอบพลางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"แต่...คงห้ามไม่ได้ใช่ไหมค่ะ" ฉันย้อนถาม
"ใช่แล้วครับ/ค่ะ!!!!!!" ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นตอบพร้อมกัน
"หน้าเลือด" ฉันสบดออกมา แล้วมองดูสถานการณ์ต่อไป
"นี่ทุกคน!!!เรามาพนันกันไหมว่าใครจะชนะ"นักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้น
"เอาสิ"
"ชั้นเล่นด้วย"
"เอาเลยๆ"
รู้สึกเหมือนว่าพวกเขาจะเล่นพนันกัน แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจมากนักตอนนี้ฉันสนใจแต่การต่อสู้เท่านั้น

กลับไปที่การต่อสู้

"อลิซ่าเป็นของชั้น!!!!!!!" โดโรธีโวยวายพร้อมกับฟาดหอกไส่เอมี่
"อ่อนหัดอ่ะนะ" เอมี่พูดพร้อมกับขยับตัวเพื่อหลบหอก แล้วตั้งท่าจะสู้
"เข้ามาเลย!!!" โดโรธีท้าทายแล้วเรื่มร่ายเวทตอนนี้หอกของเธอขนาดใหญ่ขึ้นปลายหอกชี้ไปหาเอมี่

"หอกเจ็ดคม"โดโรธีกล่าวคาถาก่อนที่หอกจะพุ่งไปจากมือมันพุ่งไปทางเอมี่  แต่เอมี่ก็หลบได้ทุกครั้ง(จนตอนนี้ข้าวของบริเวณนั้นพังเกลี้ยง)

"คุณวาเลนเซียคะ"มีล่าสะกิดไหล่

"มีอะไรเหรอ"ฉันถาม

"คือตอนนี้ฉันไปรวบรวมข้อมูลของคุณโดโรธีมาแล้วค่ะ อยากฟังไหมค่ะ"

ตอนท้ายมีล่าถามฉัน

"อยากฟังสิคะ"ฉันตอบ

"นั้นฉันขอ20เหรียญทองนะคะ"มีล่าบอกพลาง(แสยะ)ยั้ม

"เธอเป็นแม่ค้าข่าวเรอะ????"ฉันถามด้วยความแปลกใจ

"ใช่คะ"เธอตอบอย่างมั่นใจ

ฉันหยิบเงินออกจากกระเป๋า20เหรียญทองยัดใส่มือของมีล่าหลังจากนั้นเธอก็เรี่มสาธยาย

"โดรี่ อิล โดโรธี เป็นนักเรียนคลาส 1 ห้อง B เพศหญิง สูง 135 cm น้ำหนัก 40 กก. ใช้หอกเป็นอาวุธ เป็นนักเรียนเกียรตินิยมของโรงเรียน นิสัย เป็นคนใจร้อน ห้าวๆ ลุยๆ ปากร้าย ค่อนข้างซึนเดเระ แต่ก็จริงจังกับงานมากและ--- "

"เป็นเลสเบี้ยนด้วยใช่ใม๊"ฉันพูดตัดบทมีมี่

"อ่า....ค่ะ"

เห้อ..........ว่าแล้วเชียว

หลังจากจบบทสนทนานั้นก็ไม่มีพูดขึ้นมาอีก ทุกคน(ณ.ที่นั้น)ก็เอาใจจดจ่อไปกับการต่อสู้

แล้วมีมี่ก็พูดขึ้น

"แล้วคุณวาเลนเชียคิดว่าใครจะชนะเหรอคะ?"

ฉันเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะตอบว่า

"มันก็ยากอะนะถ้าจะให้ตอบในตอนนี้แต่...."

ฉันหันไปมองหน้ามีมี่

"เธอคิดว่าระหว่างความบ้าแบบเลือดร้อน กับ ความบ้าแบบเลือดเย็น อะไรจะชนะเหรอ?"

แต่สิ่งที่หล่อนคาดไม่ถึงก็คือ...

เอมี่ได้ใช้ทวนงัดและกระชากหอกในมือของโดโรธีออกมา จากนั้นก็ใช้ทวนแทงหอกจนแตกหักไม่เป็นชิ้นดี
"หะ หอกของชั้น!!! ม่าย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงกรีดร้องของโดโรธีดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ เมื่อเสียงหยุดลงทุกคนก็พบว่าโดโรธีได้ตายแล้ว
"..................................."ทุกคนเงียบกริบ
"อืม...อย่างที่เธอเคยบอกเลยนะ ว่าคนทำตัวเข้มแข็งแต่จิตใจกลับอ่อนแอ"ฉันบ่นพึมพำ
"ถ้าอย่างงั้น..."แคโรเรียได้แหวกฝูงชนเดินเข้ามาหาฉัน
"มิสเวลดาร์คจะเป็นเพื่อนร่วมห้องที่หอพักของเธอละกัน"แคโรเรียพูดก่อนจะกลับหอไป
ทุกคนแยกย้ายกันกลับหอ

ณ ห้องพัก 202

"เฮ้อ!!!ยัยผู้หญิงคนนั้นน่าเบื่อชะมัด"เอมี่บ่น

"แต่เธอก็ชนะมาได้ไม่ใช่เหรอคะ"ฉันพูดขณะเอาหลังพิงผนังห้อง

"อืม...ก็ใช่อะนะ"

"แต่ห้องนี้มันแคบไปหน่อยไหม"เอมี่หันมาถาม

"ถ้าเรื่องมากเดี๋ยวเปลื่ยนจากอยู่หอพักไปอยู่โรงพักซะเลยดีไหมคะ..."ฉันพูดพลางแสยะยิ้ม

"เค้าแค่พูดเล่นๆเอง"เธอพูดพร้อมกับโบกไม้โบกมือเหมือนจะยอมแพ้ แต่สีหน้ากับน้ำเสียงคล้ายๆกับฉัน

เพราะว่าเรานิสัยในคอคล้ายๆกันนี่เหละทำให้เราเป็นคู่หูกันตั้งแต่เด็กๆ

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำลายความเงียบ