อลิซ่า ผจญโรงเรียนโหดออนไลน์

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 เหตุการณ์แปลกๆในห้องเรียน

ฉันตื่นขึ้นมา หันไปมองนาฬิกาที่บอกเวลา 6:00 น. พลางเดินไปรูดม่านรับลมทั้งๆที่ฟ้ายังสลัว เปิดไฟ เดินไปปลุกโดโรธีที่นอนหลับอยู่บนเตียง"โดโรธี เช้าแล้ว ตื่นไปโรงเรียนกันเถอะ" โดโรธีลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย "ไม่ต้องรีบตื่นก็ได้ โรงเรียนนี้เข้าเรียนกี่โมงก็ได้"โดโรธีพูดขึ้นแล้วล้มตัวลงไปหลับต่อ ฉันเลยปล่อยให้โดโรธีนอนหลับต่อไป
ฉันเดินลงมาจากหอพัก ขณะนั้นเป็นเวลาเช้าตรู่ ไม่มีนักเรียน มีเพียงแสงสลัวๆจากโคมไฟของเสาไฟที่เรียงรายอยู่ตามข้างทาง ลมหนาวพัดมา
"คุณชอบไหมล่ะ?"
เสียงใครคนหนึ่งดังขั้น ฉันหันไปหาเจ้าของเสียง 
"คุณเป็นใคร"ฉันถาม ผู้ที่อยู่ตรงหน้าคือ ชายอายุซัก 13-14 ได้มั้ง สูงราว 160 เซนติเมตร ผมสีแดง ตาสีส้ม ใส่ชุดฟอร์มนักเรียนแบบคนโต ผูกไทด์สีแดง ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน
"ผมเป็นใครไม่สำคัญหรอก แต่ผมมีอะไรจะให้คุณ"เขากล่าว 
"อะไรล่ะ"ฉันถามเขาซึ่งฉันยังไม่เชื่อใจนัก
"นี่ไงครับ"เขายื่นบัตรสี่เหลี่ยมจัตุรัสสีฟ้าคราม มีโค๊ดสีดำสลับขาวให้ฉัน
"ใช้ทำอะไรเหรอ"ฉันถาม มือยื่นไปหยิบบัตรจากมือเขาเอามาดู
"ขูดที่โค๊ดนั่น เดี๋ยวของก็มาเองครับ"เขาอธิบาย "ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมไปก่อนนะครับ" เขาลาพร้อมก้าวเดิน  "เดี๋ยวสิ อย่าเพึ่งไป"ฉันเรียก
"มีอะไรเหรอครับ"เขาหันกลับมาถาม
"สิ่งที่คุณถามฉันน่ะ....ที่ถามว่า คุณชอบไหมล่ะ หมายความว่าอะไรเหรอ"ฉันถาม  "ท้องฟ้าคืนนี้นะครับ"เขาตอบ
"เอ๊ะ! แต่ตอนที่ฉันดูนาฬิกามันบอกเวลา 6:00 น. ไม่ใช่เหรอค่ะ"ฉันถามเขาด้วยความแปลกใจ เพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่เวลาเช้าจะกลับกลายเป็นตอนกลางคืน  แต่ดูเหมือนเขาจะอ่านใจฉันออก เขามองเข้ามาในดวงตาของฉัน ยิ้มละไม พร้อมพูดว่า "ครับ แต่เมื่อหลายเดือนก่อนมีมิทฉาชีพก่อกวน ทำให้ระบบแปรปวน ทั้งเกิดราตรีที่ไม่มีวันสิ้นสุด อีกทั้งเกิดปีศาจและวิญญาณชั่วร้ายขึ้นครับ"เขาตอบกลับอย่างสุภาพ  "คุณพูดเหมือนผู้แนะนำเพลย์เยอร์เลยนะค่ะ"ฉันพูดยิ้มๆ แต่เมื่อมองไปข้างหน้าก็พบกับความว่างเปล่า.....เขาไปแล้ว  "แหม ไปเร็วจังนะ" ฉันพูดกับตัวเอง 

............. 

"ราตรีที่ไม่มีวันสิ้นสุดเหรอ แล้วมันทำไมเหรอ"แคโรเรียถาม
"อืม แล้วมันคืออะไรอ่ะ ช่วยเล่าเรื่องหน่อยดิ"ฉันขอร้องให้แคโรเรียเล่าเรื่องนี้  หลังจากเล่าเรื่องที่เจอเมื่อเช้า  "ก็เมื่อเดือนที่แล้วมีมิทฉาชีพเข้ามาป่วนระบบ ใช้เทคโนโลยีขั้นสูงนำเงินจำนวนมหาศาลออกมา...แต่..."เสียงช่วงหลังของแคโรเรียขาดหายไป  "แต่อะไรเหรอค่ะ"ฉันถาม สายตาของเธอมองต่ำลง "แต่เกิดขัดข้องทางเทคนิค ทำให้ต้องทำลายเพลย์เยอร์ทั้งหมดไปด้วย และการสร้างความปั่นป่วนขึ้นในเกม เช่น ราตรีที่ไม่มีวันสิ้นสุด ปีศาจ วิญญาณชั่วร้าย อสูรกาย หรือพูดโดยรวมคือการยืดเวลาทำให้นำเงินออกมาได้มากขึ้น"แคโรเรียเล่าต่อจนจบ
"แต่คุณจะไม่ทำอะไรเลยเหรอค่ะ"ฉันถามขึ้น
"ตอนนี้ฉันกำลังหาทางออกจากเกมอยู่"แคโรเรียตอบ
"แล้วไม่มีวิธีที่จะหยุดพวกมิทฉาชีพเลยเหรอค่ะ"ฉันถาม
"มีวิธีอยู่เหมือนกันคือต้องทำเควสให้หมด 15 เควส แต่ละเควสขอบอกว่า ยาก และ หลอน สุดๆ"แคโรเรียตอบ   "แต่ถ้าลองทำก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรนิค่ะ"ฉันลองถามเธอ  แคโรเรียถอนหายใจพลางพูดว่า"มิสวาเลนเซียคะ แค่เวลา 5 เดือนก่อนเกมนี้จะพังฉันว่าไม่ไหวหรอก"...

ฉันลาแคโรเรียเตรียมตัวเรียนคาบแรกเรียบร้อยแล้วแต่คำพูดของแคโรเรียที่ว่า<แค่เวลา 5 เดือนก่อนเกมนี้จะพังฉันว่าไม่ไหวหรอก>ยังดังก้องอยู่ในหัว แม้แต่อาจารย์จะเข้ามาสอนแล้วก็ตามเสียงนั้นก็ยังคงดังอยู่ แต่พอฟังอาจารย์รู้เรื่องอยู่ว่า อาจารย์ชื่อโรแกน สอนวิชาปีศาจ
อาจารย์โรแกนเป็นผู้หญิงผมสีฟ้ามัดรวบไว้ข้างหลังตาสีน้ำเงิน ใส่ชุดกระโปรงยาวสีดำ(หรือเรียกง่ายๆว่าอาจารย์ที่เจอเมื่อวาน) กำลังสาธยายเรื่องสัตว์ประหลาดต่างๆอยู่น่าห้อง
"อลิซ่าจ้ะ"อาจารย์โรแกนเรียกชื่อฉัน
" ค่ะ! "ฉันสดุ้งตกใจแล้วขานรับออกไป เสียงในหัวหายไปทันทีทันใด
"มอนเตอร์ที่เกิดจากวิญญาณชั้นต่ำ หนียวหนึบ มีหลายสี คือมอนเตอร์อะไร บอกชื่อและสถานที่ที่อยู่ในโรงเรียนนี้ด้วย"อาจารย์ถามคำถามฉัน
แล้วๆๆท่านมาถามฉันทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้ฟังที่ท่านพูดเลย  แต่ลักษณะมอนเตอร์นี้มันคุ้นๆนะ ฉันเลยตอบอย่างมั่นใจสุดๆไปว่า
"สไลม์ค่ะ อยู่ในห้องน้ำค่ะ!"
เสียงตบมือของเพื่อนๆดังไปทั่วห้อง อาจารย์โรแกนยิ้มให้ ท่านพูดว่า
"ดีมาก นั่งลงได้"
ฉันนั่งลง ยิ้มกริมเมื่อนึกถึงตอนที่เพื่อนตบมือให้ แต่ความคิดนั้นหายไปทันที่ที่ได้ยินเสียงเพื่อนสองคนที่อยู่ข้างหลังซุบซิบกัน
"เธอได้ยินเมื่อกี๊ใชไหม ริเลียน"
"ได้ยินสิ มิเซล่า ที่อลิซ่าพูดคล้ายๆภาษาโบราณน่ะ"
"ฉันรู้ว่าแปลว่าอะไร"
"อะไรล่ะ"
"มันแปลว่า ฉันคือผู้ที่จะช่วยโลกนี้ ฉันคือผู้ที่จะนำความสุขกับมาที่โลก"
                                                    .................................................

ช่วงพักกลางวัน ขณะเดินลงมาจากอาคาร
"รู้สึกขายหน้าคนอื่นอย่างไงก็ไม่รู้"ฉันคิดในใจ ก็จะไม่ให้คิดได้อย่างไง ก็ตั้งแต่เดินออกจากห้องเรียนก็มีแต่คนมอง บ้างก็ซุบซิบกับเพื่อน คงไม่ใช่ว่ารู้จริงที่เกิดในห้องแล้วนะ
"คะ..คะ..คุณวาเลนเซียค่ะ"เสียงใสซื่อบริสุทธิ์ของใครคนหนึ่งเรียกฉัน
"อะไรเหรอ"ฉันเอ่ยถามขึ้นพลางหันตัวกลับไปมองเจ้าของเสียง
เจ้าของเสียงเป็นเด็กสาวผมสีเขียวยาวสลวยไปถึงเข่า ผิวขาวผ่อง ตาสีเขียวเข้ม หน้าตาน่ารัก...
"คือว่า...."เธอถอนหายใจเล็กน้อย
"ฉัน.."
"ฉันอยากเป็กเพื่อนกับคุณค่ะ"สุดท้ายเธอก็พูดออกมาจนได้
"แล้วเธอรู้ฉันได้ไงล่ะ"ฉันถามงงๆ หรือว่าเพราะเรื่องในห้องเรียน?
"ก็ได้ยินเรื่องเด็กสาวสวยๆเก่งๆจากอาจารย์โรแกนอ่ะค่ะ เลยอยากเป็นเพื่อน"เธอตอบพลางหัวเราะ   เออ...สงสัยที่คนอื่นรู้เรื่องในห้องเป็นเพราะอาจารย์โรแกนมาปล่อยข่าวสิน่ะ
"อ้อ ก็ได้ฉันจะเป็นเพื่อนกับเธอ ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ"ตอนท้ายฉันถามชื่อของเธอ
"ชื่อมีล่าค่ะ มีมีล่า เวล ซิลลี่ พึ่งเข้าเกมค่ะ ผู้แนะนำเพลย์เยอร์บอกว่าฉันอยู่คลาส1ห้องBค่ะ" 
"อะ อยู่ห้องเดียวกันเลย"ฉันพูด
หง่างๆ เสียงระฆังบอกเวลาเรียนดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าได้เวลาเข้าเรียนแล้ว
"หมดเวลาพักกลางวันแล้ว ไปเรียนกันเถอะ"ฉันจูงมือมีล่าขึ้นห้องเรียน

เมื่อถึงห้องเรียนก็ต้องตกใจเมื่อเห็นโต๊ะล้มระเนระนาด ข้าวของกระจุยกระจายเต็มพื้น!! และที่สำคัญยมทูตมาได้ไง? 
"วาเลนเซีย! หนีไป.......!!!!!!"แคโรเรียตะโกนบอกฉัน
ฉันเข้าใจว่าสถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างไรแต่ฉันก็ไม่ยอมให้คนในห้องแบกรับปัญหานี้ไว้หรอก
"ไม่ค่ะหลีดเดอร์"ฉันพูดพร้อมสร้างปืนขึ้นมา เล็งไปที่หัวของยมทูต แล้วยิงออกไป แต่เพียงนัดเดียวเท่านั้นยมทูตก็ได้สลายไป
"ว้าวๆๆ คุณวาเลนเซียเท่จังเลยค่ะ"มีล่าพูดด้วยความตกตะลึง
"แล้วทำไมยมทูตตายง่ายนักละ"แคโรเรียถามด้วยสีหน้าเย็นชาเช่นเดิม
"ก็ไม่เคยเล่นเกมยิงปืนเหรอคะ? ที่ต้องทำhead shot ถึงจะตายไวและได้คะแนนเยอะที่สุด"ฉันพูดพลางยิ้ม


...อย่างน้อยเรื่องก็จบลงได้ดีสินะ...