อลิซ่า ผจญโรงเรียนโหดออนไลน์

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 โลกใบใหมของลิซ่า

"ลิซ่า! ลิซ่า!ตื่นเร็ว เดี๋ยวก็โดนปีศาจไล่ตามหรอก"เสียงใครคนหนึ่งกำลังปลุกให้ฉันตื่นขึ้นมา"โอย ที่นี่ที่ไหนเหรอ"ฉันร้องขึ้นพลางลืมตา แต่ฉันสังเกตได้ว่าว่า"รอบตัวเปลี่ยนไป"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเบา
"ลิซ่า!มัวทำอะไรอยู่ รีบตามมาเร็ว!"เสียงนั้นดังขึ้นอีก ฉันรู้สึกเหมือนมีใครมาจูงมือฉันแล้วพาฉันมาหลบอยู่บนตัวไม้ที่ใหญ่พอจะเป็นที่หลบซ่อนตัวได้ ฉันยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น อะไรกัน! สถานที่เปลี่ยนไป โดนปีศาจไล่ตาม เมื่อก้มมองดูเสื้อผ้าก็พบว่าตอนนี้ฉันกำลังใส่ชุดนักเรียนปกกะลาสีอยู่ สักพักฉันก็นึกออกว่าก่อนหน้านี้ฉันนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์และกำลังเริ่มเล่นเกม"โรงเรียนแฟตาซี ออนไลน์ "อยู่ เพราะแค่อยากลองเล่นเกมแปลกๆ ใหม่ๆ ดูบ้าง ทั้งๆที่มีข้อความว่า"เกมนี้จะดูดผู้เล่นจากโลกจริงเข้ามาในโลกของเกม" แต่ฉันก็ยังอยากจะเล่น ก็เลยโดนเกมดูดเข้ามา แตฉันก็ไม่เสียใจหรอกที่ตัวเองโดนดูดเข้ามาในเกม
"เฮ้ ลิซ่า"เสียงนั้นกำลังเรียกชื่อฉัน"คุณเป็นใคร"ฉันถามเสียงนั้น"เราคือผู้แนะนำเพลย์เยอร์(ผู้เล่น)ทุกคนก่อนเล่นเกม"เสียงนั้นตอบ ทันใดนั้นก็เกิดแสงกลุ่มหนึ่งรูปร่างคล้ายๆคนปรากฎต่อหน้าฉัน "ตอนนี้เธอได้เข้าสู่ เกมโรงเรียนแฟตาซี ออนไลน์ อยู่ แต่ก่อนอื่นเราจะทวนข้อมูลที่เธอกรอกเข้ามาก่อนนะ ผู้เล่นID Alisa99 ชื่อ อลิซ่า เอล วาเลเซีย ชื่อเล่น ลิซ่า อายุ 13 ปี"แสงนั่นกล่าว"เกมนี้เป็นเกมผจญภัยในโรงเรียนพิศวง เธอสามารถต่อสู้กับมอนเตอร์และไขปริศนาต่างๆในโรงเรียนนี้ได้" "ต้องสู้กับมอนเตอร์ด้วย"ฉันพูดขึ้นรู้สึกว่าเกมนี้น่าสนใจขึ้นมาหลายเท่า "อืม แต่เธอจะกลัวอะไรล่ะในเมื่อเธอมีอาวุธอยู่ในมือ"แสงพูดขึ้นทำให้ฉันต้องมองดูปืนสั้นที่กำอยู่ในมือ "แล้วทำไมฉันต้องหนีปีศาจอะไรนั่นด้วยล่ะ"ฉันถามแสงโดยที่ตายังจ้องมองปืนสั้นอยู่ "ช่วงนี้ระบบโดนพวกมิทฉาชีพก่อกวนอยู่ ทำให้เกิดปีศาจกับวิญญาณชั่วร้ายขึ้น ระวังตัวให้ดีนะ"แสงตอบ "แล้วฉันต้องทำอะไรก่อนล่ะ"ฉันถามแสงนั่น "เอานี่ไป"แสงส่งกระดาษใบหนึ่งให้ฉัน"เดินไปตึกสอง หาห้องเรียนตามที่กระดาษระบุไว้นะ ไปรายงานตัวกับรีดเดอร์ อย่างอื่นไปถามรีดเดอร์เอาละกัน...ขอให้โชคดี"นั่นเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่แสงจะหายไป ฉันตบหน้าตัวเอง เมื่อรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน "เอาเถอะจะลองดูสักตั้ง"ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะกระโดดลงจากต้นไม้เดินหาห้องเรียนตามคำเนะนำของแสง
บรรยากาศในโรงเรียนวังเวงมากทั้งๆที่เกมนี้น่าจะมีคนเล่นเยอะเพราะเกมนี้เพึ่งเปิดตัว แต่เอาเถอะสงสัยนี่คงจะเป็นบรรยากาศของเกมนี้ละมั้ง
เย้! ในที่สุดก็มาถึงห้องจนได้ ตามที่โน๊ตระบุไว้บอกว่าฉันอยู่คลาส 1 ห้องB(คงเหมือนกับ ม.1/2) ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียน รู้สึกว่าอากาศรอบๆตัวเย็นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ที่หน้าห้องมีผู้หญิงหน้าบอกบุญไม่รับยืนจังก้ารอฉันอยู่ หล่อนรวบผมสีแดงไว้ข้างหลังตาสีส้มเหมือนอสรพิษ"มาแล้วเหรอมิสวาเลนเซีย"ผู้หญิงคนนั้นทักทายฉัน "ค่ะ"ฉันตอบ ทั้งๆที่ใจอยากจะตอบว่า"ก็เห็นมั้ยล่ะว่ายืนอยู่ตรงหน้าเนี่ย"แต่ฉันก็ยังเก็บคำพูดนี้ไว้ "ฉันชื่อแคโรเรียเป็นหลีดเดอร์ของห้องนี้และต่อไปนี้เธอจะมาอยู่ห้องของฉัน" หลีดเดอร์หรือผู้นำห้องต้อนรับฉันแบบที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไร "ใช่ๆแล้วเธอต้องเคารพท่านรีดเดอร์ให้มากๆด้วย"เด็กผู้หญิงผมสั้นตัวเตี้ยคนหนึ่งพูดขึ้น เธอตัวเตี้ยจนฉันมองไม่เห็นตอนที่เดินเข้าห้อง
"เงียบไปมิสโดโรธี ต่อไปนี้มิสวาเลนเซียจะเป็นเซกัล(รองผู้นำ)ของห้องนี้" 
"แต่ท่าน! หล่อนเพึ่งมาใหม่ ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย"
"นี่คือคำสั่งของหลีดเดอร์"
 "เล่นโหดแท้ๆเลยรีดเดอร์เรา"ฉันพึมพำ
หลังจากผู้หญิงที่ชื่อโดโรธีเดินออกจากห้องไปแล้วหลีดเดอร์(ต่อไปนี้จะเรียกว่าแคโรเรีย)หันมาถามฉันว่า"มีอะไรจะถามไหม" "ทำไมถึงไม่ค่อยมีคนเลยล่ะค่ะ"ฉันถาม "เกมนี้ไม่ค่อยมีคนหรอก"เธอเปรยขึ้น"เพราะเกมนี้ไม่ค่อยมีใครรู้จักมีเพียงคนติดเกมเท่านั้นแหละที่จะรู้จัก" "ค่ะ"ฉันตอบอย่างอายๆเพราะหลังจากครอบครัวแตกแยก ผลการเรียนตกต่ำ ตัวเองก็หันมาติดเกม "มิสวาเลนเซียมัวเหม่ออะไรอยู่จวนได้เวลาเรียนแล้วนะ"แคโรเรียเตือนฉัน "ค่ะ"ฉันรับคำ
ในห้องเรียนมีนักเรียนประมาณสิบกว่าคน หลังจากฉันแนะนำตัวเสร็จฉันก็กลับไปนั่งที่โต๊ะ ขณะนั้นมีอาจารย์คนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้อง ท่านมีผมสีฟ้ารวบไว้ข้างหลังตาสีน้ำเงิน "วันนี้ครูประจำวิชาของพวกเธอติดภารกิจมาสอนพวกเธอไม่ได้ ฉะนั้นจะทำอะไรก็ตามใจเธอละกัน"เมื่อท่านพูดจบท่านก็เดินออกจากห้องไป หลังจากนั้นนักเรียนทุกคนในห้องก็เดินออกจากห้องไปเหลือเพียงฉันกับแคโรเรีย
"เธอไม่ออกไปเหรอ"แคโรเรียถามฉัน "ก็ไม่รู้ว่าจะออกไปทำไมนิค่ะ"ฉันตอบ "เธอก็ออกไปสู้กับมอนเตอร์สิ เอามอนเตอร์ในอาคารเรียนก่อนก็ได้"หล่อนพูดกับฉันเหมือนกับว่าอยากจะไล่ฉันออกไปจากห้อง  "แล้วคุณไม่ไปเหรอค่ะ"ฉันชวนแคโรเรีย "ไม่ล่ะฉันจะทำรายงาน"เมื่อแคโรเรียพูดจบ ฉันก็เดินออกจากห้องเรียน
บรรยากาศในอาคารเรียนก็เหมือนกับส่วนอื่นๆในโรงเรียนคือวังเวงมาก ทางเดินก็มึดมาก ไม่รู้ว่าในโลกนี้จะมีตอนกลางวันหรือเปล่า       

  กรอดๆ ฉันได้ยินเสียงแปลกๆดังออกมาจากห้องน้ำหญิง ฉันตกใจมากแต่ฉันก็อยากรู้ว่าเสียงนั้นคือเสียงอะไร ฉันเลยตัดสินในเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง เมื่อก้าวเข้าไปก้าวแรกฉันก็พบกับ"สไลม์"มอนเตอร์ที่อ่อนที่สุด มันตั้งท่าจะโจมตี ฉันไม่รู้จะทำอย่างไงเพราะตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยต่อสู้เลย แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นฉันนึกได้ว่าฉันเองก็มีปืนสั้นอยู่ จู่ๆก็มีแสงมารวมกันที่ฝ่ามือของปรากฎเป็นปืนสั้นกระบอกหนึ่ง เมื่อฉันกระชับมือสั้นที่อยู่ในมือก็รู้ในบัดดลนั้นว่ามันเป็นของจริง ฉันจ่อกระบอกปืนไปที่สไลม์แล้วยิงไปอย่างไม่ลังเล ปั้ง! สไลม์นั้นสลายไปทันที! ต่อจากนั้นก็มีสไลม์โผล่ออกมาจากห้องน้ำหลาย10ตัว ฉันเลยยิงปืนออกไปเหมือนคนบ้า
เมื่อแน่ใจว่าสไลม์ตายหมดแล้ว ฉันก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ เงาที่สะท้อนกลับมาจากกระจกแทนที่จะเป็นเงาของตัวเองกลับเป็นเงาของเด็กสาวผมหน้าม้าสีดำยาวลงมาถึงเอว ตาสีแดงทับทิม ใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียน แต่ก็ไม่น่าแปลกเพราะก่อนจะเล่นเกมทุกคนต้องสร้างอวาตาร์ของตัวเอง ตอนนี้ปืนสั้นในมือสลายไปกลายเป็นแสงระยิบระยับ
ฉันเดินออกจากห้องน้ำไปตามทางเดินของอาคารเรียน ท้องฟ้าของที่นี่มืดครึ้มอยู่ตลอดเวลา 
"นึกว่าจะไม่รอดซะแล้วนะ มิสวาเลนเซีย" ฉันหันกลับไปหาเจ้าของเสียงก็คือแคโรเรียนั่นเอง "ส่วนใหญ่จะไม่รอดเหรอคะ"ฉันถามแคโรเรียเบาๆ "อืม ปกติผู้เล่นที่เข้ามาใหม่เมื่อเห็นมอนเตอร์จะตกใจกลัวจนลืมเรียกใช้อาวุธหรือไม่ก็หนาวตาย..."แคโรเรียลากเสียงก่อนจะพูดต่อว่า"อีก1ชั่วโมงจะถึงคาบสุดท้ายนะ" "ค่ะ"ฉันรับคำ
หลังคาบเรียนสุดท้ายแคโรเรียสั่งให้ทุกคนกลับหอพักห้ามออกมาเดินเล่นนอกหอพัก "เธออยู่หอพักหญิง ชั้น4 ห้อง202นะ"แคโรเรียบอกฉัน
เมื่อเดินไปถึงห้อง202ฉันยังลังเลอยู่ว่าตนเองจะเข้าไปอยู่ร่วมห้องกลับเพื่อนร่วมห้องได้หรือไม่ เขาจะเป็นมิตรไหม แต่ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป แต่ต้องพบกับ...
"โดโรธี!?"
ฉันพูดขึ้น เนื่องจากตนเองยังไม่เคยอยู่ห้องพักเดียวกันกับคนที่ไม่ชอบหน้ากัน แต่ทันทีทันใดนั้นหอกยาวเกือบ2เมตรก็ปรากฎขึ้นในมือของโดโรธี ปลายแหลมของมันชี้มาทางฉัน "ไม่ต้องมาเรียนชื่อฉันเลย! แต่เพราะนี่เป็นคำสั่งของหลีดเดอร์ ฉันเลยต้องรับเธอมาอยู่ด้วย"โดโรธีโวย 
"แต่ก็ช่วยไม่ได้ งั้นก็ทำตัวให้มันดีๆหน่อยละกัน ยัยเด็กใหม่"หล่อนพูดขึ้นลอยๆด้วยสีหน้าปกติจนเดาไม่ออกว่าหล่อนกำลังคิดอะไร จู่ๆฉันก็ประหม่าไม่กล้าสบตาของโดโรธีที่จองเขม็งมาทางฉัน ฉันเลยมองไปทางหน้าต่างที่อยู่สุดระเบียงเห็นเงาจางๆสีดำเป็นกลุ่ม รูปร่างคล้ายคน แต่แปลกเพราะมันไม่มีขา! และกำลังมาทางฉัน!
ฉันถูกโดโรธีกระชากเข้าห้อง เราทั้งสองคนร่วงลงไปกองที่พื้น ก่อนที่โดโรธีจะพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ระวังตัวบ้างสิ! เจ้าพวกนั้นมาอีกแล้ว" "มันคือตัวอะไรเหรอค่ะ"ฉันถาม "พวนมันคือยมทูต เป็นผู้ควบคุมโรงเรียนแห่งนี้ ยมทูตจะคอยฆ่าและทำร้ายครูและนักเรียน"โดโรธีตอบ พลางปิดประตูเสียงดัง "อยู่ที่นี่ก็ระวังตัวให้ดีละกัน"หล่อนพูด "ค่ะฉันจะระวัง"ฉันรับคำ ในใจคิดว่าโดโรธีก็เป็นห่วงเราเหมือนกัน "อะ จริงสิ! ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ โดรี่ อิล โดโรธี ให้เรียกฉันว่าโดโรธี"โดโรธีแนะนำตัว "ฉันชื่อ อลิสซ่า เอล วาเลนเซีย เรียกว่า ลิซ่า เฉยๆก็ได้"ฉันแนะนำตัว รู้สึกว่าโดโรธีเรื่มเป็นมิตรมากขึ้น "เธอนอนตรงนั้นนะ ฉันจัดที่ไว้ให้เธอ"โดโรธีชี้ไปทางเตียงนอนเตียงหนึ่ง ที่อยู่ข้างๆเตียงนอนของโดโรธี "แล้วชุดนอนล่ะค่ะ"ฉันถาม เพราะตั้งแต่มาที่โลกนี้ยังเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าซักใบ "ก็เหมือนกับเรียกอาวุธนั่นแหละ คิดถึงสัมภาระของตัวเอง จะมีแสงมารวมกันที่ข้างตัว แสงจะกลายเป็นสิ่งของ ของตนเอง"โดโรธีอธิบาย "ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันนอนก่อนนะ"หล่อนพูด แสงมารวมกันที่ตัวของเธอ เมื่อแสงหายไปก็ปรากฎว่าโดโรธีใส่ชุดนอน เธอล้มตัวลงไปนอนที่เตียงนอนอย่างมีความสุข 
ฉันลองทำดูบ้าง คิดถึงสัมภาระของตัวเอง แสงมารวมกันข้างๆตัวของฉัน ปรากฎเป็นกระเป๋าขนาดใหญ่ใบหนึ่ง ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมตอนที่เข้ามาในโลกนี้ถึงไม่ต้องถือกระเป๋าเข้ามา "ถ้าทางจะหนักเหมือนกันนะเนี่ย"ฉันพึมพำ เมื่อเปิดกระเป๋าดูก็พบว่าในกระเป๋ามีสัมภาระครบพร้อม ฉันเลยคิดจะเก็บกระเป๋า กระเป๋าของฉันเลยหายไปเหลือเพียงแสงระยิบระยับ ฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จ แสงมารวมกันที่ตัวฉัน เมื่อแสงหายไปก็พบว่าฉันใสชุดนอนกระโปรงสีม่วง ฉันปิดไฟห้องพัก เดินไปนอนที่เตียงนอนของตนเอง
..ถึงจะยังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนิดหน่อยแต่ก็สนุกดีนะ..