พ่อผมเป็นมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #2 : หนีแม่..“

“ อึนกยู คนเมื่อกี๊ใคร น่ารักโคด ทั้งคู่เลย” เสียงโนบิกาเตะ  ยุนซู เทวดา เพื่อนหนิดของ อึนกยู เดินเข้ามาใกล้ ก่อนถาม

“ อันตรายทั้งคู่ไม่ว่า”

“ รึว่า ที่นายเลิกกะลิลลี่ เพราะคุนแม่สุดสวย” เพื่อนสนิทยังไล่เลียบเรียงเคียงถาม

“ ลิลลี่รับความเถื่อนของแม่ไม่ได้”

                แล้วใครมันจะไปรับได้ เอาเก้าอี้ฟาดใส่ลูกสาวตัวเองเฉยเลย

เสียงออดหมดคาบเรียนดังขึ้น

อาจารย์หน้าชั้น บอกลานักเรียน  

“แล้วแม่นายทำไรลิลลี่หรอ”

เจ้าตัว เก็บของลงกระเป๋า ก่อนยิงคำถามใส่เพื่อนรัก

“ แม่ชวนลิลลี่ไปยิง หมูป่าในสวนหลังบ้าน”

                ขนาดนั้นเลย55+

“แล้วน้องนายทำไมถึกจัง โดนเก้าอี้ฟาดขนาดนั้นยังยิ้มหน้าตาเฉย”

“ ได้เลือดพ่อมาเยอะละมั้ง”

คนฟังได้ยินคำตอบถึงกับหัวเราะร่วนด้วยความขำ

“ กลับไงอ่ะ” ยุนซู ถามเนือยๆ

“เหมือนเดิม”

“แล้วแม่นาย...”

“...หนี”

คำตอบยังคงสั้นๆง่ายๆเหมือนเดิม    แต่แฝงไปด้วยความร่าเริงสนุกสนานท้าทาย

คนพบเห็น คนขวา หล่อราวเทพบุตรจุติลงมา   อีกคนสดใส ราวเทวดาตัวน้อย น่ารัก

ถ้ายู หล่อแล้ว ยุนซูก้อคงน่ารัก ถ้ายุนซูหล่อ ยูก้อคง ไม่มีที่เหลือให้ติอีกแล้ว

“ ทางเดิมฉันว่าไอ้พวกล่านายจำได้”

                นายนี่น้าา ยุนซู ขอให้ได้สนุกไม่ว่าจะเสี่ยงแค่ไหนงั้นล่ะสิ่

“ก็พวกของแม่”

เสียงลากเท้าไปตามทางเดิน ยังดังแคร่กๆ  ยุนซู สะพายกระเป๋าสะพายข้าง ส่วนอึนกยูสะพายกระเป๋าไว้ที่หลังอย่างเท่ๆ

“เอาไง”ยุนซู ถาม ก่อนกระโดด ไปดูที่ขอบหน้าต่าง เห็นชายใส่ชุดดำสิบกว่าคน ยืนแหงนขึ้นมามอง

ทิศทางที่เขากับอึนกยูกำลังยืนอยู่

“ หนีสิ่วะ!!” อึนกยุ วิ่งนำ ไปอีกทาง คือทางลงไปจะเป็นทางเปลี่ยว ออกซอยทางหลังโรงเรียน ประตูมันจะปิดประมาณ 4 โมง ตอนนี้ 3โมง 55 แล้ว

ตึกๆๆ อึนกยู วิ่งลดเลี้ยวไปตามทางก่อนจะเห็นประตู ยุนซู วิ่งไล่หลังมาอย่างเร็ว

ก่อนตามมาด้วยเสียงตะโกนโหวกเหวก

“คุณหนู กลับบ้านเถอะครับ”

                ใครไปเป็นคุณหนูของพวกแกวะ

“เฮ้ย!!! ยู พวกนั้นเรียกนายว่าคุณหนูว่ะ 555+”

“ยามมาแล้วเร็วสิ่เว้ย” ยู ตะโกนแหกปากลั่น ยุนซู วิ่งติดจรวด ก่อนพุ่งข้ามประตูไปด้วยความเร็วก่อนยามจะปิดประตู

ปึง !!!

อึนกยู ยังคงวิ่งต่อไป เมื่อพวกชายชุดดำ ยังคงปีนข้ามรั้วมา

“ ฉันไม่ไหวแล้วน่ะ”  ยุนซู เอามือซ้ายเท้ากำแพง ก่อนหอบแฮ่กๆ อย่างเหนื่อยหอบ

อึนกยู ชะงัก ก่อนหันมามองเพื่อน

“นายไปก่อนเดี๋ยวฉันล่อมันไว้เอง นายไม่ต้องห่วง”

“ทิ้งไว้ได้ไง ไม่ได้ นายต้องไปกับฉัน”

                ไอ้นี่ ทำอย่างกับตัวเองเป็นพระเอก

ยุนซู นึกพลางขำขัน ก่อนถีบกระป๋อง เป๊ปซี่ซัดหัว อึนกยุอย่างแรงก่อน ทิ้งตัวลงนั่ง

“ถ้านายไป ต่อไปจะเป็นหินนะเว้ย” ยุนซูยังคงยิ้มร่าเริง

                มันคงคิดว่ามันเป็นพระเอก  อึนกยูหัวเราะร่วน ก่อนคลำหัวป้อยๆ

ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน ~ พวกเราไม่ใช่พระเอก ~ ก่อน ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ

“ เออๆ พรุ่งนี้เจอกัน แล้วอย่าลืมทำการบ้านนะ”

“ อือ”

สิ้นเสียง อึนกยูก็วิ่งต่อ ปล่อยให่ยุนซู นั่งอยู่ สักพักกำลังเริ่มหดหาย แต่พวกนั้นกลับวิ่งเร็วขึ้นๆ

                เหนื่อยเกิดไปแล้ว

ฟึ่บบบ  ชู่วววว

หญิงสาวคนนึงกระชากยู พร้อมปิดปากอึนกยู ก่อนลากเข้ามาในซอกแคบๆ ซึ่งลับตาคน ก่อนจะเห็นพวกชายชุดดำวิ่งผ่านไป 

“ ธะเธออ” ยูหอบแฮ่กๆ ด้วยความเหนื่อย

“ ทำไมพวกนั้นต้องตามล่านายด้วยนะ”

หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ผมยาวประต้นคอ ซึ่งบัดนี้ เจ้าตัวมัดมันไว้อย่างเรียบร้อย ตาโตๆ ที่แฝงแววอ่อนแอไว้อย่างปิดไม่มิด แต่ นัยน์ตาคู่โต กลับเข้มแข็งอย่างน่าเหลือเชื่อ

“พูดไปยังไงเธอก็ไม่เชื่อฉันอยุ่ดี”  ยูเอนหลังพิงซอกตึก ก่อนทรุกลงนั่ง

ครืดดด ครืดดดด

โทรศัพท์ของยูดังขึ้น  ก่อนเจ้าตัวจะมองเบอร์ที่โชว์ขึ้นปรากฏเป็นเบอของ ยุนซู!!!

                อะไรกัน หมอนี่นับวันพันปี ไม่เคยจะโทรหาใครก่อนสักที

“ยู...คอนโดนาย ถูกชายชุดดำยึดไปแล้ว เรียบร้อยเลยหว่ะ”

                ไม่จริง เราเพิ่งย้ายมาอยู่ไม่ถึง 7  วัน

“บ้าน่า”

“ไม่บ้า แต่ฉันขอเตือน ถ้านายไม่อยากกลับไป กรุณาหาที่ใหม่ด่วน”

ยู เหงื่อแตกพลั่กๆ ก่อนสำลักอาการหอบๆ

“ ฉันไม่มีตังค์” เจ้าตัวตอบพลางมองหาทางรอด

“ แล้วฉันจะไปอยุ่ที่ไหนวะเนี่ย”  ยุนซู ขมวดคิ้วพลางส่ายหน้าหาทางแก้ยากลำบาก ...

หญิงสาวข้างตัว ขยับเขยื้อนตัวนิดหน่อย ก่อนเอ่ยคำชวน

“ ไปบ้านฉันไม๊ แต่คิดค่าเช่านะ ไม่แพง แค่..”