(END) Naruto | Touch Your Dream [Kakashi x Gaara]

ลำดับตอนที่ #2 : ฝันครั้งที่ 1

"นี่ นายตรงนั้น คนของซึนะใช่ไหม"

คาคาชิรู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายของเขารู้สึกแปลก ๆ จนทำให้เขาต้องรีบผละออกจากงานเลี้ยง และตอนนี้เขาก็ต้องการคนนำทางไปห้องพักซึ่งถูกจัดไว้ให้เร็วที่สุด

"ใช่~ ใครกันละเนี่ยย"

ซึ่งอีกฝ่ายก็ดูเมาจนแทบไม่มีสติ แต่คาคาชิเองที่สติเริ่มพร่าเลือนยังพอรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าพอจะมีสติพูดคุยตอบสนองได้

ก็ดี แค่นำทางให้เขาได้ก็พอ

"ช่วยพาฉันไปห้องที่จัดไว้ให้คาเงะหน่อยสิ"

"โอ๊ะ! ท่านคาเงะหรือครับ! ทางนี้เลยครับ!"

ซึ่งสำหรับชาวซึนะที่กำลังเมาได้ที่ เมื่อได้ยินคำว่าคาเงะ หัวของเขาย่อมนึกถึงคาเซะคาเงะของซึนะเป็นคนแรก

ดังนั้นเมื่อเขารับปากนำทางให้แขกจากต่างแดน เจ้าของพื้นที่จึงนำทางโฮคาเงะของหมู่บ้านโคโนฮะ ไปยังห้องพักของคาเซะคาเงะ โดยที่โฮคาเงะไม่อาจรู้ได้เลยว่าห้องพักที่ตนกำลังจะไปถึงไม่ใช่ของตนเองหากแต่เป็นของประมุขแห่งซึนะ...

_________

คาคาชิเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่าตอนนี้สิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นกับร่างกายของเขามันคืออะไร

มันไม่ใช่แค่ความเมามายจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่เล่นงานเขาจนทำให้เขารู้สึกผิดปกติ

แม้สติเริ่มเลือนหายไปด้วยฤทธิ์น้ำเมาและกลิ่นกำยานของชาวทะเลทรายที่คอยมอมเมาแขกจากต่างแดนอย่างเขา แต่ร่างกายที่ร้อนรุ่ม ความกระสับกระส่าย ความกระสันกำหนัดที่ถูกปลุกเร้าขึ้นมามันก็บ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเขากำลังเป็นอะไร

มันทำให้ชายหนุ่มได้แต่กัดฟันสะกดกลั้นอารมณ์ไว้และพาร่างแข็งทื่อเดินตามหลังผู้นำทางมาถึงห้องพักได้ในที่สุด

แต่อย่างไรก็ตาม อารมณ์ที่เกิดขึ้นนี้มันมากเกินกว่าที่โฮคาเงะหนุ่มจะสามารถดับมันลงได้ด้วยเพียงการแช่น้ำเย็น ยังไม่รวมว่าก่อนที่เขาจะเดินไปถึงห้องชำระกาย เขาอาจจะเดินสะดุดล้มหัวคะมำไปก่อนเพราะสติที่ถูกพรากจาก ดังนั้นตอนที่ถูกพามาส่งถึงห้องพักแล้วเขาจึงรีบเอ่ยปากกับชาวซึนะคนนั้นไปหนึ่งประโยค

"ฉัน-- อึก..รู้สึกไม่ค่อยดี..ช่วยไปพาคนมาให้ด้วย--"

โฮคาเงะหนุ่มต้องการปลดปล่อย แต่จะให้ออกไปคว้าใครมาช่วยก็ใช่ที่ เขาคิดว่าเรียกหาจากบรรดาหญิงสาวที่ถูกจัดเตรียมมารองรับแขกเสียดีกว่า

"ครับ"

ชาวซึนะผู้นั้นรับคำ

หากแต่เมื่อชายหนุ่มเดินผละออกจากห้องพักไปแล้ว คำไหว้วานจากโฮคาเงะก็ไม่ได้อยู่ในขอบเขตสติของคนเมาที่จะจดจำได้

..ดังนั้น ชาวซึนะผู้นั้นไม่ได้กลับมาอีก

เมื่อประตูห้องเปิดขึ้นอีกครั้ง ผู้ที่เดินเข้ามาจึงไม่ใช่สาวงามที่ถูกจัดเตรียมไว้หากแต่เป็นคาเซะคาเงะผู้เมามายจากงานเลี้ยงที่ถึงคราวเลิกราไปแล้ว

__________

กาอาระรู้สึกว่าทัศนะภาพที่ตนรับได้ในขณะนี้นั้นมันแสนเลวร้าย แม้แต่สติก็ติดขัดจนไม่มั่นใจว่าตั้งแต่ที่เขาเดินออกจากงานเลี้ยงหลังจากกล่าวปิดงาน เขาได้พบใครหรือทักทายใครไปบ้าง

..แค่ถึงห้องตัวเองโดยสวัสดิภาพ กาอาระก็คิดว่าเขาทำได้ดีมากแล้ว

ชายหนุ่มรู้สึกมึนเบลออย่างบอกไม่ถูก

หากกล่าวกันตามจริง กาอาระไม่เคยรับแอลกอฮอล์ปริมาณมากขนาดนี้มาก่อน นี่เป็นงานเลี้ยงรวมตัวคนของห้าแคว้นครั้งใหญ่งานแรกของเขาหลังจากขึ้นเป็นคาเงะและแคว้นของเขาได้รับหน้าที่เป็นเจ้าภาพจัดงาน กาอาระย่อมอยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างออกมาสมบูรณ์แบบและดำเนินไปได้ด้วยดี เขาต้องรับการทักทายจากแขกมากมาย หากแต่ปริมาณน้ำเมามันไม่ได้มีสัดส่วนเท่ากับผู้ที่เดินเข้ามาแต่ทวีคูณ

ชายหนุ่มผู้ไม่เคยได้สัมผัสอิทธิฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มากมายขนาดนี้จึงถูกมอบประสบการณ์ให้เป็นครั้งแรกที่งานเลี้ยงห้าแคว้นที่ตนเป็นเจ้าภาพ

กาอาระละทิ้งมาดของประมุขแห่งแว่นแคว้นจนสิ้น เขาดึงหมวกประจำตำแหน่งทิ้งลงกับพื้นอย่างไม่ไยดี

เสื้อคลุมสีขาวตัวนอกถูกดึงออกตามมากันติด ๆ เหลือเพียงเสื้อสีแดงตัวโปรดที่มักจะสวมใส่ไปไหนอยู่เสมอ

หนังตารู้สึกหนักอึ้งจนปิดมันลงแล้วใช้มือคลำตามทางที่คุ้นเคยพาร่างกายที่แสนเหนื่อยล้าเดินไปให้ถึงเตียงกว้าง

"อา.. อึก-- ซี๊ด อา"

กาอาระหยุดชะงักโดยไม่รู้ตัวตอนที่เดินผ่านห้องชำระกายและได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังออกมาจากด้านใน หากแต่ก็เพียงแค่ชั่วครู่เขาก็เดินตรงดิ่งไปยังที่เตียงนอนโดยไม่คิดเอะใจกับเสียงประหลาดอย่างที่ควรเป็น

เมื่อสัมผัสได้ถึงความนุ่มสบายที่คุ้นเคย ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาจากงานเลี้ยง ก็ลากพากาอาระให้จมดิ่งเข้าสู่ความฝันอันยาวนานในทันที

..กาอาระฝัน

และเป็นฝันที่ประหลาดมากเสียด้วย

_____END OF PART 1_____

แค่ฝันแหละ :)