คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ห้อสลัวที่มีเพียแสไฟบาเบาบริเวทาเินเ้าสู่ภายใน สาส่อยัสอร่าที่เี่ยวระหวัอย่าเร่าร้อน สอแนเรียวโอบรอบลำอแร่ มือบาลูบไล้ท้ายทอยที่เรียึ พร้อมระุเส้นผมสั้นเรียน ยามอารม์หวามถูเหวี่ยให้ลอยสู
เราสาลอเลียใบหน้าาม สันรามแร่เปิอ้าออส่ลิ้นร้อนปัป่ายที่ริมฝีปาบา เรียร้อหวัให้เปิทาให้ัน ริมฝีปาบามีหรือะทานทน ึเปิทาให้ลิ้นร้อนเ้ามาสัมผัสลิ้มิมรสวาม่ำหวานอย่าเ็มใที่สุ เสียูึอบทูบร้อนแรมาราธอน ัระมทั่วห้อ เหมือนเป็นเสียเร่เร้าให้ร่าเล็โน้มลำอแร่ลมาระับให้แนบแน่นว่าเิม ปลายเท้าเย่ ยเรียวาสีแทนึ้นสู พร้อมแอ่นสะโพลมลึระทบเ้าออยัายแร่รหน้า ส่สัาเป็นัหวะเิวนให้มือให่ อบุมสะโพามยลอยเหนือพื้น พร้อมันับที่เรียวาสวยทั้สอเี่ยวระับเ้าับเอวสอบามรรลออสัาาใร่
สอายถูหลอมรวมนแทบไร้อาาศเล็ลอ ร่าสวยถู้อนลอยเหนือพื้น เลื่อนไปยัปลายทาที่้อาร้วยวามเร่ร้อน ายประสานายำิ่แทบลืมารหายใไปั่วรู่ เพราะ่าน็้อารเป็นผู้นะในบทูบแบบไม่มีใรยอมถอนุมพิออ่อน
ร่าเล็สัมผัสไ้ถึ ผิวผ้าเรียบลื่น วามหนานุ่มอเียส่ผ่านแผ่นหลับอบบาที่ทาบทับ ิ้วเรียวมวปมเล็น้อย สสัยว่าเรสสีำรัรูปอเธอมันหลุร่วไปอนไหน แ่วามสนใในุเรสถูระาออไปพร้อมๆับบราเียและแพนี้ที่ถูปลเปลื้ออย่านุ่มนวล ทว่าเร่เร้าอย่าเร่าร้อน
วาสวยม่ำปรือมอสะท้อนทุารเลื่อนไหว ปาอุ่นที่รอบรอุนูที่ยอทรวอ ลิ้นร้อนปัป่ายนปลายถันแ็เป็นไ ใบหน้ามเ้มรึ้มเราเลื่อนที่่ำล ย้ายูบร้อนไปประทับที่ท้อน้อยนวลเนียนไร้ไมัน วามวาบหวามเลื่อนัวถึีสุ ร่าามึแอ่นายโ้รับสัมผัสอย่ายั่วเย้า ไม่รอ้ามือแร่ึสำรวลีบุหลาบาม รับรู้ถึวาม่ำื้น ศีรษะไ้รูปึเลื่อนลสู่เป้าหมายหอมหวานใลาวามเป็นหิ แล้วประทับูบลไป ลิ้นสาวั ปัป่าย เร่เร้า ปรนเปรอ เป็นผลให้ปลายนิ้วเรียวิลบนผ้าผืนนุ่ม ำระานมันยับย่นเพื่อหวัปลปล่อยและรออยเวลานั้นให้มาถึ แ่นั่น็ไม่ไ้่วยให้วามหวิวไหวลน้อยถอยล
วามวาบหวามยัโมีร่าเล็้านล่าอย่าไร้วามปราี ให้สั่นสะท้าน เม็เรียวเร็ไปทุสัมผัส ลมหายใิั พร้อมสะโพยแอ่นลอยทะยานอบรับสัมผัสนั้นให้แนบสนิทยิ่ึ้น
เสียลมหายใหอบระั้น เสียราสั่นหวิว เร่เร้าให้ลิ้นสาเร่ร้อนทำหน้าที่นสัมผัสไ้ถึวามหวาน เปียื้นที่หลั่รินแนบิริมฝีปา ร่าน้อยระ ันสะโพามเ้าออเป็นัหวะอบรับ นวามอิ่มเอมเินทามาถึีสุึระุเร็ พร้อมับวาลมโที่ปรือึ้น แพรนาามอนระพริบมอเห็นภาพร่าหนาผละออ ลุึ้น สลัเสื้อผ้าอย่ารีบร้อน เสียโลหะอเ็มัระทบพื้นัท่ามลาเสียลมหายใหอบ พร้อมับายสูที่พุ่รมาหาเธอ
ไอร้อนวามเป็นายระอุทั่วห้อ ร่า้าใ้รู้สึถึวามแ็ึที่ถูไถอยู่ลาาย มันเร่เร้าร่ำร้อที่ะล่วล้ำเ้าไปสัมผัสให้ลึในายสาว
ทันในั้น วามหวามไหวทั้มวล่อนหน้านี้็พลันอันรธานหายไป ลายเป็นวามเรียเร็ ายสวยสั่นสะท้าน้วยวามหวาผวาเ้ามาแทนที่ และเหมือนวามพยามยามอทนเพื่อหวัะให้เหุาร์นี้ำเนิน่อไปนสิ้นสุะถึีสุ เท้าเล็ึยับยสูและออแรัน ถีบน้านบนที่อยู่เหนือร่านเ็มแร นไ้อิสระที่้อาร ร่าอรรึรีบเลื่อนหนี สวมเสื้อผ้า้วยวามรีบเร่อย่าลวๆ ในะที่นบนพื้นยัุนับสิ่ที่เิึ้น
“เออ...อโทษ้วยนะะ ัน้อรีบลับบ้านไปให้อาหารแมว่ะ”
“...”
.
.
.
ยินีที่นัอ่าน อ่านมาถึรนี้นะะ มีอะไริม แนะนำ เราเปิรับทั้หมเลย่ะ ในานะนัเียนมือใหม่ อยาฟัทุวามิเห็น่ะ ^^
นิยายเรื่อนี้ เราะมาอัพเททุวันนะะ วันละหนึ่อน่วหัว่ำไม่เินสามทุ่ม ะีใมาถ้าิามัน้า :)
ความคิดเห็น