ผมชอบมันจริงๆ ไม่นะ

เนื้อเรื่อง

หลังจากได้กาแฟหอมกรุ่นสักแก้วในตอนเช้า ก็ได้เวลาเริ่มต้นกิจกรรมในวันใหม่อีกแล้วสิ

กิจกรรมในวันนี้ คงหนีไม่พ้นการอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบ ที่ต้องอ่านชดเชยส่วนที่หยุดพักไปในช่วงสุญญากาศของชีวิต

“แอ๊ะ ทำไมนะ หาคำตอบได้แล้วเหรอ ว่าตัวเองชอบอะไร ถึงได้กลับมาตั้งใจอ่านหนังสือเหมือนเดิม”

ตอบจริง ๆ ว่า “ยังหรอก” ผมยังไม่สามารถหาคำตอบ กับคำถามเดิม ๆ ง่าย ๆ ที่ว่า

“เราอยากเป็นอะไร” (ง่ายไม่ ง่าย ก็ลองไปถามเด็กอนุบาลสักคนดูสิ)

แต่สำหรับผม คำตอบของคำถามนี้มันคงไม่ใช่สิ่งที่ค้นหากันง่าย ๆ มั้ง

หรือว่าจริง ๆ แล้ว มันเป็นคำถามที่ผมไม่เคยคิดจะหาคำตอบมากกว่า

เคยรู้สึกตลกๆ ด้วยซ้ำ เมื่อมีข้อความในการ์ดจากเพือนๆ ที่ผมได้รับก่อนจะบินมาที่นี่ ที่ว่า

“ขอให้หาตัวเองให้พบแม้ต้องใช้เวลาครึ่งค่อนชีวิตก็ตาม”

มันจำเป็นด้วยเหรอ ในเมื่อช่วงนั้น ผมก็ได้เงินเดือนเยอะแยะ, มีรถให้ใช้, ได้ทำงานกับองค์กรชั้นนำ, และกำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ

แล้วอะไรนะที่ทำให้ผมสนใจจะหาคำตอบ

คงเป็นตอนเมื่อผมได้มาอยู่ที่นี่แล้ว

และต้องเขียนเรียงความขึ้นมาหนึ่งชิ้นเพื่อใช้ในการเข้ามหาลัย

“ไม่เห็นน่าจะยากเลย ก็แค่เรียงความ เขียนมาตั้งแต่ประถม”

เนื้อหาของเรียงความ ก็แค่เหตุผลง่าย ๆ ว่า

ทำไมอยากเรียนสาขานี้, ชอบงานวิจัยอะไร, ..., และจะเอาสิ่งที่เรียนไปใช้ทำอะไร

แต่มันไม่มีเหตุผลดีๆ ที่จะเขียนนะสิ

“ทำไมถึงอยากเรียนล่ะ?”

“งานวิจัยก็ไม่เคยอ่าน”

“ก็เรียนให้จบ ๆ ไปก่อน”

งั้นลองนึกย้อนไปตอน "เอ็นสะท้าน" ดีกว่ามั้ง

ทำไมนะตอนนั้นเราเลือกเรียนคณะนี้นะ?

“ก็เรียนได้”

“จบไปก็ทำงานที่บ้าน”

“คนเก่ง ๆ เค้าก็เข้าคณะนี้กันหมดแหละ เท่จะตาย”

แค่นี้ก็พอแล้วล่ะสำหรับตอนนั้น

แล้ว

ถ้างั้นตอนเรียนล่ะ มีเหตุผลอะไรมั้ยนะ

“เรียน ๆ เล่น ๆ แต่ก็ยังผ่านไปได้ด้วยดีเกือบทุกที่แหละ”

ถ้างั้นตอนทำงานล่ะ ต้องมีอะไรบ้างสิ

“ไม่รู้สิก็เค้าให้เงินเดือนเยอะ, มีรถให้ใช้, และบริษัทก็ใหญ่ดีด้วยนะ”

ถ้างั้นตอนตัดสินใจมาเรียนต่อล่ะ

“ก็แค่เบื่องานที่ทำ, และที่บ้านก็ยินดีส่งมาเรียนต่อต่างประเทศ”

ดูแล้วไม่ค่อยมีเหตุผล ที่ผมมาอยู่ตรงจุดนี้

“ทำได้ เรียนได้ และมีโอกาส"

........................................................................................................................................................................................................................................................................

“แต่ผมชอบมันจริงๆ มั้ยนะ"