Just Wanna Share with You

“หวัดดี คุณพิมพ์พา เป็นงายย บ้างคราบบบ กำลังนอนป่าวเนี่ยย”

“อ้าววว แก เองหรอออตื่นเช้าจังนะ เรายังไม่นอนหรอก แต่ใกล้แล้ว”

“อืม เราขอโทษนะ วันนั้นที่ไม่ได้รับโทรศัพท์”

“เห็นแก ไม่โทรกลับมา เราก็เลยปิดเสียงมือถือ และเราก็มีพี่ที่ทำงานมาคุยกับเราพอดี”

“อ้อ ไม่เป็นไรหรอก พิมพ์ แค่งอนนิดหน่อยเอง ว่าแต่ว่าที่ทำงานใหม่ เป็นไงบ้างหรอ”

“ก็ดีนะ เค้าจ้างคุณพิมพ์พา มาสูดอากาศเฉยๆ ทั้งวัน”

“แก xxx มันสะกดยังไงหรอ เอาแบบเป็นภาษาอังกฤษนะ”

“S”  “H”  “U” “บลา บลาๆ “

“เสียงเบามากอ่ะ ไม่ได้ยินเลย พิมพ์”

“อ้อ เรากำลังใส่ Retainer อยู่อ่ะ พี”

“เสร็จ แล้ว คุณพิมพ์พานะเบื่อมากมาย”

“ต้องมานั่งใส่ Retainer ทุกวัน”

“ก็นะ คุณพิมพ์พา ไปดัดมันเองไม่ช่าย หรอไงคราบบบบ”

“ก็หมออ่ะดิ มาขู่เราว่าถ้าเราไม่ดัดฟันนะ หน้าเราจะเบี้ยว”

“ปกติก็เดินเบี้ยวอยู่แล้ว ไม่ช่ายยยหรอคราบบบ”

“จริงๆ มันจะมีบางช่วงที่ต้องใส่ Retainer ทั้งวัน ทั้งคืนเลยนะ แต่เราไม่ใส่ตอนกลางวันอ่ะ”

“เราว่าเราใส่แล้วเหมือนไดโนเสาร์”

“อืม ก็น่ารักดีนะ เราว่า”

…………………………….

“ฮัลโหล ฮัลโหล พิมพ์ ได้ยินมั้ย ฮัลโหล ฮัลโหล พิมพ์ ได้ยินมั้ย”

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็ไม่ได้ถูกพูดออกไปจนได้สิน้า แต่มาคิดดูอีกที่จะพูดมันจริงเหรอ ในเมื่อผมกับคุณต่างก็รู้ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรที่มากกว่า “เพือนสนิท”

สองปีแล้วสินะที่เรารู้จักกัน แต่สำหรับผมมันเป็นเวลา 5ปี ต่างหากที่ผมรู้จักคุณ  ตั้งแต่ตอนนั้นสินะ ที่ผมย้ายมาหอพักนี้ใหม่ๆ ในวันที่อากาศเป็นใจให้เรามานั่งโต๊ะตรงข้ามกัน

ไม่ใช่ว่า คุณสวยสะดุดตา หรือน่ารักระดับดาวมหาลัยจนทำให้ผมสนใจคุณหรอกนะ

เป็นยิ้มของคุณต่างหาก

ใครล่ะ ใช้ให้คุณส่งยิ้มมา และโต๊ะแถวนั้นก็ดันมีผมคนเดียวซะด้วย

ผมก็เลยคิดสิ ว่าคุณยิ้มมาให้ผม

“แอะ แต่เรารู้จักกันหรอ” ความคิดผมในตอนนั้น

ก็ยังโชคดีนะ ที่ผมไม่ยิ้มตอบคุณไป ไม่อย่างงั้น คงหน้าแตกตายกันไปแล้ว

หลังจากนั้นทุกครั้ง ที่ผมเห็นคุณก็เห็นคุณยิ้มเสมอ

ไม่ว่าจะตอนที่ลงมาซักผ้า นั่งกินกาแฟ หรือแม้แต่นั่งอ่านหนังสือ

 ผมจึงได้รู้ว่า จริงๆ แล้ว คุณไม่ได้ยิ้มให้ผมหรอก

แต่คุณเป็นคนที่ยิ้มทั้งวันต่างหากล่ะ

กว่าจะรู้ว่า ผมเข้าใจผิด คุณก็เข้ามาอยู่ในส่วนหนึ่งของหัวใจผมซะแล้วสิ

“ผู้หญิง อะไรเนี่ย ยิ้มได้ทั้งวัน “

แต่จะบอกว่าคุณได้ใจผมไปเลย มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ

ก็ช่วงนั้น ผมยังมีกิ๊กอีกตั้งเยอะแยะ

ยังไงก็แล้วแต่ คุณก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมประทับใจมากๆ ล่ะ

แต่ผมก็ไม่ได้ทำความรู้จักคุณ

ทั้งที่ผมก็มีโอกาสมากมาย

คุณและเพือนๆ ของคุณ มักจะอ่านหนังสือใต้ตึกเสมอ

ผมก็เหมือนกันนะ แต่ต่างกันนิดเดียวที่จุดประสงค์หลักของผมไม่ใช่การอ่านหนังสือ

ไม่รู้ว่าผมรบกวนคุณมั้ย ที่พวกผมนั่งก๊งเหล้า ขนาดที่คนอื่นเค้าอ่านหนังสือ

ดูๆ แล้วเราก็ต่างกันเหลือเกิน คุณตื่นไปเรียนคลาสเช้า และกลับเข้ามาช่วงบ่าย

ส่วนผมก็ออกไปเรียนตอนไปบ่าย และกลับมาตอนเช้า

แต่ผมก็ชอบมัน เพราะมันทำให้ผมได้เดินสวนกับคุณ

ลองคิดดูเล่นๆ หากผมตื่นเช้า เราคงไม่มีโอกาสเดินสวนกัน

จริงๆ แล้ว ผมไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวคุณมากนักหรอกนะ

“คุณ พิมพ์พา”

แต่ผมก็รู้นะว่าคุณรู้จักกับรูมเมทของผม  และเพือนของผมก็รู้จักรูมเมทของคุณ

แต่ก็นั้นแหละ ไม่เห็นว่าจะมีทางไหนที่จะทำให้เราได้รู้จักกัน

ผมไม่มีคลาสที่นั่งเรียนกับคุณ

ไม่มีใครสักคนที่สนิทพอจะแนะนำเรา

และผมก็ไม่ชอบความเสี่ยงซะด้วยสิ

แต่แล้ววันหนึ่งขณะที่ผมกำลังนอนหลับอยู่

ก็ดันมีเสียงโทรศัพท์ดังมารบกวนผม

ของรูมเมทผมที่กำลังอาบน้ำอยู่นั้นเอง

และเพื่อบรรเทาความรำคาญหู

“ต้น หวัดดี นี่พิมพ์ นะ”

“สวัสดีครับ ต้นอาบน้ำอยู่ครับ ผมรูมเมทต้น”

“อ้อ หรอค่ะ ฝากบอกต้นให้เอาเล็คเชอร์ที่ยืมไปมาให้พิมพ์ด้วยนะได้มั้ยค่ะ”

“ครับ”

“ขอบคุณมากค่ะ”

“ครับ สวัสดีครับ”

และผมก็คิดอยู่สองจังหวะได้มั้ง

ขอผมเซฟเบอร์คุณไว้หน่อยแล้วกัน

และแล้วเบอร์ของคุณก็อยู่ในเครื่องของผมตั้งแต่วันนั้น

แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ผมจะโทรไปหาคุณได้ไง ในเมื่อเราไม่รู้จักกัน

โทรไปแล้วคุณจะคุยกับผมหรอ

และเวลาก็ไม่เคยรอใคร ผมและคุณก็ก้าวเข้าสู่ปีที่สามในมหาลัย

ชีวิตผมก็ยังคงเหมือนเดิม งานหลักคือการสังสรรค์ จะมีงานพาร์ไทม์เข้ามาก็ช่วงสองอาทิตย์ก่อนสอบ

และสำหรับคุณผมก็ไม่คลังไคลอะไรคุณ ขนาดนั้น แค่คุณเป็นคนที่ผมประทับใจล่ะมั้ง

จนวันหนึ่งที่ผมรู้ว่าคุณจะย้ายออกไป

ก็ผมเองนั้นแหละที่กำลังจะเสียบย้ายไปเข้าอยู่ห้องคุณ

คงเป็นเพราะรูมเมทผมชอบที่สูงล่ะมั้ง

ชั้นสองกับชั้นสี่ มันก็ไม่ได้ต่างกันมากหรอก แต่ตามใจมันล่ะกัน

และผมก็ยังไม่ได้มีความคืบหน้าอะไรกับคุณอยู่ดี

จนกระทั้งคุณย้ายออกไป