ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : -ฉัน....อาเสี่ยเองยัยโง่
-ฉัน....อาเสี่ยเองยัยโง่
“นายกีรติ ใครสอนให้นายพูดจาอย่างนี้” ทำไมกล้าว่าอาจาร์ยอ่ะ(สะใจนิดๆ)
“อาจาร์ยอยากให้วันนี้เรียนหนังสือไหมรับๆเข้า” เท่ห์อยากมากมาย
“นาย.....เฮ้อ! เอาวันนี้นายกีรติ อัครศรมณี จะมาเรียนที่นี้ในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยน ซึ่งมาจากโรงเรียนเชนต์แฮเรี่ยน โครงการนี้จัดสร้างขึ้นเพื่อให้นักเรียนโรงเรียนพุทธ-คริสต์ ได้แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกันสร้างไมตรีซึ่งกันและกัน บลาๆๆๆๆๆๆ” อาจาร์ยแม่มดบ่นอยู่นานมาก โดยไม่ทันสังเกตุนายกีรติได้มานั่งข้างฉันขอบหน้าต่างซะแล้ว เฮ้ย...นั้นมันที่ฉันน่ะ (รีบนั่งไปนิดนึงกลัวโดนด่า)
และแล้วก็ได้เวลาพักกลางวัน แงๆๆ อาจาร์ยโฮมรูมทั้ง 4 คาบ โดนด่าเละเลย
“นี่...นายชื่ออะไรหรอ” เดียร์หัวหน้าห้องแสนสวย(น้อย)ถามกีรติ โอ๊ยเรียกยากโว๊ย
“อาเสี่ย” อาเสี่ยงั้นหรอชื่อคุ้นแหะ
“กริ๊ดๆๆๆๆๆ”
“ชื่อ อาเสี่ย น่ารักจัง” ยัยพลอยไปรวมวงสนทนาเด็กใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่
“มีแฟนหรือยังค่ะอาเสี่ย” ยัยเมนู(ยัยแอ๊บแบ๋ว)ถามแบบไรยาง ชิ
“-_------+” มองได้สวย (หนูเกลียดยัยแอ๊บแบ๋ว)
“นี่พวกเธอช่วยขยับไปทางโน้นได้ไหมคนจะนอน” ถึงเวลาฉันพูดสักที(รอนาน)คนยิ่งนอนไม่อิ่มอยู่ เครียดน่ะเนี้ย
“อยากนอนก้อไปนอนที่อื่นสิยัยเน่” ก้อจะนอนอ่ะ
“อยากนอนตรงนี้มีปัญหาไหม” อุตส่าห์ไม่ลงไปกินข้าวยังมีมารผจญ
“แต่เธอไม่เห็นพวกฉันยืนอยู่หรือไง”
“เห็นแต่ตรงนี้มันที่ของฉัน” ฉันถูกเสมอ(แม่สอนอย่ายอมคน)
“คอนเน่ ฉันว่าเราไปกินข้าวกันเถอะ” พลอยเสนอขึ้น(เธอก้อยืนอยู่ในวงน่ะ)
“ไม่หิว ง่างนอนเฟ้ย” อยากนอน
“ช่างมัน อาเสี่ยเราไปกินข้าวกันเถอะ” ทำเป็นเสียงหวานรีบไปเลย
“ไม่หิว -_-” หน้าตายได้อีก เก่งจริงๆ
“แต่ว่ามันพักเที่ยนงแล้วอาเสี่ยจะไปอยู่ไหนค่ะ ให้เมนูพาไปเดินดูบริเวนร.ร ไหม”
“ไม่ต้องล่ะ อาจาร์ยพาเดินดูแล้ว” หน้าตาย x2
“งั้นไปไหนดีค่ะ” แหวะเสียงเนี้ยขอซื้อต่อไปขายทิ้งได้ไหม
“ไปให้ไกลจากพวกเธอดีไหม”x3
“อาเสี่ยอย่าล้อเล่นซิค่ะไม่ขับเลย” ยังไม่รู้ตัวอีก
“ฉันพูดจริง” x4
+55555555555 สมน้ำหน้าหน้าชากันเป็นแถวนับแต่ เมนู เดียร์ และมิ๊นท์สามสาวแอ๊บแบ๋วผู้หน้าขยะแขยง(สำหรับฉัน)
“เออ...งั้นเดี๋ยวเมนูไปหาอะไรให้กินน่ะค่ะ ไปพวกเรา” ไปๆ ชิวๆ
และแล้วนางมารสามตนก้อเดินออกไปอย่างน่าเวทนาสำหรับใครบ้างคน(ฉัน)
“คอนเน่เดี๋ยวเค้าไปซื้อขนมปังมาให้กินน่ะ แปบๆเดี๋ยวมา”
“อืม โอเชเค้านอนรอตรงนี้แหละ” เฮ้อได้เวลาเข้านิทราเสียทีใช้พลังงานเยอะจริงๆ
“ZZzzZZ” สบายๆสบายๆ
“เธอ”
“zzZZzz”หลับสบายๆ
“เธอ ยัยเปี้ยก”
“ง่ำๆ...ง่ำ” ใครบังอาจปลุกจากนิทราอันหอมหวาน หรือว่าไอ้ตัวข้างๆ
“เพื่อนเธอเอาขนมมาให้แล้วเดินไปหาอาจาร์ยแล้ว เอาไป” พูดไม่พอโยนมาให้อย่างไม่ยี่ระ
“โอ๊ย...เจ็บน่ะโยนมาทำไมของกินชั้นดี” ง่ะ ถ้าขนมตกพื้นจะว่าอย่างไรกันเชียว ฟาร์มเฮ้าส์อย่างดี สวรรค์ของชั้น
“ของขยะ” เสียงบ่นเล็กน้อยอันยิ่งใหญ่
“นายว่าของพวกนี่เป็นขยะหรอ” บ้าป่าวของดีๆทั้งนั้น แค้นจัด ขนมชั้นดีของฉัน
“ใช่ขนมขยะ พวกโง่ๆเค้ากินกัน” อะไรน่ะแบบนี่มันต้อง
“นายว่าไงน่ะ อะไรโง่ๆ”
“เธอไง ยัยโง่ ชัดเจนพอไหม” ชัดเจนมากแก แก แก
“แกตายซะเถอะอย่าอยู่เลย ไอ้ อาเสี่ยจอมงี่เง่า”
“โอ๊ย....เธอทำอะไรของเธอห๊า” ฉันกระโดดตะครุบหัวนายนี่ ชิ เรื่องอื่นเรื่องเล็กเรื่องของกินเรื่องใหญ่
“พวกเธอ ทำอะไรกันห๊า หา หา หา...>W<”
“ซวยแล้ว แม่มดอาละวาด” เสียงบ่นจากก้นบึ้งของหัวใจ ตายแน่ๆ เจ๊นวลมาก ไอ้อาเสี่ยแกต้องตาย ฉันโดนด่ายับแน่
“นี่ พวกเธอเป็นนักเรียนหรือว่าเป็นนักเลง เที่ยวหาเรื่องได้ทุกวัน แล้วฉันบอกแล้วใช่ไหมว่านี่นักเรียนแลกเปลี่ยน ทำไมเธอไม่ดูแลเข้าดีๆ ทำไมถึงได้รังแกเข้าแบบนี่ เธอได้ยินฉันไหมยัยภัทรานิษฐ์ เรื่องนี่”
“ได้ยินค่ะอาจาร์ย แต่ว่าเค้าหาเรื่องหนูก่อนน่ะค่ะ”
“ไม่จริงครับอาจาร์ย ผมนี่หรอจะหาเรื่องก่อน โรงเรียนผมสอนดีครับ ยัยนี่แหละอยู่ๆก้อกระโดดมาตีผม” หน้าตาใสซื่อโคตรๆ
“อาจาร์ยค่ะมันไม่จริงน่ะค่ะ...”
“เธอไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องนี่ฉันจะไม่พูดให้อาจาร์ยเถลิงรักษ์ฟัง แต่พวกเธอทั้งสองคนต้องบำเพ็ญประโยชน์เพื่อโรงเรียน”
“แต่อาจาร์ยครับ ผมไปเกี่ยวอะไรด้วย”
“ย้ำ พวกเธอทั้งสองคน นี่คือคำสั่ง เข้าใจไหม”
“แต่อาจาร์ยค่ะ กับตาเนี้ยหรอค่ะ”
“เรื่องนี่จะไม่ถึงหูอาจาร์ยเถลิงรักษ์แน่ๆ ถ้าเธอทำตาม”
ง่ะ เอาแม่มาขู่ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“ตกลงตามนี่น่ะ”
“ครับ/ค่ะ”
ฉันอยากบ้าตาย ขอสลบตรงนี่ได้ไหม
เย็นอันสงบสุขของโรงเรียนที่สะอาด
“โอ๊ย ทำไมโรงเรียนนี่ขยะเยอะจังว่ะ”
“โรงเรียนนายไม่มีหรือไงขยะอ่ะ ทำมาเป็นบ่น”
“โรงเรียนฉันไม่บ้านนอกเหมือนโรงเรียนเธอหรอก”
หนอย! กล้าว่าโรงเรียนฉัน แต่ว่ามันก้อเยอะกว่าปกติน่ะ-_-----* และเมื่อฉันหันหน้าไป 45 องศา ชัดเลย พวกผู้หญิงที่เห็นอาเสี่ย ต่างพากันทิ้งขยะลงพื้น (ยัยพวกอ่อย...ไร้มารยาท) อย่างนี้ก้อแกล้งกันชัดๆ
“พวกเธอทำอะไรกันอ่ะ” อิอิ เจ๊นวลเห็น
“บ้านช่องไม่รู้จักกลับ แล้วขยะทิ้งลงถังไม่ใช่ที่พื้น ไม่รู้จักกฎโรงเรียนหรือไงกัน บลาๆๆๆๆๆๆๆ” เป็นชุดครับเพ่น้อง
“หึ น่าเบื่อ” เสียงอันคุ้นหู
“นายว่าไงน่ะ”
“มันเรื่องของฉันอย่ายุ่ง”
สงสารคนที่ปลื้มมันจริง คงไม่รู้ว่าหน้าตาเจ้าชายอย่างนี้ โคตรซาตานเลยทีเดียว
“เฮ้อในที่สุดก้อสำเร็จมรรคผลเสียที เห็นที่ต้องรายงานเสด็จแม่ซะแล้ว เงินจ้าเงิน” แม่รู้คงดีใจ ส่วนเรานั้นกระเป๋าเต็ม(ห้ามลืมต้องไม่บอกเหตุผลที่เก็บขยะ) รวยเละ
“กล้าน่ะ ถ้าจะบอกแม่” มารขว้างความสุข
“เรื่องของฉันห้ามคนอื่นยุ่งตัวเอง แต่ตัวเองยุ่งคนอื่น แถวบ้านเรียกอะไรน๊า”
“เธอไม่มีสิทธิ์พูดกับฉันแบบนี่น่ะยัยคลองเน่า”
“นายวิเศษวิสงมาจากไหนกัน ไอ้อาเป๊ะ”
“เธอ มัน....”
“อาเสี่ยค่ะมาทำอะไรที่นี่” เสียงชะนีที่ไหนว่ะ
-----------------------------------------
เสียงใครกัน !!!
แล้วทั้งสองคนนี่จะเป็นอย่างไรต่อ
ติดตามต่อใน เราเป็นเพื่อนกันได้ไหม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น