คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Let's ma boy
Let’s ma boy
“พี่จื่อเทามาลองคบกันเล่นๆดูมั้ยฮะ?” เสียงทุ้มหวานเอ่ยถามผู้ชายร่างสูงตรงหน้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวัง
แต่...เดี่ยวนะ เด็กคนนี้เป็นใคร?
คำถามเกิดขึ้นในใจของชายร่างสูง ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วงง เมื่อจู่ๆก็โดนขอให้คบกันเล่นๆ ตาคมมองสำรวจเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนของโรงเรียนชื่อดังตรงหน้า ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิง ดวงตารีทอประกายวิบวับแก้มขาวใสขึ้นเลือดฝาด ปากแดงจิ้มลิ้มที่กำลังเม้มปากแน่นดูน่ารักสำหรับเขา
“เอ่อ...”
จะให้ตอบว่าอะไรดี เกิดมาจนอายุยี่สิบเอ็ดปียังไม่เคยเจอเด็กน้อยมาสารภาพรักเลย ให้ตาย!
ฮวางจื่อเทาคิดในใจ เขาไม่เข้าใจเด็กผู้ชายตรงหน้าจริงๆ อยู่ๆก็เดินมาขวางทางเขากับเพื่อนขณะที่กำลังเดินกลับบ้านแล้วว่า ‘พี่จื่อเทามาลองคบกันเล่นๆดูมั้ยฮะ?’ บอกตรงๆคือจื่อเทางง แล้วดูจากลักษณะ เด็กคนนี้อายุไม่น่าเกินสิบห้าปี มาขอคบกับผู้ชายอย่างเขาเนี่ย พ่อแม่ไม่ว่ารึไงไอ้หนู
“นะฮะ” ขาเรียวก้าวเข้ามาอีกหนึ่งก้าว
“มึงเคลียร์กับน้องเขาไปแล้วกัน กูเข้าบ้านก่อนว่ะ”
“เดี๋ยวไอ้ชานยอล”
ปาร์คชานยอลไม่ฟังซ้ำยังตบบ่าหนาสองสามที ก่อนจะเดินผ่านคนตัวเล็กไปยังบ้านที่เขาทั้งสองคนหุ้นกันซื้อเพื่อใช้อาศัยระหว่างที่กำลังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย เหลือไว้แต่ผู้ชายสองคนที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนี้เท่าไหร่ โดยเฉพาะจื่อเทา
“เอ่อ...น้อง พี่ว่าน้องยังเด็กเกินไปนะ พูดเรื่องแบบนี้ไม่ดีนะ”
“ใครบอกว่าผมยังเด็ก! ผมอายุสิบห้าแล้วนะ!”
นั่นแหละ เด็ก =_____=
จื่อเทาคิดพร้อมถอนหายใจออกมา เด็กหนอเด็กคิดอะไรก็พูดออกมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบเด็กคนนี้นะออกจะชอบเสียด้วยซ้ำไป ร่างผอมเพรียวผิวขาวราวกับน้ำนม ใบหน้าสวยหวาน กับดวงตาที่พร้อมเหวี่ยงได้ตลอดเมื่อโดนขัดใจ แต่เขายังไม่อยากโดนจับในข้อหาคดีพรากผู้เยาว์นะครับ
“นะๆ มาลองคบกับผมดูเล่นๆ ถ้าพี่จื่อเทาหลงรักผมจริงๆ แล้วค่อยคิดจริงจังทีหลังก็ได้”
“เหอะๆ ฉันไม่ชอบเด็ก” จื่อเทาหัวเราะเซ็งๆ ตอกกลับด้วยประโยคที่ทำร้ายหัวใจของเด็กอย่างแรง
“พี่ไม่ต้องชอบเด็กทุกคนหรอก พี่ชอบแค่ผมก็พอ”
ฮิ้ววววว~
บอกทีว่าจื่อเทากำลังเจอเด็กตรงหน้าหยอด ไอ้เด็กแก่แดดไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหนเนี่ย แก่แดดแบบนี้ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งจะจับตีให้ก้นลายเลย เซี้ยวเหลือเกินนะตัวแค่นี้!
“แต่ว่าเราชื่ออะไรล่ะ”
“เซฮุน โอเซฮุนอายุสิบห้า บ้านถึงก่อนบ้านพี่สองหลัง ผมชอบ แจ็คกี้ ชาน ชอบเลข 3 , 5 และ 7 ชอบสีขาวกับสีดำ ชอบทานเนื้อและซูชิ ชอบชานมไข่มุกมากๆ อ้อ! แล้วก็แพ้ขนแมวด้วย”
เด็กน้อยโอเซฮุนพูดแล้วยิ้มกว้างจนร่างสูงกลัวว่าเด็กตรงหน้าจะกรามค้าง หรือเมื่อยหน้าซะจริงๆ อะไรจะยิ้มเยอะแยะขนาดนั้น ว่าแต่เขาถามแค่ชื่อไม่ใช่เหรอ ตอบมาซะยาวเลย
“ฉันถามแค่ชื่อ” จื่อเทาเอ่ย
“ไม่เป็นไรฮะ ผมอยากบอกเผื่อพี่หลงรักผมจะได้จำได้”
อื้อหือ! ไอ้เด็กแก่แดด!
“คิดว่าฉันชอบเด็กน้อยรึไง” เอ่ยเสียงแข็ง “อย่างฉันต้องหุ่นเอ็กซ์ๆ เด็กอย่างนายไม่ใช่สเป็คฉันหรอก”
“ก็บอกว่าลองคบกันเล่นๆดูก่อน ถ้าผมโตแล้วผมเอ็กซ์ขึ้นมาพี่จื่อเทาค่อยมารักผมก็ได้”
“...” หมดปัญญาจะพูดจริงๆ =__= “แล้วนายรู้จักฉันดีแล้วเหรอ มาขอคบกับฉันน่ะ”
“รู้จักสิ พี่ชื่อฮวางจื่อเทาเป็นคนจีน ย้ายมาเรียนอยู่ที่เกาหลีตอนอายุสิบหก ตอนนี้อายุยี่สิบเอ็ดปีเรียนอยู่มหาวิทยาลัยโซล เกิดวันที่ 2 พฤษภาคม พี่จื่อเทาชอบสีฟ้า ชอบเดินเล่นที่ชายหาดทะเลที่ชิงเต่าคนเดียว แต่ถ้าพี่สนใจเอาผมไปเดินเป็นเพื่อนได้นะผมไม่ถือ”
ไอ้เด็กนี่มัน....
“นายสืบเรื่องของฉันงั้นเหรอ” เป็นซาแซงป่าววะ?
“ไม่ได้สืบ ผมแค่หาข้อมูลเฉยๆ จะคบกับใครก็ต้องหาข้อมูลไว้ดิพี่”
มันต่างกันตรงไหนวะ - -*
“แต่ถ้าพี่จื่อเทายังไม่ชอบผมก็ไม่เป็นไร ผมชอบพี่จื่อเทาคนเดียวก็ได้ ไว้...”
“พี่หลงรักผมจริงๆ แล้วค่อยคิดจริงจังทีหลังก็ได้”
จื่อเทาพูดประโยคที่คาดว่าจะเอ่ยออกมาจากปากของเซฮุน เด็กน้อยยิ้มแหยๆ เมื่อถูกดัก แต่ก็ไม่ละความพยายาม เดินเข้ามาจนชิดร่างสูงแล้วทำสิ่งที่จื่อเทาไม่คาดคิดว่าเด็กอายุสิบห้าจะทำ!
“จุ๊บ”
ริมฝีปากจิ้มลิ้มจุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากของจื่อเทา ร่างสูงถึงกับนิ่งไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะใจกล้าถึงขนาดเดินมาเขย่งปลายเท้าแล้วขยุ้มคอเสื้อเพื่อขโมยจุ๊บกันไปหน้าด้านๆ
“อะ..โอเซฮุน!!”
นิ้วเรียวสีแทนยกขึ้นชี้หน้าเด็กที่กลับไปยืนที่เดิม ทำหน้าใสซื่อราวกับเมื่อกี้เขามโนไปเอง บ้าเรอะ! เมื่อกี้เด็กนี่ขโมยจุ๊บเขาจริงๆนะ เดินมากระชากคอเสื้อแล้วจุ๊บกันเฉยๆเลย แสบนักนะ!
“ฮะ?” เอียงคอถามอย่างใสซื่อ
“นายนี่มัน...”
“มันอะไรฮะ?” ทำหน้าใสซื่อมากกว่าเดิม แต่จื่อเทาเชื่อว่าภายใต้ใบหน้าที่ดูใสซื่อนี่มันไม่ได้ใสอย่างที่คิด!
“แก่แดด!!” จื่อเทากระแทกเสียงใส่
ใบหน้าคมรู้สึกร้อนผ่าวราว หัวใจเจ้ากรรมเต้นดังอื้ออึงซะจื่อเทากลัวว่าเด็กตรงหน้าจะได้ยินจริงๆ เขาไม่ได้เป็นเด็กหนุ่มอายุสิบห้า สิบหกที่ยังไม่เคยลิ้มลองความรัก ไม่รู้จักการจูบซักหน่อย ออกจะไปทางโชกโชนเสียด้วยซ้ำ! แต่กับเด็กที่เจอกันไม่ถึงสิบนาทีนี่คืออะไร โดนเด็กมาขอคบ แล้วยังโดนรุกหนักจนตั้งตัวไม่ทัน
ฮวางจื่อเทา! เป็นอะไรไป!! ตั้งสติ!!!
“โกรธผมเหรอที่จูบพี่ ผมแค่อยากมัดจำไว้ก่อน” เด็กน้อยเดินเข้ามาถามจนชิดร่าง
“แบบนั้นเขาไม่เรียกว่าจูบหรอกนะ!” เอ่ยเสียงแข็ง สองเท้าก็ถอยหลังสองก้าวเพื่อตั้งรับการจู่โจมของร่างบาง
“แล้วแบบไหนจะเรียกว่าจูบฮะ? พี่มาสอนผมสิ”
ใครก็ได้เอาเด็กบ้านี่ไปที ใครสั่งใครสอนให้มาพูดเรื่องแบบนี้กัน ไปอ่านหนังสืออยู่บ้านไป!
“นี่! ฉันยังโกรธนายอยู่นะ!”
“ให้ผมรับผิดชอบพี่ด้วยการคบกันสิฮะ”
นั่นไง วกเข้าเรื่องตัวเองจนได้ เด็กบ้า!
ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาว่าเด็กแก่แดดคนนี้จริงๆ
เอาวะ! ลองซักตั้ง!
จื่อเทาพ่นลมหายใจออกมายาวๆ หันหน้าหนีเด็กเจ้าปัญหา ก่อนจะพยักหน้าเนือยๆ ยังไงซะถ้าเขาไม่คบกับเด็กนี่ก็คงต้องโดนตามตื้อต่อไปแน่ๆ หยอดซะขนาดนี้ อยากคบกับเขานักใช่มั้ย เดี๋ยวรู้เลยโอเซฮุน!
“จริงนะ!” เสียงหวานถามขึ้น มือสองข้างเอื้อมมากุมมืออีกคนแล้วเขย่า “จริงๆนะพี่จื่อเทา”
“อืม” จื่อเทาตอบเพียงสั้นๆ ปล่อยให้เด็กน้อยดีใจไปตามประสา
“งั้นพี่ก็เป็นแฟนผมแล้ว อยากแรกพี่ต้องเดินจับมือแล้วไปส่งผมที่บ้านก่อน”
ห้ะ?! จื่อเทาฟังอะไรผิดหรือเปล่า เมื่อกี้เด็กนี่บอกว่าเป็นให้เขาเดินจับมือแล้วไปส่งที่บ้าน?
“บ้านนายก็อยู่แค่นี้เองนะ” จื่อเทาพูดเนือยๆ
“ไม่ได้นะ! เป็นแฟนกันแล้วพี่ก็ต้องทำหน้าที่แฟนที่ดีสิ!” เสียงหวานแว๊ดใส่
สุดท้ายจื่อเทาก็ต้องยอมทำตามเด็กน้อยโอเซฮุนโดยการกุมมือขาวนุ่มนิ่มแล้วเดินไปส่งให้ถึงบ้านซึ่งถึงก่อนบ้านเขาเพียงแค่สองหลัง!
นี่เขาคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ย ที่ตกลงคบกับเด็กอย่างโอเซฮุน!
“เฮ้ย ไอ้จื่อเทาเด็กมึงมาหาว่ะ”
เสียงทุ้มใหญ่เหมือนลำโพงตามงานวัดของชานยอลดังขึ้น จื่อเทาละออกจากหน้าจอวิดีโอเกมมองไปทางรั้วหน้าบ้านเห็นร่างบางที่คุ้นตากำลังกดกริ่งเรียก แต่ถึงกระนั้นจื่อเทาก็ยังไม่คิดจะลุกไปเปิด รอก่อน ตอนนี้กำลังเล่นเกม
หลังจากกริ่งดังครั้งแรกแล้วไม่มีใครยอมไปเปิด จื่อเทาก็เอาแต่เล่นเกม ชานยอลก็เอาแต่เล่นโทรศัพท์สุดหรูของตัวเอง จนกริ่งครั้งที่สองดังขึ้น จากสองก็เป็นสาม สี่ ห้า และรัวๆ จนเจ้าของบ้านสองคนถึงกับหัวเสีย สุดท้ายจื่อเทาก็เขวี้ยงจอยเกมทิ้งอย่างหัวเสียเมื่อหน้าจอปรากฏคำว่า Game Over
เด็กบ้า! วุ่นวายแต่เช้าเชียว!
จื่อเทาลุกขึ้นเต็มความสูง วิ่งไปเปิดประตูรั้วด้วยความเร็วก่อนที่หูทั้งสองข้างของเขาจะพังเสียก่อน เด็กขี้พาลหน้าบ้านก็กดอย่างไม่เกรงใจเจ้าของบ้าน ทำหน้าบูดบึ้งเหมือนเด็กถูกขัดใจ ซึ่งก็ถูกขัดใจจริงๆนั่นแหละ
“หยุดกดเดี๋ยวนี้ โอเซฮุน!” จื่อเทาบอกเสียงเข้ม
มือเรียวหยุดกดมองหน้าเจ้าของบ้านที่กำลังเปิดรั้วหน้าบ้านให้ ใบหน้าง้ำงอของเด็กชายหน้าบ้านแสดงอารมณ์ชัดเจน เมื่อเปิดประตูรั้วให้ร่างบางก็พุ่งเข้าโจมตีเขาทันที
“นี่แน่ะ! นี่แน่ะๆๆ!” มือน้อยระดมทุบที่แขนแข็งแรง แม้จะไม่เจ็บมาก แต่ยังไงก็ยังเจ็บอยู่ดี
“โอ้ย! ทุบฉันทำไมเนี่ย”
“นี่แน่ะ!” ทุบอีกที “ผมบอกพี่แล้วนะว่าให้แทนตัวเองว่าพี่ ห้ามพูดฉันหรืออะไรทั้งสิ้น! แล้วทำไมมาเปิดประตูช้าทำอะไรอยู่ ผมรอพี่จนรากจะงอกแล้วนะ ถ้าเอาน้ำมารดผมได้ออกดอกออกผลแล้วแน่ๆ”
เด็กแก่แดดปากดีว่า จื่อเทาชักอยากจะเอาน้ำมารดให้รากมึนยึดไว้เสียตรงนี้จริงๆ เด็กอะไรวุ่นวายได้ตลอดเวลา จื่อเทาบอกได้เลยว่าตั้งแต่เขาตบปากรับคำคบกับเด็กนี่ ชีวิตที่สงบสุขของจื่อเทาก็หายวั๊บไปในพริบตา จากที่เคยนอนตื่นสายก็ต้องตื่นเช้าเพื่อไปส่งที่โรงเรียน บางทีเขาปั่นรายงานดึกคื่นจนแทบไม่ได้นอนแล้วยังต้องถ่อสังขารไปส่ง แถมยังต้องไปรับตอนเย็นอีก หากวันไหนมีเรียนจนถึงเย็นเจ้าตัวก็ให้พ่อมารับแทน ไม่ก็ขึ้นแท็กซี่กลับเอง เสาร์-อาทิตย์ถ้าไม่พาไปเที่ยวร่างบางก็จะมาขลุกอยู่กับเขาทั้งวัน แล้วยังห้ามพูดเสียงดัง หรือตะคอกใส่ เรียกฉันกับนายก็ไม่ได้ ต้องพี่เทากับเซฮุนเท่านั้น
‘ทำหน้าที่แฟนที่ดี’ เซฮุนมักพูดคำนี้ตอนที่บังคับให้เขาทำอะไรให้เสมอ ไม่ว่าจะสอนการบ้านเลขที่เขาไม่เก่งเอาเสียเลย สอนคัดภาษาจีน ทำงานประดิษฐ์ให้ ไม่ว่าเซฮุนต้องการอะไรก็จะหยิบคำว่า ทำหน้าที่แฟนที่ดี มาใช้ตลอด เขายังจำครั้งแรกที่ตกลงคบกับเซฮุนได้ดี วันนั้นจื่อเทาทำหน้าที่แฟนที่ดีโดยการพาเซฮุนไปส่งบ้านพอถึงบ้านเท่านั้นแหละแทบอุทานออกมาเป็นคำว่าคุณพระ ก็พ่อขาโหดของเด็กน้อยนี่สิรอรับอยู่หน้าบ้านซักไซร้จื่อเทาซะเป็นเรื่องเป็นราวทันทีที่เด็กน้อยแนะนำว่าเขาเป็นแฟน ถามกระทั่งพ่อแม่ ปู่ย่าตายายเป็นใครอยู่ที่ไหน ซักฟอกจนแทบหมดเปลือก กว่าจะได้กลับเล่นเอาจื่อเทาเหงื่อตกแล้วตกอีก เกร็งหน้าแล้วเกร็งหน้าอีกจนหน้าจะเป็นตะคริว
แต่ข้ออ้างนี้ก็ยังใช้ได้ผลเสมอ เพราะถ้าไม่ทำตามเด็กขี้งอแงก็จะเกิดอาการวีนแตก เรื่องเอาแต่ใจนี่ยกให้จริงๆ เปลี่ยนอารมณ์ง่ายยิ่งกว่าท่องสูตรคูณแม่สองเลยด้วยซ้ำ บทจะอ้อนก็อ้อนจนจื่อเทาใจอ่อน บทจะเหวี่ยงก็ทำเอาเขาต้องปวดหัวเรียกหายาพาราเลยทีเดียว ยิ่งถ้าเคยสั่งอะไรไว้แล้วไม่ทำตามอย่างแทนตัวเองว่าพี่ก็จะโดนทุบเสียอย่างนั้น เพราะฉะนั้นโอเซฮุนพูดคำไหนแล้ว ฮวางจื่อเทาต้องทำตามนั้นอย่าขัดใจเด็ดขาด!
“ยังเช้าอยู่เลยนะเซฮุน” ถามเสียงเรียบแต่ในใจแทบอยากจะพุ่งจับตีก้นเสียให้เข็ด!
“เช้าแล้วทำไม” เท้าเอวถาม
“เรานัดกันไว้ตอนเที่ยงไม่ใช่เหรอ”
วันนี้จื่อเทาบอกกับเซฮุนไว้ว่าจะพาไปเที่ยวสวนสนุกตกลงกันไว้ว่าตอนเที่ยงวันจะไปรับ แต่ยังไม่สิบโมงเช้าดีเลยด้วยซ้ำร่างบางก็มาปรากฏอยู่หน้าประตูรั้วแล้วยังกดกริ่งไม่เกรงใจเจ้าของบ้านทั้งสองคนเลยซักนิด
“วันนี้ผมไม่อยากไปเที่ยวแล้ว จะอยู่ที่นี่”
บอกแค่นี่แล้วร่างบางก็เดินเข้าไปในตัวบ้าน ปล่อยให้เจ้าของบ้านยืนถอนหายใจอยู่หน้าบ้านแล้วเดินตามเข้าไปอีกทีตอนแขกผู้มีเกียรติแหกปากเรียก
เฮ้อ! เขาจะรับมือเด็กคนนี้ได้อีกนานมั้ยเนี่ย!
“หวัดดีฮะพี่ชานยอล” เสียงหวานทักทายเจ้าของบ้านอีกคน
“หวัดดีเซฮุน” บอกกับเซฮุนก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อน “ไอ้จื่อเทาเดี๋ยวกูไปหาพี่คริส กลับดึกๆโน่นแหละมึงหารัยกินไปก่อนเลยนะ”
“เห้ย! มึงนัดกับไอ้พี่คริสตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” จื่อเทาถามเสียงหลง บอกตรงๆเขาไม่อยากอยู่บ้านกับเซฮุนแค่สองคนนะเว่ย
“เมื่อกี้ เดี๋ยวพี่คริสมารับ”
“แล้วมึง....”
จื่อเทาไม่พูดต่อ แต่ส่งสายตาไปแทน สายตาที่ชานยอลอ่านได้ว่า ‘จะให้จื่อเทาอยู่กับเซฮุนแค่สองคนเนี่ยนะ!’ แล้วตามมาด้วยสายตา ‘มึงอย่าไปเลย กูไม่อยากอยู่กับเด็กนี่แค่สองคน’
แต่ชานยอลกลับไม่สนใจสายตาบังคับแกมขอร้องของเพื่อนซักนิด เจ้าตัวเดินเข้าห้องเพื่อไปแต่งตัวเตรียมรออู๋อี้ฟาน หรือคริส พี่รหัสสุดเฟี้ยวของเจ้าตัว
จื่อเทามองร่างบางที่ถือวิสาสะนั่งเล่นวีดีโอเกมเขา ไม่สนใจแม้แต่นิดว่าสีหน้าเขาเหมือนแมวร้องไห้ขนาดไหน เกิดความคิดอยากจะปราบเด็กดื้อบ้าง แต่เอาเข้าจริงๆ เขาก็แพ้ลูกอ้อนและคำหยอดของเซฮุนตลอด
“เซฮุน”
“...” เงียบ ไม่ตอบเอาแต่กดจอยเกม
“เรียกทำไมไม่ตอบล่ะ นิสัยไม่ดีเลยนะ” จื่อเทาว่า
“...”
ก็ยังมีแต่ความเงียบที่เป็นคำตอบ
“ตามใจแล้วกัน อยากทำอะไรอ่ะ”
จื่อเทาหน้าบึ้งเมื่อร่างบางเอาแต่ไม่ตอบ ถามวาเป็นอะไรก็ไม่รู้ เอาแต่ใจนักนะโอเซฮุน!
“เดี๋ยวฮะ”
จื่อเทากำลังจะเดินเข้าห้องไปก็ต้องชะงักเพราะเสียงหวานที่เอ่ยออกมาก่อน ทั้งๆที่เมื่อกี้เค้าเป็นคนชวนคุยก็ไม่ยอมคุย แล้วจะอะไรอีกล่ะ
“ผมงอนพี่อยู่นะ พี่ต้องง้อผมสิ” เซฮุนวางจอยส์ลงลุกขึ้นมองหน้าคม บึนปากอย่างงอนๆที่เจ้าตัวบอก
“งอนพี่เรื่องอะไรล่ะ”
“ก็พี่ให้ผมรออยู่หน้าบ้านตั้งนาน แล้วยังทำหน้าเหมือนหมาป่วยตอนที่พี่ชานยอลบอกว่าจะออกไป เมื่อกี้พี่ก็ว่าผมนิสัยไม่ดีด้วย!”
หมาป่วย... ไอ้เด็กโอเซฮุนมันด่าเขาว่าทำหน้าเหมือนหมาป่วย!
แล้วงอนอะไร นี่หาเรื่องอะไรมางอนเขาอีกล่ะ เด็กคนนี้ชักเอาแต่ใจใหญ่แล้วอยากรู้จริงๆว่าเด็กที่ขอคบเขาวันนั้นหายไปไหน ทำไมเหลือแต่เด็กดื้อ เด็กขี้งอนมาให้รำคานใจเล่น อยากงอนก็งอนไปเถอะ คิดเหรอว่าคนอย่างฮวางจื่อเทาจะง้อ!
“เซฮุนนา” แต่ง้อซักหน่อย ยังไม่อยากทะเลาะกับเด็ก
จื่อเทาเดินเข้าไปหาร่างบางที่พองลมไว้ที่แก้ม ถ้าดึงเข้ามากอดจะหาว่าจื่อเทาเป็นคนฉวยโอกาสหรือเปล่า? คำถามเกิดขึ้นในใจ แต่การกระทำไปไวกว่าความคิดเสมอ ร่างสูงดึงเด็กขี้งอนเข้ามากอดไว้แนบอก
“ฮะ”
“อย่างอนเลยน่า” ขี้เกียจง้อเว่ย
“ก็ได้...” ดันร่างสูงออกห่างเล็กน้อย “แต่...”
“แต่อะไรครับ?”
“จูบผมก่อน ไม่งั้นไม่หายงอน” ทำปากยื่นอย่างเอาแต่ใจ
อะไรนะ? ว้อท? เซฮุนพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างหรือเปล่า เอาจริงๆคือตลอดเวลาที่จื่อเทาคบกับเซฮุนมา พูดเลยว่าไม่เคยล่วงเกินแม้แต่นิด อย่างมากก็แค่จับมือ เดินโอบ แต่หอมแก้มหรือจูบนี่ไม่เคยเลยถ้าโกหกขอให้ฟ้าดินลงโทษให้ไอ้นั่นของเขาไม่ขันเลยเอ้า!
“เด็กบ้า! พูดอะไรออกมา!” มือหนาผลักศีรษะสวยออกห่าง
“ผลักหัวผม ผมงอนมากกว่าเดิมสองเท่า!” กอดอกแล้วคว่ำปากใส่
“เซฮุนนา การจะจูบกับใครซักคนน่ะ คนๆสำคัญจริงๆเท่านั้น” มองหน้าจริงจัง “เข้าใจมั้ย”
บอกเด็กน้อยตรงหน้าทั้งๆที่ตัวเองก็ยังจูบกับคนอื่นโดยที่คนๆนั้นไม่ได้มีความสำคัญอะไร แต่ช่างเหอะ ตอนนี้เขาต้องทำตัวเป็นผู้ใหญ่ที่ดี เป็นตัวอย่างให้เด็กคนนี้ก่อน
“แล้วใครบอกว่าพี่จื่อเทาไม่สำคัญ”
“...”
เงิบ! บอกเลยว่าเงิบ มีโอกาสไม่ได้ต้องวกเข้าเรื่องตลอด ต้องได้หยอดทุกครั้ง นี่ถ้าอายุซักสิบแปด สิบเก้าจะจับฟัดซะให้เข็ด ให้ลุกจากเตียงไม่ได้เลยคอยดู!
“ว้า! ไม่เขินเหรอ” เซฮุนว่า
“เด็กบ้า” จื่อเทาถอนหายใจพรืด
“ถึงจะบ้า แต่ก็รักพี่จื่อเทาคนเดียวนา~”
น่าน! (เป็นจังหวัดหนึ่งที่อยู่ในภาคเหนือของประเทศไทย) ต้องหยอดตลอด
“เลิกพูดเลย เด็กบ้า” แล้วทำไมหน้าร้อนแปลก
“ทำไม เขินผมเหรอ หวั่นไวกับผมแล้วล่ะซี~” เด็กน้อยขี้อ้อนเกาะแกะร่างสูงจนน่าหมั่นเขี้ยว
“มะ...ไม่ใช่หรอกน่า!” มองใบหน้าน่ารักที่ทำแก้มป่อง “อย่าทำหน้าแบบนี้อีกเชียว” เตือนด้วยความหวังดี ถ้าทำอีกจื่อเทาจะไม่ทนนะครับบอกเลย
“ทำไมฮะ? น่ารักเหรอ?”
เด็กช่างยั่วก็ยังคงยั่วได้อย่างต่อเนื่อง คนอื่นจะหาว่าเซฮุนอ้อนน่ารัก หรือว่าอะไร ตอนนี้จื่อเทามองเป็นเด็กช่างยั่วไปแล้ว เด็กอะไรยั่วได้น่าฟัดดีเสียจริง
“หลงตัวเอง”
“เปล่า หลงพี่จื่อเทาต่างหาก”
ยังๆ ยังไม่หยุด แล้วจะหาว่าเขาไม่เตือนนะ
“หยุดเลยโอเซฮุน ถ้าไม่หยุดพี่จะงอนแทนแล้วนะ”
“ได้ไง ผมงอนพี่อยู่นะ แล้วก็รอให้พี่จูบง้ออยู่ด้วย เร็วๆเลยจูบผมเลย”
เด็กน้อยว่า เดินมาจนชิบร่างสูงแถมยังกอดรัดไว้แน่น ใบหน้าหวานแหงนเงยขึ้น หลับตาพริ้มพร้อมทำปากจู๋น้อยๆ มีใครเคยบอกมั้ยว่าทำตัวแบบนี้น่ารักมาก! น่ารักเกินไป!
อยากให้จูบใช่มั้ย ได้!
เดี๋ยวจะจูบให้เข็ดไปจนโตเลย!
“อ่ะ! อือ...”
ปากกระจับได้รูปกดลงที่ริมฝีปากนุ่มนิ่มของเด็กช่างยั่ว บดขยี้อย่างเอาแต่ใจไม่ได้อ่อนโยนแต่ก็ไม่ได้รุนแรงนัก วงแขนแข็งแรงตวัดกอดร่างบางไว้แนบลำตัวปล่อยทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ เซฮุนปล่อยให้ริมฝีปากของตนถูกดึงดูดจากอีกคน ยามลิ้นชื้นแตะลงที่ริมฝีปากเซฮุนก็เปิดปากปล่อยให้คนตัวสูงใช้ลิ้นเข้ามาชิมความหวานอย่างเผลอไผล
มือน้อยที่ผสานกันกอดแผ่นหลังของร่างสูงเปลี่ยนเป็นจิกนิ้วลงที่หลังกว้างผ่านผ้าเนื้อดี สมองขาวโพลนไปหมดยิ่งร่างสูงหยอกล้อด้วยลิ้นอย่างชำนาญสติที่มีเหลืออยู่น้อยนิดก็ถูกพรากไปหมด ปล่อยให้คนชำนาญการจูบชักนำไปอย่างช่วยไม่ได้
“อื้อ... พะ..พี่จื่อเทา” เสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากแดงเพราะพิษจูบ
ตาคมมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้แดงระเรื่อ ปากนิ่มแดงเจ่อยิ่งดูน่ารัก น่าฟัดเข้าไปอีก จื่อเทาพยายามอย่างมากที่จะไม่ก้มหน้าลงไปจูบเด็กนี่ต่อ ก็สีหน้าแบบนี้ใครจะอดใจไหว แต่เขาไม่อยากจะรังแกเด็กน้อยมากเกินไปจึงหยุดทุกอย่างไว้
แต่สุดท้ายก็เป็นจื่อเทาเองที่เหมือนโดนหมัดฮุกเข้าเต็มรัก
“จูบอีก...จูบเซฮุนอีกนะ”
เสียงหวานร้องอ้อนอยู่ชิดปลายคาง ไม่ต้องมองก็รู้ว่าร่างบางเขย่งตัวขึ้น ในเมื่อเรียกร้องอย่างนี้จะมาหาว่าจื่อเทาเอาเปรียบไม่ได้นะเซฮุนนา
จื่อเทากดจูบลงที่ปากนิ่มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ราวกับแย่งชิงลมหายใจของเด็กขี้อ้อนจนแทบจะสำลักลมหายใจออกมา กลีบปากกระจับดูดดึงริมฝีปากอิ่มอย่างไม่รู้จักพอ ส่งลิ้นร้อนเข้าไปกระหวัดลิ้นลิ้นไร้เดียงสาจนตั้งตัวไม่ทัน ตอบรับจูบแบบเงอะๆงะๆ แต่ก็เป็นที่พึงพอใจของร่างสูงเป็นอย่างมาก
มือใหญ่เริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ยุ่มย่ามแผ่นหลังบางก่อนจะสอดเข้าไปในเสื้อสัมผัสผิวเนื้อเนียนด้านใน จื่อเทาต้องยอมรับจริงๆว่าเด็กคนนี้น่ากินไปทั้งตัว แค่ได้สัมผัสเนื้อจากร่างบางจื่อเทายังหยุดตัวเองไม่ได้ขนาดนี้ ถ้าเนื้อแนบเนื้อจะขนาดไหน!
“อ่ะ! อื้อ!”
เสียงหวานครางประท้วงเมื่อร่างกายต้องการอออกซิเจน มือเล็กทุบหลังกว้างด้วยแรงเพียงน้อยนิด แต่จื่อเทาก็ไม่ใจร้ายพอที่จะไม่ให้คนตัวเล็กหยุดพักหรอกนะ
“แฮ่กๆๆ” เสียงหอบหายใจขึ้นเมื่อกลีบปากเป็นอิสระ
“ต่อมั้ย?” พูดชิดปากแดง ถึงเซฮุนจะบอกให้เขาพอเขาก็จะจูบ แค่อยากได้คำตอบที่น่าพอใจเฉยๆ
“แฮ่กๆ ต่อฮะ...อือ...”
เมื่อได้คำตอบที่พอใจแล้วจื่อเทาก็จัดการจูบลงไปที่ปากแดงนั่นอีกครั้ง อีกครั้ง...และอีกครั้ง
เด็กมันยั่วเลยหลวมตัวไปหน่อย!
“เซฮุนทำไมวันนี้ไม่อยู่บ้านล่ะ”
จื่อเทาถามเด็กเซี้ยวช่างยั่วที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเด็กขี้อายไปแล้วเรียบร้อย นึกขันกับเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ผ่านมา จูบที่เนิ่นนานของเขากับเด็กน้อยดำเนินไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายเขาเองนี่แหละที่ต้องหยุดไม่งั้นอาจจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์เอาได้!
ยิ่งคิดถึงสภาพเด็กตัวขาวนุ่มนิ่มอยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยเพราะโดนเขาเลิกไปถึงไหนต่อไหน ปากบวมเจ่อ เสียงหอบหายใจแหบพร่า แข้งขาอ่อนจนเขาต้องรวบตัวเอาไว้ไม่ให้ลงไปกองที่พื้น
เป็นยังไงล่ะ แก่แดดดีนัก! ทีนี้รู้ตัวรึยังว่าไม่ควรทำแบบนี้ต่อหน้าใครที่ไหนอีก ถ้าไม่ใช่เขาป่านนี้ร่างบางที่นั่งกดจอยเกมยิกๆๆ อาจจะได้นอนร้องคราง หรือร้องไห้อยู่บนเตียงแล้วก็ได้
“พ่อกับแม่ไม่อยู่ ผมไม่อยากอยู่บ้าน” ปากก็พูด แต่ตามองแต่เกม
“แล้วไม่อยากไปเที่ยวสวนสนุกแล้วเหรอ”
“ไม่ดีกว่า อยากอยู่กับพี่จื่อเทามากกว่า” พูดเบาๆ แต่เขาได้ยินชัดเจน
“ตามใจแล้วกัน”
จะแปลกมั้ยที่เขารู้สึกหวั่นไหวกับเด็กช่างยั่วคนนี้เสียจริง ทุกครั้งที่เซฮุนเอาแต่ใจ ก็จะมีลูกอ้อนมาทำให้เขายอมได้ง่ายๆเสมอ จื่อเทามักไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่ออยู่กับเซฮุน จากคนที่พูดไม่ค่อยเก่ง แต่พออยู่กับเซฮุนเขามักจะหาเรื่องมาคอยขัดกับคำพูดของเซฮุนเสมอ
แต่ก็ขัดไม่ได้ซักครั้ง - -*
หรือบางทีผมอาจจะแค่หลงเฉยๆ หลงไปกับโลกที่เซฮุนเป็นคนนิมิตมันขึ้นมาก็ได้
“อ่ะ! พี่จื่อเทา” การบังคับจอยตกไปนิดเมื่อขาเรียวถูกใช้แทนหมอนให้คนตัวสูงหนุนนอน
“ง่วง เมื่อคืนเพิ่งนอนไปนิดเดียวเอง ขอนอนหน่อยนะ”
จื่อเทาหลับตาลง พูดเบาๆเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า เมื่อร่างบางไม่ได้ว่าอะไรปล่อยให้เขาให้ตักแทนหมอนต่อไป เมื่อยังเห็นว่าเซฮุนไม่ปริปากพูดอะไรออกมาจื่อเทาจึงลืมตาขึ้นใช้โอกาสนี้สำรวจเด็กตรงหน้าเสียหน่อย
ร่างบางอ้อนแอ้น ผิวขาวราวน้ำนมแถมยังนุ่มนิ่มไปทั้งตัว เด็กอายุสิบห้าสมัยนี้มันน่าฟัดดีจริงๆ จมูกโด่งเป็นสันสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆที่เป็นเอกลักษณ์ของเซฮุน ร่างสูงพลิกตัวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาหน้าท้องแทน แล้วสูดดมกลิ่นอีกครั้ง เขาต้องยอมรับจริงๆว่าเด็กอายุสิบห้าคนนี้มีกลิ่นหอมที่เขาชอบ แถมยังมีริมฝีปากที่น่าดึงดูดด้วย!
มือหนาอ้อมไปข้างหลังเกาะเอวบางเอาไว้ จื่อเทารับรู้ได้ถึงแรงสะดุ้งจากเด็กน้อย แต่ก็ไม่คิดจะปล่อย แล้วยังซุกซนโดยการเลิกเสื้อยืดตัวบางขึ้นจนมือหนาสัมผัสกับเอวเว้าคอดไม่เหมือนผู้ชาย
“อ้ะ! พี่จื่อเทา! ทำอะไร”
เสียงหวานดังแหว แต่จื่อเทาก็ไม่ได้สนใจ ใช้มืออีกข้างที่ว่างสวมกอดร่างบางเอาไว้
“พี่จื่อเทา!”
“อะไรครับเซฮุนนา” เรียกเสียงหวาน
“ยะ..อย่าเลิกเสื้อ!”
มือน้อยเขวี้ยงจอยเกมไปทิศทางไหนแล้วก็ไม่รู้ มือเล็กพัลวันอยู่กับมือหนาที่เริ่มหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ เลิกเสื้อยืดขึ้นลูบไล้ผิวเนียนภายในแทน
“พี่จื่อเทา...งื้อ~ อ่ะ!”
เสียงหวานขาดไปอีกครั้งเมื่อเสื้อถูกเลิกขึ้นจนเห็นสะดือบุ๋มน่ารัก แต่ยังไม่เท่ากับริมฝีปากร้อนๆที่ทาบลงมาหรอก
การกระทำของจื่อเทาทำให้เด็กขี้อาย อายขึ้นไปอีก แต่ก็แอบยิ้มกระหย่องในใจเหมือนว่าจื่อเทาเองก็เริ่มยอมอ่อนให้กับเขาแล้ว แม้จะต้องขาดทุนบ้างก็เหอะ
ไว้พี่จื่อเทาหลงรักเขาเมื่อไหร่ จะทรมานเล่นให้ขาดใจตายไปเลย!!
เด็กน้อยคิดอย่างผู้เหนือกว่า ดั่งสุภาษิตที่ว่า ‘น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน’ แต่พี่จื่อเทาแค่หยอด แค่อ้อน แค่เอาแต่ใจแค่นิดๆหน่อยๆ เดี๋ยวก็ยอมให้เขาเองแหละ!
“เด็กดื้ออยากโดนจูบอีกมั้ย”
คนบ้า! ถามมาได้หน้าไม่อาย!
ปากแดงเม้มแน่นในหัวคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ก็เรียกเลือดฝาดบนหน้าจนร้อนวูบวาบไปหมด ยอมรับว่าพี่เทาจูบเก่งจริงๆ เก่งจนเขาไม่รู้เลยว่าถูกเลิก ถูกล้วงไปถึงไหนต่อไหน ไม่คิดว่าการเสียจูบแรกให้พี่ชายคนนี้จะอันตรายเป็นอย่างมาก!
“ไม่ให้จูบแล้วฮะ”
“ก็พี่อยากจูบเซฮุนอีกนิ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นนั่งยื่นใบหน้ามาชิดหน้าหวานหวังว่าจะฉกจูบจากเขาได้แต่ก็ติดนิ้วที่เซฮุนเอาขึ้นมาห้ามริมฝีปากอันตรายนั่นได้ทัน
“อยากจูบผมบ่อยๆก็รักผมสิ”
“...นายนี่มัน”
“คิกๆ” หัวเราะเบาๆ “ไว้พี่รักผมเมื่อไหร่ผมจะให้จูบจนปากเปื่อยเลยเอ้า!”
จริงๆนะ ถ้าพี่จื่อเทายอมเป็นแฟนกับเขาต่อให้มากกว่าจูบก็ให้ทำ แต่ตอนนี้ยั่วเบาๆ แค่หอมปากหอมคอ เซฮุนมั่นใจว่าอนาคตคนรักของจื่อเทายังไงก็ต้องเป็นเขาแน่นอน!
“ถ้าได้จูบจนปากเปื่อยจริงเดี๋ยวจะร้องให้หยุดไม่ทัน” ทำเสียง ‘เหอะ’ เบาๆ
“พี่ก็รักผมซักทีสิ ผมยากร้องให้พี่หยุดอยู่นะ”
เซฮุนพูดแล้วเอาหน้าถูที่แขนแข็งแรงอย่างน่าหมั่นไส้ เอาสิ รักเขาสิแล้วจะร้องว่า ‘อย่าหยุดๆ’ ทั้งวันเลย คิกๆ
หรือไม่แน่จื่อเทาอาจจะหลงรักเด็กช่างยั่วคนนี้ไปแล้วก็ได้ ♥
END.
สวัสดี ฮริ้ง~
ฟิคเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของเราที่มีต่อน้องฮุน 555555555+
น้องฮุนนี่อ้อยถึงขั้นสุดเลยนะ อะไรจะดูมั่นใจขนาดนั้นว่าพี่เทาจะหลงรักจริงๆ
(ไม่เอาๆ อย่างว่าน้องสิ!)
ไว้มาอ่านดูเล่นๆ ถ้าชอบแล้วค่อยคอมเม้นท์ก็ได้ >.^ #โคฟเป็นน้องงุน
คึคึ ตีสี่แล้วเราไปนอนละน้าาาาาา บ๊ายบายยยยยยยย~
ความคิดเห็น