คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 ความรู้สึก...สับสน 100%
Chapter 6
ความรู้สึก...สับสน
ฉันตื่นขึ้นมาเมื่อมองไปที่กระจกก็เห็นศพ อ่านไม่ผิดหรอกค่ะศพจริงๆ หน้าฉันโทรมมากๆ เลย ก็เพราะว่าเมื่อคืนฉันนอนคิดเรื่องนี้ทั้งคืนจนนอนไม่หลับเลยน่ะสิ เฮ้อออ คงจะไม่มีอะไรมากหรอกม้างงง คนเราก็คิดมาก แต่วันนี้ฉันต้องปวดหัวอีกแหงเลยอ่ะ ไม่ได้นอนขนาดนี้ พี่กานต์ต้องล้อแน่ๆ เลยอ่ะ
ฉันอาบน้ำเสร็จปั๊ปก็วิ่งลงมาข้างล่างอย่างเคย แล้วก็โดนเสด็จแม่ว่ากล่าวตักเตือนสวดไปสามวันสามคืนเช่นเดิมเหมือนทุกวันเรื่องที่ฉันวิ่งลงบันไดเสียงดัง แต่ฉันโดนอย่างงี้จนเป็นกิจวัตรประจำวันแล้วล่ะมั้งเนี่ย โดนว่าก็ไม่ค่อยจะทุกข์ร้อนอะไรมากนัก
"พี่กานต์~ จะไปโรงเรียนกันได้ยางงง" ฉันตะโกนแหกพระโอษฐ์ร้องเรียกเสด็จพี่ของฉันลั่นบ้าน เพราะตั้งแต่ตื่นมายังไม่เห็นพี่กานต์เลยนะเนี่ย
"พี่เค้าออกไปตั้งแต่เช้าแล้วล่ะลูก สงสัยจะไปรับสาวแหงเลย พี่ชายเรานี่น้า ให้มันได้อย่างงี้สินะ" เฮ้ย แม่บอกว่าอะไรนะ พี่กานต์นะพี่กานต์ ไปรับยัยเอมี่แหงเลย แล้วทิ้งน้องสาวแท้ๆ ไว้ที่บ้านให้ไปโรงเรียนเองเนี่ยนะ ใจร้ายมาก T^T
"งั้นเติ้ลไปก่อนนะคะแม่ เดี๋ยวจะไม่คุยกับพี่ชายตัวดีเลย คอยดูนะแม่นะ เฮอะ! พี่กานต์ใจร้าย" ฉันพูดแล้วก็ทำท่าบีบน้ำตา แต่ก็นะ คนอย่างฉันบีบให้ตายมันก็ไม่ออกหรอก บ่อน้ำตามันเหือดแห้งไปหมดแล้วล่ะมั้งเนี่ย อิอิ
"ไปดีดีนะลูก"
"ค่ะแม่"
ฉันเดินออกมาจากซอยบ้านฉันก็ต้องมานั่งรอรถเมล์อีกตามเคย แต่ทำไม้ทำไมมันง่วงนอนอย่างงี้ว้า ปวดหัวด้วย จะเรียนไหวมั้ยวะเนี่ยวันเนี้ย
พอมาถึงโรงเรียนก็พบกับตัวต้นเหตุที่ทำให้ฉันต้องมาโรงเรียนคนเดียวแล้วก็ต้องแบกเอาความน้อยใจพี่ชายมาด้วย เฮอะ! เห็นแฟนดีกว่าน้อง คอยดูนะ อีกหน่อยจะยุคู่นี้ให้แตกเลย อิอิ ล้อเล่นน้า
"เฮ้ย ศพที่ไหนเดินมาวะเนี่ย" นี่หรอการทักทายของแกเอมี่ หน้าบานมาเชียว
"คนอ่ะคน แล้วยิ้มหน้าบานเชียวนะ เฮอะ!" งอนเข้าไปทั้งคู่เลย เกิดไม่เอาฉันมาโรงเรียนด้วยเองนะ เชอะ
"แหม มีงอนๆ เราตื่นสายเองนะ" เออ ฉันผิดตลอด ให้ตายสิ!
"ไปกันเหอะหยก ปล่อยให้คู่นี้เค้าหวานกันให้สำลักน้ำตาลตายกันไปข้างนึงเลย" พูดเสร็จก็หน้าบูดไปเลย อิอิ
แล้วฉันก็เดินไปเก็บกระเป๋าพร้อมกับหยกโดยมีคนที่ฉันเรียกว่าพี่ชายกับเพื่อนตามมาง้อด้วย แต่เอ... ยัยไทม์ยังไม่มาหรอเนี่ย ไม่เห็นเลยแฮะ
พอเดินมาถึงที่ห้องก็ต้องงงกับ...กับ...กับ!!!
ภาพที่เห็นตรงหน้าคือเอกกำลังนั่งกระหนุงกระหนิงกับไทม์ แล้วรู้สึกว่าจะคุยกันแบบออกรสเชียวล่ะ ทีพูดกับเพื่อนนี่พูดได้ไม่เคยเกินหนึ่งนาที ทีกับตานี่ล่ะเจื้อยแจ้วเชียว อย่างงี้ต้องแซว!!!
"อะแฮ่มๆ โอ๊ย เช้านี้ทำไมมันมีแต่คู่รักน้า เห็นแล้วหมั่นไส้จริงจริ๊งงงง" ทั้งสี่คนสะดุ้งเฮือก คือว่า สองคนที่ตามง้อฉันมันก็สะดุ้งเหมือนกันค่ะ คงจะสำนึกผิดล่ะซี้ที่ทำให้ฉันหมั่นไส้อ่ะ
พอพูดประโยคนั้นออกไปปฏิกิริยาของสองคนนั้นก็เหมือนกับนัดกันก็ว่าได้ คือว่าสองคนนั้นต่างเดินไปหาพวกของตัวเองหรือเรียกง่ายๆ ว่าเขินอ่ะ ฮ่าๆๆ เดินตรงดิ่งมานี่เชียว
"คือ...คือฉัน...ฉัน...ฉันไม่เข้าใจคณิตฯบางจุดอ่ะ ก็เลยให้เอกเค้ามาช่วย เห็นเค้าถนัดด้านนี้อ่ะ" เอ้า แก้ตัวกันเข้าไป๊
"แหม อ่ะแหน่ะๆๆๆ อย่ามาแก้ตัวหน่อยเลย เขินก็บอกมาตรงๆ เทอะ ฉันไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย" นี่คือนิสัยของฉันที่แก้ไม่หายอย่างนึงล่ะ คือชอบแซวคนอื่นเป็นที่สุด แต่พอมีคนอื่นมาแซวก็เตะปากมันไปเลย อะโฮะๆๆๆ(ซาดิสม์มากเธอ -_-) ภูมิจายส์จริงๆ อิอิ
"ป่าวซะหน่อย รีบๆ วางกระเป๋าแล้วไปเข้าแถวเหอะ เดี๋ยวเจอเจ๊เบียบแล้วจะยุ่ง" พูดแล้วทำไมต้องขยับแว่นด้วยจ๊ะ ไทม์น้อย หึหึ ฉันหันไปยิ้มกับหยกเพื่อความสะใจเพราะว่าหยกมันก็โรคเดียวกันกับฉันอ่ะแหละ
คืองี้ ความจริงที่ฉันบรรลุมานานแล้วคือว่ายัยไทม์อ่ะ เวลามันอายหรือเขินมันจะขยับแว่นแล้วเฉไฉไปเรื่องอื่นค่ะ เหอๆ เพื่อนช้าน อยากแกล้งจริงๆ แต่เล่นเอาเจ๊เบียบมาเลยเร้อออ
"อ่ะจ้าๆ รอแป๊ปนึงแล้วกันนะ เดี๋ยวตามไป ไปหยก" แต่พูดๆ ไปแล้วก็ลืมคู่นั้นไปเลยแฮะ พอหันไปมองข้างหลังก็เห็นว่ายังยืนเป็นอนุสาวรีย์ที่ปั้นจากน้ำตาลอ่ะ นึกภาพออกมั้ย? ถ้าไม่ออกก็ไม่มีรูปอยู่ดีอ่ะแหละ จินตนาการหน่อยแล้วกัน บิ๊ลด์อารมณ์ติ๊ส (อาร์ททิสอ่ะ) นี้ดดดนึง แต่พอเอมี่กับพี่กานต์หันมาเจอหน้าฉันปั๊ปก็จ๋อยกันทั้งคู่เลย เฮอะ ยังงอนอยู่ค่ะ
"โอ๋ๆๆๆ อย่างอนเค้านะตะเองงง เค้าผิดไปแล้ววว เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปกับแกด้วย โอเคมั้ย" เอมี่ถาม
"เชอะ"
แล้วฉันก็เดินเชิดเข้าไปกับหยกเพื่อวางกระเป๋าทันที แต่ก็ได้ยินเสียงต้นเหตุที่ทำให้ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน...นายแพน!!!
"นี่เธอ ฉันพูดกับน้องฉันแล้วนะ แพรเค้าบอกว่า ถ้าไม่มีใครไปทำอะไรเค้า เค้าก็จะไม่ยุ่งกับเรา แล้วก็เล่นบาสกันตามปรกติ" อะ! ถามจริง ฉันไปทำอะไรยัยนั่นตอนไหนวะเนี่ย
"นี่ๆ" หยกสะกิดฉันจึ๊กๆ "เธอไปทำอะไรน้องเค้าตอนไหนอ่ะ เค้าถึงได้ทำท่าเหมือนเคียดแค้นเธอมาแต่ชาติปางก่อนไรเงี้ย" เฮ้ยย แล้วไหงมาถามฉันฝ่ายเดียวเล่า
"ฉันจะไปทำอะไรยัยแพรเน่านั่นตอนไหนล่ะ ตอนเล่นบาสฉันก็โดนยัยนั่นกระทำฝ่ายเดียว ฉันไม่โต้ตอบก็บุญโขแล้วนะแก อย่าให้ฉันอารมณ์ขึ้นนะ แม่จะสอยปากร่วงเลย" ถ้าอยากรู้จริงๆ ก็ต้องไปถามยัยนั่นสิ ฉันจะไปรู้มั้ยล่ะ
"คือ...ฉันก็อยู่ตรงนี้เหมือนกันนะ -_-" เออเนอะ ลืมได้ไงวะ แหะๆ
คราวนี้พอฉันหันไปมองนอกห้องคู่นั้นก็หายไปแล้วล่ะ แต่ช่างมันเหอะ ฉันไม่สนใจแล่ววว!!!
"อืมๆ ลืมๆ แล้วนายถามน้องนายบอกรึเปล่าว่าฉันไปทำอะไรน้องนายตอนไหน มาถามฉันทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำไรผิดเลยมันก็ยังไงๆ อยู่นะ"
"เอ่อ..คือ น้องฉันมันบอกว่า..." มันจะอะไรนักหนาวะ รีบๆพูดมาสิ
"เร็วๆ สิ นี่ฉันรอนานแล้วนะทั้งๆ ที่ไม่ใช่ธุระของฉันเลยนะ" ทำเป็นบ่นยัยหยก แกพูดเหมือนแกไม่ได้อยู่ทีมเดียวกับฉันงั้นแหละ
"เธอก็พูดเหมือนกับว่าเธอไม่ได้อยู่ทีมเดียวกับฉันงั้นแหละ" พอฉันพูดเสร็จปั๊ปมันก็ส่งยิ้มแหยๆ มาให้ฉัน ดูมั้นนนดูมัน น่ามั้ยเนี่ย
"คือน้องฉันมันบอกว่ามันหมั่นไส้เธอ มองแล้วรำคาญลูกตา" - -^^^ เป็นอะไรที่ไร้สาระมากนังแพรเน่า ฉันก็ว่าฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ เฮอะ อย่าก่อเรื่องอีกแล้วกัน
"อืม เจริญ" ตอนนี้หน้าฉันกับยัยหยกไม่สบอารมณ์เอากับเหตุผลของนังแพรเน่ามากๆ มันจะอะไรกับชีวิตฉันนักหนาวะเนี่ย
"งั้นพอเข้าแถวเสร็จฉันจะลากยัยแพรให้มาคุยกับเธอแล้วกัน"
"อืมๆ จะทำไรก็ทำเหอะ"
ฉันพูดได้แค่นั้นฉันก็เดินออกมาเลย เพราะเดี๋ยวจะเข้าแถวไม่ทันแต่เอ๊ะ ทำไมหยกมันเงียบๆว้า ผิดปรกติแฮะ เป็นห่วงนะเนี่ย
"แกเป็นไรอ่ะหยก วันนี้ดูเงียบๆ นะ เป็นห่วงนะเนี่ย ถึงถามอ่ะ"
"ก็...ไม่รู้สิ มันเบื่อๆ อ่ะแก ฉันเป็นไรไม่รู้ว่ะ" อ้าว มีอีกคนแล้ว ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นไร - -^^^ แต่ว่า...แกไม่รู้แล้วฉันจะรู้มั้ยเนี่ย ปัญญาอ่อนจริงๆ
"รีบไปเข้าแถวเหอะว่ะ ฉันไม่อยากโดนสก๊อตจั๊มอีก แค่นั้นฉันเข็ดแล้ว" ให้เอาอีกรอบฉันคงจะไม่ไหวแล้วล่ะ แค่นั้นก็เจ็บไปจนวันตายเลยนะนั่น
"อืมๆ เหมือนกันแหละน่ะ แหม ถึกๆ อย่างแกยังขนาดนี้แล้วบอบบางอย่างฉันจะขนาดไหน" หยกพูดจีบปากจีบคอแล้วเดินนำไป - -" อีนี่ ปล่อยว่างไม่ได้เลยนะ เป็นเสียบๆ
ฉันรีบเดินไปให้ตามยัยหยก แต่ยัยนี่ทำไมมันเดินเร็วชะมัดเลยวะเนี่ย - - สงสัยท่าจะบ้าไปอีกคน จะกลัวอะไรขนาดนั้นวะเนี่ย
การทำกิจกรรมหน้าเสาธงในตอนเช้าวันนี้ไม่มีอะไรมาก เพียงแต่ว่าหลังจากที่เราแยกย้ายขึ้นห้องนั้น ฉันก็เจอกับคู่กรณีในปัจจุบัน ซึ่งก็คือนังแพรเน่านั่นแหละ มันจะมาทำไมอีกล่ะเนี่ย โดนพี่ชายแกบังคับให้มาพูดด้วยตัวเองรึไงยะ
"นี่พวกเธอ คือว่ายัยแพรเค้าจะมาขออยู่ทีมเดียวกับเธอ...ได้มั้ย" ในช่วงแรกนายแพนก็พูดเหมือนคิดว่าฉันจะตกลงแต่พอพวกฉันเงยหน้าขึ้นมามองมันจริงๆมันถึงจะเติม "ได้มั้ย" เพื่อให้ฉันตอบว่า "ได้" หรือ "ไม่"
"ขอพวกฉันปรึกษากันแป๊ป"
"พวกแกว่าไงวะ ฉันยังไงก็ได้ แค่ฉันต้องระวังยัยนี่เป็นพิเศษก็เท่านั้น" ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ
"อืมมม แพรเค้าก็เล่นใช้ได้เลยนะ คล่องตัวดี" หยกออกความเห็น
"แม่นใช้ได้ด้วยนะ" นี่คือความเห็นของเอมี่
"แรงดีด้วย" ส่วนนี่ก็ต้องเป็นของยัยไทม์อยู่แล้ว แต่ฉันลืมไปเลยนะเนี่ยว่ายัยนี่แรงดี วันนั้นฉันรับรู้ได้เลยล่ะ ว่าแรงยัยนี่ไม่ใช่น้อยๆ และพร้อมที่จะปล่อยออกมาได้เต็มที่ตามที่ใจต้องการ
"อืม...ดูจากที่ทุกคนพูดๆ มาแล้วก็เหมือนกับว่าจะตกลงล่ะเนอะ งั้นฉันยังไงก็ได้อยู่แล้ว" ฉันสรุปออกมาเองซะอย่างงั้น ก็มันจริงมั้ยล่ะ ทุกคนพูดถึงแต่ข้อดีของยัยแพรเน่าทั้งนั้น ซึ่งมันก็ดีเลยทีเดียว ฉันเลยเสียดายฝีมือแบบนี้เลยจำต้องรับไว้
ฉันหันหน้าไปเจรจากับสองศรีพี่น้องนามว่าแพนและแพร(เน่า)
"พวกฉันก็สรุปกันแล้วอ่ะนะ ว่าจะให้น้องเธออยู่ร่วมทีมกับพวกเราด้วย..." หึหึ มันต้องมีเงื่อนไขกันมั่ง อย่าเพิ่งยิ้มเลยนายแพน "แต่น้องนายจะต้องมาตามเวลาที่เราซ้อมทุกครั้ง ไม่มีแต่ ถ้ามี ต้องมาคุยกับพวกฉันโดยตรง ห้ามผ่านใครเด็ดขาด และสิ่งสุดท้าย...เป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้น แต่ถ้าจำเป็นก็ต้องทำ...อย่าเล่นอะไรสกปรกกับคนอื่น รวมทั้งผู้ร่วมทีมทุกคน ไม่งั้นทีมพวกฉันก็ไม่พร้อมที่จะรับคนประเภทนี้เข้าทีมแน่นอน และต้องมีบทสั่งสอนที่เจ็บแสบด้วย" ฉันเน้นตรง "ผู้ร่วมทีมทุกคนเป็นพิเศษ" และพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นตรงคำว่า "บทสั่งสอนที่เจ็บแสบ" จนทำให้เพื่อนๆ อึ้งไปเหมือนกันเพราะเงื่อนไขที่โผล่มาตามหลัง ฉันเป็นคนคิดเอง! และทุกคนรู้ว่าฉันเอาจริง!!!
ฉันหันไปยิ้มๆ กับพวก แล้วหยกก็ชูนิ้วโป้งเหมือนทำท่าจะชมว่าแขวะได้ยอดเยี่ยมมาก เอ๊ะ! มันชมหรือมันด่าฉันวะเนี่ย!!!
"ว่าไง แค่นี้ทำได้มั้ยคะน้องแพร" หยกถาม พร้อมยิ้มเยาะหน่อยๆ
"มันนอกเรื่องไปรึเปล่า พี่แพน ที่เราคุยกันมันไม่ใช่อย่างงี้นะ" คุยหรอ? เอ๋ อะไรล่ะเนี่ย หรือว่า...นายไปคุยเรื่องทีมบาสฯ ใช่มั้ยเนี่ย เฮอะ! คงไม่ใช่มั้ง ก็แค่อยากให้น้องตัวเองมีส่วนร่วมในการแข่งครั้งนี้เท่านั้นล่ะมั้ง
"เอาเหอะน่ะ ไม่มีอะไรหรอก" นายแพนพูดเสร็จก็หันมาทางพวกฉัน "น้องฉันตกลง เอาไงเอากัน มีอะไรบอกฉันได้"
แล้วยัยแพรเน่าก็เดินกระฟัดกระเฟียด แถม she ยังเดินส่ายก้นดุ๊กดิ๊กๆๆๆ ไปมา คิดว่าน่ารักนักรึไงยะหล่อน – o -
"เฮ้อออ จบๆ เรื่องกันได้ซักที เธอจะนัดซ้อมเมื่อไหร่ก็บอกฉันมาแล้วกัน แล้วเดี๋ยวฉันไปบอกยัยแพรเอง" นายแพนบอก
"อืมๆ" หยกพยักหน้าแล้วก็เดินออกไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง
"นายแน่ใจหรอว่าน้องนายจะไม่เล่นอะไรพิเรนทร์กับฉันน่ะ ฉันไม่เล่นด้วยหรอกนะ"
"ก็...ไม่แน่ใจหรอก แต่ฉันก็กำชับไว้แล้ว ถ้ายังไงก็ระวังตัวขึ้นหน่อยแล้วกัน เพราะยัยแพรไม่ชอบให้ใคร
มาสั่งสอนน่ะ เหอๆ" แน่ะ! แม้แต่พี่ชายยังไม่ไว้ใจเลยน้องเอ๊ยยย
"แน่นอนย่ะ แล้วขอเตือนไว้ก่อนนะว่า ถ้าน้องนายทำอะไรฉันอีกนะ ฉันไม่เอาไว้แน่ แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงดุดันแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง
"แกพูดไรกับแพนวะ ดูหน้าแล้วกลัวแทนมันว่ะ" ไทม์ แกอีกแล้ววว ฉันจะปลงๆๆๆๆๆ
"ก็ไม่มีไรมาก แค่บอกกับมันว่า ฉันเอาจริงแน่ครั้งนี้ถ้าน้องมันมาทำไรฉันอีก"
"อืม ก็ดีแล้วล่ะ เตือนๆไว้มั่ง ฉันรู้ว่าแกเอาจริง" เอมี่พูด
ชั่วโมงเรียนช่วงเช้าเป็นอะไรที่ฉันเบื่อมากถึงมากที่สุด เพราะมีแต่วิชาที่ฉันช้อบบบชอบทั้งนั้นเลย ไหนจะสังคม ไหนจะไอ้นู่นไอ้นี่ งานก็โคตรจะเยอะ ครูนัดกันสั่งรึไงวะ แบบว่าวันนี้พวกเรางานเยอะเลยต้องนัดกันสั่งงานให้เด็กเยอะเป็นทวีคูณไรเงี้ย เฮอะ ใจร้ายสุดๆ
กิ๊ง ก่อง กาง ก่อง...กิ่ง กอง ก๊าง ก่อง~~~
เสียงออดดังแล้ว ฉันจะได้กินข้าวเที่ยงแล้ว โย่ว! สุดยอดไปเลย ฉันนั่งลูบท้องตัวเองมาตั้งแต่คาบสามแล้วนะเนี่ย
"รีบๆไปกันเหอะแก เดี๋ยวคนเยอะแล้วจะไม่มีโต๊ะนั่ง" หยกพูดรีบๆ
"เออ เอาดิ ไปๆ" ฉันบอก
แล้วเราสี่คนก็มาถึงโรงอาหารแต่พอมองไปรอบๆ ก็...ทำไมคนมันเยอะอย่างงี้วะเนี่ย! นี่ลงมาตรงเวลาเป๊ะเลยนะ ทำม้ายยยยทำมายยังลงมาไม่ทันพวกนี้อีกนะ เฮ้อออ วัยรุ่นโซแซ้ดดด
"เอาไงดีอ่ะ" แกถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครล่ะเอมี่ ก็ยืนด้วยกันอยู่เนี่ย มันก็อยากจะถามกันทุกคนอ่ะแหละ
"ไม่รู้ว่ะ" ฉันนี่แหละตอบคนแรกเลย
"ใครจะไปรู้ล่ะวะ" หยกก็ตามหลังฉันมาติดๆ
ส่วนยัยไทม์ก็ส่ายเฮดงามๆ ของมันเหมือนกัน
"เฮ้อออ ไปนั่งซื้อขนมกินกันดีกว่า ข้าวไม่ต้องกินมันและ คนเยอะ น่ารำคาญ เสียงดังด้วย" ฉันตัดสนใจ
สุดท้ายทุกคนก็ทำตามที่ฉันตัดสินใจจนได้ เราออกมาจากโรงอาหารแล้วก็มาซื้อขนมนมเนยไปนั่งกินกันที่ในโรงยิม แหะๆ ก็มันที่สิงสถิตของพวกฉันนี่ ทำไงได้ล่ะ โรงเรียนก็มีอยู่แค่เนี้ย
"เฮ้อออ ฉันจะอิ่มมั้ยเนี่ย หิวโคตรๆ" ย้ากกก หิวจังเว้ยยย
"เออน่า กินๆ ประทังชีวิตไปก่อนเหอะ" ฉันปลงแล้วล่ะไทม์ - -"
"แล้ววันนี้เรามีคาบว่างมั้ยเนี่ย" ฉันถามเผื่อจะได้ซ้อมบาสฯ กันอีก
"อืมมม...เดี๋ยวฉันดูก่อนนะ" หยกนึกซักพัก "ไม่มีอ่ะ เมื่อสองวันก่อนเรามีคาบว่างเยอะมากเลยนะ แต่ก็อีกนั่นแหละ เมื่อวานอาจารย์ไม่มา ก็เลยว่างรวด สงสัยวันนี้เราคงต้องซ้อมกันตอนเย็นซะล่ะมั้ง" หยกสาธยายได้ซักแป๊ป อืมมม...ก็คงจะต้องเป็นอย่างงั้นแหละเนอะ
"แล้วจะเอาไงกับน้องเค้าดีล่ะ บอกนายแพนงั้นหรอ" เอมี่ถามขึ้น
"คงจะอย่างงั้นแหละ ให้มาซ้อมวันนี้เลยละกัน" ฉันพูดขึ้น
ระหว่างที่เรานั่งเอาขนมกรอกปากแล้วก็คุยกันตามประสาผู้หญิงไปเรื่อยๆ นายแพนก็เดินมาพอดี๊พอดี เอ๊ะ! อะไรจะขนาดนั้นนะ ฉันไม่ได้นินทานายซะหน่อย โผล่มาเฉยเลย
"อ้าว! มานั่งกันอยู่นี่เอง ไม่ได้ไปกินข้าวหรอ เห็นไม่เจอที่โรงอาหาร" ก็เออสิวะ ถ้ากินนายก็เห็นแล้วล่ะ
"ก็เออดิ มีไรว่ามา คนกำลังหิว" ฉันบ่นๆๆ ใส่ตาบ้านั่น แต่รู้สึกคนอื่นทำไมมันนั่งกินๆๆๆๆ อย่างไม่ลืมหูลืมตากันเลยวะนั่น
"ก็ไม่มีไรหรอก พอดีเจอกับรุ่นพี่ เค้าก็เลยฝากให้มาถามว่าวันนี้จะซ้อมมั้ย ถ้าซ้อมก็ได้เฉพาะช่วงเย็น เพราะช่วงบ่ายรุ่นพี่เค้าติดเรียนน่ะ" โหยยย พอดีเลยแฮะ งั้นก็นัดกับยัยแพรเน่าได้พอดีเลย
"ก็พอดีเลย กะว่าจะบอกนายให้ไปบอกน้องนายอยู่เหมือนกัน งั้นฝากบอกทั้งคู่ด้วยนะว่า เราจะซ้อมกันเย็นนี้ ให้ไปเจอกันที่โรงยิม นัดพวกพี่เซฟให้ด้วย"
"อืมๆ ไว้ฉันจะบอกให้ ไปล่ะ"
การเรียนช่วงบ่ายของวันนี้เป็นไปอย่างน่าเบื่อ ไม่มีอะไรคืบหน้า เรียนย้อนไปย้อนมาอยู่นั่นแหละ เรื่องพวกนี้ฉันเรียนมาตั้งแต่ม.1แล้วล่ะ สอนอะไรซ้ำๆ ซากๆ วะเนี่ย เฮอะ รีบๆเก็บของก่อนดีกว่า
"ฉันไปก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวไปเจอกันที่โรงยิมนะ" ยะฮู้ๆ อยากเล่นๆๆๆๆ ต้องชิ่งไปก่อนดีกว่า อิอิ
"เออๆ เดี๋ยวพวกเราตามไป"
แต่ทำไมพอมองไปที่โต๊ะนายแพนไม่เห็นมีใครอยู่เลยล่ะเนี่ย หายไปทั้งก๊กเลยแฮะ เอ๊อออ น่าแปลก
พอฉันเดินออกมาจากอาคารก็เจอพวกพี่กานต์พอดีเลยเดินไปด้วยกัน แต่พี่เซฟเดินเข้ามาสะกิดฉันระหว่างที่เดินไปโรงยิมด้วย
"นี่ๆ เติ้ล เติ้ลคิดไงกะแพนน่ะ พี่ว่าแพนเค้าต้องชอบเติ้ลแหงเลยนะ อิอิ" อะไรฟะ อยู่ดีดีก็มาถาม เฮ้อออ ท่าจะบ้า
"ก็เฉยๆ นี่ นายนั่นมันก็ไม่เห็นมีไรดีเลย" ฉันยักไหล่ไปด้วย
"แน่ใจนะ พี่สังเกตอยู่นานแล้วนา ฮ่าๆ" - - สังเกตไรนักหนาวะ
"เออดิ แน่ใจ ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยอ่ะ"
"อืมๆ แต่พี่ว่าแพนเค้าดูท่าทางห่วงเติ้ลใช้ได้นะ"
"อ้อหรอ แล้วเติ้ลจะไปรู้มันมั้ยล่ะ เติ้ลก็ไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้วนี่ ขอยื่นคำขาดว่า ไม่ ได้ คิด ไร
จริงๆ"
"อืมๆ อย่าอคติให้มันมากนักล่ะ พี่ขอเตือนด้วยความหวังดี"
"ค่า~!"
อยู่กันอย่างนี้นานๆ นะเธอ จากกัน...
พอถึงโรงยิมเสียงมือถือฉันก็ดังพอดีเลย ใครหว่าโทรมา...อ้อ! ยัยหยกนี่เอง
"ฮัลโหล ฉันเอง"
"เติ้ลหรอ เดี๋ยวพวกฉันไปซื้อขนมกันก่อนนะ เล่นบาสไปก่อนได้เลยนะ ไม่ต้องรอ"
"อื้อๆ ได้ๆ ซื้อมาเผื่อด้วยนะ"
"จ้าๆ บ๊ะบาย"
"บาย"
"เอางี้นะ เดี๋ยวฉันจะเป็นคนชู้ตให้ เธอเลี้ยงลูกมาแล้วส่งให้มาให้ฉันนะ โอเคมั้ย" ฉันพูดให้น้องใหม่ที่ฉันไม่ค่อยจะเห็นดีด้วยเท่าไหร่ฟัง
"ย่ะ คอยรับลูกฉันดีดีแล้วกัน" ยัยนั่นพูดพร้อมยักคิ้ว
"เออน่ะ พร้อมยัง"
"พร้อมตั้งนานแล้ว หึหึ" ทำไมยัยนั่นต้องยิ้มซะขนาดนั้นด้วยนะ ลางสังหรณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยแฮะ
ยัยนั่นเริ่มเลี้ยงลูกเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฉันก็ตั้งท่ารับอย่างดีเตรียมตัวชู้ตที่เส้นสามแต้ม แต่ระ
หว่างที่ยัยนั่นส่งลูกมานั้น ฉันรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนวิ่งตัดหน้ามารับลูกที่กำลังจะมาอยู่ในมือฉันแล้วเอาไปชู้ตหน้าตาเฉย!!!
"นายแพน! นายจะมายุ่งกับพวกฉันทำไมล่ะเนี่ย ฮะ! ฝั่งตัวเองก็มีไม่รู้จักไปเล่น"
แต่ดูเหมือนฉันจะพูดคนเดียวเลยนะเนี่ย เพราะฉันรู้สึกว่าสายตานายแพนจะจับจ้องไปที่ยัยแพรเน่านั่นที่เดียวเลย แล้วก็ดูเหมือนจะโกรธๆ ด้วยนะ
"นี่นาย! ฉันพูดกะนายอยู่นะ" ฉันเริ่มเสียงดังขึ้นบ้างแล้ว มันไม่มีเหตุผลเลยนะที่อยู่ๆ จะมาตัดหน้าฉันเนี่ย
"..." แต่นายนั่นไม่ตอบแต่พูดเพียงว่า "ซ้อมเสร็จแล้วมาคุยกับพี่หน่อยนะ" แล้วนายแพนก็เดินหนีไปซะเฉยๆ แต่ฉันรู้สึกว่ายัยแพรเน่าตาแดงๆ นิดๆ ด้วยนะ นายคิดอะไรอยู่เนี่ย แพน!!!
"มันเกิดอะไรขึ้นน่ะเติ้ล" พี่กานต์วิ่งหน้าตั้งมาถามเฉยเลย นี่ฉันพูดดังขนาดนั้นเลยหรอ
"ก็นายแพนน่ะสิ อยู่ดีดีก็มาตัดหน้าเติ้ลเฉยเลยอ่ะ เติ้ลโมโหนะเนี่ย ที่ตัวเองไม่มีลูกบาสให้เล่นรึไงนะ"
"เฮ้ย ใจเย็นก่อนเติ้ล" พี่นัทเริ่มพูดขึ้นมาบ้าง เพราะพี่แกเคยเห็นฉันแผลงฤทธิ์แล้วล่ะสิ เวลาฉันโกรธใครก็มาห้ามฉันไม่ได้
"พี่กานต์ เติ้ลกลับบ้านก่อนนะ" ฉันขี้เกียจเจรจากับใครแล้วล่ะ เพราะนิสัยเสียของฉันอย่างหนึ่งคือฉันจะพาลคนอื่นเค้าไปทั่วเวลาฉันโกรธ เลยไม่อยากมีเรื่อง กลับก่อนเลยแล้วกัน
ฉันเดินออกจากโรงยิม แต่ก็สวนกลับพวกหยกทันที มันมองงงๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร คงเพราะเห็นสีหน้าฉัน
ล่ะมั้ง ไว้เดี๋ยวฉันจะโทรฯ เล่าให้แกฟังแล้วกันนะหยก
*************************************
อ๊า ไม่มีคนเม้นท์เลย TTOTT
ยังไงใครที่อ่านโหด เปิ่น ฮาฯ ช่วยแสดงตัวด้วยนะคะ T^T
(หรือว่าไม่มีคนอ่านเลยไม่มีคนเม้นท์ -*-)
งั้นไปแล้วนะคะ บ๊ายบาย
Little deviL
ความคิดเห็น