คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 ทำความรู้จัก!
Chapter 3
ทำความรู้จัก!
“เฮ้ยแก! ฉันยังไม่มั่นใจเลยว่ะ แกให้เวลาฉันน้อยเกินไปน้า ฉันหาคำพูดแบบนั้นไม่ทันง่ะ T__T” คำพูดต่างๆพรั่งพรูออกมาจากปากฉัน ก็จะไม่ให้ฉันโวยได้ยังไงล่ะ แค่คืนเดียวเองนะ! คืนเดียวสำหรับคำพูดบ้าๆนั่น อ๊ากกกก ฉันคิดไม่ออกกกกก
“แกอย่าลืมนะว่าแกเป็นคนนัดเวลา” ยัยวุ้นส่งสายตาทิ่มแทงมาที่ฉันหลังจากชี้ชัดแล้วว่าฉันผิด!
เออเนอะ!! ฉันใจร้อนเกินไปจริงๆด้วย ง่า...
“แต่...แต่ฉันก็ยังไม่พร้อมนี่!!!”
“พูดมากน่ะ! แกพูดเหมือนแกกำลังจะดูตัว =__=” หน้าตาบอกอาการเบื่อหน่ายและเซ็งจัดได้ดีทีเดียวล่ะยัยวุ้น!
“เฮ้อ เลิกทะเลาะกันได้แล้วน่ะที่รัก เดี๋ยวมันโผล่มาไม่ทันได้ตั้งตัวแล้วมาได้ยินอะไรเข้าแล้วจะยุ่ง ทีนี้ล่ะแถต่อไปไม่ได้เหมือนวันก่อนแน่ๆ” เต้ส่ายหัวไปมาแถมทำหน้าเอียนเต็มที่ สงสัยคงจะคิดสภาพวันนั้นล่ะสิ
ขณะนี้พวกฉันกำลังนั่งรอไอ้หน้าหล่อนามว่าซิงเกิ้ลที่บ้านไอ้เต้มันนั่นล่ะ พอดีว่าพี่ชายมันออกไปทำธุระข้างนอกเลยบอกให้มันเฝ้าบ้าน พ่อแม่ของนายนี่ก็พอๆกับป๊ากับแม่ฉันนั่นแหละ ธุรกิจพันล้าน ประจำการที่เมืองนอก เฮอะ! เผลอๆทำมาค้าขายกันเองด้วยล่ะมั้งเนี่ย ก็บอกว่าแล้วสนิทกัน =__=;;;
“ไงเต้ อะ...อ้าวเธอ! ...ซัมวัน?” ตายยากซะจริ๊งพ่อคุณ นินทาปุ๊บโผล่มาให้เห็นหัวปั๊บเลย
“นะ...นาย!!!” ฉันทำเสียงตกใจซะเต็มประดา แหม...เนียนไว้ก่อนสิคะคุณขา
“เฮ้ยๆ ไหนแกบอกว่ายังไม่ได้เตรียมตัวไง” ยัยวุ้นหันมาสะกิดกระซิบถามฉัน
“มันเป็นจริตของผู้หญิงย่ะ!” ฉันยืดอกตอบกลับไป หุๆๆ
แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้มาคนเดียวนะ ผู้หญิงข้างๆเขา...หรือว่าจะเป็น...
“ดีจ้ะ เอ่อ...ฮันนี่มาด้วยอีกคนคงจะไม่เป็นไรใช่มั้ย ^^” ฮะ...ฮันนี่?! เธอ คือ ใคร ?!?!
“อ่า...ฉันแนะนำเลยแล้วกันนะ นี่วุ้น แฟนฉัน นี่ก็ซัมวันเพื่อนสนิทฉันเอง” เต้พูดพร้อมกับชี้ให้ซิงเกิ้ลและฮันนี่ได้เห็นตามลำดับ
“ส่วนนี่ก็ซิงเกิ้ล...กับแฟน” คราวนี้เต้หันมาบอกพวกเรา
แฟน...เธอคนนี้น่ะเหรอ ทำไมฉันรู้สึกแป้วๆยังไงไม่รู้แฮะ
“แหะๆๆ หวัดดีวุ้น หวัดดีซัมวัน...ชื่อน่ารักดีนะ ^^” อ๋อย~ รอยยิ้มพิมพ์ใจไร้ซึ่งพิษสงใดๆ
ตายๆ นี่น่ะเหรอคนที่ฉันจะต้องทำให้เธอถูกทิ้งน่ะ?!
“อื้ม ขอบใจนะ แล้ว...ฉันไม่คิดว่านายจะเป็นเพื่อนกับไอ้เต้นะ” ฉันเปิดบทสนทนากับซิงเกิ้ลทันที ว่าไปตามน้ำแล้วกัน ฉันทำได้แค่นี้จริงๆ T__T
“เช่นกัน โลกไม่ได้ใหญ่อย่างที่ฉันคิดแฮะ” เขายิ้มอย่างน่ารักพร้อมๆกับความคิดของเขา อืม...แปลกดี ‘โลกไม่ได้ใหญ่อย่างที่คิด’ ไอ้คำพูดที่ว่า ‘โลกกลม’ อะไรเทือกนั้นมันเชยสะบัด! เชอะ!!
“อะ...เอ่อ ซิงเกิ้ลกับซัมวันรู้จักกันมาก่อนด้วยเหรอ ^^” ฮันนี่ว่า ทำไมสายตาเธอ...แปลกๆแฮะ ช่างเถอะ ฉันคงคิดมากไปเองล่ะมั้ง
“อื้ม พอดีรู้จักกันโดยบังเอิญ หึๆๆ” หนอยยยยย...ดูเขาหัวเราะเข้าสิ น่าเตะชะมัด!!
“ฮะๆ ใช่ๆ” ฉันรู้สึกว่าตัวเองประหม่าเล็กน้อยน่ะ มัน...เกร็งๆยังไงก็ไม่รู้ หรือเพราะเธอคนนั้น...???
“แฟนนายนี่น่ารักดีนะ ดูใสๆดี ^__^” ยัยวุ้นชมเปาะ นั่นทำให้ฮันนี่ยิ้มอย่างเขินๆ บิดไปบิดมาแบบไม่เกรงใจใคร -__-^
ยัยวุ้น...แกอย่าพยายามยิ้มเลยนะ อย่างฮันนี่น่ะ...รอยยิ้มปราศจากความเลวร้าย แต่สำหรับแกมันรอยยิ้มอาบยาพิษชัดๆเลย!
แต่อย่างที่มันว่าน่ะแหละ ดูใสๆไม่มีพิษภัย อย่างนี้ฉันจะทำร้ายเธอลงเหรอ...แล้วเขาจะทิ้งเธอได้ยังไง
“เรา...เคยเจอกันแล้วเหมือนกันใช่มั้ย?” เขาถามอีกครั้ง แววตาแฝงไปด้วยความสงสัย
ต๊าย!!! หน้าตาใสซื่อจริงๆพ่อคู้ณณณณ ทำเป็นจำไม่ได้
“ช่าย! ตอนที่ฉันไปรอเต้ไง แล้วก็เลยเจอนายออกมาพร้อมเต้ด้วย ก็นั่นแหละ!”
ทำไมฉันรู้สึกว่า...พวกเรากำลังรื้อฟื้นช่วงเวลาที่เจอกันของแต่ละคน -__-^^^
“แล้ว...ฮันนี่เรียนที่เดียวกันกับซิงเกิ้ลรึเปล่า? แหะๆ...พอดีอยากรู้น่ะ” ตอนแรกก็ถามไปเพื่อเป็นข้อมูล(???)น่ะนะ แต่ก็ต้องบอกต่อไปด้วยว่าอยากรู้เพราะสายตาที่เธอส่งมาน่ะสิ มัน...แปลก!
“จ้ะ ฮันนี่เรียนที่เดียวกันกับซิงเกิ้ลเขา ในโรงเรียนน่ะเขาฮ็อทมากเลยน้า คนกรี๊ดกันเพียบเลย >.<” เธอตอบออกมาอย่างน่ารัก...นี่ฉันชมเธอจริงๆนะ! อย่ามองว่าฉันเสแสร้งสิ! -__-++
แต่ขอโทษ...ฉันไม่ได้ถามว่าสถานะความเป็นอยู่ของเขาน่ะ หุๆๆ
ในสายตาฉัน...ฮันนี่เป็นคนน่ารักทีเดียวเชียวล่ะ ผมสีบลอนด์ทองถูกดัดเป็นลอนเข้ากับใบหน้ากลมๆของเธอ ขนตางอนเป็นแพเรียงสวย ดวงตากลมโตใสแป๋ว ปากเล็กจิ้มลิ้ม แถมยังสไตล์การแต่งตัวแนวคิขุอีกต่างหาก ต๊าย!! ตุ๊กตาเดินได้ชัดๆเลย!!!!
แต่ถามหน่อยเหอะ...ที่พวกเธอมาช้านี่เพราะรอยัยนี่แต่งตัวหรือเปล่าฟะ?!
“เอ้อ! แล้วสุดหล่อของเธอวันนั้นนี่อยู่ไหนล่ะ ได้มาด้วยกันรึเปล่า?” หลังจากที่เขาคุยกับโปเต้อยู่สักพักก็หันมาถามฉัน
“เหอะๆ...สุดหล่อวันนั้นก็คนที่นายพูดด้วยเมื่อกี้นั่นแหละ มันหล่อตรงไหนฟะ! หน้าตาไม่เห็นเหมือนอย่างที่เสียงเรียกเข้ามันว่าเลย” ฉันบ่นออกมาอย่างหมั่นไส้เมื่อนึกถึงตอนนั้น
“นี่แก! ถึงเต้เขาจะไม่หล่อในสายตาเธอ แต่ก็ที่สุดสำหรับฉันน่ะยะ โฮะๆๆ” ยัยวุ้นตอบออกมาอย่างหน้าตาเฉย แกแน่มากวุ้น...มันหล่อ เหอะ...หล่อมากกกกก
“แฮะๆ ฮันนี่ว่าเต้ก็ดูดีออกนะ ^^” ฮันนี่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจริงใจ ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ
และแล้วเกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ...แล้วฉันก็รู้สึกได้ถึงอาการหึงหวงของซิงเกิ้ลและวุ้น แต่รู้สึกอาการของซิงเกิ้ลจะหนักกว่าแฮะ คนที่ลำบากที่สุดตอนนี้ก็คงไม่พ้นไอ้เต้มันล่ะ น่าสงสารซะจริ๊ง!
“เอ่อ...ฉะ...ฉันก็ว่างั้นนะ ถ้าตัดหัวออกน่ะ มันจะดูดีมากเลย...เนอะๆ” ฉันพูดติดตลก เผื่อว่าบางทีบรรยากาศมันอาจจะดีกว่านี้...
แต่ไม่เลย มันทำท่าจะแย่กว่าเดิมอีก!! TTOTT
“ง่า...วุ้นๆ เอ่อ...แกไปกินน้ำเป็นเพื่อนฉันหน่อยดิ นะๆๆ” ลากยัยวุ้นออกมาอย่างนี้คงจะดีกว่าซะล่ะมั้ง T^T
หลังจากที่ลากมันออกมาได้ฉันก็ถอนหายใจทันที ทำให้ยัยวุ้นเลิกคิ้วถาม
“แกลากฉันออกมาทำไม” ยัยวุ้นถามเสียงเย็น
“กะ...ก็ ฉันหิวน้ำน่ะ แหะๆ” ฉันรีบเดินไปหาน้ำในครัวทันที
“แกมาเองได้แล้วแกลากฉันมาด้วยทำไม”
“ง่า...” เกิดอาการชะงักเล็กน้อยค่ะ มันคิดอะไรของมันอยู่เนี่ย โฮ...TOT น่ากลัวเป็นที่สุด!!!
“แหะๆ แกคง...ไม่ได้หึงฮันนี่หรอกใช่มั้ย” ฉันถามออกไปในที่สุด
“เออ! หึงมากด้วย ชมแฟนฉันซะออกนอกหน้านอกตา จะให้ฉันคิดยังไงฟะ!”
“แหมแก! ก็ฉันว่าไอ้เต้มันไม่หล่อ ชีเลยสนับสนุนแกอีกแรงไง ประมาณว่าคนดีน่ะคนดี เขาไม่ได้คิดอะไรเกินเลยหรอกน่า มีนายซิงเกิ้ลอยู่แล้วทั้งคน”
“เออ! งั้นก็แล้วไป เฮอะ ว่าแต่แกเหอะ ออกรับซะขนาดนี้ แกคิดจะล้มเลิกแผนเหรอไงวะ” ตอนนี้คิ้วของยัยวุ้นแทบจะผูกเป็นโบว์ได้แล้วล่ะ
“เปล่า!!! ก็...ก็แค่...อะไรวะ ไม่รู้เหมือนกันวุ้ย ฉันรู้สึกว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น...ก็แค่นั้นแหละ” ทำไมฉันนางเอกแบบนี้! ^O^
“งั้นเหรอ...ช่างเถอะ น้ำน่ะกินเสร็จรึยัง ออกไปข้างนอกกันได้แล้ว”
ฉันล้างแก้วที่เพิ่งจะใช้ไปเมื่อกี้นี้แล้วเดินตามยัยวุ้นออกมา รู้สึกว่าสถานการณ์จะกลับคืนสู่ภาวะปกติแล้วล่ะมั้งเนี่ย
“ว้าย! นี่มันก็จะเย็นแล้ว ฮันนี่ต้องกลับก่อนนะ เดี๋ยวคุณแม่จะว่าฮันนี่เอา T^T” ฮันนี่เบะปากเมื่อพูดถึงแม่ของเธอ
“งั้นฉันไปส่งเธอแล้วกัน” ซิงเกิ้ลทำท่าจะลุกขึ้นแต่ก็ฮันนี่ก็ขัดเขาก่อน
“ไม่เป็นไรหรอก คุยกับเพื่อนๆต่อเถอะ เดี๋ยวฮันนี่กลับเองได้ ^^”
แหม...ช่างแสนดีซะเลื้อเกิน น่าเอ็นดูซะจริง
“เอางั้นเหรอ อย่างนั้นก็ได้ กลับดีๆล่ะ ถึงบ้านแล้วโทรมาด้วยนะ บ๊ายบายครับ”
“บายค่ะ จุ๊บ!”
กึ่ก! ก่อนลามีการหอมแก้มกันด้วยวุ้ย แต่ทำไมมันถึงทำให้ฉันชะงักได้ขนาดนี้นะ เพราะอะไรล่ะ?! ทั้งๆที่ฉันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรด้วยอยู่แล้วนี่นา
“เฮ้อออออ” ซิงเกิ้ลถอนหายใจออกมาเมื่อแน่ใจว่าฮันนี่เดินผ่านไปได้ระยะนึงแล้ว
“ถอนหายใจอะไรของนายน่ะ ระวังๆหน่อยสิ เดี๋ยวข้าวของปลิวกระจายตามลมหรอก” ฉันแขวะออกมาอย่างอดไม่ได้ อะไรฟะ! พอแฟนไปแล้วทำท่าเหมือนโล่งใจซะงั้น...หรือหนักใจง่ะ =__=;;;
“เธอก็เว่อร์ไป ช่วงนี้ฉันกับฮันนี่ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่น่ะ คิดแล้วก็เหนื่อย เฮ้อ!” เอ๋...ไม่ค่อย...ลงรอย
ฉันส่งสายตาไปให้วุ้นเป็นเชิงว่ารู้กันก่อนจะถามเรื่องที่เขาว่ามานั่นล่ะ
“ทำไมล่ะ...เล่าออกมาให้พวกฉันฟังได้นะ เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง” โฮะๆๆ ฉันเพิ่งคิดออกมาสดๆเมื่อกี้นั่นล่ะ เจ๋งล่ะสิ ฮี่ๆ
“อืม...ฉันรู้สึกว่าฮันนี่เขาเปลี่ยนไปน่ะ แต่เปลี่ยนยังไงฉันก็พูดไม่ถูกเหมือนกัน มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ประมาณนั้นน่ะ”
โห!!! อะไรจะขนาดน้านนนน
“แกแน่ใจว่าเขาเปลี่ยน ไม่ใช่แกเหรอที่เปลี่ยน...?” มานิ่งๆแต่เฉียบมาก...ไอ้เต้
“จะบ้าเหรอ ฉันเปลี่ยนที่ไหนกัน ฉันก็ยัง...อืม...รักเขาเหมือนเดิม เขาเองนั่นล่ะที่เปลี่ยน ฉันรู้สึก...ห่างเหิน ว่าอย่างนั้นก็ได้มั้ง”
“ห่างเหินเหรอ...ยังไงล่ะ” วุ้นพยักหน้าหงึกๆแสดงให้เห็นว่าเธอก็อยากรู้เหมือนกัน
“ก็...การกระทำ การแสดงออก...ล่ะมั้ง” เขาตอบออกมาอย่างไม่แน่ใจ
“นายอย่ามาม้งมามั้งเลยดีกว่า นายเองก็ยังไม่แน่ใจ แล้วนายพูดออกมาได้ไงว่าเธอเปลี่ยนไปน่ะ” เป็นไง?! สุดยอดเลยฉัน โฮะๆๆ ^O^
“ใช่ๆ นายคิดมากไปเองรึเปล่า หรือบางทีนายอาจจะมองเธอในแง่ร้ายเกินไปก็ได้ เป็นแฟนกันอยู่ดีๆเกิดค่อนแคะอะไรกันขึ้นมาตอนนี้” ยัยวุ้นผสมโรงด้วยอีกคน
“ทางที่ดีนายควรไปนั่งคิดทบทวนกับสิ่งที่นายบอกว่า ‘เปลี่ยนไป’ จะดีกว่านะ ทิ้งไว้อย่างนี้นานๆมันคงจะไม่ดีเท่าไหร่” เต้ก็ด้วยอีกคน
“พวกเธออย่าทำให้ฉันเครียดสิ ซีเรียสชะมัด!” เขานั่งเท้าคางกับโต๊ะ
ซีเรียสชะมัดงั้นหรอ?! พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงกันน่ะ
“นายเองนั่นแหละพาพวกฉันเครียด! เฮอะ พูดมาได้” ฉันเกิดอาการหมั่นไส้ตานี่จริงๆ
“ชิชะ เถอะน่า!” เขาบ่นออกมาแบบได้อารมณ์สุดๆ
“หุๆ สองคนนี้ต้องแตกกันในเร็ววันนี่แหละ” วุ้นใช้ศอกกระทุ้งสีข้างของฉันแล้วกระซิบ
“เก็บอาการหน่อยดิแก อยากให้เขารู้หรือไงว่าเราคิดจะทำอะไรน่ะ” ฉันกระซิบกลับ
...ทำอะไรน่ะ?! ฮี่ๆๆ
“เฮ้อออออ!” นายซิงเกิ้ลถอนหายใจออกมาอีกครั้ง
“เฮ้ออออออ!” ทีนี้ก็ตาของไอ้เต้
“ฮะ...เฮ....” ในขณะที่วุ้นก็กำลังจะหอนหายใจตามกระแสเพราะมันสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดพร้อมที่จะปล่อยออกมาเต็มที่
“หยุดเลย! เดี๋ยวหลังคาบ้านปลิว -__-^^^”
“ง่า คนอื่นไม่เห็นขัด ขัดฉันคนเดียว เชอะ! T___T”
เราคุยกันต่อไปสักพัก เรื่องสัพเพเหระขุดมาพูดจนหมด หลังจากนั้นประมาณยี่สิบนาทีท้องฟ้าก็เริ่มออกสีส้มแดง เป็นสัญลักษณ์ว่าเราควรจะกลับบ้านกันได้แล้ว
ทุกๆคนบอกลาแล้วแยกย้ายกันกลับถิ่น เต้เดินมาส่งที่หน้าบ้านตามมารยาทการส่งแขก พอกลับถึงบ้านก็ตามเคย เจ๊ซักไซ้ฉันอีกจนได้ เฮ้อ!
“ไปไหนมายะ กลับบ้านซะเย็นเลย” เจ๊พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะกระแทกกระทั้นเล็กน้อย แต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใย
“แหะๆๆ ไปบ้านไอ้เต้มาน่ะ”
“ต๊าย!!! ริอาจจะไปแย่งแฟนชาวบ้านเขาเหรอยะ แถมยังเป็นแฟนเพื่อนด้วย โฮะๆๆ” เจ๊พูดขำๆ
“ตลกกินสิ ยัยวุ้นก็ไปย่ะ มันไม่ปล่อยให้ฉันงาบได้หรอก แต่ถ้าฉันมีโอกาสฉันก็ไม่เอามันอยู่ดีแหละ ฉันรู้จักมันหมดทุกด้านแล้ว ด้านดีด้านชั่วเห็นมาเองกับตา ใครจะไปหลงมันลง ฮ่าๆๆ” ฉันใส่ไปไม่ยั้งพลางกลั้วหัวเราะ
“เอิ๊กๆ แล้วไปทำอะไรล่ะนั่น เจอกันที่โรงเรียนยังไม่พอเหรอไง”
ชิบเป๋ง!!! ลืมนึกไปเลยข้อนี้ อา...ไปทำอะไรดีๆๆ อ๊ากกก TOT
“อะ...เอ่อ...ไปทำรายงานน่ะ พอดีวันนี้มีงานกลุ่ม บ้านเต้มันมีหนังสืออยู่เลยไปดูๆเผื่อว่าจะใช้ได้”
แหม...คราบเด็กเรียนเกาะหนึบ โฮะๆ
“อ่ะเหรอ!? แล้วทานข้าวเย็นมารึยัง? ฉันทำปลาทอดเก็บไว้ให้ในครัวน่ะ จะกินก็อุ่นเอาแล้วกัน ฉันเข้าห้องละ” เจ๊พูดเสร็จสรรพก็ย่างก้าวเข้าห้องของตัวเองทันที
“เฮ้อ!!! ถ้าปีนี้ฉันไม่ได้รางวัลออสการ์ฉันจะไปทิ่มตากรรมการ! -__-+++” ปากฉันก็บ่นพึมพำ แต่มือควานหาของกินในครัวแล้ว ฮ่าๆๆ
ล้างจานอะไรเสร็จเรียบร้อยก็ถึงตาฉันกลับเข้าห้องตัวเองเหมือนกันล่ะ แล้วจัดการปิดประตูลงกลอนห้อง อย่าสงสัยว่าจะล็อคทำไม...แค่ต้องการความเป็นส่วนตัวเท่านั้น! คิดอะไรกันอยู่~ เมื่อหันหลังกลับมาพลันสายตาก็ไปเจอะเข้ากับอุปกรณ์อีเล็คทรอนิกส์ที่ปัจจุบันคนทั่วโลกได้ใช้กันอย่างแพร่หลาย ใครไม่เคยเห็นเรียกได้ว่าชนบทมากเคอะ!~
เหมือนมีแรงดึงดูดอะไรสักอย่างจากคอมพิวเตอร์ ยืนตัดสินใจสักพักสมองก็สั่งการให้เปิดมันทันที!
หึ! ทำความรู้จัก...ใช่! ฉันต้องรู้จักนายให้มากกว่านี้ ฮี่ๆๆ
หลังจากนั้นฉันก็เลื่อนเม้าส์ไปคลิกที่โปรแกรมต่ออินเตอร์เน็ตทันที เมื่อป๊อปอัพที่สตาร์ทเมนูบาร์เด้งขึ้นมาชี้ให้เห็นว่าได้ต่อเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ใช้มือซ้ายหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางไว้อยู่บนโต๊ะคอมพ์แล้วบรรจงกดไล่ชื่อของเป้าหมายทันที
อ่ะฮ้า! ใช่เลย เจอแล้ว หุๆๆ
ฉันกดปุ่มโทรออกอย่างไม่ลังเล เจ้าของเบอร์มีความทันสมัยเล็กน้อยเพราะเลือกใช้คอลลิ่งเมโลดี้ในการรอสายซะด้วย อ๊ะ! รับแล้ว
“ว่าไงยัยบ้า คิดถึงฉันหรือไงฮะ! เสียใจนะ ฉันมีเจ้าของซะแล้ว ฮี่ๆๆ” ปลายสายตอบมาด้วยน้ำเสียงกวนส้นเท้าอย่างแรง
เหอะ! คิดถึง! เท้าฉันคิดถึงหน้าแกมากเลย!
“หุบปากซะไอ้หน้าขนม ฉันมีไรจะถามแกหน่อย เลิกเพ้อเจ้อซะที” ถูกต้อง! เป้าหมายที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหน เพื่อนสนิทฉันเอง ไอ้โปเต้!
“เชอะ! แหย่หน่อยทำไปโมโห อ่ะ...มีไรก็ว่ามา คนหล่อไม่มีเวลาสำหรับคนขี้เหร่นักหรอกนะ”
กรอด....คนขี้เหร่งั้นเหรอ?!
“แก๊!!! ใครขี้เหร่ยะ ฉันไม่สวย ไม่น่ารัก ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันหน้าตาไม่ดีนะเฟ้ย เขาเรียกว่าดูดีแต่ไม่ถึงกับสวรรค์! เข้าใจมั้ย?! ดูดีมีสไตล์ในแบบของฉันเองน่ะ?! เฮอะ! ถ้าคำถามที่ฉันจะถามแล้วมีคนตอบได้นอกจากแกฉันจะไม่ลังเลเลยว่าจะไปถามคนอื่น!!! พับผ่า!” เหนื่อยค่ะ!!!
“เลิกพ่นไฟซะทีเถอะยัยซัมวัน มีอะไรก็ว่ามา ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้าย” แน่ะ! มีขู่แฮะไอ้นี่
“ฉันจะถามว่านายมีเมล์ของนายซิงเกิ้ลมั้ย?” ฉันถามออกไปในที่สุด
“มีน่ะมี แต่จะเอาไปทำไมวะ”
ถามทุกเรื่องเลยวุ้ยไอ้นี่! =__=;;;
“จะเอาไปแอดน่ะสิ ถามโง่ๆละแก แล้วเลิกคิดเพ้อเจ้อนะ ฉันไม่คิดจะงาบหมอนั่นหรอก ยังมีผู้ชายหล่อๆอีกเยอะ หึๆๆ” ...ทั้งโลกน่ะเยอะ แต่ในชีวิตฉัน...มันน้อยมากเลยล่ะ TT___TT
“อ่ะเหรอ? เยอะไม่เยอะไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่มีคนเอาแกอ่ะ โฮะๆๆ รอสักครู่ ขอหาในลิสต์ก่อน”
หลังจากที่เต้หายไปได้สักพักก็กลับมาพร้อมกับเมล์ของนายซิงเกิ้ลดั่งที่ใจฉันต้องการ ฉันจดมันลงบนกระดาษที่วางเกลื่อนกลาดบนโต๊ะคอมพ์
“แกนี่ก็บ้านะ ไหนๆจะออนแล้วทำไมต้องโทรมาถามด้วยฟะ บ้านเปิดกิจการองค์กรโทรศัพท์หรือไงมิทราบ” เต้ถามออกมาหลังจากที่บอกเมล์เรียบร้อยแล้ว
“เออว่ะ! ฉันลืมน่ะฉันลืม อีกอย่าง...ในเอ็มมันคาดคั้นไม่ได้เว้ย ไม่รู้ว่าคู่สนทนาอยู่หน้าคอมพ์หรือเปล่า หรือแค่ออนทิ้งไว้! เห็นมั้ย?! รอบคอบใช่มะ โฮะๆๆ ถ้าโทรจิกอย่างนี้ฉันต้องได้เมล์แน่นอนภายในเวลาไม่นาน กรั่กๆๆ” ฉลาดล้ำจริงๆฉัน
“ยัยบ้า! งั้นเจอกันในเอ็มแล้วกัน สวัสดี!”
“สะ...”
“ตู๊ดๆๆๆๆ” เสียงสัญญาณดังแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะลามันซะอีก เฮอะ!
ฉันจัดการออนไลน์โปรแกรมเอ็มเอสเอ็นทันที นี่ก็เป็นอีกหนึ่งโปรแกรมที่คนใช้กันทั่วโลก! ใครไม่รู้จัก...ชนบทค่ะ!!!
(ใครที่ไม่ได้ใช้แล้วมีโอกาสได้มาอ่านนิยายเรื่องนี้ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ค่ะ! ใส่มันเข้าไปเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่าน เอิ๊กกก! T/l\T)
ฉันแอดเมล์ที่ได้มาเมื่อสักครู่ลงไป นาทีสองนาทีต่อมาก็มีป๊อปอัพเด้งขึ้นมาว่าเมล์นั้นออนแล้ว! นั่นก็หมายความว่าไอ้เต้ไม่ได้บอกเมล์มั่วน่ะสิ
แน่นอน! สิ่งที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ก็คลิกสิคะ! คลิกที่ชื่อเมล์ของตานั่นนั่นแหละ ต้องเซย์ไฮกันหน่อย ^O^
$omEoNe says: สวัสดี! นั่นใช่ซิงเกิ้ลรึเปล่าคะ?
เอาเถอะ...สุภาพเหลือเกินฉัน _ _” กันแป้กค่ะ ฮ่าๆ เกินเจ้าของเมล์นี้ดันเป็นตาแก่ลงพุงจะทำยังไงล่ะ ใครจะรับผิดชอบ?! เฮอะ!
SiNgLe says: ครับ...แล้วนั่น...???
นายนั่นพิมพ์ไว้แค่นั้นเป็นเชิงให้ฉันแนะนำตัวเอง
$omEoNe says: ฉันเอง ซัมวัน
SiNgLe says: อ้อ! นึกว่าใครซะอีก
ห้านาทีผ่านไป...ทุกอย่างเงียบสงัด เขาไม่คุยมา ฉันไม่ได้ทักไป การสนทนาชะงักลงแค่นั้น...
เฮอะ! ไร้มนุษยสัมพันธ์สิ้นดี!!
$omEoNe says: นายทำอะไรอยู่น่ะ? ทำไมเงียบไป
ช่างเป็นประโยคที่แสนธรรมด๊าธรรมดา จะให้ฉันทำยังไงล่ะ ฉันนึกไม่ออกว่าจะคุยอะไรนี่นา T___T แค่ฉันคิดได้ว่าต้องตีสนิทก็ถือว่าเก่งแล้วนะ TT___TT
SiNgLe says: เธอนั่นแหละไม่คุย เธอเป็นคนทักฉันนี่นา
=[]=;;; หนอย!! มีย้อน เชอะ T^T
$omEoNe says: แล้วนายจะพูดอะไรหน่อยไม่ได้เลยเหรอไงเล่า ฉันทักก็ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องชวนคุยเสมอไปนี่นา หรือนายไม่อยากคุยกับฉัน
มารยาหญิงค่ะ! ใส่เข้าไป ทำให้รู้สึกผิดไปเลย หุๆ
SiNgLe says: เอ้า! เป็นงั้นไป ขอโทษคร้าบบบบ ทีหลังจะไม่เงียบแล้วคร้าบบบบ
$omEoNe says: ฮิๆๆ ดีมากกก แล้ว...ตอนนี้เรียนอยู่โรงเรียนอะไรนะ ฉันลืมถามไปเมื่อกี้
SiNgLe says: อ้อ! แถวๆโรงเรียนเธอนั่นแหละ ลองคิดดูสิว่าคนหล่อหน้าตาดีมีเสน่ห์อย่างฉันจะอยู่โรงเรียนอะไร ฮี่ๆ
เหอะ! ทำไมผู้ชายที่ฉันรู้จักทุกคนจะต้องหลงตัวเอง!!!
$omEoNe says: ก็บอกมาเซ่ โรงเรียนแถวนั้นไม่ใช่น้อยๆนะยะ
SiNgLe says: เชอะ! บอกก็ได้ง่ะ อย่าดุนักสิ ฉันกลัวนะ TTOTT
นี่ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ...=__=;;;
$omEoNe says: เดี๋ยวจะดุจริงๆคอยดู ถ้านายยังไม่เล่นตัวไม่บอกฉันอยู่อย่างเนี้ย
SiNgLe says: ป๋ม ขอ โทษ ครับ!!! T^T ป๋มอยู่บางกอกอินเตอร์เนชั่นแนลวิทยาครับ!!! เครือเดียวกันกับเธอนั่นแหละ
เอ่อ...บางกอกอินเตอร์เนชั่นแนล...มันจะดูหรูไฮมากถ้าไม่ต่อท้ายด้วย...วิทยา!!!
$omEoNe says: ฉันล่ะอยากรู้ว่าใครเป็นคนตั้งชื่อโรงเรียนนายจริงๆ
SiNgLe says: เห็นด้วย! ฉันอยากย้ายโรงเรียนหนีจริงๆ ให้ตายเหอะ!
$omEoNe says: มีปัญญาก็ย้ายสิยะ ฮ่าๆ มาโรงเรียนฉันสิ ชื่อดูดีมีเครดิตม้ากมาก!
SiNgLe says: ไม่ต่างจากฉันนักหรอก พึงสังวรไว้ด้วย! หึๆๆ
หึๆๆ ใครบอกกันว่าชื่อโรงเรียนฉันลาวพอๆกับหมอนั่น ชื่ออะไรไม่สำคัญหรอก มันอยู่ที่คุณภาพ! ยูโน!~ สงสัยกันเหรอคะว่าชื่อโรงเรียนอะไร...เมื่อต้องการก็จะสนองให้ค่ะ...อเมริกันอินเตอร์เนชั่นแนลวิทยา สังเกตมั้ยคะ! มันเปลี่ยนแค่คำหน้า ฉันอยากไปปาดคอคนตั้งชื่อโรงเรียนจริงๆ T^T ขอหน่อยเหอะ! ชื่อหรูๆไม่ชอบ ลงท้ายด้วยสะคงสคูลมันจะดูดีมาก ทำไมต้องมาลงท้ายด้วยวิทยาคะ! TOT
SiNgLe says: คุยกับเธอแล้วสนุกดีแฮะ คุยเป็นชั่วโมงก็ไม่เบื่อ เธอทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดเลยแฮะ
เอิ๊ก!!! อย่างงั้นเหรอจ๊ะ?! ฉันก็มีเสน่ห์ชิมิ โฮะๆๆ
$omEoNe says: อ่าเหรอ...แหมๆๆ มันเป็นเรื่องธรรมดาของคนสวยน่ะ ฮี่ๆ
SiNgLe says: ฟังฉันพูดให้จบก่อนสิ ฉันหมายถึงเธอชวนฉันคุยตลอดเลย แถมยังพูดอะไรโก๊ะๆตั้งเยอะแยะ จะไม่ให้ฉันขำได้ยังไง ฮะๆๆ
$omEoNe says: เชอะ! ฉันงอนแล้วนะ T^T โกรธด้วย!
SiNgLe says: ...เอาสิ คิดว่าคนหล่อจะง้อเหรอ ^O^
แง้ T^T โดนคนหล่อทำร้ายจิตใจ แล้วดู...ดูเขาพูดเข้า จะไม่ง้องั้นเหรอ...ฉันไม่คุยก็ได้ แง้ TOT~
ห้านาทีผ่านไป...ไร้ปฏิกิริยาทางเคมี เอ้ย! ไร้ปฏิกิริยาใดๆทั้งสิ้น! แถมยังไม่มีทีท่าว่าจะง้ออีกต่างหาก T^T
สิบนาทีผ่านไป...เงียบปัสสาวะ ขอบใจ...ฉันไม่รอนายง้อแล้วก็ได้ T^T
รวดเร็วดั่งใจคิด ฉันปิดโปรแกรมทุกอย่างรวมถึงเอ็มเอสเอ็นแล้วปิดคอมพ์ทันที แต่มาคิดๆดูอีกที...
สรุปแล้วฉันจะงอนเขาไปเพื่ออะไร??? แล้วทำไมเขาจะต้องง้อฉันด้วย ฮะๆ บ้าไปแล้วแฮะ
ระหว่างที่ฉันกำลังนอนเกลือกกลิ้งคิดอะไรเพลินๆอยู่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อเสียงเรียกเข้ามือถือฉันดังขึ้น...จะไม่ให้ฉันชะงักก็ไม่ได้ล่ะ ลองฟังเสียงของมันดูสิ!!!
~ยัยขี้เหร่รับโทรศัพท์ด่วนนนน ถ้าไม่รับจะแช่งให้ทุเรศกว่าเก่าอีก~
ดูมันทำ!!! แถมยังเป็นเสียงที่ฉันคุ้นหูดีอีกต่างหาก มันมาเป็นคู่! ไอ้เต้กับยัยวุ้น!!! เจอเมื่อไหร่สองคนนี้คอต้องขาด ฮึ่ม!
“สวัสดี!!!” ฉันรับโทรศัพท์ด้วยความหัวเสีย แทบตะคอกปลายสายเลยล่ะมั้งเนี่ย
หวา...ลืมดูว่าใครโทรมา T___T
“อะ...เอ่อ เธอยังไม่หายงอนฉันอีกเหรอ โกรธฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ” น้ำเสียงของปลายสายแฝงไปด้วยความเศร้า ฟังดูหงอยๆพิลึก
ว่าแต่...! คนที่ฉันงอนเมื่อกี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...
นายซิงเกิ้ล!!!
------------ To be continue --------
กร๊ากๆๆๆ ค้างคา! หุๆ จุดประสงค์ค่ะ >O<
รีบมาอัพให้ก่อนมันก็เป็นแบบฉะนี้แล ก๊ากกกกก
ทนค่ะทน =__=;;; แจ้งข่าวเรยยย
วันที่ 3-6 ปุ้ยจะไม่อยู่นะคะ เพราะฉะนั้นก่อนหน้านี้อาจจะ...อาจจะ –O-;; อาจจะมาอัพให้อีกสักตอนก่อนไป 5555+
แล้วยังไงเจอกันค่ะ >.<
เม้นท์ให้ด้วยน้า เดี๋ยวหมดกำลังใจไม่แต่งต่อซะดื้อๆเน่อ!!! ก๊ากกกก
$m[i]LeYz dEviL
ความคิดเห็น