คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 เจ้าปุกปุย
Chapter 9
เจ้าปุกปุย
ผ่านไปได้สามชั่วโมงแล้วหลังจากที่ทิ้งเขาไว้คนเดียวอย่างนั้น ท้องฟ้ายามราตรีถูกแต่งแต้มด้วยดวงดาวอยู่ประปราย แสงจันทร์อ่อนๆสาดส่องไปที่พื้นเบื้องล่างชวนให้รู้สึกเปล่าเปลี่ยวควบคู่กับสายลมที่พัดมาเอื่อยๆช่วยบรรเทาความร้อนได้บ้าง แต่ก็แค่เปลือกนอก ภายในใจยังว้าวุ่นกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็น
เขาจะเป็นอะไรมั้ยนะ...?
ถึงแม้เขาจะบอกออกมาเองว่าจะอยู่คนเดียว แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเขายังอยู่ดีหรือเปล่า ด้วยความที่เขาเป็นคนค่อนข้างคิดมากกับเรื่องพวกนี้ก็ยิ่งทำให้เป็นห่วงหนักไปใหญ่ ตอนแรกก็คิดจะโทรไปถามไถ่อยู่หรอก แต่พอนึกถึงตอนที่เขาปฏิเสธก็ต้องหยุดคิดไว้แค่นั้น
ถ้าเขาอยากจะระบาย...ก็คงจะติดต่อมาเองล่ะมั้ง
ฉันเดินกลับขึ้นมาที่ห้องของตัวเองหลังจากที่นั่งตากลมอยู่พักใหญ่ๆ จัดการเปิดโคมไฟแล้วเดินไปปิดสวิตช์ไฟห้องด้วยความเคยชินแล้วเอี้ยวตัวไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาก่อนจะล้มลงนอน ก็ต้องตกใจเห็นว่าซิงเกิ้ลโทรเข้ามาได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว
หรือตอนนี้เขาต้องการที่พึ่ง....?
ฉันรีบกดโทรกลับไปทันทีโดยไม่ทันได้คิดอะไรก่อน น้ำเสียงของเขาที่ฟังจากการรับโทรศัพท์แล้วมันแย่ไม่ใช่น้อย
"พร้อมจะเล่าให้ฟังหรือยัง" ฉันถามออกไปเสียงเรียบ
เมื่อไร้วี่แววของคำตอบ เราทั้งสองก็ต่างเงียบ รู้สึกได้ว่าความเครียดค่อยๆก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ
สามนาทีต่อมาเขาก็ปริปากออกมาในที่สุด
"ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้วล่ะ" เขาพูดออกมาเสียงแผ่ว
"ทำไมล่ะ ได้เคลียร์กันเรียบร้อยหรือยัง รู้รึเปล่าว่าพูดอะไรออกมาน่ะ" ฉันถามเสียงเครียด
"พรุ่งนี้วันเสาร์ว่างใช่มั้ย ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเล่าเท่าไหร่ แค่อยากโทรมาพูดอะไรนิดหน่อยนะ"
"ฮะ? ก็ว่างนะ ทำไมล่ะ"
"ออกมาเจอหน่อยสิ แล้วจะเล่าให้ฟังทั้งหมด เธอจะเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่าง เธอจะรู้เหตุผลว่าทำไมฉันถึงพูดออกไปแบบนั้น" น้ำเสียงมั่นคงนั้นเจือความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ฉัน
"นายแน่ใจว่านายจะเล่า แปลกนะ โปเต้เป็นเพื่อนนายมาก่อนแท้ๆ เรื่องแบบนี้ผู้ชายด้วยกันน่าจะรู้ดีกว่าฉันนะ"
เขาเงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนจะตอบออกมาเรียบๆ "ฉันไว้ใจเธอ"
ฉันชะงักไปเล็กน้อย หัวใจเต้นผิดจังหวะอยู่ช่วงหนึ่ง เลือดสูบฉีดไปทั่วตัวเหมือนคนเป็นไข้ ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังปกติดีทุกอย่าง ฉันรีบปรับตัวเองให้เป็นดังเดิมก่อนจะเฉไฉไปเรื่องอื่น
คุยกันอีกนิดหน่อยก็นัดเวลาสถานที่ที่จะเจอกันในวันพรุ่งนี้ก่อนจะชิ่ง เพราะอะไรน่ะเหรอ...ฮะๆ ไม่รู้สิ ทำไมฉันรู้สึกประหม่าเวลาคุยกับตานี่ชอบกล...
"อะ...เอ่อ ฉัน...ฉันขอตัวก่อนแล้วกัน วันนี้รู้สึกเพลียๆน่ะนะ พรุ่งนี้ฉันให้เวลานายทั้งวันเลยก็ได้ แต่วันนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ สวัสดี!" ฉันตั้งใจจะชิงกดวางสายเนื่องจากยังงุนงงกับอาการของตัวเองไม่หาย แต่ทว่า...
"พูดแล้วอย่าคืนคำล่ะ...ฝันดีครับ" คำพูดของเขาเหมือนจะชี้ว่าพรุ่งนี้ฉันจะตกอยู่ในกำมือของเขายังไงอย่างงั้น เอาเถอะ...ก็พูดออกไปแล้วนี่
...จะว่าไป ไอ้อาการแปลกๆนี่มันคืออะไร...? ใครช่วยบอกฉันที
"ตายๆๆๆๆ สายแล้วๆๆๆๆ!!!" ฉันพูดพึมพำกับตัวเองอย่างร้อนรน
เมื่อคืนฉันคงจะคิดมากไปหน่อย ฟุ้งซ่านซะเยอะ เป็นเหตุให้ฉันนอนดึกกว่าปกติ ส่งผลให้ฉันตื่นสายไปด้วยเลย!!
"ไง ไม่ให้รออีกสักครั้งชั่วโมงล่ะ หึๆ" เขาพูดเสียงเย็นควบคู่ไปกับแววตาแห่งชัยชนะ
เฮ้ๆ ทำไมต้องชัยชนะ -__-;;
ใช่ค่ะ! ฉันมาเลท...เลทไปแค่ครึ่งชั่วโมงเองน้า TT^TT นอนเพลินไปหน่อย ทำไงได้ล่ะ!? เชอะ! ต้องโทษคนแถวนี้นั่นแหละ ทำฉันสับสนวุ่นวายไปหมด
"มาสายดีกว่าไม่มา...หรือไม่จริง" ฉันยักคิ้วให้เขาอย่างกวนๆ
"ฮะๆ แล้วกินอะไรมารึยัง เดี๋ยวเลี้ยง"
"แหม! กินไม่กินถ้าฟรีฉันแจมอยู่แล้วย่ะ โฮะๆ" ฉันทำมือป้องปากหัวเราะ
เอ...เขาดูสดใสดีนี่นา สรุปแล้ว...เขาทำใจได้เหรอ...?
สุดท้ายแล้วเราก็ไปจบที่ร้านเดิมค่ะ หึๆ ร้านแห่งความทรงจำ! พับผ่าสิ!!! เขาจงใจแกล้งฉันนี่นา! TOT
"ปกติฉันไม่เคยเกี่ยงเรื่องแบบนี้นะ แต่ทำไมต้องเป็นร้านนี้เล่า" ฉันพูดอย่างงอนๆก่อนจะสะบัดหน้าหนี
"ฮะๆ ก็...เดินผ่านแล้วนึกขึ้นได้ ตลกดีเหมือนกันเนอะ" เขาฉีกยิ้มหน่อยๆ แต่...!
"นายมีลักยิ้ม?!?!" ใช่เลย!!! อ๋ายยยย น่ารัก >__<
"เชอะ เพิ่งสังเกตหรือไงเล่า" เขาบ่นอุบ นั่น...! พูดเสร็จก็เชิดหน้า เชอะ! คิดว่าจะง้อเหรอยะ
"ไม่ง้อนะ ฉันไม่ผิด" ฉันยิ้มให้เขาอย่างมีชัย หุๆ
"เชอะ! ง้อก็ไม่มีอ่ะ อย่างนี้ไม่เลี้ยงแล้ว!"
"เอ้า! ได้ยังไงเล่า โอเคๆ...หายงอนน้า ฉันหิวแล้ววว" ว่าแล้วก็อายนะ -*- ง้อผู้ชายเพราะหิว!
เขาพูดพึมพำๆอยู่คนเดียวก่อนจะเดินไปสั่งอาหารให้ฉัน โฮะๆ นอกจากนายนี่จะน่ารักแล้วยังใจดีด้วยนะเนี่ย หุๆ
"กินมูมมามจริงๆ! ผู้หญิงอะไรเนี่ยฮะ? หิวขนาดนั้นเลยเหรอไง ไม่ไหวจริงๆ" เขาส่ายหัวไปมาอย่างระอา ให้ตายสิ! นอกจากความประทับใจเมื่อแรกเห็นก็ชวดไปแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่รอดอีกเหรอเนี่ยฉัน! T^T
"ก็ผู้หญิงแบบนี้แหละน่า เช็ดแล้วๆๆๆ!" ฉันเช็ดปากตัวเองทั้งๆที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเลอะตรงไหน แต่ช่างเถอะ ฉันจะกินต่อแล้ว!
"เอากระดาษมานี่ เดี๋ยวเช็ดให้ กินอยู่ได้" เขาพูดก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ที่ฉันเพิ่งวางแหมะไปเมื่อกี้มาจ่อที่ปากฉัน
"อ๊ายยย ไม่ต้องๆๆๆๆ! กินเสร็จค่อยว่ากัน เช็ดตอนนี้เดี๋ยวกินไปสักพักก็ต้องเช็ดอีก จะทำให้มันยุ่งยากทำไมเล่า"
"รังเกียจฉันล่ะสิ เฮอะ" เขาลดมือลงก่อนจะทำแก้มป่อง
"ฉันบอกว่า กิน-เสร็จ-ค่อย-ว่า-กัน ไม่ได้ยินเหรอไงคะ?!"
ฉันว่าเข้าให้ก่อนจะใช้ส้อมจิ้มไก่ขึ้นมาแล้วยัดใส่ปากเขาทันที ถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้เขาก็ไม่เลิกบ่นน่ะสิคะ!
"รู้มั้ย...แฟนฉันแท้ๆยังไม่เคยป้อนข้าวฉันเลยล่ะ" เขาพูดเสียงแผ่ว แววตาของเขามีแต่ความว่างเปล่า
การกระทำของฉันมันไปสะกิดใจเขาเหรอ...ที่เขาพูดน่ะฮันนี่ใช่มั้ย...?
"ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าฉันจะเล่าให้ฟังทั้งหมด"
ฉันพยักหน้าตอบ เขายิ้มให้ฉันน้อยๆก่อนจะเริ่มปริปาก ...รอยยิ้มเศร้าๆ
"สุดท้ายแล้ว...เขาเลือกที่จะไปจากฉัน" เขาก้มหน้านิ่ง น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเจ็บปวด
ฉันเลือกที่จะเงียบเพื่อรอให้เขาพูดต่อไป เฮ้อออ
"เมื่อวาน...ฉันอุตส่าห์โทรไปถามอีกรอบแล้ว...แต่คำตอบน่ะเหรอ...ฮะๆ"
"..." ฉันนั่งนิ่งรอฟังคำตอบที่ว่า ฉันพอจะรู้ว่ามันจะออกมาเป็นยังไง แต่เหตุผล...ไม่ขอเดา
"เขาบอกว่าอะไรรู้มั้ย ฉันไม่มีเวลาให้เขา... เป็นไง ตลกดีใช่มั้ย ฮะๆ"
"..." มันทำให้ฉันอึ้ง เหตุผลฟังไม่เข้าท่าเอาเสียเลย...ให้ตาย!
"นี่ไม่ใช่ครั้งแรก...ฉันเห็นสองคนนั้นอยู่ด้วยกันหลายครั้งแล้ว เห็นแบบจะๆเลยล่ะ ไม่ผิดคนแน่ๆ เจอช่วงที่กำลังป้อนความหวานให้กัน ยิ้มให้กัน ฉันไม่อยากจะพูดเลยว่า...เขานั่นแหละที่เป็นคนตีตัวออกห่างเอง มันเหมือนกับว่าเขากำลังวิ่งหนีฉัน...ไกลขึ้นเรื่อยๆ..."
"หยุดพูดเถอะ ฉันเข้าใจความรู้สึกของนายดี" ฉันเดินไปนั่งข้างๆเขาเพื่อที่จะปลอบเขาได้สะดวกขึ้น
เมื่อฉันนั่งได้ไม่ทันไรเขาก็โผเข้ากอดฉันทันที เวลานี้จะทำอะไรได้...ฉันกอดเขาตอบก่อนจะลูบหลังเขาไปพลาง
"ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังหลอกตัวเอง...หลอกทั้งๆที่รู้ว่าความจริงมันคืออะไร ทำไมฉันถึงงี่เง่าจัง..." เขายังคงพูดต่อ
"นายยังมีฉัน...อย่าเสียใจไปเลย เขาไม่ดีพอสำหรับนายหรอก ถ้าเขาดีจริง...เขาคงไม่ทำกับนายแบบนี้" ฉันดันไหล่เขาออกก่อนจะยิ้มให้เขา
"ทำไมฉันถึงไม่เจอเธอก่อนนะ...ทำไมฉันไม่ชอบเธอ"
ฉันหัวเราะกับความคิดเด็กๆของเขา แต่ทำไม...ใจฉันถึงเต้นแรงอีกแล้ว แค่คำพูดเพียงคำเดียว...ฉันก็เป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
"ไปเที่ยวกันเถอะ! ฉันไม่อยากคิดอะไรแล้วล่ะ ฮะๆ" เขายิ้มให้ฉันอย่างแจ่มใสก่อนจะดึงให้ฉันลุกขึ้นแล้วตามเขาไป
นี่...นายอย่าลืมสิว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันส่อออกมาทางแววตาหมดแล้วล่ะ นาย...พยายามที่จะลืมมัน ฉันรู้...
"เฮ้ๆ จะพาฉันไปไหนเนี่ยยย ทำไมเปลี่ยนอารมณ์เร็วขนาดนี้!" ฉันว่าก่อนจะดึงให้เขาหยุดลากฉันซะที
"เอ้า! เดินเล่นก็ยังดี เธออยากซื้ออะไรมั้ย วันนี้ฉันก็ว่างทั้งวันเหมือนกันนนน ^O^"
"อืม...ฉันชอบเดินดูพวกของจุกจิกอ่ะ พวกตุ๊กตา อืม...นึกไม่ออกแฮะ เอาเป็นว่าไปดูกัน มันน่ารักดี"
"ไม่เห็นเหมาะกับเธอเลย หน้าไม่ให้ หุๆ" เขาว่าอย่างอารมณ์ดี
"พูดมากเดี๋ยวก็กลับบ้านซะเลย เชอะ!" งอนๆๆๆ TT^TT
"อะไรก๊านนน สายไปแล้วล่ะครับสาวน้อย เมื่อคืนเธอสัญญากับฉันไว้แล้ว วันนี้เธอต้องเป็นของฉัน ฮี่ๆ"
ฉันเลิกคิ้วทันที ไอ้นี่หมายความว่าไง –O-^^
"เฮ้ๆ ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลย ฉันหมายถึง...วันนี้ฉันเป็นคนกำหนดว่าจะทำอะไรดีต่างหากเล่า ถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็อด แค่นั้น...! เธอคิดไปไหนแล้วฮะ โถๆ หน้าก็ออกจะใสซื่อ ไม่น่าเลย" เขาร่ายยาวก่อนจะส่ายหน้า
"อะไรเล่า! ถ้านายไม่พูดฉันก็ไม่คิดหรอก เชอะๆๆๆ!" ฉันงอนจริงๆแล้วน้า พูดอะไรไม่เข้าท่าเลย!
"โอ๋ๆๆ ล้อเล่นคร้าบบบ แฮะๆ คิดมากๆ ไปดูตุ๊กตาก็ได้" เขาโยกหัวฉันไปมาก่อนจะจูงมือฉันไปที่ร้านกิฟต์ช็อปในห้าง
"อ๊ายยย ตุ๊กตาตัวนี้น่ารักอะไรอย่างนี้ >__<" ฉันหยิบมันขึ้นมากอดเล่นเหมือนเด็กๆ
"ขนก็นิ่ม ตัวก็นุ้มนุ่ม กรี๊ดๆ" ฉันยังบ้าไม่เลิก ก็ทำไมเล่า ฉันชอบของฉันนี่นา
"ฮะๆ เธอก็มีมุมน่ารักเหมือนกันเนอะ"
"ฮะ? เมื่อกี้นายพูดอะไรนะ ฉันได้ยินไม่ชัด"
"เอ๊ะ...เปล่านี่" เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เฮอะ...เขานินทาฉันแน่ๆเลย TT^TT
"แต่กระต่ายที่เธอถืออยู่หน้าเหมือนเธอเด๊ะเลย เว้นเสียแต่ว่า...เธอไม่ได้น่ารักเหมือนมันแค่นั้นแหละ กร๊ากกก" ดูมัน! =__=;;;
"เชอะ ไม่น่ารักก็ได้ แต่หูฉันไม่ได้อยู่เหมือนหัวแบบเจ้าตัวนี้นี่นา" ฉันว่าพลางชี้ไปที่หูของตุ๊กตาตัวน้อย
"เธอไม่มีหนวดด้วย ฮ่าๆๆ" เขาหัวเราะขันๆ
...ฉันดูออกนะ ว่านายแกล้งทำเป็นหัวเราะน่ะ...
"ไปร้านอื่นมั้ย นายคง...เบื่อ" ฉันยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะวางตุ๊กตาไว้ที่เดิม ดูก็รู้ว่าเขาพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกเศร้าๆเหงาๆของตัวเองอยู่
"ไม่นี่ แต่ถ้าเธอเบื่อก็เดินไปรอหน้าร้านก่อนแล้วกัน ฉันจะซื้ออะไรนิดหน่อย"เขาดันหลังฉันให้เดินออกไปรอที่หน้าร้านก่อนที่ตัวจะแวบเข้าไปใหม่
เขาจะซื้อไปให้ใครนะ...หรือจะให้ฮันนี่...?
น่าแปลก คิดได้แค่นั้นฉันก็รู้สึกวูบแปลกๆ เกิดอาการเศร้าพิลึก สงสัยฉันจะโรคจิตแล้วล่ะมั้ง...เนอะ
เขาเดินออกมาพร้อมกับตุ๊กตา เขาฉีกยิ้มให้ฉันก่อนจะยื่นให้
"อ้ะ! สำหรับเลขาของผม..."
"เลขา...อะไรของนาย?!" ฉันทำหน้างงสุดขีด ให้ตาย อะไรของหมอนี่นะ
"ก็...! เหมือนที่ปรึกษาไง แฮะๆๆๆ" เขาพูดพลางเกาหัวไปมา
แหม...เข้าใจคิดนี่
"ฉันนึกว่านายจะซื้อให้คนอื่นซะอีก" ฉันก้มหน้าพูดเสียงเบา แต่เหมือนเขา...จะได้ยิน
"อะไรกัน ไม่อยากได้เหรอ ฉันไม่มีคนจะให้แล้ว เธออุตส่าห์ออกมากับฉันทั้งที ต้องมีอะไรติดไม้ติดมือหน่อยสิ" เขาตัดพ้อ
"โอ๋ๆๆๆ เอาสิค้า!~ นายซื้อให้ทั้งทีนี่นา อีกอย่าง...ของน่ารักๆต้องคู่กับคนน่ารักๆอย่างฉันถึงจะถูก อยู่กับนายมันหมองหมดแล้ว โฮะๆๆ" ฉันหัวเราะเหมือนป้าแก่ๆก่อนจะแย่งตุ๊กตาตัวนั้นมากอดรัดฟัดเหวี่ยงทันที ไม่วายเอามาแนบข้างแก้มให้เขาเทียบดูอีกต่างหาก
เขาหัวเราะกับความบ้าของฉัน อืม...ต้องอย่างนี้สิ นายคงไม่รู้ว่าความรู้สึกของนายมันสื่อออกมาทางแววตาเสมอ...เมื่อฉันรู้ว่านายคิดยังไง ฉันก็ยิ่งห่วง นายรู้บ้างมั้ย...?
ตุ๊กตาตัวนั้นมีสีน้ำตาลอ่อนๆ หูของมันก็เป็นสีเดียวกันแต่ออกจะแซมสีขาวหน่อยๆ ที่อุ้งเท้าเป็นสีขาวโพลน ดวงตาใสกิ๊ง ขนหนานุ่มน่าสัมผัส น่ากอด
อ๊ายยยย >__< น่ารักอย่าบอกใคร
"ขอบคุณมากน้า ฉันจะนอนกอดมันทุกวันเลยยย ฉันเคยคิดจะเลี้ยงกระต่ายล่ะ ตัวมันดูเล็กๆ สีก็เหมือนเจ้าตัวนี้เลยนะ" ฉันพูดขึ้นระหว่างที่เดินไปเรื่อยเปื่อย
"เหรอ...มิน่าล่ะ กอดมันจะเป็นจะตาย ดีนะที่มันเป็นตุ๊กตา ถ้ามันเป็นกระต่ายจริงๆฉันเชื่อว่ามันอยู่ได้ไม่เกินหนึ่งวันหรอก มันเฉามือเธอแน่ๆ" เขาพูดอย่างรู้ทัน ให้ตาย...รู้ได้ไงว่าถ้าฉันเลี้ยงฉันจะเล่นกับมันทั้งวันน่ะ?!
"เชอะ...ก็มันน่ารักนี่ ไม่เหมือนนายหรอก" ฉันยิ้มเยาะๆให้เขา
"เอ๊ออออ...ทีใครทีมัน ว่าแต่เธอจะตั้งชื่อให้มันมะ คิดซะว่ามันมีชีวิตจริงๆไง มันดูสมบุกสมบันเหมือนเจ้าของดี เตะยังไงก็ไม่ตายหรอก ฮ่าๆๆๆ"
"อืม...แล้วถ้าฉันเตะนายนายจะเป็นยังไงน้า" ฉันลากเสียงยาวพลางส่งสายตาอาฆาตไปที่เขา
"ให้ตายก็วิ่งไม่ทันฉันหรอก หึๆๆ" เขาบ่นพึมพำๆเสียงเบา แต่ฉันก็ยังได้ยินอีก
"เชอะ ไม่ต้องมาพูด ฉันขี้เกียจวิ่ง เดี๋ยวหอบกินพอดี ว่าแต่...ปุกปุย!! ใช่เลย ชื่อนี้แหละ เหมาะกับมันสุดๆแล้ว >___<"
"ปุกปุยเหรอ อื้ม เหมือนตัวมันเลย ขนเยอะดี แต่ฉันขอกอดมันมั่งสิ" เขาพูดก่อนจะเอื้อมมือมาดึงเจ้าปุกปุยไป
"ไม่ให้ อย่าแย่งไปแบบนี้สิ!" ฉันก็เอี้ยวตัวหนีเขาเหมือนกัน
"แต่ฉันคนซื้อน้า!" เขายังวุ่นไม่เลิก
ฉันเลือกที่จะเขย่งสุดตัวพลางยืดแขนให้ได้มากที่สุด แต่มันก็เป็นความคิดที่ย่ำแย่สุดๆ ด้วยความที่เขาตัวสูงกว่าฉันอยู่มากจึงง่ายต่อการหยิบ
เมื่อเขาดึงเจ้าปุกปุยออกมาได้แล้ว กลับทำให้ฉันเสียความทรงตัวจากการเขย่ง ฉันจะคงจูบพื้นเบื้องล่างเสียแล้วถ้าไม่ได้อกกว้างๆ...ของเขา
เกิดอาการอึ้งกิมกี่ทั้งคู่กับเรื่องที่ไม่คาดฝัน เหตุการณ์ที่ทำให้เราพึงรู้ไว้ว่า...เราอยู่ใกล้กันเกินไป ฉันรู้สึกว่าอุณหภูมิรอบตัวสูงขึ้นผิดปกติ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ มือของฉันก็ดันไปโอบเขาไว้ หูของฉันแนบชิดกับสิ่งๆหนึ่ง...ฟังดูแล้วเสียงของมันดังไม่เป็นจังหวะพอๆกับฉัน เกือบจะพร้อมกันก็เป็นได้ ฉันหยุดความรู้สึกนี้ก่อนจะผละออกจากเขาทันที
"เอ่อ...เธอเอาคืนไปเถอะ ส่วนเมื่อกี้...มันเป็นอุบัติเหตุ" เขายื่นเจ้าปุกปุยคืนมาก่อนจะเบี่ยงหน้าไปอีกทาง สังเกตเห็นว่าใบหูของเขามีสีแดงระเรื่อ
"อะ...อืม จะไปไหนต่อรึเปล่า" ฉันยื่นมือไปรับเจ้าปุกปุยสู่อ้อมกอดก่อนจะถาม
"ไปกินไอศกรีมกัน" ว่าแล้วก็เดินนำไป
ด้วยความที่เขาเป็นตัวสูง ขาของเขาก็ย่อมยาวกว่าฉันเป็นธรรมดา มันยิ่งสร้างระยะห่างระหว่างฉันและเขา...ฉันพูดไม่ได้หรอก คำว่า 'เรา' น่ะ...มันยังเร็วเกินไป...
"นี่...ยืนทำอะไรอยู่ล่ะ ขาสั้นแล้วยังไม่รีบตามมาอีก" เขาเดินกลับมาก่อนจะขยี้หัวฉันซะยุ่งเหยิง
"เป็นอะไรไป...หืม เดี๋ยวยึดเจ้าปุกปุยคืนเลย" เขาว่าก่อนจะฉุดเจ้าปุกปุยแล้ววิ่งหนีไปทางร้านไอศกรีมชื่อดัง
วิ่งไล่กันอยู่นานโขก็ถึงร้านที่ว่านั่น ภายในถูกตกแต่งเป็นโทนสีชมพูขาว การจัดวางต่างๆของเฟอร์นิเจอร์ทำได้อย่างลงตัว ชุดฟอร์มของร้านก็ออกแบบมาอย่างน่ารักเข้ากับร้าน มีเสียงเพลงคลอเบาๆชวนให้รู้สึกสบาย ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นคู่รักทั้งนั้น พนักงานยิ้มแย้มแจ่มใสให้ความต้อนรับเป็นอย่างดี
"บรรยากาศไม่เข้ากับเราสองคนเท่าไหร่เนอะ" เขากลั้วหัวเราะ
"ฉันก็ว่าอย่างนั้น...หวานซะไม่มี"
"รับอะไรดีคะ" พนักงานสาวเดินมาจดออเดอร์ตามหน้าที่
"มะนาวเชอร์เบ็ตสองครับ" เขาสั่งไอศกรีมที่ว่าก่อนจะยิ้มให้เธอ
"รับอะไรอีกมั้ยคะ" พี่พนักงานถาม
"ไม่แล้วครับ ขอบคุณครับ" เขาตอบกลับไปอย่างสุภาพ
"ไม่คิดว่านายจะจำได้ว่าฉันก็ชอบเหมือนนาย"
"ใครบอก ฉันสั่งให้ตัวเองต่างหากล่ะ..." ฉันถึงกับเบะปากกับคำพูดที่ได้รับ
"ล้อเล่น! แฮะๆ ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ วันนั้นเธอทำให้ฉันจำจนตาย เธอสั่งของโปรดตัดหน้าฉันน้า! >__<"
"ฮ่าๆๆ ก็ช่วยไม่ได้ ทีใครทีมัน"
เรากินกันไปเรื่อยๆ หยอกล้อกันไปพลาง เมื่อเช็คบิลเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาตระเวนต่อ
"ทำไมไม่หารฮะ? ทำตัวเป็นป๋าไปได้" ฉันพูดอย่างหมั่นไส้
ก็เมื่อกี้น่ะสิ...เขาเลี้ยงฉันอีกแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบนะ แต่ความเกรงใจที่ถูกอบรมมาแต่เด็กก็ยังพอมีอยู่บ้างเหมือนกัน
"อ้าว! ฉันรู้น่าว่าเธอชอบ ไม่เป็นไรหรอก วันนี้เต็มที่" เขาบอกปัด
"งั้นเที่ยวหน้าฉันเลี้ยงมั่ง ห้ามเถียง!" ฉันพูดแบบเด็ดขาด จะให้เขาเลี้ยงฝ่ายเดียวได้ไง วันนี้เขาเสียไปหลายร้อยอยู่เหมือนกันนะ
"ครับๆๆ คราวหน้าฉันขอสุกี้" เขาพูดอย่างมีชัย
"ให้ตาย! สุกี้หารสอง!! เชอะ!!!" ฉันพูดงอนๆ ทำไมฉันต้องแพ้ตานี่อีกแล้ว T^T
เขาหัวเราะอีกรอบ ระหว่างที่เดินไปเรื่อยๆก็เจอเข้ากับจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ กำลังฉายตัวอย่างของภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง ดนตรีประกอบของมันทำให้ฉันหน้าเสียเล็กน้อย เขามองไปที่มันอย่างไม่วางตา
"กะ...กรี๊ดดด!!!" ฉันกระโดดหลบไปอยู่หลังเขาทันที เมื่อเห็นว่ามีศพหน้าเฟะร่วงลงมาที่พื้น สภาพศพเน่าเปื่อยดูขยะแขยง ผมยาวสยายปิดหน้าปิดตาแลดูน่ากลัว พับผ่า!!! คืนนี้ฉันจะฝันมั้ยเนี่ย! TOT
"อะไร กลัวหรอกเหรอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียง...อ่อนโยน ถ้าฉันไม่ได้เข้าข้างตัวเอง...เสียงเขาเป็นแบบนั้นจริงๆ
"นายดูไปได้ยังไงนะ! สั่นประสาท ฮือ!!!"
"มันไปแล้ว ออกมาจากหลังฉันได้แล่ว" เขาพูดยิ้มๆก่อนจะดึงฉันออกมา
เขารีบพาฉันเดินไปอีกทางทันทีเมื่อรู้ว่าฉันไม่ชอบ มองดูนาฬิกาก็ถึงกับตกใจ เพราะเวลาล่วงเลยมาถึงหกโมงเย็นแล้ว นี่ฉันเดินห้างครึ่งวันเหรอเนี่ย!! ให้ตายเถอะ
"อ๊ากกก หกโมงแล้วๆๆ กลับกันเถอะ"
"...อนุญาตมั้ยคะ" ฉันพูดต่อท้ายด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้นิดๆ
"อนุญาตคร้าบบบ ไป เดี๋ยวไปส่ง" เขาทำหน้าทะเล้น
ฉันไม่ว่าอะไรก่อนจะเดินตามเขาออกไป แต่ก็เหมือนฟ้าไม่เป็นใจ ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เอาแล้วไง...จะกลับยังไงล่ะเนี่ย?!
"ว้า! ตกหนักอย่างนี้เมื่อไหร่จะหยุดล่ะเนี่ย" เขาบ่นอุบเมื่อเห็นสภาพอากาศตรงหน้า
"ไม่รู้เหมือนกัน ไม่ใช่นักพยากรณ์อากาศ เห็นทีจะต้องรอให้ฝนซาลงก่อน" ฉันหันไปพูดกับเขา
"อืม..." เขาไม่พูดอะไรต่อ เหม่อมองไปข้างหน้า ดวงตามีแต่ความว่างเปล่า เห็นอย่างนั้นฉันก็ชะงักเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นดังเดิม
อากาศเย็นลงเรื่อยๆ ฝนยังคงเทกระหน่ำเหมือนฟ้ารั่ว มันทำให้ฉันนึกถึงสิ่งที่ฉันกลัวอีกสองอย่าง...!
"เปรี้ยง!!!"
"อ๊าก!!!" ฉันหันไปฟุบตรงแขนของเขาทันที ให้ตาย! นี่คือหนึ่งในนั้น ไม่นาน...อีกอย่างนึงก็คงจะโผล่มาแล้วล่ะ T^T
"ฮะๆๆๆ" เขาหันมาที่ฉันก่อนจะหัวเราะขันๆ พับผ่า! มันตลกตรงไหน
"หยุดหัวเราะฉันเลยนะ! เชอะ!! กอดปุกปุยก็ได้ TT^TT" ฉันพูดงอนๆก่อนจะก้มหน้าซุกลงกับเจ้าตุ๊กตาขนปุย
"โอ๋ๆ ล้อเล่นๆ" ฉันขยี้หัวฉันอีกครั้ง ไม่ทันที่ฉันจะด่าเขาอีกรอบ...ก็มีแสงสว่างสูบตรงหน้าตามมาด้วยเสียงฟ้าร้องดังเปรี้ยง!
"กรี๊ดดดด!!!!!" ให้ตาย! มันมาอีกแล้ววว TT__TT
"โอ๋ๆๆๆ ให้ยืมแขนอ่ะ ฝนหยุดตกเมื่อไหร่มีค่าใช้จ่ายนะ" เขาพูดยิ้มๆก่อนจะกดหัวฉันให้ซบลงที่แขนของเขา
เสียงฟ้าร้องดังเป็นระยะๆ ด้วยความตกใจทำให้ฉันขย้ำเสื้อเขาจนยับยู่ยี่ไม่มีชิ้นดี เขาก็ลูบหัวฉันไปพลาง ความรู้สึกต่างๆประเดประดังเข้ามาทำให้ฉันรู้สึกสับสนไม่น้อย ไม่เคยมีใครทำกับฉันแบบนี้ ไม่เคยมีใคร...เป็นที่พึ่งพิงให้ฉัน...แบบนี้
"ฝนเริ่มหยุดตกแล้ว ไม่ต้องกลัวแล้วนะ" น้ำเสียงเจือความห่วงใยดังขึ้นข้างๆหู
"อะ...อื้ม" ฉันอ้ำๆอึ้งๆตอบเขาไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นมานั่งตามเดิม แต่ฉันก็ยังจับเสื้อเขาอยู่อย่างนั้น
"ผู้หญิงอะไรกลัวทุกอย่าง ฮะๆ" คำพูดของเขาทำให้ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขากำลังเยาะเย้ยฉัน ถึงจะรู้ว่าเขาพูดเล่นก็ตาม แต่...ความน้อยใจมันมีมากกว่า
"ฉันมันอ่อนแอนี่! นายคงไม่ชอบคนอ่อนแอ" ฉันกระแทกเสียงด้วยความตัดพ้อ
"ฉันพูดเหรอว่าเธออ่อนแอ ฉันพูดหรือยัง...? ฉันว่าน่ารักดีออก มันทำให้ฉันรู้สึกอยากปกป้อง...ใครสักคน" เขายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน
ชีพจรเริ่มเต้นผิดจังหวะอีกครั้ง ใบหน้าเริ่มมีสีแดงระเรื่อ เกิดอาการประหม่าอย่างเสียไม่ได้
ทำไมนะ...ทำไมฉันถึงหวั่นไหวง่ายขนาดนี้
คงเพราะ...ไม่มีคนทำแบบนั้นกับฉัน ใช่...คงจะเป็นแบบนั้น
เรารอจนฝนหยุดตกดีแล้วจึงเดินทางกลับบ้านพร้อมกับหิ้วเจ้าปุกปุยไปด้วย เราไม่ได้พูดอะไรกันตลอดทาง บรรยากาศรอบกายไม่ได้มีความอึดอัดเลยแม้แต่น้อย
ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้สื่อสารกันทางคำพูด...แค่มองตากัน ฉันก็รู้แล้วว่าเขาคิดอะไรอยู่...
----- To be continued ----
มาอัพแล้วว >O< ขอโทษนะคะที่มาอัพช้ามากกกกก (อินฟินิตี้ T^T) แบบว่าคิดพล็อต(ย่อย)ไม่ออกเลยง่ะ แต่ตอนนี้คิดออกแล้วว >__< เลยมาอัพให้ ตอนนี้ก็ยาวได้ใจมากกกกกกกกกกก คิดว่าคงจะถูกใจกันเล็กน้อย ตอนนี้นางเอกแอบแรด =__=;; เอาเถอะ...ถึงจะเอาความกลัวจากตัวเองมาอ่ะนะ 555+ แต่ก็นั่นล่ะ -__-;;; ช่วยไม่ได้ T^T อยากให้พระเอกปกป้องนางเอกนี่นา >///<
เอ้อ มีรูปเจ้าปุกปุยมาให้ดูกันด้วยนะคะ >O< แบบว่าตอนที่แต่งนี่บ้ากระต่ายตัวนี้ม้ากกกมาก (มันมาจากฟอเวิร์ดเมลค่ะ ได้มาอีกต่อนึง หุๆๆ) น่ารักๆๆ อ๊ายยยย
ตอนนี้การบ้านเยอะมากกกกกกกกกกก ไม่ต้องสงสัยกันนะคะว่าทำไมนิยายไม่อัพ หรือเกิดอาการ 'ดอง' กันได้ง่ายๆ - -+ ปุ้ยเรียนคณิตทีไรการบ้านแบบฝึกมาเป็นสิบหน้า คือถ้าเรียนสองหน้าจะได้สิบสี่ คิดดูสิคะว่ากี่เท่า –O-^ คาบแนะแนวก็ต้องเรียนคณิต(แป่ววว ไปขอกันตอนไหนไม่รู้) =__=;; เอาเถอะ...ป๋าแกเต็มใจจะสอน ก๊าก!!
ถ้านิยายใครยังไม่ได้อ่านก็ขอโทษนะคะ T^T ของตัวเองยังไม่รอดเลย - -*
$m[i]LeYz dEviL
ความคิดเห็น