โหด เปิ่น ฮา ชีวิตซ่าๆของยัยบ้าพลัง

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 นี่นายเป็นอะไรเนี่ย 100%

Chapter 5

นี่นายเป็นอะไรเนี่ย

ยัยนี่อ่ะนะที่จะมาเป็นสมาชิกใหม่ของทีมเราอ่ะนะ เฮ้อออ จะรอดเร้อออ ออกจะหน่อมแน้มขนาดนี้จะไหวมั้ยเนี่ย

"ยัยนี่อ่ะนะ น้องไอ้บ้านั่นอ่ะ แล้วอีกอย่าง ติ๋มขนาดนี้จะเล่นบาสเป็นมั้ยนั่น" เฮ้อออ ยิ่งคิดยิ่งร่วง -o-

"ก็เออดิ คนเรามันต้องไม่ดูคนที่ภายนอกว่ะ แกนี่ใช้ไม่ได้เล้ยยย ใครสั่งใครสอนวะ เพื่อนใครเนี่ย" ไทม์ แกอีกแล้วหรอวะเนี่ย มารยาทในการพูดอ่ะ เค้าบอกว่า ห้ามพูดเสียดสีผู้อื่นนะเฟ่ย จำไว้ด้วย

แล้วทุกคนก็ยักไหล่ทำท่าเหมือนฉันไม่ใช่เพื่อนพวกแกงั้นแหละ

"เอ๊ออออ คอยดูแล้วกัน ตอนสอบไม่ต้องมาพูดกันเลยนะ เชอะ" น่าน งอนเข้าให้ เป็นไงล่ะ

"เออ งอนเข้าไปเหอะ ยังไงพวกฉันก็มีไทม์อยู่แล้ว กลัวอะไรล่ะ แล้วไม่ต้องมาบอกให้ง้อนะ หึหึ" จึ๋ยยย ใจร้ายมากเพื่อน จำไว้เลยนะยัยหยก โฮๆๆๆๆๆ T^T

"อือๆ หายแล้วก็ได้ว้า ไม่มีง้อ อืมมม ว่าแต่ เอาไงกับยัยลูกแพรอะไรนั่นดีล่ะ" อยากเห็นฝีมือยัยนี่แล้วนะเนี่ยยย

"นี่เธอ เค้าชื่อแพรย่ะ - -" เออนั่นแหละน่ะ อีกแล้วนะยัยไทม์ เมื่อไหร่แกจะเลิกดักขอฉันซักทีวะเนี่ย

"เอางี้มั้ยล่ะ เดินไปถามกันที่โต๊ะนั่นแหละ" เออ ก็ดีเหมือนกันแฮะ ฉันเพิ่งเห็นเธอมีความคิดดีๆ ก็วันนี้แหละเอมี่ อิอิ

"โอเช ไปกันปะ"

แล้วพวกฉันก็เดินไปที่โต๊ะตาบ้านั่นกับยัยลูกแพร แต่พอพวกฉันเดินไปถึงปุ๊ป จากที่มีเสียงเฮฮากลับเงียบกริบ - -" ฉันก็คนธรรมดานะยะ คุยกันต่อไปเซ่!

"เอ่อ...คือ พวกฉันแค่จะมาบอกว่า ให้พวกเธอน่ะ ไปเจอกันที่โรงยิมนะ แล้วไปลองเล่นบาสด้วยกันดู ว่าจะเล่นด้วยกันได้มั้ย" เฮ้อออ ทำไมมันพูดยากอย่างงี้วะ แต่มันเหมือนไม่ค่อยจะถูกชะตากับยัยลูกแพรนี่เลย

แต่ระหว่างทางที่กำลังจะเดินออกจากโรงอาหาร ฉันก็ได้ยินเสียงยัยลูกแพรเน่าพูดว่า

"ไอ้ทอมบ้านั่นอ่ะนะ ที่เป็นหัวหน้าทีมอ่ะ โอ๊ยพี่แพน แพรไม่เอาด้วยหรอก" นี่ แกว่าใครทอมบ้าวะ

"เฮ้ย ใจเย็นก่อนเติ้ล ใจเย็นๆ"

"แต่อยู่ดีๆ มันก็มาว่าฉัน อย่างนี้ใครจะไปยอมวะหยก"

"เออแฮะ ดูๆ แล้วตอนแรกนึกว่าน้องเค้าจะโอเคนะ แต่..."เดี๋ยวฉันเสริมให้เองเอมี่

"แต่ว่าปากจัด ข้ามรุ่นไปหน่อยนะ อะไรอ่ะ อยู่ดีๆ ก็มาว่าคนอื่นเค้า โว้ยยย"

"เฮ้ยย ไปกันใหญ่แล้วเติ้ล พอๆ ใจเย็นๆ ก่อน ไปๆๆ ไปโรงยิมกันดีกว่า" เออ ฉันจะพยายามแล้วกันวะ ไม่อยากให้มีเรื่อง

ก่อนเข้าไปหาน้ำอะไรกินให้อารมณ์มันดีขึ้นหน่อยแล้วกันวะ

"เฮ้ย พวกแก เดี๋ยวฉันซื้อน้ำแป๊ปนึง รอฉันก่อน พวกแกจะเอาน้ำอะไรมั้ย"

"จะซื้ออะไรแกก็ซื้อมาเหอะ เร็วๆ นะ" หยกบอก นี่แกอยากเล่นบาสฯ ใจจะขาดเลยรึไงวะ

"เออๆ รอแป๊ป"

ซื้ออะไรดีว้า เอาน้ำเปล่าอย่างเดียวเลยแล้วกัน

"พี่คะ เอาน้ำเปล่า 4 ขวดค่ะ" เอาน้ำเปล่ามันหมดเลยแล้วกันวะ

"นี่จ้ะ 24 บาทจ้ะ"

"นี่ค่ะ ไม่ต้องทอนนะคะ" ไม่ต้องงงหรอก ฉันจ่ายไป 25 บาทอ่ะ บาทหนึ่งถือว่าเป็นค่าบริการแล้วกัน เหอๆ

"อ้ะ ไปกันเหอะ เสร็จแล้ว" ฉันพูดแล้วก็เดินลากไปที่โรงยิมทันที

พอไปถึงฉันก็ซดน้ำอย่างเดียวจนหมด แล้วไประบายอารมณ์กับลูกบาสฯ ต่อ

"โว้ยยย ทำไมมันไม่ลงเลยวะ อารมณ์เสียโว้ย"

"ฮ่าๆๆ ก็ฝีมือเธอมันแย่น่ะสิ ไม่เก่งแต่อวดจริงๆ นะเธอ" เสียงใครอีกวะ แหลมจนทิ่มหูคนฟังอย่างฉันเลยนะ แหลมชะมัด กล่องเสียงมันมีเศษแก้วเสียดสีกันอยู่รึไงวะ แสบหูชิบเป๋งเลย

"น้องคะ พูดดีๆ หน่อยเป็นมั้ยคะ" หยก ฉันรักแกว่ะ

"อ้าว พี่หยกก็เป็นไปกับเค้าด้วยหรอคะ แหม นึกว่าจะสวยอะไรนักหนา ก็งั้นๆ แหละ" ยัยแพรเน่าพูดแถมยังทำแลบลิ้นปลิ้นตา

"นี่แพร! พูดจาให้มันมีสัมมาคารวะหน่อย เค้าเป็นพี่เธอนะ" ตาแพนพูดปรามพร้อมส่งสายตาตำหนิ

"อะไรคะ แพรยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะคะ นี่มันเป็นการทักทายค่ะ แหม คิดมากกันไปได้ อิอิ" หนอยนังปากดี ไร้มารยาทสิ้นดีเลยนะเธอ

"อะไรของเธอ มาเจอกันหน่อยดีกว่ามั้ย แข่งตัวต่อตัวกันไปเลย ใครทำคะแนนได้ถึง 10 แต้มก่อน คนนั้นชนะ" ฉันพูดพร้อมยักคิ้วใส่ เฮอะ เบ่งไปหน่อยแล้วมั้งเจ๊ ให้มันรู้มั่งว่าใครเป็นใคร

"เฮ้ยย เอาจริงหรอเติ้ล" คนอื่นๆ ถาม

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้ขี้เล็บ" แหม ให้มันได้อย่างที่พูดแล้วกัน

การแข่งกันระหว่างฉันกับยัยแพรเน่า ให้เอกเป็นกรรมการ เพราะทุกคนคงเห็นว่านายนี่มันเป็นกลางสุดแล้วมั้งคะ ไม่เห็นมันจะยุ่งกับใครเลย คงจะไว้ใจให้มันเป็นกรรมการ

ฉันกับยัยแพรเน่าก็แข่งกันไปเรื่อยๆ แต่ยัยนี่ฝีมือใช้ได้แฮะ หึ! แต่มันยังไม่ถึงขั้นฉันหรอกย่ะ อวดดีนักนะเธอ

"ปี๊ดดดด เติ้ลได้สองแต้ม" เย่! โหย เหนื่อยใช้ได้แฮะลูกแรก

"เฮอะ! ก็แค่ลูกเดียวเท่านั้นแหละย่ะ" ฉันกรอกตาไปมา นังนี่มันจะเบ่งไปถึงไหนกันล่ะเนี่ย

"นี่ๆ พวกนายว่าใครจะชนะอ่ะ" หยกถาม

"นั่นสิ ฉันว่านะ ยัยเติ้ลต้องไม่ยอมแพ้แน่ๆ เล่นมาหยามกันซะขนาดนี้" เอมี่บอก

"น้องนายก็ใช่เล่นนะเธอ ฝีปากนี่ถอดมาจากพี่ไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแต่ว่านายเลือกสถานการณ์ก็เท่านั้นแหละ" เธอพูดถูกเลยไทม์

"อืมมม นั่นสิ แต่แพรมันไม่เคยพูดจาแบบนี้กับใครเลยนะ สงสัยคงจะไม่ถูกกับยัยเติ้ลมันอย่างแรง" แม้แต่พี่ชายตัวเองยังด่าเลย อะโฮะๆๆๆๆ

"น้องเค้าออกจะน่ารัก คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง" นายเจมส์ - - ไม่ค่อยเลยนะนาย

"พอเหอะๆ ดูต่อเหอะ" และโอมเป็นคนปิดสภาเอ้ย เป็นคนปิดการโต้วาทีหัวข้อนี้

 
การแข่งเป็นไปอย่างดุเดือด ไม่มีใครยอมแพ้ใคร และแน่นอน ฉันต้องชนะให้ได้ เล่นมาพูดจาดูถูกกันอย่างงี้ ต้องชนะให้ได้!!!

และในตอนนี้คะแนนอยู่ที่ 8 - 8 เฮ้อออ อีกลูกเดียวสินะ เอาล่ะ...

"ฮึ้บ!"ฉันจ้องไปที่ห่วงและหวังว่าลูกนี้คงจะปิดเกมระหว่างฉันกับยัยแพรเน่านั่นได้และ...

"ซวบ!"

"ปี๊ดดด เติ้ลได้ 3 แต้ม สรุปผล เติ้ลได้ 11 ในขณะที่แพรได้ 8 คะแนน"

"เฮ้อออ ค่อยยังชั่วหน่อย ชนะแล้วพวกเรา ^^" ฉันชูสองนิ้วไปให้พวกของฉันที่นั่งดูอยู่ไม่ไกลนัก

"เก่งมากเลยเติ้ล"

"ใจจ้าทุกคน ^^...แล้วอย่ามาทำเบ่งหรือแสดงกริยามารยาทที่ไม่ดีกับพวกฉันอีกนะ จำไว้" ทุกคนอยู่ในความเงียบ เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะว่าทุกคนคงกำลังงงที่ฉันไม่ด่าอะไรมากน่ะสิ ส่วนมากถ้าฉันโมโหใครจริงๆ แล้วฉันจะโวยวายแล้วก็ด่าเปิงไปเลย แต่เที่ยวนี้เห็นว่าเป็นรุ่นน้องก็เลยไม่อยากคิดอะไรมากก็เท่านั้นแหละ

"เฮอะ แค่ลูกเดียวก็ทำเป็นอวดซะแล้ว ก็แค่ฟลุกเท่านั้นแหละย่ะ" แล้วยัยนั่นก็เดินก้นบิดออกไปจากโรงยิม

"เฮ้อออ จบเรื่องกันไปซักที ทำไมผู้หญิงถึงชอบเขม่นใส่กันจ๊างงงง" ทำมาเป็นบ่นนะ เพราะน้องใครล่ะ

"ทีหลังก็หัดสั่งสอนน้องตัวเองซะมั่งนะ พวกฉันไม่ชอบซักเท่าไหร่หรอก มาทำตัวเทียบรุ่นยังไม่พอ มาพูดจาดูถูกคนอื่นอย่างงี้มันไม่ค่อยสวยนะ"

"คร้าบบบๆๆ ฉันก็ขอโทษแทนยัยแพรก็แล้วกัน ฉันผิดเองอ่ะที่ไม่เตือนน้อง" ออกรับกันเข้าไป แหวะ

"ช่างเหอะ ว่าแต่ทีมบาสเราจะเอายังไงกันเนี่ย ยัยแพรก็...นะ แทบมองหน้ากันไม่ติด แล้วจะอยู่ทีมเดียวกันได้ไงเนี่ย" นั่นสิ หยกพูดถูก

"พูดๆ แล้วก็เสียดายฝีมือนะ เล่นบาสก็เก่งอยู่หรอก แต่นิสัยมันไม่เวิร์คอ่ะ แล้วไม่อยากจะบอกนะ ยัยนั่นน่ะ แทบจะแกล้งฉันทุกๆ ทางเลยด้วย ไหนจะเหยียบเท้า ไหนจะศอกแขนใส่ฉัน อะไรอีกเยอะแยะ ทำไมมันแย่อย่างงี้วะ"

"เฮ้ย จริงดิ ยัยแพรมันทำขนาดนั้นเลยหรอเธอ มันจะอะไรกันนักกันหนากับเธอล่ะเนี่ย อย่างที่พูดนะ ปรกติมันไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะ ออกจะพูดคุยกันถูกคอกับทุกคนด้วยซ้ำ" แก้ตัวแทนมันเข้าไปเหอะ

"แล้วแกเป็นไรมากป่าววะเติ้ล" เอมี่ถาม

"จุกนิดหน่อยว่ะ แต่อย่าคิดมากเลย ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่เจ็บใจที่ทำไรไม่ได้เลยก็เท่านั้น" ฉันมันคนดีอ่ะนะ ฉันเลยไม่ใช้วิธีซ้ำๆ ซากๆ แบบนี้หรอก จะทำอะไรคนอื่นมันต้องไม่เคยมีใครทำมาก่อน หึหึ

"อืม แต่ว่าคาบที่เหลือมันเป็นคาบว่างนี่ เราจะทำอะไรดีล่ะ" นั่นสิเราจะทำอะไรดี อ้อ!

"งั้นพวกแกก็ซ้อมบาสกันไปแล้วกัน แต่ฉันขอนั่งพักก่อนนะ มันชักจะเจ็บๆ ขึ้นมาแล้วน่ะ โอยยย" เป็นอะไรวะเนี่ย ปรกติเรื่องแค่นี้มันไม่สาหัสกับฉันขนาดนี้นี่นา

"จ้าๆ งั้นเดี๋ยวฉันไปตามพี่กานต์ให้มาเป็นคู่ซ้อมให้พวกเราแล้วกันนะ" แหม ไม่ค่อยเลยนะจ๊ะเอมี่

"อื้อๆ"

"นี่เธอ งั้นพวกฉันลงไปเล่นให้มันครบๆ ทีมแล้วกัน จะได้ช่วยซ้อมพวกเธอด้วย" นายแพนเสนอ

"อืมๆ จะทำไรก็ทำเหอะ"

โอ๊ยยย ทำไมมันปวดท้องอย่างงี้วะ ทำไมมันเหมือนไม่มีแรงเลยล่ะ ฉันเป็นอะไรเนี่ย

ซักพักเอมี่ก็เดินมากับพี่กานต์แต่ถืออะไรมาด้วยน่ะ???

"นี่จ้ะ ฉันไปซื้อมาฝาก นั่งพักไปก่อนนะ แต่เป็นอะไรมากรึเปล่า หน้าซีดๆ นะ" เอมี่ยื่นน้ำมาให้ระหว่างที่พูด

"ใช่ๆ หน้าเราซีดมากเลยนะ ไหนพี่ดูซิ" พี่กานต์ยื่นมือมาแตะหน้าผากฉัน

"เฮ้ยยย ทำไมตัวร้อนจี๋อย่างงี้ล่ะ ไปทำอะไรมาเนี่ย" เฮ้ยๆๆๆ จะตะโกนไปทำไม อยู่ใกล้กันแค่เนี้ย

"นี่เธอเป็นอะไรน่ะ" โอ๊ย นายมาจากไหนเนี่ยนายแพน ตะกี๊นายยังอยู่ในสนามอยู่เลยนี่ ทำไมนายมีสองคนล่ะ แล้วฉันก็....

"เฮ้ยย เติ้ลๆๆ เธอเป็นอะไรน่ะ เติ้ล" แล้วฉันก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย

"โอ๊ยยย ฉันอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย" ฉันปรับระดับสายตาแล้วก็ต้องงงว่าทำไมฉันมาอยู่ที่นี่

"อ้าว! ตื่นแล้วหรอเรา" เอ๊ะ! แล้วทำไมมาอยู่นี่กันหมดเลยล่ะ เดี๋ยวนะ ครั้งสุดท้ายฉันอยู่ที่โรงยิมแล้ว....ฉันสลบไปหรอ

"ไม่ต้องงงๆ เธออยู่ที่ห้องพยาบาลน่ะ อยู่ๆ เธอก็สลบไป พวกเราเลยพาเธอมาที่ห้องพยาบาล" อ้อ อย่างงี้นี่เอง แล้วนายจะตามมาทำไมล่ะเนี่ย นายแพน

"อ๋อออ แต่ฉันเป็นอะไรล่ะเนี่ย แล้วพวกเธอไม่ไปซ้อมบาสกันต่อหรอ ฉันอยู่ได้นะ แต่ขอนอนพักอีกแป๊ป" ฉันไม่ได้ไปทำอะไรเลยนะ ทำไมอยู่ๆ ฉันก็สลบไปล่ะ

"ไม่ต้องมาทำอวดเก่งเลย ครูเค้าบอกว่าเราหักโหมมากเกินไป พี่ก็ลืมไปว่าเราเพิ่งไปออกกำลังกายมาเมื่อวาน แต่ทำไมเราถึงตัวร้อนล่ะเนี่ย พี่ก็งง"

"พอดีเติ้ลปวดหัวตั้งแต่เช้าแล้วน่ะ แต่ก็คิดว่าคงไม่เป็นอะไรมาก ก็เลยเลยตามเลย"

"เฮ้อออ ปล่อยให้เป็นห่วงซะแทบแย่" เย้ยย ตะกี้นี้นายพูดว่าไรนะ

ทุกคนก็คงจะสงสัยเหมือนกันเพราะทุกคนต่างก็จ้องไปที่หมอนั่น

"เฮ้ย ฉัน...ฉันหมายถึงเห็นอยู่ดีๆ ก็สลบไปน่ะ นึกว่าน้องฉันมันไปทำอะไรเธอ ขนาดทำให้เธอสลบไปได้เนี่ย เธอออกจะถึก" - -"

"แหม ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย เป็นห่วงเติ้ลก็บอกมาตรงๆ เหอะน่า" โอมพูดพร้อมยิ้มกรุ้มกริ่ม

คนอื่นก็ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นเช่นกัน แต่ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะวะเนี่ย ฉันก็ได้แต่กรอกตาไปมาล่ะน้า

"อืม ว่าแต่ขี้เกียจเรียนคาบสุดท้ายอ่ะ ยังปวดหัวอยู่ด้วย" ง่ะ ปวดๆๆๆ เซ็งเจงๆ

"งั้นก็นอนต่อไปแล้วกัน แล้วเดี๋ยวฉันจะบอกอาจารย์เค้าให้" แกเป็นคนดีมากหยก

"ใจมากจ้า ทุกคนไปเรียนเหอะ เดี๋ยวโดนอาจารย์ว่าเอา"

"ไปแล้วน้า เดี๋ยวเรียนเสร็จแล้วพวกเราจะมาหาใหม่" เอมี่บอก แล้วทุกคนก็เดินออกไปเว้นแต่...

"เธอไม่เป็นไรมากใช่มั้ย ยังไงก็ขอโทษแทนน้องฉันอีกรอบแล้วกัน แพรเค้าคงไม่ชอบเธออย่างแรงน่ะ แต่มันไม่ค่อยจะมีเหตุผลซักเท่าไหร่อ่ะนะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปพวกเธอเคียดแค้นกันตอนไหนอ่ะ ไปก่อนนะ" นายแพนพูดแล้วก็เดินออกไป

เฮ้อออ ไม่อยากคิดไรมาก นอนดีกว่า อิอิ

อยู่กันอย่างนี้นานๆ นะเธอ จากกันวันไหนฟ้าคงจะผิดหวัง...

เสียงเรียกเข้ามือถือของฉันเองแหละ ว่าแต่มันกี่โมงแล้วล่ะเนี่ย

"ฮัลโหล เติ้ลพูดค่ะ"

"อืม ตื่นได้แล้วแก ออดดังแล้ว พวกฉันกำลังลงไปหา แล้วกลับบ้านด้วยกัน" อ้อ! หยกนี่เอง ตอนรับ
โทรศัพท์ลืมดูเฉยเลย

"จ้าๆ ฝากหยิบกระเป๋าฉันลงมาให้ด้วยนะ"

"อื้อๆ แล้วเจอกันหน้าโรงเรียนนะ บาย"

"บายจ้า"

นี่ฉันหลับไปนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย เฮ้อออ รีบๆ ไปรอหน้าโรงเรียนดีกว่า เดี๋ยวพวกนั้นหาไม่เจออีก

"ดีขึ้นยังอ่ะเติ้ล" หยกถาม

"ดีขึ้นแล้วจ้า เล่นบาสได้เหมือนเดิมและ ^^...แล้วพี่กานต์ล่ะเอมี่ ไม่ได้มาด้วยกันหรอ" ฉันถาม

"อ๋อออ พี่กานต์เค้าไปซ้อมบาสน่ะ พวกเราจะไปดูพี่เค้าซ้อมกันก่อนมั้ยล่ะ จะได้กลับพร้อมพี่กานต์ไปเลย
หรือว่าเราจะกลับกันก่อนก็ได้นะ พี่กานต์เค้าบอกน่ะ" งั้นหรอ อืมมม

"งั้นเราไปรอพี่กานต์ซ้อมบาสก่อนก็ได้ จะได้กลับพร้อมกันเลย ซอยบ้านฉันมันมืดอ่ะ น่ากลัว เหอๆ"

"จ้าๆ เอาไงเอากัน" หยกพูดส่วนไทม์ก็พยักหน้าเออออไปกับเค้าด้วย

แล้วพวกเราก็เดินไปโรงยิมกัน ข้างในนั้นมีแค่เฉพาะพวกพี่ชายฉันเท่านั้น เพราะว่าคนอื่นคงจะกลับบ้าน
กันหมดแล้ว พวกพี่กานต์กำลังซ้อมบาสฯ กันอยู่ เพื่อนพี่กานต์ที่ฉันพอจะรู้มั่งก็มีพี่เซฟ พี่นัท แล้วก็พี่แพทริค โหยยย อยากบอกว่า แต่ละคนนี่หล่อแบบสุดๆ ดาวโรงเรียนกันทุกคน เห็นแล้วใจละลาย แล้วก็มีพวกนายแพนมีนายโอม นายเจมส์ แล้วก็นายเอก อิจฉาทีมนี่วุ้ย สมาชิกพรึ่บ!

"หวาดดีค่าพี่เซฟ พี่นัท พี่แพทริค" ฉันกล่าวทักทายตามมารยาท

"สวัสดีค่าพี่ๆ" คนอื่นก็ทักทายกันตามระเบียบ

"หวัดดีครับ" แหม พวกพี่หน้าตายังดีไม่พอหรอคะ เสียงยังดีอีก กรี๊ดดด

"พี่กานต์อยู่ไหนอ่ะพี่เซฟ" ในสามคนนี้รู้สึกว่าฉันจะสนิทกับพี่เซฟที่สุดแล้วอ่า พี่เค้าน่ารักดีแล้วก็ไปที่บ้านบ่อยๆ ก็เลยสนิทกัน

"นู่นไง ซ้อมกับพวกเพื่อนๆ เติ้ลอ่ะแหละ ไปซ้อมด้วยกันมั้ยพวกเรา" พี่เซฟถาม

"ก็ดีเหมือนกันนะเติ้ล" หยกบอก

"นั่นดิ" เอมี่เสริม

"เอาไงก็เอากันวะ ไม่มีไรทำอยู่แล้วนิ" แกอีกแล้วไทม์ - -

"เอางั้นก็ได้.....พี่กานต์~พวกเติ้ลเล่นด้วยยยย มาแบ่งทีมกานนน เอ้อ พวกนายจะเล่นด้วยกันมั้ย เล่นมันทั้งหมดนี่แหละ เกิน 5 ก็ชั่งมัน" ฉันตะโกนหากปากลั่นโรงยิม

"เฮ้ย เอาไงวะพวกเรา" แพนถาม

"อืมๆ เอาไงเอากัน ไป!" โอมบอก

สุดท้ายฉัน พี่เซฟ นายแพน เอมี่ พี่กานต์ แล้วก็เจมส์อยู่ทีมเดียวกัน ส่วนหยก ไทม์ เอก โอม พี่แพทริคแล้วก็พี่นัทอยู่อีกทีมหนึ่ง

"เอ้า! ชู้ตเลยยัยเบ๊อะ" นายแพนส่งลูกมาให้ฉันแต่ทำไมมันต้องเรียกว่ายัยเบ๊อะด้วยฟะ แต่ช่างเหอะ พอฉันรับได้ปั๊ปก็เลี้ยงไปที่เส้นสามแต้มแล้ว...

"ชู้ตตต" ฉันส่งเสียง

"ซวบ!!!"

"สวยงาม เย่ๆๆๆๆ" อิอิ สุดยอดเลยช้านนน

"เยี่ยมมากยัยเบ๊อะ" ตาบ้าชมพร้อมสอดแทรกการด่าเล็กๆ - - แล้วก็ทำท่ายกนิ้วให้

"ทำได้ดีมากเลยเติ้ล" พี่เซฟชมแล้วก็ส่งมามาแท็คกับฉัน ส่วนใหญ่เวลาเล่นบาสฯ ฉันก็จะเป็นงี้แหละ ถ้าชู้ตลงฉันก็จะแท็คกับพี่เซฟตลอด

"เกินหน้าเกินตามากยัยเติ้ล - -" พี่นัททำเป็นบ่น

"อ๊ะ! แน่นอน อิอิ ตามให้ทันแล้วกันน้า"ฉันพูดพร้อมชูสองนิ้วใส่พี่นัท สู้ตาย!

เราเล่นไปเรื่อยๆ โดยที่แต่ละคนเล่นได้ดีมากเลยทีเดียวแต่แล้วฉันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกแล้ว มันจี๊ดมากๆเลย

"เอ่อ พี่กานต์ๆ เติ้ลไปนั่งพักก่อนนะ ปวดหัวอีกแล้วอ่ะ...พวกเราเล่นกันไปก่อนนะ ฉันไม่ไหวแล้ว ปวดหัวมากเลย ขอนั่งพักก่อน ไม่ต้องเป็นห่วง" ฉันบอกพี่กานต์แล้วก็เพื่อนๆ ที่เล่นกันอยู่

"เฮ้อออ เราเป็นอะไรน้า อยู่ๆก็ปวดหัว เซ็งจริงๆ" ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง

"จึ๊กๆ" ใครสะกิดฟะ "นี่เธอ! ไหวรึเปล่า ทำไมวันนี้รู้สึกจะไม่ค่อยแอ็คทีฟเลยนะ จะไปห้องพยาบาลอีกรอบมั้ย" อ๋อ นายแพนนี่เอง แต่ทำไมวันนี้มันดีกับฉันจังวะเนี่ย ถามซ้ำๆซากๆอยู่นั่นแหละว่าเป็นอะไรมั้ยๆๆ ถามแล้วมันก็ได้คำตอบเดิมอ่ะแหละ

"ก็ไม่เป็นไรซักหน่อย ปวดหัวนิดๆ หน่อยๆ อ่ะ เดี๋ยวก็หาย นายไปเล่นต่อเหอะ ฉันนั่งคนเดียวได้"

"อืมๆ ไปเล่นต่อแล้วนะ"

"อะแฮ่มๆ แหมเติ้ล หวานกันจังน้า พี่เห็นนา อิอิ" คิดอะไรกันอีกแล้วล่ะเนี่ย

"อะไรๆ พี่เซฟ อย่ามามั่ว ไม่มีอะไรซักหน่อย แล้วหวานเหวินอะไร ไม่มีอ่ะ อย่าโม้คนเดียวดิ" ฉันส่ายหน้าไปด้วย

"เออๆ ให้มันจริงแล้วก๊านนน อย่าให้พี่จับได้นะ" จับด้งจับได้อะไรล่ะ ก็มันไม่มีอะไรนี่เนอะ

"อืมๆ แต่อยากจะบอกว่า เสียเวลาเปล่า ตามใจ ไปสืบให้ตายเหอะ แบร่ๆๆ" ฉันพูดๆๆๆ แล้วก็แลบลิ้นใส่

สุดท้ายเราเล่นบาสฯ กันจนถึงประมาณ 5 โมงเย็นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน พอนึกๆ แล้ว ก็งงเหมือนกันนะ อยู่ดีดี ตาบ้านั่นก็ทำท่าเหมือนจะเป็นห่วงเรา โอ๊ย แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง นายนั่นเกลียดเราอยู่แล้ว อาจจะแค่ไม่มีคนให้กวนประสาทไปวันๆ ล่ะมั้ง เฮ้อออ

Little deviL