โหด เปิ่น ฮา ชีวิตซ่าๆของยัยบ้าพลัง

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 เวรกรรมกำลัง N กับสก็อตจั๊มทำพิษ 100%

Chapter 3

เวรกรรมกำลัง N กับสก็อตจั๊มทำพิษ

กริ๊งงง~~~  โอ๊ยยย ปลุกฉันแต่เช้าเชียวนะแก แหะๆ ฉันตั้งเองนี่หว่า ไปโทษมันอีก เวรกรรม - -" ไปอาบน้ำดีกว่า จะเน่าอยู่แล้วช้านนน

ว้ากกก ยังไม่ได้จัดตารางสอนเลยนี่นา เวรกรรมกำลังสอง ลืมได้ไงวะเนี่ยเรา สงสัยเหนื่อยจริงๆแฮะ แต่เฮ้ยยย สมุดคณิตฯของเจ๊รัดติ้วไปไหนว้า ดันมีการบ้านที่ต้องส่งวันนี้อีก เฮ้อออ จะทำยังไงดีวะเนี่ยช้านนน

ตึง ตัง ตึง ตัง ฉันวิ่งลงบันไดเพื่อขอความช่วยเหลือจากผู้ประสงค์ดีอย่าง...

"พี่กานต์จ๋า เห็นสมุดคณิตของเติ้ลมั้ยอ่า เติ้ลเอาไปไว้ไหนไม่รู้อ่ะ จำได้ว่าเมื่อคืนก็ถือกลับบ้านมานี่นา เห็นมั้ยๆๆ" นั่นแหละ ผู้ประสงค์ดีของฉัน พี่กานต์สุดที่รักของฉันเอง

"อืมมม พี่ก็ไม่เห็นเหมือนกันนะ หึๆ หายเล่มไหนไม่หาย เล่นไปหายของอาจารย์รัดติ้วเนี่ยนะ เบ๊อะ

จริงๆเลยเรา" ง่ะ ฉันขอถอนคำพูดที่พูดมาตะกี้เลยนะ ผู้สงเคราะห์มากกว่า T^T

"แม่จ๋า คำถามเดียวกะพี่กานต์ แม่เห็นมั้ยคะ" ฉันกระพริบตาปริบๆแล้วเรียกร้องขอความช่วยเหลือจากแม่บังเกิดเกล้า

"คุณลูกจ๋า~~~ แม่ไม่เห็นนะลูก ทำไมอีกล่ะ ไปวางไปที่ไหนฮะ!!! หาดีดีเลยนะเรา เดี๋ยวก็ไม่มีงานไปส่งอาจารย์เค้าหรอก แล้วอีกอย่าง ใครเป็นคนคิดน่ะลูก...อาจารย์รัดติ้ว แม่ไม่ยักจะเคยได้ยิน" โถ่! แม่ฉัน เคยได้ยินก็แปลกแล้วล่ะ แต่พวกฉันใช้กันทั้งโรงเรียนแล้วล่ะมั้งเนี่ย แต่เพื่อไม่ให้ถึงหูอาจารย์เค้าก็ต้องเรียกกันอย่างไม่เป็นทางการหน่อย

"อ๋อออ ชื่อของอาจารย์รัตนาวดีน่ะแม่ พวกผมกับยัยเติ้ลคิดขึ้นมาน่ะครับ ใส่ชุดไม่เคยดูตัวเองเล้ยยย" พี่กานต์ช่วยทำให้เด็ดแม่กระจ่างแจ่มแจ้งขึ้นทันใดเอิงเอย~

"ว้ากกก จะทำยังไงดีเนี่ย งานก็ต้องส่งวันนี้แล้วนะ เฮ้ยยย ตุบ!!!" ฉันกระโดดไปกระโดดมาอย่างกับผีเข้า แต่แล้วก็สะดุดขาตัวเองล้มตึงหงายเก๋งไปเลย ง่ะ ซวยอีกแล้ว เวรกรรมกำลังสาม แล้วนะ มันจะมีถึงยกกำลังอะไรวะเนี่ย วันเนี้ย

"เออน่ะ เดี๋ยวไปโรงเรียนกันก่อน แล้วลองไปถามเพื่อนๆดูแล้วกัน เผื่อเราไปทำตกไว้แล้วเพื่อนจะเก็บได้ เดี๋ยวเราก็ไปโรงเรียนเช้าหน่อย พี่ล่ะจนปัญญาละ" ฮิ้ววว วันนี้พี่กานต์เป็นพี่ที่แสนดีที่ซู้ดดดเลย (ทีตะกี๊บอกว่าผู้สงเคราะห์)

"รอแป๊ปแล้วกัน โอ๊ยยย เจ็บจังโว้ยยย เดี๋ยวไปหายามาทาก่อน เจ็บชิปเป๋งเลยอ่ะ" มันเจ็บจริงๆนะเนี่ย แต่ความคิดพี่กานต์ก็ไม่เลวแฮะ แต่ถามเพื่อน....เพื่อน...ตก...เอ๊ะ! เมื่อวาน...อ้อ! ต้องตอนที่เราชนกับอีบ้านั่นแน่ๆเลย โถ่! ไม่น่าเล้ยยย ต้องตกตอนนั้นแหงแซะ เวรกรรมกำลังสี่(นั่นไงสี่และ)
 

พอมาถึงโรงเรียนฉันก็รีบไปเก็บกระเป๋าแล้วก็ตามหายัยหยก เอมี่ แล้วก็ไทม์ แต่เอ๊ะ วันนี้แปลกๆพิกล เย่!!! โอส!!! ฉันมาก่อนใครเพื่อนเลยน่ะสิ โย่ว! (ดีใจมากเลยรึไง มาก่อนคนอื่นแค่วันเดียว) จึ๋ย! แต่บรรยากาศพิลึกๆแฮะ บรื๋อออ มีลมโชยอีกต่างหาก หน้าต่างก็ไม่ได้เปิดนี่ ระ..หรือว่า ผ....ผี

ฟิ้วววววว เฮือก!

"ว้ากกก ไม่เอาๆๆๆๆ อย่าเข้ามานะ อย่าน้า กลัวแล้ว" ฮือออๆๆๆ อย่าเข้ามาเชียวนะ

"ถ...ถ้าเข้ามา ฉันจะต่อยจะเตะ จริงๆด้วยเอ้า! อย่าเข้ามาเชียว" เฮ้ยยย ลืม! คนต่อยผีได้ไงวะเนี่ย แถมฉันยังพูดติดๆขัดๆอีกแน่ะ

"ฮ่าๆๆ อะไรของเธอเนี่ย ติงต๊องชะมัด โรคจิตรึไงเนี่ย จะต่อยจะเตะ จริงๆ น้า ยี้ๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ ยังไม่เลิกบ้าพลังอีกหรอเธอ" แว้กกก เวรกรรม(พอเหอะ ขี้เกียจพิมพ์คำว่ากำลัง) ทำไมต้องเป็นนายนี่ด้วยวะ ฟอร์มของช้านนน เสียฟอร์มหมด เฮ้อออ วันนี้มันวันอะไรกันวะเนี่ย ยังจะมาบีบเสียงเล็กเสียงน้อยอีก หนอยยย

"เวร! อะ..อะไร ใครพูด ไม่มี้ ตะกี้นี้ฉันเข้ามายังไม่เห็นมีใครพูดอะไรเลย" ฉันต้องรีบแก้ตัวก่อนล่ะ ใครจะไปรับล่ะ

"อ้อหรอ! แล้วใครอ่ะ ที่พูดว่า ไม่เอาๆๆๆ อย่าเข้ามานะ กลัวแล้วๆๆๆ ถ้าเข้ามาจะต่อยจะเตะจริงๆด้วย ฮ่าๆๆๆ ใครเชื่อก็โง่บรมแล้วเธอ" ชิส์ ดันฉลาดอีก เฮ้ยยย นี่นายกำลังด่าฉันโง่นี่หว่า

"นายหมายความว่าฉันหลอกนายรึไง" ง่ะ ยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด

"เปล่าเลย เธอไม่ได้หลอกอะไรฉันเลย แต่ฉันเห็นเต็มตาเลยล่ะ" เวรแล้วไง เสียฟอร์มตายเลย

"อิอิ ไหนล่ะหลักฐาน ถ้านายไม่มีหลักฐาน นายก็ไม่มีอะไรยืนยัน" ฉันพูดเยาะเย้ย เป็นไงล่า สุดยอดเลย
ช้านนน

"ใครบอกเธอล่ะ นี่ไง ^o^" โคตรเวรกรรม (- -") นายนั่นพูดพร้อมโชว์มือถือที่อัดภาพเหตุการณ์ทั้งหมดไว้แล้ว

"ว้ากกก เฮ้ยยย เอามานี่น้า" ฉันต้องลบมันให้ได้ ว้ากกก ฮึ่ยย ทำไมตัวมันสูงจังฟะ ฉันแค่ 165 เซ็นต์เองอ่ะ เฮ้อออ

"แบร่ๆๆๆ เรื่องอะไรฉันต้องให้เธอ แน่จริงก็เอาไปให้ได้เซ่ ฮ่าๆๆๆ เสร็จแน่" เฮ้ยยย มันต้องเอาไปประจานแหงเลย ทำไงดีวะเนี่ย ทำไมเรื่องมันยุ่งไปหมดเลยน้า

"ป้าบ! อึ้ก! ตุบ! โครม!" แหะๆ ฉันหมดทางสู้ก็เลย ต่อยมันไปซะงั้นค่า แถมเตะผ่าหมากมันไปอีกรอบ โหยยย ซะใจชะมัดเลย อะโฮะๆๆๆ ได้ต่อยคนแล้วมันสบายใจจริงหนอ

"เธอทำไรของเธอเนี่ย มันเจ็บนะ ซื้ดดด โอ๊ยยย"

"อ๊าววว ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย แค่นั้นมันยังน้อย แค่ขี้เล็บเท่านั้นแหละ" ฉันพูดพร้อมหักนิ้วดัง ก๊อกๆๆๆ ฟังแล้วมันช่างเสนาะหูจริงๆเลย

"เธอนี่ซาดิสม์เป็นบ้า" แกด่าฉันเรอะ แต่ไม่เป็นราย ฉันรับได้ แต่...

"พลั่ก! ในฐานะที่นายมาหาว่าฉันซาดิสม์ ฉันเท่านั้นที่สามารถด่าว่าตัวเองได้ย่ะ" ฉันพูดแล้วก็ไปแย่งมือถือออกมาจากมือของอีตาแพนนั่นแล้วกดลบ วีดีโอคลิป นั่นออกซะ

"อ้ะ! นี่ของนาย" ฉันโยนมือถือไปให้ตานั่นทั้งๆที่มันยังนอนกุมเป้าตัวเองท่าเดิม แล้วก็เดินออกไปจากห้อง

หึหึ สมน้ำหน้า แกคิดคิดจะแบล็คเมล์ฉันเร้อออ ฝันไปอีกชาติหนึ่งเหอะย่ะ

หวายยย ออดดังแล้ว ต้องรีบไปเข้าแถวก่อน เดี๋ยวโดนทำโทษอีก ลางสังหรณ์ฉันยิ่งไม่ดีอยู่ แถมยังแม่นอีกด้วย เฮ้อออ

"อ้าวเติ้ล แกเพิ่งจะมาหรอวะ เอ๊ะ แล้วแกไม่ได้มากับพี่กานต์หรอ" ทำเป็นงง ยิงเป็นชุด แล้วฉันจะได้ตอบมั้ยวะเนี่ย

"เออๆๆๆ ฟังซะ จะบอกให้ฟัง มาเป็นชาติแล้ว มากับพี่กานต์ด้วย แต่ดันไปเจอกับไอ้ผู้ชายเฮงซวยตอนเก็บกระเป๋าซะได้ แล้ววันนี้แกมาช้าหรอวะ ไม่เห็นเอากระเป๋าไปเก็บเลย" โอ๊ยยย คิดแล้วยังสะใจไม่หาย
ป่านนี้สงสัยนั่งกุมเป้าเป็นไมเคิล แจ๊คสันแหงเลย ฮ่าๆๆๆ

"อืม วันนี้ฉันตื่นสายว่ะ มันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ก็ไม่แปลกใช่ม้าที่ฉันจะอารมณ์ค้าง อิอิ แต่เอ๊ะ วันนี้แกมาก่อนฉันนิ โลกแตกแหงเลย เหอๆ สงสัยต้องรีบกลับบ้านไปเก็บกระเป๋าซะและ" โหยยย เจ๊! ฉันนั่งฟังแกบ่นเป็นคำคล้องจองยังไม่วาย มาสวดฉันอีกนะ

"เออ ฉันมาเช้ากว่าแกแล้วมันน่าบันทึกไว้ในริบรี่ หรือว่าไปอัดรายการ Believe it or not รึไง" บังอาจมาก แกพูดถึงขั้นโลกจะแตก

"เออๆ ฉันขี้เกียจเถียงกับแกและ เถียงไปก็ไม่ชนะ ว่าแต่รีบๆ หุบปากเหอะ เจ๊เบียบกำลังมาแล้ว" ฉันหันไปเห็นเจ๊เบียบหลังไวๆ แต่แล้วก็เห็นคนข้างหลังซึ่งเป็นผลงานของฉันที่น่าพึงพอใจทีเดียว...นายแพนไง

"ฮ่าๆๆๆ อุ๊บ!" หวายยย เจ๊เบียบส่งรังสีอำมหิตมาที่ฉันแว้ววว

จากนั้นพอทำกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จปุ๊ป เจ๊เบียบแกก็จับไมโครโฟนปั๊ป

"นักเรียนแยกย้ายกันขึ้นอาคารเรียนได้ค่ะ แต่นักเรียนมัธยมปลายต้องอยู่ก่อน" เฮ้ออออ ต้องโดนเทศน์เรื่องเดิมๆ แหงเลย

แล้วน้องๆ ทั้งหลายก็เริ่มทยอยกันขึ้นอาคารเรียนไปแล้ว ฉันอยากขึ้นมั่งแล้วอ่ะ รู้สึกลางสังหรณ์มันแรงมากเลย T^T เจ๊เบียบขยับแว่นแล้ว ไอ้หยา!

"อ้ะ! นักเรียนนั่งลงก่อนได้....ยกเว้น! คุณณิชานันและคุณภานุกร ออกมานี่" นั่นไง โดนอะไรอีกล่ะเนี่ย เวรกรรม (นี่ฉันพูดกี่รอบแล้วล่ะเนี่ย คำเนี้ย ใครก็ได้นับที T^T)

"เอ่อ อาจารย์มีอะไรหรอคะ ถึงเรียกพวกหนูออกมาคะอาจารย์" ฉันพูดเสียงสลดๆ แต่อี๋~ ฉันพูดไปได้ไงวะเนี่ย "พวก" แหวะ กระดากปากจริงๆ

"หึ! มีแน่นอน เมื่อวานฉันได้ข่าวมาว่า พวกเธอโดนทำโทษให้ทำความสะอาดอาคารเรียน แต่สงสัย อาจารย์รัตนาวดีคงไม่ได้บอกใช่มั้ยว่า ให้ทำให้เรียบร้อย คนที่ตรวจสอบจะเป็นฉันเอง!" เฮือกกก นั่นไง มันแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

"เอ่อ แล้วยังไงครับ พวกผมก็ทำความสะอาดแล้วนี่ครับ สะอาดเอี่ยมอ่องเลยนะครับ" โหยยย ฉันเพิ่งจะเห็นนายเป็นคนดีก็วันเนี้ยแหละ หัดแก้ตัวด้วย (- -")

"หึ! สะอาดกับผีน่ะสิ ร่องหน้าต่างนี่ฝุ่นเขรอะเชียว" เหอๆ อาจารย์ขา ได้โปรดอย่าพูดถึงพี่แกได้มั้ยคะ มันเสียวนะคะ

"แต่อาจารย์ครับ เมื่อวานผมเห็นสองคนนี้ทำความสะอาดดีแล้วนี่ครับ แถมยังกลับบ้านเย็นอีกด้วย" โหยยย พี่กานต์ เท่ห์สุดๆ ไปเลย ฉันรักพี่ที่สุดเลยค่า ฮึกๆ ซึ้งอ่ะซึ้ง

"นายกานตภพ ไม่ใช่ธุระของนายเลยนะ ว่าแต่อย่างโดนด้วยรึไงฮะ" ไม่น่าเลยพี่ช้านนน น่าสงสารจริงๆ ต้องมาตกระกำลำบากเพราะน้องสาวสุดสวย

"จริงๆ นะคะ อาจารย์ พวกหนูก็เห็นนะคะ / จริงๆ ครับ พวกผมก็เห็น" โอ้ว! พระพุทธเจ้าจอร์จ! พวกแกรักฉันขนาดนั้นเลยหรอ สุดท้ายหยก ไทม์ และเอมี่ ก็เอ่ยปากช่วยฉันค่ะ แต่พวกของนายแพนก็ไม่แพ้กัน นายโอม นายเจมส์(คู่อริของยัยเอมี่ ที่กัดกันตั้งแต่อยู่ที่สวีเดน -*-) และนายเอก(นายนี่ก็คงจะเป็นหนอนหนังสือประจำแก๊งแหละค่ะ) ช่วยกันออกปากใหญ่เลย

"รักกันจริงนะพวกเธอ ยังงั้น พวกเธอก็โดนลงโทษพร้อมๆกับสองคนนี้แล้วกันนะ กอดคอ!" เหอๆ สก็อตจั๊ม เฮ้อออ ฉันรักพวกแกก็วันเนี้ยแหละนะ

"เฮ้อออ ทำไงได้อ่ะนะ ขอบใจพวกแกมากๆเลยนะเว้ยยย พี่กานต์ด้วยนะ ^^"

"อื้ม / จ้า" สี่คนนั้นประสานเสียงกันออกมา ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมานิด

จากนั้นพวกฉันก็กอดคอ แล้วก็โดนลงโทษกันไปห้าสิบยก เฮ้อออ

คาบแรกผ่านไปแล้ว มันก็ไม่ได้ต่างไปจากเดิม เสียงคุยที่ดังมาจากหลังห้องเป็นประจำ ส่วนใหญ่ก็พวกชะนีที่คุยกันแต่เรื่องผู้ชายน่ะแหละ ส่วนผู้ชายก็นั่งจับกลุ่มคุยกันเรื่องบ้าๆบอๆ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยจะพึงประสงค์ซักเท่าไหร่ แต่ที่แปลกไปคือ นายแพนมันเดินมาที่โต๊ะฉันล่ะ!!!

"อ้ะ! นี่ของเธอ เมื่อวานฉันเห็นมันตกอยู่ที่หน้าโรงเรียน เลิกเซ่อได้แล้วนะ แถมของที่ตกเป็นของอาจารย์ที่โคตรจะเฮี้ยบอีก เลือกของที่มันตกหน่อยนะ" นายนั่นพูดแล้วก็วางสมุดสุดที่รักของฉันไว้ที่โต๊ะแล้วก็เดินออกไป ว่าแต่ มันบอกให้ฉันเลิกเซ่อ แต่พูดเหมือนสนับสนุนให้เลือกของที่จะทำตก มันพูดสิ แต่ตอนเช้าฉันทำเกินไปรึเปล่านะ รู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้

"ฮิ้ววว อะไรน่ะ เล่าให้พวกฉันฟังให้หมดเลยนะ" เฮ้อออ จนได้ล่ะน้า เพื่อนช้านนน

ฉันเล่าเรื่องเมื่อตั้งแต่ตอนที่ฉันทำความสะอาดต่อเนื่องมาถึงสาเหตุที่ฉันมาโรงเรียนเช้ากว่าเพื่อน

"อ๋อออ อย่างนี้นี่เอง แกถึงมาเช้ากว่าเพื่อน แต่ไม่มีไรนอกเหนือจากนี้จริงๆนะ" โอ้โหแฮะ! ยัยไทม์พูดได้ด้วยแฮะ แต่แกมาฟังเรื่องของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย

"แน่สิวะ ไม่มีไรในกอไผ่โว้ยยย" มันจะจับผิดอะไรนักหนาวะเนี่ย

"เออ อย่างงี้แกก็ไม่ได้ทำการบ้านอ่ะสิ โอ๊ย! แต่คนเก่งอย่างแกคงไม่ต้องลอกคนอย่างฉันล่ะมั้ง วิชาที่แกถนัดด้วยนิ" เอ่อ มันก็จริง วิชาคณิตฯเป็นวิชาที่ฉันถนัดที่สุดอย่างที่หยกมันพูด

"แต่มันคาบต่อไปแล้วนะแก นะๆๆ ฉันถนัดก็จริง แต่ฉันไม่ใช่โคตรคนนะเว้ย ถึงจะได้นึกคิดอะไรก็ออกมาเลยโดยไม่ต้องเขียนน่ะ" มันจริงมั้ยล่ะ

หยกส่ายหัวอย่างยอมจำนน แต่ก็ส่งสมุดของมันมาให้ฉัน ฉันรักแกที่สุดเลยว่ะ ^O^ (เมื่อกี้แกยังรักพี่ชายแกอยู่เลย)

สุดท้าย ฉันก็ลอกเสร็จทันเวลาไปนิดเดียว เพราะว่า หลังจากที่ฉันลอกเสร็จพี่แกก็เข้ามาทันที ออดมันยังไม่ดังเลยนะ เข้ามาทำไมฟะ!

ช่วงเวลาที่โหดมหันต์ก็มาถึงแล้วสินะ ฉันต้องทำความสะอาดอาคารอีกแล้ว เฮ้อออ เวรกรรม!

"ครั้งนี้ก็อย่าลืมเช็ดทุกซอกทุกมุมด้วยล่ะ เดี๋ยวโดนอีกแล้วเพื่อนฉันกับเพื่อนเธอจะโดนด้วยอีก ฉันสงสารพวกนั้น" เออน่ะ แกพูดอย่างกับฉันมันแล้วร้ายมากงั้นแหละ

"ฉันก็สงสารพวกนั้นเหมือนกันแหละน่ะ ฉันไม่ใช่ตัวเดวิลนะ ถึงได้ไม่มีหัวใจ"

"อ้าว! แต่หน้าเธอให้นะ แล้วเธอรู้ได้ไงล่ะว่าเดวิลน่ะไม่มีหัวใจ เธอเป็นญาติฝ่ายไหนหรอ ฉัน
อยากรู้จักมั่ง" โหยยย ตอกย้ำ มันจะรู้จักไปทำด๋อยไรวะเนี่ย

"อ๋อ นายอยากฝากไปบอกว่า เวลานายตลกนรกตายไป ให้ดูแลนายดีดีหน่อยใช่มะ แต่เสียใจย่ะ ฉันมีความรู้พอว่าเดวิลน่ะไม่มีหัวใจ ไม่จำเป็นต้องเป็นญาติก็รู้หรอกย่ะ" เยส!!! หนึ่งดอก ฮ่าๆๆ

"เออๆ จะอะไรก็ช่าง รีบๆเข้าเหอะ ฉันขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับเธอและ เดี๋ยวได้ไม่เสร็จกันพอดี" แน่น้อนนน ไม่มีเถียงฉันได้ อะโฮะๆๆๆๆ แม้แต่ยัยหยกเองก็ยังแพ้ ฮ่าๆๆ ภูมิจายๆๆ

ทำไปได้ซักพัก ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันยังไม่ได้ขอบใจนายนั่นเลยที่เก็บ ใจหนึ่งก็อยากขอบคุณ ใจหนึ่งก็กลัวเสียฟอร์ม แต่ฉันก็...

"ขอบใจนะ ที่เก็บสมุดไว้ให้ ไม่งั้นฉันต้องโดนทำโทษอีกแหงเลย....โอ๊ยยยยย!!!!!" อะไรวะเนี่ย เจ็บชะมัด หรือว่าสก็อตจั๊มทำพิษ

"เฮ้ยยย นี่เธอเป็นอะไรเนี่ย อยู่ๆก็ล้มพับไปเฉยเลย" แปลกแฮะ นายนี่ห่วงคนก็เป็นด้วย

"สงสัยสก็อตจั๊มทำพิษแหงเลย T^T เจ็บเป็นบ้า"

"เฮ้ออออ เบ๊อะอีกแล้วเธอนี่ ที่เหลือเดี๋ยวฉันทำเองแล้วกัน" โหยย จะทำตัวเป็นคนดี แหวะ!

"เย้ยย มันเยอะนะนั่น เดี๋ยวฉันช่วยอีกหน่อยแล้วกัน" ให้ทำคนเดียวคนไม่ไหวมั้งน่ะ

"นี่เธอ! อย่าทำให้ฉันลำบากได้มั้ย แล้วนี่เดินไหวมั้ยเนี่ย สงสัยต้องโทรหารุ่นพี่ให้มารับเธอ แล้วฉันค่อยทำความสะอาดต่อให้เสร็จแล้วกัน" นายนั่นตัดสินใจให้เสร็จสับ เดี๋ยวสมองฉันก็ฝ่อพอดี ไม่ได้ใช้การเลย แต่เอ๊ะ! รุ่นพี่....นายนั่นหมายถึงพี่กานต์หรอ แล้วไปรู้จักกันตอนไหนล่ะเนี่ย

นายนั่นโทรศัพท์หารุ่นพี่ที่ว่า แต่สงสัยคงจะเป็นคนที่ฉันคิดไว้นั่นแหละ...พี่กานต์

"น้องสาวรุ่นพี่เจ็บขาน่ะครับ...ครับ...ได้ครับ...ครับ แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ" โหยยย พูดเพราะเป็นบ้าเลยแฮะ

"เดี๋ยวพี่ชายเธอก็มา เค้าบอกให้ฉันดูแลเธอไปก่อน อย่าดื้อ! เข้าใจมั้ย" โหยยย มีออกคำสั่งๆ

"ค่า ว่าแต่นายเหอะ ไปรู้จักกับพี่ชายฉันตอนไหนเนี่ย ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย" ฉันงงจริงๆแล้วนะเนี่ย

"ก็ฉันกับพี่ชายเธออยู่ชมรมเดียวกันน่ะสิ ชมรมบาสไง"

เอ๊ะ! วันนี้นายมาแปลกแฮะ ไม่พูดจากวนส้นฉันด้วย สงสัยโลกจะแตก แหะๆ ขอยืมใช้หน่อยนะ นายไปที่ห้องพยาบาล แต่อาจารย์กลับหมดแล้วเลยถือวิสาสะเอายามาทาให้ฉันซะงั้น

"โอ๊ยยย เบาๆหน่อยสิ นี่หรอมือคน ว้ากๆๆๆๆๆ เจ็บนะเฟ่ย" น้ำตาคลอเลยนะนั่น นายแกล้งฉันนี่นา แกล้งตอนที่ฉันไม่มีทางสู้เนี่ยนะ ไม่ไหวๆๆๆ

"ยังจะมาพูดมากอีก ไปหยิบยามาทาให้ก็ดีแค่ไหนละ" มันก็จริงอย่างที่เค้าว่านะ

แต่หลังจากนั้นตานี่นี่มือเบาจริงๆแฮะ ทำความดีก็เป็นนี่ เมื่อกี้มาแกล้งฉันนะ ฮึ่ย! จำไว้เลย

หลังจากนั้นที่ฉันดูนายนี่ทำความสะอาดจนเสร็จเรียบร้อย พี่กานต์ก็มาพอดี พี่ชายฉันมันไปแวะสวรรค์ชั้นไหนมาก่อนป่าวเนี่ย

"ผมไปแล้วนะครับรุ่นพี่ ยัยนี่ไม่ถึกอย่างที่ผมคิดไว้เลยนะครับ ห้าสิบยกก็ไม่ไหวแล้ว หึหึ" นี่นายคิดว่าฉันมันถึกขนาดนั้นเลยรึไง

"นายหมายความว่าไงน่ะแพน น้องสาวฉันนะโว้ยยย ถึงแม้จะมือหนักเท้าหนักแต่มันก็ยังเป็นผู้หญิงนะ อิอิ" ประโยคหลังพี่กานต์หันไปกระซิบกับนายแพน แต่คิดเรอะว่าฉันจะไม่ได้ยิน แหม...สองประโยคแรกนี่พูดดี๊ดี แต่พอฉันได้ยินประโยคหลัง...

"ไอ้พี่บ้า ทำไมผู้ชายมันเป็นอย่างงี้กันไปหมดวะเนี่ยยย ฝากไว้ก่อนเหอะ ถ้าเติ้ลไม่เจ็บขานะ ฮึ่ย!!! ตายสถานเดียว!" ฉันพูดพร้อมทำท่าปาดคอ ท่าของฉันทำเอาสองคนนั้นหัวเราะกันใหญ่ จะหัวเราะทำซาก
อะไรนักหนาวะเนี่ย หงุดหงิดว้อยยย

Little deviL