โหด เปิ่น ฮา ชีวิตซ่าๆของยัยบ้าพลัง

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 จุดเริ่มต้นในการเรียนคาบอาจารย์รัดติ้ว 100%

Chapter 2

จุดเริ่มต้นในการเรียนคาบอาจารย์รัดติ้ว

กิ๊ง ก่อง กาง ก่อง... กิ่ง กอง ก๊าง ก่อง~~~

ไม่ต้องงงๆ มันเป็นเสียงออดเวลาคาบแรกของโรงเรียนฉันเอง แหะๆ เสียงมันแปร่งๆใช้ได้เลยเนอะ

ระหว่างที่อาจารย์รัตนาวดีกำลังสอนตามประสาของแกไป ฉันก็รำคาญเสียงนกเสียงกาจริงๆ ไม่ต้องงงหรอก มันเป็นการกลายพันธุ์จากมนุษย์ไปสู่หมู่นกหมู่กาแล้วล่ะ เอ่อ...คือฉันหมายถึงนายแพนกับสมุนอ่ะ อย่าทำหน้างงกันแบบนั้นได้มั้ยอ่า T^T  

"นี่นาย ช่วยเงียบๆหน่อยได้มั้ยเนี่ย ฉันเรียนไม่รู้เรื่องนะยะ" ฉันพูดขึ้นเพราะว่านายนั่นมันนั่งข้างหลังฉันเองแหละ ส่วนยัยหยกก็นั่งข้างๆฉันทั้งๆที่มันไม่ได้บ่นอะไรเลย ฉันสงสัยจริงๆว่ายัยนี่มันทนฟังอาจารย์รัดติ้วเข้าไปได้ไงวะ -*-  แหะๆ มันเป็นชื่อที่พวกฉันแต่งตั้งกันขึ้นมาเพื่ออาจารย์เค้าโดยเฉพาะ อิอิ

"เอ๊า!!! มันก็ช่วยไม่ได้อ่ะ ก็คนอย่างเธอมันไม่สามารถนี่ ไม่เห็นเหมือนเพื่อนเธอเลยนะ นั่งเงียบกริบ  ไม่บ่นอะไรซักคำ...เห็นมั้ย" ตานั่นสวนขึ้นมาทันควัน

"ก็ยัยหยกมันก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันแหละย่ะ แต่มันคงคิดว่าฉันต้องพูดขึ้นมาก่อนมันหรอกย่ะ มันถึงไม่พูด...ใช่มั้ยจ๊ะหยก" ฉันแผ่เสียงอำมหิตไปตามเสียงของฉัน หยกสะดุ้งเฮือก

"เอ่ออออ จริงจ้ะจริง แหะๆ" หยกรีบรับมุขทันที แกรองไม่รับดูสิยะ ฉันจะได้ตบกะบาลมันเข้าให้ เอ่อออ ฉันไม่ได้โหดนะ ขอย้ำ ฉันแค่ไม่อยากแป้กเอง - -"

"หึๆ อย่างว่าแหละนะ เธอน่ะมักจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่อยู่แล้วนี่นะ ฉันจะถือซะว่าเธอไม่ได้พูดอะไรแล้วกันนะ ยัยถึก!" ไอ้บ้านั่นมันพูดพร้อมกับเพิ่มคำสรรพนามให้ฉันอีกนะนั่น (แกก็ไม่ต่างจากมันเล้ยยย: คนแต่ง) หุบปากซะ!!!

"ไอ้เวรเอ๊ยยยยย! พูดไม่รู้เรื่องใช่มะ" ฉันเริ่มแหกปากโวยวายจนทั้งห้องเงียบกริบแล้วเริ่มหันมาทางฉันพร้อมกับอาจารย์รัดติ้ว อีกอย่างที่น่าอัศจรรย์คือหยกมันเริ่มบอกให้ฉันใจเย็นๆค่ะ มันคงจะรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

"คุณณิชานัน นิรมลนุรักษ์ คุณมีอะไรมิทราบคะ แล้วใครสอนให้คุณพูดจาแบบนั้นคะน่ะ" เจ๊แกเรียกชื่อฉันซะเต็มยศ แล้วอีกอย่างที่ฉันงงคือว่า คุณพี่รัดติ้วแกจำชื่อ - นามสกุลเด็กนักเรียนตั้งเยอะตั้งแยะได้ไง - -"พร้อมยังบรรยายธรรมอีกแน่ะ แถมยังขยับแว่นอีก สงสัยคงอยากจะเห็นหน้าอันสดสวยงดงามของฉัน อะโฮะๆๆๆ

"เอ่ออออ คือว่า...คือออ นายแพนน่ะค่ะ นายแพนพูดมากจนหนูเรียนไม่รู้เรื่องค่ะอาจารย์ คือว่าพอหนูเตือนเค้า เค้าก็ไม่รู้จักสำนึกแถมยังเถียงหนูกลับอีกนะคะ หนูก็เลย......เลย" ฉันรีบแก้ตัวพร้อมใส่ความค่ะ อิอิ

"เอาล่ะเดี๋ยวได้เลยเถิดกันไปใหญ่ คุณภานุกร วิจิตรไพศาล ทำไมเพื่อนเตือนแล้วคุณไม่รู้จักสำนึกมั่งล่ะ เพื่อนเค้าอุตส่าห์หวังดี แต่ในเมื่อคุณพูดในเวลาเรียนของฉัน ฉันก็ต้องลงโทษเป็นธรรมดา เพราะคุณก็รู้กฎของดิฉันดี จริงมั้ยคะ.....ส่วนคุณใช่ว่าจะรอดนะ คุณณิชานัน ในฐานะที่คุณพูดจาไม่สุภาพคุณก็ต้องโดนลงโทษด้วยเช่นกัน" ง่ะ ว่าแล้วไง เสียววาบแล้วนะเนี่ย ต้องโดนทำโทษกับอีตานั่นแหงแซะ เล่นพูดรวมซะขนาดนี้

"เธอนี่นะ ฉันไม่ได้ทำไรผิดยังต้องมาโดนทำโทษอีก" ตานั่นโวยล่ะ หึๆ อยากทำให้ฉันอารมณ์เสียทำไมล่ะ ช่วยไม่ได้ ไหนๆฉันก็ต้องโดนอยู่แล้ว ขอเอี่ยวด้วยเลยละกาน อิอิ

"นายแหละผิด อยากทำให้ฉันโมโหทำไมล่ะ" สงครามเริ่มจะก่อตัวขึ้นอีกระลอกและค่ะ ถ้าเปรียบเทียบกับเหตุการณ์สึนามิ ครั้งนี้ก็คงจะเรียก อาฟเตอร์ช็อคได้มั้ยอ่า แหะๆ

"เอาล่ะ เงียบทั้งคู่น่ะแหละ เธอทั้งคู่ต้องอยู่ทำเป็นเวรทำความสะอาดอาคารเรียนทั้งอาคารจนเย็นเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เต็ม!!!" เจ๊แกเริ่มสั่งงานเยี่ยงทาสแล้วค่ะ

"ค่ะ / ครับ" ฉันและมันขานรับกันอย่างจ๋อยๆ

จากนั้นออดก็ดังขึ้น ซึ่งแสดงว่ามันได้เวลากินข้าวแล้ว นักเรียนคนอื่นๆเริ่มทยอยกันออกไปที่โรงอาหารฉันยังสลบเหมือดอยู่ที่โต๊ะเพราะว่าจากวันนี้ฉันต้องทุกๆเย็น จนต้องกลับบ้านเย็นเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แน่ะ เฮ้ออออ

ไหนๆก็ไหนๆและ ฉันก็เลยกินมันซะแหลกลานเลย แหม~ ฉันก็ต้องมีตุนไว้มั่งแหละ วันนี้ต้องทำความสะอาดนี่

"นี่เติ้ล แกจะกินอะไรกันมากมายวะเนี่ย มานเปลืองอ่ะมานเปลือง เข้าใจมะ" โหยยย รักเพื่อนอย่างแรงเลยนะอีนี่

มันชื่อเอมี่ เอมิกา แม็กซ์เวลค่ะชื่อนี่ก็อินเต๊ออออินเตอร์ หน้ามันยังไฉไลอีกค่ะ หนุ่มๆติดตรึม มันเป็นลูกครึ่งสวีเดน ตามันสีฟ้าๆจนฉันอิจฉามันเลยล่ะ อีกอย่างนึงคือว่าเอมี่มันเก่งด้านภาษาค่ะ แต่ภาษาที่มันไม่แข็งแรงคือภาษาไทยอ่ะค่ะ มันเป็นคนเจ้าเล่ห์ ใจกล้า หน้าด้านจนไม่น่าเกลียด มันเป็นคนชอบพูดสองแง่สองมุมค่ะ และอีกอย่าง มันนี่คือธนาคารประจำกลุ่มเลยค่ะ

"ใช่ๆ กะอีแค่ทำความสะอาดอาคารแค่เนี้ยเอง" แค่เนี้ยของหล่อนน่ะมันทั้งอาคารนะยะ - -" มันพูดเสร็จปุ๊ปมันก็อ่านหนังสือต่อปั๊ป ส่วนยัยนี่ชื่อไทม์ค่ะ ฉันค่อนข้างจะตกใจนิดหน่อยที่มันเงยหน้าออกมาจากหนังสือได้ มันล่ะโคตรเด็กเรียนเลยอ่ะ นับถือจริงๆเลย เพราะปกตินี่พี่แกจะอยู่ในโลกส่วนตัวของพี่เค้า เล่นซะตกใจโหมะเยย

"นิดหน่อยของพวกแกนี่มันอาคารเรียนทั้งอาคารเลยนะเว้ยยย อีกอย่างพวกแกก็รู้ว่าอาจารย์รัดติ้วนิสัยเป็นไง ยิ่งกว่าเจ๊เบียบอีก ตรวจทุกซอกทุกมุม ฉันโดนบ่อยแล้วนะยะ ทำไมฉันจะไม่รู้ ทำทีนี่หลังคดหลังแข็ง ถ้าฉันไม่ตุนไว้ก่อนก็แน่สิ" เจ๊เบียบคือหัวหน้าฝ่ายของมัธยมปลายค่ะ โคตรระเบียบจัดเลย พี่แกชื่ออาจารย์ระเบียบรัด(จัด)ข้างหลังนี่พวกฉันเติมกันเองนะ แหะๆ ตรงๆเลย ฉายาเจ๊เบียบ

เฮ้อออ วันเวลา เร็วเหมือนโกหก การเรียนคาบบ่ายของวันนี้มันช่างเร็วจริงๆ เลย สงสัยเวลามันคงอยากจะให้ฉันทำความสะอาดเร็วๆใช่มะ

"นี่เธอ เก็บของให้มันเร็วๆหน่อยสิ ทำไรน่ะ ให้ว่องๆ อย่าเอื่อย มันเหมือนเต่านะเธอ อย่าทำให้คน
อื่นเค้าเสียเวลาได้มะ" นายแพน นี่นายอยากทำความสะอาดนักรึงาย~~~

"เออน่ะ เสร็จและโว้ยยย มาตามอย่างงี้นี่นายอยากทำความสะอาดมากนักใช่มะ"

"ก็รีบทำให้มันเสร็จๆ จะได้กลับบ้านเร็วๆไง เธอจะอยู่เป็นผีเฝ้าโรงเรียนรึไง ฉันไม่อยากอยู่กะเธอนานๆนักหรอก สยอง!" โว้ยยย สยอง....สะ...สยอง อีบ้า ฉันไม่ใช่เอ่อผ..ผะ..ผีซะหน่อย แกด่าช้านนน

"ทำอย่างกะฉันอยากอยู่กะนายตายแหละ แบร่ๆ" ฉันพูดแล้วเดินออกไปจากห้อง ก่อนเดินออกมานั้นฉันได้แลบลิ้นเพื่อเป็นการกล่อมประสาท (หรือกระตุ้นประสาทกันแน่เจ๊)

"เฮ้ยยย!!! แล้วจะไปไหน มาทำความสะอาดเซ่" ว้ากกก นี่นายยังจะวิ่งตามฉันมาอีกนะ กะจะเบี้ยวซะหน่อย

"เออๆ ก็ได้ จะเริ่มต้นยังไงดีล่ะ" โอ๊ยยย อาคารก็ใหญ่ จะเริ่มตรงไหนก่อนดีวะเนี่ย

"เอางี้ เดี๋ยวเธอกวาด แล้วเดี๋ยวฉันถูพื้นเอง กวาดสะอาดๆด้วยล่ะ"

"ชิส์ อย่างนายน่ะ ก็ได้แต่สั่งๆๆๆอ่ะแหละ จริงๆก็ทำไม่เป็นร้อกกก ฉันรู้น่า เก๊กไปงั้นแหละ จริงม้า" เยส!!! ตรงเป้าเป๊ะเธอพูดได้ดีมากไตเติ้ล หุหุ

"เออน่า เดี๋ยวดูฝีมือละกาน"

ฉันกะนายแพนทำกันไปบ่นกันไปตลอด บางทีก็กัดกันซะจนเอาไม้กวาดกับไม้ถูพื้นมาฟันกันเลยยย เหอๆ คิดได้เนอะ โอ๊ยยย นี่มันก็ 6 โมงและ ตายๆพี่ชายฉันก็กลับบ้านแล้ว ฉันต้องถึงบ้านดึกแหงๆเลย

"พอเหอะน่า กลับบ้านเหอะ นี่มันก็เย็นแล้วนะ นายจะอยู่เป็นผีเฝ้าโรงเรียนรึไง อิอิ" ฮ่าๆๆ เป็นไงล่ะ สวนมุขเดิมๆ แต่เจ็บแสบใช้ได้ๆ อะโฮะๆๆๆ

"นี่! มันก็ต้องมีการตรวจเช็คกันบ้างสิ เดี๋ยวถ้าไม่สะอาดพรุ่งนี้ก็ซวยกันพอดีดิ ไม่รอบคอบเลยเธอ" แน่ะ! ยังจะมาสั่งสอนฉันอีก

"เออๆ ตามใจนาย ฉันจะกลับและ บายย่ะ ฉันไปล่ะ" ฉันเดินออกจากอาคารเรียนโดยไม่หันไปเหลียวหลังอีก

"ว้ากกก ฝนจะตกแล้ว รถเมล์ก็จะไม่มีแล้ว ตายๆๆๆ ต้องรีบซะและเรา" ทำไมอยู่ๆท้องฟ้ามันก็มืดซะ! ยังไงก็ต้องรีบหน่อยล่ะ

"โอ๊ยยย! ใครชนวะเนี่ย เจ็บชะมัด ย้ากกก ยิ่งรีบๆอยู่ ฝากไว้ก่อนเถอะแก!!!" ฉันตะโกนแหกปากลั่นในประโยคสุดท้าย เพราะฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากรีบกลับบ้านอย่างเดียว

พอฉันกลับถึงบ้านฉันก็สลบคาเตียง ทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำนั่นแหละ อย่ามองว่าฉันเป็นคนมักง่ายนะตัวเอง อย่าลืมสิว่าฉันต้องทำความสะอาดอาคารเรียนทั้งอาคารเชียวนะ เพลียสุดๆ ฮ้าว~

Little deviL