คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 ที่ร้านผู้พันธ์ - -*
Chapter 2
ที่ร้านผู้พันธุ์ - -*
“ไอ้เต้ แกเรียนกี่โมง อาทิตย์นี้ฉันต้องเห็นตัวเป็นๆของหมอนั่นให้ได้”
หลังจากที่ฉันรู้คำตอบที่ออกมาจากพี่สาวสุดสวยของฉันแล้วก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันทีทันใด นั่นทำให้ฉันต้องถามไอ้เต้ให้แน่ใจ นัดแนะเวลาให้เรียบร้อย หุๆ
“อืม...บ่ายโมงอ่ะ อาทิตย์นี้วุ้นไปมะ เดี๋ยวเต้ไปรับก็ได้น้า >.,<” หนอย! อีกระแดะ
“ง่า วุ้นไปไม่ได้อ่ะ วุ้นติดธุระ งานนี้ชวดเลย แง้! ToT” วุ้นบ่นออกมาอย่างเสียดาย
“สมน้ำหน้า แต่งานนี้ฉันบุกเดี่ยวเหรอ”
“ถูก! บุกเดี่ยวเลยแก โฮะๆ แต่งานหน้าฉันไม่พลาดแน่ ว่าแต่เจ๊เอาจริงเหรอวะ?”
“เออ...เอาจริง เจ๊แกจริงจังมาก ฉันล่ะเหนื่อยแทนเลย ดันไปรักคนมีเจ้าของ นี่ฉันกับเจ๊เป็นญาติห่างๆกับไอน้ำหรอกเหรอเนี่ย”
“ใช่ๆ น่าสงสารเจ๊มากๆอ่ะ หล่อๆอย่างฉันเจอกันมาตั้งแต่เด็กทำไมไม่เคยคิดจะชอบฉันมั่งวะ เซ็งงงง!” ตายๆ พูดไม่คิดอีกละเพื่อนฉัน
“-__-+++” ชิ้งๆ แน่นอน...สายตาใครไม่ต้องบอกใช่มั้ย
“แหะๆๆ เต้ล้อเล่นจ้ะ แหมๆ คิดเล่นๆน่า ก็เจ๊น่าสงสารนี่นา เต้ไม่ผิดน้า วุ้นหายโกรธนะๆๆๆ”
ห้านาทีถัดมาก็เป็นบทพลอดรักกันหวานเลี่ยนแบบฉันทนฟังไม่ได้จริงๆ ประมาณว่าหมั่นไส้น่ะ!
“แล้วจะนัดเจอกันก่อนกี่โมงดีวะ ที่ไหนด้วยๆ” ฉันจัดการบันทึกใส่โทรศัพท์ตามที่เต้บอกทันที ก็กันลืมน่ะสิ! ฉันเหมือนคนปกติซะที่ไหนกัน ขี้ลืมเป็นบ้า!!!
วันอาทิตย์...
“แกๆๆ แกจะช่วยในภารกิจนี้ด้วยใช่มะไอ้เต้ -__-+++” ฉันพูดขึ้นหลังจากที่พบเจอมันเรียบร้อยแล้ว ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันนะ บ้านอยู่ใกล้กันแท้ๆ แต่ทำไมไม่มาด้วยกันวะ
“อ่ะแน่นอน ไม่งั้นฉันไม่พาแกมาเจอซิงเกิ้ลมันหรอกน่า”
“หึๆๆ งั้น...”
“งั้นอะไร?! ทำไมต้องหัวเราะในลำคอ มัน... =__=;;;” เต้พูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพูดว่างั้นอะไร
“กรั่กๆๆ งั้นแกต้องใช้มือถือโทรเข้าเครื่องฉันตลอด ใช้สมอลทอล์คนั่นแหละ! ฉันจะได้ติดตามการเคลื่อนไหวของพวกแกได้ เข้าใจ๊?!” แหม...ตังค์อยู่ครบ ^O^
“เฮ้ย!!! ทำไมแกทำกับเต้สุดหล่อแบบเน้~ แกทำได้ยังไง...ทำกันได้ลงคอออออ โฮๆๆๆ TOT”
“จะช่วยเจ๊มั้ย?! ถ้าไม่ฉันจะฟ้องเจ๊ คอยดูเซ่!!!”
“ช่วยคร้าบบบบ แงๆๆ”
“ดี! กองทัพต้องเดินด้วยท้อง พูดแล้วก็...เลี้ยงไก่ผู้พันธุ์อเล็กซ์ซานเด้อหน่อยสิ หิวๆๆ นั่งคนละโต๊ะไปเลยนะ แล้วแกก็โทรเรียกหมอนั่นออกมาเจอกันที่นี่นั่นแหละ ฉันจะได้เห็นหน้ามัน “ จุดประสงค์แอบแฝง หึๆๆ
“ยัยบ้า! ใจร้ายยยยย”
ห้านาทีต่อมาฉันก็ได้กินไก่สมใจหมาย ^O^ แหม...อร้อยยยยอร่อย มันทำด้วยอะไรน้อ แต่รู้สึกเหมือนคนบ้าเลยแฮะ กินข้าวยังต้องเสียบสมอลทอล์ค เนียนๆไปว่าเป็นคนมีดนตรีในหัวใจ ฟังเพลงตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงก็แล้วกันฟะ
“ไงเต้ วันนี้คิดยังไงชวนฉันมากินข้าวด้วยเนี่ย ปกติไม่เคยรออ่ะ” เอ๊ะ?! เสียงผู้ชายนี่หว่า! ไม่ใช่เสียงไอ้เต้ซะด้วย อย่างงั้นก็...
“แหะๆ นั่งๆๆๆ นายจะกินอะไรก็สั่งเองแล้วกันนะซิงเกิ้ล บริการเอาเอง”
...นายซิงเกิ้ล!!! แน่นอน...ฉันใช้เรดาร์ (ไม่รู้ว่าถูกหรือผิด)จับผู้...เอ้ย! ใช้สายตามองไปที่โต๊ะไอ้เต้ทันทีและแล้วก็...
หล่อสวรรค์!!! กรี๊ดดดด >O<
“กรี๊ดๆๆๆ แกๆๆ หล่อโคตร!!!”
วันนี้เขามาในเสื้อผ้าธรรมด๊าธรรมดา ก็เสื้อยืดคอกลมกับกางเกงยีนส์น่ะสิ! แต่...!! ทำไมเขายังหล่อได้ล่ะเนี่ย T^T สงสัยที่เขาว่า ‘คนหล่อทำอะไรก็หล่อ’ เห็นจะจริงซะแล้ว ไม่ใช่หล่อเพียงอย่างเดียวนะ ผมที่ถูกเซ็ตมายิ่งทำให้เขาดูเซอร์อีกต่างหาก อ๋าย! ฉันอยากกรี๊ด!!!
“เห้ยๆ ของเจ๊ๆ” ขัดลาภจริงไอ้ขนม
“นายพูดว่าอะไรนะ?!”
ตาย!!! หลุดพูดออกมาได้ไงฟะไอ้เต้ นายมีหน้าที่ฟังอย่างเดียวนะ -*-
“อะ...เอ่อ หมายถึงมือถือมันจะเจ๊งน่ะ แหะๆ นายแคะขี้หูมั่งรึเปล่าน่ะ ไม่ไหวๆ” เต้พูดพลางส่ายหน้า
เหอะๆ เนียนนะแก๊!~
“ไอ้เต้! จำไว้ว่าฟังได้อย่างเดียว ห้ามพูดดดด!! เดี๋ยวหมอนั่นก็จับได้กันพอดีอ่ะ”
“อืมๆ” และแล้วนายซิงเกิ้ลกับนายเต้ก็บังเอิญขานรับพร้อมกันสิคะคุณขา
“นายอืมอะไรน่ะ หรือวันนี้หูฉันเพี้ยนจริงๆ ” นายซิงเกิ้ลพูดแล้วจึงเดินไปซื้ออาหารที่เคาท์เตอร์
“ฟู่ว์!!! ตื่นเต้นว่ะภารกิจนี้ ฉันจะตายแล้วแก” ไอ้เต้บ่น
“ไอ้บ้า หุบปากซะ แล้วก็นั่งนิ่งๆ เดี๋ยวงานเสร็จซื้อโปเต้ให้กิน หุๆ เฮ้ยๆ มาแล้วๆ เงียบๆๆ” นายซิงเกิ้ลนี่ก็จริงๆ อะไรจะว่องไวขนาดนั้น กระฉับกระเฉงเลยเกินพ่อคุณ ทำเอาใจหายใจคว่ำกันไปหมด
“นายจะกินข้าวแล้วยังไม่ถอดหูฟังออกอีกนะ รักเสียงเพลงอะไรกันขนาดนั้นฟะ!”
เกิดเหตุการณ์ after shock -*- นายนี่ช่างสังเกตเกินไปแล้ว
“อ่ะ...อ๋อๆ แหม...วุ้นอุตส่าห์เลือกเพลงให้ฉันทั้งที ฟังกี่ทีๆก็ปลื้มว่ะ >__<” ไอ้ขี้โม้!!
“จริงอ่ะ ฟังมั่งดิ หุๆๆ”
เหอะๆ หล่อไม่พอยังชอบน้องเสือไก่อีกเนอะ
“เฮ้ย!!! ได้ยังไงเล่า สุดที่รักเลือกให้ฉัน ฉันฟังได้คนเดียวโว้ยยย”
เออ...เนียนต่อไป
“แกๆ แล้วแฟนหมอนั่นอยู่ไหนอ่ะ ถามซิๆ”
“แล้ววันนี้แฟนแกไม่มาเหรอวะ ปกตินี่ห่างกันทีจะเป็นจะตาย ทีงี้ล่ะหายจ้อยเลย”
“ทะเลาะกันนิดหน่อยน่ะ ช่างมันเหอะ กินๆๆๆ งานนี้ฉันเลี้ยงเอง ฮ่าๆๆ”
“เลี้ยงบ้าเลี้ยงบออะไร เขาจ่ายกันตั้งแต่ตอนสั่งแล้ว ยังจะหัวเราะอีก เวรเอ้ย!”
ก๊ากกกก คารมใช้ได้เลยทีเดียว
“หมอนี่มีเพื่อนหล่อๆบ้างมั้ยฟะ ฉันอยากได้ซักคนนนน~~~” ฉันบ่นอุบ
“มีๆ ฉันไง ^O^” มันจะรีบตอบไปไหน ตอบแบบไม่คิดเลย -__-^^^ ทุ้ยยยย!
“อะไรของแก ท่าจะบ้านะ มีอะไร”
เสียมารยาท! ชอบจับผิดคนจริงๆ
“เฮ้ยยยย ฉันหมายถึงทำไมจานของฉันมีซอสพริกด้วยง่ะ มั่วจริงๆเลยนาย ถ้าฉันพูดอะไรออกไปนายก็ลืมๆมันซะนะ ฉันบ่นคนเดียว -..-“
“ไม่มีก็แปลกแล้วว้อย แกเพิ่งจะบีบมันใส่จานเมื่อกี้เอง =[]=!”
“อ้อเหรอ สงสัยฉันจะบ้าอย่างที่แกพูดล่ะมั้ง”
จากนั้นฉันก็ไม่คิดจะพูดอะไรอีกแล้วเพราะยิ่งพูดมันจะยิ่งทำให้เต้มันดูบ้าขึ้นเท่าตัว ฉันเป็นคนดีใช่มะ?! โฮะๆ พอจัดการกับท้องตัวเองเรียบร้อยสองคนนั้นก็เหมือนมุ่งหน้าจะเข้าเรียนเพราะเจียนจะถึงเวลาเรียนแล้ว เฮ้ออออ อยากเห็นหน้าแฟนหมอนั่นจริงๆ T^T
ตอนนี้รู้สึกว่าฉันควรจะกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าซะที ไม่เช่นนั้นฉันอาจจะหิวตายตรงนี้ก็เป็นได้ แต่จะว่าไปแล้วฉันจะทำยังไงดีน้อ สองคนนั้นถึงจะเลิกกันได้ เฮ้อ! เลวไม่ขึ้นจริงๆฉัน .\/.
“วันนี้เราจะมาเรียนเรื่อง...!@#$%^@#$”
ง่ะ! ทำไมฉันฟังเรื่องมีสาระแบบนี้ทีไรมันถึงได้ง่วงขนาดนี้นะ ฮ้าวววว ~o~ ไม่ได้! ไม่ได้ๆๆ!! อุตส่าห์ได้ฟังฟรีๆขนาดนี้ฉันต้องซึมซับ อืม...ไอ้สูตรบ้ามันเป็นอย่างนี้หรอกเหรอ...-__-^^^ แล้ว...แล้วทำไม...zzZZZZZZ
“นี่ๆๆ เธอๆๆๆ”
จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างๆ พร้อมๆกับแรงเขย่าที่แขนของฉัน แต่ใครถึงกล้ามาปลุกซัมวันคนนี้!
“หลับไปได้ยังไงน่ะ คาโทรศัพท์เลยนะนั่น”
หะ...เฮ้ย!!! ซะ...
“ซิงเกิ้ล!!!” แง้!!! ทำไมหมอนี่ต้องเป็นพลเมืองดีปลุกชาวบ้านชาวช่องเขาด้วยเนี่ย
“ฮะ? เธอรู้จักฉันด้วยเหรอ??? ^___^”
อิ๊บอ๋าย!!! ฉันหลุดพูดไปได้ยังไงเนี่ย T^T ตะ...แต่...รอยยิ้มพิมพ์ใจ กรี๊ดดดดดด >O<
“อ๊ะ! ซิงเกิ้ล...ซิงเกิ้ลใหม่อัลบั้มนี้เพราะดีน่ะ ^^” เฮือก!!! สะเออะจริงๆฉัน
“อ้าวเหรอ? แฮะๆ” อ๊ายยยย จะน่ารักไปไหนเธอ! >___<
~ยัยซัมวันนน สุดหล่อโทรมา รับโทรศัพท์เดี๋ยวนี้~~~ ยัยซ...
“คิก! แฟนเธอคงจะโทรตามแล้วมั้ง ฉันไปนะ บ๊ายบายครับ...‘ซัมวัน’ ^^”
กรี๊ดดดดดดดดดดดด น่ารักกกกก สุภาพมากกกก อ๊ายยยย >.<
แต่!!...ฉันไม่เคยรู้จักสุดหล่อที่ไหนนอกจากนายซิงเกิ้ลนะ แล้วหมอนี่เป็นใคร...
“ไอ้โปเต้!!!”
“ครับผม! ริงโทนใหม่เพราะมะ? >.,<” หนอยยยยยยยยย...
“ไอ้เวร! ตอนนี้แกอยู่ไหนเนี่ย! แกรู้มั้ยว่าเมื่อกี้ฉันเจออะไร! กรี๊ดๆๆๆ”
“เลิกทำเสียงหลอนๆสักทีเหอะน่า! แกอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวฉันไปหา”
“หน้าร้านไก่เส็งเคร็งนั่นแหละ! อับอายยย อับอายยยยย ToT”
ฉันยืนคร่ำครวญอีกสักพักโปเต้ถึงจะเสด็จมาได้ นายรู้มั้ยว่าฉันขายหน้า แง~~~
“ไอ้บ้า ฉันโทรหาแกกี่รอบรู้มั้ย?!?! แล้วนี่อะไร ทำไมทำหน้าจะตายขนาดนั้นฟะ!”
อะไรกันเนี่ย มาถึงก็พ่นไฟใส่อยู่ได้ แถมยังมีน้ำลายตามมาดับไฟให้อีก ประมาณว่าเป็นโปรโมชั่นซื้อหนึ่งได้ถึงสอง แต่สำหรับฉันตอนนี้ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นแหละ TOT
“ก็ฉันเผลอหลับตอนที่พวกแกเรียนสูตรอะไรก็ไม่รู้ จะเรียนไปหาอะไรฟะ! จะเอาไปหาว่าขั้วโลกเหนือมีน้ำแข็งหนาเท่าไหร่หรอไง! มันน่าง่วงนอนมากเลยนะแก!!!”
“แล้วทำไมแกไม่ตัดสาย โง่ไปได้!”
“ฉัน...ฉันลืม! ใช่ๆ ฉันลืมตัดสายต่างหาก ก็ไม่คิดว่าจะเรียนกันนานไง เลยแบบว่านั่งฟังๆไปเดี๋ยวก็เสร็จเองอ่ะ แกไม่ได้บอกฉันนี่หว่าว่าจะเรียนนานแค่ไหนน่ะ”
=w= จะให้ฉันบอกได้ไงว่าฉันแอบเรียนทางอ้อมแต่เผลอหลับไปน่ะ ก๊ากกกกก (ไม่ใช่มีโอกาสแต่ไม่มีวาสนาหรอกเหรอ =__=;;;)
“เออๆ แล้วไอ้ที่ว่าอับอายๆนี่อะไรของแก เพ้ออยู่ได้ ครวญครางอย่างกับฉันโทรไปฟังเรื่องสยองขวัญ 1900 ซะอีก”
“ฉันเจอนายซิงเกิ้ลน่ะสิ! เขาเป็นคนมาปลุกฉันเองแหละ =__=”
“เฮ้ย!! แล้วเธอทำอะไรให้เขาสงสัยรึเปล่า ที่ตกลงกันนี่ฉันจะแนะนำให้แกรู้จักเองไม่ใช่เหรอ”
“เกือบๆอ่ะแหละ แต่ฉันเนียนซะอย่าง โฮะๆๆ ความสวยของฉันมันช่วยปกปิดความจริงน่ะ ^O^”
“ตอแหลเป็นที่หนึ่งจริงๆ” หยาบคาย!!! ว่าผู้หญิงอย่างนั้นได้เยี่ยงไร!?
“แกนี่ก็นะ ฉันโทรมาปลุกเป็นร้อยๆรอบไม่ตื่น ดูที่มิสคอลได้เลย! แต่แค่ไอ้ซิงเกิ้ลมันปลุกหน่อยเดียวนี่กระเด้งอัตโนมัติเลยสิ อะไรวะ?! ความหล่อพอๆกันแต่ทำไมฉันปลุกแกไม่ได้!! I don’t understand!!! =[]=”
กระแดะมาก! พูดมาสิว่า “ฉันไม่เข้าใจ” อุตส่าห์พูดออกมาอีกว่าไอด๊อนอั๊นเด้อสะแตนด์ - -*
“อย่างแกน่ะ ได้อย่างมากก็เอ็ดดี้ ผีน่ารัก อย่ามาสะเออะเป็นพี่วิคของฉัน แต่ฉันยังไม่เคลียร์เรื่องเสียงเรียกข้าวของฉันเลย แกไปเปลี่ยนเสียงตอนไหนฮะ?!”
“แฮ่ๆๆ แหมแกก็...ใครโทรเข้าจะได้รู้ไงว่าใครเป็นใคร แบบว่ารับได้เลยไม่ต้องดูชื่อน่ะ โฮะๆๆ มันเป็นวิธีของคนฉลาดน่ะ” รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันน่าถีบหลังจากที่พูดเสร็จ
“ตายๆ ถ้าเสียงเรียกเข้าฉันเป็นแบบนี้ทุกเบอร์ฉันต้องตายแน่ๆ ฮึ่ย!!!”
“ฮี่ๆๆ” รอยยิ้มมีเลศนัย -__-^
~คนสวยโทรมา รีบๆรับเข้าสิ! อย่าปล่อยให้คนสวยรอนานสิยะ คน...~~~
“-__-++ คราวนี้จะเป็นใครอีกเนี่ย”
“นังคนสวยที่ไหนยะ! คนที่ฉันคบหาด้วยไม่เคยพ้นคำว่า ‘ทุเรศ’! คุณโทรผิดแล้วค่ะ!!!” ให้ฉันเดาสิ ไม่เจ๊ก็ยัยวุ้นนั่นแหละ จะพ้นสองคนนี้เหรอ
“เดี๋ยวเถอะแก คนชื่อวุ้นมักจะสวยอยู่แล้ว ตาแกต่ำเองต่างหาก โฮะๆ แล้วเป็นไง วันนี้คืบหน้าถึงไหนละ” ยัยวุ้นโทรมานั่นเอง คนหล่อ...คนสวย...ไอ้เต้!!!
“ถือสายแป๊บนะ”
“ใครเล่นโทรศัพท์ฉันอีกจะไม่ตายดี แฟนหน้าหัก จมูกแบน ปากยื่น ตาหาย และพิการ!! ฮึ่มๆๆๆ”
“._.” ไอ้เต้หน้าจ๋อยราวกับจะสื่อว่า ‘ผมไม่รู้เรื่องคร้าบบบ’
“เออ ต่อๆ เจอหน้าแล้ว แบบจังๆเลย หล่อโคตร! แต่เจอฉันในสภาพที่ดูไม่ค่อยได้เท่าไหร่ หมดกัน!...การสร้างความประทับใจตั้งแต่แรกเห็น โฮกกกก T___T” คิดดูสิ หลับกลางร้านอาหาร Junk Food!!
“เห้ยๆ ของเจ๊ๆ มีแฟนแล้วด้วยๆ ที่แกต้องทำคือทำให้เจ๊สมหวัง ไม่ใช่ทำให้แกสมหวังกับความรักลมๆแล้งๆ อย่าคิด! Stop your imagine ณ บัดนาว!”
กระแดะทั้งคู่เลยวุ้ย มิน่าถึงคบกันได้!!!
“เออน่า! อาหารตาโว้ย นานๆเจอคนหล่อทั้งที ก๊ากๆ เอาเป็นว่ารายละเอียดคุยกันพรุ่งนี้นะ ฉันจะกลับบ้านละ เดี๋ยวมันจะเย็นไปมากกว่านี้”
“ขอคุยกับแฟนฉันหน่อยดิ อยู่ด้วยกันใช่ป่ะ” ถามหาสามีเชียวนะเธอ
“อ้ะ! หวานใจแกอยากคุยด้วย” ฉันพูดพลางส่งโทรศัพท์ไปให้โปเต้ที่บัดนี้ยืนรอจนขาจะน็อคอยู่แล้ว =w=
“คิดถึงนะที่รัก จุ๊บ! ^3^” เฮ้ๆ เล่นผิดซีนกันรึเปล่าวะ -__-++
“เช่นกันจ้ะ จุ๊บ >3<” -__-+++
“พอๆ เปลืองค่าโทรศัพท์ไอ้วุ้นมัน!”
เนื่องจากฉันหมั่นไส้มันเลยกระชากโทรศัพท์ออกมาจากมือเต้แล้วกดตัดสายทิ้งทันที ไม่ได้ห่วงค่าโทร! แต่หมั่นไส้แกมอิจฉานิดๆน่ะ แฮ่!!! ไม่มีคนให้จุ๊บด้วย T^T น่าเศร้า
“พูดมากน่า! กลับบ้านได้แล้ว!!”
เป็นอันจบบทสทนาในวันนี้ _ _”
“แกคงจะไม่ได้ปิ๊งซิงเกิ้ลเหมือนเจ๊หรอกนะ ฮ่าๆๆ ฉันล่ะกลัวจริงๆ” วุ้นเล่นกล่าวขึ้นหลังจากที่ฉันเล่าให้เหตุการณ์เมื่อวานให้ฟัง
วันนี้ฉันรีบบึ่งออกมาจากคอนโดก่อนเจ๊เพราะกลัวจะเจอคำถามทอร์นาโดพัดเข้าใส่ เมื่อวานหลังจากที่กลับถึงบ้านฉันก็เข้านอนทันที เนื่องจากเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีงีบมาบ้างก็ตาม - -* ทำให้เจ๊สงสัยเล็กน้อยว่าข้าวปลาไม่กิน กลับถึงบ้านก็เดินดุ่มๆเข้าห้องของตัวเองอย่างเดียว
“จะบ้าเหรอ จะหล่อแค่ไหนแต่ไม่ได้ครึ่งของพิ่วิคแฟนฉันหรอกย่ะ กร๊ากกก” ...แต่ตานี้เข้าขั้นกอล์ฟ-ไมค์เลยนะ T^T
“ก็ดีแล้ว ฉันก็พูดเล่นไปอย่างนั้นแหละน่า แล้วจะเอายังไงต่อ ฉันตื่นเต้นว่ะ หุๆๆ”
“กะว่าจะนัดเจอกันอีกทีน่ะ แบบว่าให้ไอ้เต้มันแนะนำให้รู้จักเลยไง แล้วมันจะทำให้เหตุการณ์ดูบังเอิ๊ญบังเอิญ หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที” ฉันมีปัญญาคิดแค่นี้แหละ
“เมื่อไหร่ล่ะ อยากเจอเร็วๆ ฮ่าๆ”
“อืม...พรุ่งนี้เย็นเป็นไง สนใจมะ?” ฉันเสนอวันออกไป
“ฮี่ๆ เอาดิๆ ยิ่งเร็วยิ่งดี ตื่นเต้นน่าติดตาม หุๆ”
รวบรัดดีจริงๆฉัน .\/. รู้สึกว่าแผนมันจะไปของมันได้เรื่อยๆเลยแฮะ อย่างว่า...ฉันเป็นคนคิดนี่!! แต่เรื่องนี้จะให้เจ๊รู้ไม่ได้เด็ดขาด! เราต้องดำเนินตามแผนอย่างเงียบๆ มิเช่นนั้นแผนอาจจะล่มได้ โฮะๆ
“เออแก จำที่ฉันบอกได้ป้ะ เรื่องที่นายซิงเกิ้ลมีปัญหากับแฟนน่ะ จะให้ทำยังไงวะ” ฉันถามพลางเกาหัวตัวเองแกรกๆ ฉันไม่ได้โง่นะ...แต่ฉันไม่รู้นี่นา TT^TT
“แกอยากได้วิธีไหนล่ะ ช้าแต่ชัวร์...หรือว่ารวดเร็วทันใจสไตล์วุ้นเส้น ฮี่ๆ”
“ไอ้ที่ว่าช้าแต่ชัวร์นี่ชัวร์แค่ไหนวะ กี่เปอร์เซ็นต์”
ตอนนี้ใจฉันเริ่มไปทางข้อเสนแรกแล้วล่ะ ประมาณว่ามันต้องมีคุณภาพ ไอ้รวดเร็วน่ะมันก็ดีนะ แต่มันจะเร่งรัดเกินไปหรือเปล่า? แล้ว...มันจะใจร้ายไปสำหรับแฟนของซิงเกิ้ลเขามั้ย...มันแฟร์แล้วเหรอ?
“ประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นไง พอไหวป่ะ”
“งั้นเหรอ...งั้นก็นั่นล่ะ ฉันเลือกข้อนี้ ลองว่ามาซิว่าจะเอายังไง”
“อืม...ขั้นแรกแกก็ต้องทำให้เขาเชื่อใจแก ไว้ใจแกได้ก่อนในระดับหนึ่ง ต่อไปเขาก็จะปรึกษาแกอะไรทำนองนั้น หลังจากนั้นการให้คำแนะนำของแกนั่นแหละจะเป็นการชี้ให้เขาเลิกกับยัยนั่น! หุๆๆ เป็นไง ไอ้ที่ว่าช้าน่ะนะ...มันขึ้นอยู่กับว่าแกทำให้เขาเชื่อใจแกได้แค่ไหน แล้วระยะเวลานานขนาดไหน แกเข้าใจใช่มะ?” วุ้นร่ายยาวจนฉันรู้สึกได้ว่ามันแทบไม่หายใจ! เพราะมันออกอาการหอบหลังจากที่พูดเสร็จน่ะสิ
“เออ...ใช้ได้ ว่าแต่ทำไมแกพูดเหมือนว่าจะให้ฉันเป็นคนจัดการเรื่องนี้วะ =__=;;; แกพูดออกมาได้เป็นตุเป็นตะขนาดนี้แล้วทำไมไม่ทำให้เขาเชื่อใจแกเองฟะ?! เพราะไอ้การให้คำแนะนำนั่นน่ะ คนมีแฟนอย่างแกน่ะประสบการณ์ก็เจ๋งกว่า เรียกได้ว่าอาบน้ำร้อนมาก่อนแล้วก็ยังได้ ฉันนี่หาผู้ชายดีๆสักคนยังไม่ได้เลย จะเอาอะไรไปแนะเขาฟะ ฮะ?” ฉันก็โต้ตอบกลับไปพอๆกันกับมันนั่นล่ะ เล่นเอาเหนื่อยเลย ฮื่อออ
“ไม่อ่ะ ฉันไม่ได้ว่างเหมือนแกนี่หว่า ถ้าแกว่างๆแกก็นั่งคิดได้แล้วนะว่าจะทำยังไงให้เขาเชื่อใจ ทำยังไงให้เขาเห็นแกดีกว่าแฟน ทำ...”
“เดี๋ยวๆๆๆ ไอ้ที่ว่าเห็นฉันดีกว่าแฟนนี่มันมาจากไหนอ่ะ เมื่อกี้ไม่เห็นพูดถึงเลยนะเฟ้ย” ฉันขัดก่อนที่มันจะว่าจบซะอีก
“อ๊าว! ไม่งั้นเขาจะเชื่อคำพูดคำจาของแกได้ยังไง แล้วพอถึงตอนนั้นเขาจะเลิกกับแฟนได้ยังไงเล่า!? ถามโง่ๆนะแก -__-lll” ยัยชะนีนางนี้ขึ้นเสียงสูงปรี๊ดขณะที่พูด
อะไรง่ะ ฉันไม่รู้ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันโง่มากมายขนาดนั้นนี่นา! TT_____TT ใจร้ายยย
“เชอะ!! ตามใจแก สรุปฉันทำก็ได้ ถ้าฉันพลาดอย่ามาว่าก็แล้วกัน เฮอะ!!”
คิดแล้วก็กลุ้มเหมือนกันแฮะ ฉันจะสรรหาคำพูดอะไรมาให้เขาเชื่อใจได้ล่ะเนี่ย ไหนจะคำพูดอาบยาพิษที่จะทำให้เขาลังเลใจแล้วหันไปบอกเลิกกับแฟนตัวเองอีกต่างหาก แล้วถ้าเกิดยัยนั่นเป็นคนดีแสนดีแล้วฉันจะทำได้หรือเปล่านะ?! T^T ฉันจะร้ายได้ลงคอเลยหรอ แง้!~TOT
--------------- To be continue ----------------
โอ้ว!!! ทุกคนได้เห็นความน่ารักของโปเต้และซิงเกิ้ลแล้วชิมิ?!
น่ารักถูกใจกันมั้ย -.,- กั่กๆๆๆ
ตอนนี้เพิ่งปั่นได้ถึงตอนที่หกเอง T^T
จะพยายามปั่นแล้วก็อัพนะคะ =__=;;;
เอ้อ...ยิ่งแต่งจำนวนหน้าของแต่ละตอนก็ยิ่งเพิ่ม ตอนหน้าคงจะยาวล่ะ หึๆๆๆ
ไปแว้วว >____< เม้นท์เป็นกำลังใจกันด้วยนะคะ T/l\T
$m[i]LeYz dEviL
ความคิดเห็น