โหด เปิ่น ฮา ชีวิตซ่าๆของยัยบ้าพลัง

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 เรื่องปกติของฉันและเขา 100%

Chapter 1

เรื่องปกติของฉันและเขา

                                                                                                  
"เติ้ลๆ พรุ่งนี้แกไปเร็วๆหน่อยนะ อย่าไปสายล่ะ เปิดเรียนวันแรก แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือนนะโว้ยยย ฉันอุตส่าห์โทรฯมาเตือนคนอย่างแกนะเนี่ย ภูมิใจซะที่มีเพื่อนดีๆอย่างฉัน อะโฮะๆๆๆ" เด็กผู้หญิงที่อ่อนหวาน (ตรงไหนวะ - -") และค่อนข้างจะเรียบร้อยอย่างเธอ...หยก โทรฯมาเตือนฉันที่มักจะไปโรงเรียนสายบ่อยๆจนเพื่อนๆทั้งหลายปลงกันไปหมด - -"

"เออน่ะ ฉันไม่ลืมหรอกแก ฉันไม่อยากแป้กไปโรงเรียนสายวันเปิดเทอมหรอกน่า" ฉันแหวเข้าให้

"เออได้ แล้วฉันจะคอยดู๊ หึๆ" มันยังไม่เลิกดูถูกฉันค่ะ เหอๆ

"ย่ะ วางสายได้และ ฉันหูชาจะตายอยู่และ บายจ้า" ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆจากการที่ยัยเพื่อนเลิฟของฉันมันมานั่งบรรยายธรรมหรือเรียกสั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความว่า 'เทศน์' ยัยนี่ก็น่ารักใช้ได้เลยนะ ต่อหน้าผู้ชายมันจะรักษาภาพพจน์มันอย่างแรงค่ะคุณขา มีแต่พวกฉันเท่านั้นแหละ ที่รู้ธาตุแท้ของมัน จริงๆแล้วฉันอยากจะป่าวประกาศต่อหน้าสาธารณชนว่ามันเสแสร้งอ่ะ ^^

ขอแนะนำตัวก่อนละกัน ฉัน...นางสาวณิชานัน  นิรมลนุรักษ์ หรือชื่อที่ว่าเมื่อเรียกแล้วจะหันไปหาทันทีก็ 'ไตเติ้ล' นี่แหละ(อยากพิมพ์ให้มันหรูๆ แค่นั้นเองแหละ) ปีนี้ฉันก็(เกือบ)อายุ 16 ปีแล้ว วันเกิดก็วันที่ 23 มิถุนายน 2533  ประวัติฉันมันก็ไม่มีอะไรสำคัญมากมายนักหรอก แต่อย่าให้พูดถึงนิสัยใจคอเล้ย คนอย่างฉันมันเป็นคนดีแน่นอนค่า แต่อย่างว่าอ่ะนะ เมื่อฉันพูดความจริง ก็มักจะมีคนไม่ยอมรับความจริงซึ่ง มันจะบอกว่าหนึ่ง(มันเยอะจนต้องลิสต์ออกมาเป็นข้อเลยแหละ) โหด...จริงๆแล้วอย่างมากก็แค่ไล่เตะต่อยผู้ชายไปวันๆเองนะ สองซาดิสม์...โอ๊ยยยคิดไรมาก ฉันก็แค่เล่นอะไรที่มันเจ็บๆแค่นั้นเอง สามวิ..เอ้ย เพลินอ่ะเพลิน บ้าพลัง...ไม่จริ๊งงงงไม่จริง สี่ติงต๊อง...ไม่มีทาง!!! คนอย่างฉันไม่มีทางทำอะไรเฉิ่มๆต่อหน้าผู้อื่นแน่นอน แค่นี้คงจะพอแล้วมั้ง เพราะที่พูดมายังไงก็ไม่เป็นความจริงทุกประการอยู่แล้ว ^0^

กริ๊งงง กริ๊งงง โอ๊ยยย ใครเป็นคนเลือกเสียงนาฬิกาฟะเนี่ย ปวดหูชะมัด ฉันกดปิดแล้วหลับต่อทันที - -" 

"เติ้ลลล ลูกสายแล้วน้า นี่มันเจ็ดโมงแล้วนะลูก" เสด็จแม่พูด ดูจากการพูดการจาแล้ว มันเหมือนว่าแม่ของฉันจะเป็นคนใจดีอ่ะนะ แต่คุณคิดผิดอย่างแรงค่ะ เสด็จแม่มักจะอารมณ์ขึ้นๆลงๆเสมอๆอ่ะ สงสัยใกล้หมด อิอิ ^^

"อืมมม ขอต่ออีกนี้ดดดนะคะแม่ เติ้ลง้วงง่วง" ใครฟะเนี่ยต่อได้ใจจริงๆ แหะๆ ฉันยังไม่วายต่อไปเรื่อยๆบิดไปบิดมา เลื้อยไปเรื่อยแหละน้า คนอย่างฉัน

"หึๆ จะให้แม่เดินเข้าไปปลุกมั้ยจ๊ะลูก" เสียงที่เฉียบขาด แผ่ซ่านเข้ามาในโสดประสาทของฉัน เสียงของแม่สามารถทำให้ต่อมอาการลูกงูของฉันมันรวน จึงทำให้ปฏิกิริยาตอบสนองให้ฉันเด้งขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เห็นมั้ยฉันเป็นคนดี ไม่ให้แม่เหนื่อยถึงขนาดต้องเข้ามาปลุกถึงในห้อง  

"แม่จ๋า เติ้ลตื่นและค่า จะลงไปหาอีก 15 นาทีน้า ว่าแต่พี่กานต์เค้าตื่นแล้วหรอคะแม่ อิอิ รายนั้นน่ะหนักกว่าเติ้ลอีกนา ^^" พี่กานต์ที่ฉันพูดถึงคือพี่ชายแท้ๆของฉันเอง พี่ชายฉันชื่อ นายกานตภพ นิรมลนุรักษ์ พี่กานต์จะโตกว่าฉันเพียงหนึ่งปี และนิสัยที่แก้ไม่ให้ของพี่กานต์คือหลีสาว - -" ฉันล่ะเบื๊อเบื่อ บางทีแฟนคลับพี่ฉันนี่ก็มาเกาะแกะพี่กานต์ซะจนฉันรำคาญแทนอ่ะ คิดดูแล้วกันนะว่าจะหนักหนาสาหัสซักขนาดไหน แต่ก็ช่วยไม่ได้อ่ะ เพราะว่าครอบครัวฉันมันหน้าตาดีเกินปาย~~~  อะโฮะๆๆๆๆ ^o^

ทุกๆ เช้า ฉันมักจะไม่ค่อยทานอะไรมาก อย่างมากก็นมหนึ่งกล่องแค่นั้นแหละค่ะ อยู่ท้องไปครึ่งวัน(ทั้งวันก็ได้เป็นไม้เสียบผีกันพอดีสิคะ) พี่ชายฉันจะเดินไปโรงเรียนพร้อมกับฉันทุกวัน ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีจริงจริ๊งงงง พี่ชายช้านน ~~~ 

และสุดท้าย ฉันก็มาถึงโรงเรียนโดยสวัสดิภาพภายในเวลา 7.30 น. จึ๋ย!!! เสียงของยัยหยกเริ่มไหลเข้ามาที่โสตประสาทของฉันแล้วล่ะค่ะ 'ไปเช้าๆ นะแก' มันจะเกิดอะไรขึ้นฟะเนี่ย หรือว่าฉันจะโดนฆ่าด้วยฝีมือเพื่อนตัวเอง ฮือออๆๆ T^T น่าอนาถจริงจริงเลยเรา...

"หยกจ๋า สวัสดีตอนเช้าที่แสนจะสดใสนะจ๊ะ แหะๆ" ฉันรีบประจบประแจงทันทีด้วยเสียงที่น่าสยดสยองของฉัน

"ไม่ต้องเลยแก ฉันนัดแกไว้กี่โมงกี่ยามฮะ?!?!?!? เลทได้เลทดีนะแก... อ้อ! ดีค่ะ พี่กานต์" หยกเริ่มย้ำคำเตือนของมัน พร้อมทักพี่กานต์ของฉัน

 "แหมก็... ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันลุกขึ้นมาจากที่นอนได้ก็ดีเท่าไหนแล้วแกเอ๊ยยย แกก็รู้ฉันมันพวกกินบ้านกินเมือง คนเรามันก็ต้องนอนให้เต็มอิ่ม เพื่อที่วันรุ่งขึ้นจะได้กระปรี้กระเปร่าไงจ๊ะ เนอะพี่กานต์ ^^" ฉันเสริมให้อีกรอบ แล้วก็หาแนวร่วมจากคนใกล้ๆ...พี่กานต์

"อืมม แกพูดถูกเติ้ล...ดีจ้าน้องหยก ยังสวยไม่สร่างเลยนะเรา คุยกันไปนะ พี่ไปล่ะ" พี่ชายฉันหยอดเข้าให้ เป็นไงล่ะ

 "ค่า" พวกฉันพูด แล้วพี่กานต์ก็เดินออกไป

"เออๆ ไปๆ เอากระเป๋าไปเก็บกัน" หยกพูดพลางลากฉันขึ้นบันไดไปชั้น 4

เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง ฉันก็เห็นคู่อริฉันตั้งแต่ม.1 จนกระทั่งม.4 นี่ แกบังอาจมานั่งที่โต๊ะช้านได้ง้ายยย ฉันล่ะเริ่มเดือดและนะแก๊...

"นี่นาย!!! นี่มันที่ของฉัน ที่ของนายอยู่ข้างหลังนู่น พากิ๊กนายไปไกลๆด้วยนะ ฉันล่ะเบื่อพวกเกย์จริง...  พวกสองจิตสองใจเอ๊ยยย" ฉันบ่น

"อ้าวเจ๊! ใครกิ๊กใครมิทราบ เรียกให้มันดีๆหน่อย ฉันรู้ว่านี่ที่ของเธอ แต่อย่างว่าล่ะนะ ชื่อแซ่ก็ไม่มี จะสลักเหมือนปลอกคอเธอก็ได้นะ แล้วก็เอามันแขวนไว้ที่โต๊ะน่ะ รับรอง ไม่มีใครนั่งที่ของเธอหรอก หึๆ" หมอนั่นพูดจาเยาะเย้ย แถมยังพูดไปหัวเราะไปอีกแน่ะ

"ใช่ๆๆ แพน นายพูดถูกว่ะ ฮ่าๆๆ" เพื่อนหมอนั่นพูด หรือชื่อของมันก็คือ โอม แต่ฉันไม่เคยเรียกชื่อพวกนี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นมันไม่จำเป็นเลยสำหรับฉัน

หมอนั่นที่ว่ามันชื่อแพน นายภานุกร วิจิตรไพศาล หล่อก็ไม่หล่อ นิสัยก็แย่ กวนประสาทอีกต่างหาก ขี้หลีอีกด้วย คนพรรค์นี้มันไม่น่าจะมีอยู่ในโลกเลยจริงมั้ย???

"ฉันขอเตือนนะ ฉันขี้เกียจตามเคลียร์เรื่องพวกแก โดยเฉพาะนาย...โอม เป็นไปได้ก็หุบปากซะ จะได้ไม่เจ็บตัวแต่เช้า" หยกเตือน ว่าแต่มันจะไปเตือนมันทำไมฟะ?!?! 

"พูดอย่างงี้อยากต่อยกันซักรอบมั้ยล่ะ เปิดตัววันแรกเลยเป็นไง นายกล้ามั้ยล่ะ นายปอด" ฉันเริ่มเปลี่ยนคำสรรพนามไปเรื่อยๆแล้วแต่ปากมันจะพูดไป

นายโอมเริ่มเงียบไปแล้ว  เพราะมันใช้หน้าตาเป็นอาวุธ หมายถึงหลีสาวน่ะ  ฉันและหยกจึงพูดออกไปเช่นนั้น แต่ไม่ใช่ว่านี่คือการขู่นะ แต่ฉันพร้อมที่จะเอาจริงเมื่อไหร่ก็ได้เมื่อฉันต้องการ

"นี่เธอ พูดจาให้มันดีดีหน่อย ฉันเป็นมีศักดิ์เป็นพี่เธอนะ พูดเพราะหน่อยไม่ได้รึไง ไม่ต้องพูดคะขาหรอก เพราะฉันรู้ว่าคนอย่างเธอมันพูดไม่เป็น หึๆ" อีตานั่นตอกย้ำฉันที่มันโตกว่าฉันสองเดือน >o<

"อ้อหรอ! นี่นาย จำเอาไว้ คำพูดดีๆน่ะ มันไม่เหมาะสมกับคนอย่างนายหรอก เพราะนายมันเถื่อนแถมยังปากจัดอีก แล้วอีกอย่าง กะอีแค่เกิดก่อนสองเดือนนี่เค้าเรียกกันว่าพี่อ่ะนะ ป่านนี้เค้าคงจะเรียกพี่นู่นน้องนี่กันไปทั่วแล้วล่ะ" ฉันยิ้มกวนๆไปให้นายแพน แล้วเดินเชิดเอากระเป๋าไปไว้ที่โต๊ะแล้วเดินออกไปกับหยก ทำไมหยกมันเงียบน่ะหรอ มันออกจะสะใจเล็กๆด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างที่บอก มันต้องรักษาอิมเมจของมันเท่าชีวิต แล้วอีกอย่าง มันก็รู้ว่านี่เป็น เรื่องปรกติของฉันและเขาที่จะกัดกันเป็นธรรมดา.....

Little deviL