คิดส์ คาวาเมียส (รีไรท์ใหม่จ้า)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ชายผู้ติดตาม รีไรท์แล้ว

      

ตอนที่  2  ผู้ติดตาม

                แสงแดดยามเช้าของรุ่งอรุณสาดส่องไปทั่ว   พร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กจอแจของบริเวณรอบข้างทำให้เปลือกตาของคนที่กำลังหลับสนิทค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ  กระพริบขึ้นลงด้วยความงัวเงียจากการตื่น  นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มดุจรัตติกาลฉายแววความไม่พอใจ  คิ้วขมวดเข้าหากันจนยุ่งไปหมด   ผิวที่ขาวแต่ก็ไม่ถึงกับขาวนักยิ่งส่งผลให้เด็กหนุ่มดูดี   ผมสีน้ำตาลทอประกายรับกับแสงแดด ดวงหน้าที่คมเข้มติดจะทะเล้น  ทำให้ความไม่พอใจที่ฉายออกมาแทบจะดูไม่ออกเลย  

“มันจะอะไรกันนักกันหนา”   น้ำคำที่พูดนั้นบ่งบอกถึงความหงุดหงิดของตัวคนพูดได้เป็นอย่างดี

“มันจะเงียบสักหน่อยจะได้มั้ย  นี่เพิ่งจะเช้าเองนะ ”

                เด็กหนุ่มยันตัวลุกขึ้นจากบริเวณที่เขาอาศัยเป็นที่หลับนอนอย่างหัวเสีย   ทั้งๆที่มันอาจจะไม่ใช่ที่นอนที่ดีนักในสายตาของคนที่มีอันจะกิน  แต่จะทำยังไงได้ล่ะก็คนมันต้องหาที่คลุมแดดคลุมฝนนอนนี่   จะเอาอะไรกันนักกันหนา  มันก็แค่ซอกตึกที่สามารถนอนได้เท่านั้นเอง   มีแค่นี้ก็ดีกว่าไม่มีเลยแล้วต้องไปนอนตามถังขยะก็แล้วกัน   ถ้าเป็นแบบนั้นคงสมเพศตัวเองน่าดู

                หลังจากที่เขาก้าวออกมาจากซอกตึกที่เขาอาศัยเป็นที่หลับนอนแล้วนั้น  ข้างหน้าเป็นตลาดที่มีเสียงของบรรดาแม่ค้าแม่ขายทั้งหลายตะโกนโหวกเหวกขายของเป็นว่าเล่น  โฆษณาสินค้าของตัวเองว่าดีอย่างนั้นดีอย่างนี้จนออกนอกหน้า  มันก็มีทั้งของที่กินได้และของที่กินไม่ได้  มีทั้งคนขายผักที่กำลังขายผักให้กับป้าแก่ๆ คนหนึ่งที่พยายามต่อราคาผักให้ถูกลงให้ได้    จนเจ้าของร้านที่ยืนขายของอยู่อยากจะไล่ป้าคนนั้นไปให้พ้นๆ       ร้านขายผลไม้  ร้านขายเนื้อสัตว์  ร้านขายปลา  และอื่นๆ    มันเป็นบรรยากาศที่แสนจะวุ่นวายสิ้นดีในความคิดของเขา   สำหรับคนที่นอนไม่พอจนอารมณ์บูด  ในความคิดของ......

                คิดส์   คาวาเมียส

                คิดส์ได้แต่เดินทอดน่องมาเรื่อยๆผ่านตลาดที่แสนจะวุ่นวาย  ผ่านร้านขายเสื้อผ้าที่สวยหรูซึ่งมันไม่เหมาะกับเขาเลยสักนิด  มันออกจะสวยหรูราคาแพง  และถ้าหากเมื่อเทียบกับเสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่ตอนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรเลยระหว่างเศรษฐีกับยาจก  เสื้อผ้าที่เขาใส่นั้นก็เป็นเสื้อผ้าปอนๆเป็นเสื้อยืดกับกางเกงธรรมดามีรอยขาดๆบางที่  ......มันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรเท่าไรนักในความคิดของคิดส์  แค่มีเสื้อผ้าใส่ก็ดีถมเถไปแล้ว

                ระหว่างที่คิดส์เดินไปเรื่อยๆตามทางเดินที่ทอดยาวอยู่นั้น  เขาเองก็ไม่ได้สังเกตเลยซักนิดว่าเขากำลังโดนใครบางคนติดตามอยู่  ใครบางคนที่ติดตามและเฝ้าดูเขามาตั้งแต่เขาก้าวออกมาจากซอกตึกนั้นแล้ว

                คิดส์เดินมาถึงบริเวณที่ไม่ค่อยมีผู้คนเท่าไรนัก   มันคล้ายๆ จะเป็นสวนสาธารณะที่มีต้นไม้รกขึ้นมากมีเนินเขาลูกเล็กๆ ตามทางที่เขาเดิน  เขาพยายามเดินไปรอบๆ และหาที่ที่จะไม่มีใครอยู่เลย  เขาอยากอยู่คนเดียวอยากใช้ชีวิตอย่างสงบ  ไม่ต้องค่อยสงสัยแววตาของคนรอบข้างที่ชอบมองมาที่เขาอยู่เรื่อย  มันทำให้เขารู้สึกเป็นตัวประหลาดอยู่ชั่วขณะหนึ่ง

“เฮ้อ...... ออกมาจากที่ที่วุ่นวายได้สักที  ที่แบบนั้นอยู่เข้าไปได้ยังไงกัน ”   คิดส์ทอดถอนหายใจ และนั่งลงบริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่  ต้นที่อยู่ข้างในสุดและเขาก็มั่นใจว่าจะไม่มีใครกล้าเดินเข้ามาจนถึงข้างในนี้อย่างแน่นอน   มันออกจะเปลี่ยวซะขนาดนี้    และเขาก็ปิดเปลือกตาลงอีกครั้งพร้อมที่จะเข้าสู่ห้วงนิทราต่อจากเมื่อครู่

คิดส์เป็นเด็กที่เกิดและเติบโตขึ้นมาที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า  ชีวิตในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นก็ไม่ค่อยมีอะไรที่น่าประทับใจเท่าไหร่   สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เขาอาศัยอยู่ด้วยนั้นจะรับเลี้ยงเด็กกำพร้าจนกว่าจะอายุได้ 14  ปี  ตอนนี้เขาก็อายุ  15 แล้ว  เขาออกมาจากที่นั้นได้หนึ่งปีแล้ว   ชีวิตข้างนอกเขาเองก็รู้สึกว่ามันมีอิสระมากกว่าการที่เขาอยู่ในนั้น   ถึงแม้จะลำบากไม่มีที่อยู่แต่เขาก็ทนได้  ดีกว่าการที่จะมีที่ซุกหัวนอนแต่ไร้ซึ่งอิสรภาพ   มันก็ไม่ต่างอะไรกับการที่คนเรานำสัตว์ไปขัง

เขาร่อนเร่หางานไปทั่วได้งานบ้างไม่ได้งานบ้างมันก็แล้วแต่ดวง  ยิ่งช่วงนี้เขายิ่งไม่มีงานใหญ่....มันจะอะไรซะอีกถ้าไม่เพราะเขามันเด็ก   แล้วมีเด็กที่ไหนบ้างที่ผู้ใหญ่เค้าจะจ้างทำงาน.......มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เขาได้งานเป็นสายสืบจากกลุ่มโจรกลุ่มหนึ่ง  มันให้เขาเข้าไปเป็นหนอนของอีกกลุ่ม  ให้เขาหาความลับที่พวกมันสงสัย  เพื่อที่พวกมันจะได้กำจัดกลุ่มโจรกลุ่มนี้  

มันเหมือนกับตัวเขาทำงานไม่ดีเลย  ก็มันก็ยังดีกว่าให้เขาไปฆ่าใครก็แล้วกัน  แค่เขาไม่ไปเบียดเบียนชีวิตใครมากนักเอาแค่ชีวิตเขาอยู่รอดได้  เขาก็ดีใจมากแล้ว

แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของคิดส์ทั้งๆที่เขาหลับตาอยู่   เมื่อเขานึกถึงเรื่องเก่าๆ ที่เขาเคยทำมา  ถ้าเกิดมีใครเดินผ่านมาอาจจะมองว่าเขาเป็นคนบ้าก็ได้  ก็จะมีใครที่ไหนบ้างล่ะที่อยู่ๆ ก็นอนยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนเสียสติ    

ระหว่างที่คิดส์กำลังคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของตนเองในสภาพที่ดูเหมือนคนสติไม่ดีอยู่นั้น   ทางด้านหลังของเขา   ตรงพุ่มไม้ที่ถูกบดบังจนมิด   เผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่งเท่านั้น  ดวงตาที่คอยเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง   ดวงตาที่คอยจับจ้องทุกการกระทำ   ทุกอิริยาบถของเด็กหนุ่ม  โดยที่เด็กหนุ่มไม่สามารถล่วงรู้ได้เลยว่ามีผู้เฝ้าดูอยู่   รอยยิ้มของผู้เฝ้าดูที่ไม่สามารถหยุดยั้งความดีใจและความตื่นเต้นที่ฉายชัดออกมาได้เลย

“ เจอแล้ว..........เจอแล้ว  ข้าหาเขาพบแล้วขอรับ  แล้วทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี...รอก่อนเถอะ   คิดส์  คาวาเมียส   นายยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ ”