(fic exo) DRINK! -chanbaek-

ลำดับตอนที่ #9 : PART 7 .GALLIANO.

PART 7 .GALLIANO.

 

 

ทำคนอื่นเจ็บพอรึยัง..?

ทำลายเขาจนพอใจรึยัง..?

ศักดิ์ศรีที่มีมันเพิ่มขึ้นรึเปล่า..?

 

ที่ถามมา..

 

อะไรคือค่าวัดของสิ่งเหล่านั้นหรอครับ?

คุณตอบผมได้รึเปล่า?

 

 

 

     เมื่อลู่ฮานเดินออกมาจากโบสถ์ด้วยความยากลำบากก็ถูกลากให้เข้าไปนั่งที่รถของอีกคนโดยการบังคับ! แต่ขึ้นรถมาได้สักพักก็เพลอหลับไปด้วยความเหนื่อย

 

 

 

"ลู่ฮานๆ"

 

    แรงเขย่าเบาๆที่แขนทำให้อีกคนตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงลืมตาขึ้นมาก็เจอกับใบหน้าของคนเดิม มองไปรอบๆก็พบว่าที่ไม่ใช่สถานที่ที่คุ้นเคย เขาคิดว่าอีกคนจะพาเขากลับบ้านหรือไปส่งที่โรงแรมแต่เปล่าเลย รถมาจอดอยู่ที่..ผับงั้นหรอ? The base pub ถ้าจำไม่ผิด..

 

 

"ผับผมเองหละ"

"พามาทำไม.."

"พาคุณนายหญิงมาดูร้านไงครับ"

"ฉันไม่ใช่"

.GALLIANO.

"ได้กันแล้วจะให้เรียกอะไรละครับ"

 

"ฉันไม่เต็มใจ"

"แค่ร้องครางก็ถือว่าสมยอมแล้วละที่รัก"

 

 

      ร่างสูงพูดเสร็จก็หันมายิ้มให้อีกคนที่ใบหน้าค่อยๆแดงขึ้นเพราะความเขินหรือโมโหหรือสองอย่างรวมๆกัน

 

       ลู่ฮานเองก็ไม่แน่ใจ..

 

       แต่เขาไม่ได้สมยอมสักหน่อย..ร้องครางแต่ไม่เต็มใจก็ได้นี่.. นั่งคิดได้แปปเดียวก็ต้องหยุดเพราะแรงดึงที่แขนคล้ายว่าจะให้ลุกขึ้นลู่ฮานทำตาโตใส่อีกคนหวังจะใหกลัวแล้วปล่อย แต่เปล่าเลย! แรงที่ดึงกลับมากขึ้นเรื่อยๆแรงบีบก็เจ็บมากขึ้นอีก จำใจลุกขึ้นแต่เมื่อลุกขึ้นยืนก็ต้องทรุดลงที่เบาะเพราะความเจ็บที่นอกเหนือยจากข้อมือ! สะโพกไงละ!

 

 

"โอ๊ย!.."

"เห้ยพี่เป็นไร"

 

"ยังเจ็บอยู่หรอ เดี๋ยวผมอุ้มไป"

 

 

      ความตกใจเพิ่มขึ้นเมื่อร่างของตัวเองลอยขึ้นจากเบาะแล้วอีกคนก็กำลังอุ้มเขาด้วยท่าเจ้าสาว!!

 

 

"เขาเรือนหอกันนะฮะ" 

 

 

      ร่างสูงพูดโดยการเอาหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจรินรดอยู่ที่ซอกคอขาวอดไม่ได้ที่จะประทับริมฝีปากลงไป ทำเอาลู่ฮานขนลุกชันอยากจะลงเดินเองแต่มันเจ็บ เลยต้องปล่อยให้อีกคนอุ้มตัวเองเข้าไป ถ้าไม่เจ็บไม่ยอมหรอก!

 

 

"ตอนเจ็บนี่ว่าง่ายจังเลยนะ

 

 

ต่อไปต้องทำให้เจ็บบ่อยๆแล้วละ"

 

 

"นี้นาย..! หยุดคิดเลยนะ! มันจะไม่มีครั้งต่อไป!"

 

 

     ถลึงตาใส่นี้คิดว่าน่ากลัวหรอ.. เฮ้อ ใครสั่งใครสอนให้ถลึงตาใส่เวลาอยากให้คนกลัว มันอยากให้คนอื่นอยากจะขย้ำมากกว่าน่ะสิ่

 

   ร่างสูงพาร่างบางเดินเข้ามาในผับของตัวเองที่ตอนนี้ยังไม่เปิดให้บริการเพราะเวลาที่ยังคงเช้าอยู่ ร่างสูงวางกวางน้อยไว้ที่เคาท์เตอร์ก้มลงสูดดมซอกคอขาวประทับริมฝีปากลงไปอีกครั้ง ทำรอยรักสีกุหลาบให้มันเห็นเด่นชัดมาขึ้นมือก็เริ่มลูบไลที่เอวบางด้วยความกระหายนิ้วมือหยาบสะกิดตุ่มใตสีชมพูสวยนั่นเพียงนิดเดียวมันก็แข็งขืนสู้นิ้วมือหยาบซะแล้ว..

 

 

"หืม.. ที่พูดมาจริงหรอครับ.."  พูดไปก็ขบเม้มใบหูเล็กเบาๆจนมีเสียงครางออกมาจากกลีบปากหวาน

 

"อะ..อื้อ.."

 

"อะ..อื้อ.." ร่างสูงบดเบียดริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากของลู่ฮานด้วยความอ่อนโยนแต่คนที่นั่งอยู่บนเคาท์เตอร์กลับดิ้นไปมา อยากจะพลักออกไปแต่ก็พลักไม่ได้เพราะมือที่ถูกจับไว้ทั้งสองข้างจากมือหนาเพียงมือเดียว

 

 

 

"อย่าดิ้นสิ่ฮะ เมื่อกี้ยังครางอยู่เลย" 

 

 

 

     พละออกจากริมฝีปากของอีกคน คิ้วขมวดเป็นปมพูดกับคนตรงหน้าที่ดูจะไม่ร่วมมือเอาซะเลยทั้งๆที่ของร่างบางมันก็เริ่มมีปฎิกิริยาแล้ว! บดริมฝีปากลงไปอีกครั้งด้วยความเอาแต่ใจปนความอยากเอาชนะ ขบเม้มริมฝีปากแรงๆให้ลิ้นหยาบได้เข้าไปลิ้มรสความหวาน ร่างบางที่โอนอ่อนไปแล้วนิดหน่อยแต่ก็ยังคงไม่หยุดดิ้น ลู่ฮานกัดริมฝีปากของอีกคนจนเลือดซึมถึงจะหยุดการกระทำนั้น

 

 

 

"ออกไปนะ..โอเซฮุน"

 

 

 

     ร่างบางเริ่มรู้สึกเอียนกับคำว่สออกไปหรือคำที่บอกลางๆว่าให้ไปเพราะวันนี้พูดกับอีกคนไปแทบจะร้อยรอบแต่อีกคนกลับมีท่าทีเหมือนเดิม..

 

 

..หยุดแล้วก็..

 

 

 

..ทำต่อ!..

 

 

 

     คำที่พูดไปนี่เข้าหัวสมองบ้างรึเปล่าว่ะ!

 

 

 

    แต่ทุกความคิดต้องหยุดชะงัก ทุกการกระทำต้องหยุดลงเมื่อมีเสียงประตูร้านเปิดดัง ปัง! พร้อมกับบุคคลปริศนาที่ลู่ฮานไม่รู้จักแต่ พอมองไปที่เซฮุนดวงตาของเขาเบิกกว้างดูเหมือนจะตกใจมากกับคนที่เปิดประตูเข้ามาเมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว! มือของเขาที่กุมมือผมไม่ให้ขยับจับบีบมันแรงขึ้นเมื่อคนๆนั้นเดิมเข้ามาเขามองผมด้วยสายตาดูแคลนนิดหน่อยซึ่งเขาคงคิดว่าผมเป็นคู่นอนของอีกคนแต่ผิดถนัด! ผมไม่ใช่ครับ ปรับความเข้าใจด้วย! แต่ผมก็ไม่คิดจะเถียงอะไรหรอกนะเพราะคนที่บีบมือผมเนี่ยสิ่บีบแรงจนผมรู้สึกเจ็บมากเลยละ สายตาของร่างสูงดูเปลี่ยนจากตกใจเป็นคนเย็นจนผมไม่แน่ใจว่าที่เขาบีบมือเพราะความกลัวหรือเพราะความแค้น..

 

 

 

 

 

"มึง..มาทำไม.."

.GALLIANO.

"มึง..มาทำไม.."

 

 

 

 

 

"มารื้อฝืนความหลังกับมึงมั๊ง"

 

 

 

 

 

"ของมึงมันเก่าแล้วว่ะ กลับไปเหอะ"

 

 

 

 

 

    โอเซฮุนพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆมองไปที่อีกคนด้วยแววตาท้าทายทำเอาอีกคนกำมัดด้วยความโมโหแต่ยังคงก้าวเดินเข้ามาราวกับไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

 

 

 

"เฮอะ อย่างน้อยกูก็คนแรก"

 

 

 

 

"คนแรกกับคนสุดท้ายมันต่างกัน"

 

 

 

       ตอนที่ทั้งสองถกเถียงกันมีอีกคนที่เซฮุนลืมไป ลู่ฮาน ไงละแต่ก็ดีแล้วจะได้มีเวลาติดกระดุมให้เข้าที่เข้าทางแต่ที่พูดกันนี่ไม่ใช่อย่างที่ลู่ฮานคิดใช่มั๊ย.. บ้าหน่า..ไม่ใช่หรอก

 

      โอเซฮุนหันไปมองลู่ฮานเพียงครู่เดียวก็หันกลับไปคุยกับบุคคลปริศนาที่จนถึงตอนนี้ลู่ฮานก็ไม่รู้ว่าคือใครแต่คุ้นหน้าเหมือนเคยเจอที่ไหนสักที่แต่คิดไม่ออก

 

 

"มึงไปรอกูที่ห้องทำงาน เดี๋ยวกูตามไป"

 

"เออจัดการเด็กมึงให้เรียบร้อย"

 

 

     ลู่ฮานไม่ใช่ของโอเซฮุนสักหน่อย.. ทำไมคนๆนั้นชอบมองด้วยสายตาแบบนั้นด้วยนะ

 

 

"หรือจะให้เขาไปฟังความชั่วของมึงดีละ.."

 

 

"หึ วันเดียวก็ไม่จบ มึงว่างพูดรึเปล่าละ?"

 

 

     เมื่อจบคำพูดของโอเซฮุน อีกคนก็หัวเราะเบาๆก่อนจะเดินไปที่ห้องทำงานของเซฮุน ลู่ฮานรับรู้ได้ว่าภายในประโยคที่พวกเขาคุยกันมันมีความแค้นปนอยู่ แต่นั่งคิดได้สักพักร่างเล็กก็โดนอีกคนอุ้มเข้าไปข้างในด้วยท่าเจ้าสาวอีกตามเคย ร่างสูงพาไปที่ดูเหมือนจะเป็นห้องไว้รับรองแขกวีไอพีทั้งหลาย มีทั้งไวน์ เบียร์ เหล้ายี่ห้อดังๆวางอยู่สองสามขวด ร่างสูงวางร่างบางลงบนโซฟาตัวยาวด้วยความอ่อนโยนพร้อมกับก้มลงมากระซิบด้วยถ่อยคำอ่อนหวาน

 

 

"เดี๋ยวมานะครับ ..ภรรยา"

 

 

     ประโยคเดียวแต่มันละมุนนุ่มนวลทำเอาลู่ฮานเคลิบเคลิมจนไม่รู้ว่าร่างสูงเดินออกไปแล้วแต่เสียงปิดประตูทำให้ลู่ฮานตื่นจากภวังค์.. 

 

   เมื่อลู่ฮานเห็นว่าเซฮุนเดินลงไปที่ห้องทำงานตัวเองเพื่อไปเจอใครสักคนที่ลู่ฮานคุ้นหน้ามากๆเขาอาจจะเป็นลู่ค้าวีไอพีที่มาพักเมื่อสองวันที่แล้วหรือเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทอยู่แน่นอน มือเรียวหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงโทรออกไปหาเบอร์ลูกน้องคนสนิท เพียงครู่เดียวปลายสายก็กรอกเสียงลงมาด้วยความตื่นกลัวว่าจะรับสายช้าเกินไป ซึ่งมันจะมีผลกระทบต่องานนะสิ่รับช้าโดนบ่นเป็นแน่หรือไม่รับโดนหนักกว่าเดิมสองเท่า ทางที่ดีคือรับเร็วยิ่งดี

 

 

'สวัสดีครับคุณลู่ฮาน..'

 

"ฉันขอรายชื่อลูกค้าวีไอพีที่มาเมื่อสองสามวันที่แล้วหน่อย"

 

'สองสามวันที่แล้ว..มีสองคนครับ..'

 

"..."

 

'มี..

 

 

โอ เซฮุน..กับ..

 

 

ปาร์ค ชานยอลครับ..'

 

.GALLIANO.

"เครือปาร์คกรุ๊ปรึเปล่า.."

 

 

'ครับ หุ้นส่วนรายใหญ่ของบริษัท'

 

 

 

 

      ปาร์ค ชานยอลงั้นหรอ.. หุ้นส่วนรายใหญ่?

 

      เกี่ยวข้องอะไรกับโอเซฮุนกันละ?

 

 

 

 

 

 

    หลังจากที่โอเซฮุนพาร่างบางไปไวที่ห้องรองรับแขกคนสำคัญเดินลงบันได้มาหา 'ปาร์ค ชานยอล' คนที่เขาเคยเป็นเพื่อนกันมาหลายปีจนเรียกได้ว่ารู้กันทุกเรื่องทุกอย่างไปไหนไปกันจนรู้สึกดีให้กันมากกว่าเพื่อนแต่ความสัมพันธ์ก็ต้องจบลงเพราะ 'คำว่ารัก' คำเดียวตัดขาดความสัมพันธ์ทุกอย่างจนหมดสิ้น..

 

 

   ..เก็บความลับทุกอย่างให้อยู่ลึกที่สุด..

 

 

   ..ต้องทำเป็นเย็นชาตลอดเวลา..

 

 

 

 

"มีอะไร" 

 

 

    โอเซฮุนถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ในเมื่อไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้ว..จะพูดดีด้วยทำไม?มันจบไปตั้งนานแล้ว

 

 

"มึงเป็นอะไรกับลู่ฮาน"

 

 

 

   โอเซฮุนฟังคำถามจากอีกคนก็แสะยิ้มด้วยความสะใจ พวกดีแต่ปากแล้วไม่ลงมือทำมันก็ไม่ได้อะไรเลยไม่รู้หรอ?

 

 

 

"แล้วมึงคิดว่าอะไร?"

 

 

"เฮอะ"

 

 

"มึงมาเพื่อจะถามแค่นี้ ก็กลับไป"

 

 

"อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงทำอะไร"

 

 

"..."

 

 

"เห็นแก่เงิน จนกลายเป็นคนไร้หัวใจ"

 

 

"..."

 

 

"ที่ไปเอาเขาก็แค่หวังบริษัท..กับเงิน"

 

 

"ถ้าจะมาเสือกเรื่องของคนอื่นก็กลับไป!!"

 

 

    หึ คำพูดมันตรงใจขนาดต้องตะโกนเลยละสิ่ แสดงว่าเป็นความจริง

 

 

"กูก็แค่พูดความจริง ไม่มีสิทธิ์?"

 

 

"ใช่ มึงไม่มีสิทธิ์ ไม่มีตั้งแต่กูไล่มึงออกจากชีวิตแล้ว.."

 

 

"กูก็ไม่อยากกลับมาหรอก แต่ยังไงบริทษัทต่างๆในเครือเดียวกันของลู่ฮานก็จะเป็นของกู"

 

 

"เฮอะ ละเมอหรอ"

 

 

"กูแค่พูดความจริง มึงรอวันที่พินัยกรรมถูกเปิดเผย แล้วมึงจะรู้"

 

 

"พินัยกรรมมันก็แค่กระดาษแผ่นหนึ่งที่คนตายเขียนไว้เท่านั้นหละว่ะ.."

 

 

"กูแค่ให้มึงเตรียมใจไว้ ได้แค่ร่างกายเขาไม่ใช่บริษัท"

 

 

"กูได้เขาแล้วมึงยุ่งไรด้วย อิจฉา?"

 

 

"ไร้สาระวะ"

 

 

       พอปาร์ค ชานยอลพูดจบก็หมุนตัวกลับออกไปทางประตูแล้วเดินออกจากร้านไปด้วยความสะใจ

 

      ..หึ ยังไงเขาถือไพ่เหนือกว่าหลายก้าวเมื่อก่อนที่โอเซฮุนคิดว่าชนะเขาทุกอย่าง ผิดถนัด แม่งแพ้มาตั้งแต่ต้นแล้วแต่มันไม่ยอมรับความจริงเอง ก็ต้องตอกย้ำให้จำว่าใครกันแน่ที่ชนะ

 

 

 

      ทางโอเซฮุนที่ถึงกับสะถบคำหยาบออกมาด้วยความโมโห 

 

ชีวิตเขาทำไมต้องยุ่งเกี่ยวกับปาร์ค ชานยอลตลอด? 

 

แล้วทำไมคนที่แพ้ก็ต้องเป็นโอเซฮุนตลอด?

 

 

 

      ทั้งสองคนที่เอาแต่นึกถึงตัวเองว่าใคร 'ชนะ' หรือ 'แพ้' จนลืมคนที่เข้ามาอยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ ..ลู่ฮาน.. 

 

      ที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเจ้าตัวแอบออกมาจากห้องตั้งแต่รู้เรื่องจากลูกน้องเพราะความอยากรู้ทำให้ฝืนสังขารตัวเองที่ยังไม่หายดีและยังไม่ได้พักผ่อนเดินมาแอบฟังที่บันได ไม่คิดเลยว่าจะมีคนที่โหดร้ายขนาดนี้อยู่บนโลก! โลภกันจนบ้าไปแล้วรึไง? แต่ที่ลู่ฮานไม่ยอมออกไปให้เห็นเพราะเขาเองก็อยากรู้ว่าพินัยกรรมวันพรุ่งนี้มันจะมีอะไรเหมือนกัน.. จะเป็นอย่างที่ปาร์ค ชานยอลพูดรึเปล่า แล้วชานยอลรู้ได้ยังไงว่าพินัยกรรมของพ่อมีอะไร? 

 

     แต่..พ่อเขาถูกฆ่าตายจะมีเวลาเขียนพินัยกรรมได้ยังไงกัน.. หรือพ่อเขารู้อยู่แล้วว่าจะโดนฆ่า? มันต้องมีอะไรมากถูกฆ่าแน่ๆ..

.GALLIANO.

      หลังจากที่ปาร์ค ชานยอลเดินออกมาจากผับของโอเซฮุนหรือ the base pub ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่แข่งของเขาแต่แน่ละผับของมันก็เป็นได้แค่ที่สองอยู่ดี

 

 

    ..เป็นที่สองรองจากกูต่อไปละกันนะโอเซฮุน..

 

 

     ตอนที่ร่างสูงเดินออกจากผับมาหางตาของเขาหันไปเห็นร่างบางที่ยืนอยู่ตรงบันไดสิ่งที่ร่างสูงเห็นคือดวงตากวางน้อยสั่นคลอนิดหน่อยแต่หากมีอะไรมาสะกิดน้ำตาก็อาจจะไหลลงมาอย่างง่ายดาย.. พวกอ่อนแอยากที่จะอยู่ในสังคมจอมปลอม คนอย่างเสี่ยวลู่ฮานจะอยู่ในสังคมนี้ได้นานแค่ไหนกันเชียว ปาร์ค ชานยอลก็อยากจะรู้เหมือนกัน..

 

 

    มือหยาบหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูออกจากกระเป๋ากางเกงกดเบอร์ที่รู้สึกช่วงนี้โทรบ่อยเป็นพิเศษ.. บยอน นาบี..

 

(ฮัลโหล..)

 

"..."

 

(มีอะไร)

 

"..."

 

(ฉันจะวางแล้วนะ!)

 

"..ไปกินข้าวกัน.."

 

(ห่ะ?)

 

"เดี๋ยวไปรับที่คอนโด..แต่งตัวให้เสร็จภายในห้านาที"

 

(ฮะ เฮ้ย! เดี๋ยว!!)

 

 

 

      ติ๊ด.. มือหยาบกดวางสายโดยที่ไม่สนใจคนปลายสายที่พยายามทักท้วงเลยสักนิด! เรื่องอะไรจะให้มาปฏิเสธกันละกว่าจะจองร้านอาหารนี้ได้ใช้เวลาตั้งนาน ร่างสูงยกยิ้มอ่อนๆที่มุมปากลืมเรื่องไร้สาระไปให้หมด แล้วขึ้นรถขับตรงไปที่คอนโดของอีกคน

 

 

 

 

     ทางด้านแบคฮยอนเมื่อรับคำสั่งจากเจ้านายก็ต้องทำตาม จริงมั้ย? ร่างเล็กวิ่งวุ่นทั่วห้องเพื่อหาเสื้อผ้าสำหรับใส่วันนี้ มือเรียวบางคว้ายกทรง ถุงเท้า วิกผมมั่วไปหมดจนห้องเริ่มรกขึ้นเรื่อยๆ

 

"อ้ากกก ใส่ชุดไหนดี"

 

เผลอยกมือขยี้หัวอย่างหงุดหงิดจนลืมตัว ร่างเล็กลงมือรื้อตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง สายตาสะดุดกับเดรสสายเดี่ยวสีขาวที่อยู่ในสุด เพราะมันดูเรียบๆมันเลยไม่ค่อยถูกใส่ไปทำงานในผับสักเท่าไหร่หนัก

 

เมื่อเห็นชุดก็ไม่รอช้ามือเรียวคว้ามันมาทาบกับร่างกายทันที

 

ห้านาทีต่อมาแบคฮยอนก็อยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวบริสุทธิ์ แบคฮยอนคว้าวิกผมมาสวมพร้อมกับเซตผมไปพร้อมๆกัน

 

 

ก๊อกๆ..ก๊อกๆ

 

 

..บางทีชานยอลก็ตรงเวลาเกินไป..

 

 

..บางทีอาจไม่ใช่ชานยอล..

 

 

ขาเรียวเดินตรงไปที่ประตู

 

 

จ้องตาแมว..

 

 

เห้ย..

 

 

..บุรุษไปรษณีย์มาส่งของครับ..

 

 

ทำใจหายหมด..ไม่เคยไปกินข้าวกับใครแล้วใจวาบๆเท่านี้นี่บอกเลย..

 

มือบางบิดลูกบิดประตูชะโงกหน้าออกไปรับของแล้วเซ็นต์ลายเซ็นต์ลงไป

 

"อ่า..บยอน แบคฮยอนหรอครับ..ผู้หญิง?"

 

..เป็นแค่บุรุษไปรษณีย์ ยุ่งไรเนี่ย..ได้แค่นึกในใจ..แต่ริมฝีปากยังยกยิ้มหวานใส่ผู้ชายแปลกหน้าที่แม้แต่ชื่อยังไม่รู้จัก

 

"ปาร์ตี้แฟนซีนะ.."

 

"อ่อ แต่งแบบนี้แล้วสวยนะครับ.."

 

 

ติ๊งง ติ๊งงๆๆๆๆๆๆๆๆ!!

 

 

      โทรศัพท์เครื่องหรูสั่นอยู่ภายในกระเป๋ากระโปรงสั่นเยอะจนเจ้าของอดสงสัยไม่ได้ว่า บ้านใครไฟไหม้หรือบุพการีใครเสียรึเปล่า.. 

 

 

แต่..

 

 

ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง..

 

 

..ปาร์ค ชานยอล.. รัวสติกเกอร์ใส่..

 

 

Park: สติกเกอร์โคนีแอนด์หมีน้อย

 

         และ

 

         สติกเกอร์โคนีแอนด์หมีน้อย

          .

 

 

          .

 

 

 

          และ..สติกเกอร์..โคนี...

 

 

Byun: ส่งมาทำไม

 

Park: เลิกคุยกับมันได้แล้ว..

 

Byun: คุยกับใคร

 

 

"เอ่อ..ขอบคุณที่ชม..นะ.."

 

 

         บอกขอบคุณพร้อมกับยิ้มหวานให้บุรุษไปรษณีย์ไปอีกที

 

         คนที่ถูกยิ้มหวานใส่หน้าเคลิมไปสักพักแล้วค่อยกลับมาสู่สภาพปกติที่ยังติดเหม่อๆนิดๆ..

 

"อ่า คะ ครับ.."

 

        เมื่อพูดจบแบคฮยอนก็โค้งตัวให้แล้วปิดประตูห้อง ทันทีที่ปิดเสร็จ..

 

 

ติ๊งๆ ติ๊งๆๆ!

 

 

เสียงไลน์ก็มา..

 

 

Park: ยิ้มหวานใส่มันทำไม

 

Byun: ห่ะ..

 

Park: เปิดประตู

 

Byun: ถึงแล้วหรอค่ะ

 

 

      ขาเรียวเดินไปที่ประตูอีกครั้ง..จ้องตาแมว..

 

      ..ก็ไม่มีอะไรนี่

 

 

Park: เปิดประตูสิ่..

 

Byun: ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่

 

Park: ก็บอกให้เปิดประตูไง!

 

 

        มือเรียวบิดลูกบิดประตู เมื่อประตูเปิดออกก็เจอเจ้าของไลน์ที่เขาคุยด้วยเมื่อกี้! ดวงตาร่างเล็กเบิกกว้าง!

 

        มาได้ไง..!! คงไม่ได้ยินตรงที่บอกชื่อหรอกนะ! ความแตกชัวร์ๆ!

 

 

ติ๊งๆ ติ๊งๆ!

 

 

       ไลน์หรอ.. คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าเป็นปม..ปาร์ค ชานยอลจะส่งมาทำไม?

 

 

"เปิดไลน์สิ่.. ให้คนทักรอนานมันไม่ดีนะ.."

 

 

 

 

 

Park: วันนี้สวย..

 

 

Park: ขอโทษที่แต่งตัวมาไม่หล่อ..

 

 

Park: คนสวยตรงหน้าจะยอมไปด้วยมั๊ยครับ

 

 

Park: จะยอมไปกับคนไม่หล่อรึเปล่า..

 

 

 

 

        ..คนอ่านไลน์ได้แต่ยืนก้มหน้าเพื่อปิดบังแก้มที่กำลังขึ้นสีแดงอยู่ แต่ยังไงอีกคนก็เห็นมันอยู่ดี..

 

 

      เมื่อรู้สึกว่าตัวเองหายแก้มแดงแล้ว ก็เงยหน้าจ้องมองคนที่ส่งข้อความมาว่าไม่หล่อ! มองตั้งแต่หัวจรดเท้า! วันนี้ชานยอลใส่เสื้อเชิ้ตสียีนส์น้ำเงินเข้มพับแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยมีแว่นกันแดดเน็บอยู่ตรงกระเป๋าเสื้อข้างซ้าย กระดุมเม็ดบนสามเม็ดไม่ได้ติดเผยให้เห็นไหปลาร้าเรียวสวยราวกับคนที่เข้ายิมเป็นประจำ แล้วสวมกางเกงยีนส์สีดำบวกกับรองเท้าสีน้ำตาลอ่อนที่ดูเข้ากันสุดๆ! เมื่อคนตรงหน้าเห็นแบคฮยอนมองมาแบบอึ้งหน่อยๆก็ยกยิ้มแล้วเอามือใส่ในกระเป๋ากางเกง

 

 

      ปาร์ค ชานยอลจะบ้ารึเปล่า! ไม่หล่อเนี่ยนะ?! คำว่าไม่หล่อของชานยอลคือหล่อโคตรๆของคนปกติ! ถ้าบอกว่าหล่อนี่จะขนาดไหน..

 

 

"นี่..ไม่หล่อหรอ"     ..คนตัวเล็กถามแบบไม่เชื่อสายตาตัวเอง..

 

"มีหล่อกว่านี้อีก"     ..หล่อกว่านี้ไม่กลายเป็นเทพบุตรเลยหรอ..  

 

 

"....."

 

 

"ไว้คราวหน้าจะแต่งมาให้ดูนะครับ.."

 

 

       ร่างสูงพูดพร้อมกับหน้าที่ค่อยๆเลื่อนลงมาให้อยู่ระดับเดียวกับแบคฮยอน สายตาที่ส่งมาราวกับจะอ้อนนิดๆ..

 

       มาอ้อนทำไม! แค่นี้ก็เขินจะตายแล้ว!

 

"อื้อ.."    เพราะความเขิน..ทำได้แค่ส่งเสียงไปในลำคอ..

 

      ร่างสูงที่ยกยิ้มเล็กๆให้กับปฎิกิริยาน่ารักของร่างบางตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มนิ่มของอีกคนเบาๆ

 

"ไปกันเลยมั้ย?"

 

"ดะ..เดี๋ยว เอากระเป๋าก่อน" 

 

      ร่างเล็กมุดตัวเข้าไปในห้องและกลับออกมาพร้อมกระเป๋าแบรนด์เนมยี่ห้อดัง มือหนาส่งมากุมมือเรียวสวยไว้หลวมๆ เมื่อถึงรถปอร์เซ่สีขาวดูสะอาดตา ร่างสูงเดินไปเปิดประตูให้คนตัวเล็กก่อนจะวนกลับมาฝั่งคนขับ..

 

 

"จะไปกินข้าวที่ไหนหรอ.."

 

 

"ความลับครับที่รัก.."

 

 

"..."

 

 

"ถ้าอยากรู้..หนึ่งจูบ..หนึ่งตัวอักษร.."

 

 

 

      ใครจะไปบ้าพนันกันเล่า!

 

 

       ตัวเล็กได้แต่บ่นอยู่ในใจ ร่างสูงที่รู้ดีว่าคนตัวเล็กยังไงก็ไม่ยอมทำอะไรแบบนี้แน่ๆ จริงๆเขาแค่พูดไปเล่นๆเท่านั้นหละ..

 

 

      แต่ถ้ายอม..เขาก็จัดให้ได้อยู่แล้ว..

 

 

      ใบหน้าคมคายเลื่อนลงไปให้ระดับริมฝีปากและสายตาอยู่ตรงกัน ดวงตากลมโตจ้องมองลึกเข้าไปภายในดวงตาเรียวสวย เห็นแววตาไหววูบชั่วหนึ่ง.. คนตัวสูงยกยิ้มมุมปากราวกับว่าจะท้า ยังไงร่างบางก็คงไม่มีทางทำอยู่แล้ว..

 

 

     คนตัวเล็กกว่าเมื่อเห็นสายตาท้าทายก็รู้สึกเหมือนโดนอีกคนหยามว่าป๊อดยังไงยังงั้น! ถ้าแข็งขึ้นมาอย่ามาโทษก็แล้วกัน! 

 

 

      ไม่รู้ฤทธิ์แบคฮยอนซะแล้ว..

 

 

     คนตัวเล็กก็ยกแขนขึ้นคลองคออีกคนลอบเลียริมฝีปากเล็กเผื่อความเยายวน กดคออีกคนลงมาให้ริมฝีปากประทับกัน ร่างบางส่งลิ้นเล็กเข้าไปในโพร่งปากของอีกคนตัวความไร้เดียงสาที่ทำให้คนตัวสูงมีอารมณ์ได้ง่ายๆ! ชานยอลเอื้อมมือไปจับท้ายทอยอีกคนปรับระดับองศาได้พอดีกับการจูบ ส่งลิ้นหยาบเข้าไปเกี่ยวตวัดกับลิ้นเล็ก แลกน้ำลายรสหวานกันไปมาจนคนตัวเล็กเริ่มหมดแรงส่งเสียงอืออึงในลำคอ.. คนตัวโตที่เห็นว่าร่างเล็กใกล้จะไม่ไหวแล้วจริงๆก็ค่อยๆถอนจูบออกมาช้าๆ..

 

 

 

"ไม่อยากกินข้าวแล้ว.."

 

 

 

"...."

 

 

 

"กินเธอแทนได้รึเปล่า..?"

talk

ไรท์ตัวจริงฝากมาบอกว่าขอโทษมากๆเลยค่ะที่มาลงให้บ่อยๆไม่ได้ คืออยู่ที่นู่นนางสอบตลอดเลอ ชีวิตช่างอาภัพนัก555555

ติดแท็กด้วยน้า #ฟิคดื่ม ค่า

PS.แท็กไม่ถึง20ไรท์ไม่อัพนะบอกเลอออออออ


 

:)  Shalunla