คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องแปลก ๆ
ฉัตร ....
.....
ฉัตร .....
“ไอ้ฉัตรเว้ย ตื่นได้แล้ว”
เสียงเรียกทำลายโสตประสาทปลุกให้ฉัตรตื่นขึ้นจากภวัง
“อืม
.. เลิกเรียนแล้วเหรอ” เขาตอบอย่างงัวเงีย
พลางกวาดสายตาไปรอบห้องเรียน ซึ่งบัดนี้ดูไม่ค่อยเหมือนห้องเรียนสักเท่าไหร่
เนื่องจากมีสงครามหนังยางย่อย ๆ เกิดขึ้น
โต๊ะนักเรียนหลายตัวถูกย้ายที่แบ่งเป็นสองฟากใช้เป็นแนวกำบังคู่ต่อสู้
หนังยางนับสิบเส้นปลิวว่อนไปมากลางอากาศสลับกับเสียงร้องโหยหวนของผู้โดนยิง
โชคดีที่ฉัตรนั่งอยู่หลังห้องห่างจากรัศมีการยิงพอสมควร
จึงไม่เป็นอุปสรรคต่อการนอนมากนัก เมื่อเขาปรับสายตาได้แล้วจึงหันไปมองทางต้นเสียงที่เรียก ซึ่งก็คือทันนั่นเอง
“เลิกเรียนบ้าอะไรล่ะ เขายังไม่ได้เริ่มเรียนวิชาแรกด้วยซ้ำ นี่แกหลับเข้าไปได้ยังไงกัน เสียงในห้องดังขนาดนี้” ทันบอกฉัตรขณะที่สายตาคอยระแวดระวังหนังยางที่กระเด็นมาทางเขาอยู่เป็นระยะๆ
ฉัตรตั้งสติอีกครั้ง ก็เห็นจริงกับคำของทัน นี่เขาหลับไปลึกขนาดที่ลืมวันลืมเวลาเลยหรือเนี่ย แถมยังฝันประหลาดอะไรก็ไม่รู้อีกด้วย ที่จริงเขาก็เคยฝันในลักษณะนี้มาก่อน แต่นั่นก็นานมากแล้วและครั้งนี้ภาพยังชัดติดตากว่าครั้งใดๆ ภาพเด็กผู้หญิงวัยสิบขวบยืนมอบพู่กันให้ ในฝันนั้นเขากลัวแต่ก็รู้สึกคุ้นเคยมากเช่นกัน
“รู้ไหม นี่เขาเลือกตั้งหัวหน้าห้องกันไปแล้วนะ” ทันพูดต่อ
“หัวหน้าห้อง?” ฉัตรเน้นเสียงรู้สึกได้ถึงลางสังหณ์ที่ไม่ชอบมาพากล เขารีบถามต่อทันที “แล้วใครได้เป็นล่ะ”
ทันยืดอกเล็กน้อยก่อนพูดขึ้น “ก็ฉันนี่ไง”
ได้ยินดังนั้นแล้ว ฉัตรก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะถอนหายใจเฮือกใหญ่ทันที “อ่า ม.5 นี้ยุคมืดกำลังมาเยือนห้องเราแล้วสินะ”
ผัวะ!!
เสียงทันตบหัวฉัตรอย่างจัง
“ยุคมืดบ้านแกสิ เอาน่าเราตกลงกันแล้วว่าจะทำอะไรในห้องให้เบา ๆ ลง” ทันยืนยันเสียงแข็งอย่างมั่นใจ ซึ่งฉัตรก็ไม่ได้เชื่อเท่าไหร่ เพราะดูจากสภาพห้องตอนนี้แล้วคงจะการันตีอะไรได้ในหลาย ๆ อย่าง
“โอ้ย” ทันร้องเสียงหลงเมื่อเพื่อนคนหนึ่งยิงหนังยางมาถูกตัวเขา
“อะไรกัน
ฉันขอเวลานอกอยู่เว้ย ไอ้ต่อ” ทันตะโกนพร้อมกับยิงหนังยางกลับไป ในมือมีหนังยางอีกนับสิบเส้น และเขาก็กลับไปเข้าร่วมสงครามอีกครั้ง
“อา แกเล่นกับพวกนั้นอยู่จริง ๆ ด้วย” ฉัตรบอกพลางเอามือกุมขมับ ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดีที่รู้จักไอ้ทันไปเสียหมดทุกอย่าง
จากประสบการณ์การเป็นหัวหน้าห้องของทันเมื่อปีที่แล้ว เขาคือผู้นำด้านแหกกฎในโรงเรียนทุกชนิด แต่โชคดีที่ยังไม่มีอาจารย์ท่านใดจับได้ อาจเป็นเพราะว่าพวกเขาอยู่ห้องเด็กเรียนด้วยทำให้ไม่ค่อยมีใครใส่ใจ ดูเหมือนความเป็นผู้นำด้านมืดจะเป็นที่ถูกใจสำหรับเพื่อน ๆ ในห้องเป็นส่วนใหญ่ทำให้เขาได้รับเลือกอีกครั้ง
ขณะที่ฉัตรจ้องมองดูสงครามหนังยางอยู่รอบนอกราวกับผู้บังคับบัญชาการนั้น เกดก็มาสะกิดหลังเบา ๆ เรียกให้ดูอะไรบางอย่าง
“นี่ ๆ ฉัตร มาดูอะไรนี่สิ มันแปลกมากเลย” เกดบอก แล้วก็ยื่นหนังสือพิมพ์ให้ฉัตรดู ประโยคนี้มักจะได้ ยินจากเธอบ่อย ๆ หากเปรียบเทียบห้องนี้เป็นกองทัพล่ะก็ เกดคือหน่วยข่าวกรองที่ดีที่สุด แทบจะทุกเรื่อง ทั้งในและนอกโรงเรียนล้วนมาจากปากของเธอทั้งสิ้น ฉัตรเคยแอบนึกขำในใจ บางทีอาจเป็นเพราะรูปร่างที่เล็กและผิวที่คล้ำของเธอจึงทำให้การหาข่าวเป็นไปได้อย่างง่ายดายขึ้น
“อะไรน่ะ จระเข้กินเด็กไปสองศพ...” ฉัตรแกล้งอ่านตรงที่เกดไม่ได้ชี้
“กินเธอน่ะสิ ไม่ใช่ตรงนั้น มาดูตรงนี้” เกดชี้ให้ดูใกล้ๆ อีกครั้งพร้อมกับอ่านให้ฟังไปด้วย “รถตู้ถูกตัดครึ่งอย่างน่าอัศจรรย์ ขณะแล่นด้วยความเร็วสูง เสียชีวิตสาม บาดเจ็บหนึ่ง”
ฉัตรเพ่งมองภาพซากรถตู้ประกอบอย่างพินิจ แปลกอย่างที่เกดว่า สิ่งของอะไรกันจะสามารถตัดรถตู้ได้ราวกับกับมีดหั่นอย่างนั้น ทั้งที่ถนนเป็นทางหลวงไร้สิ่งกีดขวางใด ๆ
“แล้วมาดูนี่สิ มีคนถ่ายคลิปวีดีโอจากมือถือได้ตอนคนหายตัววับไปกับพู่กันที่อยู่ในมือ” เกดบอกต่อ ด้วยแววตาเป็นประกาย “เธอว่าโลกเรามันมีอะไรประหลาดๆ ขึ้นบ้างไหม ฉันว่าสองเหตุการณ์นี้อาจเกี่ยวกันก็ได้นะ”
“เกี่ยวกันยังไง” ฉัตรถาม ยิ้มที่มุมปากนิดๆ
“ไม่รู้สิ”
“หึ เธอจะเพี้ยนไปแล้วเหรอ ไอ้รถคว่ำกับพู่กันมันเกี่ยวกัน...” ฉัตรพูดถึงตรงนี้ก็หยุดไป ค่อย ๆเอนตัวเอาหลังพิงเก้าอี้ เขารู้สึกได้เหมือนกับมีภาพบางอย่างแล่นผ่านหัวไป ภาพที่คุ้นตาเหลือเกิน แต่ยังไม่ทันได้นึกอะไรต่อ สานตาก็เหลือบไปเห็นอาจารย์แนะแนวกำลังเดินตรงมาที่ห้อง และจะถึงในอีกไม่กี่อึดใจนี้
“เห้ย อาจารย์มา อาจารย์มา” ฉัตรตะโกนปรามเพื่อน แต่ก็สายไปเสียแล้ว เสียงของเขาดังไม่พอที่จะให้คนได้ยินทั้งห้อง
ฝืดดดดดด...... เสียงเลื่อนบานประตูห้องอย่างรวดเร็ว ทำเอาเด็กเงียบกันทั้งห้อง สายตาทุกคนจับจ้องไปที่ประตู ต่างคนต่างทำหน้าราวกับโดนผีหลอกกันทั้งสิ้น ขณะที่หนังยางเส้นสุดท้ายหลุดออกจากปลายนิ้วมือทันไปโดนหน้าผากอาจารย์แนะแนวอย่างจัง รอยหนังยางค่อย ๆปูดแดงขึ้นตามสีหน้าของอาจารย์ ตรงข้ามกับทันที่กำลังมีสีหน้าซีดจางลงทุกที เขาทำหน้าเหมือนจะถูกยักษ์กลืนกินลงในไม่ช้า
“อ่า ... ต้นหนไปไหน” ทันเอ่ยเบา ๆ ถามหาคนดูต้นทางหน้าห้องที่บัดนี้ไม่อยู่เสียแล้ว เขากวาดสายตาดูรอบห้องก็ไปสบเจอสายตาน้อย ๆ ที่กำลังจ้องตอบกลับมาด้วยหน้าถอดสี ในมือถือหนังยางกำลังจะดีดเช่นกัน ...ต้นหนอยู่นั่นเอง..
“หัวหน้าห้องอยู่ไหน!!!!” เสียงอันโกรดเกรี้ยวร้องเรียกหาผู้ที่จะมารับผิดชอบ
ฉับพลันที่สิ้นเสียงทุกคนในห้องก็หันหน้าไปหาทันโดยทันที ทันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขาเข้าใจว่าเพื่อนไม่ได้โยนความผิดใส่แต่มันเป็นไปตามธรรมชาติ ที่จะหันมาดูเล็กน้อยเมื่อใครบางคนถามถึงคนคนนั้น
“หึ
โดนซะบ้าง” ฉัตรแอบกระซิบเบา ๆ ให้ทันซึ่งยืนตัวลีบอยู่ได้ยิน แต่ก็เริ่มเอะใจ
“นี่มันห้องเรียนนะ ไม่ใช่บ้าน จะมาเล่นอะไรโครมความกันอย่างนี้ โตๆ กันแล้ว แล้วรองหัวหน้าห้องล่ะ!!!” เสียงอันโหดร้ายสำหรับนักเรียนดูเหมือนจะยังไม่จบ สิ้นเสียงอีกเช่นกัน ทุกคนหันหน้าไปหาฉัตรโดยทันที
ฉัตรเห็นดังนั้นก็ยิ้มแหย ๆ “อย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเชียวนะ”
ทันพยักหน้าหงึก ๆ “แกนั่นแหละ”
เฮ้อ
ควรจะดีใจหรือเสียดีล่ะเนี่ยที่รู้จักทันดีไปเสียทุกเรื่อง เขานึกในใจ
ความคิดเห็น