Fighting Realms สงครามข้ามมิติ

ลำดับตอนที่ #1 : "ฉันไม่ใช่ตัวประหลาดที่ใคร จะว่าว่าอะไรก็ได้....จำไว้ด้วย!!"

         ซ่า~คืนหนึ่งเมื่อฝนตกหนักจู่ๆก็มีเสียงร้องของเด็กทารกดังขึ้นมา
        "อุแว๊~อุแว๊แอ่~"เสียงของเด็กทารกร้องแบบไม่กลัวว่าใครจะเอาไม้หน้าสามมาฟาดให้เงียบ ดังไปเรื่อยๆแบบไม่ขาดสาย
         แซ่ะ  แซ่ะ  แซ่ะ  แซ่ะ  เสียงของฟีเท้าไร้รองเท้ากระทบกับพื้นที่มีน้ำฝนเอ่อนองเต็มไปหมดดังขึ้นแบบ.......(เหมือนคนวิ่งอยู่)  เจ้าของเสียงฝีเท้า  วิ่งตรงไปที่ตระกร้าที่ถูกผ้าชนิดหนึ่งปิดอยู่ ซึ่งเป็นที่มาของเสียงเด็กร้อง
         ฟึ่บ!!  เจ้าของเสียงฝีเท้าเปิดผ้าคลุมที่คลุมตระกร้าอยู่ 
         "โอ๋ๆ~ เอ่เอ๊~อย่าร้องนะอย่าร้องนะ เดียวคุณน้าสุดสวยคนนี้จะกินตับเอานะ~" เจ้าของเสียงฝีเท้าพูดเชิงโอ๋
         "อุแว๊เอ่~ แอ๊แอแอ่~" แต่ว่ารู้สึกว่าจะไม่ได้ผล
         "กูบอกให้เงียบ!! ไอ้ผมชมพู!!" และเจ้าของฝีเท้าก็ตบะแตก
         "...."
         "กว่าจะเงียบ....ต้องให้ใช้เสียง...." เจ้าของฝีเท้าพูดไปด้วยลูบหัวเด็กไปด้วย "หืม?? มองอะไรน่ะ"
         แว๊น~ เสียงของรถจักรยานยนต์ดังขึ้น  และรถจักรยานยนต์คันนั้นก็มุ่งหน้าไปยังเด็กและเจ้าของเสียงฝีเท้า
         "นี่ยัยอ้อย มาทำอะไรตรงนี้น่ะ ...... เด็กตรงนั้นน่ะของใครก็ไม่รู้ เอาไปเก็บไว้ที่เดิมเลย" (เจ้าของเสียงฝีเท้าชื่ออ้อย)
         "พี่เผือก!! นี่มันเด็กทั้งคนนะจะทิ้งได้ยังไง!!" (เจ้าของรถจักรยานยนต์ชื่อเผือก (ช) พี่ของอ้อย)
         "แต่ว่ามันจะเปลืองค่าใช้จ่ายของเรานะยัยอ้อย"
         "บ้านเราก็ใช่ว่าจะจนนี่!?"
         "แต่มันก็ยังเปลืองเงินอยู่ดีนั่นเหละ ไหนจะค่า แพมเพิ้ด ค่านม ค่าแป้ง ค่า......" พูดยังไม่ทันจบ อ้อยก็มาตัดบทซะก่อน
         "พี่ต้องการอะไร??"
          "เปล่า"
          "นั้นก็รับเลี้ยงเด็กคนนี้ซะ!!" ทันทีท่อ้อยพูดประโยคนี้จบ ลมก็พัด(อย่างแรง)
          "......"

เช้าของอีกวันหนึ่ง

          ระหว่างที่อ้อยเดินออกมาสูดอากาศบริสุธิ์พร้อมกับอุ้มน้องหัวชมพูออกมาด้วยกัน.......
          "น่ารักน่าชัง ลูกของเธอหรออ้อย??" เพื่อนบ้านของอ้อยพูดเชิงเสือก
          "อ๋อคือว่า....... ลูกบุญธรรมน่ะค่ะ" อ้อยพูดแบบสงสารเด็กน้อยหัวชมพู
          "จ๊ะ นั้นฉันไปจ่ายตลาดก่อนนะ"
          "ค่ะ โชคดีค่ะ" (โชคดีอะไรวะ)

เมื่อด.ญ.หัวชมพูอายุ3ขวบ

          ระหว่างที่อ้อยและเผือกกำลังเล่นกับหนูน้อยหัวชมพู....
          "หัวชมพู~ มานี่เร็ว"
          "แบร่~!! "
          "- -+"
          "เด็กคนนี้นี่มัน!! ไม่น่ารักเหมือนหน้าตาเลย!!" อ้อยพูดแบบโมโห
          "เหมือนคำว่า Fake ไง ที่แปลว่าหลอกลวงน่ะ" จู่ๆเผือกก็พูดขึ้นมา
          "พี่ อ้อยคิดออกแล้วล่ะว่าเด็กคนนี้จะชื่อว่าอะไร~ หึหึ"
          "ชื่อว่า เฟคไง(Fake)" เจ๊แกพูดแบบพอใจสุดๆ
          "แต่ความหมายมันไม่ค่อยดีนะอ้อย" เผือกพูดพลางลูบหัวเฟค
          "อืม อ้อยรู้.... แต่ว่าเด็กคนนี้ไม่มีชื่อเล่นนะ"
          "ก็หัวชมพูไง" เผือกพูดพลางกลั้นหัวเราะ
          " - - "
          "เออๆ ชื่อเฟคก็ได้" เผือกพูดพลางรู้สึกว่าอยากจะตบหัวน้อง(อ้อย)ให้หัวหลุดไปเลย
          "พี่ใจดีที่สุดเลย"
ผ่านไป15ปีไวเหมือนโกหก(ก็แกโกหกอ่ะ)
          "ไปร.ร.แล้วนะคะ คุณน้าๆ"
          "จ้าไปดีมาดีนะ เฟค" อ้อยพูดเชิงไล่
          "ค่ะ คุณน้าอ้อย"
          "จ๊ะ"
          และเฟคก็ออกจากบ้านและขับ Ducati Multistrada 1200 S (สีขาว) คันเก่งของเธอออกไป
          ตี๊ง ติ่ง ติง ติ่ง~ ติ่ง ติง ตี๊ง ติ่ง~
          "มาสายอีกแล้ว สงสัยต้องใช้ท่าไม้ตาย!!" พูดจบเฟคก็ปีนขึ้นต้นไม้และกระโดดเข้าทางเดินร.ร.(ในชั้นของห้องตนเอง)
          "ฟุ่ว เกือบไป" เฟคพูดจบก็จักแว่นตนเอง และเดินเข้าห้องเรียน
          "โย่ว ยัยเฟค" เพื่อน(คู่กัด(ช))ของเธอเอ่ยทัก
          "อืม...." เฟคพูดแบบตัดความรำคาญทิ้งไป
          "ทำเป็นไม่สนหรอ?? ต้องใช้ไม้แข็ง(ผู้แต่ง: ไม้อ่อนก็ได้เดี๋ยวเฟคเจ็บ)" คู่กัดพูดกับตนเองแบบเบาๆหวิวๆ
          "ว่าไงไอ้ลูกถูกทิ้ง 555+"
          คำว่าลูกถูกทิ้ง ก้องไปทั่วหัวของเฟค แล้วสมองก็สั่งการว่าต้องสั่งสอนคนๆนั้น
          "แล้ว??"
          "ไอ้ลูกถูกทิ้งๆ 555 ไอลูกถูก...." พูดยังไม่จบ เฟคก็ชักดาบที่ตนเองพกมาร.ร.ทุกวันออกมาชี้ตรงหน้าของคู่กัด
          "อึก!!"
          "ฉันไม่ใช่ตัวประหลาดที่ใคร จะว่าว่าอะไรก็ได้....จำไว้ด้วย!!"
          "....."
          "จำคำพูดพวกนั้นไว้ในสมองอันปลอดโปล่งของแกไว้ดีๆละกัน ไม่งั้นหัวแกได้หลุดออกจากบ่าแน่!!"
          "....."
     
                                  จบตอน1
          
           ปล.อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงา