[EXO]National Anthem(TAOHUN)

ลำดับตอนที่ #1 : National Anthem ♚ : 00 Dangerous

Dangerous 














เพลงชาติเปรียบเสมือนตัวบ่งบอกถึงเอกลักษณ์และการมีตัวตนของประเทศนั้นๆ แต่สำหรับเขา เงินเปรียบเสมือนเพลงชาติ หัวใจของเขาเต้นโครมครามทุกครั้งเมื่อสัมผัสมัน ทุกคนรักเงิน และความหรูหราแสนจอมปลอมจากค่าของใบธนบัตร

แต่เขาไม่ได้เกิดมาบนกองเงินหรือกองทอง ไม่ใช่พวกตระกูลดังและเป็นที่ต้องการของสังคม เขาไขว่คว้าที่จะมีชีวิตรอดอยู่บนโลกที่ไร้ความปราณี เพราะทุกๆคนต้องการเงินและความสะดวกสบาย... 'โอเซฮุน'เองก็ต้องการไม่ต่างกัน




เรียวขายาวใต้กางเกงสกินนี่สียีนก้าวเข้าไปภายในโถงใหญ่ที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์และเสียงเพลงดังกระหึ่ม ความมืดถูกแต่งเติมด้วยแสงไฟสีน้ำเงินและสีม่วงยิ่งทำให้เหมือนสถานที่นี้เต็มไปด้วยเวทย์มนต์ เพลงสากลจังหวะบีทหนักๆบรรเลงทำให้ทุกคนเริ่มลุกขึ้นยืนและโยกย้ายร่างกายไปตามจังหวะ 

ร่างโปร่งบางภายใต้ฮู้ดสีดำเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปกลางฟลอร์ มือบางจับเอาชายเสื้อฮู้ดลงเผยใบหน้าขาวผ่องตัดกับสีดำของเสื้อคลุม ดวงตาเรียวคมกริบด้วยอายไลน์เนอร์เหลือบมองคนบนฟลอร์พลางคลี่ยิ้มหวานก่อนจะโยนเสื้อฮู้ดสีดำทิ้งไป ร่างโปร่งในเสื้อสีขาวที่ด้านหลังเป็นสีดำลายตารางผ่ากลางหลังแบบซีทรูเผยแผ่นหลังขาวสะอาดกับรูปร่างโปร่งบาง เขาดูจะพอใจกับการเป็นจุดรวมสายตาของคนบนฟลอร์ 

ร่างโปร่งเริ่มขยับร่างกายไปตามเสียงเพลง สะโพกผอมถูกจับจ้องด้วยครึ่งหนึ่งของชายหนุ่มในที่นี้ และเขายังเป็นจุดรวมสายตาของผู้หญิงบนฟลอร์หรูแห่งนี้ด้วยเช่นกัน  เมื่อถึงกลางเพลงจังหวะบีทที่หนักหน่วงก็เร็วขึ้นทำให้คนผิวขาวออกลวดลายในการเต้นในแบบฉบับของเจ้าตัว ทุกคนบนฟลอร์หลีกทางให้เขาได้กลายเป็นจุดศูนย์กลางโดยไม่ได้ตั้งใจ พลันแสงสปอตไลท์ก็ส่องตรงมาที่เขาพอดี 

เพลงสากลที่คุ้นชินเป็นตัวขับให้ร่างโปร่งเต้นไปตามทำนองของมันราวกับมืออาชีพ ช่วงลำตัวที่บางทำให้ดูคล่องแคล่วและมีสเน่ห์ การใช้ช่วงเอวและขาให้เข้ากันทำให้ทุกท่าเต้นของเขาดูเป็นธรรมชาติ ไม่เหมือนการฝึกซ้อมอย่างยาวนานของนักเต้นบนเวที 

เมื่อเพลงจบลงเสียงปรบมือและโห่ร้องก็ดังขึ้นจนร่างโปร่งกลั้นยิ้มบางๆไว้ไม่อยู่ ทำเอาคนที่จับจ้องไปบนใบหน้าสวยหายใจสะดุด เขาเก็บเสื้อฮู้ดสีดำของตัวเองขึ้นมาสวมโดยไม่สนใจสายตาหลายคู่ที่มองมาคล้ายอยากจะเข้ามาทำความรู้จัก ขณะที่เพลงอื่นเริ่มดำเนินต่อไป ผู้คนเริ่มกลับมาสนใจแอลกอฮอล์ในมือและคู่เต้นของตน เขาจึงละออกจากฟลอร์มายังเคาท์เตอร์บาร์และสั่งเครื่องดื่มเย็นๆคลายร้อน 

เขาไม่ได้มาที่นี่บ่อย นี่เป็นครั้งที่ 2 และไม่คิดว่าจะมาซ้ำอีก แม้ว่าที่นี่จะเป็นใจกลางเมือง ผู้คนมากมายในที่นี้ขึ้นชื่อว่าสามารถสั่งคนให้แลกชีวิตเพื่อความสะดวกสบายของพวกเขาได้ แต่มันไม่มีอะไรพิเศษไปกว่านี้ ไม่ได้ดูน่าสนใจอะไรเท่ากับ'ที่ของเขา'เลยสักนิด มีเพียงสีสันที่ไม่มีพลังและน่าเบื่อ ไม่มีแม้แต่ความตื่นเต้นยามผิวขาวๆของเขาต้องแสงสี

"เพรสซิเด้นท์จัดงานอะไรงั้นหรือ ได้ข่าวว่าที่นั่นจัดงานใหญ่มาก ผู้ที่จะได้รับเชิญต้องเป็นระดับผู้บริหารหรือไม่ก็ผู้มีอิทธิพลทุกคนเลยนี่"เสียงโทรศัพท์ของชายคนข้างๆถัดจากเขาไปดังลอดออกมาขณะที่เขากำลังใช้หลอดคนเครื่องดื่มสีสว่างและดื่มเบาๆ ร่างโปร่งไม่ได้สนใจบทสนทนาที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เขากำลังมองไปยังบาร์เทนเดอร์ที่กำลังโดนต่อว่าจากชายหนุ่มที่เริ่มเมาแล้ว 

"งั้นก็ไม่แปลกที่ฉันจะได้รับเชิญหรอก เป็นงานที่ใหญ่ที่สุดในรอบ 20 ปีของเพรสซิเด้นท์เลยล่ะ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่ามันคืองานอะไร..."ร่างโปร่งหันกลับไปมองคนด้านข้างที่เริ่มส่งเสียงดังแข่งกับเพลงแล้ว เขารู้สึกคุ้นชื่อของเพรสซิเด้นท์ เพราะมันคือชื่อของบริษัทขนาดใหญ่ที่สร้างชิ้นส่วนของรถยนต์จากเหล็กกล้าชั้นดีที่เป็นที่ยอมรับทั่วเอเชียและยุโรปในตอนนี้ แต่เขาไม่ได้สนใจเรื่องพวกนั้นมากนัก อย่างน้อยมันก็แค่ส่วนหนึ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเขาสักเท่าไหร่

"นายก็รู้ว่าโรงแรมในเครือเพรสซิเด้นท์สวยมากขนาดไหน ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าพวกเขามีเชื้อสายประธานาธิบดีเหมือนกับชื่อบริษัทจริงๆหรือเปล่า..." ประธานาธิบดีงั้นเหรอ...ไร้สาระจริงๆ คนผิวขาวกระตุกยิ้มมุมปาก เขาไม่มั่นใจว่าบริษัทเชื้อสายจีนอย่างเพรสซิเด้นท์มีอิทธิพลมากแค่ไหน แต่ถ้าให้เดาคงมากพอจะเป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่ชาวตะวันตกยอมรับได้

"แค่นี้ก่อนนะ ฉันว่าจะดื่มอีกซักหน่อย หวังว่าจะเจอนายในงานนะ..."เขาพูดแค่นั้นก่อนจะวางสาย ดวงตาคมที่ดูดีไม่น้อยลอบมองร่างโปร่งที่อยู่ภายใต้เสื้อฮู้ดกับน้ำพั้นช์ธรรมดาพลางยกยิ้ม ก่อนเจ้าตัวจะสั่งเครื่องดื่มสีอำพันราคาสูงมาดื่ม คนผิวขาวไม่สนใจว่าเขาจะถูกมองยังไงเมื่อในตอนนี้เขาสนใจแค่การทะเลาะวิวาทเบาๆของพวกคุณชายจากบ้านตระกูลใหญ่ที่ร่างโปร่งเองไม่รู้จัก บนโต๊ะข้างเคาท์เตอร์บาร์นี้

ผ่านไปเกือบชั่วโมง คนผิวขาวก็ยังไม่ได้ลุกไปไหนแม้ว่าถึงเวลาที่เขาควรออกไปจากที่นี่ได้แล้ว เขายังคงมองร่างของผู้คนมากมายที่ไร้สติและถูกครอบงำด้วยเสียงเพลงต่อไป ชายคนข้างๆที่เริ่มคอพับคออ่อนยกโทรศัพท์เครื่องหรูกดโทรออกให้ใครสักคนมารับเพราะเริ่มจะไม่มีสติแล้ว ไม่นานร่างสูงก็ถูกหิ้วปีกผ่านเขาไปยังทางออกโดยไม่ลืมวางใบธนบัตรสีเทาเข้มไว้บนเคาท์เตอร์ เป็นเวลาเดียวกับที่คนผิวขาวยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู เมื่อเห็นเข็มสั้นชี้เลข 11 เขาก็ตัดสินใจลุกขึ้นและจ่ายเงินให้กับบาร์เทนเดอร์ทันที

หากแต่หางตาของร่างโปร่งเหลือบเห็นซองกระดาษที่เคาท์เตอร์ตรงที่ชายคนเมื่อกี้นั่งอยู่ มันเป็นการ์ดสีแดงขลิบทองสวยและดูหรูหราจนเกินกว่าจะถูกทิ้งไว้ในเคาท์เตอร์บาร์แห่งนี้  ไม่ทันได้คิดพลันมือบางก็หยิบมันขึ้นมาพลิกดู เขาเห็นเพียงคำว่า President เป็นตัวอักษรสีทองเด่นหรูหราจนอดไม่ได้ที่จะเปิดดูว่าในนี้มีอะไร 

มือบางหยิบกระดาษแข็งข้างในออกมา มันถูกประทับตราด้วยสัญลักษณ์หรูรูปมงกุฏทองคำและด้านล่างเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เขาพอจับใจความได้ คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเมื่อรู้ว่ามันเป็นบัตรเชิญของชายคนเมื่อครู่ เขาคงลืมไว้เพราะเมามากและลืมหยิบของสำคัญไปด้วย เพราะนี่เป็นบัตรเชิญของบริษัทเพรสซิเด้นท์ที่เจ้าตัวดูจะภูมิใจกับมันมากมายเหลือเกิน





เซฮุนยิ้มให้กับบัตรเชิญแสนสวยงามใบนี้ ไม่มีใครตัดสินใจแทนตัวเขาเองได้ มันดูเหมือนกับเขากำลังเป็นผู้โชคดีอะไรแบบนั้น เมื่อหลับตาลงแล้วเห็นเพียงแค่สถานที่จัดงานยิ่งใหญ่หรูหราราวกับกาล่าดินเนอร์ ผู้คนมากมายบนฟลอร์เต้นรำ และ...หน้ากาก

หรือว่าเขาควรออกไปหาชุดใส่ได้แล้วนะ…

ร่างโปร่งเก็บบัตรเชิญหรูหราลงในกระเป๋าเสื้อฮู้ด ไม่ลืมบอกลาบาร์เทนเดอร์ด้วยรอยยิ้มหวาน เขาหันกลับไปมองคนบนฟลอร์อีกครั้ง แล้วเดินหลบร่างฝูงชนออกไปจากสถานที่แห่งนี้ อากาศหนาวเข้าปะทะร่างทันทีที่เดินออกมาภายนอก มันเป็นคืนที่เต็มไปด้วยแสงสีเช่นเดียวกับทุกๆคืน

งานพรอมหรูหราพร้อมหน้ากากงั้นเหรอ… มือบางกระชับเสื้อฮู้ดเข้าหาลำตัวบางของตน หรือบางทีมันอาจเป็นที่ที่เขาสมควรไปก็ได้…ที่ที่เต็มไปด้วย ‘เพลงชาติ’ ยังไงล่ะ

 ♚

TBC.

เปิดตัวอีกเรื่องค่า เรื่องนี้เป็นเทาฮุนโดยแท้ ไม่มีสามพีให้เดากันเล่น อิอิ แต่ว่าเรื่องนี้น้องฮุนไม่ได้ซื่อบื้อเหมือนในเมดอินยูเอสนะ 5555555 เรื่องนี้นำเสนอในเรื่องของเงินและความหรูหรา และความรักที่ขาดความยั้งคิด รักในเงิน รักในสิ่งของและวัตถุ ความลุ่มหลงในเงินทองและชื่อเสียง จู่ๆพล๊อตก็แล่นเข้ามาในหัวและเราชอบมากค่ะ ส่วนตัวชอบตะวันตกแนวอลังก้า เลยจับยำมาแต่งซะเลย รอติดตามตอนต่อไปนะคะ รับรองแซ่บ lol >< รบกวนติดแท็ก #ฟิคปธน เมื่อพูดถึงฟิคชั่นเรื่องนี้ด้วยค่า ^^

P.S. Please stay 12 : )

seven dwarf.