[EXO]National Anthem(TAOHUN)

ลำดับตอนที่ #5 : National Anthem ♚ : 04 Something's secret 70 %

Something's secret 

            บนรถลีมูซีนสีดำสนิทที่เคลื่อนตัวบนท้องถนนในโซลยามค่ำคืนปราศจากบทสนทนาอย่างที่ควรจะเป็น ใบหน้าคมคายราวรูปสลักมองออกไปยังนอกหน้าต่างรถที่ติดฟิล์มสีดำทึบ เทานั่งหลังตรงอย่างสุขุมราวกับไม่เคยรู้จักคำว่าเหนื่อย เขาไม่แยแสความเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในรถ บางทีความหนาวเหน็บอาจเป็นสิ่งเดียวที่เข้ากับร่างสูงได้ดีที่สุด

            ร่างโปร่งบางของเจ้าสาวยกยิ้มขึ้นมาท่ามกลางความเงียบงัน ปาร์คชานยอลนั่งอยู่ด้านหน้าโดยมีกระจกคั่นระหว่างเขาทั้งสองและชายร่างสูงเอาไว้ ดวงตาเรียวพราวระยับมองใบหน้าคมสันจากด้านข้าง แม้ไม่สังเกตก็ดูออกว่าหวงจื่อเทานั้นดูดีมากแค่ไหน...หากเซฮุนถูกเปรียบให้เป็นเทพธิดาในพิธีแต่งงานวันนี้ แน่นอนอยู่แล้วที่จื่อเทาจะเป็นเทพบุตรที่ไร้ที่ติเกินกว่าจะจินตนาการได้ 

            พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ของเพรสซิเด้นท์ในโซล มันไม่ได้ตั้งอยู่ในแถบตัวเมือง ดังนั้นการเดินทางจึงใช้เวลานานพอสมควร แสงไฟจากตัวเมืองยังคงส่องประกายตามทางอย่างไม่เคยหลับใหล แม้จะห่างจากตัวเมืองมาแล้วก็ตาม

            คฤหาสน์ของตระกูลหวงไม่เคยปรากฏให้เห็นในหนังสือพิมพ์หรือนิตยาสารใดๆทั้งสิ้น อาจเพราะความเป็นส่วนตัวที่เคร่งครัดและเพราะว่าบริษัทเพรสซิเด้นท์ไม่เคยเผยใบหน้าของประธานบริษัทให้กับสำนักพิมพ์ใดๆได้บันทึกภาพเลยแม้เพียงครั้งเดียว มันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่นักธุรกิจลึกลับอย่างเขาจะไม่ต้องการให้ใครได้เห็นที่ที่เขาอาศัยอยู่ 

            และเซฮุนคิดว่ามันควรที่จะเป็นแบบนั้น ความสวยงามแบบประณีตของสถาปัตยกรรมนานาชาติจากทวีปยุโรปมากมายไม่ควรค่าให้ใครได้เห็นนอกเสียจากเขา ไม่ว่าจะเป็นน้ำพุสวยงาม เสาแกะสลักค้ำตัวบ้านหลังใหญ่ราวกับราชวัง และรูปปั้นสัตว์ที่ทางเข้าสร้างความน่าเกรงขามให้กับผู้เป็นเจ้าของอย่างไม่น่าให้อภัย รถลีมูซีนคันหรูขับผ่านสวนสวยกว้างใหญ่คล้ายสนามกอล์ฟเลี้ยวมาจอดที่หน้าขั้นบันได ประตูไม้แกะสลักลวดลายสวยงามถูกเปิดออกต้อนรับการมาถึงของพวกเขา

            “นี่คือห้องของคุณครับ”ชานยอลพูดเมื่อชายหนุ่มนำเซฮุนขึ้นมายังชั้นสองของคฤหาสน์หลังใหญ่ เขาผายมือเข้าไปยังห้องหรูหราริมทางเดินที่ติดกับบันไดวนลงไปยังชั้นล่าง โถงทางเดินมีรูปภาพในยุคคลาสสิคมากมายติดอยู่ตามผนัง วอลเปเปอร์สีเหลืองทองดูเหมาะกับกรอบรูปได้เป็นอย่างดีจนเซฮุนนึกชื่นชม ร่างโปร่งก้าวเข้าไปภายในห้องขนาดใหญ่ ตรงกลางห้องมีเตียงขนาดคิงไซส์และเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ภายในห้องมีห้องน้ำขนาดใหญ่และห้องเสื้อผ้าที่สามารถเก็บคอลเลคชั่นทุกสิ่งทุกอย่างไว้ภายในได้ ชุดโซฟากลางห้องบุด้วยกำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มตัดกับสีทองของขอบโซฟาดูหรูหราอย่างที่เซฮุนคิดไว้ บนโต๊ะหน้าโซฟามีชุดถ้วยชายุโรปที่สวยงามและประณีตเข้ากับมูลค่าของมัน มีระเบียงกว้างที่เปิดออกไปเห็นสระว่ายน้ำภายในตัวคฤหาสน์กว้างใหญ่



            “ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องนี้เป็นของคุณทั้งหมด ผมจัดเสื้อผ้าและเครื่องใช้ของคุณไว้ในห้องเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วครับ”เซฮุนหยุดชื่นชมความหรูหราภายในห้องแล้วหันมาสนใจคนร่างสูงแทน เขานึกถึงจื่อเทาขึ้นมา เซฮุนเกือบลืมไปเสียสนิทว่าประธานาธิบดีร่างสูงเดินเข้าคฤหาสน์ไปก่อนเขาในตอนไหน รู้ตัวอีกทีปาร์คชานยอลก็เป็นคนสุดท้ายที่พาเขามายังห้องส่วนตัวของภรรยาประธานาธิบดีเสียแล้ว



            “เพรสซิเด้นท์ล่ะครับ”เซฮุนถาม ถ้าหากว่าห้องนี้เป็นห้องของเขา นั่นก็คงไม่มีเหตุผลอื่นๆจะอธิบายได้นอกเสียจากว่าเขาต้องแยกห้องกับจื่อเทา



            "นั่นเป็นอีกเรื่องที่ผมต้องบอกกับคุณ"

            “ห้องของประธานาธิบดีอยู่ริมสุดของโถงทางเดิน หากไม่มีความจำเป็นไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าไปภายในห้องนั้นครับ”ชานยอลพูดหน้าตาย เขาต้องการให้เซฮุนรู้ว่าร่างโปร่งไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับประธานาธิบดีหน้าคมคนนั้น ร่างโปร่งควรรับรู้ในสิ่งที่เซฮุนควรรู้ เขาต้องการให้ที่นี่ปลอดภัย และทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่หวงจื่อเทาต้องการ



            “ขอบคุณมากครับ สำหรับทุกอย่าง”เซฮุนยกยิ้มมุมปาก ร่างโปร่งกล่าวขอบคุณชานยอลเป็นการปิดบทสนทนาที่คนร่างสูงไม่ได้ต้องการให้เกิดขึ้นมากนัก แต่เซฮุนไม่ได้สนใจ เขารู้ดีว่าชานยอลไม่ได้ชอบในตัวเขามากนัก แต่ก็ใช่ว่าร่างสูงจะเกลียดเขาเสียหน่อย ชานยอลโค้งให้กับเซฮุนก่อนจะเดินออกจากห้องไป ร่างโปร่งวางช่อดอกไม้สวยไว้บนโต๊ะข้างเตียงใหญ่ มือเรียวดึงที่ติดผมกับผ้าคลุมหัวออกเหลือเพียงเส้นผมสีบลอนด์ทองนุ่มลื่นรับกับกรอบหน้าหวานของเขาเพียงเท่านั้น

            เซฮุนอธิบายไม่ถูกว่าความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าอะไร เขาคิดว่ามันคือความเพลิดเพลินที่ได้สำรวจไปรอบๆห้องหรูที่ได้ชื่อว่าเป็นห้องของเขาแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ ที่จริงแล้วแม้ว่าการมาเยือนเพื่ออาศัยในที่ของเพรสซิเด้นท์จะไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวังมากที่สุด แต่มันก็คงไม่แปลกอะไรที่จะรู้สึกตื่นเต้นไปกับความสมบูรณ์แบบของที่นี่ เซฮุนหลงรักสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่มีเก้าอี้สำหรับอาบแดด หลงรักสวนสวยงามบริเวณทางเข้าของตัวคฤหาสน์ หลงรักห้องสุดหรูที่เพียบพร้อมไปทุกสิ่งที่เขาต้องการแม้จะเคยมีอยู่แล้วเมื่อตอนเขาอาศัยอยู่ที่คอนโดมิเนียมของร่างโปร่งเองก็ตาม



            เซฮุนไม่ได้รู้สึกแย่แม้ว่าจื่อเทาจะไม่ได้วางแผนให้เขาใช้ห้องนอนรวมกับตัวเอง ร่างโปร่งรู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้เหนือความคาดหมายและความพึงพอใจของจื่อเทาไปมากโข การแต่งงานไม่ได้หมายความถึงความรักเสมอไป เซฮุนคิดพลางยกมุมปากขึ้น แต่มันก็เป็นอีกเรื่องที่เขาไม่เคยคิดจะสนใจอะไร แม้จื่อเทาจะดึงดูดความสนใจไปจากเซฮุนตลอดเวลาก็ตาม 

            ร่างโปร่งเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองจากห้องเสื้อชื่อดังที่แขวนอยู่ภายในห้องเสื้อผ้าขนาดใหญ่ เขาเดาว่าชานยอลจัดการให้คนของที่นี่เตรียมไว้ให้สำหรับดินเนอร์ เซฮุนใส่สลิปเปอร์สีขาวแทนรองเท้าของเขาและเดินออกจากตัวห้องไปยังทางเดินขนาดใหญ่ ห้องของเซฮุนอยู่ห่างจากบันไดวนไม่มากนัก หากแต่สิ่งที่สะดุดสายตาเขาคงไม่พ้นกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่บริเวณมุมของเพดานที่ฉลุลวดลายคลาสสิคสีทองกลืนกับสีแสงไฟส้มอ่อนจากแชนเดอเลียห์ กลมกลืนจนเซฮุนแทบแยกไม่ออก มันทำให้เขาแปลกใจ 

            "ห้องริมสุดของทางเดิน"เซฮุนพึมพำ คำพูดของชานยอลดังขึ้นในหัว ความสงสัยเพิ่มมากยิ่งขึ้นเมื่อกล้องวงจรปิดไม่ได้มีเพียงบริเวณบันไดวนที่เป็นทางลงไปยังชั้นล่างเพียงที่เดียว เซฮุนหันหลังกลับไปยังทางเดินโออ่าที่เขาผ่านมาเมื่อครู่ ทุกมุมของเพดานมีกล้องวงจรปิดที่เขาแทบจะสังเกตไม่เห็นติดอยู่หลายตัวตลอดทางเดิน ระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่แน่นหนาเกินกว่าที่จะเป็นเพียงคฤหาสน์ของนักธุรกิจเชื้อสายจีนธรรมดาๆเพียงเท่านั้น ทั้งๆที่คฤหาสน์แห่งนี้ไม่ได้ตั้งอยู่ในแถบที่น่าจะมีอันตรายด้วยซ้ำ 

            เซฮุนเหลือบมองกล้องวงจรปิดด้านบนเพดานตัวสุดท้าย เขาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่ของห้องริมสุดโถงทางเดินโอ่อ่าแห่งคฤหาสน์เพรสซิเด้นท์ บนประตูใหญ่ถูกแกะสลักเป็นสัญลักษณ์รูปมงกุฎ เซฮุนมองมันอยู่เช่นนั้น เขามั่นใจว่าชานยอลไม่อยากให้เขามายืนอยู่ตรงนี้ หากแต่ความสงสัยทำให้เซฮุนลืมเรื่องพวกนั้นไปหมด เขาอยากรู้ว่าทำไมทุกมุมทั่วทางเดินระหว่างห้องต่างๆในคฤหาสน์ถึงเต็มไปด้วยกล้องวงจรปิดมากมาย และยิ่งเยอะเป็นพิเศษตรงบริเวณห้องใหญ่สุดโถงทางเดินแห่งนี้ 

            ราวกับมีความลับซุกซ่อนอยู่ภายในห้องของประธานาธิบดีแห่งเพรสซิเด้นท์ และนั่นก็เป็นสิ่งที่เซฮุนอยากค้นหามัน เขารู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีนักในการอยากรู้เรื่องของคนที่เป็นสามีตนได้ไม่ถึงหนึ่งวันด้วยซ้ำ แต่เซฮุนมั่นใจว่าในเวลานี้ไม่มีใครไม่อยากรู้เรื่องของผู้ชายคนนี้ เขาทำตัวลึกลับมากเกินไป สำนักข่าวแทบทั้งเอเชียจะต้องยอมสละเงินหลายดอลล่าห์เพื่อจ้างปาปารัซซี่มือดีมาคอยติดตามชีวิตประธานบริษัทแสนลึกลับอย่างหวงจื่อเทาแน่ๆ หากพวกเขารู้ว่าพื้นที่นี้คือเขตหวงห้ามของนักธุรกิจหนุ่มที่ไร้ที่ติอย่างเขา

            คนผิวขาวจัดจ้องมองไปยังกล้องวงจรปิดด้านบน มันกำลังทำงานอยู่ราวกับมีคนจ้องเขาตลอดเวลา เซฮุนไม่รู้สึกอึดอัด ริมฝีปากสีชมพูคลี่ยิ้มมุมปากให้กับใครก็ตามที่กำลังมองดูการเคลื่อนไหวของเขาหลังกล้องวงจรปิดตัวนั้น มือบางเลื่อนจับลูกบิดประตูสีทองแล้วเปิดมันออกทันที ประตูไม่ได้ล็อคอย่างที่เขาคิด ไม่มีสัญญาณของเครื่องตรวจจับวัตถุอันตรายอย่างที่เขาจินตนาการ หากแต่แรงกระชากที่เสื้อดึงร่างโปร่งเข้าไปภายในห้องใหญ่อย่างแรงและรวดเร็ว 

            แผ่นหลังบางกระแทกเข้ากับผนังห้องจนเซฮุนนิ่วหน้า มือร้อนกำรอบลำคอของเขาแน่น เซฮุนจ้องมองผู้จู่โจมอย่างตกใจตามสัญชาตญาน เขาชะงักไปในชั่ววินาทีที่สายตาคมกริบดุดันของผู้ชายเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทสบกับตนเองก่อนจะกลับมานิ่งสงบอีกครั้งเมื่อตั้งสติได้ บางอย่างบอกให้เซฮุนนิ่งเงียบเพื่อรอฟังคำพูดของคนตรงหน้า จื่อเทาเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามภายในความเย็นชาแสนสุขุม และเซฮุนไม่เคยเห็นมันมาก่อนจนกระทั่งในเวลานี้ เขาไม่เคยเห็นท่าทีคุกคามราวกับเจ้าป่าแบบนี้มาก่อน มันทำให้เขาตื่นเต้นและตื่นกลัวไปพร้อมๆกัน

            "ผมรู้ว่าบริเวณไหนที่จะทำให้คุณหายใจไม่ออก"จื่อเทากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าคมคายแข็งกร้าว เซฮุนขมวดคิ้วเมื่อมือใหญ่ที่โอบรอบลำคอของเขาไว้ไม่ผ่อนแรงลง มันอุ่นร้อนราวกับคีมเหล็กที่พร้อมจะทำลายลมหายใจของเขาเพียงชั่ววินาทีเดียวเท่านั้น ราวกับเขาพร้อมที่ทำตามคำพูดของตัวเองอยู่ตลอดเวลา

            "ที่นี่ไม่ใช่ที่สาธารณะ ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้ามาในห้องนี้ทั้งนั้น"ดวงตาคมกริบตรึงร่างโปร่งบางให้นิ่งอยู่กับที่ เซฮุนไม่คิดจะหลบสายตาที่ราวกับจะทะลุไปถึงความคิดภายในใจของเขา เซฮุนไม่ชอบที่อีกฝ่ายทำแบบนั้น จื่อเทาอาจทำให้เขาตกใจได้ แต่เซฮุนไม่ใช่พวกขี้แพ้ เขาเลือกที่จะจ้องตาอีกฝ่ายกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ เซฮุนไม่ชอบเหตุการณ์นี้ และเขาเลือกที่จะไม่ทำให้ตัวเองดูจนตรอก

            "แม้แต่คุณ" ชายหนุ่มกดเสียงต่ำลง เพียงแค่สบตากับคนตรงหน้าเซฮุนก็แทบจะไม่ต้องเดาถึงความสำคัญของห้องนี้ เขารู้ดี ทุกๆที่ของเพรสซิเด้นท์ไม่ใช่ที่ที่จะถูกเปิดเผยได้อย่างง่ายดาย มันเหมือนกับมีบางอย่างที่เป็น...ความลับ 

            "ผมขอโทษที่เข้ามาในห้องของเพรสซิเด้นท์โดยไม่ได้รับอนุญาต ผมแค่ไม่รู้วิธีไปยังห้องอาหารของคฤหาสน์ที่เป็น'พื้นที่ส่วนบุคคล'แห่งนี้เท่านั้น"เซฮุนหัวข้อเปลี่ยนบทสนทนา เรียวปากบางสีสดเผยรอยยิ้มพลางเน้นย้ำคำพูดประชดประชัน มือบางจับที่ข้อมือใหญ่สีแทนของคนตรงหน้า บีบมันแผ่วเบาพลางส่งรอยยิ้มหวานให้กับร่างสูงราวกับกำลังกวนประสาทอีกฝ่ายอยู่ในที

            "หวังว่าจะไม่รบกวนเวลาของคุณ ถ้าผมจะขอคนนำทางไปยังห้องอาหาร...ใช่มั้ยครับ"จื่อเทาจ้องใบหน้าสวยของโอเซฮุนนิ่ง เขาปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระก่อนจื่อเทาจะเดินนำคนผิวขาวออกไปยังโถงใหญ่ เซฮุนเดินตามหลังไปอย่างว่าง่าย ประธานาธิบดีไม่ต้องการให้เขาเห็นบางอย่างที่เป็นความลับ ไม่มีใครชอบให้ความลับถูกเปิดเผย แต่โอเซฮุนเชื่อว่าความลับน่ะ...ไม่มีในโลกหรอกนะ





70% 

มาต่อแล้วค่า หลังจากที่หายไปนานเหลื๊อออออเกิน คือพี่ประธานาธิบดีดูโหดมั้ย คือนางดูหล่อ สุขุม เลอค่า เย็นชา แต่ยัยงุนนี่ดูแบบ หึหึ *เบ้ปาก* ใช่ซี้ ได้เป็นถึงภรรยาประธานาธิบดี(?) อีก 30 % ที่เหลือจะตามมาทีหลังนะคะ รอเก๊าอีกแปปนึงน๊า จะไปต่อ #ฟิควัยรุ่นพันธุ์ร้าย ให้ด้วย >< เร็วๆนี้ค่าาาา

seven dwarf.