[EXO]National Anthem(TAOHUN)

ลำดับตอนที่ #4 : National Anthem ♚ : 03 President and his bride

President and his bride

“แต่งงานงั้นหรือ”พยอนแบคฮยอน ชายหนุ่มร่างเล็กร้องออกมาอย่างไม่เชื่อ แต่เพื่อนร่างบางกลับพยักหน้าเสริมว่าคำพูดของเขาเป็นเรื่องจริง โอเซฮุน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขากำลังจะแต่งงาน ในหัวของแบคฮยอนยังคงเต็มไปด้วยคำถามมากมาย และใบหน้าตกใจของแบคฮยอนก็ทำให้เซฮุนหัวเราะออกมาเบาๆ อะไรกันที่น่าตกใจ เพียงแค่เขาจะแต่งงานงั้นหรือ

“ไม่เกี่ยวกับความรักหรอก ไม่มีเรื่องพวกนั้นในงานแต่งงานของฉัน”ร่างบางกล่าวพลางลูบแหวนเพชรสีเงินที่เขาได้รับมาในงานวันนั้น แบคฮยอนรู้ดีว่าสิ่งที่เพื่อนพูดคือเรื่องจริง มีไม่กี่เรื่องที่เซฮุนสนใจ ล่วงเลยมาเกือบสัปดาห์แล้ว หวนนึกไปถึงวันที่เขาได้รู้จักกับผู้ชายคนนั้น เรือนผมสีดำกับเครื่องหน้าคมคายไร้ที่ติ...เซฮุนรู้ตัวทันทีว่าเขาแทบจะรอเวลานี้ไม่ไหวแล้ว

มันทั้งน่าตื่นเต้น และน่าสนุกสนานไปพร้อมกัน

เสียงอินเตอร์โฟนที่หน้าประตูหยุดบทสนทนาของเพื่อนสนิททั้งสองเอาไว้ ร่างโปร่งเดินไปเปิดประตูห้องของเขา เห็นภาพชายร่างสูงในฐานะเลขานุการของใครคนนั้นพร้อมกับการ์ดอีกสองคนในชุดสูท

“นี่คือชุดสำหรับคุณ ในวันงานผมจะมารับ ขอให้คุณเตรียมตัวให้พร้อมและขอให้คุณสวมแหวนไว้ตลอดเวลาจนถึงวันงานด้วยครับ”ชานยอลพูดเสียงเรียบ เขาดูไม่พอใจเท่าไรที่ชุดลำลองของเซฮุนไม่เรียบร้อยเท่าที่ควร ร่างโปร่งบางในเสื้อกล้ามสีดำสนิทตัดกับผิวขาวๆของเซฮุนมากเกินไป รวมกับกางเกงนอนสีเทาที่แนบติดกับสะโพกมน แม้คนตรงหน้าจะเป็นผู้ชาย…

แต่เขาก็ได้ชื่อว่าเป็น‘ว่าที่ภรรยา’ของประธานาธิบดีเพรสซิเด้นท์

“ขอบคุณครับ”เซฮุนพูดพลางยิ้มหวาน แกล้งทำเป็นมองข้ามแววตาของชายหนุ่มตรงหน้าก่อนจะบอกลาชานยอลและปิดประตูห้องลง มือบางถือชุดที่ถูกห่ออย่างดีในผ้าคลุมสกรีนชื่อห้องเสื้อหรูอยู่บนไม้แขวนเสื้อ แบคฮยอนได้แต่นั่งมองเพื่อนตัวขาวนำชุดสูทราคาแพงไปเก็บไว้ที่ห้องแต่งตัวก่อนจะกลับมานั่งยังโซฟาเรียบกลางห้องอีกครั้ง

“ทำไมเขาต้องมีบอดี้การ์ดด้วยล่ะ หรือว่าเขาเป็นพวกแก๊งสเตอร์”แบคฮยอนชักสีหน้าสงสัย เซฮุนได้แต่หัวเราะเบาๆอีกครั้ง

“เขาก็แค่มีเงินมากพอที่จะจ้างคนพวกนั้นมาคุ้มครองตัวเอง ไม่เห็นจะน่าแปลกตรงไหน”แบคฮยอนยู่หน้า เขาไม่ชอบเอาซะเลยเมื่อชีวิตต้องไปข้องเกี่ยวกับคนมีอำนาจแบบนั้น แล้วทำไมเพื่อนตัวขาวของเขาถึงได้ดูพึงพอใจนักนะ

“ชอบเขาหรือ ฉันไม่ค่อยเห็นนายยิ้มทั้งวันบ่อยๆแบบนี้หรอกนะ”คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบของเพื่อนร่างเล็กเรียกรอยยิ้มกริ่มขึ้นบนใบหน้าขาว ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าบนใบหน้าสวยที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มประหลาดแบบนั้นช่างน่าค้นหา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ประหลาดจนเกินกว่าที่แบคฮยอนจะคิดว่าเซฮุนไม่ได้มีอะไรซ่อนอยู่บนใบหน้าหวานของเจ้าตัว

“ฉันไม่ได้ชอบเขาหรอก...ไม่ได้ชอบเขาเลยจริงๆ หวงจื่อเทา”

ที่หน้ากระจกใสสะท้อนเงาร่างสูงโปร่งของเซฮุน เขาอยู่ในชุดสูทสีขาวทั้งตัวจากคริสเตียนดิออร์ มันไร้ที่ติแม้ว่าร่างโปร่งบางจะไม่มีเครื่องสำอางค์บนใบหน้า ผมสีบลอนด์ไม่ได้ถูกจัดทรงและถูกปล่อยลงมาให้คลอเคลียใบหน้าขาว ร่างบอบบางราวกับหญิงสาวปรากฏโครงร่างชัดเจนแนบไปกับชุดประณีตชุดนี้ เพื่อนร่างเล็กที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้องแต่งตัวอดชื่นชมไม่ได้ โอเซฮุนเหมาะกับชุดนี้อย่างไม่น่าให้อภัย

“นายดูดีมากเลย เซฮุนนา”เซฮุนส่งยิ้มให้แบคฮยอนผ่านกระจกในห้องแต่งตัวของเขา แบคฮยอนเผลออมยิ้มให้กับความสง่างามของเพื่อนร่างโปร่ง มันรวดเร็วราวกับฝันไป เราต่างพูดว่าเวลาไม่เคยรอใคร และสุดท้ายมันก็มาถึง...วันแต่งงานของเขาและประธานาธิบดีแห่งเพรสซิเด้นท์

เขาตรวจเช็คความเรียบร้อยของตัวเองอยู่ชั่วครู่ เพื่อนร่างเล็กก็อยู่ในชุดสูทดำเป็นทางการเช่นกัน ไม่นานนักเสียงอินเตอร์โฟนก็ดังขึ้น หัวใจของเซฮุนเต้นถี่รัว ตอนแรกเขาไม่คิดว่าตัวเองจะตื่นเต้น แต่ตอนนี้เขาเริ่มคิดแล้วล่ะ

“ทางนั้นคงมากันแล้ว ไปกันเถอะ”แบคฮยอนพูดพลางเปิดประตูห้องแต่งตัวให้กับเซฮุน เขาไม่คิดเลยว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ โอเซฮุนกำลังจะแต่งงาน...แบคฮยอนดีใจที่เซฮุนมีความสุข แม้เขาจะไม่รู้ว่ามันคือความสุขที่แท้จริงรึเปล่า หากเซฮุนพร้อมที่จะบอกเขาเมื่อไร เขาก็ยินดีจะฟังคำพูดของเซฮุนทุกคำ

ร่างสูงของเลขานุการปรากฏสู่สายตาของทั้งคู่ ชานยอลอยู่ในชุดสูทเป็นทางการที่ทำให้เขาดูราวกับนายแบบบนรันเวย์ แบคฮยอนโค้งทักทายเขาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกนอกห้องชุดหรู ร่างสูงมองตามคนตัวเล็กไม่ละสายตาจนร่างโปร่งบางของว่าที่เจ้าสาวเดินออกมาจากห้องแต่งตัว

เขาไม่แปลกใจกับภาพไร้ที่ติของคนตัวบาง เพราะรู้ดีว่าเซฮุนต้องออกมาดูดีมากแน่นอน และมันก็เป็นเช่นนั้น ชานยอลเดินนำพวกเขาทั้งสองไปยังลานจอดรถของคอนโดมิเนียมหรูกลางเมือง ประตูรถลีมูซีนสีดำสนิทถูกเปิดออกด้วยมือใหญ่ของคนตัวสูง เซฮุนและแบคฮยอนเข้าไปนั่งในบนเบาะหลังโดยมีชานยอลและคนขับรถอยู่ด้านหน้า

รถคันกลางคือคันที่เซฮุนนั่งโดยมีรถคันหน้าเป็นขบวนนำและประกบด้วยรถคันสุดท้ายด้านหลัง ดูยิ่งใหญ่เสียจนแบคอยอนหันสบตากับเพื่อนผิวขาว เซฮุนแย้มยิ้มนุ่มลึกในแบบของเขาอีกครั้งของวัน ก่อนจะหยิบการ์ดสีแดงสดขลิบทองที่ได้รับจากชายหนุ่มในไนท์คลับครั้งนั้นให้ร่างเล็กดู

การ์ดงานพรอมครบรอบ 20 ปีของเพรสซิเด้นท์

แบคฮยอนเบิกตาโพลง หากอุทานขึ้นมาบนรถหรูที่เงียบเชียบนี้ได้เขาคงตะโกนเสียงดังไปแล้ว พระเจ้า! คนที่โอเซฮุนจะแต่งงานด้วยไม่ใช่คนธรรมดาเลย...เขาคือเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีอำนาจกว่าค่อนเอเชีย และกำลังจะเป็นหนึ่งในบริษัทที่เข้าถึงตลาดในยุโรปได้อีกด้วย ไม่ธรรมดาเลยซักนิดเดียว

“ฉันจะเล่าให้ฟังหลังจากงานจบ”เซฮุนพูดเสียงเบา ในใจลิงโลดราวกับเป็นวันเฉลิมฉลองครั้งยิ่งใหญ่ ทุกอย่างกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า เขาไม่เคยรู้สึกอยากกรีดร้องขนาดนี้มาก่อน ริมฝีปากบางเม้มแน่นด้วยความยินดี และประตูบานใหญ่ตรงหน้าก็จะเปิดออกไปสู่...เพลงชาติของเขา

ร่างสูงสมส่วนภายใต้ชุดสูทสีดำสนิทรับกับผมสีเดียวกันยืนอยู่ที่สุดปลายทางบนแท่นพิธี นัยน์ตาเรียวคมเรียบนิ่งมองภาพแขกรับเชิญมากมายภายในงาน มันไม่ใช่งานที่ยิ่งใหญ่มากที่สุด แต่กลับมีคนใหญ่โตมากมายเดินทางมาเพื่อเข้าร่วมเป็นสักขีพยานด้วย เขาจำได้ทุกท่านแม้กระทั่งรัฐมนตรีจากกระทรวงบางกระทรวงที่ค่อนข้างสนิทสนมกับครอบครัวของเขาเป็นพิเศษ หรือกระทั่งนักธุรกิจชาวยุโรปที่มีรายได้มหาศาลก็ปรากฏอยู่ในโบสถ์แห่งนี้ในวันของเขาด้วยเช่นกัน

หวงจื่อเทาชำเลืองมองใบหน้าของผู้ให้กำเนิดทั้งสองคนของเขา ชายหนุ่มและหญิงสาววัยกลางคนดูโดดเด่นเป็นพิเศษด้วยความสง่างามและความน่าเกรงขาม ท่านนั่งอยู่ที่ด้านหน้าสุดของแถวที่นั่งภายในโบสถ์ ใบหน้าของทั้งสองแย้มยิ้มกว้างอย่างดีใจ วันสิ้นสุดการรอคอยมาถึง...แต่ไม่ใช่สำหรับจื่อเทา

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น เป็นเพียงเพราะเขาเคารพกฎแห่งวงตระกูล มันจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเขา...

เขาเหลือบมองไปยังที่นั่งด้านหน้าสุดฝั่งตรงข้ามที่ปรากฏสองบุคคลท่าทางใจดีกำลังมองมาที่เขาอย่างปลื้มปีติ คนที่น่าจะเป็นญาติของอีกฝ่ายหรือฝั่งเจ้าสาวของเขา ร่างสูงโค้งทักทายพวกเขาเล็กน้อยด้วยท่าทีสุภาพก่อนจะกลับมาจ้องนิ่งที่บานประตูไม้ใหญ่ที่สุดปลายพรมที่ทอดยาวเบื้องหน้า

มันจะเป็นจุดเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่สำหรับเขา...และอาจจะตราบชั่วชีวิตของหวงจื่อเทา

ไม่นานนักประตูไม้ก็เปิดกว้างขึ้นช้าๆ ในความคิดแรกของเทา แสงสว่างจ้าจากด้านนอกเพียงแค่ขลับให้ร่างขาวตรงหน้าดูราวกับเทพธิดา...หากแต่ในความจริง เขาก็ไม่แน่ใจว่า โอเซฮุน นั้นเป็นเทพธิดาตัวจริงหรือเปล่า

ร่างโปร่งบางในชุดสูทสีขาวประณีตแนบไปกับลำตัวสูงหากทว่าบอบบาง ช่อดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์แซมชมพูอ่อนเข้ากับชุดสีขาวอย่างลึกล้ำ ผมสีบลอนด์ที่ยาวประบ่าถูกทัดไปยังใบหูข้างขวาเผยเสี้ยวหน้าหวานสวย ผมหน้าม้าปรกที่ด้านหน้าชวนให้ใบหน้านั้นน่ามองขึ้นไปอีก แก้มขาวขึ้นสีเรื่อไม่แน่ใจว่าเพราะการแต่งหน้าหรือความประหม่ากันแน่ ริมฝีปากบางสีชมพูแย้มยิ้มบางเบา นัยน์ตาเรียวปราศจากอายไลน์เนอร์พราวระยิบระยับราวกับดวงดาวบนฟากฟ้ากวาดมองผู้ร่วมงานหลายคนภายในงาน

บนผมสีบลอนด์ถูกประดับด้วยผ้าคลุมสีขาวบางยาวถึงกลางหลังติดกับที่ติดผมสีเงินฝังเพชรเม็ดเล็กแพรวพราว เสียงชื่นชมดังขึ้นไม่ขาดสายเมื่อคนตัวบางก้าวเดินผ่านไปอย่างเชื่องช้า ในที่สุดนัยน์ตาเรียวก็เลื่อนขึ้นสบประสานกับชายร่างสูงกว่าที่ยืนอยู่บนแท่นพิธี ใบหน้าหวานแย้มรอยยิ้มสว่างสไวไร้สิ่งอื่นใดเทียบเทียม

หวงจื่อเทากำลังคิดว่าเซฮุนอาจจะเป็นเทพธิดาจริงๆ หรืออาจจะเป็นเพียงภาพลวงหลอกตาที่ไร้ที่ติจนเขามองไม่ออก

การเดินที่เชื่องช้าสิ้นสุดลงเมื่อร่างบางขึ้นยืนบนแท่นพิธีเดียวกันกับเจ้าบ่าว จื่อเทายื่นมือไปจับที่มือบางแผ่วเบาทันที แหวนสีเงินปรากฏสู่สายตาในนิ้วนางข้างซ้ายที่เซฮุนจงใจเปลี่ยนมันก่อนวันแต่งงาน เรียวปากหยักลึกจรดลงที่หลังฝ่ามือบางแผ่วเบา ความอุ่นร้อนทำให้บางอย่างวูบไหวภายใต้แผ่นอกบาง แต่เป็นเพียงชั่วครู่เท่านั้น

จื่อเทาละริมฝีปากออก นัยน์ตาคมจ้องนิ่งบนใบหน้าสวยหวานของเจ้าสาว เซฮุนก้มหน้าลงไม่เผชิญหน้ากับคนตัวสูงกว่า พลางหันไปสนใจพิธีการต่อไปที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาเรียกมันว่าความประหม่า บางอย่างในแววตาเย็นชาของจื่อเทาทำให้เขาเลือกที่จะแย้มยิ้มกริ่มลึกอีกครั้ง แล้วเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวานบางเบาเช่นเดิมเมื่อเผชิญหน้ากับบาทหลวง

เสียงที่เคยดังรอบกายเงียบลงภายในเสี้ยววินาที แบคฮยอนมองภาพแผ่นหลังบางของเพื่อนและชายร่างสูงที่เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกในชีวิต เขาดูไร้ที่ติเกินกว่าที่จะเป็นเพียงประธานบริษัท เขาดูมีอำนาจมากเกินกว่านั้น แผ่นหลังกว้างที่ทรงไปด้วยอำนาจน่าครั้นคร้ามและน่าเกรงขาม วูบหนึ่งร่างเล็กกลับรู้สึกว่าทั้งสองคนนี้ดูเหมาะสมกันอย่างไม่มีที่ติ

“เซฮุนโตขนาดนี้แล้วหรือ”ชายวัยกลางคนผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวพยอนกล่าวขึ้นพร้อมกับเสียงหวานของผู้เป็นภรรยาสมทบ ทั้งสองเห็นเซฮุนมาตั้งแต่ยังเด็กพอกับที่แบคฮยอนเป็นเพื่อนกับเซฮุนมานาน แม้เซฮุนจะไม่ใช่ญาติแต่ทั้งสองก็ผูกพันธ์กับร่างโปร่งเหมือนกับลูกชายอีกคนหนึ่ง ลูกชายที่เข้มแข็งเกินกว่าอะไรใดๆทั้งสิ้น

“เจ้าบ่าวหวงจื่อเทา ท่านจะรับ โอเซฮุนเป็นภรรยา และขอสัญญาจะซื่อสัตย์ ไม่ว่าจะยามทุกข์หรือสุข มั่งมีหรือยากจน เจ็บป่วยหรือสบายดี และสัญญาว่าจะให้เกียรติจนกว่าชีวิตจะหาไม่หรือไม่”คำสาบานดังก้องกังวานในโบสถ์ที่เงียบเชียบ เครื่องหน้าคมเรียบนิ่งหากทว่ามือใหญ่กุมอยู่ที่ฝ่ามือของเจ้าสาวของเขา ชั่ววินาทีต่อมาคำพูดของประธานาธิบดีร่างสูงแห่งเพรสซิเด้นท์ก็เรียกความรู้สึกบางอย่างให้กับคนข้างๆ

“รับครับ”

“เจ้าสาวโอเซฮุน ท่านจะรับ หวงจื่อเทาเป็นสามี และขอสัญญาจะซื่อสัตย์ ไม่ว่าจะยามทุกข์หรือสุข มั่งมีหรือยากจน เจ็บป่วยหรือสบายดี และสัญญาว่าจะให้เกียรติจนกว่าชีวิตจะหาไม่หรือไม่”สิ้นคำพูดของบาทหลวง ริมฝีปากบางสีชมพูก็เม้มแน่นแล้วคลายออกคล้ายกำลังตัดสินใจ มือบางกระชับเข้าที่มือใหญ่ที่ไร้ซึ่งความอบอุ่นแน่นขึ้น ในที่สุดเสียงขานรับของร่างโปร่งก็ทำลายความเงียบเกือบครึ่งนาทีลงไป

“รับครับ”

สิ้นเสียงของเซฮุน คำอวยพรและคำยินดีมากมายก็ดังขึ้นเสียจนเขานึกไม่ถึง เสียงตะโกนร้องเรียกให้เจ้าบ่าวกดจูบลงบนเรียวปากสีสวยของเขา หรือแม้กระทั่งกดจูบลงที่แก้มของเจ้าสาวดังไปทั่วโบสถ์ นัยน์ตาเรียวรีสบกับแววตาคมเรียบนิ่งดุจเจ้าป่า บนใบหน้าของเขาปราศจากรอยยิ้ม ก่อนคนตัวสูงกว่าจะโน้มใบหน้าไร้ที่ติลงมาประกบริมฝีปากหยักลึกกับริมฝีปากของเขา

ความอุ่นร้อนบริเวณที่สัมผัสกันทว่าไร้ซึ่งความอบอุ่นและความหวานหอมชวนใจสั่น

เซฮุนแอบหัวเราะออกมานในห้วงความคิดของเขาเอง ความรู้สึกราวกับคนตรงหน้าเป็นน้ำแข็งกลับมาอีกครั้ง แต่ถึงเช่นนั้นเขาก็ไม่ปฏิเสธว่าจื่อเทาดูร้อนแรงจนใครหลายคนอาจหลอมละลายได้เพราะเขา คนตัวสูงกว่าผละริมฝีปากออกไปและทิ้งไว้ซึ่งความอุ่นร้อนที่ริมฝีปาก เซฮุนมองเสี้ยวหน้าไร้ความรู้สึกของจื่อเทา เขารู้สึกถึงความเรียบเฉยแผ่ลามไปทุกส่วน...แต่เซฮุนคิดว่าเขาเริ่มชอบมันซะแล้วล่ะ

พิธีแต่งงานจบลงพร้อมกับที่เจ้าบ่าวจูงมือบางของเซฮุนลงจากแท่นพิธีและปล่อยมือของอีกคนให้ร่วงลงเบาๆอย่างสุภาพในทันที ชายและหญิงสาววัยกลางคนผู้นำตระกูลบริษัทยักษ์ใหญ่ก้าวเข้ามาหาทั้งสองพร้อมกับครอบครัวพยอน มือบางของคุณนายหวงจับเข้าที่แขนของเซฮุนแผ่วเบา เธอนึกชื่นชมความสวยงามในร่างของเด็กหนุ่มผมบลอนด์ไม่น้อย โอเซฮุนเป็นผู้ชายที่มีรูปหน้าสมบูรณ์แบบราวกับหลอมรวมทั้งชายและหญิงเข้าด้วยกัน

“ยินดีต้อนรับสู่ตระกูลของเราโดยสมบูรณ์แบบ หนูเซฮุน”ผู้นำตระกูลหวงกล่าวสมทบภรรยาที่แม้จะอยู่ในวัยกลางคนแล้วก็ยังคงความสง่างามตามแบบฉบับของเธอไว้ รอยยิ้มบางเบาอ่อนโยนถูกส่งให้กับร่างโปร่ง โอเซฮุนโค้งทักทายทั้งสองท่าน แม้ว่าจะเคยพบกันแล้วครั้งหนึ่งที่ร้านอาหารดังในย่านคังนัม และก็ดูเหมือนทั้งสองจะพอใจในตัวเขาไม่น้อยก็ตาม

“ขอบคุณครับคุณหวง”เซฮุนกล่าวพลางก้มหัวลงท่าทีสุภาพ เขาพร้อมแล้วอย่างยิ่งยวดในการเป็นส่วนหนึ่งในทุกๆอย่าง ถ้านั่นหมายถึงการเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตอันแสนฟู่ฟ่าของประธานาธิบดีผู้เยือกเย็นคนนี้น่ะนะ

“เรียกว่าคุณแม่และคุณพ่อเถอะจ้ะ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”คุณนายหวงพูดพลางยิ้มใจดี เธอนึกเอ็นดูเด็กหนุ่มผิวขาวคนนี้จับใจ แม้ว่าจะเป็นคู่หมั้นและคู่ครองของลูกชายเพียงคนเดียวที่ไม่เป็นไปตามความคาดหมายของเธอและสามีก็ตาม เรื่องของกฎในตระกูลเป็นเรื่องที่เคร่งครัดสำหรับครอบครัวหวง ดังนั้นการแต่งงานจึงเป็นพิธีที่ยิ่งใหญ่และน่ายินดีสำหรับบรรดาคนในตระกูล นั่นเป็นข้อแรกที่เซฮุนไม่รู้ และเขาได้รับรู้มันจากผู้นำทั้งสองของตระกูลแล้วในเวลานี้

หลังจากพิธีแต่งงานเสร็จสิ้นสมบูรณ์ ผู้ร่วมงานมากมายที่มาร่วมแสดงความยินดีแก่เขาทั้งสองก็ทยอยกลับกันเกือบหมด เหลือเพียงครอบครัวของแบคฮยอน ครอบครัวหวง และชานยอลเท่านั้น เซฮุนยิ้มให้กับผู้นำทั้งสองของตระกูลหวงขณะที่ทั้งกำลังมุ่งหน้าไปที่รถโรสลอยด์คันหรูเพื่อมุ่งตรงไปยังสนามบิน

“หวังว่าจะได้พบลูกและเซฮุนเร็วๆนี้นะจ๊ะ”หญิงสาววัยกลางคนกล่าว เธอสวมกอดจื่อเทาและเซฮุนแน่นอีกครั้ง ก่อนบอกลาครอบครัวพยอนเช่นเดียวกับผู้เป็นสามี ทั้งสองกล่าวขอโทษคุณและคุณนายพยอนที่ไม่สามารถอยู่ต่อได้เพราะไฟลท์บินไปเยอรมนีถูกเลื่อนเข้ามาในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้

ร่างสูงโค้งอย่างสุภาพให้กับผู้ให้กำเนิดทั้งสองก่อนรถคันหรูจะเคลื่อนที่ออกไปจากบริเวณโบสถ์ในเวลาต่อมา หวงจื่อเทาใช้สายตาคมมองใบหน้าสวยหมดจดของเจ้าสาวของเขา

“ของใช้ทั้งหมดของคุณถูกส่งไปยังคฤหาสน์เพรสซิเด้นท์เรียบร้อยแล้วครับ”ชานยอลกล่าว เซฮุนช้อนสายตามองร่างสูงด้วยใบหน้าคาดไม่ถึง ร่างโปร่งเหลือบมองใบหน้าจิ้มลิ้มของเพื่อนสนิทตัวเล็กและหัวหน้าครอบครัวทั้งสองของตระกูลพยอน แบคฮยอนมีสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน

“คุณต้องย้ายเข้ามาอยู่ในฐานะของ’ภรรยาประธานาธิบดี’แห่งเพรสซิเด้นท์”ร่างโปร่งชะงักงัน เขาลืมความน่าสนใจของคฤหาสน์ในตระกูลของเพรสซิเด้นท์ไปเสียสนิท และที่สำคัญเป็นอย่างยิ่ง...โอเซฮุนคือภรรยาของหวงจื่อเทา ประธานบริษัทเพรสซิเด้นท์โดยสมบูรณ์แบบ

 ร่างบางยกยิ้มกริ่มมองใบหน้าคมสันของร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำสนิท หวงจื่อเทาสมบูรณ์แบบอย่างที่ทำให้เขารู้สึกหัวใจเต้นแรง ชายหนุ่มพรั่งพร้อมทั้งเงินทอง รูปลักษณ์ และอำนาจ หากทว่าความเย็นชาไม่แยแสต่อโลกทั้งใบกลับทำให้เซฮุนสนใจ ร่างโปร่งบางมองเรือนร่างสูงสมส่วนภายใต้ชุดสูทประณีตจากห้องเสื้อชื่อดัง ทุกอย่างดูเข้ากับจื่อเทาอย่างลงตัวอย่างที่ผู้หญิงทุกคนต้องยอมแพ้ต่อความสมบูรณ์แบบของเขาเป็นแน่

“เชิญเพรสซิเด้นท์และคุณเซฮุนที่รถด้านนี้ครับ”ชานยอลพูดอย่างเป็นทางการพลางผายมืออย่างสุภาพไปยังรถลีมูซีนสีดำสนิท จื่อเทาและเซฮุนโค้งลาครอบครัวพยอนก่อนที่ร่างโปร่งจะโบกมือลาเพื่อนสนิทร่างเล็กที่ส่งยิ้มมาให้ เซฮุนรู้แน่ว่าแบคฮยอนต้องติดต่อมาทันทีที่เขาถึงคฤหาสน์ที่ว่านั้นแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาของเลขาร่างสูงก้มลงเมื่อทั้งสองร่างเดินผ่านไปยังรถคันหรู ชายร่างใหญ่ในชุดสูทสีดำเปิดประตูให้จื่อเทาเข้าไปนั่งด้านใน และตามมาด้วยเจ้าสาวผิวขาว

ในมือเรียวยังคงถือช่อดอกไม้อยู่ มันยังคงความสดใหม่และกลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยอยู่ในอากาศท่ามกลางกลิ่นอาฟเตอร์เชฟและกลิ่นเบาะหนังราคาแพงของรถก็สร้างความผ่อนคลายให้กับเซฮุนได้ หากทว่าไม่ใช่กับประธานาธิบดีอย่างจื่อเทา ร่างสูงเหลือบมองช่อดอกไม้ในมือของเซฮุน ริมฝีปากหยักสวยราวกับแกะสลักเหยียดตรง เซฮุนมองตามสายตานั้นอย่างนึกสงสัย

“ดอกไม้นั่นเหมาะกับคุณดีนะ”นับเป็นประโยคแรกของทั้งวันที่หวงจื่อเทาเอ่ยออกมา น้ำเสียงของเขาไม่เข้ากับคำชมที่เพิ่งพูดออกมาเลยแม้แต่นิด มันไม่ปรากฏร่องรอยแห่งอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น จื่อเทาพูดราวกับเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย แต่เซฮุนไม่ได้นึกสนใจความเย็นชาอย่างร้ายกาจของผู้ชายด้านข้าง

“ผมนึกว่าคุณจะไม่ชอบมันซะอีก”เซฮุนพูดเจือรอยยิ้มหวาน สบตากับผู้เป็นสามีอย่างมีนัยยะ เขาไม่ได้คิดว่าหวงจื่อเทากำลังชมว่าเขาดูสวยงามราวกับดอกไม้ช่องามนี้ แต่จื่อเทาเพียงแค่สร้างบทสนทนาขึ้นมาทำลายความเงียบต่างหาก เซฮุนรู้ดีว่าร่างสูงไม่ได้ชอบให้บทสนทนายืดยาวนักหรอก และเขาก็คงชอบความเงียบมากกว่าสิ่งใดในโลกเสียด้วย

“ผมไม่มีเหตุผลที่ต้องเกลียด”ร่างสูงกล่าว ริมฝีปากหยักเหยียดออก เป็นครั้งแรกที่ใบหน้าคมคร้ามไม่ได้เรียบเฉยอย่างที่เขาเคยเห็น นัยน์ตาคมฉายแววความรู้สึกที่อ่านไม่ออกสบกับนัยน์ตาเรียวคมของร่างโปร่ง เซฮุนใจเต้นแรงด้วยความแปลกใจ หวงจื่อเทาไม่ใช่คนธรรมดา เขาไม่สามารถเดาความคิดของร่างสูงได้เลย และมันน่าสนุกที่เป็นแบบนั้น

“นั่นสินะครับ”ริมฝีปากบางเหยียดยิ้ม ใบหน้าคมหันกลับมองไปยังด้านหน้าตามเดิมเป็นการปิดบทสนทนา เซฮุนยังคงทอดสายตาพิจารณาความสมบูรณ์แบบบนใบหน้าคมของเจ้าของบริษัทเพรสซิเด้นท์ ความหยั่งรู้ในความคิดของหวงจื่อเทาก็เหมือนกับเกมที่ไม่สามารถหาทางออกได้ หากผู้เล่นอย่างเขาไม่มีแผนการที่แยบยลพอ

และสุดท้าย เขาก็แค่สงสัย เกมของคนมีอำนาจ...มันน่าสนุกเหมือนกับเกมของเขาหรือเปล่า :)

TBC.

แต่งงานกันแล้วค่ะ โอย ปาดเหงื่อ ฟิคเรื่องนี้แต่งยากมากตรงที่เซฮุนก็ดูไม่ได้แสดงความร้ายกาจในตอนแรกๆ ทั้งๆที่ความจริงนาง... แล้วประธานาธิบดีของเราก็โคตรจะเย็นชา อ่านความคิดไม่ออก มันยากนะเฮ้ย คือเรื่องที่แล้วนางเป็นคนที่แสดงออกชัดเจนทุกอย่างแบบเคลียร์ๆอ่ะ แล้วนี่...ปาดคอ 555555 แต่รับรองแซ่บโนะ นายเอกเราแซ่บแน่ค่ะ เรื่องนี้อาจมีพรมแดงเข้ามาเกี่ยวด้วย ความชอบส่วนตัวล้วนๆเลย 55555 อยากเห็นเซฮุนกับคุณหวงจื่อเทาในลุคตะวันตก -..- พูดถึงฟิคเรื่องนี้ได้ใน #ฟิคปธน นะคะ อย่าลบืมติดตามตอนต่อไปน๊า >< รับรองแซ่บ คริคริครุครุ 

seven dwarf.