คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 : มนุษย์ต่างดาวสำหรับชาวเอสเจ.......
A Moment of Remember.
Chapter 8 : มนุษย์ต่างดาวสำหรับชาวเอสเจ.......
เช้าวันรุ่งขึ้น .... แสงแดดที่สาดส่องลอดผ่านหน้าต่างเข้ามายังห้องนอนรูปทรงสี่เหลี่ยม ร่างเล็ก ๆ ของใครบางคนกำลังนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงดูไม่มีท่าทีว่าจะตื่นง่าย ๆ .... ถึงแม้ด้านนอกจะเสียงดังเอ็ดตะโรขนาดไหน..... แต่คนที่อยู่ในห้องกลับไม่ได้ยินเสียงพวกนั้น
บานประตูถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ พร้อมกับร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินเข้ามาให้เงียบที่สุด ชายหนุ่มยืนกอดอดก้มมองเจ้าของห้องที่ยังคงนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง ... รอยยิ้มเล็ก ๆ ปรากฎขึ้นที่มุมปาก
“ อึนฮยอก!! “
เสียงตะโกนที่ดังจนก้องไปทั่วทั้งห้อง ทำให้ร่างบางพลิกตัวกลับมาทางต้นเสียง ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ
“ อะไร อะไร อะไร มีอะไร ..... ไม่มีอะไรใช่ไหม ... งั้นก็ออกไปได้แล้ว ฉันจะนอน....... “
อึนฮยอกพูดออกไปอย่างสะลืมสะลือ ก่อนจะพลิกตัวคว่ำหน้าลงกับที่นอนพร้อมถลกผ้าห่มคลุมโปงทันที ......
แต่เพราะรู้สึกได้ว่า .... ไร้การเคลื่อนไหวของคนที่อยู่ในห้อง.... อึนฮยอกจึงค่อย ๆ หันกลับมาเหลือบมองชายหนุ่มที่ยังคงยืนนิ่งอยู่แบบนั้น...... เวลานี้ร่างบางเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมานิด ๆ แล้ว อึนฮยอกยันตัวลุกขึ้นจากเตียงนอน
“ ฉันจะนอน!!!! “
ร่างบางตะโกนสุดเสียง พร้อมกับปาตุ๊กตาลิงที่อยู่ข้างตัวไปยังคนที่ยืนอยู่ มือหนารับตุ๊กตาตัวนั้นได้อย่างพอดิบพอดี
“ ตื่นได้แล้วอึนฮยอก ..... ตื่นได้แล้ววววว “ -- ชีวอนขยับเข้าไปประชิดตัวคนที่อยู่บนเตียง แต่เพราะไม่ทันได้ระวังตัว ตุ๊กตาทรงกลมอีกใบลอยเข้ามาอีกครั้ง ..... แต่คราวนี้กระแทกหน้าเต็ม ๆ ชีวอนถึงกับมึนไปชั่วขณะ จนต้องถอยทัพออกมาตั้งหลักข้างนอก
“ เกิดอะไรขึ้น ชีวอน!! “
ทงเฮเอ่ยขึ้นทันที ที่เห็นชีวอนเดินออกมาจากห้องของคนรัก
“ นายเข้าไปดูเองแล้วกัน........... “
ชีวอนเงียบเสียงลง พลางส่ายหัวไปมาอย่างเบื่อหน่าย
“ ชีวอน... นายขึ้นไปข้างบนพร้อมคนอื่นก่อนนะ .... เด๋ว!! ที่เหลือฉันจัดการเอง “ -- ทงเฮเอ่ยพร้อมกับบีบไหล่เพื่อนรักเบา ๆ ... ชีวอนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะค่อย ๆ เดินเลี่ยงออกจากพื้นที่อันตรายตรงนั้น
ทงเฮยืนรอจนเพื่อนเดินไปถึงหน้าประตู
“ ชีวอน!!! ... ฉันขอโทษแทนอึนฮยอกด้วยนะ เขาคงยังไม่อยากตื่นน่ะ “ -- ทงเฮเอ่ยน้ำเสียงเชิงขอโทษ ชีวอนหันกลับมายิ้ม
“ อืม ... ฉันไม่ได้โกรธอะไรหรอก อย่าลืม!!!! ลากขึ้นไปให้ได้นะ “ -- ชีวอนพูดอย่างใจเย็น
- - - -
- - -
- -
-
ภาพแรกที่ทงเฮเห็นเมื่อเดินกลับเข้ามาในห้องของคนรัก....
ผมเผ้าพะรุงพะรังยุ่งเหยิงจนดูไม่เป็นทรง ชุดนอนลายการ์ตูนสีชมพูแบบผู้หญิงที่แฟนคลับคนนึงมอบให้ในวันเกิดปีก่อน... ถึงแม้จะแปลกตาไปบ้าง...... แต่ลึก ๆ แล้ว ก็สามารถทำให้ทงเฮรู้สึกสะยิ้วกริ้ว ยิ่งสายตาค่อย ๆ เลื่อนลงมายังไหล่สีขาวนวลที่โผล่พ้นเสื้อผ้า ..... ร่างสูงก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากเย็น
“ ฉันจะนอนนนนนน “
อึนฮยอกเปรยออกมาอย่างงังเงีย แล้วซบหน้าทาบติดกับผนังห้องจบแทบกลายเป็นเนื้อเดียวกัน
“ ฮยอกกี้ .... มนุษย์ต่างดาวบุกแล้วววววววววววววว “
“ ไปดูกันเถอะ!!! “
น้ำเสียงตื่นเต้น ที่แสนจะกระตือรือร้นสุด ๆ แต่คนบนเตียงกลับไม่มีทีท่าว่าจะสนใจ
“ นายก็โทเรียกอุลตร้าแมนสิ มาบอกฉันทำไม.... “ -- อึนฮยอกบอกปัด แล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม ๆ อีกครั้ง
ร่างสูงถึงกับไปต่อไม่ได้ เมื่อเจอคำตอบของคนตัวเล็ก..... ทงเฮอึ้งไปพักนึง ก่อนจะสะบัดหัวสองสามทีเพื่อเรียกสติกลับมาอีกครั้ง .... แล้วย่างสามขุมเข้ามาใกล้ร่างของอึนฮยอก
ดวงตาเรียวบางที่กำลังหลับตาพริ้มรับรู้ทุกการกระทำของอีกคนที่อยู่ในห้อง..... ยามเช้าที่มีแต่เรื่องน่าหงุดหงิดแบบนี้ ต้องมีใครรับผิดชอบ และคน ๆ นั้นก็คือ ..... ลี ทงเฮ คนที่อยู่กับเขาเวลานี้
- - - -
- - -
- -
ร่างสูงก้มมองร่างของคนรักที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มสีขาวสะอาด..... มือหนาเอื้อมปัดปอยผมที่ตกลงมาบดบังใบหน้าออกอย่างทะนุถนอม จนคนที่แกล้งหลับรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งหน้า แถมหัวใจก็เต้นแรงซะจนนอนต่อไม่ได้
“ จะมองอีกนานไหม “
น้ำเสียงเรียบ ๆ ถามขึ้น โดยที่เปลือกตายังคงปิดสนิทอยู่..... ทงเฮหัวเราะเบา ๆ
“ จริง ๆ ก็ตื่นแล้วนี่เจ้าเด็กดื้อ....... ไปกันเถอะ...เสียเวลามากแล้ว “
ทงเฮพูดน้ำเสียงอ่อนโยน มือแข็งแรงรวบเข้าที่ต้นขาเนียนสวยของคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะอุ้มขึ้นผาดบ่า แล้วรีบเดินออกจากห้องทันที
ร่างบางตาโตด้วยความตกใจ มือและขาทั้งสองดิ้นและทุบเข้าที่ช่วงตัวของคนตัวสูงอย่างไม่ยั้ง แต่ทงเฮก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมา จนอึนฮยอกรู้สึกเหนื่อยและหมดแรง..... แขนและขาเริ่มทิ้งตัวตามแรงโน้มถ้วงของโลก .....
“ ย๊ากกกกกกกกกกกกกก เหนื่อยโว๊ย!!!! “
“ คิคิคิคิ ..... “
“ หัวเราะอะไร ไอ้ปลาเน่า ...... เงียบ ๆ แล้วเดินต่อไปเลยนะ “
“ คร๊าบบบ ... แม่ “
“ อะไร!!! ใครแม่แก ......................... “
- - - -
- - -
- -
-
กว่าจะมาถึงหน้าห้องพักชั้น 12 ก็เล่นเอาทงเฮเกือบตาย เพราะไหนจะต้องแบกเจ้าเด็กดื้อ แล้วยังจะต้องมาคอยรบลาฆ่าฟันกับการเถียงกันไปมา.... ทงเฮถึงกับหอบแห่ก เมื่อวางคนตัวเล็กลงที่หน้าประตูห้อง อึนฮยอกหันมาหัวเราะแหยะเย้ย ก่อนจะสะบัดหน้ากลับแล้วเปิดประตูเข้าไป
มือหนาของทงเฮเอื้อมคว้าแผ่นหลังของคนตัวเล็กทันที แต่ไม่ทัน ... เขาคว้าได้เพียงกลุ่มก้อนของอากาศเท่านั้น........
“ ไม่ทัน ... “ -- น้ำเสียงที่แหบพร่าเปรยออกมาเบา ๆ แล้วเดินตามเข้าไป
ในขณะที่... อึนฮยอกกำลังจะก้าวเข้าสู่ห้องโถ่งของตัวบ้าน ก็เป็นจังหวะเดียวกัน กับร่างของคนจีนที่กำลังเปิดประตูห้องนอนของตัวเองออกเช่นกัน เพราะรำคาญเสียงที่ดังโหวกเหวกโวยวาย....... แต่ถึงสายตาของทั้งสองจะไม่ได้ประสานกัน แต่กับตกตะลึงในสิ่งเดียวกันที่ขว้างกันระหว่างเขาทั้งสองคน
- - -
- -
-
“ ฮึ๊ก !!! “
เสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายของคนจีนดังขึ้น แววตาตื่นตระหนกราวกับวิญญาณใกล้จะออกจากร่าง คนจีนเดินถอยหลังจนชนเข้ากับราวแขวนเสื้อผ้าในห้องของตัวเอง เขารู้สึกตกใจจนทรุดตัวลงนั่งกองกับพื้น
“ ฝัง...... เอ๊ยไม่ใช่ ฝัน ...... ฝังแน่ ๆ ...... เอ๊ย เป็นบ้าไรเนี้ย .... ฝัน ต้องฝันไปแน่ ๆ “
คนจีนพึมพำกับตัวเองเหมือนคนบ้า ....... มันก็แค่ความฝัน ใช่สิ... เมื่อคืนฮีชอลยังผมยาวอยู่เลย แล้วจะเป็นแบบนี้ได้ไง ..... ฉันคงแค่ฝันไป!!!!!!
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก “
ร่างบางเบิกตากว้างอย่างตกใจไม่แพ้กัน เมื่อเห็นภาพของคนสองคนทับซ้อนกันอยู่ อึนฮยอกขยี้ตาแรง ๆ ก่อนจะจ้องกับไปที่ภาพตรงหน้า ไม่มีวี่แววของความง่วงนอนอีกต่อไป ... นี่ใช่ไหมทงเฮ.... .มนุษย์ต่างดาวของนาย
ดวงตาเรียวบางสีน้ำตาลเข้มของอึนฮยอก จับจ้องไปยังคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาสับสนและตกใจ........ จมูกโด่งและริมฝีปากสีชมพูอ่อน ๆ ที่คุ้นตา ผมสีดำเป็นประกายเงางามยามกระทบแสงไฟนีออนเหมือนที่เคยเห็นอยู่ทุกวัน แต่ทำไมวันนี้........ จากผมที่เคยยาวสวยกลับกลายเป็นสั้นกุดคล้ายทรงสกินเฮด ใบหน้าสวยดุจดังเจ้าหญิงในเทพนิยาย หากแต่ตอนนี้ดูราวกับเป็นฝาแฝดของพี่ชายคนจีนที่กำลังช๊อคเกือบตายไปพร้อม ๆ กับเขา
“ ฮันเกิง อึนฮยอก !!! “
เสียงสมาชิกทั้ง 11 คนตะโกนเรียกพร้อมกัน ร่างทั้งสองเริ่มได้สติอีกครั้ง คนจีนเดินเข้าไปใกล้ พลางจ้องไปยังทรงผมของฮีชอล ก่อนจะร้องแหกปากออกมาด้วยความตกใจ ..... ส่วนอึนฮยอกแม้จะกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปหา เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี
“ เออ.... มันเกิดอะไรขึ้นครับพี่ ทำไม.... ทำไมถึงเป็นแบบนี้ “ -- อึนฮยอกพยายามรวบรวมความกล้า แม้อาจจะโดนฮีชอลด่ากลับมาก็ตาม แต่อย่างน้อย .... เขาก็ยังอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่อีกคนดูเหมือนสติจะหลุดออกไปอีกแล้ว ..ฮันเกิงคว้าร่างของฮีชอลที่อุ้มฮีบอมแนบอก มากอดไว้แน่นพลางสะอึกสะอึนกับไหล่ของฮีชอลเหมือนกับจะร้องไห้
“ ฮีชอล ผมยาวฉวย ๆ ของนายหายไปไหงแว้วว .... ทามะ มันถึงเป็งแบบงี้ล่ะ “
สำเนียงแหม่ง ๆ ของคนจีน ชวนให้บรรยากาศภายในห้องตอนนี้ ทุกคนต่างก็กำลังตกอยู่ในอาการหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แม้อึนฮยอกถึงจะยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก แต่ก็ยังอดพ่นเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้
“ อะ .... อะไร พูดอะไร นายกำลังพูดภาษาจีนหรือเกาหลีเนี้ย ..... เลือกเอาสักอย่างได้ม่ะ!!!! “ -- ฮีชอลตะคอกกลับ เขาเริ่มรู้สึกขัดหูชอบกล เมื่อได้ยินเพื่อนคนจีนพูดสำเนียงแบบนั้น ..... ฮันเกิงทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกไป โดยไม่รู้ตัว
“ นายคือฮันเกิงหรือเปล่า ทำไมถึงได้เหมือนขนาดนี้นะ ... แล้วถ้านายเป็นฮันเกิงจริง ๆ - - * “ -- คนจีนยกมือขึ้นมาจิ้มเข้าที่แก้มของตัวเอง พลางทำหน้าฉงน “ แล้วฉันเป็นคายยยยยยยย “
ฮีชอลที่กำลังขุ่น ๆ ก็ถึงกับหัวเราะพ่นน้ำลายใส่หน้าคนจีนทันที .... คนตรงหน้าถึงกับหน้าเหว่อ ฮันเกิงขยับมือที่ยกค้างไว้เมื่อครู่ ปาดเช็ดน้ำลายออกจากใบหน้าของเขาอย่างช้า ๆ
- - - -
- - -
- -
เสียงหัวเราะที่ดังสนั่นลั่นห้องเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ชินดง ซองมิน คยูฮยอน ชีวอน เรียวอุค ทงเฮ และตัวอึนฮยอกเอง ก็ถึงกับทิ้งตัวนอนกลิ้งหัวเราะท้องแข็งไปมาอยู่กับพื้นห้อง ..... ส่วนเยซอง คังอิน และคิบอมก็หัวเราะเสียจนดวงตาของทั้งสามล่องหนหายไปหมด ... แต่ที่หนักสุดคงจะหนีไม่พ้น .... ลีดเดอร์ของวง
อีทึกหัวเราะเสียงแหลมสูงกว่าใครเพื่อน เขาหัวเราะจนน้ำหูน้ำตา รวมทั้งน้ำลายไหลหยดไปหมด ..... ก่อนจะพยายามรวบรวมสติให้กลับมาอีกครั้ง อีทึกปรบมือเป็นสัญญาณให้ทุกคนกลับเข้าสู่ความสงบ แต่กลับเป็นเขาเองที่หลุดหัวเราะออกมาอีก
กว่าทุกคนจะฟื้นคืนชีพกลับสู่สภาพปกติก็เล่นเสียเวลาไปหลายนาที ...... เมื่อสภาพแวดล้อมในห้องกลับเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ลีดเดอร์ของวงก็ชี้แจงเกี่ยวกับตารางงานของวันนี้ สมาชิกทุกคน พยักหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ ก่อนจะแยกย้ายกันไป ยกเว้น คนจีน……
ความเงียบเข้าครอบงำทันทีที่สมาชิกทุกคนเดินออกจากห้องไปแล้ว ตอนนี้คงเหลือเพียง ฮันเกิง เท่านั้น ที่ถูกทิ้งให้ยืนอึนโดดเดี่ยวอยู่เพียงลำพัง ก่อนเสียงประตูที่ถูกปิดลงจะช่วยเรียกสติให้รู้สึกตัวอีกรอบ .... คนจีนส่งสายตาสำรวจพื้นที่ว่างรอบ ๆ ห้อง .... ไม่เหลือใครสักคน
“ พวกนายทิ้งฉันอีกแล้วนะ .... แง่ เอ๊ย แย่จริง ๆ เลย......... “
ความคิดเห็น