[HaeEun fiction] .. ●~A Moment of Remember ~●

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6 : อ้างว้างเหลือเกิน

A Moment of Remember.

Chapter 6 : อ้างว้างเหลือเกิน

 

 

                                                                                                                   

 

 

 

 

 

 

                                 ตารางการทำงานของ Super Junior ยังคงแน่นเอี้ยดเหมือนเช่นทุก ๆ วัน  อึนฮยอกเองก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม เพียงแต่วันนี้ตลอดทั้งวัน ทุกครั้งที่พอจะมีเวลาให้พักบ้าง ... เขาก็มักจะคอยหลบหน้าทงเฮเสมอ  เขาแทบไม่หันมามองเลยด้วยซ้ำ

 

 

                                อาการที่เฉยเมยแบบนี้ .. ทำให้ทงเฮรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกหมางเมินแบบนี้มันยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก

 

 

                                               

- - - -

 

- - -

 

- -

 

-

 

                       

 

                      

 

                        ตุ้บ !!

เสียงหนึ่งดังขึ้นในขณะที่ Super Junior กำลังจะเดินเข้าไปยังสตูดิโอสีดำขนาดใหญ่ ทงเฮที่เพิ่งก้าวลงจากรถเป็นคนสุดท้ายหันหน้าไปตามเสียงนั้น ภาพที่เห็นถึงกับทำให้ค้างไปชั่วครู่  .. ร่างผอมบางที่คุ้นเคยกำลังนั่งกองอยู่กับพื้น ... ทงเฮรีบวิ่งไปหาทันที ก่อนจะยื่นมือเข้าไปเพื่อหวังจะฉุดให้ยืนขึ้น

 

 

 

แต่ท่ามกลางสายตาของสมาชิกทุกคนที่กำลังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ... อึนฮยอกปัดมือของคนตรงหน้าออกอย่างเย็นชา ก่อนจะดันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป ....

อีทึกที่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ เริ่มรู้สึกว่าตัวเองอาจจะทำให้อะไร ๆ มันแย่ลง .... เพราะปากที่มักพูดโดยไม่ทันได้คิดของเขา    เฮ้อ!! …. เมื่อเช้าพูดแรงไปหรือเปล่านะเรา - -*

 

          

- - -

 

- -

 

-

          

 

ในเวลาเดียวกัน ทงเฮที่กำลังยืนค้างก้มมองมือของตัวเอง มือที่เพิ่งถูกคนรักของเขาปัดออกอย่างไม่ใยดีด้วยสายตาเศร้าหมองนั้น .... .. อยู่ดี ๆ ก็มีสัมผัสอบอุ่นจากมือของใครบางคนตบลงที่บ่าของเขาาเบา ๆ เหมือนต้องการจะให้กำลังใจ เขาจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง ...

  

 

“ ไปกันเถอะ..... “ --   อีทึกพูดออกมาเขิน ๆ ก่อนจะพยายามดันให้คนข้าง ๆ เดินเข้าไปข้างใน ทงเฮแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ... นี่คือคน ๆ เดียวกับเมื่อเช้าหรือเปล่า ในขณะที่ร่างสูงกำลังจะอ้าปากถาม

                                               

 

 

“ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ... เรื่องเมื่อเช้าให้ถือซะว่าไม่ได้เกิดขึ้นแล้วกัน .. แต่จำไว้นะ!!  ถ้าคราวหน้านายทำอะไรแบบนั้นอีก .. ฉันเอานายตายแน่!!! “ --   อีทึกพูดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะดันเจ้าน้องชายตัวปัญหาให้เดินเข้าไปในสตูดิโอพร้อมกับเขา...

 

 

-  -  -

          

 

-  -

 

 

-

 

 

 

 

 

กว่าอีทึกและอึนฮยอกจะเสร็จงานของวันนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว สมาชิกคนอื่น ๆ ต่างก็กลับบ้านไปพักผ่อนกันหมดแล้วเช่นกัน พวกเขาทุกคนดูจะเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก.. ...... ตลอดเส้นทางที่มุ่งหน้าไปยังหอพักของพวกเขาทั้งสองคน ...  อีทึกจะคอยเหลือบมองน้องชายคนที่นั่งอยู่ด้านขวามือของเค้าเป็นระยะ ....

 

 

“ เป็นอะไรหรือเปล่า ... นายดูเหนื่อยกว่าที่ฉันคิดไว้นะ “ --   น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยทำลายความเงียบ อึนฮยอกหันมองใบหน้าของคนที่กำลังขับรถอยู่ ก่อนจะหันหน้าไปอีกทางโดยที่ยังไม่ได้พูดอะไร มือหนาข้างที่ไม่ต้องจับพวงมาลัยของอีทึกค่อย ๆ เอื้อมไปลูบผมอีกคนนึงเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนไปจับปลายคางให้หันหน้ากลับมา

 

 

“ ผม ... ก็ไม่รู้เหมือนกันครับ “ --   แววตาเศร้าคลอไปด้วยน้ำตา

                                                                    

บางที .. ผมอาจจะเหนื่อยกว่าทุกคนจริง ๆ ก็ได้นะ

 

 

เพราะถึงแม้ตลอดทั้งวัน .. ผมจะเอาแต่หลบหน้า หันหนีแววตาของเขา

 

แต่ทำไม .. ทุกครั้งที่เสียงโทรศัพท์เครื่องบางของเขาดังขึ้น

ทำไม .. สายตาของผม  ถึงเลือกที่จะหันไปมอง

ทำไม .. หัวใจของผม  ถึงเลือกที่จะบอกว่า

ระหว่างเขากับผู้หญิงคนนั้น .. ดูจะเป็นมากกว่า “ คนที่เคยรักกัน ”

 

 

แล้วทำไม .. ทำไมผมถึงต้องเหมือนเป็น “ ส่วนเกิน ” ทุกครั้งที่หันไป.......

 

 

 

- - - -

 

- - -

 

- -

 

 

 

“ เอาน่า ... อย่าคิดมากไปเลยนะ “ --   อีทึกรู้สึกแย่เมื่อเห็นสภาพของน้องชายคนนี้ เขาพยายามคิดหาคำพูดที่พอที่ช่วยให้ร่างบางดีขึ้นมาได้บ้าง ... แต่ทำไมอยู่ดี ๆ สมองของเขาก็ดันมีภาพของใครบางคนลอยเข้ามา

                                                            
       

                                                                   

 

“ ฮยองกำลัง ... คิดถึงฮีชอลฮยองอยู่หรอครับ “ --   น้ำเสียงที่เรียบเย็นดูจะดึงสติของคนขับรถให้กลับมาเป็นปกติได้อย่างดี .. เขาาหันไปมองคนข้าง ๆ ด้วยสายตาตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไปมองทางข้างหน้า

 

ไม่ใช่เรื่องแปลกที่น้องชายคนนี้จะรู้ว่าลีดเดอร์ของวงกำลังคิดอะไรอยู่ เพราะอีทึกมักจะแสดงความรู้สึกออกมาทางสายตาเสมอ แล้วยิ่งต้องจัดรายการวิทยุด้วยกันทุกคืน ... จึงไม่ใช่เรื่องยากเลยที่อึนฮยอกจะดูออก

 

 

 

 

 

“ น่าอิจฉาจัง..... “

อึนฮยอกเอ่ยออกมาเบา ๆ แต่ก็ดังพอที่คนนั่งข้าง ๆ จะได้ยิน .. อีทึกหันกลับมายิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปขยีผมของน้องชายเล่นอย่างเบามือ อีทึกไม่ได้พูดเอาอะไร เค้าเพียงคืนกุญแจรถให้ร่างเบาเท่านั้น ก่อนจะก้าวออกจากรถแล้วเดินนำไปยังประตูทางเข้า ... ..

 

 

 

ร่างบางยังคงนั่งอยู่ในรถ เขากำลังเฝ้ามองแผ่นหลังพี่ชายที่เดินเร่งฝีเท้าตรงไปยังใครบางคนที่ยืนรออยู่ตรงประตูทางเข้า .. .... อีทึกตรงเข้าโอบกอดคนตรงหน้าทันทีที่เดินไปถึง

 

 

“ อ่าาาา คิดถึงจังเลย มายืนรอนานหรือยัง .... หนาวไหม “ --   อีทึกเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเป็นอย่างมาก

 

“ ก็หนาวนิดหน่อยนะ ...... แต่ฉันว่า ทึกกี้กลับขึ้นไปพักผ่อนได้แล้วล่ะ ... เหนื่อยมาทั้งวันเลยนี่น่า “ --   คนตรงหน้าก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนอย่างมากเช่นกัน

 

“ งั้น .... คืนนี้หลับฝันดีนะครับ .. .... ทึกกี้ รัก เจ้าหญิงนะ “   คนตรงหน้าเมื่อได้ยินคำว่า รัก ก็ถึงกับยิ้มจนเผยให้เห็นลักยิ้มทั้งสองข้าง

 

“ หลับฝันดีเหมือนกันนะ ... ฮีนิมคนนี้ก็ รัก นายเช่นกัน “   อีทึกเองเมื่อได้ยินคำ ๆ นั้นก็ถึงกับยิ้มจนเห็นลักยิ้มเช่นกัน ก่อนร่างทั้งสองจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีกครั้ง

                               

 

 

 

 

 

 

อึนฮยอกจะรู้สึกอิจฉาทุกครั้งที่เขาต้องมาเห็นภาพพี่ชายทั้งสองคนบอกรักกันแบบนี้ ...เพราะพี่อีทึกและพี่ฮีชอลไม่ค่อยได้เจอกัน ไม่ได้นอนอยู่ห้องเดียวกัน ถึงจะหอพักเดียวกัน แต่ก็คนละโซน .. แถมยังตารางงานที่ไม่ค่อยตรงกันอีก แต่คงเพราะ “รัก” .. รักคำเดียวเท่านั้น

 

 

ในทุกค่ำคืนตรงหน้าประตูทางเข้า พี่อีทึกจะรอ .. รอจนกว่าจะได้เจอคนรัก .. รอจนกว่าจะได้พูดคำว่ารัก .. .. และจะรอกว่าจะได้โอบกอดร่างของคนที่ทั้งหัวใจของเขามีเพียงคน ๆ นี้เท่านั้น....... เพราะถึงแม้จะมีบ้างที่ทะเลาะ  จะมีบ้างที่งอน  แต่อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่พวกเขายังคงมีให้กันเสมอ ... นั่นคือการบอกรัก ..

 

ตลอดทั้งวันถึงแม้จะสามารถบอกว่ารักได้ในทุกครั้งที่ต้องการ แต่เขาทั้งสองก็เลือกที่บอกเฉพาะเวลาแบบนี้เท่านั้น ...... เพราะทั้งพี่อีทึกและพี่ฮีชอลต่างรู้ดีว่าคำว่า “รัก” มันมีค่ามากเกินกว่าจะเอามาพูดเล่นไปวัน ๆ ... เหมือนอย่างที่ทงเฮกำลังทำกับเขาอยู่ตอนนี้!! .... ยิ่งคิดน้ำตาของคนอ่อนแอก็เริ่มเอ่อไหลออกมาอีกครั้ง

 

 

 

 

“ ทำไมตัวฉันถึงได้อ่อนแอขนาดนี้นะ “ --   อึนฮยอกบ่นกับตัวเองหลังจากใช้มือทั้งสองข้างยกขึ้นปาดน้ำตาทิ้งไป ก่อนจะก้าวออกจากรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

อึนฮยอกก้าวเดินไปเรื่อย ๆ บนถนนที่ทอดยาวสู่สวนสาธารณะขนาดไม่ใหญ่มากนักภายในหอพัก ณ ที่ตรงนั้น ร่างบางหย่อยตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวที่อยู่กลางสวน เก้าอี้ตัวเดิมที่เขาเคยนั่งเคียงข้างกับคน ๆ นั้น แต่ตอนนี้ข้างกายมีหลงเหลือเพียงความว่างเปล่า .... ..

 

 

 

 

 

                               

พระผู้เป็นเจ้า ... เมื่อไหร่ผมจะพบเจอกับความสุขเหมือนคนอื่นบ้าง….

ทั้ง ๆ ที่ผมก็รักเขามาก

 

 

รักจนหมดหัวใจ รักจนไม่คิดจะมองใครอีก...

แต่ทำไม ... สิ่งที่ผมได้รับกลับมา กลับกลายเป็นเพียงคำพูดและภาพมากมาย

ที่คอยแต่จะทิ่มแทงหัวใจของผมให้เจ็บลงไปเรื่อย ๆ

 

 

ผมยังจะหวังได้อีกไหมพระผู้เป็นเจ้า ...  พอจะหวังให้ความรักของ ลี ทงเฮ ... เดินทางกลับมาได้ไหม...

 

 

 

                                - - - -

 

 

                                - - -

 

 

                                - -

 

 

                                

                        อีกมุมหนึ่งของสวนสาธารณะ.......

 

 

 

 

                                ปรากฎร่างของใครบางคนที่เพิ่งเดินทอดอารมณ์เข้ามายังที่แห่งนี้ ก่อนที่สายตาของเขาจะหันไปเห็นร่างของใครอีกคนหนึ่งนั่งอยู่อย่างโดดเดี่ยว ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมามองตี 1 กว่าแล้ว

 

 

                                “ ยังมีคนอยู่ที่นี่อีกหรอ  .. น่าแปลกจริง ๆ “ --   ชายหนุ่มนึกสงสัย ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าไปหาคนที่กำลังนั่งหันหลังให้เขาอย่างเงียบที่สุด ...    

 

 

 

 

 

 

 

                                ภายในสวนสาธารณะที่เงียบสงบยามค่ำคืน แสงจันทร์สาดส่อง ต้นไม้น้อยใหญ่มีละอองน้ำค้างเกาะต้องแสงของพระจันทร์ระยิบระยับงดงาม ... อึนฮยอกที่กำลังนั่งอย่างเหม่อลอยอยู่กลางสวนนั้น ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ...  แต่เพราะสายลมที่พัดโชยเอาความเย็นมากระทบใบหน้าก็สามารถเรียกความรู้สึกของเจ้าตัวให้กลับคืนมาได้อีกครั้ง มือเรียวบางยกขึ้นปาดน้ำตาบนหน้า ก่อนจะลุกขึ้นยืนสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดอยู่สักครู่....

 

 

 

                                ในจังหวะที่ร่างบางกำลังหันหลังเพื่อเดินมุ่งหน้ากลับสู่ห้องพักของเขา สายตาของใครอีกคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ๆ ก็ถึงกลับผงะทันที

 

                                


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------