คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 : เป็นเรื่องจนได้
A Moment of Remember.
Chapter 5 : เป็นเรื่องจนได้…
“ อึนอยอกจางงงงงงงง!! “
เสียงร้องอย่างสดใสของซองมินดังขึ้นเหมือนกับทุกวัน แต่เมื่อร่างอวบ ๆ เปิดประตูเข้าไปก็ถึงกับผงะ เพราะใบหน้าของคนในห้อง ขอบตาบวมช้ำเหมือนกับผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ใบหน้าที่บ่งบอกความอ่อนล้าอย่างซ่อนเท่าไหร่ก็ไม่มิด
“ เสียงดังแต่เช้าเลยนะ “ -- อึนฮยอกยิ้มแห้ง ๆ ให้กับซองมิน ก่อนจะเอื้อมมือเปิดลิ้นชักที่อยู่ข้างเตียง เพื่อเก็บแผ่นกระดาษสีขาวที่เค้ากอดมันไว้ทั้งคืนลงไป แล้วค่อย ๆ ปิดมันลงอย่างเบามือ
“ คะ ใครทำอะไรนายเนี้ย ทำไมถึงตาบวมขนาดนี้ ... หรือว่า จะเป็น ..... ท ง เ ฮ ทงเฮใช่มั้ย ต้องเป็นทงเฮแน่ ๆ ๆ “ -- ซองมินยืนเตะอากาศอย่างหัวเสีย
“ มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก ...... ฉันแค่นอนเยอะไปหน่อย ตาก็เลยบวม “ -- เมื่อเห็นท่าทางหงุดหงิดที่แสนจะน่ารักของซองมิน ความรู้สึกหดหู่ที่ครอบครองพื้นที่รอบ ๆ ห้องสี่เหลี่ยมนี้ก็ดูเหมือนจะสลายไป
“ นายอย่ามาโกหกฉันหน่อยเลย อย่างนายเนี้ยนะจะนอนเยอะ เป็นไปไม่ได้ ..... ที่นายตาบวม ต้องมีสาเหตุมาจาก ทงเฮ แน่ ๆ ...... อย่าให้เจอเชียวนะ จะจัดการให้เข็ดเลย “ -- ซองมินบ่นพร้อมกับอ้าปากเล็ก ๆ ฮุบอากาศด้วยท่าทางน่ารัก จนคนในห้องอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“ เอาน่า ๆ มันไม่มีอะไรหรอก นายคิดมากเกินไปแล้ว ... ... ว่าแต่!!! ฉันหิวข้าวแล้วล่ะ นายทำฟักทองหวานให้กินหน่อยสิ ฉันไม่ได้กินฝีมือนายนานแล้ว ไม่รู้จะยังอร่อยอยู่หรือเปล่า......... “ -- อึนฮยอกพูดติดตลกพร้อมกับรอยยิ้ม ... ... รอยยิ้มที่ออกมาจากหัวใจที่แสนจะเหนื่อยล้า
“ มันต้องอร่อยอยู่แล้ว ฝีมือฉันซะอย่าง!!!! “ -- ซองมินยกกำปั้นขึ้นอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะหันหลังเพื่อออกไปเตรียมอาหารให้เพื่อนรักของเค้า
“ โอ๊ยยยยยยยย!!! “
ยังไม่ทันจะได้ไปไหน เท้าของซองมินก็เตะเข้ากับบานประตูอย่างจัง ซองมินร้องตะโกนลั่นบ้าน จนคยูฮยอน เรียวอุคและเยซองที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องของตัวเองถึงกับสะดุ้งโหยง
“ ซุ่มซ่ามจริง ๆ เลยนะนายเนี้ย...... “ -- อึนฮยอกส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอาในความซุ่มซ่ามของเพื่อนรัก ก่อนจะเดินเข้าไปหาซองมินที่กำลังนั่งโอดครวนน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บปวด
- - - -
- - -
- -
-
คยูฮยอนวิ่งมาถึงหน้าประตูห้องนอนของร่างบางเป็นคนแรก ภาพแรกที่คยูฮยอนเห็นคือ .... ซองมินที่กำลังนั่งร้องไห้โอดครวน มือทั้งสองข้างกุมเท้าตัวเองไว้ โดยที่อึนฮยอกเองก็กำลังจะก้มลงไปช่วย ... ... คยูฮยอนไม่ได้แสดงอาการตกใจหรือว่าหน้าตาตื่นอะไรมากนัก เค้าเพียงเข้าไปประคองร่างของซองมินให้ยืนขึ้น ก่อนจะใช้แขนที่แข็งแรงทั้งสองข้างช้อนตัวคนรักของเค้าขึ้นมา โดยที่มือทั้งสองข้างของซองมินก็โอบรอบคอคนรักของตัวเองไว้เหมือนกัน ......
“ ไม่เป็นไรครับฮยอง ... เด๋ว!! ผมจัดการเอง “ --- สิ้นเสียง .. คยูฮยอนที่ยังคงอุ้มร่างของซองมินไว้ ก็เดินออกจากห้องนอนของร่างบาง เพื่อตรงไปยังห้องนอนของพวกเค้า ..... แต่ระหว่างทางดูเหมือนจะมีสงครามเล็ก ๆ เกิดขึ้นซะแล้ว
- - -
- -
“ นี่!! หมู่นี้แอบหาอะไรกินตอนดึก ๆ หรือเปล่า ทำไมตัวถึงได้ตัวหนักขนาดนี้นะ ..... แบบนี้ กว่าจะเดินถึงห้อง แขนของผมคงจะแหลกก่อนแน่ ๆ “ -- คยูฮยอนพูดประชดประชัดซองมินที่ชอบซุ่มซ่ามไม่ยอมดูแลตัวเอง แม้ลึก ๆ เค้าจะเป็นห่วงมากก็ตาม
“ ย๊าาาาาา นาย
“ อยากให้วางใช่มั้ย .... งั้นจะวางบนเตียงนอนนุ่ม ๆ แล้วกันนะ “ -- คยูฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงชวนสยิ้วกริ้ว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กระตุกขึ้นที่มุมปากอย่างไม่น่าไว้ใจ .... .... ดูท่าหมาป่าผู้หิวโหยคงอยากจะกินกระต่ายอวบ ๆ เป็นอาหารเช้าซะแล้ว
- - - -
- - -
- -
-
เรียวอุคกับเยซองที่ยืนมองเหตุการณ์ตั้งแต่คยูฮยอนอุ้มซองมินออกจากห้องของอึนฮยอก ยาวไปจนถึงเสียงประตูของห้องนอนคยูมินถูกปิดลง ท่าทางของทั้งสองคน ดูจะงงเป็นอย่างมากว่าเกิดอะไรขึ้น เยซองกับเรียวอุคจึงหันหน้าไปยังใครอีกคนที่ยืนอึ่ง ๆ อยู่เพียงลำพัง
“ อึนฮยอก .. มันเกิดอะไรขึ้นหรอ ? ? “ -- เยซองถามขึ้น เรียวอุคที่อยู่ข้าง ๆ ก็ผงกหัวเป็นเชิงอยากรู้ด้วยเหมือนกัน
“ ก็ไม่มีอะไรสำคัญหรอก ผมแค่ขอให้ซองมินเค้าทำฟักทองหวานให้กินหน่อย ... แล้วจังหวะที่เค้าเดินออกจากห้อง เท้าของเค้าก็ดันไปเตะเข้ากับประตูอย่างจัง “ -- อึนฮยอกพยายามเล่าให้สั้นที่สุด เยซองพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ .. .. .. แต่คนตัวเล็กที่อยู่ข้าง ๆ ดูเหมือนว่าจะไม่………
“ ฮ ย อ ง!! ... ถ้าฮยองอยากกินข้าว ทำไมถึงไม่บอกผม “ -- เรียวอุคพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน อารมณ์ของเค้าเวลานี้เริ่มพุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ เรียวอุครู้สึกไม่พอใจที่อึนฮยอกไม่ยอมบอกว่าหิว .. ร่างบางหันไปยิ้มอย่างหน่าย ๆ ให้กับเยซอง โดยที่เยซองเองก็ทำได้เพียงยกมือทั้งสองข้างแบขึ้นพร้อมกับเอียงคอยักไหล่ ก่อนที่ทั้งสองจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
“ อะ อะ ฉันขอโทษ ... ฉันแค่นึกว่านายยังไม่ตื่น แต่ไหน ๆ ตอนนี้นายก็ตื่นแล้ว งั้นนายทำอาหารเช้าที่สุดแสนจะอร่อยให้ฉันหน่อยได้มั้ย .... ตอนนี้ฉันหิวจนจะยืนไม่ไหวแล้วนะ!!! “ -- อึนฮยอกพูดน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะพนมมือถูไปมา
รอยยิ้มที่สดใสปรากฎขึ้นบนใบหน้าเรียวเล็กทันทีที่ได้ยินคำว่า “ทำอาหาร” เรียวอุคกระโดดโลนเต้นอย่างมีความสุขเข้าไปในห้องนอนเยเรียว ก่อนจะวิ่งออกมาพร้อมกับผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนที่ปักเพียงข้อความสั้น ๆ .... “ 욱이 사랑해. [อุคกี้ ฉันรักนายนะ.] “ ... ...
ทุกครั้งที่ร่างบางเห็นข้อความที่พี่ใหญ่ของหอพักชั้น 11 เป็นคนนั่งหลังขดหลังแข็ง ปักคำทีละคำลงบนผ้ากันเปื้อนของเรียวอุคด้วยด้ายสีแดงที่เยซองชอบ .. ความคิดของอึนฮยอกก็กำลังสะท้อนภาพของตัวเองกับทงเฮทำอาหารด้วยกัน ซึ่งทุกครั้งทงเฮก็จะใส่ผ้ากันเปื้อนลายสก๊อตสีน้ำเงินที่เค้าเป็นคนซื้อให้ตลอด .. ไม่ว่าจะเป็นที่หอพัก หรือแม้แต่ตอนถ่ายทำรายการ ... ... .. เฮ้อ!! ความสุขแบบนั้น จะย้อนกลับมาหาฉันอีกไหมนะ
- -
-
“ คืออออออ ฉันต้องขอโทษแทนอุคกี้ด้วยนะ .... เค้ามักจะโมโหกับเรื่องแบบนี้เสมอเลย แย่จริง ๆ “ -- เยซองรู้สึกอายที่เรียวอุคงี่เง่าใส่อึนฮยอก เค้าแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
“ ไม่เป็นไรหรอกครับฮยอง ผมชินกับนิสัยแบบนี้แล้วล่ะ ..... งั้น ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับ “ -- อึนฮยอกตอบพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
เมื่อช่วงเวลาอาหารเช้าที่แสนจะวุ่นวายสิ้นสุดลง อึนฮยอกเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของเค้าอีกครั้ง เพื่อเก็บของเตรียมตัวสำหรับการทำงานตลอดทั้งวันนี้ ...... ก่อนที่จะออกจากห้องเหมือนทุก ๆ ครั้ง ร่างบางไม่ลืมที่จะหันมองตัวเองในกระจก เค้ามองภาพคนที่สะท้อนอยู่ในกระจกอยู่นาน
“ วันนี้ก็ต้องทำให้ดีที่สุดนะ ... อย่าร้องไห้อีกล่ะ ... ยิ้มเข้าไว้นะ!!!! “ -- ร่างบางเอ่ยกับตัวเองในกระจกเหมือนเช่นทุกวัน
- - - -
- - -
- -
-
ตึ๊ง!! ประตูลิฟท์ชั้น 11 เปิดออก...... อึนฮยอกก้าวเท้าเข้าไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตามมาด้วยเสียงพูดคุยของสมาชิกอีก 4 คน ที่กำลังเดินตามเข้ามา จนเมื่อประตูลิฟท์ปิดลง ... ความโกลาหลก็เกิดขึ้นแทบจะทันที เมื่อชายหนุ่มหน้าตาดีทั้ง 9 คน กำลังเบียดเสียดไปมา เพื่อแย่งพื้นที่ยืนในส่วนของตัวเอง อึนฮยอกที่พยายามทำตัวลีบแบนสุดชีวิต ค่อย ๆ ขยับถอยหลังไปเรื่อย ๆ ก่อนจะชนเข้ากับไหล่ของใครบางคนจนทำให้เสียหลัก มือของทงเฮคว้ามือของอึนฮยอกไว้แน่น ก่อนจะโอบรอบเอวให้เข้ามาใกล้ ...... คนถูกโอบหน้าตาตื่นเป็นอย่างมาก ดวงตาเรียวบางกำลังประสานกับดวงตาคู่สวย
อึนฮยอกทั้งอาย ทั้งทำอะไรไม่ถูก พยายามจะหลบสายตา แต่เหมือนหัวใจมันกำลังเรียกร้อง ... เพราะทงเฮกำลังกระชับร่างบางเข้ามาแน่นจนแผงอกของทั้งสองสัมผัสกัน จนปลายจมูกแทบจะชนกัน
“ ปะ .. ปล่อยฉันนะ .... มันใกล้เกินไปแล้ว “ -- อึนฮยอกพยายามเบือนหน้าหนี แต่ดูเหมือนทงเฮจะไม่ได้สนใจคำพูดนั้นเลย เพราะสายตาของเค้ายังคงเพ่งมองพวงแก้มสีขาวนวล ที่ตอนนี้เริ่มจะระเรื่อขึ้นมานิด ๆ แล้ว .. ร่างสูงพยายามคิดหาทางที่จะครอบครองพวงแก้มนั้น จนในที่สุด....
“ ฮยอกกี้ นายยังกินข้าวไม่หมดอีกหรอ..... ให้ฉันช่วยจัดการนะ “
ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทงเฮใช้ริมฝีปากสัมผัสเข้าที่พวงแก้มที่ตอนนี้กลายเป็นสีชมพูระเรื่อ .. . ร่างบางพยายามขัดขืน แต่ดูเหมือนแขนขาจะไม่ค่อยสามัคคีกันสักเท่าไหร่ เพราะยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหมือนถูกกระชับเข้าหากันมากขึ้นกว่าเดิม
ชายหนุ่มทั้ง 7 คนที่ยืนมองเหตุการณ์อยู่ถึงกับตะลึงอ้าปากค้างไปตาม ๆ กัน ไม่เว้นแม้แต่ชินดงที่กำลังกินขนมคานาเบ้ก็ถึงกับค้างด้วยเหมือนกัน .... แต่ ยังไม่ทันจะได้เลยเถิดไปไหนต่อไหน เสียงประตูลิฟท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะตามมาด้วย........
- - -
- -
-
“ ปึ้ก!! “
ลีดเดอร์พี่ใหญ่ของวงเดินตรงมาตบเข้าที่กกหูของทงเฮอย่างแรง เสียงที่ดังสนั่นส่งผลให้ร่างบางหลุดพ้นจากการกอดรัดทันที อีทึกจ้องมองทงเฮด้วยสายตาขุ่นเคืองเป็นอย่างมาก
เยซองเหมือนรู้ว่าอีทึกต้องการอะไร ... เค้าพยายามไล่ต้อนให้สมาชิกทั้ง 5 คน เดินไปขึ้นรถของบริษัทที่จอดอยู่ไม่ไกลมากนัก แต่ดูเหมือนจะมีอยู่หนึ่งคนที่ไม่ยอมเดินไปไหน ... ฮันเกิง ไม่เข้าใจในสิ่งที่เยซองพูด เค้ายังคงยืนทำหน้ามึน ๆ อยู่แบบนั้น ... เยซองเริ่มรู้สึกจนปัญญา เค้าพ่นลมออกจมูก ก่อนจะกวักมือเป็นสัญญาณให้เดินตามมาคนจีนถึงเข้าใจ .... เยซองส่ายไปมาอย่างระอา ก่อนจะก้าวขึ้นรถไปเป็นคนสุดท้าย .......
เมื่อทุกคนหายเข้าไปในรถหมดแล้ว พี่ใหญ่ของวงก็เริ่มเล่นบทโหดทันที...
“ ย่าาา นายทำบ้าอะไรเนี้ย ฮะ!!! ... สนุกนักหรอ ... สนุกนักใช่ไหมที่ทำให้อึนฮยอกเค้าขายหน้าเนี้ย ฮ่ะ!! ... ไอ้ปลาเน่า!!!!!! “ -- อีทึกตะโกนเสียงดังท่าทางโมโหจัด
ไม่มีเสียงตอบรับ ... เวลานี้ ทงเฮก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงทำเรื่องนั้นลงไป เค้าเพียงแค่อยากหอมแก้มคนรักเท่านั้น ... ทงเฮรู้สึกตำหนิตัวเองที่หักห้ามใจไม่ได้จนทำให้ร่างบางต้องขายหน้า ...
“ อึนฮยอก .... ฉันขอโทษ “ -- ทงเฮกล่าวเสียงสั่น ๆ พยายามจะเอื้อมมือเข้าไปจับ ร่างบางปัดมือออกทันที อึนฮยอกจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาผิดหวังอย่างมาก ก่อนจะเดินตรงไปยังรถเก๋งสีดำของตัวเองพร้อมกับอีทึก
- - -
- -
-
“ ลี ทงเฮ .. . วันนี้ทั้งวัน นายต้องอยู่ห่างจากอึนฮยอก .... นี่คือ คำสั่ง!!!! “
อีทึกตะโกนด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจโดยเฉพาะประโยคสุดท้ายใส่ร่างสูง ก่อนจะก้าวขึ้นรถแล้วขับจากไป......
ความคิดเห็น