ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 : อย่าทำแบบนี้
A Moment of Remember.
Chapter 4 : อย่าทำแบบนี้
1 ชั่วโมงแล้วที่ทงเฮยืนรอร่างบาง เค้าเดินวนเวียนไปมาระหว่างหน้าตึกกับลานจอดรถ ดวงตากลมสวยพยายามกวาดมองรอบ ๆ ก็ไม่พบอะไร ........ แต่แล้ว!!!! จู่ ๆ ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีสาเหตุ ทงเฮที่ไม่สามารถไปไหนได้ยังคงติดฝนอยู่ที่หน้าตึก เค้าพยายามโทรศัพท์หาร่างบาง แต่ดูเหมือนปลายสายจะไม่มีการตอบรับใด ๆ
- - -
- -
-
ฉันไม่ได้บังเอิญลืมนาย แต่ฉันจงใจจะทิ้งนายไว้แบบนั้น เผื่อนายจะคิดอะไรได้บ้างกับสิ่งที่นายทำกับฉันวันนี้ ..... รอยยิ้มที่เย็นชาทาบอยู่บนใบหน้าสีขาวใส ดวงตาเรียวเล็กที่มองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอนดูจะรื่นรมย์ไม่น้อย ก่อนจะมีภาพ ๆ หนึ่งแว่บเข้ามาในหัวสมองของอึนฮยอก ร่างบางก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน .... ทำไมอยู่ดี ๆ เค้าถึงหวนคิดถึงภาพสองคนนั้นขึ้นมาได้ ใบหน้าที่ดูผ่อนคลายเมื่อครู่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ....... เฮ้อ!!!! ฉันทำถูกหรือเปล่านะ ที่ทิ้งนายไว้แบบนั้น ........
เสียงมือถือเครื่องบางดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง อึนฮยอกรู้ดีว่าใครโทรมา ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เดินไปดู ร่างบางค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ หลังจากเสียงมือถือเงียบลง
- - - -
- - -
- -
-
ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตอนไหน ทงเฮตัดสินใจวิ่งฝ่าสายฝนกลับไปที่บ้าน ................. เมื่อร่างสูงวิ่งมาถึงบ้าน เนื้อตัวของเค้าเปียกปอนไปด้วยคราบน้ำฝน เส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่เปียกชุ่ม ทำให้ทงเฮมองเห็นอะไรไม่ชัดนัก เค้าเอามือลูบเส้นผมที่ปรกหน้าให้ไปอยู่ข้างหลัง ก่อนจะเคาะประตูห้องของอึนฮยอกทันที ......... ร่างบางเปิดประตูออกอย่างช้า ๆ ทงเฮโผเข้ากอดคนตรงหน้าทั้ง ๆ ที่เนื้อตัวเปียกปอนและหนาวอย่างที่สุด
“ ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ล่ะ .......... “ -- อึนฮยอกพูดน้ำเสียงเย็นชา
“ ก็นายนะสิ!!! ทำไมถึงทิ้งฉันไว้ล่ะ ยืนรออยู่ตรงนาน โทรหานายตั้งหลายครั้ง นายก็ไม่ยอมรับ ........... ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ “
อึนฮยอกยิ้มน้อย ๆ
“ ฉันไม่ได้พูดสักคำว่าจะกลับบ้านพร้อมนาย นายคิดไปเองคนเดียว บ้าชะมัด!!! “
“ แล้วจะยืนอยู่อย่างนั้นทั้งคืนใช่ไหม ทำไมไม่ไปอาบน้ำล่ะ ........ เอานี่!! “ -- อึนฮยอกยืนผ้าขุนหนูให้ทงเฮ พร้อมกับดันแผ่นหลังของร่างสูงให้เดินไปยังห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลมากนักจากห้องนอนของเค้า
- - -
- -
-
30 นาทีผ่านไป.......
ทงเฮอาบน้ำเสร็จแล้ว เค้าเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งด้วยชุดนอนลายการ์ตูนสีฟ้าของร่างบาง ท่าทางสบายตัวขึ้นมาก อึนฮยอกเรียกให้มานั่งใกล้ ๆ ก่อนจะหยิบผ้าขุนหนูอีกผืนขึ้นมาเช็ดผมที่เริ่มหมาดให้อย่างเบามือ ทงเฮรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก เค้านั่งยิ้มอยู่นานก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
“ ฮยอกกี้!! ทำไม ....... นายถึงหนีฉันกลับมาก่อนล่ะ ? “ -- อึนฮยอกนิ่งไปชั่วครู่
“ พอดีฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายนะ ก็เลยอยากรีบกลับบ้าน ...... ขอโทษด้วยนะ ที่ไม่ได้บอกนายก่อน “ -- อึนฮยอกพูดขึ้น ดวงตาเรียวเล็กมองแผ่นหลังของคนที่เค้ากำลังเช็ดผมให้ด้วยสายตาที่ปวดร้าว ก่อนจะเอ่ยออกมา
“ ทงเฮ วันนี้มีอะไรหรือเปล่า............... “ -- ร่างสูงหันมองแทบจะทันที
“ ฮะ!!!!!! อะไรหรอ ? “
อึนฮยอกไม่ตอบอะไร ดวงตาเรียวเล็กจับจ้องไปที่ร่างสูง เค้าสัมผัสความรู้สึกบางอย่างจากดวงตาคู่สวยนั้นได้ ในหัวของร่างสูงเวลานี้กำลังนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวคนนึงที่เค้าเพิ่งจะคุย ทงเฮไม่อยากบอก เค้าเลือกที่จะเบี่ยงเบน
“ มะ มะ ไม่มีอะไรนี่ ...... ทุกอย่างก็ปกติ ดี น ะ “
เจ็บนะ ..... เจ็บเหลือเกิน ...... นายต้องการจะฆ่าฉันให้ตายอย่างช้า ๆ ใช่ไหม ..... นายถึงได้ทำกับหัวใจของฉันแบบนี้ ทงเฮ!!! ใครกันที่เคยบอกว่าจะซื่อสัตย์ จะไม่หลอกลวง ............. แล้วนี่อะไร!!! นายโกหกฉันได้อย่างหน้าตาเฉย ทำไม ........ เพราะอะไร ........... ความรักที่นายเคยมีให้ฉัน มันกำลังเปลี่ยนไปแล้วใช่มั้ย!!!!
ทงเฮหันมองใบหน้าของร่างบางด้วยสายตาที่บริสุทธิ์เช่นเคย
“ นายเป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดีเลย “ -- ทงเฮพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเป็นห่วง ก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสเบา ๆ ที่พวงแก้ม อึนฮยอกอยากจะหันหน้าหนี แต่เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้ารู้ความจริงที่ว่า ... เค้าเข้าใจหมดทุกอย่างแล้ว
“ ฉันอยากนอนแล้วล่ะ .... นายก็รีบกลับไปนอนได้ ดึกมากแล้วด้วย “ -- อึนฮยอกพูดน้ำเสียงปกติ แต่ภายในแฝงไปด้วยความเศร้า
ทงเฮค่อย ๆ ดึงร่างของอึนฮยอกเข้ามากอดกระชับไว้กับตัว
“ อ่าาาาาา วันนี้ทั้งวัน ฉันไม่ได้กอดนายเลย ..... คิดถึงกลิ่นหอม ๆ จากเส้นผมของนายจัง “
“ แล้วก่อนนอน ..... นายอย่าลืม ห่มผ้าด้วยนะ ฉันไม่อยากให้นายเป็นหวัด หลับฝันดีนะครับ ..... “ -- ทงเฮหอมเบา ๆ ที่หน้าผากของคนตรงหน้าก่อนจะตามมาด้วยเสียงปิดประตู
“ แกร๊ก!! “ สิ้นเสียงปิดประตูร่างทั้งร่างทรุดลงทันที เค้าแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้างราวต้องมนต์สะกด มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหูตัวเองไว้ก่อนจะสะบัดมันไปมา ..... อึนฮยอกแทบคลั่ง เค้าสับสนไปหมดแล้ว ตกลงระหว่างภาพที่เค้าเห็นกับสิ่งที่ทงเฮพูด อันไหนมันคือเรื่องจริง ๆ กันแน่
- - -
- -
-
เวลาผ่านไปสักพัก ..... ดวงตาที่เกรี้ยวกราดเมื่อครู่ดูจะสงบนิ่งลงเป็นอย่างมาก ร่างบางค่อย ๆ หันมองภาพที่กำลังสะท้อนอยู่บนกระจกบานนั้น .....
“ ทำไมนายถึงดูเหนื่อยอย่างนี้นะ รอยยิ้มที่เคยสดใสเวลานี้หายไปไหนแล้วนะ “ -- มือเรียวบางลูบกระจกในตำแหน่งที่ร่างของตัวเองปรากฎ สายตาที่อ่อนล้าดูจะพลันเห็นอะไรบางอย่าง มือเรียวบางค่อย ๆ เอื้อมหยิบแผ่นกระดาษสีขาวที่ไม่มีลวดลายใด ๆ เลย มีเพียงรอยดินสอสีดำที่ตัวเองเป็นคนบรรจงเขียนไว้ ดวงตาที่เจ็บปวดเฝ้าอ่านถ้อยคำสั้น ๆ ซ้ำไปซ้ำมา ยิ่งอ่านมากเท่าไหร่น้ำตาก็ยิ่งจะไหลรินมากเท่านั้น
อึนฮยอกล้มตัวนอนบนเตียงขนาดพอดีตัว มือยังคงครอบครองกระดาษแผ่นไว้แนบอก แผงอกเล็ก ๆ กระเพื่อมอย่างพยายามกั้นน้ำตาเอาไว้จนมันไม่ไหว น้ำตาที่เอ่อล้นค่อย ๆ รวมตัวร่วงหล่นอย่างไม่ขาดสาย ก่อนที่ความเจ็บปวดจะค่อย ๆ หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของร่างบางทีละนิด
“ ทงเฮ ...... ฉันขอร้อง ถ้านายไม่คิดอะไรกับฉันแล้ว นายก็อย่าทำแบบนี้เลยนะ .... นายอย่าทำเหมือนกับว่าฉันยังสำคัญสำหรับนาย อย่าทำให้ ...... ฉันหลงคิดไปเองว่าที่นายแคร์และเป็นห่วงฉัน ก็เพราะว่า น า ย ยั ง รั ก ฉั น อ ยู่ .................. “ -- ร่างบางพึมพำออกมาก่อนจะผล๊อยหลับไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น