[HaeEun fiction] .. ●~A Moment of Remember ~●

ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 9 : เมื่อความเชื่อใจสิ้นสุดลง

A Moment of Remember.

Chapter 9 : เมื่อความเชื่อใจสิ้นสุดลง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กเครื่องหนึ่งดังขึ้นแผดเสียงกังวาลภายในกระเป๋ากางเกงของชายหนุ่มคนหนึ่ง ตั้งแต่เดินเข้ามาถึงห้องพักศิลปินของสตูดิโอรายการ “ อินกากาโย ”  หลังจากเสร็จสิ้นการโชว์ .....  ร่างสูงชำเลืองมองหลังจากพยายามดันให้เจ้าเครื่องสื่อสารเครื่องจิ๋วโผล่พ้นกระเป๋ากางเกง หน้าจอมือถือปรากฏชื่อของ เจสสิก้า …… ความรู้สึกลนลานแทรกซึมจากปลายเท้าขึ้นสู่แกนสมองอย่างรวดเร็ว

 

 

 

                                “ ฉันจะรับสายได้ยังไง ในเมื่ออึนฮยอกยังอยู่ภายในห้องนี้ ... .. แต่ .. ไม่รู้เจสสิก้าจะมีเรื่องร้อนใจอะไรหรือเปล่า ถึงได้โทรมาในเวลาแบบนี้ “ --   ร่างสูงคิดในใจ ก่อนเสียงโทรศัพท์จะเงียบลงในที่สุด

 

 

 

 

 

 

                                 

 

                                ทงเฮดันเจ้าโทรศัพท์มือถือที่สิ้นฤทธิ์ให้นอนแน่นิ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม เขาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะทำทีเป็นเดินออกไปเพื่อเข้าห้องน้ำ แต่เพียงแค่เดินพ้นประตูห้องพักเท่านั้น .... เจ้ามือถือเครื่องเดิมก็เริ่มแผดเสียงร้องดังขึ้นอีกครั้ง.....  แต่คราวนี้กลับกลายเป็นเพียงสัญญาณแจ้งเตือนว่ามีคนฝากข้อความเสียงไว้.... ทงเฮรีบคว้าโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาแนบหู ปลายนิ้วกดปุ่มหนึ่ง เพื่อเป็นการยืนยันการรับฟังข้อความที่ฝากไว้ .... เสียงของเจสสิก้าจากระบบดังขึ้น

 

 

 

                                - -   - -

 

 

                                - - -

 

 

                                - -

 

 

                                -

 

 

 

 

                               

                        “ ทงเฮโอป้า .... นี่ฉันเอง สิก้าของโอป้าน่ะ ......... “

 

                        “ เอ่อ ... ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี .... เมื่อคืนโอป้าเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงไม่โทรหาสิก้าเลย.... สิก้ารอโอป้าทั้งคืนเลยนะรู้ไหม หรือว่า.... โอป้า ยังคุยเรื่องนั้นกับอึนฮยอกโอป้าไม่รู้เรื่อง.....เรื่องที่ เราจะกลับมาคบกัน.... “

 

                        “ ตายแล้ว!!  ฉันพูดอะไรออกมาเนี้ย รับปากกับโอป้าแล้วแท้ ๆ ว่าจะไม่พูดเรื่องนั้น ... สิก้าขอโทษนะค่ะ แย่จริง ๆ เลย.... แต่สิก้ากลัวมากจริง ๆ นะโอป้า   กลัวโอป้าจะหลงรักอึนฮยอกโอป้าจนไม่กล้าพูด....... “   

                         

                        “ แต่ยังไงโอป้าก็คงไม่คิดจะ คบ... ผู้ชายเป็นแฟน อยู่แล้วใช่ไหม... ยังไงโอป้าก็ลืม เจสสิก้าคนนี้ไม่ได้หรอกจริงไหม.... สิก้าคิดถึงโอป้ามากนะ แล้วก็..... เรื่องอึนฮยอกโอป้า เอ่อ ..... ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าไว้เจอกันที่สตูดิโอนะค่ะ ...... อันยองค่ะ ทงเฮโอป้าของเจสสิก้าคนสวย.......뽀뽀!!“

 

 

 

                                ร่างสูงมองโทรศัพท์อย่างงุนงง “ เจอกันที่สตูดิโอ “ งั้นหรอ .... ก็โซยอชิเดกลับไปแล้วนี่น่า แล้วจะ....

 

 

 

 

 

 “ เจ้าปลาเน่า!!!! ออกมายืนทำอะไรข้างนอกคนเดียว “

คนตัวเล็กถามขึ้น ในขณะที่กำลังเดินออกมาจากห้องพักพร้อมสัมภาระ เพื่อไปทำงานต่อกับอีทึกที่สถานีวิทยุ ทงเฮขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัย..... ถ้าอึนฮยอกรู้ว่าเจสสิก้าโทรมา เขาจะโกรธมากไหมนะ.....

 

 

 

 

 

“ หรือว่า.... เจ .. เจส .. เจสสิก้าโทรมา “

อึนฮยอกเอ่ยถามอย่างรู้ทัน พลางหันหน้าไปทางอื่น ร่างสูงถึงกับยืนอึ่งทำอะไรไม่ถูก เพราะกำลังตกใจในสิ่งที่คนตัวเล็กพูดขึ้นมา ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างประคองใบหน้าสีขาวนวลใสให้หันกลับมาอีกครั้ง

 

 

 

 

 

“ ฮยอกกี้สุดที่รักของฉัน.... มันไม่มีอะไรหรอกน่ะ นายอย่ากังวัล อย่าคิดมากแบบนี้สิ..... นายก็รู้ว่าฉันรักนานมาก เพราะงั้น.... ฉันถึงไม่อยากให้นายร้องไห้ ไม่อยากให้นายรู้สึกแย่ .... นายเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดใช่ไหม........ “ --   ทงเฮเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจังและนุ่มนวล อึนฮยอกพยักหน้าเข้าใจ ทั้ง ๆ ที่บอกกับตัวเองแล้วว่าจะกลับมาเชื่อใจอีกครั้ง แต่ทำไมถึงยังเลิกกังวลไม่ได้สักที

 

 

 

 

 

-   -   - - -

 

 

-   -   -

 

 

-   -

 

 

-

 

 

 

 

 

                                ทันใดนั้น... ความมืดมิดก็เข้าปกคลุมร่างของชายหนุ่ม มีเพียงเสียงพูดคุยของผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมาตามทางเดินของสตูดิโอแห่งนี้เท่านั้นที่ดังเข้ามายังโสตประสาทหู แต่ทำไม..... เขาถึงรู้สึกได้ว่า เสียงของคนตัวเล็กเงียบไป

 

 

 

                                “ ใครน่ะ!!!“

ทงเฮถาม พลางเอื้อมมือจับที่มือเล็ก ๆ ของใครอีกคนที่กำลังปิดตาของเขาอยู่ กลิ่นน้ำหอมของใครคนนั้นส่งกลิ่มหอมอยู่แถวต้นคอของร่างสูง แสดงให้เห็นว่าตอนนี้ ใครคนนั้นที่อยู่ข้างหลังคงอยู่ใกล้เขามาก .... ทงเฮรู้สึกหวั่น ๆ อย่างบอกไม่ถูก แต่ก็พยายามเก็บอาการไว้อย่างเต็มที่

 

 

 

 

 

“ ลองทายดูสิค่ะ........ ว่า ใคร “

น้ำเสียงคุ้นหูที่ติดจะอ้อน ๆ ดังขึ้นที่ข้างใบหู ทงเฮถึงกับถอนหายใจ พยายามแกะมือของหญิงสาวที่อยู่ข้างหลังให้หลุดออกจากรัศมีการมองเห็นของเขา

 

 

 

 

 

“ ปล่อยเถอะ เจสสิก้า “

ร่างสูงเอ่ยขึ้น หญิงสาวค่อย ๆ คลายมือที่บดบังดวงตาของทงเฮออกเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นการโอบรอบคอของเขาแทน.... ในช่วงเสี้ยววินาทีแรกที่สายตาของทงเฮกลับมามองเห็นอีกครั้ง ภาพแรกที่เขาจ้องมอง คือ คนที่กำลังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

อึนฮยอก...... เพ่งมองราวกับอยากจะฆ่าให้ตายลงตรงหน้า ใบหน้าที่เคยเป็นสีขาวนวล เวลานี้ แปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำเหมือนกับกำลังโกรธสุดขีด ดวงตาสีน้ำตาลถูกบดบัดด้วยม่านน้ำตา จ้องมองอย่างร้าวรานก่อนจะหันไปทางอื่น

 

 

 

“ อย่าทำแบบนี้สิครับ “

ทงเฮบอกหญิงสาวอย่างสุภาพ ก่อนจะพยายามแกะหนวดปลาหมึกที่เหนี่ยวหนึบออกจากรอบคอของตัวเอง ทำไมถึงได้ทำตัวงี่เง่านักน่ะ น่าเบื่อจริง ๆ

 

 

 

“ ก็ทงเฮโอป้าอยากไม่ยอมรับโทรศัพท์เองนี่ค่ะ .... สิก้าถึงต้องมาหาถึงที่นี่ คิดถึงโอป้าจังเลย “ --   เจสสิก้าพูดอย่างออดอ้อน วิธีคงใช้ได้ผลกับชายหนุ่มค่อนโลก .... แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เวลานี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ เอ่ออออออ ฉันไปก่อนนะ... ทงเฮ “ --   คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนใบหน้าของตัวเอง แต่ดวงตายังคงฉายแววเศร้า.......... อึนฮยอกกำสายกระเป๋าที่สะพายบ่าไว้แน่น ก่อนจะหันหลังแล้วเดินหนีไปในทันที

 

 

 

 

“ ดะ เดี๋ยว ... อึนฮยอก !! “

ทงเฮตะโกนร้องเรียก แต่ดูเหมือนจะสายเกินกว่าจะทำให้อะไร ๆ ดีขึ้น อึนฮยอกยังคงเดินห่างออกไปเรื่อย ๆ โดยไม่สนใจเสียงเรียกนั้น ไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง.... ทงเฮรู้ตัวว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ คงไม่เป็นผลดีแน่ เขาผลักเจสสิก้าออกแรง ๆ พร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิดสุด ๆ

 

 

 

 

 

 

“ โอ๊ย !!!!!!! “

หญิงสาวร้องออกมาเบา ๆ ในขณะที่ร่างของเธอเซไปเล็กน้อยจากแรงผลักของคนรักเก่า แต่ทงเฮกับไม่สนใจ เพราะเวลานี้สิ่งเดียวที่เขากำลังให้ความสนใจ คือ อีกคนที่ใกล้จะลางหายเข้าไปทุกที ทงเฮรีบวิ่งเข้าไปในห้อง เพื่อคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายหลังไว้ก่อนจะรีบวิ่งตามอึนฮยอกให้ทัน

 

 

 

-   -   -   -   -

 

 

-   -  -   -

 

 

-   -   -

 

 

-   -

 

 

ร่างบางของอึนฮยอกเดินกึ่งวิ่งอยู่ตรงหน้า ทงเฮวิ่งตามไปอย่างไม่ลดละ เรียวปากอิ่มพยายามตะโกนเรียกชื่อ.... แต่ก็ไม่สามารถทำให้คนตัวเล็กหันกลับมาได้เลย จนทงเฮสามารถเอื้อมมือไปคว้าแขนของคนตรงหน้าไว้ได้ในที่สุด อึนฮยอกหยุดเดิน แต่ก็ยังคงไม่หันกลับมามองเช่นเดิม

 

 

 

 

“ อึนฮยอก “

ทงเฮเอ่ยเรียก พลางหายใจหอบแหก ก่อนจะเดินขึ้นไปอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็ก.... แวบแรกที่เห็น ก็แทบทำให้หัวใจของเขาแตกสลาย... ใบหน้าของอึนฮยอกเศร้าสลดแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน....... โธ่เว๊ยยยยย !!! ... ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย

 

 

 

“ อึนฮยอก....... “

ทงเฮเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกไปดี..... รู้สึกโมโหตัวเองที่ต้องทำให้คนตรงหน้าเสียใจ เพราะเหตุการณ์บ้า ๆ ที่เกิดขึ้นนั้น ทุกอย่างมันคงเป็นเพราะตัวเขาเอง

 

 

 

 

 

“ ฉันขอโทษที่เดินออกมาแบบนั้น ฉันขอโทษที่ไม่เชื่อใจนาย “ --   อึนฮยอกพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา...

 

 

“ อึนฮยอก.... ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย “ --   ทงเฮกล่าว พลางจูงมือของคนตัวเล็กเดินออกไป

 

 

 

-   -   -   -

 

 

-   -   -

 

 

-   -

 

 

 

“ นายพาฉันมาที่นี่ทำไม จองซูฮยองกำลังรอฉันอยู่นะ “

อึนฮยอกถามน้ำเสียงลนลาน  เมื่อร่างสูงดันแผ่นหลังของเขาให้เข้าไปห้องสี่เหลี่ยมว่าง ๆ ห้องหนึ่งที่เงียบสงัดและไม่มีใครใช้ ที่ตั้งอยู่ในอาคารสตูดิโอแห่งนี้ ทงเฮหันซ้ายหันขวา เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครเดินผ่านมาแถวนี้ ก่อนจะเดินตามเข้าไป

 

 

“ ทะ .. ทงเฮ นายจะทำอะไร “

อึนฮยอกถามอีกครั้ง หน้าตาดูตกใจอย่างมาก

 

 

 

 

 

 

“ ฉันไม่ทำอะไรบ้า ๆ กับนายที่นี่หรอกน่ะ “ --   ทงเฮพูดพลางหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะใช้มือที่แข็งแรงจับเข้าที่ไหล่เล็ก ๆ ของคนตรงหน้าและดันให้ติดกับผนังห้อง

 

 

“ ฉันทนเห็นนายเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ... อึนฮยอก “ --   คนตัวเล็กขมวดคิ้วอย่างนึงสงสัย

 

 

 

“ แบบไหน ? ? “

 

 

 

 

 

 

 

“ นายรักฉันหรือเปล่า..... “

ทงเฮถามขึ้น เวลานี้เห็นได้ชัดว่าคนตรงหน้ากำลังหน้าแดงแจ๋ขึ้นมาทันที อึนฮยอกหลบสายตาอย่างร้อนรน เขาทำท่าลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา

 

 

 

 “ นายก็รู้ว่า... ฉันระ “

อึนฮยอกพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะชะงักไป เพราะสายตาพลันเหลือบไปเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งยืนท้าวเอวอยู่ที่หน้าประตูห้อง

 

 

 

 

 

“ ทงเฮโอป้า!!!!!!“

 เจสสิก้าจ้องมองด้วยสายตาอาฆาตแค้นมาที่อึนฮยอก ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับอีกคน .... ทงเฮเบิกตากว้างอย่างตกใจที่เห็นว่าใครกำลังยืนอยู่ตรงนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ทุกอย่างดูจะเกิดขึ้นเร็วมาก..... อึนฮยอกผลักอกแกร่งของคนตรงหน้าเต็มแรง จนทงเฮที่ไม่ทันได้ตั้งตัวถึงกับหงายหลังล้มลงไปกับพื้น...... อึนฮยอกเดินตรงเข้าไปตบเข้าที่หน้าของทงเฮอย่างจังด้วยอารมณ์ที่เกินกว่าจะบรรยายได้

 

 “ เพี๊ยะ !!! “ --   ทงเฮที่เพิ่งได้สติ รีบยันตัวเองให้ลุกขึ้นในทันที พลางเอื้อมมือคว้าที่ข้อมือของอึนฮยอกที่กำลังจะเดินหนีเขาไปอีกครั้ง  อึนฮยอกหันหน้ากลับมาอย่างไม่น่าเป็นไปได้.....  สีหน้ารวมทั้งแววตาจากสายตาของเขาบอกได้ชัดเจนว่า..... เขารู้สึกเจ็บปวดและรวดร้าวเพียงใด

 

 

 

 

-   -  -

 

 

-   -

 

 

-

 

 

 

 

“ คนเลว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “

 

 

 

 

 

 

อึนฮยอกพูดน้ำเสียงเย็นเฉียบ... บางทีครั้งนี้คงจะกลายเป็นบทสนทนาครั้งสุดท้ายระหว่างเขาทั้งสอง.... ทงเฮจ้องมองใบหน้าของคนตัวเล็กด้วยสายที่เศร้าจับใจ หากแต่อึนฮยอกกับรู้สึกเหมือนกำลังโดนกรีดแทงจนเจ็บช้ำไปทั้งร่าง... ในเวลาเดียวกัน เจสสิก้าลอบมองมาที่ร่างของอึนฮยอกพลางยิ้มเยาะเย้ย ชายหนุ่มรับรู้ได้ เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไรออกไป... ตอนนี้อึนฮยอกรู้สึกชาไปทั้งร่าง.... จนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า .... ขาทั้งสองข้างกำลังพาร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของเขาออกจากห้องนั้นไป........