[HaeEun fiction] .. ●~A Moment of Remember ~●

ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11 : ไอ้หนุ่มมัดเมา ปะทะ เซี่ยเหล่ย.......

A Moment of Remember.

Chapter 11 :  ยุ่งจริง ๆ นายเนี้ย !!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             เวลากลางวัน ณ ห้องซ้อมเต้นของบริษัท SMTOWN

 

                                       สภาพของสมาชิก Super Junior  แต่ละคน ดูเหนื่อยและอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก .. . ชายหนุ่มร่างใหญ่อวบอิ่มเงยหน้ามองนาฬิกาทรงกลมที่ฝังติดอยู่กับผนังห้องซ้อม ก่อนที่เสียงเปิดประตูจะดังขึ้น.... กลิ่นข้าวสวยร้อน ๆ หอมคุ้งไปทั่วทั้งห้องทันทีที่ผู้จัดการและทีมงานถือกล่องข้าวเข้ามา สมาชิกทุกคนดูจะสดใสขึ้นมากอย่างเห็นได้ชัด เมื่อรู้ว่าจะได้พักทานข้าวพร้อมกับพักเหนื่อยในเดียวกัน.... 

 

 

 

 

                                       “ ขอนั่งด้วยคน....นะ “

                                       น้ำเสียงนุ่มนวลจากชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น พลางหย่อนตัวนั่งลงในมุมสุดของผนังห้อง ร่างของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ก่อนไม่ได้พูดอะไร หากแต่ กลับเลือกที่จะเอนไหล่พิงเข้าที่อกแกร่งด้านข้างของอีกฝ่ายอย่างอ่อนล้าแทน.... รอยยิ้มของทงเฮปรากฏขึ้นเล็ก ๆ บนใบหน้าทันที เมื่อรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ค่อย ๆ เย็นลงของอึนฮยอก ก่อนจะ..... 

 

 

 

 

 

                                       “ เมื่อเช้า...นายโกรธฉันเรื่อง ทิฟฟานี่ หรออึนฮยอก ? ? “

 

                                       คนตัวเล็กกว่าเลือกที่จะไม่ตอบคำถามนี้ ดวงตาเรียวปิดลงอย่างช้า ๆ ... ส่วนทงเฮ เมื่อเห็นท่าทีของอึนฮยอก เขาก็ถึงกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ พร้อมกับขยับไหล่ข้างที่กำลังโดนกดทับอยู่เล็กน้อย ก่อนจะโอบกอดเข้าที่ไหล่บางของคนตัวเล็ก พร้อมกับดึงร่างของอึนฮยอกให้หันมาซุกเข้าที่อกกว้างของตัวเองอีกครั้ง.... การกระทำของอีกฝ่ายสามารถเรียกให้ร่างของคนที่กำลังหลับตาเมื่อครู่ เบิกตากว้างอย่างแปลกใจ

                                                  

 

 

 

                                       “ หรือว่า........ เจสสิก้า “

                                       อึนฮยอกถึงกับเม้มปาก กำมัดแน่นทันทีที่ได้ยินชื่อของหญิงสาวอีกคนหลุดออกจากริมฝีปากของคนตรงหน้า เพราะเพียงแค่ประโยคสั้น ๆ แต่คนคนนี้ก็สามารถรับรู้ได้ทันทีว่าเมื่อช่วงเช้า.. ทงเฮเดินตามทิฟฟานี่ออกไปหาใคร   มือเรียวบางที่กำแน่นทุบเข้าที่อกแกร่งของทงเฮอย่างแรง จนชายหนุ่มร่างสูงถึงกับไอสำลักออกมา... 

                                      

 

                                       มือเรียวของทงเฮจับแน่นเข้าที่อกแกร่งของตัวเองอย่างตกใจ ก่อนจะเงยหน้ามองแผ่นหลังของชายหนุ่มอีกคนที่เมื่อครู่ยังนั่งอยู่ด้านข้างของตัวเอง หากแต่เวลานี้กลับเดินหนีออกไปนอกห้องเสียแล้ว

 

 

                                      

 

 

                                                                                 

 

 

 

                                       ฮีชอลและอีทึกเฝ้ามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา  จนกระทั่งร่างของอึนฮยอกเดินออกไปข้างนอก เช่นเดียวกับหลาย ๆ คนที่มักจะคอยเหลือบมองคู่รักคู่นี้เป็นระยะอยู่ด้วยเช่นกัน

 

 

                                       “ ทะเลาะกันอีกแล้ว.... “ --   เสียงนุ่มของอีทึกเอ่ยขึ้นพลางส่ายหัวไปมาเบา ๆ ชายหนุ่มใบหน้าสวยที่นั่งอยู่ด้านข้างพยักหน้ารับ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงถอนหายใจ 

 

                                       “ เฮ้ออออออ.... ฉันสงสารเจ้าไก่น้อยจังเลยอีทึก  เมื่อไหร่นายจะคุยกับเจ้าบ้านั่นสักทีเนี้ย “ -- ฮีชอลเปรยออกมา ก่อนจะเพ่งสายตาอาฆาตไปยังชายหนุ่มผู้เป็นต้นตอของปัญหาทั้งหมดที่นั่งอยู่มุมห้องอย่างเหลืออด

 

                                                          

 

 

                             “ ฉานว่าดีออก... ระจะดะรู้ว่า ทั้งฉองคงรักกังขนาดไหน !!! “

                                       ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ได้ว่าเป็นน้ำเสียงของใคร .... ชายหนุ่มเชื้อสายจีนที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของฮีชอลพูดขึ้นอย่างออกความเห็น สำเนียงเกาหลีที่ดูจะเพี้ยนอย่างไม่น่าเชื่อตั้งแต่กลับจากประเทศจีนเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา  สามารถทำให้ลีดเดอร์ของวงหัวเราะร่วนออกมาทั้ง ๆ ที่ยังมีข้าวอยู่เต็มปาก... แต่อีกคนที่นั่งอยู่ตรงกลางกลับไม่เป็นเช่น..อีทึก

 

 

 

 

                                       -   -   -   -   -   -

 

 

                                       -   -   -   -

 

 

                                       - -

 

 

                                       -

 

 

 

 

 

                             “ ตุ๊บ ! ! ! ”

 

                                      เสียงฝ่าเท้าของฮีชอลยันเข้าที่บั่นเอวตอนบนของคนจีนอย่างไม่เหลือเวลาให้ตั้งตัว ฮันเกิงเอียงตัวราบไปกับพื้นห้องในสภาพที่ยังอยู่ในท่านั่งขัดสมาธิ มือทั้งสองถือกล่องข้าวไว้ทันที..... ก่อนจะพยายามดิ้นทุลนทุลายหันซ้ายหันขวาไปมา เพื่อให้รอดพ้นจากฝ่าเท้าปีศาจของคนหน้าสวย และปกป้องอาหารกลางวันของตัวเองอย่างสุดชีวิต

 

 

                                       “ ย๊าา .... ไอ้สำเนียงเน่า ๆ เมื่อกี้มันคืออะไร ... นายอยู่เกาหลีมากี่ปีแล้วฮันเกิง ทำไมสมองถึงได้กรวงขนาดนี้   ห่ะ!! ... นายเคยจำอะไรได้บ้างไหมเนี้ย..... แล้วนี่อะไร!!! ใครเขาใช้ให้นายอยากรู้ ว่าใครจะรัก ไม่รักกับใคร   ห่ะ!! ...   “

                                                                              

 

 

                             “ กอ ก่อ ... ก็ฉันไม่ฉายคนเกาหลีนี่น่า และ “

                                                                        

 

 

                                       “ ย๊าาา!!! พูดว่าไม่ใช่คนเกาหลีอีกแล้วหรอ ชอบมันมากเลยใช่มั้ยคำนี้    งั้น...ฉันจะเป็นคนช่วยให้นายกลายเป็นคนเกาหลีอย่างสมบูรณ์แบบเอง “   --   พลั่ก!!! 

                                                                 

 

 

 

 

                                       “ นี่!!!!! กล้าหลบฉันหรอ ฮันเกิง .... ไอ้คนจีน... แ ก อ ย่ า อ ยู่ เ ลย !!!!!!!!!!!! “

 

                                       ไม่ต้องรอให้พูดซ้ำ สัญชาตญาณของฮันเกิงบอกว่า ... เขาจะต้องตายแน่ ๆ ถ้ายังนอนกองกับพื้นอยู่แบบนี้ เมื่อคิดได้ดังนั้น ... ร่างสูงของคนจีนพลิกตัวกลับมาในท่าเตรียมพร้อม ก่อนจะวิ่งพุ่งออกไปสุดตัวในเวลาเดียวกันกับที่เรียวขาสวยของฮีชอล กำลังจะกระทุ้งเข้าที่กลางหลังของฮันเกิงเช่นกัน... แต่ดูเหมือนคนจีนจะคิดได้ช้าไป

                             

 

 

 

 

 

 

 

 

                             “ แอ๊ปปปปปปปปปปปปป !!!!!!!!!!! ” 

 

                                       คนจีนร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด หากแต่ตรงกันข้ามกับเสียงหัวเราะที่ดึงขึ้นสนั่นลั่นห้อง จนอึนฮยอกที่ยืนพิงกำแพงอยู่ข้างนอก ต้องเดินเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น.... ภาพที่ปรากฎตรงหน้าค้างนิ่งราวกับกดปุ่มหยุดสต๊อปเหตุการณ์นี้ไว้อย่างไม่น่าเชื่อ

 

 

 

 

 

                                                               

                                       อึนฮยอกก้มมองชายหนุ่มเชื้อสายจีนที่กำลังร้องโอดครวนอยู่ในท่าก่งโค้ง มือหนาทั้งสองจับแน่นเข้าที่ก้นอวบอิ่มบนพื้นห้อง..... ก่อนสายตาจะเลื่อนขึ้น เพื่อมองไปยังร่างของพี่ชายหน้าสวยที่เวลานี้กำลังยืนค้างอยู่ในท่าที่คล้ายกับ “ ไอ้หนุ่มมัดเมา ” ...... ถึงแม้อึนฮยอกจะเพิ่งเดินเข้ามาในห้อง แต่เขาก็สามารถสรุปได้ว่าก่อนหน้านี้ ระหว่างฮีชอลและฮันเกิงเกิดอะไรขึ้นบ้าง.... เพราะคงมีเพียงเรื่องเดียวที่พี่ชายหน้าสวยจะเดือด และระเบิดอารมณ์ใส่พี่ชายคนจีนได้ถึงขนาดนี้

 

 

 

                                       เสียงหัวเราะเบา ๆ ที่เกิดขึ้นในลำคอของคนตัวเล็ก ค่อย ๆ ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนทำให้ชายหนุ่มกว่าสิบคนภายในห้องหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันอีกครั้ง ไม่เว้นแม้แต่ตัวฮีชอลและฮันเกิงเอง.... เสียงหัวเราะและรอยยิ้มมากมายดูจะตลบอบอวนอยู่แบบนั้น ... จนกระทั่ง

 

 

 

                                      

                                       -   -   -   -   -   -   -

 

 

                                       -   -   -   -   -

 

 

                                       -   -   -

 

 

                                       -

 

 

 

 

                                    “ ทุกคน!!!! ได้เวลาซ้อมแล้ว.... เด๋ว!!!  เราจะทวน Sorry Sorry Remix  กันอีก 5 รอบ......    แล้วหลังจากนั้น ครูจะเริ่มสอนเพลงใน Repackage ของพวกนายแล้วนะ.... ตั้งใจซ้อมด้วยล่ะ อย่ามัวแต่เล่น..... “ --   ครูฝึกเอ่ยขึ้นอย่างขัดจังหวะพลางตบมือเสียงดัง เพื่อเรียกให้ชายหนุ่มกว่าสิบคนหันมาตั้งใจฟัง 

                                   

 

 

 

 

                                    เพียงไม่นาน.... บรรยากาศภายในห้องสี่เหลี่ยมก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติและเริ่มตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง เมื่อการซ้อมครั้งนี้เสียเวลาไปหลายชั่วโมง โดยเฉพาะสุดยอด Rapper มือหนึ่งของวง...  อึนฮยอกที่ปกติจะกระตือรือร้นและตั้งใจในการเต้นเป็นอย่างมาก แต่วันนี้กลับทำได้ไม่ดีเหมือนอย่างที่คิดไว้ ใบหน้าสีขาวนวลของชายหนุ่มเวลานี้ ถูกปกคลุมไปด้วยหยดเหงื่อ.....

 

 

 

                                    “ อึนฮยอก!!!! นายเป็นอะไร สมาธิหายไปไหนหมด.... ปกตินายเต้นได้ดีกว่านี้ไม่ใช่หรอ ?? ......  ทงเฮ!! นายก็ด้วยอีกคน.... ทำไมวันนี้ทั้งคู่ถึงเต้นไม่บาลานกันเลยเนี้ย “ --   เสียงตะคอกจากครูฝึกที่ดังไปทั่วห้อง ก่อนจะกวาดสายตามองไปยังชายหนุ่มแต่ละคนที่อยู่ในห้องนั้น ทุกคนเริ่มมีอาการเหนื่อยหอบอย่างเห็นได้ชัด

 

 

 

 

 

 

                                    “ พัก 30 นาที.... “

                                    ผู้จัดการซึงฮวานเอ่ยเสียงดังพลางเดินตรงเข้าไปยังครูฝึก เพื่อปรึกษาเกี่ยวกับตารางการซ้อมเต้นของ Super Junior ...  ชายหนุ่มหลายคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนเอาแรง แต่ร่างของชายหนุ่มอีกคนกลับยังยืนก้มหน้านิ่งอยู่กับที่ไม่ยอมไปไหน 

 

 

                                    จนทงเฮที่คอยชำเลืองแอบมองร่างของคนตัวเล็กอยู่ตลอด อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหา แม้ลึก ๆ แล้ว เขาทั้งสองจะยังมีปัญหาบางอย่างค้างคาใจอยู่ แต่เพราะความเป็นห่วงและรู้ดีว่าคนรักของเขา พักหลังมานี้... ชอบเก็บปัญหาทุกอย่างไว้ในใจคนเดียว

 

 

 

                                    “ เหนื่อยมั้ย ? “

                                    น้ำเสียงที่อ่อนโยนของทงเฮเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาพร้อมรอยยิ้ม คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นมอง พลางพยักหน้าเบา ๆ .... 

 

 

 

 

                                    -   -   -   -   -   -   -

 

 

                                    -   -   -   -   -

 

 

                                    -   -   -

 

 

                                    -

 

 

 

 

                                    มือหนาของชายหนุ่มร่างสูงจับเข้าที่ไหล่บางของคนตัวเล็กอย่างนุ่มนวล ก่อนจะเป็นฝ่ายประคองร่างของอีกคนให้เดินออกไปนอกห้อง.... เมื่อเดินพ้นออกมาจากประตูห้อง อึนฮยอกค่อย ๆ หย่อนกายนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวอย่างอ่อนล้า ร่างสูงของชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ด้านข้างเอียงหัวซบลงที่ไหล่เล็กของอึนฮยอกอย่างโหยหา

 

 

                                    คนตัวเล็กกว่าเปรยตามองคนที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่างปวดร้าว “ ทำไม... ฉันถึงเลิกรักนายไม่ได้สักทีนะ “  อึนฮยอกพลางคิดในใจ ก่อนที่ความรู้สึกอึดอัดจะเริ่มก่อตัวขึ้นอยู่ภายในใจอีกครั้ง....     

 

 

 

 

 

                                    “ ทงเฮ..... “

                                    น้ำเสียงที่บางเบา หากแต่สามารถทำให้ร่างของชายหนุ่มอีกคนที่นั่งซบไหล่อยู่ด้านข้างเงยหน้าขึ้นมาทางต้นเสียง แต่ยังไม่ทันที่อึนฮยอกจะได้พูดอะไร….

 

 

 

 

 

 
* เซี่ยเหล่ย -- ชื่อตัวละครที่คนจีนเล่นนะค่ะ