คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Con
1
...ความทรงจำในอดีต…
เสียงกรีดร้องต่างๆนานาจากความเจ็บปวดดังระงมไปทั่วทุกแห่งหน แหล่งอสูรร้ายค่อยๆย่างกรายเข้ามาก่อนใช้กรงเล็บอันแหลมคมของมันไล่ฆ่าผู้คนที่ขวางทาง เด็กหญิงในชุดคลุมสีขาวที่บัดนี้ถูกแต้มไปด้วยเลือดสีแดงละเลงจนแทบจะไม่เหลือพื้นที่สีขาว
เธอนั่งชันเข่าร้องไห้ด้วยความกลัวอยู่ท่ามกลางกองศพที่เละจนดูไม่ออกว่าเป็นมนุษย์หรือปิศาจกันแน่ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มไป
หมด แต่ท่ามกลางการต่อสู้เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นก่อนที่ภาพตรงหน้าจะเลือนหายพร้อมสติที่ดับมืดไป....
“ไม่นะ!”ร่างขาวนวลของหญิงสาวกรีดร้องขึ้น ใบหน้าชื้นไปด้วยเหงื่อราวกับไปนอนตากน้ำค้าง เธอยกมือขึ้นกุมขมับก่อนจะค่อยๆสาวเท้าลงจากเตียงแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“บ้าจริง!”เธอพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยก่อนจะวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าล้างตา สายน้ำชะล้างสิ่งสกปรกออกแต่ไม่สามารถล้างเรื่องที่อยากลืมได้ น้ำตาอุ่นๆไหลลงมาอาบแก้ม ร่างบางรีบคว้าผ้าแล้วเช็ดออกด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมเสียงจากนางกำนันเก่าแก่ของวังที่ร้องเรียกเธออยู่ข้างนอก
“เดียวข้าออกไป”เธอเอ๋ยเสียงเย็นแล้วใช้มือดันประตูห้องน้ำอย่างแรง
“เฟร์ริดิน่าล่ะ”องค์ราชาตรัสถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่น
“กำลังเสด็จเพคะ”นางกำนันตอบกลับก่อนจะเดินไปทำหน้าที่อื่นๆของตนต่อ
โครม!!!
“ว้าย!” “องค์หญิงอย่าวิ่งในวังสิเพคะว้าย!ระวังเพคะนั้นเจ...” เพล้ง พูดไม่ทันจบข้าวของต่างๆนานาก็พังตกแตกกระจายอยู่เต็มทางเดิน
“ช้าๆสิเพคะ”เสียงนางกำนันกล่าว
“ช้าได้ไงล่ะขืนช้าข้าโดนท่านพี่ฟาเนสจับฝึกนรก10วัน10คืนแน่ เอ๊ะ!แต่ท่านพี่ก็20ชรรษากว่าๆแล้วคงไม่มีแรงแล้วล่ะฮ่าๆๆ ว้ายข้านินทาดังไปมั้ยเนี้ย”เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ นางกำนันเดินตามมาเร็วจนน่าจะดูเหมือนวิ่งมากกว่าส่ายหน้าอย่างเหนื่อยๆก่อนจะตอบกลับจนทำให้เฟร์รินแทบดึงดาบจากชุดเกราะออกมาแทงตัวตายซะเดียวนั้นว่า “ดังมากเพคะ...”
ในที่สุดหลังจากการวิ่งผลาญเงินวังเล่นเธอก็มาหยุดที่หน้าประตูห้องอาหาร นางกำนันเข้ามาจัดผมให้เธอเล็กน้อยก่อนจะเคาะประตูเบาๆเพื่อให้นางกำนันข้างในเปิดประตูให้
“คนเป็นองค์หญิงไม่ควรผิดเวลา”เสียงที่ฟังแล้วชวนเสียวสันหลังวาบดังขึ้นจนเฟร์รินแทบจะตายเพราะเสียงนั้นให้ได้เลย
“ท.ท่านพี่ฟาเนส”เธอพูดตะกุกตะกักก่อนจะเอามือขึ้นมาตั้งราวกลับกับสายตาทิ่มแทงจนแทบทะลุของฟาเนส
“เจ้ามาสายเฟร์ริดิน่า”
“ขออภัยเพคะ”เธอพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่สำนึกผิดเท่าที่จะทำได้
“ไม่เป็นไรมาสายยังแก้ตัวได้แต่ที่เจ้านินทาข้าลับหลัง...”ฟาเนสเงียบไปจนเฟร์รินเริ่มอยากโดลงจากหน้าต่างวังอีกรอบ
“เจ้าต้องมาฝึกกับข้าทุกวันวันล่ะ5ชั่วโมงเป็นเวลา1เดือนโทษฐานนินทาว่าร้ายข้าและกล่าวหาว่าข้า...แก่!(อันหลังนี้โกรธสุด)
“ม่ายน้าชีวิตข้า”เฟร์รินร้องซะจนฟาเนสเกือบใจอ่อน
“เฟร์ถ้าเจ้าสำนึกผิดข้าจะยกโทษให้ก็...”ฟาเนสหยุดพูดกะทันหันเมื่อเฟร์รินที่มัวแต่ร่ำร้องไม่ได้ฟังเขาพูดเอ่ยขึ้นมาว่า
“ชีวิตข้าต้องหมดไปวันล่ะ5ชั่วโมงกับตาลุงนี้น่ะหรอไม่เอานะแง!!!(ฟาเนส:ขอถอนคำพูดโว้ยยยย)
มื้อเช้าจบไปอย่างมาคุที่สุดเท่าที่เคยมีมาจนทุกคนพากันลุกหนีเหลือเพียงแต่เฟร์รินกันฟาเนสเท่านั้นเนื่องจากนั่งอยู่ดีๆมีดก็ลอยมาปักฉึกอยู่ตรงหน้า หรือบางทีมีดเมิดช้อนซ้อมก็ลอยมาทีเดียวทั้งหมดโดยมีผู้ก่อการร้ายนั่งอยู่คนล่ะฝากโต๊ะ
ความคิดเห็น