คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Postman Love EP.4
เดินมาเกือบจะถึงบ้านตัวเองแต่สายตาก็ดันเห็นพี่ชายข้างบ้านอย่าง'มินยุนกิ'คนตัวขาวสะท้อนแสงกำลังยืนคุยกับต้นไม้ที่ตัวเองกำลังรดอยู่ อยากถามพี่เขาว่าพี่ยังมีสติอยู่บ้างมั้ยถึงคุยกับต้นไม้อะ คุยกับคิมวีคนสี่มิติยังดีกว่าอีกนะพี่ ถึงมันจะพูดไม่รู้เรื่องแต่การกระทำมันดีนะพี่
ที่บอกว่าการกระทำคิมวีดี ก็แค่โชว์ความสี่มิติให้คนอื่นปวดหัวเล่นเอง มันก็ไม่ต่างอะไรกับพี่ยุนกิจะคุยกับต้นไม้สักเท่าไหร่...
หลังจากสังเกตท่าทีของพี่ชายข้างบ้านได้พักใหญ่ๆ ขาเล็กของเขาก็ค่อยๆย่องไปข้างๆรั้วบ้านของพี่ชายข้างบ้านอย่างช้าๆ ซึ่งพี่แกก็ไม่รู้ว่ามีคนมายืนมองอยู่ตรงหน้า
"พี่ยุนกิทำอะไรอะ!" เสียงถามของจองกุกทำยุนกิสะดุ้งขึ้น มือเกือบทาบอกแทบไม่ทันหัวใจจะวายตายเพราะมนุษย์น้องข้างบ้าน จากที่กำลังคุยกับต้นไม้อยู่เมื่อกี้ต้องสงบปากสงบคำทันที มือไม้ที่ถือสายยางอยู่เมื่อกี้ถูกปล่อยลงไปอย่างอัตโนมัติ
จองกุกมันมาตอนไหนวะ ตกใจแรงยิ่งกว่าเจอแทฮยองตอนกลางคืนอีก...
"มาตอนไหน พี่ตกใจนะเนี่ย!!!" ก็อดไม่ได้ที่จะถามกระแทกเสียงออกไปเล็กน้อย จนเด็กตรงหน้ายิ้มเก้อๆออกมา มันยิ้มก็ดีนะแต่ฟันมันอะเลิกเอาออกมาเถอะ
"มาตอนที่พี่กำลังคุยกับต้นไม้อะ" พยักเพยิดหน้าตัวเองไปที่ต้นไม้ที่พี่ยุนกิกำลังรดอยู่แต่ตอนนี้สายยางถูกปล่อยวางทิ้งไว้เรียบร้อยแล้ว
"ใครคุยกับต้นไม้ มั่วปะจองกุก พี่คุยกับต้นไม้ตอนไหน พี่ร้องเพลงเหอะ" ก็ยังโกหกซึ่งๆหน้าน้องกันอีก โกหกคนอื่นมันไม่ดีนะพี่ยุนกิ
"หรอ จริงหรอ เชื่อดีมั้ย กุกว่าพี่ติดนิสัยคิมวีเยอะไปละ"
"ใครติด พี่ไม่เคยคุยกับเด็กนั้นเลยนะ แกเอาอะไรมาพูดจองกุก ไม่มีมูลเหตุหยุดปากเลย" พูดจบพี่ยุนกิก็ทำเสียงอารมณ์เสียใส่เฉย คนมันสงสัยแรงไปหน่อยเลยถาม นี่กะเก็บคำถามไว้ในใจละแต่มันโพล่งออกไปเอง เฮ้อ...
"โอเคๆเชื่อก็ได้ว่าไม่เคยคุยกับคิมวี นี่ก็นานมากๆเลยที่ไม่ได้คุยกับพี่แบบนี้"
"นานมากดิ แกเคยออกมาจากบ้านละมาคุยกับพี่แบบนี้มั้ยละ ละวันนี้เป็นอะไรถึงออกจากบ้านมาได้อะ" ถ้าไม่มีธุระอะไรจองกุกจะไม่มีทางออกมาแบบนี้หรอก เชื่อยุนกิคนนี้คนที่รู้จักจองกุกตั้งแต่ตัวเท่าฝาหอย อยู่กับมันมาก็นานรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับมันก็เยอะ แต่พอพักหลังๆมันขึ้นมัธยม เขาก็ขึ้นมหาลัย ต่างคนก็ต่างไม่มีเวลาให้กัน มันก็เลยเป็นไปได้ยากที่จะได้มาคุยกันแบบนี้อีก
"วันนี้ไปโอนเงินมาอะ ถ้าไม่ได้ไปโอนเงินคงไม่ออกมาหรอก ตายแดดตัวดำจะตาย"
"พี่ก็ว่างั้น ถ้าไม่มีธุระอะไร แกคงไม่ออกมาหรอก แปลว่าโอนเงินครั้งนี้สำคัญกับแกมากสินะ"
"มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยพี่ยุนกิ คือกุกต้องโอนเงินไปให้แฟนอะ" พูดจบเด็กตรงหน้าเขาก็ทำท่าทีขวนเขินมาให้ ว่าแต่ไม่ได้คุยกับมันมานาน มันมีแฟนแล้วหรอวะ ไม่บอกพี่ไม่เคยแบ่งกันเลย ถถถถถถถถ
"ใครแฟนแกวะจองกุก จองกุกแกไปคบกับใครทำไมไม่บอกพี่ ละนี่น้าจอนรู้ยังเนี่ย"
"คบกับใครละพี่ ที่กุกบอกว่าไปโอนเงินให้แฟนเนี่ย ไปโอนเงินค่าฟิงเกอร์แฟนมา"
"ฟิงเกอร์อะไรของแกวะ"
"อธิบายพี่ไป พี่คงไม่เข้าใจ มันคือตุ๊กตาโมเดลน่ะรู้จักมั้ยพี่" เหมือนยุนกิจะเข้าใจที่เขาบอกพยักหน้ามาให้เขา
"รู้จักดิวะ คล้ายกับตุ๊กตาหุ่นรูปรอยปะวะ55555555555555" ตลกละมนุษย์พี่ข้างบ้าน จะซื้อตุ๊กตาหุ่นรูปรอยมาทำไม ที่พยักหน้าเข้าใจคือเข้าใจว่าคือตุ๊กตาหุ่นรูปรอยใช่มั้ย เอาเถอะมนุษย์พี่ข้างบ้าน
ก็ได้แต่ทำหน้าเอือมระอาใส่มนุษย์พี่ข้างบ้าน จนมนุษย์พี่ข้างบ้านที่หัวเราะจนฟันจะหลุดแล่ไม่หลุดแล่ต้องหยุดหัวเราะไปชั่วขณะนึง
"เป็นอะไรจองกุก พี่พูดเล่นหน่า ไม่ซีนะซี"
"ไม่ได้ซีซะหน่อย แต่พี่เล่นมุกอะไรกุกไม่ขำต่างหากละ" เอ้ากรรมมั้ยละ มุกไม่ฮาพาน้องเครียดอีก ยุนกิเครียดไม่น่าเล่นมุกนี้เลย...
"ละนี้ไม่กลับบ้านหรอเนี่ย ยืนตากแดดหน้าบ้านพี่จนพี่และแกจะไหม้เป็นไก่ละเนี่ย"
"ยังอะ อยากคุยกับพี่อะ มีปัญหาอยากจะไล่กลับบ้านอีกปะ"
"ก็ไม่มีปัญหาไง เป็นห่วงน้องนี่ผิดมากหรอ กลัวน้องดำเนี่ย มาๆมาเข้าบ้านพี่ก่อน พี่รู้สึกว่าตัวเองเริ่มดำละวะ" พูดจบพี่ยุนกิก็ก้มดูผิวแขนตัวเองซึ่งตอนนี้มันเริ่มขึ้นสีแดงๆจางๆแล้ว พูดไม่พอกวักมือเรียกเขาเข้าบ้านอีก ก็นะมีคนเรียกเข้าบ้านจะโง่ยืนอยู่ให้เป็นไก่ย่างก็ใช่เรื่องมั้ย สองขารีบเดินมาเปิดประตูรั้วเข้าบ้านมนุษย์พี่ข้างบ้านโดยทันที
บ้านที่เขาคุ้นเคยเมื่อ6ปีก่อน มันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม บ้านพี่ยุนกิไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไรนอกจากรูปพี่ยุนกิจบไฮสคูลกับครอบครัวของพี่เขาที่วางอยู่หน้าทีวี มันก็นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้เลย บ้านหลังนี้เป็นความทรงจำสีจางของเขากับพี่ยุนกิเลยก็ว่าได้
"มองรอบบ้านแบบนี้ มาอยู่กับพี่เลยมั้ย"
"อยู่ได้ก็ดีดิถ้าแม่ให้นะ"
"น้าจอนไม่ให้มาอยู่หรอก พี่รู้นิสัยน้าจอนดี พี่ก็ถามเล่นๆไปงั้นอะ"
"ถามเล่นๆแบบนี้ถ้าเขาคิดนี่ทำไงอะ การเล่นกับความหวังคนอื่น มันไม่ดีนะพี่"
"จริงจังไปได้ เอ้านั่งก่อนดิ ยืนหัวโด่ทำอะไร" พี่ยุนกิจับผมนั่งลงบนโซฟาแล้วก็จัดการตัวเองมานั่งข้างๆผม
"เอาจริงๆกุกไม่รู้จะคุยอะไรกับพี่เลยอะ"
"เอ้ามนุษย์น้องข้างบ้าน อะไรของแกเนี่ย ไหนบอกอยากคุย เดี๋ยวตบหัวหลุดเลย"
"กุกหลอกเล่นน่ะ แค่คิดถึงพี่อย่างเดียวก็พอละการพูดคุยให้ขึ้นอยู่กับใจตัวเอง"
"น้ำเน่ามาก ปิดเทอมมาได้ไปเที่ยวไหนกับเพื่อนบ้างมั้ยเนี่ย"
"ไม่ได้ไปเลยอะ คิมวีกับผักจีมินชวนไปเที่ยวยังไม่ตอบมันเลยเนี่ย"
"ตอบเพื่อนซะบ้างนะแกอะ ไปเที่ยวซะบ้างสอบเสร็จใหม่ๆ สมองต้องได้รับความอิสระนะ"
"ตอนนี้สมองกุกก็ได้รับความอิสระนะ" จองกุกพูดอย่างไหวไหล่ หลังจองกุกตอนนี้แทบทุ้มแบนราบไปกับผนังโซฟา โรคขี้เกียจนั่งเริ่มเกิดกับเขาละ
"อะไรที่ทำให้สมองแกอิสระวะ"
"การติ่งไงพี่ ติ่งละมันทำให้กุกสบายใจ อิสระมากนะ เวลากุกติ่งกุกรู้สึกมีความสุข ทุกช่วงเวลาที่มีแต่อ้ปป้ามันเหมือนเครื่องชูกำลังให้กุกเลยก็ว่าได้"
"อืมเข้าใจนะ"
"เออพี่ กุกไปก่อนนะ กุกต้องไปแจ้งโอนเงินกับเจ้มาม่อนอีก ไปละบาย แล้วค่อยคุยกันอีกนะ" พูดจบจองกุกก็โบกมือบ๊ายบายให้เขา ก่อนจะวิ่งหางจุดตูดออกจากบ้านเขาไปด้วยความเร็วแสน ก็แปลกดีรู้จักกับมันมาก็นานแต่ก็ยังไม่คุ้นชินกับนิสัยมาไวเคลมไวของมันสักที
ณ บ้านตระกูลจอนซึ่งมีหญิงจอนและชายกุกอาศัยอยู่
การวิ่งจากบ้านพี่ยุนกิมาบ้านตัวเองไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่ เพราะเจอแดดนี่ไง นี่เขาก็พึ่งสำเหนียกตัวเองได้ รู้สึกตัวดำขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ ไม่รู้อะทำไมต้องมายืนอยู่หน้าประตูบ้านด้วย เพราะว่าเหนื่อยไงวิ่งร้อยคูณร้อยมา ใจจะหอบแฮ่กๆอยู่แล้วแต่ได้ยาชูกำลังที่ขึ้นชื่อว่าอ้ปป้าเข้าไปหายเลย ยืนหอบแฮ่กๆอยู่1นาทีก่อนจะผลักประตูเข้าบ้านไป
สองเท้าไม่รอช้ารีบวิ่งด้วยความเร็วแสนอีกครั้งเข้าห้องตัวเองทันที รู้สึกว่าตัวเองเหนอะหนะกลิ่นตัวเริ่มออก ขอตัวอาบน้ำสักครึ่งชั่วโมงก่อนละกันแล้วค่อยออกมาบอกเจ้มาม่อน
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป...
หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวปะแป้งให้ขาวนวลแล้ว ตอนนี้จองกุกก็นอนเกือกกลิ้งอยู่บนที่นอนตัวเอง เวลาอาบน้ำเสร็จใหม่ๆให้ความรู้สึกสดชื่นอยากจะนอนอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่ได้เขายังหลับไม่ได้เขายังไม่ได้ทำภารกิจสำคัญเลยนะ
บอกกับตัวเองว่าอย่านอนแต่การกระทำมันส่วนทางกันแรงมาก ปากไม่รักดีเริ่มหาวทันทีที่หัวถึงหมอน คือใจเย็นก่อนได้มั้ย การแจ้งโอนมันสำคัญกว่าการนอนนะ นอนเมื่อไหร่ก็ได้แต่การแจ้งการโอนมันเมื่อไหร่ไม่ได้ไงคือเดี๋ยวขี้เกียจนะเข้าใจมั้ย
ไม่พูดพร่ำทำเพลงมือจองกุกก็เริ่มทำงานจับมือถือตัวเองทันทีที่ทะเลาะกับตัวเองจนได้คำตอบ คำตอบก็คือเขาต้องแจ้งการโอนก่อนไงละ นิ้วโป้งมือขวาจัดการเข้าแอพนกสีฟ้าทวิตเตอร์ทันที ไม่รอช้าทันความคิดอย่างอื่นจะเข้าแทรกแซงจองกุกจัดการกดค้นหาชื่อแอคเจ้มาม่อนทันที กดลูกศรพู่กันก่อนจะกดทวีตลงไป
@mamonjung เจ้มาม่อนครับ ผมโอนเงินให้แล้วนะครับ *แนบรูป*
@jungkook97 โอเคจ้ะ เจ้เห็นของพ่อหนุ่มละ เดี๋ยวถ้าของมาแล้วเจ้จะบอกให้โอนอีกครึ่งนะจ้ะ
@mamonjung โอเคครับ
@jungkook97 เออพ่อหนุ่มเดี๋ยวก่อนๆ บอกชื่อและที่อยู่มาให้เจ้หน่อยจ้ะ
@mamonjung ชื่อ จอนจองกุก / ที่อยู่ 19/97 ซ.10 หมู่1 ต.xxxx อ.xxxx จ.xxxx 254xx
@jungkook97 โอเคจ้ะพ่อหนุ่ม เรียบร้อยละ ขอบคุณที่มาอุดหนุนร้านเจ้นะจ้ะ😘
@jungkook97 ได้รีทวิตของคุณ @mamonjung
รีทวิตเมนชั่นของเจ้มาม่อนเพื่อเป็นการยืนยันนอนยันและนั่งยันให้ทั่วทามไลน์ทวิตเตอร์ ชาวทวิตเตอร์จงเป็นสักขีพยานให้แก่เรา ถ้าเจ้เขาเบี้ยวเราชาวทวิตเตอร์จงด่าได้เต็มที่เลย...
หลังจากที่ได้บอกเจ้มาม่อนว่าโอนเงินให้แล้ว จองกุกก็จัดการกดหน้าแอพนกสีฟ้าทวิตเตอร์ออก แต่ไลน์กลับเด้งขึ้นมาแทน แทนที่จะได้นอนต้องมาอ่านไลน์นี่แหละ มนุษย์เพื่อนจะอะไรอีกคนจะนอนเว่ย!!! ว่าแล้วก็กดเข้าไปอ่านสักหน่อย...
แทฮยองคนขาวแห่งแดกู : จองกุก พรุ่งนี้มึงว่างมั้ย?
จีมินผมไม่ได้แคระผมแค่ทดลองเตี้ยเฉยๆ : เออมึงไปเที่ยวกัน?
แทฮยองคนขาวแห่งแดกู : ตอบพวกกูด้วยคุณเพื่อน ใจคอจะอ่านละไม่ตอบทำซากเจดีย์หอยที่ปทุมธานีหรือไง?
จีมินผมไม่ได้แคระผมแค่ทดลองเตี้ยเฉยๆ : แมนๆคุยกันดิวะ กลัวห่าไรวะ?
*อ่านแล้ว2คน* จอนจองกุกบ้านไม่ได้เลี้ยงกระต่ายอย่าสบประมาทฟันพี่แบบนั้นสิ : กูเปล่าอ่านไม่ตอบแค่กำลังคิดว่าจะตอบอะไรพวกมึงดี เออนี่กูผิดหรอวะ?
แทฮยองคนขาวแห่งแดกู : ละตอนนี้มีคำตอบให้พวกกูยัง มึงเนี่ยผลัดพวกกูสองคนจนพวกกูสองคนจะวิ่งได้อยู่ละ ผลัดได้ผลัดดีจังเลย
จีมินผมไม่ได้แคระผมแค่ทดลองเตี้ยเฉยๆ : เออใช่พวกกูไม่ใช่นักวิ่งนะเว่ยต้องมารอมึงผลัดเนี่ย เข้าใจหัวอกพวกกูบ้าง
อยากจะบอกว่าอยากออกจากแชทกลุ่มพวกมันมาก เวลาพวกมันอยู่ด้วยกันสองคนทีไรรวมหัวด่ากูทุกที ไปไหนไม่เคยรอดนอกจากเจอแรงกดดัน...
*อ่านแล้ว2คน* จอนจองกุกบ้านไม่ได้เลี้ยงกระต่ายอย่าสบประมาทฟันพี่แบบนั้นสิ : กัดกูได้กัดกูดีจังพวกมึงสองตัวนี้ ชอบรวมหัวกันด่ากูนะ ขอกูคิดก่อนไม่ได้หรอวะ ช่วงนี้คนยิ่งขี้เกียจๆอยู่ เงินทองก็ไม่มี ช็อตชิบหายอะ ผมฟูละเนี่ย...
แทฮยองคนขาวแห่งแดกู : มึงบอกแบบนี้มากี่รอบละจองกุก พวกกูเชื่อมึงมากี่รอบละ ไอเตี้ยแคปที่มันบอกมาดิเพื่อน
จีมินผมไม่ได้แคระผมแค่ทดลองเตี้ยเฉยๆ : ทำไมต้องกูวะไอดำ มึงก็แคปดิ กูขี้เกียจเลื่อน แชทที่พวกเราคุยมันน้อยสักที่ไหนละไอดำ
เอ้าเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ละ ทะเลาะกันเองละเว่ย...
แทฮยองคนขาวแห่งแดกู : แค่นี้ก็ไม่ได้หรอไอเตี้ย กูลบแชทไปแล้วกูจะไม่ขอร้องให้มึงช่วยแบบนี้หรอก
จีมินผมไม่ได้แคระผมแค่ทดลองเตี้ยเฉยๆ : เออๆก็ได้ไอดำ เรื่องมากจังนะมึง
แทฮยองคนขาวแห่งแดกู : ละมึงละจองกุก มึงจะเอายังไงกับพวกกู บอกไปเที่ยวกับพวกกูก็จบๆละปะ
*จีมินผมไม่ได้แคระผมแค่ทดลองเตี้ยเฉยๆได้ส่งรูปภาพมา*
แทฮยองคนขาวแห่งแดกู : เห็นที่มึงบอกกูมั้ยจองกุก เห็นมั้ยเพื่อน ประโยคเดิมเป๊ะๆเลยที่มึงบอกกูตอนนี้ มึงก็บอกแค่ว่าไปเที่ยวกับพวกกูได้ก็พอละปะ กูไม่ได้เอามึงไปขายสักหน่อย
แดกจุดรู้สึกขี้เกียจตอบพวกมันละ รู้สึกเจ็บโดนมันด่ามากๆ ขออ่านไม่ตอบละกันทางเลือกทางหนีที่ดี
จีมินผมไม่ได้เตี้ยผมแค่ทดลองเตี้ยเฉยๆ : เอ้าอ่านไม่ตอบอีกละ ใบ้กินหรอครับ ตอบสิจองกุก ตอบมาคำเดียวก็ยังดีปะวะ ไม่ใช่อ่านละไม่ตอบ คนถามเขาก็รอคำตอบไปดิ
*อ่านแล้ว2คน* จองกุกบ้านไม่ได้เลี้ยงกระต่ายอย่าสบประมาทเรื่องฟันพี่แบบนั้นสิ : กูไปไม่ได้จบมั้ย มาเที่ยวบ้านกูแทนปะละ เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวและขนม เลี้ยงพวกมึงอย่างดีเลย
จีมินผมไม่ได้แคระผมแค่ทดลองเตี้ยเฉยๆ : ไม่เอาแม่มึงดุ กูไม่อยากไป ถึงมึงจะเลี้ยงกูฟรีก็ตามเถอะ
แทฮยองคนขาวแห่งแดกู : กูคิดแบบไอเตี้ย มึงโปรดเข้าใจกูด้วย แม่มึงดุเหมือนหมาชิบหาย กูไม่กล้าไปวะ
*อ่านแล้ว2คน * จองกุกบ้านไม่ได้เลี้ยงกระต่ายอย่าสบประมาทเรื่องฟันพี่แบบนั้นสิ : พรุ่งนี้แม่กูไม่อยู่วะ มึงโปรดเข้าใจกูอีกคนด้วยนะเพื่อน😏
แทฮยองคนขาวแห่งแดกู : สัสย้อนกู อย่าให้เจอตัวเดี๋ยวตบหัวหลุดเลย...
จีมินผมไม่ได้แคระผมแค่ทดลองเตี้ยเฉยๆ : ไปก็ไป ไหนๆแม่มึงก็ไม่อยู่ละ เดี๋ยวกูจะทำบ้านมึงให้พังเลยจองกุก ๕๕๕๕๕๕๕
เกลียดเลขห้าไทยที่มันใช้ คือรู้สึกว่ามันดูกวนตีนยังไงไม่รู้...
*อ่านแล้ว2คน* จองกุกบ้านไม่ได้เลี้ยงกระต่ายอย่าสบประมาทเรื่องฟันพี่แบบนั้นสิ : พ่องสิเพื่อนรักส์ กูให้มาบ้านไม่ใช่มาทำบ้านกูพัง เข้าใจกูบ้างมั้ยไอเตี้ยไอดำ💕
แทฮยองคนขาวแห่งแดกู : เข้าใจแล้วไอเหยิน พรุ่งนี้เจอกันส์😘
จีมินผมไม่ได้แคระผมแค่ทดลองเตี้ยเฉยๆ : ซียูทูมอโร่ว บ๊ายบาย จูด้วบ💋
*อ่านแล้ว2คน* จองกุกบ้านไม่ได้เลี้ยงกระต่ายอย่าสบประมาทเรื่องฟันพี่แบบนั้นสิ : โอเคเพื่อนส์👌🏼
หลังจากที่จองกุกนัดแนะกับเพื่อนที่รักของจองกุกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาที่จะนอนอย่างจริงจังละ เสียเวลาคุยกับพวกมันสองคนร่วมครึ่งชั่วโมง เวลานอนของจองกุกเลยเหลือน้อยลงไปทุกที เอาจริงๆเลยจองกุกได้นอนแค่3ชั่วโมงนะเอาดิ ตอนนี้มันก็บ่ายสามแล้วด้วย จองกุกต้องกะเวลามากินข้าวตอน6โมงเย็นอีก ถ้าไม่กินมีหวังโรคกะเพาะถามหาหญิงจอนด่าไปเจ็ดวันหกคืนอีก คือขี้เกียจฟังเสียงด่าไง ด่าไปก็ไม่จำนั่งขำอยู่ในใจเหมือนเป็นเรื่องตลกแบบใหม่อีกเรื่องนึงยังไงยังงั้นเลย๕๕๕๕๕๕๕
ว่าละก็ล้มตัวนอนโดยไม่ลืมที่จะตั้งนาฬิกาปลุกเวลา'18.00' นี่ก็ตั้งนาฬิกาปลุกตั้ง5เครื่อง ซัมซุงฮีโร่ โนเกียรุ่น3310 อาม่าพลัส อ็อพโป้รุ่นกล้องฟรุ้งฟริ้งและไอโฟนหก(เช็ดด้วย) แต่ละรุ่นที่ใช้ตั้งคุณภาพการปลุกนั้นเหมือนกันนะครับ ปลุกแบบนี้ถ้าไม่ตื่นไม่รู้จะทำยังไงละ ปลุกให้ลั่นบ้านให้หญิงจอนเดินเข้าห้องนอนเขาเข้ามาด่าเลยก็ได้ แต่จะตื่นมากกว่าก็คงเป็นเสียงด่าของหญิงจอนนี่แหละ
เวลา18.00น.
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~
เสียงมือถือ5เครื่องกรีดร้องพร้อมเพียงกันเหมือนดนตรีจังหวะร็อคชนิดนึง ความที่นอนอยู่เมื่อกี้ต้องลุกขึ้นมากดปิดเสียงให้ดับทุกเครื่อง ใครมันตั้งเยอะขนาดนี้วะน่าตบหัวหลุดชิบหายเลยอย่าให้รู้นะ พ่อแม่ไม่ได้สอนหรอให้ปลุกนาฬิกาปลุกอันเดียวอะ ปลุกหลายๆอันทำมะเขือจิ้มน้ำพริกอะไร พูดแล้วก็อยากกินขอจัดการตัวเองลุกไปเข้าห้องน้ำบ้วนปากสักทีนึง รู้สึกเมาขี้ฟัน...
พอบ้วนปากทำภารกิจลับเสร็จ จองกุกก็จัดการตัวเองมานั่งจุ้มปุ่มอยู่ตรงโต๊ะอาหารเหมือนเชิงรู้แกว ผมเผ้าก็ไม่เซทออกมันมาทั้งแบบนี้อะจริงๆมีบุญล้างหน้าบ้วนปากออกมาก็ดีแค่ไหนแล้ว หญิงจอนที่เห็นจองกุกมานั่งแล้วก็ตักข้าวให้ทันที รู้สึกดีจังเลยแม่ตักข้าวให้เหมือนรู้หน้าที่ หลังจากที่แม่ตักข้าวให้เสร็จสรรพจองกุกก็จัดการหาช้อนส้อมมาเตรียมกินโดยไม่ลืมที่จะพนมมือ
"กินแล้วนะครับ" พอพูดเสร็จจองกุกก็เอามือลงพร้อมเอาส้อมจิ้มอาหารอย่างสบายอารมณ์ จิ้มชามแล้วชามเล่าจนตัวเองเริ่มอิ่มถึงจะรามือตัวเองได้ มื้อเย็นนี้เป็นมื้อที่อร่อยมากที่สุดที่จองกุกเคยกินมา มันอาจเพราะจองกุกเหนื่อยบวกกับไม่ได้กินข้าวเที่ยงนอนอืดอีก3ชั่วโมงด้วยมั้งเลยทำให้มื้อเย็นมื้อนี้อร่อย
กินเสร็จก็กำลังจัดการตัวเองย้ายถิ่นฐานไปห้องนอนตัวเอง เพราะเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเริ่มง่วงอีกระลอก แต่ก็ไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนก็เจอหญิงจอนพูดดักคอไว้
"ใครกินก็ล้างด้วยละ ทำให้แล้วอย่ามาเนียนกินละไม่ล้างนะจ้ะ อย่ามาทำเป็นเคยตัวมีคนทำให้ละไม่ทำสิ"
"อ่าๆเดี๋ยวกุกล้างให้ หญิงจอนไปนอนไป ทำอาหารมันเหนื่อยมากนอนพักเลยเดี๋ยวจะไม่สบาย" ก็อดที่จะแขวะแม่ตัวเองกลับไม่ได้ มือตัวเองก็จับไหล่หญิงจอนให้เดินออกไปจากพื้นที่ที่เรียกว่าห้องครัว ซึ่งดูเหมือนหญิงจอนจะเข้าใจเดินออกไปอย่างว่าง่าย
"ฝากด้วยละ แม่ไปนอนละ ฝันดีนะจองกุก พรุ่งนี้แม่ไม่อยู่ไปทำงานพิเศษแต่เช้าอย่าลืมดูแลบ้านละ รักนะจูด้วบ💋" พูดจบก็ทำปากจู๋ส่งจูบมาให้ คิดว่าทำแล้วน่ารักมากหรอ ก็น่ารักอยู่นะถ้าวัยรุ่นทำไม่ใช่วัยทอง
หลังจากที่ส่งแม่ตัวเองเข้าห้องด้วยสายตาแล้ว จองกุกก็จัดการล้างจานทั้งหมดทุกอันทุกอย่างที่หญิงจอนหยิบมาใช้มาล้างให้หมด การล้างจานก็สนุกอย่างนึงคือต้องมีสมาธิกับมัน ถ้าจานแตกเอ็งก็ตายอย่างเดียวก็เท่านั้นแหละ แต่การล้างจานเป็นการฝึกจิตอีกอย่างนึงเลยก็ว่าได้ ล้างไปล้างมาจนเหลือจานใบสุดท้าย พอล้างเสร็จก็หมดภารกิจที่ทำก็ถึงเวลาที่จะไปนอนแล้วละ
พรุ่งนี้เพื่อนรักทั้งสองมาบ้านต้องรีบนอนเร็ว นอนดึกเดี๋ยวหน้าโทรมเดี๋ยวมันหาว่าเพื่อนมันเป็นซอมบี้อีก ขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงด่ากับมันละ เฮ้อ...เกือบลืมแปรงฟันก่อนนอนด้วยละไงอยากทดลองอมอาหารให้แมงกินฟันเล่นเหม็นหรือไงกัน...
เย่ๆมาอัพฟิคตอนสี่แล้ว เว้นช่วงอัพฟิคไปนานมากเกือบห้าเดือน555555555555
ยอมรับผิดเลยว่าขี้เกียจแต่ง บทจะแต่งก็ไฟแรงเฟร่อ55555555555
ตอนนี้ก็มีตัวละครโผล่มาสามตัว ซึ่งไร้วี่แววพี่จินว่าจะออกเลย555555555
สงสารตัวเองแต่งยังไงไม่ให้พี่จินออกอีกระลอก คาดว่าตอนหน้าจองกุกจะเจอพี่จินละ สัญญาเลย
ฟิคเรากากกากตามคนแต่ง ภาษาและการบรรยายอาจงงๆ มีคำหยาบมาปะปราย ไม่ปะปรายละ55555555
ใครอยากจะเม้นเฟบโหวตสกรีมอะไรก็เอามาเถอะ5555555555
อยากมาคุย อยากอะไร อยากมาติฟิคเรานี่เลย >>>@Salinpud
อยากสกรีมในแท็กฟิคเรานี่เลย >>>#ฟิคบุรุษแมน
ขอบคุณที่หลงมาอ่านฟิคกากๆเรานะ
ไปละๆ ไม่บ่นละ สนุกกับการอ่านนะ เย่!!
ปล.อัพตรงกับวันเกิดจิมจิมเลย สุขสันต์วันเกิดนะจิมจิมมีความสุขมากๆนะ เป็นคนเซ็กซี่ๆแบบนี้ไปตลอดๆเลยนะ (รักกล้ามและซิกแพ็คเขาจัง #ผิด)
SQWEEZ
ความคิดเห็น