คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7 คิดลึก(เมฆา)
คู่ต่อไป ยูมิ & เคียวยะ
‘งั้นแยกย้ายบ่ายสองครึ่งใครยังไม่มาล่ะก็แม่จับแขวนคอจริงๆด้วย^_^’ คำพูดเมื่อตอนอยู่สนามบินทำให้ยูมิหนักใจเป็นอย่างมาก อ๊าคนี่ฉันยอมให้ไอ้พวกนั้นไปเที่ยวได้ยังไง พวกนั้นก่อเรื่องขึ้มมาล่ะเมื่อกี้ก็มีเสียงระเบิดด้วย (ก็ช่างหัวพวนนั้นสิ/อิชิกาวะ) จะให้ช่างหัวได้ยังไงกันล่ะย่ะฉันน่ะรองบอสน่ะปล่อยให้ลูกน้องไปป่วนได้ยังไงแต่ตอนนี้ช่างมันก่อนพอมีเวลาซักสิบห้านาทีไปนอนเล่นที่สวนสาธารณะก่อนดีกว่า (ใหนว่าช่างหัวไม่ได้ไงล่ะ-_-/อิชิกาวะ)
“เฮ้อที่ญี่ปุ่นนี่ร่มรื่นดีจังน้าอากาศก็สดชื่น”ยูมิพูดขณะที่เดินชมสวนและหยิบหูฟังออกมาใส่แล้วเดินไปเรื่อยๆ
ตุ๊บ!!
“ว้าย!!”ยูมิร้องและล้มลงไปนอนกับพื้น“สะดุดอะไรว่ะ อ่ะ..คนนี่หว่า”ยูมิมองดูว่าตนสะดุดอะไรแล้วก็พบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งนอนหลับอยู่“มานอนอะไรตรงนี่เนี่ย”ยูมิบ่นและมองหน้าผู้ชายคนนั้น ผมสีดำซอยถึงต้นคอหน้าตาบอกบุญไม่รับแต่ถ้า
ยิ้มละก็...ยูมิคิดและยื่นหน้าเข้าไปใกล้โดยไม่รู้ตัว ชุดนั่นถ้าเปลี่ยนจากชุดนักเรียนเป็นชุดพ่อบ้านล่ะก็...ยูมิยังไม่หยุดจินตนาการและยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกจนห่างไม่ถึงห้าเซนบรรยากาศเงียบสงบจนกระทั่งมือเจ้ากรรมของยูมิไปทับเอากิ่งไม้เข้า
แกร๊บ!!!
“อ่ะ..แย่แล้ว”
พรึบ!!! ตั๊บ!!! เคร้ง!!!
“คุณจะทำอะไรน่ะ”เคียวยะพูดหลังจากที่ตื่นแล้ว
“เล่นแบบเมื่อกี้มันอันตรายน่ะรู้มั๊ย”ยูมิบอกหลังจากที่เคียวยะตื่นมาคุณท่านก็เล่นฟาดทอนฟาของท่านมาที่คนตรงหน้าทันทีแต่โชคดีที่ยูมิปัดมันออกไปทัน“เดี๋ยวหน้าฉันก็เสียโฉมกันพอดี”ยูมิพูดพลางลุกขึ้น(เหมือนมุคุโร่เลยแหะไอ้นิสัยหลงตัวเองน่ะ/อิชิกาวะ อยากโดนแขวนคอเหรอย่ะ^^/ยูมิ ขอตื้บน่ะครับ^^/มุคุโร่ อ๊าคอย่าน้า/อิชิกาวะ)
“ฮึ อย่างคุณสวยบนโลกนี้ก็ไม่มีใครขี้เหร่หรอก”เคียวยะพูดจาเชือดเฉือนและลุกขึ้นมั่งแล้วเดินออกไป
“อย่ามาดูถูกฉันน่ะ”ยูมิบอกและเดินไปกระชากคอเสื้อเคียวยะไว้แต่ถูกปัดออก
“อย่ามายุ่มย่ามกับฉันน่ะยัยสัตว์กินพืช”
“ทำไมย่ะคิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงยุ่งไม่ได้น่ะ”ยูมิฉุนขึ้น
“ปากดีอย่างนี้สงสัยต้องโดนขย้ำสั่งสอนแล้วสิ”
“ขย้ำคืออะไร”ขย้ำอะไรของหมอนั่นน่ะความหมายเดียวกับยำอะไรพวกนี้รึเปล่าว่ะ
“อยากรู้ก็ต้องดูสิ”เคียวยะบอกพร้อมกับลงมือขย้ำยูมิแต่คุณเธอก็หลบได้ ทุกครั้งที่เคียวยะเข้ามาก็จะได้ของแถมจากยูมิกลับไปทุกครั้งนั่นก็คือ หมัดเท้าเข่าศอกของยูมิ
“เก่งนี่นายไปฝึกมาจากใหนงั้นเหรอ”ยูมิที่เห็นว่าเคียวยะเริ่มหอบก็เลยเยาะเย้ย
“เธอทำได้ยังไง หลบอาวุทของฉันได้แล้วยังสวนกลับมามือเปล่าอีก แฮกๆ”เคียวยะที่หอบอยู่ถามขึ้น มันไม่น่าจะเป็นไปได้ที่คนธรรมดาจะหลบได้ ถ้าเป็นรีบอร์นก็ว่าไปอย่าง“อ่ะ รึว่าเธอเป็นอันโกบาเลโน่”
“อันโกบาเลโน่บ้านนายสูงถึงเมตรรึไงย่ะขนาดเจ้ารีบอร์นยังสูงไม่ถึงห้าสิบเซนเลย”ยูมิด่า(มันก็จริงน่ะที่อันโกบาเลโน่ไม่มีตัวไหนสูงเกินห้าสิบเซนเลยสักตัว/อิชิกาวะ ว่าพ่อเตี้ยเหรอ/รีบอร์นมาพร้อมกับถีบ แอ๊คขอโทษค่ะTOT/อิชิกาวะ)
“อะ...เธอรู้จักรีบอร์นด้วยเหรอ0.0”เคียวยะทำตาโตด้วยความตกใจ(หายากน่ะหน้าแบบนั้นน่ะ/อิชิกาวะ)
“ก็รู้นะสิถ้าเล่าล่ะก็สามชาติก็ไม่จบหรอก..อ่ะว่าแต่นายถามทำไม”ยูมิที่รู้สึกว่าตัวเองพร่ามมากเกินไปหยุดพูดและถามคนที่อยู่ตรงหน้า
“ก็แค่ถาม”เคียวยะที่หายหอบแล้วหลับมาขย้ำยูมิต่อ
“นายน่ะไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลยนะ”ยูมิบอกในขณะที่หลบไปด้วย
“แล้วจะเอายังไงละ”เคียวยะถาม
“ฮึงั้นฉันเอาอาวุทของฉันออกมาใช้ละกัน”ยูมิหยิบเอาปืนสั้นออกมาเล่นเอาเคียวยะชะงักไปเล็กน้อย
“เล่นปืนเลยเหรอ รู้มั๊ยมันไม่เหมาะกับผู้หญิงหรอกน่ะ”เคียวยะบอก“โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างเธอยัยสัตว์กินพืช”
“อยากจะกรี๊ด...ซะเมื่อไหร่ฉันอยากจะจับนายแขวนคอซะจริงๆเอาละมาให้ฉันแขวนคอซะดีๆ”พอพูดจบยูมิก็เล็งปืนไปที่เคียวยะ
“ฮึ พูดดีนิยัยสัตว์กินพืชดูซิว่าจะไปได้สักกี่น้ำ”
ปั้ง!!! ตู้ม!!!
“นั่นมันปืนอะไรกัน”เคียวยะถามเพราะว่าเมื่อกี้ที่ยูมิเล็งปืนมาที่เค้าแต่เค้าหลบทันและมีเสียงดังเกิดขึ้นที่ข้างหลังหันไปดูก็พบว่าต้นไม่ที่ตนนอนอยู่เมื่อกี้พังไปเป็นแถบๆ
“อ้าวพลาดเหรอ แต่คราวหน้าไม่พลาดหรอกน่ะ”ยูมิทำหน้าเสียดายแต่ก็ยังยิ้มสยองกลับมาและเล็งปืนไปที่เคียวยะอีกรอบ
ปั้ง!!!เคร้ง!!!ตู้ม!!!
“ฉันรูวิธีการยิงของเธอแล้วต่อไปโดนฉันขย้ำซะเถอะ”
“นายทำงั้นได้ไงมีแค่ไม่กี่คนแท้ๆที่ปัดลูกกระสุนนั้นได้”ยูมิอึ้งเพราะเคียวยะสามารถปัดลูกกระสุนของเธอได้ ชินอกจาก
บอส พ่อ แล้วก็เจ้ารีบอร์นแล้วยังมีเจ้านี่อีกเหรอเนี่ย
“ฮึ ต่อไปตาผมแล้ว “เคียวยะบอกและพุ่งตรงมาที่ยูมิหยามจะฟาดหัวแต่ยูมิเอาแขนมากันไว้
แกร้ง!!!!
“ทำไมเสียงมันเป็นแบบนี้ล่ะ ฮึคงไม่ใช่แขนเปล่าสิน่ะ”เคียวยะกระโดดกลับมาตั้งหลักและตั้งท่าเตรียมสู้
“เก่งจังรู้ด้วย มันเป็นลอกแขนเสริมใยเหล็กน่ะรับการโจมตีได้มากกว่าเหล็กธรรมดาถึงสิบเท่าเลยล่ะ^^”ยูมิอธิบายสรรพคุณ
“งั้นไม่เกรงใจล่ะน่ะ”
“ก็ไม่ได้ขอนิ”ยูมิพูดพร้อมกับรับการโจมตีของเคียวยะไปด้วย
อาจจะรวบรัดไปหน่อยแต่ก็พยายามสุดแล้วต่อไปให้รีบอร์นรับช่วงต่อเลยละกัน
ด้านรีบอร์น
ดีจ้าฉันรีบอร์นสุดหล่อเจ้าเก่าเองจ้า(ในที่สุดก็มีบทซะทีหลังจากที่ไม่มีมานาน)ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเฝ้าคนที่สึนะแบกมาจากหน้าบ้านหลังจากที่มาม้าเช็ดตัวและออกไปแล้วเจ้าสึนะห่วยก็เทียวมาเคาะประตูทุกๆห้านาทีและถามว่าฟื้นรึยังจนฉันรำคาญเลยใช้กระสุนสลบแบบสิบห้านาทีให้สึนะกินไปหนึ่งดอกก็แหมถ้าสลบนานก็ไม่ได้คุยกันพอดี วันนี้น่ะฉันนัดวองโกเล่ทุกคนให้ไปที่สวนสาธารณะตอนบ่ายสองครึ่งว่าจะคุยกันเรื่องจ้างครูฝึกคนใหม่ซะหน่อย พวกที่ฉันจ้างมานะโคตรเก่งมีฝีมือและความสามารถแทบจะเท่ากับอัลโกบาเลโน่เลยล่ะแต่ไหงกลายเป็นว่าหัวหน้าของครูฝึกที่ฉันจ้างมานอนเอกขเนกอยู่หน้าบ้านสงสัยทำอะไรเกินตัวอีกแล้วล่ะสิเนี่ย อ้อลืมบอกไปว่าคนที่สึนะพามาน่ะไม่ใช่ผู้ชายแต่เป็นผู้หญิง
“อือ....”คนที่สลบอยู่เริ่มรู้สึกตัว
“นี่อิชิตื่นได้แล้ว”
“ขออีกห้านาทีน่า ยุย”ยังจะมานอนอีก
“บอกให้ตื่นไงเล่า”รีบอร์น(ที่อยู่ในร่างจิ๋ว)ถีบมิฮารุอย่างไม่แคร์(ถ้าอยู่ในร่างผู้ใหญ่ล่ะก็แกตายแน่/อิชิกาวะ)
“โอ๊ยมันเจ็บนะเฟ้ยยุย...อ่ะไม่ใช่นิใครน่ะ”มิฮารุโวยวายและเมื่อมองดูก็พบว่าไม่ใช่ยุยที่ชอบปลุกตอนเช้าก็เลยหรี่ตาดู “เฮ้ย!!รีบอร์น0.0”
“อือ ตื่นแล้วสิน่ะนอนอยู่ได้”
“โธ่ อาก็นอนนิดนอนหน่อยจะเป็นอะไรไป”ยังมีหน้ามาถาม
“ฉันรู้ว่าเธอน่ะตื่นตั้งแต่ฉันยิงเจ้าสึนะแล้ว เอ้ากินซะมีธุระไม่ใช่หรอ”ฉันพูดพร้อมกับส่งข้าวปั้นให้
“ขอบคุณค่ะ อร่อยจัง”เจ้าตัวพูดพร้อมกับรีบยัดข้าวใส่ปากทันที
“อิชิกาวะ มิฮารุ บอสดิลฟิโน่เป็นมาเฟียที่แข็งแกร่งอันดับสองรองจากอัลโกบาเลโน่ ไหงมานอนแผ่หลาอยู่หน้าบ้านฉันได้ล่ะ”
“ข้าวเช้ากับกลางวันไม่ได้กินน่ะ”ตอบมาน่าตาย
โป๊ก!!
“โอ๊ยมันเจ็บน่ะ”มิฮารุร้องและเอามือลูบหัวปอยๆ
“ฮึเจ็บเป็นด้วยเหรอนึกว่าตายด้านหมดแล้วซะอีก”เห็นว่าวันๆทำแต่หน้าตาย
“ไม่ได้ตายด้านซะหน่อยแต่ไม่ชอบยิ้มเท่านั้นเอง”มิฮารุตอบ“อิ่มแล้วค่ะ ไปกันเถอะ”
“ก็ไปสิ”รีบอร์นบอกแล้วมิฮารุก็เดินออกไป
ตึก โครม!!
“โอ๊ย สะดุดอ่ะไรว่ะ”มิฮารุร้องและมองหาสิ่งที่ตัวเองสะดุด“ซาวาดะงั้นเหรอมานอนทำอะไรตรงนี้ฟ่ะ”
“ลงไปนอนทำอะไรตรงนั้นน่ะอิชิ”รีบอร์นถามในขณะที่เดินตามออกมา
“กระสุนสลบแบบสิบห้านาทีงั้นหรอนายยิงงั้นหรอ”มิฮารุถาม
“เค้าป่าวน่ะตัวเอง>3<”รีบอร์นทำหน้าแบ้วแบบสุดๆ
“อย่ามาแบ้วน่ะ”เห็นแล้วมันขนลุกมิฮารุมองดูคนที่นอนอยู่ตรงหน้าจับมาพลิกซ้าย พลิกขวาแล้ววางลงที่เดิม “สมองมีการจำได้น้อย พละกำลังอ่อนแอแบบสุดๆ จิตใจดีมีเมตตาสูงรวมๆก็ห่วยนั่นแหละ”
“ฮึ ดูคนแม่นเหมือนเดิมเลยน่ะอิชิแต่มันก็ไม่แน่หรอกน่ะ เอาล่ะสิ่งที่เธอต้องทำเป็นสิ่งแรกตอนนี้คือเอาลูกศิษของเธอไปนอนที่อื่นซะมันเกะกะ”รีบอร์นสั่ง
“ได้ทีใช้ใหญ่เลยน่ะอา”ถึงจะบ่นไปก็เปล่าประโยชน์เพราะถ้าไม่ทำก็อาจตายได้เพราะรีบอร์นเอาปืน(เลออน)มาจ่อแล้วหน้าเรียบร้อยแล้ว มิฮารุก็จับสึนะโยน(?)ไปในห้อง
“ชิหนักชะมัด ไปกันเหอะรีบอร์นป่านนี้เมืองพังไปครึ่งนึงแล้วมั้ง”
“งานนี้แกจ่ายน่ะ”รีบอร์นบอก
“ไหงงั้นแล้วค่าจ้างจะเหลือมั๊ยเนี่ย”
“งก ลูกน้องแกน่ะรวยจะตาย”
“ใครล่ะที่รวย”
“ก็ยูมิ ฮานิ ฮานะ ชิอากิ แล้วก็มาโกะไง ในแก๊งน่ะมีแกคนเดียวแหละที่จน”
“รีบอร์น อย่าตอกย้ำสิว่าเค้าจนง่ะTOT”
“งั้นแกก็กลับไปรับตำแหน่งต่อจากพ่อแกสิ”
“ไม่ต่อให้ไม่มีเงินซักบาทฉันก็ไม่มีทางไปขอเงินของหมอนั่นหรอก”มิฮารุบอก
“ช่างมันเถอะไปกันดีกว่าเดียวมันจะพังไปทั้งเมือง”
“ค่ะ”มิฮารุรับคำและเดินลงมาข้างล่างโดยมีรีบอร์นเดินนำหน้า
“อ้าวรีบอร์นคุงแม่ว่าจะเอาขนมไปให้อยู่พอดีเลย”แม่ของสึนะทัก“อ้าวคนคนนั้น..”
“ดีครับหม่าม้านี่คือครูฝึกพิเศษคนใหม่ของพวกสึนะน่ะเอ้าแนะนำตัวซะ”รีบอร์นอธิบาย
“สวัสค่ะคุณซาวาดะ นานะ ฉันอิชิกาวะ มิฮารุค่ะขอบคุณน่ะค่ะที่ให้ความช่วยเหลือน่ะค่ะ^_^”มิฮารุบอก
“จ๊ะไม่เป็นไรแล้วนี่จะไปใหนกันงั้นเหรอรีบอร์นคุง”
“ไปที่สวนสาธารธณะนะครับนี่ก็ได้เวลาแล้วต้องไปแล้วล่ะ”รีบอร์นบอกและก้มหน้าดูนาฬิกาตัวแอง
“งั้นเอาขนมไปด้วยละกันเผื่อหิวน่ะ”คุณแม่ของสึนะเอาขนมใส่ถุงและยื่นให้กับมิฮารุ
“ขอบคุณค่ะ^_^งั้นไปล่ะน่ะค่ะ”มิฮารุโค้งให้แม่ของสึนะแล้วเดินตามรีบอร์นออกไป
“เป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักจังทำไมสึนะถึงเห็นเป็นผู้ชายไปได้น้า”
ข้างนอกบ้าน
“อีกห้านาทีจะถึงเวลานัดเดินไปเรื่อยๆกฌคงถึงพอดี”รีบอร์นบอก
“ขอดูก่อนน่ะว่าอยู่ใหนกันมั่ง”มิฮารุบอกและหยิบโทรศัพท์มาดูว่าลูกน้องของตนทำลายเมือง(?)อยู่ที่ไหนไปบ้าง“นานะ อยู่ร้านการ์ตูนอ่านอยู่ได้ มาโกะ ชิอากิกับฮานิกำลังวิ่งไปที่สวน ดี ยูมิอยู่ที่สวนแล้ว ฮานะอยู่ที่ศูนยฺการต่อสู้ไปทำไมกันน่ะ”บ่นอีกแล้วรีบอร์นคิด
“อืองั้นช่วยดูของวองโกเล่ด้วยล่ะกัน ขี้เกียจหา”รีบอร์นบอก
“ชิ ใช้อีกแล้วเดี๋ยวก็คิดเงินเพิ่มหรอก ชื่ออะไรกันมั่งล่ะ”มิฮารุถาม
“เรียวเฮ มุคุโร่ ทาเคชิ แรมโบ้ ฮายาโตะแล้วก็เคียวยะ”พอรีบอร์นพูดจบมิฮารุก็ทำการค้นหา
“อ่ะ ...”ตกใจซะดังเชียว
“มีอะไรงั้นเหรอ”
“ดูเองดิ”บอกหน่อยไม่ได้รึไงกันน่ะ
“ใหนดูสิ มันมีอะไรน่าตกใจงั้นหรอ อ่ะทำไมชื่อของทุกคนอยู่ข้างครูฝึกกันหมดเลยล่ะ หึแต่ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องหาให้เมื่อย”เมื่อเห็นว่าครูฝึกพิเศษที่จ้างมาอยู่กับลูกศิษย์ที่น่า(เชือด)รักของฉันก็โล่งไปอีกเปราะ
“เดี๋ยวติดต่อกับพวกนั้นแป๊บน่ะ”
“อือ ตามสบาย”
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
จบไปอีกหนึ่งตอนคิดหัวแทบระเบิดเลยล่ะ
ความคิดเห็น