คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : โกคุโยแลน
ตัดมาที่นานาโฮะที่อยู่หน้าโกคุโยแลน
“ที่นี่สินะโกคุโยแลนสกปกชะมัด”นานาโฮะบ่นและเดินเข้าไปข้างใน
“นี่เธอมาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ”ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนลูกน้องปลายแถวพูดขึ้น
“ฉันมาหาโรคุโด มุคุโร่ อยู่ที่นี่ใช่มั๊ย”
“มาหาท่านมุคุโร่มีธุระอะไรไม่ทราบ”เจ้านั่นถามอีกครั้ง
“จะทราบไม่ทราบอีกนานมั๊ยคนเค้ามีธุระก็คือธุระสิวะถามอยู่ได้”นานาโฮะหมดความอนทนเลยด่ากลับไป
“หนอยนังเตี้ยปากดีนักน่ะนี่พวกแกจะการนังนี่อย่าให้เข้ามาได้”
“ชิ
ไอ้พวกนี้นิน่ารำคาญชะมักลงมืนนิดหน่อยไอ้ท่านมุคุโร่ของแกคงไม่ว่าหรอกน่ะ”นานาโฮะบ่นและการต่อสู้ก็เริ่มและจบลงเพียงไม่ถึงนาทีไอ้พวกลูกกะจ๊อกทั้งหลายก็ลงไปนอน
(ตาย) อยู่กับพื้นแล้วนานาโฮะก็เดินตรงดิ่งไปหาสับปะรดที่ตายแล้วทันที
“ไอ้สัปะรดผัดหอยลายแกอยู่ใหนฟ่ะ!!”นานาโฮะตะโกนหา
“ใครมันบังอาจเรียกท่านมุคุโร่แบบนั้นฟ่ะ”ผู้ชายผมสีทองพูด (รึตะโกน)
“เรียกท่านมุคุโร่แบบนั้นให้อภัยไม่ได้”ตามมาด้วยผู้ชายใส่แว่น
“ฉันเองแหละพวกแกมีปัญหาอะไรมั๊ย”<=นานาโฮะ
“ยัยเปี๊ยกเธอกล้ามากที่มาเรียกท่านมุคุโร่แบบนั้น”เคนตะคอกใส่
“ให้อภัยไม่ได้”จิกุสะ
“ชิคำก็เปี๊ยกสองคำก็เตี้ยตายซะเถอะ”ความอดทนของนานาโฮะขาดลง
พลั๊ก พลั่ว ตุ๊บ โครม
แค่สามท่าเท่านั้นทำให้เคนกับจิกุสะลงไปนอนกับพื้น
“เคน จิกุสะ ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ”สาวน้อยน่าตาน่ารักเดินออกมาดูข้างนอกก็พบว่าเคนกับจิกุสะนอนสลบบอยู่
“หือ ใครมาอีกล่ะ อ่ะ...นา....งิจัง”นานาโฮะพูดขึ้นเป็นไปไม่ได้
“นานาโฮะจังงั้นหรอ”นางิหรือโคลมพูดขึ้นและมองพิจารณาคนตรงหน้าอย่างถีถ้วน
“นางิเธอ...”นานาโฮะค้างไว้จะเป็นไปได้ยังไงก็พ่อแม่ของนางิบอกว่านางิตายไปแล้วนิ
“นานาโฮะจริงๆด้วย^_^”โคลมพูดแล้วยิ้ม“เอ่อนานาโฮะจังหน้าฉันมีอะไรติดงั้นหรอ”
“นางิเป็นเธอจริงๆใช่มั๊ยบอกฉันสิว่าเธอยังไม่ตาย”จู่ๆนานาโฮะก็วิ่งมากอดโคลมจนแทบหงายหลัง
ถึงจะเป็นภาพลวงตาหรืออะไรก็ช่างแค่เห็นนางิความคิดถึงและห่วงใยก็ทะลักออกมา
“เอ่อนานาโฮะจังเธอพูดเรื่องอะไรน่ะฉันจะไปตายได้ยังไงกัน”โคลมถาม
“ก็พ่อกับแม่เธอบอกว่าเธอตายไปแล้วนี่ ฮึก”คนตรงหน้าสะอื้น
“โอ๋ๆไม่ร้องน่ะคนดีฉันไม่ได้ตายแล้วก็ยังมีชีวิตอยู่อย่างสบายดีด้วยล่ะหยุดร้องได้แล้วน่ะ”โคลมปลอบ
“ฮึก อือ”คนตรงหน้าหยุดร้องไห้“รู้มั๊ยพอรู้ว่านางิตายแล้วฉันไม่รู้เลยล่ะว่าจะทำอะไรต่อไปดีในเมื่อครอบครัวเพียงคนเดียวของฉันหายไปน่ะ
ฮึก”แต่ยังสะอึกอยู่
“แต่ตอนนี้ก็อยู่ตรงหน้าแล้วไงล่ะหยุดร้องเถอะ”โคลมบอกและพลางลูบหัว
“แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงล่ะ”
“ก็เมื่อประมาณ6ปีที่แล้วที่ฉันโดนรถชนตอนนั้นฉันอาการแย่มากและอาจจะไม่รอดแต่เพราะท่านมุคุโร่ช่วยสร้างอวัยวะภายในให้เลยรอดมาได้น่ะ”โคลมเล่าเมื่อนานาโฮะได้ยินคำว่ามุคุโร่หลุดออกจากปากของโคลมก็หายร้องให้ทันที
“เมื่อกี้นางิบอกว่าใครช่วยน่ะ”นานาโฮะถาม
“ก็ท่านมุคุโร่ไงเอ่อนานาโฮะคงไม่รู้จักมั้งไว้จะแนะนำให้น่ะ”โคลมบอก
“เอ่อนางิที่ฉันมาที่นี่น่ะเพื่อมาหาไอ้เอ๊ยท่านมุคุโร่ของเธอโดยตรงเลยล่ะ”นานาโฮะบอก ทำไมนางิที่น่ารักของฉันต้องเรียดไอ้สัปปะรดนั่นว่าท่านด้วยฟ่ะ"
“ท่าจะมาหาท่านมุคุโร่ล่ะก็ตอนนี้อาบน้ำอยู่น่ะ
ไม่รู้น่ะว่าไปฟัดกับหมาเอ๊ยใครมาสภาพดูไม่ได้เลยล่ะ”โคลมบอก
(รู้สึกเมื่อกี้จะแอบด่าด้วยน่ะโคลมจัง//อิชิกาวะ เรื่องของฉันน่า^^* ภาพมายางูใส่ยัยอิชิ//โคลม อ๊าคงู//สลบเมือดไว้อาลัยด้วย ยังโว๊ย)
“เอ่อนางิคนที่ท่านมุคุโร่ของเธอไปสู้ด้วยเมื่อกี้คือฉันเองแหละ”
“เอ๋ นานาโฮะงั้นเหรอ O.O”โคลมทำหน้าแบบว่าไม่เชื่ออะ
“โคลมของผมข้างนอกเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอครับ”มุคุโร่ตะโกนถาม ชิที่กับฉันไม่เห็นพูดครับเลยว่ะ
“โคลม?”นานาโฮะมองหน้าโคลมแบบสงสัย
“เป็นชื่อที่ท่านมุคุโร่ตั้งให้น่ะ”
“ใครมางั้นเหรอครับโคลม”มุคุโร่เดินออกมาในชุดใหม่
“ไงสัปปะรดขึ้นราสามวัน”นานาโฮะทัก
ชิเปลี่ยนชุดเร็วชะมัด
“คุณมาที่นี่ได้ยังไง0.0”มุคุโร่ถาม
“เดินมา-_- ”ฉันตอบไม่ได้กวนน่ะก็เดินมาไม่ได้นั่งรถมา
“กวน”มุคุโร่พูด
“เปล่าซะหน่อยพูดตามความจริงต่างหาก”ฉันแก้ต่าง“เอ้าดูนี่ซะ”
ฉันยื่นกระดาษที่เขียนด้วยลาย(มือไก่เขี่ย)ของฉันให้หมอนั่นยืนอ่านดูซักพัก
“ผมไม่ยอมรับ”หมอนั่นบอกแล้วก็ขย้ำกระดาษทิ้ง
“แล้วนายมาขย้ำกระดาษที่ฉันอุส่าห์เขียนแทบตายทำไมย่ะ!!”ฉันพูด
“อ้าวลายมือคุณเองหรอ ผมนึกว่าให้เด็กป.3เขียน”มุคุโร่บอก มันน่าต่อให้ตายนัก
“ช่างเรื่องนั่นเถอะ
ไม่ว่านายจะยอมรับหรือไม่ฉันไม่สนมีปัญหาไปเครียกับเดชิโม่ของนายนู่น”
“เฮ้อ ถ้าเป็นคำสั่งของเดชิโม่ก็ยินดีรับ
งั้นโคลมของผมช่วยจัดการให้ทีน่ะครับผมจะพักผ่อน”แล้วมุคุโร่ก็เดินกลับเข้าห้องไป
ไอ้คำว่าโคลมของผมมันหมายความว่าไงฟ่ะ นางิต้องเป็นของฉันเฟ้ย
“งั้นตามมาเลยจ๊ะนานิจัง ^^”โคลมบอก
“นางิเอ๊ยโคลมยังจำได้ด้วยหรอชื่อนั่นน่ะ”ฉันถาม
“จำได้สิว่าแต่ตอนนั่นนานิสวยกว่านี้หนิแล้วก็สูงพอๆกับฉันแต่ทำไมตอนนี้...”โคลมถาม
“คือเรื่องมันยาวน่ะไว้วันหลังจะเล่าให้ฟังน่ะ”ฉันบอก
“จ๊ะ
นี่ห้องของนานิน่ะส่วนห้องฉันก็ห้องถัดไปแล้วก็ห้องตรงข้ามเป็นห้องของท่านมุคุโร่
จิกุละ แล้วก็เคน ที่เหลือก็เป็นห้องของพวกลูกน้องน่ะ งั้นฉันไปเดินเล่นก่อนน่ะ
เชิญนานิพักได้เลยน่ะ ไปล่ะจ๊ะ ^^”โคลมบอก
“เดินดีดีน่ะโคลมฉันเป็นห่วงTOT”ฉันบอกแล้วทำท่าจะเดินไปตามแต่โคลมบอกให้เข้าห้องไปฉันจึงต้อง (จำใจ)
เดินเข้าห้องไป
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
ลักกี้นัมเบอร์ 555
เม้นได้ ไรท์ไม่กัด
ความคิดเห็น