คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เขิน & หอมแก้ม & ไม่เข้าใจ
หลังจากที่เช็ดตัวให้โซโลม่อนเสร็จฉันก็เดินมาเก็บของให้เรียบร้อย แต่พอคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้หน้าของฉันมันก็ร้อนขึ้นมาซะดื้อๆก็ตอนนั้นเขาเล่นจับข้อมือฉันวางไว้ที่ซอกคอเขาแถมใบหน้าของเรายังห่างกันไม่ถึงเซนต์ฯด้วย -/////- โอ๊ย! เลิกคิดได้แล้วเมย์ลิน
แอ๊ด!!
ฉันผลักประตูห้องนอนเข้าไปก็พบว่าโซโลม่อนยังนั่งรออยู่ ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาที่อยูใกล้เพราะไม่อยากเข้าไปใกล้เขามากนัก
“มานั่งนี่สิ…”เขาพูดพลางลงที่เก้าอี้ข้างๆ
ฉันจึงเดินไปนั่งตามที่เขาเพราะบอกเพราะไม่งั้นคงโดนทำอะไรมากกว่านี้แน่ ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ปุ๊บหน้าของเขาก็ยื่นมาพร้อมกับจุ๊บเข้าที่แก้มข้างซ้ายของฉันเขาอย่างจัง
“เฮ้ย! นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย”ฉันโวยวาย แต่ดูคนที่ถูกโวยวายสิไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลยซะนิด
“ก็แค่หอมแก้มเอง เธอเป็นไรมากป่ะเนี่ย?”โห! กวนส้นมากเลยค่า นึกว่าจะเป็นคนเย็นชาหน้าตายตลอดซะอีก
“แล้วมาหอมแก้มทำไมเล่า -////-”
“ก็แค่รางวัลอะไรนิดๆหน่อยๆ”เขาตอบพลางยักไหล่ไม่ใส่ใจ
“ไอ้…”
“ถ้าเธอพูดอะไรไม่ดีล่ะก็จากหอมแก้มจะกลายเป็นจูบปากแทนนะ…”ไอ้นี่เล่นดักกันแบบนี้เลยเรอะ! ไม่แฟร์อ่ะT^T
“ฉันนอนล่ะ…”พูดจบเขาก็พลิกตัวไปอีกทางปล่อยให้ฉันอยู่กับความคิดบ้าๆนี่คนเดียว แต่ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมหัวใจมันเต้นแรงแบบนี้นะ ไม่เอาแล้ว! นอนดีกว่า
ฉันเดินกลับไปนอนที่โซฟาใกล้แล้วล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยที่สะสมมาทั้งวันแล้วจึงผล็อตหลับลงไปในที่สุด
เช้าวันเสาร์แสนสด (?)
โอย~ทำไมมันเจ็บหลังแบบนี้วะเนี่ยหรือว่าฉันกลิ้งตกเตียง เอ๊ย! โซฟาอีกแล้วเนี่ย ฉันปรับโฟกัสสายตามองไปรอบๆพบว่าตัวเองตกลงมานอนบนพื้นด้วยท่าทางที่อนาถที่สุดเท่าที่ฉันเคยเป็นมา
“ตื่นแล้วเหรอ…”เสียงทักทายนิ่งๆจากคนบนเตียงทำให้ฉันหันไปมอง
โซโลม่อนนอนอ่านหนังสือเล่มเล็กที่อยู่ในกระนักเรียนของเขา เหมือนจะรอฉันตื่นยังงั้นแหละ
ก๊อก!! ก๊อก!!
ฉันเดินไปเปิดประตูนางพยาบาลจึงเดินเข้ามาทั้งๆที่ฉันยังไม่ทันหลบให้เธอด้วยซ้ำ (ไร้มารยาท) เธอเดินมาวางอาหารที่ตู้ใกล้เตียงแล้วจัดการวางโต๊ะสำหรับอาหารให้ แล้วค่อยวางอาหารลงตรงหน้าเขาแล้วเธอค่อยออกไป
“ยัยนางพยาบาลไร้มารยาท…”ฉันบ่นพึมพำ
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า…”โซโลม่อนถาม นี่เขาไม่รู้เลยเหรอว่ายัยพยาบาลเมื่อกี้มันมองเขายังกับจะกินเข้าไปอยู่แล้ว แล้วทำไมฉันจะต้องคิดอะไรแบบนี้ให้มันยุ่งตัวเองด้วยเนี่ยไม่เข้าใจจริงๆเล้ยยย!
“ยัยพยาบาลเมื่อกี้เหมือนจะชอบนายนะ”ฉันพูด
เขาดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรสักนิด แต่ฉันก็คงบ่นอะไรให้เขาฟังไม่ได้เพราะเดี๋ยวเขารำคาญล่ะแย่เลย
“ฉันไม่สนใจหรอก…”เขาตอบหน้าตาเฉย ซึ่งไม่ค่อยมีผู้ชายคนไหนเขาพูดกันเท่าไหร่ แต่มันกลับทำให้ฉันรู้ดีใจนิดๆนะ
“ป้อนทีสิ…”เขาพูดนิ้วชี้มาที่ถ้วยโจ๊ก หมอนี่ทำตัวเหมือนเด็กเลยแฮะ
“เธอว่าฉันเป็นเด็กเหรอ!”เหมือนเขาจะอ่านความคิดฉันได้นะ ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะมนุษย์ธรรมดาจะอ่านใจคนได้ นอกเสียจากว่าเขาเป็น…
“นายเป็นมนุษย์ต่างดาวเหรอ O_o”
“ป้อนสักทีสิ ฉันอ้าจนมื่อยแล้ว”นอกจากเย็นชา กวนประสาทแล้ยังจะเผด็จการอีก สรุปเขาเป็นคนยังไงกันแน่นะเนี่ย
“อ…อืม”ฉันตักโจ๊กเข้าปากโซโม่อน เขาเคี้ยวมันแก้มตุ้ยเลยล่ะมันน่ารักมากซะจนฉันออดยิ้มไม่ได้เลย
“วันนี้นายก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว กินสร็จก็ไปอาบน้ำนะ”ฉันบอกแล้วป้อนโจ๊กใส่ปากเขา จนมันหมด เขาจึงนอนพักสักแปปแล้วค่อยไปอาบน้ำ
15 นาทีผ่านไป
เขาออกมาในชุดนักเรียน เขาดูดีมากถึงหนาเขาจะซีดนิดหน่อยก็เถอะ หลังจากนั้นพวกเราก็ลงไปข้างล่างที่มีพวกเลโอนาร์ตรออยู่แล้วเดินไปที่รถที่จอดด้านนอกแล้วตรงกลับบ้านทันที
ความคิดเห็น