คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : นักเรียนใหม่ & งานคู่
ฉันเดินไปมหา’ลัยพร้อมกับเมอร์ลินน้องสาวและโรโล่เพื่อนสนิทของฉัน เราเดินไปมหา’ลัยด้วยกันทุกวัน แล้วทุกเย็นน้องสาวฉันจะต้องไปทำงานพิเศษทุกเย็นเพื่อเป็นรายได้ในบ้านและรวมถึงค่าเรียนด้วยเพราะพ่อแม่เราเสียไปตั้งแต่ตอนฉันอยู่ม.ต้นแล้ว
พวกเราเดินมาถึงหน้ามหาลัยแล้วต่างคนต่างก็แยกกันไปที่ตึกของตัวเอง ฉันกับโรโล่เดินไปที่ตึกของคณะจิตรกรรม ส่วนเมย์ลินก็แยกไปอีกทางนึงเพราะเธอเรียนคณะคหกรรม
ฉันเดินมาถึงห้องเรียนเสียงพวกลิงชะนีดังออกมาจากข้างใน สงสัยมันคงดังไปนอกโรงเรียนแล้วมั้ง
ครืด!!
ฉันเลื่อนประตูเข้าไปในห้องแล้วไปประจำนั่งที่โต๊ะตัวเอง ส่วนโรโล่ก็เดินไปนั่งอีกฝั่งหนึ่งซึ่งไกลกันมาก ได้ยินว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่เข้ามาเรียนที่นี่สองคนจะเป็นชายหรือหญิงกันนะ
ขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นอาจารย์ก็เดินเข้ามาหน้าชั้น นักเรียนที่อยู่เป็นกลุ่มเมื่อกี้แยกกันไปนั่งประจำที่ของตัวเองพร้อมเรียน
“นักเรียนวันนี้มีเด็กใหม่เข้ามานะ…”อาจารย์พูดแล้วเสียงเซ็งแซ่ของเหล่านักเรียนดังขึ้น
“พวกเธอเข้ามาได้แล้ว…”
แอ๊ด!!
เสียงประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างสูงสองคนเดินเข้ามา เสียงฮือฮาจากเหล่าสาวๆในห้องก็ดังขึ้น
“ดูสิเธอ คนนั้นหล่อเนอะ”เสียงพูดคุยของเหล่าชะนีเริ่มดังขึ้นตามลำดับ
เด็กใหม่หน้าตาก็หล่อดีนะ เป็นฝาแฝดคนนึงดูเย็นชาส่วนอีกคนดูขี้เล่นนิสัยช่างดูแตกต่างกันซะจริงๆ
“ผมเลโอนาร์ตครับ…”คนทางขวาพูดพลางยิ้มให้
“ผมโซโลม่อน…”ไอ้นี่ก็เย็นชาเกิ๊นน ไม่รู้ว่าจะเย็นชาไปไหน แต่ดูเหมือนยัยพวกนี้จะชอบนะถึงกับแอบกรี๊ดกันเบาๆอยู่เนี่ย -_-
“โซโลม่อนเธอไปนั่งข้างเมย์ลินที่ใส่แว่น หน้าเอ๋อๆตรงนั้น…”ให้เรียกยัยแว่นยังไม่เท่าไหร่ แต่นี่มาเรียกยัยเอ๋อด้วยมันทำฉันเสียหมดนะค่ะอาจารย์!
โซโลม่อนพยักหน้าแล้วเดินมานั่งข้างๆฉันไม่รู้ว่าหมอนี่จะทำหน้าตายไปถึงไหนเห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด
“หน้าฉันมีอะไรติดเหรอ…”เขาถาม
“เปล่า ไม่มีอะไร”อืม…คุยแบบคนปกติก็เป็นด้วยนี่น่า ทำไมถึงชอบหน้านิ่งก็ไม่รู้
“วันนี้มีงานทำเป็นคู่นะ ให้นักเรียนจับคู่กันแล้วให้นักเรียนวาดรูปคู่ของตัวเองมาส่งอาทิตย์หน้าส่งนะ”อาจารย์อธิบายงานที่จะให้ทำคู่
ฉันต้องคู่กับโรโล่แน่นอนงานแบบนี้ (โปรดอย่าคิดลึก) แถมมันก็ง่ายกว่างานอื่นด้วย แต่ความคิดของฉันก็ต้องชะงักลงเมื่ออาจารย์พูดประโยคต่อมา
“แต่งานนี้ต้องทำคู่ชายหญิงเท่านั้นนะ…”นั่นไงแล้วคนที่ฉันต้องคู่ด้วยก็คือ นายหน้าตายโซโลม่อน (ตั้งฉายาให้เรียบร้อย) นั่นเอง ส่วนโรโล่เธอก็คู่กับเลโอนาร์ตสองคนนั้นดูเข้ากันได้ดีจัง
พักเที่ยง
ฉันเดินลงมาพร้อมกับโรโล่เพื่อไปทานข้าวกับเมอร์ลินด้วย ส่วนโซโลม่อนก็คงลงมาพร้อมกับเลโอนาร์ตล่ะมั้ง
“พี่เมย์ลิน! พี่โรโล่!”เสียงตะโกนของเมอร์ลินดังขึ้นมาตั้งแต่ไกล
“ไม่ต้องตะโกนก็ได้…”ฉันพูดเสียงหน่ายๆกับนิสัยเปิดเผยของน้องตัวเอง
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวแถวยาว”โรโล่ว่า ฉันกับเมอร์ลินจึงเดินตามไปโรงอาหารพร้อมกัน
โรงอาหาร
โอย~ อึดอัดต้องมาเดินเบียดกับคนอื่นในโรงอาหารเนี่ยเป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุดในชีวิตฉันเลย แถมที่ก็ดูจะเต็มแล้วด้วยเหลืออยู่แค่ที่คู่พี่น้องฝาแฝดนั่งเท่านั้นที่ยังคงว่างอยู่
“ขอนั่งด้วยนะ…”ฉันพูด
“ได้สิ…”เลโอนาร์ตเป็นคนตอบ ส่วนโซโลม่อนดูจะไม่สนใจอะไรแล้วล่ะแค่คุยก็ยังไม่ตอบเลย
พวกฉันนั่งลงที่โต๊ะของพวกเลโอนาร์ตก่อนจะลงมือสวาปามอาหารเที่ยงจนภายในไม่กี่วินาที (เว่อร์เกิ๊น) แล้วสักพักก็หายเรื่องคุยกันไปพักๆ
“พี่เมย์ลินเพื่อนพี่ชื่ออะไรอ่ะ?”เมอร์ลินเปิดประเด็นถาม
“คนที่ยิ้มอยู่ชื่อเลโอนาร์ต ส่วนคนหน้าตายตรงนั้นชื่อโซโม่อน”ฉันแนะนำ
“สวัสดีเมอร์ลิน…”เลโอนาร์ตพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร ส่วนโซโลม่อนก็ยังคงทำหน้าตายต่อไป
พอพวกเราคุยกันไปสักพักก็กินเวลาไปเยอะมากแล้วก็เลยแยกย้ายกันขึ้นห้องไปเรียนต่อ
ความคิดเห็น